Sygn. akt: I C 760/17
Dnia 21 września 2017 r.
Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: |
SSR Anna Podubińska |
Protokolant: |
starszy sekretarz sądowy Ewa Sobieraj |
po rozpoznaniu w dniu 21 września 2017 r. w Szczytnie na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.
przeciwko A. W.
o zapłatę
oddala powództwo.
Sygn. akt I C 760/17
Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie przeciwko A. W. domagał się zasądzenia kwoty 60.280,28 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kwoty 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że podstawą wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu była umowa bankowa nr (...) zawarta w dniu 17 września 2009 roku przez pozwaną i Bank (...) S.A. Z uwagi na naruszenie przez pozwaną postanowień umowy, Bank (...) S.A. wypowiedział umowę, następnie na podstawie art. 509 k.c. wierzytelność wynikającą z przedmiotowej umowy zbył na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 30 listopada 2016 roku na rzecz powoda. Powód na potwierdzenie cesji wierzytelności dochodzonej pozwem przedłożył wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy przelewu wierzytelności. W ocenie powoda precyzuje on czynność bankową, która jest podstawą dochodzonego roszczenia oraz określa jego wysokość. Nadto, na potwierdzenie istnienia ciążącego na stronie pozwanej obowiązku spełnienia dochodzonego roszczenia złożył wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego powoda nr (...),
Powód twierdził, że na kwotę dochodzoną w niniejszym postępowaniu składały się kwoty:
40.000 złotych tytułem niespłaconej należności głównej,
12.214,62 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek umownych za okres od daty zawarcia umowy bankowej do dnia jej rozwiązania,
7.436,62 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek karnych od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy bankowej do dnia rozliczenia portfela nabytych wierzytelności tj. do dnia 30 listopada 2016 roku od niespłaconej kwoty zobowiązania,
629,04 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie obliczonych od dnia następującego po dniu rozliczenia portfela wierzytelności tj. od dnia 1 grudnia 2016 roku do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu.
Pozwana A. W. zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy, nie usprawiedliwiła swoje nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie.
Sąd ustalił, co następuje:
Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. i Bank (...) S.A. w W. w dniu 30 listopada 2016 roku zawarli umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności pieniężne wynikające z tytułu czynności bankowych dokonanych z osobami fizycznymi wraz z zabezpieczeniami, szczegółowo określone w załącznikach nr od 2 do 7 do Umowy.
(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 13-18, KRS (...) k. 20-21, KRS (...) k. 28-29, KRS (...) k.31-32)
Dnia 21 lutego 2017 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...), w którym stwierdził, że dnia 30 listopada 2016 roku nabył od Banku (...) S.A. w W. wierzytelność wobec dłużnika A. W. wynikającą z umowy bankowej o nr (...), a wysokość zobowiązania dłużnika według stanu na dzień wystawienia wyciągu wynosiła łącznie 60.280,28 złotych.
(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego k. 22, pełnomocnictwo k. 23, wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych k. 27)
W dniu 12 stycznia 2017 roku powód sporządził zawiadomienie o cesji wierzytelności oraz wezwanie do zapłaty adresowane do pozwanej A. W..
(dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności k. 25-26)
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd w sprawie niniejszej wydał wyrok zaoczny, albowiem pozwana A. W. zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy i nie wypowiedziała się co do żądań pozwu. W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wydanie wyroku zaocznego nie zwalnia więc sądu od badania roszczenia pod kątem jego zgodności z prawem. Sąd Najwyższy w stanowisku wyrażonym w wyroku z dnia 31 marca 1999 roku (I CKU 176/97 , LEX nr 37430), podkreślił, że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest zawsze rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.
Stan faktyczny w sprawie został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. Przytoczone przez powoda okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu budzą uzasadnione wątpliwości w świetle przedstawionych przez niego dowodów.
W myśl przepisu art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.
Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miała okoliczność wykazania przez stronę powodową faktu nabycia wierzytelności wobec pozwanej wywodzonej z określonego stosunku prawnego, jej istnienia i wysokości. Zgodnie z art. 509 k.c., aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana – poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność.
W warunkach niniejszej sprawy jako niewątpliwy uznać należy fakt zawarcia przez powoda i Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 30 listopada 2016 roku umowy sprzedaży wierzytelności. Powodowi nie udało się jednak wykazać i udowodnić, że na podstawie umowy cesji wierzytelności nabył wierzytelność względem pozwanej w kwocie dochodzonej pozwem.
Z umowy przelewu wierzytelności nie wynika, by jej przedmiotem była wierzytelność przysługująca Bankowi (...) S.A. we W. względem pozwanej wynikająca z umowy bankowej (...) zawartej dnia 17 września 2009 roku. Powód nie przedłożył żadnego dokumentu, z którego wynikałoby że wierzytelność objęta pozwem przeszła na rzecz powoda. Tymczasem skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że doszło do przelewu konkretnej wierzytelności. Wierzytelność, co do której nabywca rości sobie pretensje wobec dłużnika, musi być w sposób dostateczny oznaczona i udowodnione musi być przejście tejże wierzytelności na stronę powodową.
Strona powodowa nie przedkładając umowy bankowej (...) z dnia 17 września 2009 roku uniemożliwiła nie tylko zweryfikowanie okoliczności, czy niniejsza umowa w ogóle została zawarta, lecz również okoliczności, czy jeśli istniała, jej postanowienia nie wykluczały cesji wierzytelności.
W dalszej kolejności Sąd podnosi, iż zgodnie z zawartą umową sprzedaży wierzytelności, jej przedmiotem były wierzytelności pieniężne wynikające z tytułu czynności bankowych określone szczegółowo w Załącznikach nr 2 do 7 do Umowy. Załączników tych powód jednakże nie przedłożył.
Do pozwu dołączył wprawdzie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego oraz wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji, jednakże powyższe dokumenty, z całą pewnością nie dają podstaw do ustalenia skuteczności dokonanej cesji wierzytelności w wysokości dochodzonej w niniejszym postępowaniu.
Wbrew stanowisku powoda, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji nie stanowi dowodu dokonania cesji wierzytelności przysługującej Bankowi (...) S.A. we W., nie stanowi on nawet dokumentu prywatnego w rozumieniu przepisu art. 245 k.p.c., albowiem brakuje na nim podpisu wystawcy. Zgodnie zaś z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Treść tego przepisu oraz funkcje spełniane przez podpis na dokumencie uzasadniają pogląd, że dokument prywatny nie może istnieć bez podpisu. Nadto, z uwagi na brak dokumentu umowy bankowej, z której to umowy wynikać miała wierzytelność objęta żądaniem pozwu, niemożliwym byłaby weryfikacja zapisów zawartych w tym wyciągu w zakresie chociażby warunków naliczenia odsetek czy kosztów.
Powód utrzymywał również, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego stanowi dowód istnienia i obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej. Tymczasem, stwierdzić należy, co wprost wyraził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 lipca 2011 roku w sprawie P 1/10, Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 15 września 2011 roku w sprawie II CSK 712/10 i z dnia 13 czerwca 2013 roku w sprawie V CSK 329/12 oraz m.in. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 25 lutego 2015 roku wydanym w sprawie I ACa 824/14, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego stanowi jedynie dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód wyłącznie tego, iż osoba, która go podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Obowiązujący przepis art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (t.j. Dz.U. 2014r., poz. 157 ze zm.) wprost już przy tym pozbawia wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego mocy prawnej dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym. Dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu i w wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, na przykład właśnie cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności, ale nie stanowią one dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności (wyrok SA w Białymstoku z dnia 25 lutego 2015 roku wydanym w sprawie I ACa 824/14). Tak więc powołanie się na wyciąg z ksiąg rachunkowych, w braku dowodu w postaci dokumentu umowy będącej źródłem wierzytelności, która to miała być następnie przedmiotem przelewu nie daje podstaw do skontrolowania sposobu ustalenia należności, źródła jej pochodzenia, jak i jej wysokości wskazanych w tym wyciągu.
Podkreślić również należy, że nabywca wierzytelności nie może być w korzystniejszej pod względem dowodowym sytuacji aniżeli jej zbywca, który dochodząc w postępowaniu sądowym kwot przysługujących mu w razie wypowiedzenia umowy zobowiązany byłby do wykazania istnienia wierzytelności dochodzonej w postępowaniu sądowym, w tym do udowodnienia skutecznego wypowiedzenia umowy, wysokości wierzytelności, w tym wysokości odsetek i z obowiązku tego nie może być zaś zwolniony nabywca wierzytelności.
W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę twierdzenia strony powodowej nie uzasadniają żądania pozwu, tak w zakresie dokonania cesji wierzytelności wynikającej z umowy nr (...) jak i istnienia tej wierzytelności. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem, dlatego też na podstawie art. 6 k.c. powództwo zostało oddalone.
1. (...)
2. (...)
3. (...)
S., (...)