Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 lipca 2016 r. na ulicy (...) w P. doszło do wypadku drogowego. Samochód ciężarowy marki M. o nr rej. (...) kierowany przez K. S. uderzył w jadącego rowerem R. P.. Bezpośrednio po zdarzeniu oskarżony zatrzymał się na miejscu zdarzenia i upewnił się, że inni świadkowie zdarzenia powiadomili już służby ratownicze.

K. S. został przewieziony do Szpitala (...) w P., gdzie wskutek odniesionych obrażeń zmarł.

Oględziny miejsca zdarzenia i uczestniczących w nim pojazdów wykazały, że do zdarzenia doszło na jezdni drogi dwukierunkowej z nawierzchnią asfaltową o szerokości 10,10 m o 3 pasach ruchu (na wprost dla obu kierunków i skrętu dla obu kierunków). W tym miejscu odcinek jezdni, przed i za miejscem wypadku, był prosty, a teren płaski. Nawierzchnia w miejscu zdarzenia była mokra, czysta i gładka. Miejsce zdarzenia znajdowało się w obszarze zabudowanym, gdzie dozwolona administracyjnie prędkość wynosiła w chwili zdarzenia do 50 km/h. W czasie wypadku była pora dzienna, zachmurzenie całkowite, padał deszcz, temperatura powietrza + 15 º C.

W sprawie zostały sporządzone opinie sądowe, zarówno przez biegłego z zakresu ruchu drogowego z dokumentacją fotograficzną, jak i specjalisty patomorfologa.

Obaj kierowcy byli trzeźwi. Na podstawie przeprowadzonych dowodów ustalono, że oskarżony K. S. spowodował nieumyślnie wypadek w ten sposób, że przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h obowiązującą w miejscu zdarzenia prowadząc pojazd z prędkością około 77 km/h, nie zachowując w ten sposób szczególnej ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie, prowadząc pojazd z prędkością nie zapewniającą panowania nad pojazdem z uwzględnieniem warunków w jakich ruch się odbywał (stan i widoczność drogi, warunki atmosferyczne - opady deszczu), nie obserwując oznakowania poziomego i pionowego informującego o zbliżaniu się do skrzyżowania z wydzielonym pasem do skrętu w lewo, nie zachowując bezpiecznej odległości od poruszającego się przed nim pojazdu, a nadto podejmując manewr wyprzedzania poruszającego się przed nim roweru nie mając dostatecznego miejsca do wyprzedzania bez utrudnienia rowerzyście ruchu w miejscu uniemożliwiającym zachowanie bezpiecznej odległości oraz w sytuacji gdy poruszający się przed nim rowerzysta sygnalizował zamiar zmiany kierunku jazdy i pasa ruchu, nie zachowując szczególnej ostrożności i bezpiecznej odległości od wyprzedzanego pojazdu w wyniku czego prawą przednią częścią samochodu ciężarowego uderzył w poruszający się przed nim jego pasem ruchu rower kierowany przez R. P. sygnalizującego i rozpoczynającego manewr skrętu w lewo, wskutek czego kierujący rowerem doznał obrażeń ciała w postaci urazu czaszki i mózgu ze złamaniami kości pokrywy i podstawy czaszki, ze stłuczeniami mózgu i pnia mózgu oraz urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem płuca lewego skutkujących śmiercią pokrzywdzonego.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego K. S. k. 98 – 99, k. 197v. – 198; zeznania świadków: R. R. k. 31v.; E. S. k. 34v.; B. S. k. 43v.; a także na podstawie pozostałych dowodów pod postacią: protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 2; protokołu oględzin roweru k. 3-4; protokołu oględzin pojazdu k. 5-6; protokołu kontroli drogowej k. 7-11; protokołu oględzin miejsca zdarzenia drogowego k. 12-13; szkicu k. 14; dokumentacji fotograficznej k. 15-30; płyty CD-R z nagraniem zdarzenia k. 33; protokołu zatrzymania rzeczy k. 37-40; pokwitowania k. 53; protokołu oględzin nagrania na płycie CD-R z dokumentacją fotograficzną k. 56-61; protokołu oględzin i otwarcia zwłok wraz z opinią k. 64-69; opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego z dokumentacją fotograficzną k. 72-97)

Oskarżony K. S. w chwili orzekania miał 63 lata. Prowadził własną działalność gospodarczą i osiągał z tego tytułu dochody w wysokości około 2.500 – 2.800 zł miesięcznie. Ww. nie był w przeszłości karany sądownie, ani też leczony psychiatrycznie.

(dowód: dane oskarżonego K. S. k. 97 – 98, k. 197v.; informacja o dochodach k. 105; informacja z K. k. 106; informacja z bazy PESEL k. 109-111; informacja z Centralnej Ewidencji (...) k. 183-184)

Oskarżony K. S. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, jak to zostało wskazane w akcie oskarżenia. Przed sądem odmówił składania wyjaśnień w sprawie. Ostatecznie wystąpił z wnioskiem o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu zaproponowanej kary.

(vide wyjaśnienia oskarżonego K. S. k. 98 – 99, k. 197v. – 198)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 387 § 1 kpk do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono przestępstwo zagrożone karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Przed uwzględnieniem wniosku o wydanie wyroku skazującego sąd poucza oskarżonego o treści art. 447 § 5 (§ 1a.), co w realiach niniejszej sprawy nastąpiło (k. 199). Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku ( § 2). Przychylając się do wniosku, sąd może uznać za ujawnione dowody wymienione w akcie oskarżenia lub dokumenty przedłożone przez stronę (§ 5 ).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż wniosek złożony przez oskarżonego spełnia wszystkie przesłanki określone w art. 387 § 1 kpk. Wprawdzie oskarżony K. S. nie przyznawał się do popełnienia czynu w takim kształcie jak to zostało określone w akcie oskarżenia, ale w świetle pozostałego materiału dowodowego w ocenie Sądu okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości.

Sąd zatem nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. S., w których ten nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności na podstawie opinii sporządzonych przez biegłych sądowych z zakresu ruchu drogowego i patomorfologa (k. 64 – 69, 72 -97) Sąd ustalił, iż wbrew twierdzeniom oskarżonego, umyślnie naruszył on zasady bezpieczeństwa określone prawem i nieumyślnie spowodował wypadek drogowy. Ponadto, dodatkowo w poczet materiału dowodowego została dołączona płyta CD-R z nagraniem zdarzenia, a więc Sąd miał możliwość naocznego przeanalizowania przebiegu zdarzenia z uwzględnieniem wydanych w sprawie specjalistycznych opinii.

W następstwie doznanych obrażeń ciała, w Szpitalu (...) w P. rowerzysta R. P. zmarł. Na podstawie wyników przeprowadzonych oględzin i sekcji zwłok lekarz specjalista patomorfolog stwierdził, że kierujący rowerem R. P. doznał obrażeń ciała w postaci urazu czaszki i mózgu ze złamaniami kości pokrywy i podstawy czaszki, ze stłuczeniami mózgu i pnia mózgu oraz urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem płuca lewego skutkujących śmiercią pokrzywdzonego ( vide protokół oględzin i otwarcia zwłok k. 64 – 69). Powyższe ustalenia w żadnym stadium postępowania nie były kwestionowane.

W ocenie Sądu opinie biegłych nie budziły wątpliwości pod względem wiarygodności. Była one jasne i pełne, a wnioski w niej zawarte zostały należycie uzasadnione przez biegłych i były logiczną konsekwencją przeprowadzonych przez nich badań. Ponadto, ostatecznie sam oskarżony wnioskował o dobrowolne poddanie się karze.

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach utrzymywał, iż w jego ocenie nie ponosi on winy za zaistniałą sytuację.

Z zaprezentowaną przez oskarżonego tezą nie sposób się zgodzić. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, są sprzeczne względem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Na podstawie dołączonej do akt sprawy opinii sądowej z zakresu ruchu drogowego (k. 72 – 97), wspartego pozostałym materiałem dowodowym, Sąd ustalił wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, że K. S. przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h obowiązującą w miejscu zdarzenia prowadząc pojazd z prędkością około 77 km/h, nie zachowując w ten sposób szczególnej ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie, prowadząc pojazd z prędkością nie zapewniającą panowania nad pojazdem z uwzględnieniem warunków w jakich ruch się odbywał (stan i widoczność drogi, warunki atmosferyczne - opady deszczu), nie obserwując oznakowania poziomego i pionowego informującego o zbliżaniu się do skrzyżowania z wydzielonym pasem do skrętu w lewo, nie zachowując bezpiecznej odległości od poruszającego się przed nim pojazdu, a nadto podejmując manewr wyprzedzania poruszającego się przed nim roweru nie mając dostatecznego miejsca do wyprzedzania bez utrudnienia rowerzyście ruchu w miejscu uniemożliwiającym zachowanie bezpiecznej odległości oraz w sytuacji gdy poruszający się przed nim rowerzysta sygnalizował zamiar zmiany kierunku jazdy i pasa ruchu, nie zachowując szczególnej ostrożności i bezpiecznej odległości od wyprzedzanego pojazdu w wyniku czego prawą przednią częścią samochodu ciężarowego uderzył w poruszający się przed nim jego pasem ruchu rower kierowany przez R. P. sygnalizującego i rozpoczynającego manewr skrętu w lewo, wskutek czego kierujący rowerem doznał obrażeń ciała.

Na tej właśnie podstawie Sąd uznał, że w związku z powyższymi nieprawidłowościami, K. S. niewątpliwie spowodował wypadek w wyniku którego inna osoba poniosła śmierć i w takim zakresie winien ponieść odpowiedzialność karną.

Sąd dał wiarę pozostałym dokumentom zgormadzonym w sprawie, zarówno co do ich treści jak i cech zewnętrznych. Dokumenty te zostały sporządzone i wydane przez powołane do tego organy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w toku postępowania karnego. Wobec ostatecznego stanowiska oskarżonego, żadnych wątpliwości nie budziły również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków.

Całokształt materiału dowodowego nie pozostawiał zdaniem Sądu wątpliwości, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu. Reasumując, w oparciu o wyżej opisany materiał dowodowy Sąd uznał, że okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu nie budzą wątpliwości i wina oskarżonego została udowodniona. K. S. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 177 § 2 kk. Wymierzając oskarżonemu karę za ten czyn Sąd miał na uwadze zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące.

Przestępstwo z art. 177 § 2 kk jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat i jest przestępstwem popełnionym nieumyślnie. Oskarżony był osobą dotychczas nie karaną, prowadził ustabilizowane życie, posiadał rodzinę, prowadził własną działalność gospodarczą. Wyraził skruchę z powodu popełnienia przestępstwa, na S. sądowej przeprosił rodzinę zmarłego. Mocno przeżywał całe zdarzenie i postępowanie karne. Bezpośrednio natomiast po zdarzeniu zatrzymał się i przystąpił do udzielania pomocy pokrzywdzonemu. Brak uprzedniej karalności sądowej oskarżonego stanowi zawsze, niezależnie od rodzaju popełnionego przestępstwa, okoliczność łagodzącą w odniesieniu do sfery wymiaru kary. Niekaralność za popełnienie przestępstwa świadczy bowiem pozytywnie o dotychczasowym sposobie życia oskarżonego. Wskazane wyżej okoliczności przyjęto jako łagodzące.

Oceniając okoliczności niekorzystne dla sprawcy należy zauważyć, że przestępstwo popełnione przez oskarżonego naruszyło dwa istotne dobra prawne – bezpieczeństwo w komunikacji oraz życie człowieka. Rozmiar wyrządzonej szkody jest w niniejszej sprawie najwyższy z możliwych, gdyż w wyniku wypadku pokrzywdzony zmarł. Oskarżony naruszył też istotnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a naruszenie to miało charakter umyślny. Decydując się na prowadzenie pojazdu, ustalając prędkość pojazdu kierujący nim musi mieć na uwadze zarówno swoje umiejętności i doświadczenie w prowadzeniu pojazdu, ale także aktualny stan, w jakim się znajduje i warunki pogodowe zaistniałe na drodze. Wtedy bowiem kierowca musi liczyć się z tym, że jego reakcje psychiczne lub wskutek działania niekorzystnych warunków pogodowych mogą być znacznie opóźnione, spostrzeganie zaburzone, a ocena sytuacji na drodze nieadekwatna do rzeczywistości. Ponadto w sposób umyślny nie dopełnił opisanych powyżej obowiązków ciążących na nim jako kierowcy i z pełną świadomością naruszył szereg elementarnych zasad bezpieczeństwa, a w szczególności tych określonych w art. 2 ust. 22, art. 19 ust. 1 i art. 20 ust. 1, art. 24 ust. 1 pkt 1 i 3 i art. 24 ust. 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, rodzaj i stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, sposób zachowania się oskarżonego, w szczególności rodzaj i stopień naruszenia reguł bezpieczeństwa w ruchu lądowym, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a także zapobiegawcze i wychowawcze cele kary Sąd wymierzył oskarżonemu, zgodnie z jego wnioskiem, karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby.

Dodatkowo, aby wzmocnić wychowawcze oddziaływanie kary na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych przyjmując, ze jedna stawka jest równoważna kwocie 20 zł. Orzeczenie w tym zakresie służy wypełnieniu dyrektyw przewidzianych w art. 53 kk, a w szczególności podkreśleniu, że zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary nie oznacza bezkarności sprawcy przestępstwa (zob. wyrok SA w Katowicach z 29 lipca 1999 r., II AKa 134/99, Prok. i Pr. 2000, z. 1, poz. 19). Grzywna ta będzie również wychowawczo oddziaływać na oskarżonego bez pozbawiania go wolności, stanowić będzie realną dolegliwość dla skazanego, ważną z punktu widzenia celów zapobiegawczych i wychowawczych, które ma osiągnąć kara, ale także odgrywać będzie istotną rolę z punktu widzenia kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa; umocni przekonanie, że zaatakowane przestępstwem dobra są rzeczywiście chronione. Ustalenie stawki dziennej na kwotę 20 zł odzwierciedla możliwości zarobkowe oskarżonego, który osiąga dochody umożliwiające mu wywiązanie się z zapłaty. Z tych samych przyczyn orzeczono względem oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 1.000 zł złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk dowód rzeczowy w postaci roweru typu damka koloru czarnego o nazwie S. z koszem wymieniony w wykazie dowodów rzeczowych na k. 136 akt sprawy Sąd zwrócił córce zmarłego E. S..

Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.) zasądził od oskarżonego K. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 (dwustu osiemdziesięciu złotych) tytułem opłaty sądowej oraz kwotę (...),(...) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych. Sytuacja finansowa i warunki osobiste oskarżonego w ocenie Sądu, pozwalają przyjąć, iż będzie on w stanie uiścić powyższe koszty w całości.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

- (...)

(...)