Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

do wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 21 grudnia 2016 roku

/na podstawie art. 423 § 1a k.p.k., wobec treści wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, uzasadnienie niniejsze zostanie ograniczone do orzeczenia o karze/

M. Ł. w dniu 12 czerwca 2016 roku w centrum K., będąc nietrzeźwym pokłócił się z bratem D., po czym mężczyźni szarpali się. Widzący
to strażnicy miejscu poinformowali Policję. Interwencję podjęli wobec M. Ł. funkcjonariusze Policji: G. J., P. F., M. M.. P. F. dobiegł jako pierwszy i próbował rozdzielić awanturujących się mężczyzn.
W tym momencie M. Ł. naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego P. F. poprzez szarpanie go za elementy umundurowania, tj. kamizelki taktycznej, co miało miejsce podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. M. Ł. został obezwładniony i zatrzymany. Niestety nie uspokoiło go to, wręcz przeciwnie zaczął zachowywać się jeszcze bardziej agresywnie. Jeszcze
na miejscu, jak i podczas transportowania go do radiowozu i w trakcie przewożenia
do Komisariatu Policji, M. Ł. w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy publicznych P. F., G. J. i M. M., a wszystko to miało miejsce podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

M. Ł. był uprzednio skazany w dniu 27 września 2011 roku
przez Sąd Rejonowy we Włoszczowie w sprawie o sygn. akt II K 349/11 za przestępstwo
z art. l58 § l k.k. w zw. z art. 57a § l k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, której wykonanie zarządzono w dniu 14 stycznia 2014 roku i którą odbywał w okresie od 24 marca 2014 roku do 6 października 2014 roku,

Swoim zachowaniem M. Ł. wypełnił znamiona przestępstw z art.
222 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

[ dowody : wyjaśnienia M. Ł. (k. 35-36, 88-90, 128v-129), zeznania P. F. (k. 11-12, 129v), zeznania G. J. (k. 21-22, 130), zeznania M. M. (k. 16-17, 130), zeznania D. Ł. (k. 143v), odpis wyroku (k. 55) ]

Oskarżony M. Ł. ma 25 lat. Z zawodu jest cieślą-zbrojarzem.
Ma partnerkę i niespełna dwuletnią córkę. Z tytułu pracy zarobkowej w charakterze budowlańca uzyskuje wynagrodzenie w kwocie ok. 2.300-2.500 złotych. W środowisku sąsiedzkim posiada dobrą opinię. W przeszłości zażywał narkotyki, okresowo spożywa alkohol, po odurzeniu którym nie kontroluje emocji i nie przewiduje konsekwencji własnych czynów. Nie leczył się odwykowo ani psychiatrycznie. Był karany wyrokiem Sądu Rejonowego we Włoszczowie z dnia 27 września 2011 roku za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k., wyrokiem Sądu Rejonowego we Włoszczowie z dnia
12 listopada 2013 roku za pięć przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
oraz wyrokiem Sądu Rejonowego we Włoszczowie z dnia 18 sierpnia 2015 roku
za przestępstwo z art. 193 k.k. Posiada pozytywny stosunek wobec prowadzonego wobec niego dozoru kuratora sądowego. Aktualnie wobec niego prowadzone jest jeszcze jedno postępowanie karne w kierunku art. 279 § 1 k.k.

[ dowody : oświadczenie oskarżonego (k. 35, 89, 144), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego
(k. 67-68), odpisy wyroków (k. 55, 110, 113-117), wywiad środowiskowy (k. 138-140)]

Sąd zważył, co następuje:

Wina oskarżonego co do każdego z przypisanych mu w wyroku czynów nie budzi najmniejszych wątpliwości i to bez wątpienia z tego powodu żadna ze stron nie negowała tych okoliczności.

M. Ł. miał pełną możliwość zachowania się zgodnie z obowiązującymi przepisami, gdyż nic nie ograniczało go w podejmowaniu decyzji co do tego, czy zachować się zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i umożliwić funkcjonariuszom przeprowadzenie czynności, czy nie. Niewątpliwie zdawał on sobie sprawę z faktu, iż wulgarne traktowanie i zaatakowanie funkcjonariuszy Policji, wykonujących czynności służbowe jest czynem absolutnie niedopuszczalnym. Poczytalność i stan zdrowia psychicznego oskarżonego nie budziły wątpliwości, nie zachodziły również warunki ograniczające możliwość właściwego zachowania się, jak działanie w stanie wyższej konieczności czy działanie w błędzie. Z całą pewnością oskarżony zdawał sobie sprawę z faktu, że ma do czynienia z funkcjonariuszami Policji, wykonującymi obowiązki służbowe, byli oni bowiem umundurowani. Uznać zatem należy, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa z pełnym rozeznaniem i umyślnie, czyli miał świadomość swojego zachowania i chciał zmusić policjantów do zaniechania wykonywanych przez nich czynności służbowych. Co gorsza działał on w stanie nietrzeźwości, wiedząc że po alkoholu, w stanie odurzenia, nie kontroluje swoich zachowań, tym bardziej zatem winien być kontrolować swoje zachowanie.

Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego należy ocenić w każdym przypadku jako średni. Wynika to głównie ze znaczenia normy prawnej jaką jest bezwzględny zakaz nie tylko używania przemocy wobec każdego człowieka, co jest oczywiste, ale już w szczególności zakaz używania przemocy wobec funkcjonariuszy publicznych wykonujących swoje obowiązki służbowe, analogicznie odnosi się to do znieważania funkcjonariuszy jako okazywanie w sposób wulgarny i niedopuszczalny nieposłuszeństwa przedstawicielom władzy państwowej wykonujących czynności z uwagi na zaistnienie stosownych okoliczności. Policjanci znaleźli się na miejscu zdarzenia w ściśle określonym celu, mając do wykonania stosowne czynności i nikt nieuprawniony nie miał podstaw do jakiejkolwiek ingerencji w ich zachowanie. Na zwiększenie stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wpływa także brak jakiegokolwiek istotnego powodu, dla którego oskarżony zdecydował się na takie zachowanie, jak i skutek – naruszenie nietykalności cielesnej jednego z funkcjonariuszy.

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe Sąd kierował się wskazaniami zawartymi w art. 53 k.k. i określił je w ten sposób, by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a kara uwzględniała stopień społecznej szkodliwości każdego z czynów. Wzięto również pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Za przypisane oskarżonemu czyny Sąd, mając na uwadze przesłanki przewidziane
w art. 53 k.k., wymierzył oskarżonemu M. Ł. odpowiednio kary,
2 miesiące pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
oraz karę 4 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art.
91 § 1 k.k.

Jako okoliczność obciążające Sąd uwzględnił średni stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, wysoki stopień winy oraz wagę naruszonego obowiązku i uprzednią, już trzykrotną karalność oskarżonego w jego przecież krótkim jeszcze dorosłym życiu. Wymierzając te kary jednostkowe Sąd wziął również pod uwagę fakt, że zachowanie oskarżonego nie wyrządziło żadnej trwałej szkody pokrzywdzonym i nie było szczególnie agresywne. Oskarżony w świetle przedmiotowej sprawy z pewnością nie jest groźnym przestępcą a jedynie człowiekiem, który zachował się niezgodnie z prawem będąc pod silnym wpływem alkoholu (1,38 mg/dm ³). Nie można jednak stracić z pola widzenia tego, że M. Ł. przez długi czas zachowywał się w sposób niedopuszczalny, gorszący dla osób postronnych, którzy sami zwracali uwagę policjantom na jego zachowanie. Co gorsza, było to już kolejne przestępcze zachowanie oskarżonego – ósme i dziewiąte w przeciągu ostatnich sześciu lat a przecież toczy się jeszcze inne postępowanie odnośnie jego osoby. Zważywszy na powyższe okoliczności Sąd uznał, iż orzeczenie kary pozbawienia wolności nie będzie zbyt dużą dolegliwością dla oskarżonego a faktycznie może stanowić jedyną nauczkę dla tego wciąż młodego człowieka by zmienił swoje zachowanie i zaczął zajmować się rodziną i uspokoił się. Dotychczas bowiem orzekane kary nie spełniły swych wymogów i nie wpłynęły pozytywnie na M. Ł.. W ocenie Sądu kary ograniczenia wolności nie tylko spełniłyby stawianych przed nim zadań dotyczących wpływu na oskarżonego tak, by zmienił swoje zachowanie, wręcz przeciwnie jeszcze bardziej rozzuchwaliłyby go. Kary zaś muszą powstrzymać go przed popełnieniem jakiegokolwiek czynu zabronionego w przyszłości, a jednocześnie mają uświadomić oskarżonemu szkodliwość dotychczasowego działania i fakt, że swym zachowaniem nie tylko naruszył obowiązujące normy prawne, ale również wystąpił przeciwko osobom zapewniającym porządek publiczny. W ocenie Sądu orzeczone kary spełnią również swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej i kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa, ukazując, że każde naruszenie norm prawnych i obowiązujących zakazów będzie skutkowało nieuchronną i adekwatną reakcją wymiaru sprawiedliwości. Tak orzeczone kary jednostkowe nie są zbyt dolegliwe, uwzględniają warunki osobiste oskarżonego, a jednocześnie osiągną zdaniem Sądu swoje cele i zmuszą sprawcę do przemyślenia dotychczasowego postępowania.

Dalej Sąd zważył na treść art. 85 § 1 k.k., zgodnie z którym, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Art. 85a k.k. stanowi zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W końcu art. 86 § 1 k.k. wskazuje, iż sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Zważając na to że oba przestępstwa zostały popełnione niemal w jednym czasie i miejscu, bezpośrednio po sobie, wynikają jedno z drugiego, doszło też do nich w zbliżonych okolicznościach, choć oskarżony działał w różnym zamiarze (najpierw chciał się uwolnić a potem znieważać policjantów), pokrzywdzonymi były zaś różne osoby, Sąd jako karę łączną wymierzył oskarżonemu M. Ł. jako karę łączą - karę
5 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd zastosował zasadę asperacji uznając, że zwartość czasu i miejsca nie pozwala na zastosowanie przy wymiarze kary łącznej zasady kumulacji,
a z drugiej strony z uwagi na osoby dwóch różnych pokrzywdzonych, zastosowanie zasady absorpcji także nie było tu możliwe.

Z oczywistych względów, to jest treści przepisu art. 69 § 1 k.k., nie można
było w ogóle rozważać o ewentualności warunkowego zawieszenia orzeczonej
kary pozbawienia wolności.

Z uwagi na zatrzymanie oskarżonego od dnia 12 czerwca 2016 roku od godz. 23:20
do dnia 13 czerwca 2016 roku do godz. 23:00, Sąd na podstawie art. 63 § 1 i § 5 k.k. zaliczył oskarżonemu M. Ł. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego zatrzymania w sprawie w ilości 1 dnia.

Dalej Sąd zwraca uwagę, że mając na względzie bardzo agresywne zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonych, w stopniu z którym dotychczas jeszcze się oni
nie spotkali, wręcz koniecznym było na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczenie wobec oskarżonego M. Ł. obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz każdego pokrzywdzonych, tj. P. F., G. J. i M. M. kwot po 300 złotych.

Mając zaś na uwadze w pełni zasadny wniosek obrońcy oskarżonego o orzeczenie kosztów zastępstwa procesowego, Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (Dz.U.2015.615 j.t. ze zm.) w zw. z § 17 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 roku Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714 j.t.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. kwotę 442,80 zł. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. Ł. z urzędu, w tym kwotę 82,80 zł. tytułem podatku od towarów i usług.

Na koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyły się:

- 40 zł. /2 x 20 zł./ tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i pism w sprawie – na podstawie
§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U.
z 2003r. Nr 108, poz. 1026),

- 442,80 zł. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. Ł. z urzędu na podst. art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.,

- 30 zł. tytułem opłaty za uzyskanie informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego
na podstawie § 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 roku
w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z dnia 29 sierpnia 2003 r. Nr 151, poz. 1468),

- 36 zł. tytułem należności dla świadka - na podstawie art. 618 § 1 pkt 7 k.p.k.,

- 74,92 zł. tytułem zryczałtowanej należności za sporządzony wywiad środowiskowy
na podstawie art. 618 § 1 pkt 12 k.p.k.,

- 120 zł. tytułem opłaty od kary łącznej pozbawienia wolności na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 jt. ze zm.),

w sumie: 743,75 zł.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od M. Ł. całość wymienionych kosztów sądowych, uznając, iż ich relatywnie niewysoki wymiar
oraz posiadane dochody z tytułu świadczonej pracy w rozmiarze wyższym niż koszty
sądowe powoduje, że jest on w stanie uiścić te koszty bez żadnej uciążliwości dla utrzymania swojej osoby i najbliższych mu osób, ponadto Sąd zauważa, że koszty te są wyłącznie skutkiem zachowania oskarżonego i nie ma żadnych powodów by je przenosić na Skarb Państwa.

Mając powyższe okoliczności i rozważania na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSR Kamil Czyżewski

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego M. Ł. – adw. P. D..

SSR Kamil Czyżewski