Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 13 września 2012r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje S. K. prawo do emerytury od dnia 1 sierpnia 2012r.

Sygn. akt VU 1061/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 września 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. K. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu, że wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy do okresów pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresów zatrudnienia od 5 maja 1976 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku elektryk, elektromonter, elektromonter-konserwator, elektryk-konserwator, nie ma bowiem możliwości aby osoba zatrudniona na ww. stanowiskach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy sprawowała kontrolę międzyoperacyjną, kontrole jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno – techniczny przy stanowiskach roboczych wymienionych w wykazie .

Od powyższej decyzji S. K. odwołał się w dniu 26 września 2012 wnosząc o jej zmianę, zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach spornego okresu zatrudnienia i przyznanie mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując, że wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych a ponadto nie rozwiązał stosunku pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 27 sierpnia 2012 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akta ZUS)

S. K., legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 r. okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 29 lat 10 miesięcy i 10 dni, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie pracuje.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akta ZUS, decyzja z dnia 13 września 2012 roku k. 21 akt emerytalnych)

Organ rentowy od okresu pracy w warunkach szczególnych wnioskodawcy nie zaliczył żadnego okresu zatrudnienia.

(dowód: decyzja z dnia 13 września 2012 roku k. 21 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 5 maja 1976 roku do dnia 17 grudnia 2001 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Zakładach (...) Spółce Akcyjnej w T. (do dnia 22 sierpnia 1995 roku w (...)) w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 17 grudnia 2001 roku – k.9 akt emerytalnych)

Przez cały okres zatrudnienia w Zakładach (...) Spółce Akcyjnej w T., a więc przez okres od 5 maja 1976 roku do 17 grudnia 2001 roku S. K. pracował jako elektryk – konserwator.

(dowód: zeznania świadka M. G. protokół rozprawy z dnia 2 kwietnia 2014 roku nagranie od minuty 3.30 do minuty 13.38, zeznania świadka E. W. protokół rozprawy z dnia 2 kwietnia 2014 roku nagranie od minuty 13.54 do minuty 19.40, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 2 kwietnia 2014 roku nagranie od minuty 20.19 do minuty 23.01 w zw. z k. 27verte w zw. z k. 20-20verte, świadectwo pracy z dnia 22 sierpnia 1995 roku k. 10 akt osobowych część A, świadectwo pracy z dnia 17 grudnia 2001 roku k. 8 akt osobowych części B oraz k. 9 akt emerytalnych, angaże w aktach osobowych )

Zakłady (...) Spółka Akcyjna w T. (poprzednio (...) Zakłady (...)) zajmowały się produkcją (drukowaniem) przede wszystkim akcydensów (samoistnych druków w postaci jednej kartki papieru o charakterze użytkowym lub okolicznościowym w postaci na przykład afiszów, cenników, katalogów, obwieszczeń, wizytówek, formularzy, blankietów, znaczków, ulotek) oraz w mniejszym zakresie książek. Wnioskodawca pracował w systemie 3 zmianowym w dziale utrzymania ruchu. Na każdej zmianie był jeden elektromonter-konserwator, do którego obowiązków należało zapewnienie ciągłości działania maszyn znajdujących się drukarni. Wszystkie maszyny wyposażone były w silniki, nawet kilka i często ulegały różnego rodzaju awariom. Obecność elektryka-konserwatora była niezbędna w drukarni do obsługi tych maszyn drukarskich oraz wykonania szybkiej naprawy, aby zapewnić ciągłość pracy drukarni.

Z uwagi na istniejącą wówczas technologię produkcji w drukarni znajdowało się bardzo wiele różnego rodzaju maszyn i urządzeń. W ówczesnym czasie drukowanie polegało na tym, że formę składano z czcionek ołowianych i w maszynie linotyp odlewano cały wiersz i składano daną formę. Przetapianie czcionek (ołowiu) aby wykonać następne formy dokonywane było w piecu. Ponadto znajdowały się takie maszyny jak: falcerka służąca do złamywania arkuszu papieru w celu osiągnięcia docelowego formatu i liczby stron składki, liniarka tłocząca wzór w zeszytach czy krajarka a więc gilotyna służąca do cięcia ułożonych wielowarstwowo zadrukowanych lub niezadrukowanych arkuszy papierów oraz typowe maszyny drukarskie zajmujące się samym drukowanie w ilości 22 sztuk.

Wnioskodawca swoją pracę polegającą na dokonywaniu konserwacji, napraw oraz usuwaniu awarii maszyn znajdujących się w drukarni i wykorzystywanych w całym procesie technologicznym drukowania wykonywał bezpośrednio na hali produkcyjnej. Nie przenosił maszyn do warsztatu, w którym znajdowały się tylko narzędzia oraz części maszyn. Swoje obowiązki wykonywał na hali, gdzie pracowali drukarze, zecerzy (operatorzy składarki linotypowej), falcerzy, liniarze czy introligatorzy.

Wnioskodawca dbał, aby wszystkie maszyny na których pracowali w/w pracownicy były sprawne. Do innych prac nie był kierowany. Nigdy nie pracował faktycznie wyłącznie tylko jako elektryk. Pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: zeznania świadka M. G. protokół rozprawy z dnia 2 kwietnia 2014 roku nagranie od minuty 3.30 do minuty 13.38, zeznania świadka E. W. protokół rozprawy z dnia 2 kwietnia 2014 roku nagranie od minuty 13.54 do minuty 19.40, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 2 kwietnia 2014 roku nagranie od minuty 20.19 do minuty 23.01 w zw. z k. 27verte w zw. z k. 20-20verte)

Zakłady (...) Spółka Akcyjna w T. wystawiły wnioskodawcy w dniu 10 sierpnia 2012 roku świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym wskazano, że w okresie zatrudnienia tj. od 5 maja 1976 roku do 17 grudnia 2001 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace polegające na sprawowaniu kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach , w których jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie (Dział XIV pkt 24) na stanowisku elektryk, elektromonter, elektromonter-konserwator, elektryk-konserwator – na stanowiskach pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio w szczególnych warunkach (przy przekroczeniu higienicznych norm pracy) wymienionym w dziale XIII poz. 23 pkt 1 wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 26 Ministra Kultury i Sztuki z dnia 1 lipca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu kultury i sztuki.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 10 sierpnia 2012 roku k. 10 akt kapitałowych)

Praca wnioskodawcy w okresie od 1 maja 1984 roku do 17 grudnia 2001 roku na stanowisku elektryka/elektromontera – konserwatora jest pracą w warunkach szczególnych, bowiem z uwagi na specyfikę organizacji pracy drukarni, konserwacji i przeglądy techniczne maszyn i urządzeń poligraficznych , które odbywają się na halach produkcyjnych, była pracą o której mowa w dziale XIV poz. 25 – bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

(dowód: opinia biegłego z zakresu bhp B. M. k. 38-40)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

Od 1 stycznia 2013 roku przepis art. 184 ust. 2 został natomiast zmieniony i od tej daty dla nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym nie jest już wymagane uprzednie rozwiązanie stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładach (...) S.A. w T. był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach rentowych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w okresie od 5 maja 1976 roku do 17 grudnia 2001 roku tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że w wystawionym świadectwie pracy z dnia 17 grudnia 2001 roku wskazano, że w okresie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał w okresie od:

- 5 maja 1976 roku do 31 sierpnia 1980 roku pracę elektryka,

- 1 września 1980 roku do 30 kwietnia 1984 roku pracę elektromonter,

- 1 maja 1984 roku do 28 lutego 1989 roku pracę elektromontera-konserwatora,

- 1 marca 1989 roku do 17 grudnia 2001 roku pracę elektryka-konserwatora.

Ponadto w będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca dysponował również świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 10 sierpnia 2012 roku, w którym pracodawca wskazał, że w okresie zatrudnienia tj. od 5 maja 1976 roku do 17 grudnia 2001 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace polegające na sprawowaniu kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach , w których jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie (Dział XIV pkt 24) na stanowisku elektryk, elektromonter, elektromonter-konserwator, elektryk-konserwator – na stanowiskach pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio w szczególnych warunkach (przy przekroczeniu higienicznych norm pracy) wymienionym w dziale XIII poz. 23 pkt 1 wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 26 Ministra Kultury i Sztuki z dnia 1 lipca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu kultury i sztuki. Organ rentowy zakwestionował ten dokument podnosząc, że nie ma możliwości, aby osoba zatrudniona na stanowiskach elektryk, elektromonter, elektromonter-konserwator, elektryk-konserwator, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy sprawowała kontrolę międzyoperacyjną, kontrole jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno – techniczny przy stanowiskach roboczych wymienionych w wykazie.

Wobec zakwestionowania świadectwa pracy przez organ rentowy, zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar dowodu wykazania pracy w szczególnych warunkach spoczywał na wnioskodawcy. Świadectwo pracy nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c. ( por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 20 lutego 1991r., I PR 422/90, PS 18993, nr 4). Nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości tego co zostało w nim zaświadczone. Świadectwo pracy ma jedynie charakter informacyjny, samo przez się nie tworzy więc praw podmiotowych ani ich nie pozbawia. Nie stwarza ono cech wyłączności w zakresie dowodowym w postępowaniu o realizację tych praw. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., i jako takie stanowi dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych.

W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe, w tym przede wszystkim zeznania przesłuchanych w sprawie świadków M. G. oraz E. W. a także samego wnioskodawcy wskazują, że wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych, ale była to praca polegająca na sprawowaniu bieżącej konserwacji oraz dokonywaniu napraw urządzeń i maszyn znajdujących się w drukarni, a więc praca o której mowa w dziale XIV poz. 25 wykazu A stanowiącego załącznik do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów, a nie jak to wskazał pracodawca w wystawionym w dniu 10 sierpnia 2012 roku świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach (kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach , w których jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie - Dział XIV pkt 24) .

Powtórzyć należy w tym miejscu, że szczególne warunki pracy wnioskodawcy Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: M. G. oraz E. W., którzy w spornych okresach pracowali razem ze S. K., a zatem posiadają szczegółową wiedzę na temat jego codziennej pracy i obowiązków oraz zeznania samego wnioskodawcy. Zeznania świadków ani wnioskodawcy nie były zresztą kwestionowane przez organ rentowy. M. G. był bezpośrednim przełożonym wnioskodawcy ponieważ pracował jako brygadzista warsztatu mechaniczno-elektrycznego. Z racji wykonywania pracy brygadzisty doskonale wiedział jak wyglądały codzienne obowiązki pracownicze wnioskodawcy. Taką wiedzę posiadał również E. W. pracując jako hydraulik w dziale utrzymania ruchu. Co znamienne organ rentowy przyznał M. G. i E. W. prawo do wcześniejszej emerytury w uwagi na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach przez cały swój okres zatrudnienia w Zakładach (...) S.A. w T. mimo, iż początkowo jego stanowisko pracy nazwane było elektrykiem, elektromonterem a dopiero od 1 maja 1984 roku elektromonterem-konserwatorem i elektrykiem-konserwatorem, cały czas S. K. przebywał bezpośrednio na hali gdzie drukowano akcydensy oraz książki. Wnioskodawca pracując w dziale utrzymania ruchu sprawował stały nadzór nad maszynami służącymi do szeroko pojętego drukowania. Zajmował się konserwacją i naprawianiem maszyn w przypadku awarii. Swoją pracę wykonywał na oddziałach produkcyjnych będących w ruchu, na których pracowały osoby pracujące przy :

- linotypach, zajmujące się odlewaniem wierszy z form złożonych z czcionek ołowianych oraz ponownym przetapianiem czcionek,

- falcerkach służących do złamywania arkuszy papierów,

- liniarkach tłoczących wzór,

- krajarkach oraz wreszcie

- typowych maszynach drukarskich.

Na marginesie wskazać należy, iż sama nazwa stanowiska pracy zawarta w angażach z lat 1976-1984 i sprowadzająca się do określenia tego stanowiska jako elektryk i elektromonter nie może przesądzać o rodzaju wykonywanej przez S. K. pracy. Wiarygodne Sąd uznał zeznania wnioskodawcy, w których wskazał on, że nie kwestionował w stosunku do pracodawcy wpisów w angażach dotyczących nazwy stanowiska, bowiem nie przypuszczał, że może to mieć jakiekolwiek znaczenie dla niego w przyszłości. Wiarygodnym jest, że bardziej interesowała go wskazana w tych angażach stawka wynagrodzenia za godzinę pracy, a nie określenie rodzaju stanowiska. Ponadto podnieść należy, iż w wystawionym w dniu 22 sierpnia 1995 roku świadectwie pracy, zawartym w jego aktach odosobowych wskazano, że w okresie zatrudnienia od 5 maja 1976 roku do 22 sierpnia 1995 roku S. K. zajmował właśnie stanowisko elektryk-konserwator.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Praca w przemyśle poligraficznym jest zaliczana do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział XI będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów. Wśród prac wymienionych w dziale XI jako prace szczególne mieszczą się prace polegające na produkcji oraz obróbce materiału zecerskiego i form drukowych ze stopu drukarskiego (poz.1), bezpośredniej obsłudze aparatów reprodukcyjnych w drukarniach oraz produkcji i obróbce drukarskich form kopiowych i form drukowych (poz.3), drukowaniu (poz. 4), bezpośredniej obsłudze maszyn i urządzeń do składania (łamania) arkuszy papieru, krajania papieru i wyrobów poligraficznych oraz do oprawy wyrobów poligraficznych w drukarniach (poz.5). Te wskazane rodzaje pracy wykonywanie były w Zakładach (...) S.A. w T., co wynika z jasnych i wiarygodnych zeznań świadka M. G.. Świadek ten w swoich zeznaniach, szczegółowo i obrazowo opisał bowiem na czym polegają wskazane pod pozycjami 1, 3, 4 i 5 działu XI prace oraz potwierdził, że były one wykonywane przez pracowników Zakładów (...) S.A. w T.

Skoro zatem wnioskodawca w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – jak wykazało postępowanie dowodowe – sprawował bieżącą konserwację agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie tj. prace wymienione w dziale XI poz. 1, 3, 4 i 5 i jego pracę należy uznać za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział XIV poz. 25. Wnioskodawca cały czas w w/w okresach był bowiem narażony tak jak i pracownicy pracujący przy drukowaniu akcydensów i książek na szkodliwe warunki pracy .

Częściowo potwierdzeniem wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnia była również opinia biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy B. M.. Opinię powyższą Sąd ocenia jako jasną, logiczną i częściowo podlegającą uwzględnieniu w zakresie wniosków końcowych, tj. w zakresie uznania że w okresie od 1 maja 1984 roku do 17 grudnia 2001 roku wnioskodawca wykonywał prace o których mowa w dziale XIV poz. 25 powołanego rozporządzenia. Sąd nie podzielił opinii w zakresie w jakim biegły nie uznał pracy wnioskodawcy z okresu od 5 maja 1976 roku do 30 kwietnia 1984 roku jako pracy w warunkach szczególnych. Biegły bowiem wydając przedmiotową opinię nie dysponował całościowym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w tym przede wszystkim zeznaniami świadków. Swoją opinię wydał wyłącznie na podstawie dokumentacji zawartej w aktach osobowych i jak sam przyznał dokumentacji, która nie zawiera wskazania zakresu obowiązków S. K.. Swoją opinię w tym zakresie oparł wyłącznie na literalnej nazwie zajmowanego stanowiska, a jak już wyżej wskazano, nie nazwa zajmowanego stanowiska decyduje o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych, ale rodzaj rzeczywiście i faktycznie wykonywanej pracy. Z tych względów Sąd opinię biegłego podzielił jedynie częściowo.

Konkludując, w ocenie Sadu, wnioskodawca wykazał zatem, że zarówno ze względu na rodzaj wykonywanej pracy jak i warunki, w których praca była wykonywana, wykonywał prace w szczególnych warunkach przez łączny czas przekraczający 15 lat (tj. okres od 5 maja 1976 roku do 31 grudnia 1998 roku) .

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie złożenia wniosku spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Dlatego też na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sad Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy S. K. prawo do emerytury od dnia 1 sierpnia 2012 r. (tj. od pierwszego dnia miesiąca w którym złożył wniosek o emeryturę).