Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2017 r.

sprawy

1)  A. M.

syna A. i E. z domu K.

urodzonego (...) w K.

oskarżonego z art. 18 § 2 kk w związku z art. 158 § 1 kk, art. 18 § 2 kk w związku z art. 163 § 1 pkt 1 kk w związku z art. 12 kk, art. 157 § 2 kk, art. 190 § 1 kk,

2)  H. D.

syna A. i E. z domu D.

urodzonego (...) w K.

oskarżonego z art. 163 § 1 pkt 1 kk, art. 164 § 1 kk,

3)  K. L.

syna T. i R. z domu T.

urodzonego (...) w Z.

oskarżonego z art. 163 § 1 pkt 1 kk,

4)  K. G.

syna R. i M. z domu B.

urodzonego (...) w P.

oskarżonego z art. 164 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych A. M., H. D., K. L., oskarżycielek posiłkowych A. K. i J. K. oraz pełnomocników oskarżycielek posiłkowych A. K. i J. K. oraz M. C.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich

z dnia 16 lutego 2017 r. sygnatura akt II K 284/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. M. w ten sposób, że:

1)  rozwiązuje karę łączną jak w pkt. IX dyspozycji, uchyla orzeczenie o nawiązkach w pkt. IV dyspozycji oraz w zakresie opłaty karnej w pkt. XXVII dyspozycji,

2)  przypisany oskarżonemu czyn jak w pkt. I dyspozycji kwalifikuje z art. 13 § 1 kk i z art. 18§ 2 kk w zw. z art. 157 § 1 kk, zaś za podstawę wymiaru kary przyjmuje przepisy art. 14 § 1 kk i art. 19 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk

3) w ramach przypisanych oskarżonemu czynów w pkt . III dyspozycji :

a) oskarżonego A. M. uznaje za winnego tego , że w okresie od 7 lutego 2016r. do 21 marca 2016r. w Z. woj. (...) działając z powziętym z góry zamiarem podżegał H. D. obietnicą zapłaty kwoty 400 złotych do sprowadzenia zdarzenia powszechnego zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach oraz życiu i zdrowiu wielu osób w postaci pożaru polegającego na podpaleniu budynku mieszkalnego należącego do J. K. i gospodarczego stodoły należącej do J. K. i M. C. wraz ze znajdującymi się tam sprzętami i rzeczami o łącznej wartości nie mniejszej niż 392.039,10 zł własności M. C., J. K. i A. K., tj. za winnego popełnienia czynu z art. 18 § 2 kk i z art. 163 § 1 pkt. 1 kk w zw. z art. 12 kk za który na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt. 1 kk wymierza karę 4 (czterech ) lat pozbawienia wolności,

b)  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz oskarżycielek posiłkowych nawiązki związane z tym skazaniem :

- J. K. w kwocie 8000 złotych,

- A. K. i M. C. w kwotach po 5000 złotych,

4) wymierzoną w pkt. V dyspozycji karę za czyn z art. 217 § 1 kk obniża do 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności, zaś związaną z tym skazaniem nawiązkę w pkt. VI dyspozycji obniża do 500 ( pięciuset) złotych,

5) wymierzoną w pkt. VII dyspozycji karę za czyn z art. 190 § 1 kk obniża do 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, zaś związaną z tym skazaniem nawiązkę w pkt. VIII dyspozycji obniża do 500 ( pięciuset) złotych,

6) na podstawie art. 85 § 1 kk i 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe łączy i wymierza karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności,

7) na podstawie art. 77 § 2 kk zastrzega, że oskarżony może skorzystać z warunkowego przedterminowego zwolnienia nie wcześniej niż po odbyciu 5 (pięciu) lat kary pozbawienia wolności,

II.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego H. D. w ten sposób, że:

1)  rozwiązuje karę łączną w pkt. XIV dyspozycji,

2)  zmienia rozstrzygnięcia w pkt. XI, XII i XIII dyspozycji :

a) w zakresie zarzucanego czynu jak w pkt. VI części wstępnej i przypisanego w pkt. XII dyspozycji oskarżonego H. D. uznaje za winnego popełnienia tego, że w dniu 21 marca 2016r. w S. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym K. G. i ustalonym nieletnim w zamiarze sprowadzenia zdarzenia powszechnego zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach oraz życiu i zdrowiu wielu osób w postaci pożaru polegającego na podpaleniu budynku mieszkalnego należącego do J. K. obrzucił budynek butelkami z podpaloną cieczą łatwopalną, jednakże skutku nie osiągnął wobec nietrafienia w otwory okienne budynku a jedynie w niepalną elewację budynku oraz wobec podjęcia akcji gaśniczej tj. dopuścił się czynu z art. 13 § 1 kk i art. 163 § 1 pkt. 1 kk,

b) uznaje że oskarżony czynu tego dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk z czynem przypisanym mu w pkt. XI tj. w krótkim odstępie czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, za które to czyny na podstawie art. 163 § 1 pkt. 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk przy zastosowaniu art. 60 § 3 kk i § 6 pkt. 3) kk i wymierza karę 11 ( jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności,

c) na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz oskarżycielek posiłkowych nawiązki związane z tym skazaniem :

- J. K. w kwocie 8000 złotych,

- A. K. i M. C. w kwotach po 5000 złotych,

3 ) w pkt. XV dyspozycji eliminuje określenie „ łącznej”,

III. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego K. G. w ten sposób, że:

1) w zakresie zarzucanego czynu jak w pkt. VI części wstępnej i przypisanego w pkt. XXI dyspozycji oskarżonego K. G. uznaje za winnego popełnienia tego, że w dniu 21 marca 2016r. w S. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym H. D. i ustalonym nieletnim w zamiarze sprowadzenia zdarzenia powszechnie niebezpiecznego zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach oraz życiu i zdrowiu wielu osób w postaci pożaru polegającego na podpaleniu budynku mieszkalnego należącego do J. K. obrzucił budynek butelkami z podpaloną cieczą łatwopalną, jednakże skutku nie osiągnął wobec nietrafienia w otwory okienne budynku a jedynie w niepalną elewację budynku oraz wskutek podjęcia akcji gaśniczej tj. czynu z art. 13 § 1 kk i art. 163 § 1 pkt. 1 kk, za który na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt. 1 kk wymierza karę 1( jednego) roku pozbawienia wolności,

2) w pkt. XXV dyspozycji eliminuje słowa „za czyn przypisany w pkt. XXI części rozstrzygającej wyroku, tj. czyn z art. 288 § 1 kk”,

IV. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego K. L. w ten sposób, że zakreślony w pkt. XVII okres próby obniża do 3 ( trzech) lat,

V.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

VI.  zasądza od oskarżonych A. M., H. D. i K. L. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. C. kwoty po 800 złotych tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym,

VII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. z Kancelarii Adwokackiej w Z. kwotę 516,60zł tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu H. D. z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

VIII.  zasądza od oskarżonego A. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z jego apelacjami i wymierza 1 200 złotych opłaty za obie instancje.

IX.  zwalnia oskarżonych H. D. i K. L. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu apelacyjnym, zaliczając wydatki związane z ich apelacjami na rachunek Skarbu Państwa.

X.  zwalnia oskarżonego K. G. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu apelacyjnym, zaliczając wydatki związane z dotyczącą go apelacją na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn.akt IV Ka 272 / 17

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich oskarżył:

1)  A. M. o to, że:

I. w marcu 2016 roku w P. woj. (...) obietnicą zapłaty kwoty 20.000 zł. nakłaniał E. K. do pobicia i spowodowania obrażeń ciała u J. i A. K., tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 158 § 1 kk;

II. w okresie od 07 lutego 2016 roku do 21 marca 2016 roku w Z. woj. (...) działając z góry powziętym zamiarem obietnicą zapłaty kwoty 400 zł oraz groźbą spowodowania obrażeń ciała nakłaniał H. D. do sprowadzenia zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach w postaci pożaru budynków mieszkalnych i gospodarczych na szkodę A. i J. K.; tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 12 kk;

III. w dniu 02 lutego 2016 roku w Z. woj. (...) spowodował u A. K. obrażenia w postaci podbiegnięć krwawych na powierzchni prawego uda, bocznej i przedniej powierzchni lewego podudzia i tylnej powierzchni prawego podudzia, które naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej dni 7; tj. o czyn z art. 157 § 2 kk;

IV. w okresie od 20 stycznia 2016 roku do 04 lutego 2016 roku w Z., woj. (...) groził A. K. spowodowaniem obrażeń ciała, przy czy groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia; tj. o czyn z art. 190 § 1 kk.

1)  H. D. i K. L. o to, że:

V. w nocy z 9/10 lutego 2016 roku w S. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z osobami nieletnimi sprowadzili zdarzenie w postaci pożaru zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach poprzez podpalenie przy użyciu materiałów łatwopalnych budynku gospodarczego, w wyniku czego powstały straty w wysokości nie mniejszej niż 450 000 zł na szkodę J. K. i M. C., tj. o czyn z art. 163 § 1 pkt 1 kk.

2)  H. D. i K. G. o to, że:

VI. W dniu 21 marca 2016 roku w S. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z osobą nieletnią poprzez obrzucanie dwoma podpalonymi butelkami z cieczą łatwopalną budynku mieszkalnego sprowadzili bezpośrednie niebezpieczeństwo pożaru zagrażającemu mieniu w wielkich rozmiarach, tj. o czyn z art. 164 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich wyrokiem z 16 lutego 2017r. sygn. akt II K 284/16:

I. oskarżonego A. M., w ramach zarzucanego mu w pkt I czynu, uznał za winnego tego, że w miesiącu marcu 2016r. w P. woj. (...), chcąc aby E. K. popełnił przestępstwo spowodowania naruszenia czynności narządu ciała i rozstroju zdrowia na okres powyżej dni 7 poprzez dokonanie naruszenia czynności narządu ciała u J. K. oraz A. K. w postaci złamania kończyn dolnych, w zamian za obietnicę przekazania mu kwoty w łącznej wysokości 13.000 zł, nakłaniał go do popełnienia tego czynu tj. uznał oskarżonego A. M. za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 157 § 1 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk wymierzył mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego A. M. na rzecz pokrzywdzonych J. K., A. K. kwoty po 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany mu w pkt I części rozstrzygającej wyroku tj. za czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 157 § 1 kk;

III. oskarżonego A. M., w ramach zarzucanego mu w pkt II czynu, uznał za winnego tego, że:

1) w okresie od 07 lutego 2016 roku do 09 lutego 2016 roku w Z. woj. (...) chcąc, żeby H. D. popełnił przestępstwo sprowadzenia zdarzenia powszechnego zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach w postaci pożaru polegającego na podpaleniu budynku gospodarczego w postaci stodoły wraz ze znajdującymi się tam sprzętami i rzeczami o łącznej wartości nie mniejszej niż 392.039,10 zł własności M. C., J. K., A. K., w zamian za obietnicę zapłaty kwoty 400 zł, nakłaniał go do popełnienia tego czynu tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 kk wymierzył mu karę 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności ;

2) w dniu 21 marca 2016r. w Z. woj. (...) chcąc, żeby H. D. popełnił przestępstwo zniszczenia mienia na kwotę nie mniejszą niż 2.500,00 zł polegające na dokonaniu zniszczenia elewacji budynku mieszkalnego poprzez obrzucenie budynku podpalonymi szklanymi butelkami z cieczką łatwopalną na szkodę J. K., nakłaniał go do popełnienia tego czynu, tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z w zw. z art. 288 § 1 kk wymierzył mu karę 1 / jednego/ roku pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego A. M. na rzecz pokrzywdzonych J. K., A. K., M. C. kwoty po 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany mu w pkt III.1) części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 kk oraz na rzecz pokrzywdzonej J. K. kwotę 3000 /trzech tysięcy/ złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany mu w pkt III części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 kk;

V. oskarżonego A. M., w ramach zarzucanego mu w pkt III czynu, uznał za winnego tego, że w dniu 02 lutego 2016 roku w Z. woj. (...) poprzez popychanie i szarpanie naruszył nietykalność cielesną A. K. tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 217 § 1 kk i za to na podstawie art. 217 § 1 kk wymierzył mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego A. M. na rzecz pokrzywdzonej A. K. kwotę 1.000,00 /jeden tysiąc/ złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany w pkt V części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 217 § 1 kk;

VII. oskarżonego A. M., w ramach zarzucanego mu w pkt IV czynu, uznał za winnego tego, że w okresie od 30 stycznia 2016 roku do 04 lutego 2016 roku w Z., woj. (...) groził A. K. pozbawieniem życia przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 190 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk wymierzył mu karę 6 /sześć/ miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego A. M. na rzecz pokrzywdzonej A. K. kwotę 2.000,00 /dwa tysiące/ złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany w pkt VII części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 190 § 1 kk;

IX. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego A. M. jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego A. M. karę łączną 6 /sześciu/ lat pozbawienia wolności.

X. na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. M. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: od 22 marca 2016r. godz. 18.30 do dnia 29 marca 2016r. godz. 14: 50 oraz od dnia 08 kwietnia 2016r. do nadal;

XI. oskarżonego H. D., w ramach zarzucanego mu w pkt V czynu, uznał za winnego tego że: w nocy z 9/10 lutego 2016 roku w S. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu K. L. i innymi ustalonymi nieletnimi osobami, po uprzednim rozlaniu benzyny na kartony w budynku gospodarczym w postaci stodoły, a następnie ich podpaleniu, sprowadzili zdarzenie zagrażające mieniu w wielkich rozmiarach w postaci pożaru ww. budynku wraz ze znajdującymi tam sprzętami i rzeczami o łącznej wartości nie mniejszej niż 392.039,10 zł, czym spowodowali straty w wysokości co najmniej 17.689,64 zł na szkodę J. K., nie większej niż 7.043,60 zł na szkodę A. K., co najmniej 26.393,58 zł na szkodą M. C. tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 163 § 1 pkt 1 kk i za to na podstawie art. 163 § 1 pkt 1 kk wymierzył mu karę 2 /dwóch/ lat i 8 /ośmiu/ miesięcy pozbawienia wolności;

XII. oskarżonego H. D., w ramach zarzucanego mu w pkt VI czynu, uznał za winnego tego że w dniu 21 marca 2016 roku w S. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. G. i innym ustalonymi nieletnim, poprzez obrzucanie budynku mieszkalnego podpalonymi butelkami z cieczą łatwopalną, dokonali zniszczenia elewacji budynku wraz z roślinnością, czym spowodowali straty o wartości 2.500,00 zł na szkodę J. K. tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 288 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk wymierzył mu karę 1 / jednego/ roku pozbawienia wolności.

XIII. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego H. D. na rzecz pokrzywdzonych J. K., A. K., M. C. kwoty po 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany mu w pkt XI części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 163 § 1 pkt 1 kk oraz na rzecz pokrzywdzonej J. K. kwotę 3.000 /trzech tysięcy/ złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany mu w pkt XII części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 288 § 1 kk;

XIV. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego H. D. jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł wobec oskarżonego H. D. karę łączną 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności.

XV. na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu H. D. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 marca 2016r. godz. 07:05 do dnia 24 marca 2016r. godz. 11:25;

XVI. oskarżonego K. L., w ramach zarzucanego mu w pkt V czynu, uznał za winnego tego że w nocy z 9/10 lutego 2016 roku w S. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu H. D. i innymi ustalonymi nieletnimi osobami, po uprzednim rozlaniu benzyny na kartony w budynku gospodarczym w postaci stodoły, a następnie ich podpaleniu sprowadzili zdarzenie zagrażające mieniu w wielkich rozmiarach w postaci pożaru ww. budynku gospodarczego wraz ze znajdującymi tam sprzętami i rzeczami o łącznej wartości nie mniejszej niż 392.039,10 zł, czym spowodowali straty w wysokości co najmniej 17.689,64 zł na szkodę J. K., nie większej niż 7.043,60 zł na szkodę A. K., co najmniej 26.393,58 zł na szkodą M. C. tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 163 § 1 pkt 1 kk i za to na podstawie art. 163 § 1 pkt 1 kk wymierzył oskarżonemu K. L. karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności;

XVII. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonemu K. L. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 /pięć/ lat.

XVIII. na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego K. L. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

XIX. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego K. L. w okresie próby do informowania kuratora sadowego pisemnie co cztery miesiące o przebiegu okresu próby;

XX. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego K. L. na rzecz pokrzywdzonych J. K., A. K., M. C. kwoty po 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany mu w pkt XVI części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 163 § 1 pkt 1 kk;

XXI. oskarżonego K. G., w ramach zarzucanego mu w pkt VI za winnego tego że: w dniu 21 marca 2016 roku w S. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z H. D. i innym ustalonym nieletnim osobami, poprzez obrzucanie budynku mieszkalnego podpalonymi butelkami z cieczą łatwopalną dokonali zniszczenia elewacji budynku wraz z roślinnością o wartości 2.500,00 zł na szkodę J. K. tj. uznał go za winnego popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 288 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk wymierzył mu karę 1 / jednego/ roku pozbawienia wolności;

XXII. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonemu K. G. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 /pięć/ lat,

XXIII. na podstawie art. 73§2 kk oddał oskarżonego K. G. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

XXIV. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego K. G. w okresie próby do informowania kuratora sądowego pisemnie co cztery miesięcy o przebiegu okresu próby;

XXV. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego K. G. na rzecz pokrzywdzonej J. K. kwotę 3.000 /trzech tysięcy/ złotych tytułem nawiązki za czyn przypisany w pkt XXI części rozstrzygającej wyroku tj. czyn z art. 288 § 1 kk;

XXVI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. kwotę 2.066,40 ( dwa tysiące sześćdziesiąt sześć 40/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu H. D. z urzędu;

XXVII. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądził od oskarżonego A. M.: na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. C. kwotę 1.000 /jeden tysiąc/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego M. C. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. K. kwotę 687,50 /sześćset osiemdziesiąt siedem 50/100/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego J. K. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. K. kwotę 916,67 /dziewięćset szesnaście 67/100/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego A. K. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, a na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.630,59zł (trzy tysiące sześćset trzydzieści 59/100 złotych) tytułem przypadających na niego kosztów postępowania, w tym kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty;

XXVIII. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądził od oskarżonego H. D.: na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. C. kwotę 1.000,00 zł / jeden tysiąc/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego M. C. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. K. kwotę 687,50 /sześćset osiemdziesiąt siedem 50/100/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego J. K. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. K. kwotę 916,67 /dziewięćset szesnaście i 67/100/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego A. K. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, zaś na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego H. D. od ponoszenia przypadających na niego na rzecz Skarbu Państwa pozostałych kosztów postępowania, przejmując je w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa;

XXIX. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądził od oskarżonego K. L.: na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. C. kwotę 1.000,00 /jeden tysiąc/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego M. C. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. K. kwotę 687,50 /sześćset osiemdziesiąt siedem 50/100/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego J. K. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. K. kwotę 916,66 /dziewięćset szesnaście 66/100/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego A. K. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, zaś na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego K. L. od ponoszenia przypadających na niego na rzecz Skarbu Państwa pozostałych kosztów postępowania, przejmując je w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa;

XXX. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądził od oskarżonego K. G. na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. K. kwotę 687,50 /sześćset osiemdziesiąt siedem 50/100/ złotych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego J. K. kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru, zaś na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego K. G. od ponoszenia przypadających na niego na rzecz Skarbu Państwa pozostałych kosztów postępowania, przejmując je w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym nie pogodzili się oskarżeni A. M., H. D. i K. L. oraz oskarżycielki posiłkowe J. K., A. K. i M. C..

I.  Apelujący imieniem oskarżonego A. M. obrońca z wyboru:

1)  Adw. Z. Ś.zaskarżył wyrok w całości.

Apelujący zarzucił:

Odnośnie zarzutu pkt I

1) rażące naruszenie przepisów prawa materialnego a to art. 157 par 1 kk

w zw. z art. 12 kk polegające na przyjęciu , że oskarżony działał w zamiarze spowodowania ciężkich obrażeń ciała pokrzywdzonych podczas gdy w zachowaniu i działaniu oskarżonego występuje dobrowolne i czynny skuteczny żal opisany w dyspozycji art.23 kk bowiem w dniu 21 marca 2016 około godz. 11.00 oskarżony wezwał telefonicznie E. K. aby zaprzestał agresywnych działań w celu pobicia i uszkodzenia ciała A. K.. Podnieść należy, że odstąpienie dobrowolne i skuteczne czynnego żalu znajduje i również potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie sądowym oraz literaturze przedmiotu:

a. wyrok SN z dnia 1 lipca 1975 sygn. II KR 367/ 14 ogł. Lex

b. postanowienie SN z 22 września 2009 sygn. III K 58 / 09 ogł. OSNKW z 2010 z. 3 poz. 28

c. komentarz kk P. Kordas, A. Zoil str. 427 - analiza art. 23 kk;

Zatem wobec skutecznego czynnego żalu na podstawie art. 23 kk oskarżony nie podlega karze.

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony zlecił pobicie pokrzywdzonych E. K. podczas gdy działania oskarżonego stanowią w istocie niekaralne przygotowanie opisane w art. 16 kk skoro w istocie zostały podjęte czynności przygotowawcze oznaczone w art. 16 kk, które miały stworzyć warunki do dokonania czynu a nadto do wywołania skutku z art. 157 kk nie doszło.

Teza wyrok SA Łódź z 2000 r. sygn. II AKa 138 / 99 ogł. Prok. i Pr. z 2001 z. nr 5 poz. 23

Odnośnie pkt II

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia w

zakresie czynu II ppkt 1 i 2 z art. 18 par 2 kk w zw. z art. 163 pr 1 kk polegający na przyjęciu , że oskarżony M. nakłaniał H. D. do podpalenia budynku gospodarczego i mieszkalnego podczas gdy brak jest przekonywujących dowodów na popełnienie tych przestępstw skoro oskarżony do winy się nie przyznał a obciążające wyjaśnienia H. D. stanowią jedynie formę zmiennego, gołosłownego pomówienia o charakterze złożonej wypowiedzi.

4) obraza przepisów prawa procesowego a to art. 5 kpk, 7 kpk, 424 par 1 pkt 1 kpk polegająca na przyjęciu , że wyjaśnienia oskarżonego M. nie zasługują na wiarę mimo że w toku postępowania oskarżony składał jednolite wyjaśnienia i wykazywał, że ze strony H. D. kierowane są wobec niego bezprawne i nieprawdziwe pomówienia , które są wynikiem dążenia do poprawy własnej sytuacji procesowej i uzyskania korzystnego orzeczenia w zakresie kary a nadto pominięcie w oznaczeniu winy wyjaśnień innych oskarżonych a to L. i G. oraz I. , którzy wskazali, że wyłączną odpowiedzialność za podpalenie budynków ponosi H. D., który był inicjatorem podpalenia.

Odnośnie zarzutów pkt V i VII

5) obraza przepisów prawa procesowego a to art. 424 par 1 pkt 1 kpk polegające na przyjęciu odpowiedzialności oskarżonego M. za czyn z pkt V części wstępnej wyroku mimo że oskarżony ten nie naruszył nietykalności cielesnej A. K., nie uderzył jej zwłaszcza, że zeznania funkcjonariuszy Policji J. B. i K. K. potwierdzają, że pokrzywdzona nigdy nie zgłaszała żadnych obrażeń ciała a na badania lekarskie zgłosiła się po kilku dniach.

6) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia odnośnie punkt VII części wstępnej wyroku polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 190 par 1 kk - groźby karalne podczas gdy treść dowodów w sprawie w szczególności zapis rozmów na płycie CD z interwencji Policji wykazuje, że pokrzywdzona A. K. jest osobą wyjątkowo agresywną i roszczeniową wobec oskarżonego, stosuje presję psychiczną i przypisuje nieprawdziwe właściwości.

7) obraza przepisów postępowania a to art. 424 par 1 kpk polegające na uznaniu za wiarygodne zeznania A. i J. K. ,mimo że zeznania tych pokrzywdzonych są jednostronne, tendencyjne i są wynikiem głębokiego konfliktu na tle rodzinnym , wychowania dziecka oraz rozliczeń finansowych oraz uzasadnionych roszczeń pieniężnych oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej w okresie konkubinatu a także zarzutów co do wykonywania opieki przez matkę nad dzieckiem - zarzuty głównie odnośnie stanu nietrzeźwości matki. Nadto brak wiarygodności zeznań A. K. przejawia się również w fakcie, że w sprawie niniejszej zaprzeczyła aby przyjęła od oskarżonego kwotę 200.000 zł. podczas gdy w innej sprawie Sądu Rejonowego Ząbkowice Śląskie R III C 180 / 15 przesłuchana jako strona potwierdziła, że otrzymała od oskarżonego M. kwotę 200.000 zł. przy czym 100.000 zł. przeznaczyła na rozwój firmy a drugą część tj. 100.000 zł. przeznaczyła na spłatę dla rozwiedzionego małżonka - J. C..

Zarzut odnośnie pkt II

8. obraza przepisów postępowania a to art. 424 par 1 pkt 1 kpk polegające na przyjęciu, że wyjaśnienia w formie pomówień oskarżonego H. D. są wiarygodne, mimo że oskarżony ten w pierwszej fazie dochodzenia złożył wyjaśnienia odmienne i zaprzeczył aby miał udział w przestępstwie z art. 163 par 1 kk a następnie złożył wyjaśnienia skrajnie odmienne i obciążające oskarżonego M. o zdarzenia i fakty, które nigdy nie miały miejsca i wręcz nieprawdopodobne.

art. 438punkt 2i3kpk.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie od wszystkich przypisanych czynów pkt l, II, ppkt1) i 2),pktV, pkt VII i VIII części wstępnej wyroku albo uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

2)  Adw. T. B. na podstawie art. 444 § 1 k.p.k. i art. 425 § 1 i § 2 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości w zakresie rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego A. M..

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego

orzeczenia a to:

a) art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrony o:

- uzyskanie informacji z Wojskowej Komendy Uzupełnień o przebiegu służby H. D. i przyczyn jej zakończenia;

- przesłuchanie H. D. z udziałem biegłego z zakresu psychologii;

- przeprowadzenie konfrontacji oskarżonego A. M. z J. K. oraz A. K.;

- przesłuchanie oskarżonego A. M. z zastosowaniem środków technicznych mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu;

- uzyskanie billingów rozmów telefonicznych oskarżonego A. M. oraz świadka E. K.;

b) art. 366 § 1 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadków osób wskazywanych przez oskarżonego A. M. tj. K. i K., z którymi miał przebywać w dniu 21 marca 2016 r., a w konsekwencji nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności;

c) art. 392 § 1 k.p.k. poprzez niedołączenie do akt niniejszej sprawy akt postępowania III Nkd 66/16 Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich i w konsekwencji zaniechanie odczytania M. M., K. G. oraz D. I. złożonych przez nich w tymże postępowaniu wyjaśnień celem wyjaśnienia ewentualnych sprzeczności pojawiających się w ich depozycjach;

d)art. 393 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie odtworzenia na rozprawie nagrań sporządzonych przez A. K.;

e) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynikającą z nieprawidłowej i nieodpowiadającej logicznemu rozumowaniu oraz zasadom doświadczenia życiowego oceny wyjaśnień H. D. oraz zeznań J. K., A. K., E. K., A. O. i M. M., a w konsekwencji uznanie przedstawionych przez nich relacji za wiarygodne i ustalenie, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie w sposób niebudzący żadnych uzasadnionych wątpliwości winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów;

2) obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

a) art. 13 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w zakresie dotyczącym czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej wyroku, w sytuacji gdy wobec faktu, że E. K. nie zrealizował przestępstwa z art. 157 § 1 k.k, oskarżony podżegał jedynie do jego usiłowania; b) art. 190 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji gdy sformułowania „nagrałeś już mi tego (...)", „chcesz to zostaniemy tutaj w trójkę na zawsze", „twoja córeczka pierwsza do odstrzału, a następna będziesz ty" czy też „czarownice się pali" nie stanowią gróźb karalnych w rozumieniu tegoż przepisu;

3) rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego A. M. kar jednostkowych oraz kary łącznej 6 lat bezwzględnego pozbawienia wolności, w stosunku do celów, jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, w sytuacji gdy postawa oskarżonego przed popełnieniem przypisanych mu czynów oraz jego właściwości i warunki osobiste dają podstawę do uznania, że będzie on przestrzegać porządku prawnego, a wymierzenie mu tak surowej kary nie jest niezbędne z punktu widzenia stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów.

Mając powyższe zarzuty na uwadze, w oparciu o art. 437 § 1 kpk apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ząbkowicach Śląskich.

II. Obrońca z urzędu oskarżonego H. D. na mocy art. 444 k.p.k i art. 425 par. 1 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części, dotyczącej kary, obejmującej pkt XI, XII,XIII,XIV, na korzyść oskarżonego H. D., zarzucając wyrokowi na mocy art. 438 pkt 4 k.p.k:

- obrazę art. 60 par. 3 k.k. wynikającą z niezastosowania wobec oskarżonego H. D. nadzwyczajnego złagodzenia kary w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego ujawniły dane dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności ich popełnienia,

- Rażącą niewspółmierność kary , której orzeczenie w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności nastąpiło bez uwzględnienia ustawowych zasad wymiaru kary i bez rozważenia wszystkich istotnych okoliczności świadczących na rzecz oskarżonego , przede wszystkim zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstw, jego udział w wyjaśnieniu roli osób biorących w popełnieniu objętych aktem oskarżenia czynów, wyrażenie skruchy i deklaracja naprawienia wyrządzonych szkód, przy jednoczesnym wyeksponowaniu okoliczności obciążającej w postaci współdziałania z nieletnimi.

Mając powyższe na uwadze, wniósł o:

1. zmianę wyroku i orzeczenie za czyny za przypisane oskarżonemu czyny kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary i zawieszenie jej wykonania tytułem próby,

2. zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych.

III. Obrońca z wyboru oskarżonego K. L. zaskarżył wyrok co do winy i kary oskarżonego K. L. obejmującej pkt XVI, XVII, XVIII, XIX wyroku.

Skarżonemu wyrokowi zarzucił na mocy art. 438 pkt 3 k.p.k. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść skarżonego orzeczenia - poprzez ustalenie, że oskarżony K. L. działał wspólnie i w porozumieniu z osobami nieletnimi K. G., D. l. oraz H. D. przez co sprowadził zdarzenie w postaci pożaru -podczas gdy nie miał on wiedzy ani świadomości gdzie i w jakim celu udaje się kierując samochodem (...) w nocy z dnia 9/10 luty 2016r, nie zawierał on nawet dorozumianego porozumienia co do popełniania zarzucanego mu czynu w innymi osobami; pominięcie przez sąd I instancji faktu, że świadek P. S. zaprzeczył zeznaniom J. K., że rzekomo w dniu 10 lutego 2016 oskarżony K. L. rozmawiał pod domem M. M. z A. M., H. D. i M. M., a fakt ten został przez sąd uznany za wiarygodny i pewny oraz stanowił podstawę uznania sprawstwa oskarżonego K. L., gdyż sąd stwierdził, że dniu 10.02.2016r. J. K. otrzymała telefon od sąsiada państwa M., P. S., z informacją, że przyjechał do domu A. M., a nadto jest jego syn M., a także przyszedł H. D. i K. L., którzy zostawili swoje telefony na murku i rozmawiają w zaroślach naprzeciwko domu - podczas gdy świadek P. S. zeznał wręcz przeciwnie, że nie widział tam wtedy L., ale później ktoś się pojawił ale nie zna tej osoby i na podczas przesłuchania nie rozpoznał nikogo na sali;

- błędne przyjęcie że K. L. ustalał wraz z H. D. i M. M. trasę przejazdu sprawdzając ją w internecie - podczas gdy świadek D. l., M. M., K. G., oskarżony K. L. jednoznacznie i zgodnie wskazywali, że to H. D. i M. M. wskazywali podczas jazdy gdzie i którędy ma jechać, gdzie ma skręcić i gdzie się ma zatrzymać K. L. -zatem gdyby jak stwierdzi sąd I instancji trasa jazdy na podpalenie stodoły została ustalona z kierowcą - to H. D. i M. M. nie wskazywaliby L. - gdzie ma jechać, gdzie skręcić , gdzie się ma zatrzymać;

- uznanie przez sąd I instancji, że wszyscy oskarżeni w dniu 09/10,02.2016r. wiedzieli co ma się wydarzyć w miejscowości S. podczas gdy z zeznań M. M. i wyjaśnień K. L. wynika, że po tym jak H. D. D. l. i K. G. wyszli w S. z samochodu - oskarżony L. pytał M. M. co dzieje - zatem gdyby oskarżony L. wiedział po co przyjechał do S. to by nie pytał M. M. o to co się ma wydarzyć i pod co pozostali wysiedli.

Skarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów art. 7 k.p.k w związku z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na przyjęciu, że wyjaśnienia K. L. są niewiarygodne co do braku świadomości wiedzy na temat tego gdzie i po co w dniu z 9/10 lutego 2016r jechał samochodem (...); całkowi pominięcie dowodu z przedłożonych przez oskarżonego print screen - ów z umieszczonego przez niego ponad rok przez zdarzeniem z dnia 9/10 luty 2016r zdjęcia z opisem na F. w którym używa on jako „frazesu" wyrażeniem „OGIEŃ" ,a który nie ma żadnego związku z zarzucanym czynem, gdyż oskarżony L. wyrażenia „OGIEŃ" używał już wcześniej jako nieistotnego wyrażenia i nie w dosłownym tego słowa znaczeniu;

- pominięcie zeznań P. S., który zaprzeczył zeznaniom J. K. o rzekomym tajemniczego i dziwnego spotkaniu oskarżonego K. L. rano w dniu 10 lutego 2016 z A. M., M. M. i H. D., a jednoczenie przyjęcie za wiarygodne zeznań J. K. sprzecznych z zeznaniami P. S. naocznego świadka spotkania z dnia 10 lutego 2016r.

Na podstawie art. 437 § 1 kpk wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego K.

L. od zarzucanego mu czynu.

Ponadto o zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów postępowania przed sądem I i instancji według nom przepisanych.

IV. Oskarżycielki posiłkowe A. K. i J. K. we wspólnej apelacji tzw. osobistej zaskarżyły wyrok w części na niekorzyść oskarżonych, tj.: w zakresie:

1.  odmowy przyznania statusu pokrzywdzonego w niniejszym postępowaniu małoletniemu M. K. synowi A. K. i A. M. w zakresie czynów przypisanych oskarżonym:

• A. M. w związku ze zdarzeniami z dnia 2 lutego 2016r. (pkt. III części wstępnej wyroku) oraz z dnia 21 marca 2016r. (pkt. II części wstępnej wyroku),

• H. D. i K. G. w związku ze zdarzeniami z dnia 21 marca 2016r.

mimo ziszczenia się przesłanek z art. 49 § 1 k.p.k.,

2. kwalifikacji prawnej czynów dotyczących zdarzenia z dnia 21 marca 2016r.;

3.  orzeczenia o karze w stosunku do oskarżonego A. M.

4. orzeczenia o obowiązku zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonych;

zarzucając:

1 naruszenie przepisu art. 49 § 1 k.p.k. w zw. z art. 163 § 1 pkt. 1 k.k. poprzez wadliwe przyjęcie, iż w stosunku do oskarżonych A. M., H. D. i K. G. w związku ze zdarzeniem z dnia 21 marca 2016r.tj. podpaleniem budynku mieszkalnego na posesji nr (...) w miejscowości S. nie doszło do stworzenia sytuacji zagrażającej życiu i zdrowiu wielu osób, podczas gdy w czasie zdarzenia w budynku mieszkalnym pozostawało wiele osób, w tym małoletni M. K., który w chwili zdarzenia spał w pomieszczeniu, w kierunku którego oskarżeni rzucali butelki z cieczą łatwopalną, zaś oskarżeniu obejmowali swoją świadomością fakt sprowadzenia zagrożenia dla osób zamieszkujących w budynku, co winno prowadzić do przyznania małoletniemu statusu pokrzywdzonego w/w czynem;

2. naruszenie przepisu art. 49 § 1 k.p.k. w zw. z art. 160 § 1 i § 2 k.k. poprzez wadliwie przyjęcie, że małoletniemu M. K. w związku ze zdarzeniem z dnia 2 lutego 2016r. kiedy oskarżony A. M. popychając i szarpiąc A. K., która w tym samym czasie trzymała na ręku małoletniego syna stron M. K., czym naraził dziecko, co do którego ciążył na oskarżonym obowiązek opieki, na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia;

3. naruszenie prawa materialnego art. 163 § 1 pkt. 1 k.k. poprzez jego wadliwą wykładnię i przyjęcie, że zdarzenie z dnia 21 marca 2016r, polegające na usiłowaniu

spalenia domu mieszkalnego w S., nie stwarzało zagrożenia dla zdrowia i życia wielu osób, mimo iż sprawcy oraz nakłaniający do popełnienia czynu A. M. obejmowali swoim zamiarem nie tylko zniszczenie elewacji (skutek jaki nastąpił), lecz zamiarem oskarżonych było sprowadzenie pożaru, którego skutkiem miało być spalenie domu i osób tam się znajdujących (groźby oskarżonego A. M. pod adresem pokrzywdzonej A. K.: „spalę całą S. razem z Tobą, wystarczą dwie petardy i wszystko pójdzie z dymem", „czarownice się pali" - str. 56 uzasadnienia Sądu I instancji), co wino prowadzić do zmiany opisu czynu oraz przyjęcia, iż mamy do czynienia z zagrożeniem dla wielu osób, w tym małoletniego syna oskarżonego A. M. i pokrzywdzonej A. K. - matki M. K.;

4. naruszenie przepisu art. 46 § 2 k.k. poprzez orzeczenie obowiązku zapłaty nawiązek na rzecz pokrzywdzonych w kwotach rażąco niskich w porównaniu z rozmiarem krzywd osobistych, długotrwałego okresu permanentnego poczucia zagrożenia ze strony pokrzywdzonych, obawy o własne życie i zdrowie oraz osób bliskich, konieczności podejmowania osobistych starań i dążenia do wyjaśnienia sprawy i zapewnienia sobie minimum poczucia bezpieczeństwa;

5. wymierzenie oskarżonemu A. M. kary niewspółmiernej do rozmiaru czynów, nie uwzględniających de facto kierowniczego charakteru działań oskarżonego, posłużenia się przez oskarżonego innymi osobami w tym osobami bliskimi,tj.w szczególności małoletnim synem M. M., nieuwzględnienie sposobu zachowania się oskarżonego w toku procesu i podejmowania przez niego czynności zmierzających do niewyjaśnienia sprawy, prób wpływania na zeznania świadków zarówno w postępowaniu przygotowawczym jaki i przed Sądem; wymiar kary nie uwzględnia nadto motywacji jaką kierował się oskarżony, która mając na względzie, iż była wymierzona przeciwko przede wszystkim A. K. oraz małoletniemu synowi oskarżonego M. K., zasługuje na szczególne potępienie; nadto fakt, iż oskarżony nie podjął żadnych prób naprawienia szkody, zadośćuczynienia krzywdom wyrządzonym pokrzywdzonym co winno skutkować wymierzeniem kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze nie mniejszym niż 10 lat pozbawienia wolności;

6. nie uwzględnienie przepisu art. 77 § 2 k.k. i zaniechanie orzeczenia o braku uprawnień oskarżonego A. M. do skorzystania z prawa do warunkowego przedterminowego zwolnienia przed upływem co najmniej 3/4 kary, mimo iż mamy do czynienia ze szczególnie uzasadnionym wypadkiem wynikającym ze sposobu działania sprawcy, motywacji zasługującej na szczególne potępienie oraz osób pokrzywdzonych, zwłaszcza małoletniego syna M. K. oraz pokrzywdzonej A. K. - matki małoletniego, a nadto w związku ze współdziałaniem w zakresie przygotowania do popełnienia zarzuconych mu czynów z nieletnimi, w tym swoim synem M. M..

Powołując się na powyższe zarzuty, skarżące wniosły o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ząbkowicach Śl. jako Sądowi I instancji i przeprowadzenie postępowania z uwzględnieniem praw małoletniego pokrzywdzonego M. K. oraz innych osób, których prawa podmiotowe nie zostały uwzględnione przez Sąd.

V. Pełnomocnik oskarżycielek posiłkowych A. i J. K. na podstawie art.444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej osk. A. M. na jego niekorzyść , tj. pkt III ppkt 2 i pkt IV w części rozstrzygającej o wysokości nawiązki na podstawie art. 46 §2 odnośnie A. i J. K..

Na podstawie art. 438 pkt 3 i 4 k.p.k. wyrokowi powyższemu zarzucił :

1/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść a polegający na niesłusznym przyjęciu , iż A. M. w dniu 21.03.2016 r. nakłonił H. D. do popełnienia przestępstwa zniszczenia mienia polegającego na dokonaniu zniszczenia budynku mieszkalnego poprzez obrzucenie budynku podpalonymi szklanymi butelkami z cieczą łatwopalną na szkodę J. K., w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie , w tym wyjaśnienia H. D. i zeznań M. M. prowadzi do wniosku , iż oskarżony nakłaniał H. D. do sprowadzenia zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób lub mieniu w wielkich rozmiarach w postaci pożaru budynku mieszkalnego na szkodę J. K., który to błąd miał wpływ na orzeczenie determinując jego treść.

2/ rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych za czyn opisany w pkt III , jak również kary łącznej , to jest pkt IX zaskarżonego wyroku , poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności podczas gdy wysoki stopień winy oskarżonego , jak również wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu , a nadto ze względu na potrzebę społecznego oddziaływania kary przemawia za wymierzeniem kary surowszej jak również zasądzenie stosownych nawiązek na rzecz pokrzywdzonych zgodnie z przedstawionym przeze nie wyliczeniem udokumentowanym stosownymi rachunkami oraz ich zeznaniami.

W części dotyczącej H. D. i K. G. , to jest pkt : XII i XXI , XXII, XXIII, XXIV, XXV.

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w stosunku do H. D. i art. 438 pkt. 3 i 4 k.p.k. w stosunku do K. G. wyrokowi powyższemu zarzucił :

1/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść a polegający na niesłusznym przyjęciu , iż oskarżeni H. D. i K. G. działając poprzez obrzucenie budynku mieszkalnego podpalonymi butelkami z cieczą łatwopalną dokonali zniszczenia elewacji budynku wraz z roślinnością o wartości 2.500 zł. w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego w postaci wyjaśnień H. D. i zeznań M. M. prowadzi do wniosku , że oskarżeni działali w zamiarze sprowadzenia niebezpieczeństwa pożaru zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach

2/ rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu K. G. kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary w sytuacji gdy stopień winy oskarżonego jak i również wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu uzasadnia wymierzenie oskarżonemu kary surowszej , bez stosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania , jak również zasądzenie na rzecz pokrzywdzonych stosownych nawiązek zgodnie z przedstawionym żądaniem w pismach procesowych z dnia 25.11.2016 r. oraz z dnia 06.12.2016 r.

W części dotyczącej K. L. tj. pkt XVI, XVII, XVIII, XIX i XX na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił :

- rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu K. L. kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania w sytuacji gdy stopień winy , jak również wysoki stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu uzasadnia wymierzenie oskarżonemu kary surowszej bez stosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania jak również zasądzenie stosownych nawiązek na rzecz pokrzywdzonych zgodnie z przedstawionymi przez pokrzywdzone rachunkami zgodnie z przedstawionym żądaniem w pismach procesowych z dnia 25.11.2016 r. oraz z dnia 06.12.2016 r.

Na podstawie art.427 §1 k.p.k. i art. 437 §2. k.p.k. wniósł o :

-zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie , iż odnośnie zdarzenia z dnia 21.03.2016 r. oskarżony A. M. działał z góry powziętym zamiarem nakłaniał H. D. do sprowadzenia zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach w postaci pożaru budynku mieszkalnego na szkodę J. K.,

-zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie odnośnie zdarzenia z dnia 21.03.2016 r., iż oskarżeni H. D. i K. G. wraz z inną ustaloną osobą usiłowali sprowadzić zdarzenie w postaci pożaru zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach poprzez obrzucenie budynku (...) podpalonymi butelkami z cieczą łatwopalną,

- zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonym A. M. , K. G. oraz K. L. kar surowszych stosownie do ich stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów jak również zasądzenie na podstawie art.46 §2 k.p.k. nawiązek wskazanych przez pokrzywdzone pismami procesowymi z dnia 25.11.2016 r. oraz 06.12,2016 r.,

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

VI. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. C. na podstawie art. 425 § 1 - 3 kpk i art. 444 kpk:

1) zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonych: A. M., H. D., K. L. w części dot.:

zobowiązania do naprawy szkody i nie orzeczenia zadośćuczynienia od wyżej wymienionych oskarżonych na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. C. (pkt III ust 1, pkt IV w części dot. oskarżycielki posiłkowej M. C., XI, XIII w części dot. oskarżycielki M. C., XVI w części dot. oskarżycielki M. C. i XX w części dot. oskarżycielki M. C.),

2) wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego art. 46 § 1 kk przez nie orzeczenia obowiązku naprawy szkody przez oskarżonych: A. M., H. D., K. L. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. C.,

3) wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego art. 46 § 1 kk przez nie orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. C. w kwocie po 15.000,00 zł od oskarżonych: A. M., H. D., K. L.,

4) błąd w ustaleniach faktycznych wyroku przyjętych na jego podstawę, mogący mieć wpływ na jego treść polegający na niesłusznym przyjęciu, iż szkoda spowodowana przez oskarżonych: A. M., H. D., K. L. oskarżycielce posiłkowej M. C. wynosi co najmniej 26.393,58 zł, podczas gdy szkoda wynosi 189.781,50 zł.

Wskazując te zarzuty skarżący wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. C. obowiązku naprawienia szkody w kwocie 189.781,50 zł solidarnie od oskarżonych: A. M., H. D., K. L.;

2) zadośćuczynienia w kwotach po :

- 15.000,00 zł od oskarżonego A. M. - z art. 18 2 KK w zw. żart. 163 § 1 pkt 1 kk w zw. żart. 12 KK (zarzut II aktu oskarżenia);

- 15.000,00 zł od każdego oskarżonego: H. D. i K. L. - z art. 163 § 1 pkt 1 KK (zarzut V aktu oskarżenia);

3) zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Na częściowe uwzględnienie zasługują apelacje obrońcy oskarżonego A. M. adw. T. B., obrońcy oskarżonego H. D. oraz oskarżycielek posiłkowych A. j J. K. i ich pełnomocnika, z urzędu dokonano też korekty wyroku w odniesieniu do oskarżonego K. L. w zakresie wymiaru kary. Nie występują natomiast uzasadnione podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do jej ponownego rozpoznania, o co wnioskowali apelujący obrońcy oskarżonego A. M. oraz oskarżycielki posiłkowe A. i J. K. w apelacji własnej. Brak jest także przesłanek faktycznych dla uwzględnienia wniosku apelacji obrońcy oskarżonego K. L. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu z art. 163 § 1 pkt.1) kk.

Sąd I instancji wykazał się rzetelnością i wyjątkową dokładnością prowadzenia postępowania dowodowego a następnie oceny dowodów zebranych w sprawie, nie dopuścił się błędów w zakresie oceny wiarygodności dowodów przyjętych za obciążające, ale nie wszystkie wnioski końcowe mogą być zaaprobowane, stąd korekta wyroku, wynikająca z uwzględnienia słusznych wniosków wymienionych wyżej apelacji.

W zakresie przypisanego oskarżonemu A. M. czynu z art. 18§ 2 kk w zw. z art. 157 § 1 kk (pkt I i II dyspozycji wyroku) apelują obrońcy oskarżonego.

Wszystkie zarzuty jak i wnioski apelacji adw. Z. Ś. są chybione i to w stopniu znacznym. Należy się też domyślać, że apelujący kwestionuje wskazane punkty pkt l, II, ppkt1) i 2),pkt V, pkt VII i VIII części dyspozytywnej a nie wstępnej wyroku, jak to jej autor ujął na k. 1 apelacji.

Wbrew twierdzeniom tego apelującego Sąd I instancji zebrał pełny materiał dowodowy dla rozstrzygnięcia sprawy i słusznie go ocenił.

Zarzuty sformułowane przeciwko temu skazaniu oskarżonego w zakresie podżegania do pobicia i spowodowania obrażeń ciała oskarżycielek posiłkowych A. i J. K. pozostają w sprzeczności, co najwyraźniej wynika z niezrozumienia apelującego ustawowych znamion podżegania. Nie może ulegać żadnej wątpliwości, że oskarżony A. M. nakłaniał E. K. do pobicia A. i J. K., na co wskazują nie tylko zeznania świadków E. K. i A. O. oraz J. K. ale także wyjaśnienia samego oskarżonego, który wprost wyjaśnił że co do A. K. cyt. „pytał, czy połamać ręce lub nogi , powiedziałem że nogi tak… miała być tylko pobita i ewentualnie uszkodzona noga czy ręka” , po czym przekazał E. K. i A. O. 5 tys. zł za wykonanie zlecenia k. 188 akt, „ chciałem by pokrzywdzonym stała się krzywda” k. 572 akt.

Brak natomiast w materiale dowodowym jakichkolwiek okoliczności, potwierdzających przedstawioną na rozprawie i ferowaną w apelacji wersję, jakoby to oskarżony rozmyślił się i miał „ zlecenie” odwołać. W szczególności okoliczność ta nie wynika z zeznań świadków E. K. i A. O.. Obaj przecież zgodnie wskazują, iż w dniu 21.03.2016r. podczas spotkania z oskarżonym w S.po powiadomieniu o połamaniu A. K. i pobiciu J. K. oskarżony wypłacił im tylko połowę tj. 5 tys. zł gdyż „…robota została wykonana nie do końca jak ją wykonamy to zapłaci resztę. Chodziło mu o to, że pobiliśmy tylko A. a nie pobiliśmy J.” ( k.129 zeznania świadka A. O.). Natomiast E. K. zeznał „ten facet zaczął marudzić o jak to że tylko jedna połamana, to w takim razie daje 5 tys złotych… dodał, że trzeba jeszcze siostrę zrobić i po świętach będzie miał jeszcze jakąś robotę. I dał mi pieniądze w kwocie 5 tysięcy złotych” k. 142 akt. Jakie racjonalnie uzasadnione argumenty podważają wiarygodność tych dwóch w pełni ze sobą zgodnych, spójnych oraz wzajemnie dopełniających się relacji i dlaczego należałoby by je odrzucić jako tendencyjne? Przecież obaj wymienieni świadkowie byli dla oskarżonego osobami obcymi. Nadto A. O. miał kontakt z oskarżonym tylko w dniu omawianej rozmowy, więc nie istnieje powód, dla którego ci świadkowie mieliby kłamliwie pomawiać oskarżonego. Złożenie przytoczonych relacji na etapie postępowania przygotowawczego i podtrzymanie na rozprawie przez świadka E. K. nie pozbawia ich waloru pełnoprawnego dowodu, wszak to nie etap sprawy, na którym złożono zeznania ale ocena treści w kontekście innych dowodów decyduje o wiarygodności konkretnego dowodu.

Wbrew twierdzeniom obu apelujących wersji o odwołaniu zlecenia nie da się wykazać przez wystąpienie do operatora telefonii komórkowej o bilingi połączeń telefonicznych oskarżonego i świadka E. K., skoro osoby te pozostawały w kontakcie telefonicznym, a samo potwierdzenie połączenia pomiędzy tymi osobami nie dowodzi treści rozmowy. Wersji tej przeczy nawet postępowanie oskarżonego, który wszak przyznał, że po otrzymaniu wiadomości telefonicznej od E. K. o pobiciu A. K. najpierw skomentował „ że pogotowie nie jechało” po czym wybrał z bankomatu 5 tys. zł i zapłacił E. K. i A. O..

Zatem w kontekście przytoczonych wyżej wyjaśnień oskarżonego całkowicie bezpodstawnie apelujący konstatuje, jakoby to z wyjaśnień oskarżonego A. M. oraz zeznań świadka E. K. wynikało, że oskarżony w sposób dobrowolny i skuteczny odstąpił od usiłowania i dołożył wszelkich starań, aby zapobiec pobiciu pokrzywdzonych i tym samym jego działanie należy rozpatrywać w ramach czynnego żalu z art. 23 kk.

Zawarte w apelacji obrońcy adw. T. B. zarzuty obrazy prawa procesowego stanowią powielenie linii obrony oskarżonego, znanej i prawidłowo zweryfikowanej przez Sąd Rejonowy w toku procesu.

Na jaką okoliczność sąd miałby prowadzić konfrontacje pomiędzy oskarżonym A. M. a oskarżycielkami posiłkowymi A. i J. K. tego apelujący nie wskazał.

Nietrafnym jest także zarzut obrazy prawa procesowego, iż w toku rozprawy oskarżony wnioskował o przesłuchanie go z zastosowaniem środków technicznych mających na celu kontrole nieświadomych reakcji organizmu, którego to wniosku nie uwzględniono. Wniosek ten został prawidłowo rozpoznany i słusznie na rozprawie w dniu 15.11.2016r. oddalony, jako że wnioskowany dowód w oczywisty sposób zmierzał do przedłużenia postępowania (k. 1781 v.). Koniecznym jest tu nadmienić, że przepis art. 192 a§ 1 i 2 kpk przewiduje stosowanie takiej metody wyłącznie do badań eliminacyjnych.

Apelujący nie jest w stanie skutecznie podważyć pozytywnej wartości dowodowej wymienionych w zarzucie e) apelacji zbiorczo wymienionych świadków J. K., A. K., E. K., A. O., M. M. oraz wyjaśnień oskarżonego H. D.. Nie wskazał bowiem przekonująco apelujący, które konkretnie okoliczności podawane przez świadków i oskarżonego H. D. i w jakim zakresie nie zasługują na wiarę. W tej części aktualnymi pozostają także wnioski sądu odwoławczego wyrażone w odniesieniu do apelacji pierwszego z obrońców.

Oceniając zeznania osoby nakłanianej, tj. świadka E. K., nie dostrzegł jednak Sąd Rejonowy, iż oskarżony nie wywołał u E. K. zamiaru dokonania pobicia pokrzywdzonych. Świadek ten wprost wskazał, iż postanowił pokazać nagranie rozmowy z oskarżonym A. K., po przybyciu do S. w rozmowie z J. K. zapewniał ze świadkiem A. O., że z ich strony nic im nie grozi cyt.” my chcemy tego(...)na pieniądze” k. 142 i 1596 akt. W tym celu w obecności J. K. połączyli się telefonicznie z oskarżonym, informując o wykonaniu pobicia a nawet wezwali pogotowie, by oskarżony usłyszał sygnał karetki, co miało go upewnić o wykonaniu zlecenia pobicia.

W takiej sytuacji faktycznej nie można uznać, by doszło do skutecznego dokonania podżegania, natomiast słusznie wnioskuje obrońca adw. T. B. (k. 2895) że oskarżony swym działaniem wyczerpał znamiona usiłowania podżegania do pobicia pokrzywdzonych. Jednakże nie będzie tu właściwa kwalifikacja prawna wskazana w apelacji z art. 158 § 1 kk lecz podżegania do spowodowania średnich obrażeń ciała A. i J. K., kwalifikowanego z art. z art. 13 § 1 kk i z art. 18§ 2 kk w zw. z art. 157 § 1 kk.

Takie ujęcie winy A. M. wspiera uznana literatura przedmiotu oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego. Nakłanianie ma charakter kauzalny w tym sensie, że wymaga oprócz realizacji samej czynności nakłaniania wywołania określonego rezultatu w postaci nakłonienia innej osoby do popełnienia czynu zabronionego. ( podkr. SO).Wynika to z charakteru znamienia czynnościowego podżegania opisanego przez czasownik użyty w formie czasu teraźniejszego w aspekcie niedokonanym, który zgodnie z tradycją legislacyjną oraz powszechnie przyjmowanymi w prawoznawstwie regułami interpretacyjnymi wykłada się w aspekcie dokonanym. Oznacza to, że czasownik "nakłania" wykorzystany dla opisu podżegania użyty został do oznaczenia wywołania określonego skutku (por. uzasadnienie uchwały SN z 21 października 2003 r., I KZP 11/03, OSNKW 2003, z. 11-12, poz. 89, s. 6). Dla dokonania podżegania konieczne jest ukończenie czynności nakłaniania oraz wywołanie u osoby nakłanianej zamiaru podjęcia określonego zachowania (działania lub zaniechania) podkr. SO. Dla dokonania podżegania nie jest natomiast konieczne urzeczywistnienie czynu zabronionego przez osobę nakłanianą (por. wyrok SN z 2 października 2002 r., IV KKN 109/00; wyrok SA w Białymstoku z 25 kwietnia 2002 r., II Aka 112/02, OSA 2003, z. 4, poz. 32). ( Bogdan Grzegorz, Ćwiąkalski Zbigniew, Kardas Piotr, Majewski Jarosław, Raglewski Janusz, Szewczyk Maria, Wróbel Włodzimierz, Zoll Andrzej Komentarz Zakamycze 2004 Komentarz do art.18 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-116 k.k., Zakamycze, 2004, wyd. II.)

Nadto w akceptowanej uchwale z dnia 21 października 2003 r. Sąd Najwyższy (I KZP 11/03) jednoznacznie wskazał, cyt.” Podżeganie może być popełnione w formie usiłowania, i to zarówno wtedy, gdy usiłujący bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego o znamionach określonych w przepisach części szczególnej kodeksu karnego jak i wtedy, gdy bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego o znamionach podżegania.”

Dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej nie czyni jednoczesnej podstawy do obniżenia wymiaru kary oskarżonemu odnośnie tego czynu. Zważyć bowiem należy na działanie oskarżonego z wyjątkową premedytacją, nie tylko wobec faktu zlecenia pobicia osób mu dotychczas bliskich - konkubiny a zarazem matki jego najmłodszego 2- letniego syna oraz jej siostry, ale także faktu negocjowania zapłaty za wykonanie zlecenia od 20 tys. złotych, poprzestając ostatecznie na kwocie 13 tys. złotych, przekazania „zleceniobiorcom” danych adresowych, numerów telefonów i danych samochodu, nadto tylko po wykonaniu przez „zleceniobiorców” zdjęć domu K. oskarżony wypłacił zaliczkę w kwocie 3 tys. złotych a niezwłocznie po informacji o pobiciu A. K. zapłacił kolejne 5 tys. podkreślając w rozmowie z E. K., iż brakujące 5 tys. zł z uzgodnionych 13 tys. zł zapłaci po pobiciu J. K.. Dlatego mimo zmiany kwalifikacji prawnej na usiłowanie podżegania, wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i równie wysoki stopień winy sprzeciwiają się obniżeniu wymierzonej dotychczas kary 2-ch lat pozbawienia wolności, który to wniosek obrony zostanie omówiony w dalszej części uzasadnienia odnośnie kar za czyny I i II.

Natomiast w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. II zarzuty apelacji obrońców oskarżonego okazały się nieskuteczne, zaś konieczną stała się radykalna korekta zaskarżonego wyroku uwzgledniająca zarzuty apelacji oskarżycielki posiłkowej J. K. i jej pełnomocnika. Zarzucane oskarżonemu podżeganie do podpalenia budynków mieszkalnych i gospodarczych dowodowo łączy się z zarzutami stawianymi sprawcom sprowadzenia pożaru, tj. oskarżonym H. D. i K. L. ( zarzut V) oraz oskarżonym H. D. i K. G., dlatego w tej części uzasadnienia zostaną omówione łącznie apelacje obrońców oskarżonych A. M., H. D. i K. L. oraz wniesione na niekorzyść oskarżonych przez oskarżycielki posiłkowe J. i A. K. i ich pełnomocnika oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. C..

W odniesieniu do czynu zarzucanego w pkt. II części wstępnej oskarżonemu A. M. słusznie nie znalazły uznania Sądu zaprzeczenia winy oskarżonego i próby dowodzenia, jakoby to współoskarżony H. D. pomówił go tendencyjnie dla poprawy własnej sytuacji procesowej. Ustalenia faktyczne były czynione w oparciu o obciążające wyjaśnienia H. D. a także fundamentalne zeznania świadka M. M., syna oskarżonego, który na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2016r. spontanicznie, wyjątkowo zdecydowanie, obszernie i przekonująco opisał 3 plany oskarżonego podpalenia K., wytypowanie H. D. do wykonania podpalenia, wizytę oskarżonego na posesji w S. cyt.” tato przyglądał się, czy płomienie nie dojdą do budynku mieszkalnego” k. 980 akt, dalej przebieg podpalenia w nocy 9 lutego 2016r. Nadto świadek relacjonował, że 21 marca 2016r. oskarżony w obecności H. D. opowiadał mu, że A. K. leży w szpitalu i ma połamane nogi a J. dostała parę razy po twarzy, wybrał z bankomatu pieniądze, dodał cyt. „tato naciskał, żeby coś się działo, że trzeba iść za ciosem…ojciec powiedział, że przydałoby się jeszcze coś spalić. Dyskutowali z H. co jeszcze można spalić. W końcu wyszło, żeby obrzucić budynek mieszkalny. H. nie chciał wykonać polecenia ojca…” k. 981 v.” „Relacja między moim ojcem a H. wyglądała tak, że ojciec mu płacił więc wymagał. Ojciec naciskał…” k. 982 v. podkreślał także, że ojciec traktował H. D. jak swojego przyjaciela, kupował mu żywność, dawał pieniądze a nawet zafundował w listopadzie 2016r. wyjazd do Austrii. Jakie byłyby racjonalne powody odrzucenia pozytywnej wartości dowodowej tych zeznań, tego apelujący przecież nie wykazali. Nie może znaleźć uznania częściowe wycofanie się świadka ( na rozprawie w dniu 4.01.2017r. k. 2383 akt) z obciążającej oskarżonego wersji, jakoby to ostatecznie to świadek albo może oskarżony H. D. był autorem pomysłu podpalenia i podżegania do pożaru zabudowań w S., bo ta wersja powstała najwyraźniej pod presją oskarżonego. Nie uchodzi bowiem uwagi sądu, że po złożeniu obciążających oskarżonego zeznań oskarżony dążył do spotkania ze świadkiem jako „troskliwy rodzic” chociażby pod pretekstem omówienia dalszego kształcenia syna, postępów w nauce ( k. 1178 akt) i miał też faktyczną sposobność rozmowy z nim przed rozprawą. Wniosek taki jawi się uzasadnionym także w kontekście pism oskarżycielek posiłkowych A. i J. K. z dnia z dnia 29.12.2016r. k. 2349 akt, z dnia 10.01.2017r. k. 2477 akt, dowodzących porozumienia oskarżonego z M. M. bezpośrednio przed rozprawą w dniu 4.01.2017r., zresztą oskarżony przyznał fakty rozmowy ze świadkiem w swym piśmie ( k. 2530 akt). Tak więc zmiana zeznań przez M. M. na korzystne dla oskarżonego w dniu 4 stycznia 2017r. nie jest kwestią przypadku czy niepamięci bądź osobistych przemyśleń świadka o zdarzeniach będących przedmiotem sprawy, ale wynikało z ewidentnego wpływu oskarżonego.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego H. D. stwierdzić z całą mocą należy, iż w zbieżny do świadka M. M. sposób opisał on relacje łączące go z oskarżonym A. M., który nawet opowiadał mu o kłopotach z konkubiną, pytał o osoby które mogą ją pobić czy polać kwasem, nakłaniał do podpalenia stodoły i obiecywał 400 złotych. Nie sposób nie uwierzyć w te depozycje oskarżonego H. D., skoro oskarżony w wyjaśnieniach przyznał, że faktycznie poszukiwał osób do nastraszenia J. i A. K. i wynajął E. K. do ich pobicia a nawet za wykonanie tego zlecenia zapłacił 5 tys. zł ( czyn I). Ponadto H. D. i A. K. nie znali się, zatem jakim innym motywem miałby się kierować oskarżony D. niż nakłonienie przez A. M. do podpalenia stodoły i zabudowań mieszkalnych ? Jakkolwiek H. D. wyjaśniał o stosowaniu przez oskarżonego A. M. szantażu i gróźb wobec niego i jego dziewczyny ( co zostało uznane za niewiarygodne jako linia obrony obliczona na zmniejszenie odpowiedzialności karnej), to w zakresie pozostałych zachowań oskarżonego - podżegania do podpalenia stodoły i budynku mieszkalnego - był wyjątkowo konsekwentny.

Słusznie Sąd Rejonowy w swej analizie eksponował także artykułowane przez oskarżonego A. M. wobec A. K. groźby podpalenia ( k. 47 uzasadnienia), które przecież dodatkowo uprawdopodabniają wniosek, że oskarżony A. M. dopuścił się zarzucanego mu podżegania do sprowadzenia pożaru.

Nie sposób więc skutecznie podważyć pierwszoinstancyjną ocenę wiarygodności wyjaśnień H. D. we wskazanym zakresie. W szczególności nieskuteczną pozostaje argumentacja apelujących obrońców, iż zaniechano prowadzenia opinii psychiatrycznej, psychologicznej oskarżonego H. D., za gołosłowne należy uznać opinie apelującego adw. Z. Ś., że H. D. konfabuluje, rzekomo wzbudza lęk otoczenia czy posługuje się niebezpiecznym narzędziem. Oskarżony H. D. w toku postępowania jednoznacznie określał się jako osobę zdrową, nie pozostawał też pod opieką lekarza psychiatry a także nie ujawniły się w toku postępowania jakiekolwiek racjonalne okoliczności, pozwalające wyprowadzić uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego czy poczytalności oskarżonego. Oczywiście bezpodstawne byłoby więc sięganie do dokumentacji WKU dotyczącej oskarżonego H. D., czy prowadzenie jego przesłuchania w obecności biegłego z zakresu psychologii, apelujący nie wykazali tu żadnego uzasadnienia.

Najwyraźniej jedyny powód formułowania powyższych zastrzeżeń obrony to obciążenie oskarżonego A. M. wyjaśnieniami przez H. D.. Nie sposób tu także nie zauważyć, iż apelujący obrońcy oskarżonego A. M. formułują w dalszej części apelacji także równie bezpodstawne podobne podejrzenia zaburzeń psychicznych wobec oskarżycielki A. K..

Wreszcie nie podali apelujący obrońcy powodu, dla którego H. D., zaprzyjaźniony z oskarżonym A. M., który go zatrudniał i fundował drogi zagraniczny wyjazd do Austrii, nie był z nim skonfliktowany, miałby zmyślić i tendencyjnie pomawiać A. M. o podżeganie do podpalenia mienia jego konkubiny, nieznanej H. D..

Nietrafione są także zarzuty odnoszące się do omawianych czynów, zawarte w apelacji obrońcy adw. T. B. w pkt.1 b) i 1c).

Jakie okoliczności ekskulpujace oskarżonego z dnia 21 marca 2016r. miałyby potwierdzić osoby o nazwiskach K. i K., tego także apelujący nie wykazał, a badanie tego wniosku przecież jest ograniczone do zakresu zarzucanych oskarżonemu występków podżegania do podpalenia. Nawet gdyby krytycznego dnia 21 marca 2016r. oskarżony miałby czasowo ( w bliżej nie określonej porze) przebywać w towarzystwie tych osób, to i tak owo hipotetyczne założenie nie zmienia ustalenia podżegania do sprowadzenia pożaru, nie jest w stanie podważyć przytoczonych wyżej zeznań świadka M. M. oraz wyjaśnień H. D., zaś oskarżonemu nie przypisano przecież współudziału w podpaleniu.

Nie wykazał także apelujący, by niedołączenie akt postępowania pod sygn. III Nkd 66/16 Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich miało jakikolwiek wpływ na treść ustaleń faktycznych wyroku, skoro sam apelujący argumentował, że celem prowadzenia takiego dowodu byłoby wyjaśnianie ewentualnych sprzeczności ( podkr. SO) w relacjach M. M., K. G. oraz D. I.. Nie wskazał też apelujący jakich okoliczności mogłyby dotyczyć owe ewentualne sprzeczności. Nadto przepis art. 392 § 1 kpk, którego obrazę zarzucił apelujący w pkt. II 1) c) zarzutów, określa nie nakaz a fakultatywność odczytywania protokołów zeznań i wyjaśnień sporządzonych w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę gdy bezpośrednie przeprowadzenie dowodu nie jest niezbędne. ( podkr. SO). Dowody takie są dopuszczane na wniosek stron ( a taki przecież nie został złożony) bądź z urzędu, o ile zajdą warunki z § 1 i § 2 omawianego przepisu.

Tak więc przeciwnie twierdzeniom apelującego tak postępowanie dowodowe jak i dokonana przez Sąd I instancji ocena wskazanych dowodów obciążających spełnia kryteria art. 7 kpk, nie jest dowolną, ale logiczną i swobodną oraz należycie uzasadnioną.

Wreszcie omówienia wymaga wniosek dowodowy złożony przez obrońcę adw. T. B. na rozprawie odwoławczej w zakresie kopii grypsu, rzekomo mającego potwierdzić tendencyjność wyjaśnień oskarżonego H. D. w przedmiocie obciążenia współoskarżonego A. M., wedle którego H. D. w toku procesu miał rzekomo działać z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej i celowo pomówił go o przestępstwa, a także w zamian za kolejne korzyści od oskarżonego A. M. miałby deklarować wycofanie się z tych wyjaśnień. Ten zabieg stanowi wyłącznie kolejny przejaw manipulacji i prób matactwa procesowego oskarżonego, mimo że w toku sprawy był tymczasowo aresztowany, a jego kontakty ze światem zewnętrznym, zwłaszcza bardzo aktywne z aktualną konkubiną E. B., były w związku z tym kontrolowane. Zabieg ten jest wręcz absurdalny, gdy zważyć na przedstawiane przez oskarżonego okoliczności: oskarżony w trakcie tymczasowego aresztowania w sprawie jednemu z nieznanych mu współosadzonych w ZK K. miałby się poskarżyć na H. D., a tenże osadzony - po opuszczeniu zakładu karnego z własnej inicjatywy miałby przeprowadzić „śledztwo” dotyczące H. D., poszukiwać i uzyskać dowody kłamliwości wyjaśnień i powiadomić o tym grypsem oskarżonego. Nie sposób też nie zauważyć sprzeczności pomiędzy argumentacją obrońcy a złożonymi na rozprawie odwoławczej wyjaśnieniami A. M. co do okoliczności pozyskania grypsu, rzekomo jeszcze przed wyrokowaniem Sądu I instancji. Ów gryps, czyli nielegalna korespondencja, w formie przedstawionej sądowi odwoławczemu kserokopii, nie adresowany do oskarżonego, nie ma żadnej wartości dowodowej, zaś wnioskowanie o przesłuchanie jego autora ( a być może w dalszej kolejności i innych osób osadzonych, którzy zetknęli się z A. M. w areszcie i także potem po wyjściu na wolność prowadzili własne „śledztwa” dla niego) to zabieg ewidentnie potwierdzający słuszność sądowej oceny dowodów obciążających w postaci wyjaśnień współoskarżonego H. D. oraz zeznań świadka M. M.. Oskarżony i w toku rozprawy nie cofnął się przed nielegalnymi zabiegami dla realizacji swoich celów.

Reasumując powyższe wnioski stwierdzić zdecydowanie należy - przeciwnie twierdzeniom apelujących obrońców oskarżonego – że sądowa ocena dowodów obciążających oskarżonego sprawstwem spełnia kryteria art. 7 kpk, nie jest dowolną, ale logiczną i swobodną oraz należycie uzasadnioną.

Zważywszy na treść materiału dowodowego należy uwzględnić zarzuty na niekorzyść oskarżonych A. M., H. D. i K. G., zawarte w apelacji oskarżycielek posiłkowych J. i A. K. i ich pełnomocnika w zakresie prawidłowości ustaleń faktycznych i ich karnoprawnej oceny co do zdarzenia zaistniałego w dniu 21 marca 2016r. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, opierając się głównie na wyjaśnieniach oskarżonych H. D. i K. G. oraz świadka D. I., że krytycznej nocy udali się pod budynek zamieszkały w S. przez oskarżycielki posiłkowe J. i A. K. w celu podpalenia go, byli wyposażeni w 3 butelki z płynem łatwopalnym, po podpaleniu szmat umieszczonych w szyjkach tych butelek rzucili je w kierunku budynku, celując w okna. O takim sposobie i celu działania sprawców wyjaśnia oskarżony H. D., cyt. „ ma być podpalenie domu.. kiedy spotkałem się z K. to on już wiedział, że będzie podpalenie tego domu” k. 906, nadto J. C. zbieżnie do tych wyjaśnień zeznała iż butelki były celowane w okna, ponieważ ślad jest tuż obok okna k. 2549 akt. A. K. wskazała, że ogień gasił K. O. z sąsiadem.

Żadna z butelek nie osiągnęła celu okien budynku, wszystkie rozbiły się na elewacji budynku uszkadzając ją i ale znajdująca się w butelkach substancja zapalająca podpaliła pnącza na ścianie oraz roślinność bezpośrednio pod budynkiem. Do zapalenia budynku mieszkalnego i pożaru m. in. wobec podjętej akcji gaszenia nie doszło, ale nie oznacza to automatycznie, że działanie oskarżonych było obliczone wyłącznie na zniszczenie mienia, jak to przyjął Sąd Rejonowy, zresztą z żadnej relacji osobowej taki zamiar przecież nie wynika. Sądowa analiza materiału dowodowego nie uwzględnia należycie wniosków opinii biegłego z zakresu pożarnictwa T. Ł.. Wskazał on mianowicie, iż fakt opalenia elewacji budynku oraz porastającej ją roślinności dowodzi, że sprawcy użyli substancji łatwopalnej ( oskarżony H. D. wskazał na benzynę), ale użyta substancja łatwopalna trafiła na niepalne podłoże elewacji, w związku z tym w tych warunkach nie mogło dojść do rozprzestrzeniania się ognia. O ile jednak substancja łatwopalna trafiłaby do wnętrza budynku ( np. przez otwór okienny, w który celowali ale nie trafili sprawcy), to wówczas mogłoby to spowodować realne zagrożenie dla mienia w wielkich rozmiarach w postaci pożaru budynku i mogłoby spowodować realne zagrożenie dla osób się tam znajdujących, a jaki byłby rozmiar pożaru to zależałoby od akcji gaśniczej jak i wielu innych czynników ( k.330- 331 oraz 1780 – 1781). Wedle zeznań J. K., w tamtej dacie budynku przebywało wiele osób, poza nią jej rodzice B. i T. K., siostra A. K. z synem M. oraz córką J. C., a także wynajęty detektyw K. O.

Zgodnie z utrwalonym i powszechnie aprobowanym orzecznictwem cyt.:” Znamię wielości osób jest pojęciem ocennym i winno być oceniane przy uwzględnieniu okoliczności konkretnego przypadku. W literaturze i orzecznictwie określane są jedynie orientacyjne wartości liczbowe pozwalające na ustalenie, czy doszło do zagrożenia życia lub zdrowia wielu osób. Jako dolna granica wielości osób przyjmowana jest liczba od 6 do 10 osób [zob. np. O. Górniok, S. Hoc, S. M. Przyjemski, Kodeks karny. Komentarz, t. III, Gdańsk 1999, s. 114; K. Buchała, (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, pod red. A. Zolla, t. 2, Kantor Wydawniczy Zakamycze, Kraków 1999, s. 331; wyrok SA w Katowicach z dnia 18 października 2001 r., sygn. II AKa 372/01, Prok. i Prawo 2002, nr 7-8, poz. 28]. - .tak w wyroku Sadu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16.03.2004r. II AKa 407/03 Prok.i Pr.-wkł. 2004/11-12/23.

Analogiczną wykładnię przedstawił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia z dnia 11 stycznia 2017 r. sygn. akt III KK 196/16 baza danych LEX nr 2186581cyt.” 1. Znamię wielości osób, którym posługuje się art. 163 § 1 k.k., jest pojęciem ocennym i winno być postrzegane w kontekście okoliczności konkretnego zdarzenia stanowiącego przedmiot zarzutu. Skoro znamię to nie zostało przez ustawodawcę określone w sposób konkretny, nie ma też powodu, aby w drodze wykładni przyjmować, że ma ono jednak swój jednoznaczny i precyzyjny wymiar w postaci liczby minimalnej wypełniającej dyspozycję przepisu art. 163 § 1 k.k. Sąd rozpoznający sprawę, w której zarzucono popełnienie czynu polegającego na sprowadzeniu zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu, winien każdorazowo, na gruncie ustaleń faktycznych dokonanych w tej konkretnej sprawie, przyjąć dla ilu osób istniało realne zagrożenie, a następnie dokonać subsumcji tych ustaleń pod treść art. 163 k.k., wskazując, czy w realiach sprawy zagrożenie to dotyczyło wielu osób, czy też nie.

2. Pożar w rozumieniu dyspozycji art. 163 § 1 pkt 1 k.p.k. nie powinien być rozumiany jako samo wzniecenie nawet dość znacznego ognia, lecz charakteryzuje się nagłością, gwałtownością i możliwością dużego zasięgu, a zwłaszcza ogniem rozprzestrzeniającym się z siłą żywiołową.”

W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Najwyższy wskazał „ Bezsprzecznie nie sposób przyjąć, że zagadnienie to w doktrynie prawa karnego postrzegane jest jednolicie. Odwołując się jedynie do najpopularniejszych komentarzy do art. 163 k.k. stwierdzić należy, że w ocenie komentatorów, jako "wiele osób", rozumieć należy orientacyjnie co najmniej od 6 do 10 osób. Taki "ostrożny" pogląd przywoływany jest przez większość komentatorów i odwołuje się on do zestawienia "skrajnych" opinii prezentowanych w tym względzie. Na "6 osób" stanowiących minimalną liczbę osób zagrożonych w rozumieniu art. 163 § 1 k.k. wskazał m.in. K. Buchała (K. Buchała (w:) Kodeks Karny. Część szczególna. Komentarz do art. 117-277 Kodeksu Karnego, red. A. Zoll, Kraków 1999, s. 331), zaś na co najmniej "10 osób" - m.in. R.A. Stefański (R.A. Stefański (w:) Kodeks Karny. Komentarz, red. M. Filar, Warszawa 2012, s. 755)….znamię wielości osób, którym posługuje się art. 163 § 1 k.k. jest pojęciem ocennym i winno być postrzegane w kontekście okoliczności konkretnego zdarzenia stanowiącego przedmiot zarzutu.

Skoro znamię to nie zostało przez ustawodawcę określone w sposób konkretny, nie ma też powodu, aby w drodze wykładni przyjmować, że ma ono jednak swój jednoznaczny i precyzyjny wymiar w postaci liczby minimalnej wypełniającej dyspozycję przepisu art. 163 § 1 k.k. (wszak dla bytu tego typu przestępstwa ma znaczenie tylko określenie liczby minimalnej stanowiącej znamię "wielu osób" zagrożonych).”

W przedstawionej wyżej sytuacji dowodowej sprawy oraz wskazanej wykładni sądowej trafne są zarzuty apelacji oskarżycielek posiłkowych A. i J. K. i ich pełnomocnika, iż zamiarem oskarżonego A. M. było nakłonienie do sprowadzenia zdarzenia powszechnego zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach oraz życiu i zdrowiu wielu osób w postaci pożaru zabudowań mieszkalnych będących własnością J. K. w S., zaś zamiarem oskarżonych H. D. i K. G. objęty był czyn polegający na podpaleniu budynku, sprowadzeniu pożaru - zdarzenia powszechnego zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach oraz życiu i zdrowiu wielu osób w rozumieniu art. 163 § 1 pkt. 1 kk. Skoro ponadto do realizacji tego zamiaru nie doszło z powodu nietrafienia sprawców w otwory okienne budynku, skutkiem czego pożar się nie rozprzestrzenił, to oczywistym pozostaje wniosek, że czyn zakończył się w fazie usiłowania.

Z tego względu koniecznym stało się zmodyfikowanie opisu czynów przypisanych oskarżonemu A. M. w zakresie podżegania do sprowadzenia pożaru w ramach czynu ciągłego z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt. 1 kk w zw. z art. 12 kk ( w miejsce uchylonych rozstrzygnięć jak w pkt III dyspozycji zaskarżonego wyroku), przypisanych oskarżonemu H. D. jako ciągu przestępstw sprowadzenia pożaru w dniu 9 lutego 2016r. oraz usiłowania sprowadzenia pożaru w dniu 21.03.2016r. ( w miejsce rozstrzygnięć w pkt. XI i XII dyspozycji) zaś w stosunku do oskarżonego K. G. usiłowania sprowadzenia pożaru w dniu 21.03.2016r., kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt. 1 kk ( w miejsce rozstrzygnięcia w pkt. XXI dyspozycji).

Wobec nowych opisów czynów i zmiany ich kwalifikacji prawnych należało na nowo ukształtować wymiar kary oraz nawiązek.

W zakresie nawiązek, to rozstrzygnięcia wobec oskarżonych A. M. i H. D. ukształtowano odpowiednio jak w pkt. I ppkt. 3) b) oraz pkt.II ppkt.2)c), tj. proporcjonalnie do skazań za czyny na szkodę poszczególnych oskarżycielek posiłkowych A. J. K. i M. C., zachowując jednocześnie takie same proporcje w odniesieniu do trafnie oszacowanych nawiązek w zaskarżonym wyroku.

Wobec do oskarżonego A. M. za przypisany mu występek podżegania do sprowadzenia pożaru zabudowań mieszkalnych i gospodarczych, wyjątkowo groźnego społecznie, kryteria art. 53 kk powinna spełnić kara 4-ch lat pozbawienia wolności, jako należycie uwzgledniająca skalę przestępnego działania oskarżonego, działania o bardzo wysokim stopniu winy, z premedytacją, wyjątkowo wyrachowanego, zdeterminowanego na wyrządzenie pokrzywdzonym krzywdy, zwłaszcza matce swego syna oskarżycielce posiłkowej A. K.. Ten wymiar w swej istocie pozostaje tożsamym z sumą kar wymierzonych oskarżonemu w pkt. III dyspozycji zaskarżonego wyroku, więc mimo zmiany opisu czynu i kwalifikacji prawnej, nie zwiększa realnie dolegliwości kary. Podkreślenia wymaga, że działanie oskarżonego było wyjątkowo naganne moralnie także wobec zasługującego na szczególne napiętnowanie sposobu działania oskarżonego, polegającego na bezwzględnym zmanipulowaniu i wykorzystaniu dla swych przestępnych celów własnego 16 - letniego syna M. oraz jego kolegów, innych małoletnich D. I. oraz K. G., przez co oskarżony doprowadził swym działaniem m. in do umieszczenia syna M. w zakładzie poprawczym.

O tych nagannych moralnie okolicznościach działania oskarżonego wskazują apelacje własne oskarżycielek posiłkowych A. i J. K. ( w pkt. 5) oraz ich pełnomocnika, zarzucając rażącą niewspółmiernie łagodność wymiaru kar, pierwotnie wymierzonych w pkt. III dyspozycji zaskarżonego wyroku, zwłaszcza w odniesieniu do czynu z dnia 21 marca 2016r. Wobec zmodyfikowania zaskarżonego wyroku w postępowaniu apelacyjnym i przyjęcia dopuszczenia się przez oskarżonego przestępstwa kwalifikowanego z art. 18 § 2 kk i z art. 163 § 1 pkt. 1 kk w zw. z art. 12 kk stwierdzić należy, iż zreformowany wymiar kary 4-ch lat pozbawienia wolności faktycznie uwzględnia wymienione postulaty apelujących. Natomiast podnoszone dalej argumenty o zachowaniu się oskarżonego w toku procesu, prób wpływania na zeznania świadków czy podejmowane czynności w celu niewyjaśnienia sprawy, także zaniechanie prób naprawienia szkody i zadośćuczynienia krzywdom wyrządzonym pokrzywdzonym, wynikają z przyjętej przez oskarżonego linii obrony, zatem z tego powodu nie mogą wpłynąć na podwyższenie wymiaru kary.

Zawarty natomiast w apelacji obrońcy oskarżonego adw. T. B. zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i łącznej w odniesieniu do obu występków podżegania ( w pkt. I i II zarzutów) jako całkowicie gołosłowny i nieuzasadniony nie mógł znaleźć uznania. Apelujący powołuje się na bliżej nie określoną postawę oskarżonego przed popełnieniem czynów oraz jego właściwości i warunki osobiste, nie wskazując jakie konkretnie przesłanki ma na myśli, więc Sąd Odwoławczy nie ma tu przedmiotu do szerszego badania. Jedyna okoliczność dla oskarżonego łagodząca w postaci dotychczasowej niekaralności sądowej nie ma tu większego znaczenia, skoro przymiot niekaralności to cecha większości społeczeństwa, pożądana u każdego obywatela.

W odniesieniu do apelacji obrońcy oskarżonego H. D. stwierdzić należy jej częściową zasadność.

Oskarżonego w ramach korekty odwoławczej ostatecznie skazano za 2 czyny w ramach ciągu przestępstw z art. 163 § 1 pkt. 1 kk .

Z treści apelacji obrońcy należy wnioskować, że apelujący domaga się złagodzenia wymierzonej w zaskarżonym wyroku kary łącznej. Analizując wniosek końcowy można także wnioskować, że apelujący domaga się kary łącznej wolnościowej, zatem co najwyżej minimalnej za czyn z art. 163 § 1 pkt. 1 kk, dalej zastosowania pełnej absorpcji kar i warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej w trybie art. 69 § 1 kk.

Występują co do oskarżonego okoliczności łagodzące – dotychczasowa niekaralność sądowa i ostateczne przyznanie się do winy, wyjawienie okoliczności popełnionych czynów, wyrażenie żalu oraz skruchy a także przeproszenie pokrzywdzonych. Niestety bardzo licznie występują okoliczności obciążające, jak to wynika z pisemnych motywów wyroku, to oskarżony H. D. w obu przestępstwach miał rolę wiodącą, jako ich główny wykonawca, ponadto działał wspólnie i w porozumieniu z osobami nieletnimi. Oskarżony nie miał żadnych osobistych animozji wobec pokrzywdzonych oskarżycielek posiłkowych, w ogóle nie znał ich, ale działał z wyjątkowo niskich pobudek - pod wpływem obiecywanej mu przez A. M. bezprawnej korzyści majątkowej w kwocie 400zł.

Jednakże niezależnie od opisanej wyżej bezsprzecznej wiodącej roli oskarżonego w obu przestępstwach należy jednak zgodzić się z apelującym, że przy wymiarze kary oskarżony zasłużył na dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 3 kk. Owo dobrodziejstwo stosuje się, o ile sprawca ujawnił wobec organów ścigania informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia. Każde z przypisanych przestępstw oskarżony popełnił wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami , podpalenia w nocy 9/10 lutego 2016r. z oskarżonym K. L. oraz nieletnimi M. M., D. I. i K. G. zaś podpalenia w nocy 21 marca 2016r. z oskarżonym K. G. i nieletnim D. I.. Zatem każdego z tych czynów oskarżony dopuścił się z co najmniej z dwoma innymi sprawcami.

Słusznie więc podniósł apelujący, że poza analizą Sądu I instancji pozostały istotne okoliczności zachowania oskarżonego po dokonaniu przestępstw, tj. że w toku postępowania przygotowawczego wyjawił osoby, z którymi dopuścił się obu czynów, także podżegacza A. M., wyjawił ich role, opisał poszczególne zachowania, sposób wykonania przestępstw w tym swą decydującą rolę, podjęte środki ( zorganizowanie transportu, łomu i benzyny), rozpoznanie terenu wokół nieruchomości pokrzywdzonych, trasy przejazdu i sposoby kontaktowania się z A. M..

Okoliczności te nie były znane organom postępowania do czasu złożenia wyjaśnień przez oskarżonego H. D., a ich ujawnienie przez oskarżonego pozwoliło na skuteczne postawienie zarzutów i skazanie także oskarżonych A. M., K. L. i K. G..

Uwzględniając powyższe okoliczności postawy procesowej oskarżonego H. D. za przypisany oskarżonemu ciąg przestępstw kwalifikowanych z art. 163 § 1 pkt. 1 kk oraz z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt. 1 kk za podstawę wymiaru przyjęto także przepisy art. 60 § 3 kk i § 6 pkt. 3) kk i wymierzono karę 11( jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności,

Orzeczenie nadzwyczajnego złagodzenia kary w trybie art. 60 § 3 kk nie obliguje jednocześnie do stosowania probacji. Nawet jeżeli oskarżony jest sprawcą młodym, dotychczas nie karanym sądownie i uwzględniając jego pozytywną postawę procesową, to jednak dopuszczenie się przestępstw o poważnym stopniu społecznej szkodliwości nie może być dodatkowo premiowane. W tym przypadku cele kary zrealizuje wyłącznie kara bezwzględna pozbawienia wolności, która powinna zapobiec powrotowi oskarżonego do przestępstwa, a zarazem nie stworzy w odczuciu społecznym przekonania o bezkarności sprawcy.

W przypadku oskarżonego K. G. mimo zmiany opisu czynu i zaostrzenia kwalifikacji prawnej czynu przypisanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 163§ 1 pkt 1 kk wymiar kary pozostaje faktycznie niezmiennym, tj. wymierzono karę 1-go roku pozbawienia wolności z utrzymaniem w mocy rozstrzygnięć jak w pkt. XXII – XXV dyspozycji zaskarżonego wyroku, tj. z dobrodziejstwem probacji na okres próby lat 5-ciu, dozorem kuratorskim oraz nawiązką na rzecz pokrzywdzonej oskarżycielki posiłkowej J. K.. Skoro wymierzona kara pozbawienia wolności jest minimalną, jaka przewiduje ustawowe zagrożenie w art. 163 § 1 pkt. 1 kk, orzeczono probację, zatem nie sposób uznać, by oskarżony został potraktowany zbyt surowo.

Nie można także zgodzić się z zarzutami i wnioskami apelacji oskarżycielek posiłkowych A. i J. K. oraz ich pełnomocnika, jakoby to oskarżony K. G. nie zasługiwał na warunkowe zawieszenie wykonania kary a skala dotykających go karnoprawnych dolegliwości finansowych była zbyt niska. Czyn oskarżonego zakończył się w fazie usiłowania, rola oskarżonego w przestępstwie była relatywnie niewielka, w postepowaniu przygotowawczym przyznał swą winę. Niezależnie od tego oskarżony jest sprawcą młodocianym i jakkolwiek brał czynny udział we wcześniejszym podpaleniu stodoły w nocy z 9/10 lutego 2016r., to jednak w myśl zasady wyrażonej w art. 54 § 1 kk przy wymiarze kary młodocianemu należy kierować się przede wszystkim, by sprawcę wychować, a taki walor należy generalnie przypisać ukształtowaniu kary w zaskarżonym wyroku.

Ad. III - apelacji obrońcy oskarżonego K. L..

Apelacja ta nie okazała się skuteczna.

Wbrew jej twierdzeniom Sąd I instancji w zakresie przypisanego sprawstwa i zawinienia poczynił ustalenia faktyczne z poszanowaniem wszystkich norm postępowania karnego zawartych w art. 410 kpk i art. 7 kpk, tj. kształtując swoje przekonanie na podstawie całokształtu przeprowadzonych dowodów, ocenionych przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Uzasadnienie pisemne tej części zaskarżonego wyroku spełnia wszystkie wymagania określone w przepisie art. 424 kpk, i podlega pełnej aprobacie sądu odwoławczego.

Nie sposób podzielić zastrzeżenia apelującego co do trafności ustaleń sprawstwa i zawinienia oskarżonego. Słusznie Sąd I instancji nie dał wiary negacji oskarżonego K. L., iż nie wiedział, że celem wyjazdu do S. było podpalenie stodoły J. K.. Z niekwestionowanych ustaleń zaskarżonego wyroku wynika, iż w dniu 9 lutego 2016 oskarżony K. L. od godz. 15-ej spędzał czas w towarzystwie najpierw oskarżonych A. M. i H. D. oraz M. M., kierował należącym do oskarżonego A. M. samochodem marki (...). W godzinach popołudniowych z H. D. i M. M. podjechali nawet pod nieruchomość oskarżycielek posiłkowych w S., po czym H. D. obejrzał stan techniczny stodoły i stwierdził, że mimo spróchniałych desek przydałby się łom na wieczorną akcję i w celu pozyskania łomu H. D. skontaktował się z K. G., z którym uzgodnił pożyczenie łomu. W godzinach późnowieczornych oskarżony nadal woził samochodem, należącym do oskarżonego A. M., pozostałych umówionych już współsprawców tj. oskarżonych H. D., M. M., D. I. oraz K. G.., H. D. około 23-ej zapakował do bagażnika samochodu kanister z benzyną i łom, po czym H. D. stwierdził, że na podpalenie powinni udać się po 24-ej i do tego czasu wszyscy wymienieni współsprawcy przebywali na kawie w domu M. M.. O ile nie ma bezpośrednich dowodów, potwierdzających, że K. L. brał udział w sprawdzaniu najlepszej trasy dojazdu, to jednak skoro to oskarżony K. L. był kierowcą tego pojazdu, to wniosek taki jest nie tylko wysoce prawdopodobny ale i oczywisty, wynikający z nieodpartej logiki sytuacyjnej. Wedle wyjaśnień H. D. ( którym Sąd słusznie dał wiarę), przed wyjazdem „ na akcję” wszyscy jej uczestnicy wyjęli baterie z telefonów komórkowych, a w trakcie drogi do S. H. D. określił role, tj. że K. G. i D. I. będą stali na czatach, oskarżony K. L. pozostanie w samochodzie z M. M., zaś H. D. uda się do stodoły celem jej podpalenia, po zatrzymaniu pojazdu H. D. z bagażnika wyjął łom i benzynę. W takich okolicznościach błędem logicznego rozumowania byłoby wnioskowanie, iż oskarżony K. L. nie miał świadomości wcześniejszego porozumienia co do faktycznego celu „wycieczki” o północy do S., pod stodołę oglądaną za dnia przez H. D. i w jego obecności. Nieodparta logika sytuacyjna przedstawionej sekwencji zdarzeń czyni prawidłowym ustalenie, oparte na zeznaniach M. M., iż w obecności oskarżonego K. L. M. M. wtajemniczał D. I. w plany podpalenia stodoły. Zatem suma tych okoliczności przesądza o trafności ustalenia świadomości oskarżonego K. L., iż celem owej nocnego wyjazdu do S. jest podpalenie stodoły należącej do J. K. i M. C., a rola oskarżonego polegała na przywiezieniu sprawców na miejsce przestępstwa, a następnie szybkie ich stamtąd wywiezienie. Oskarżony z sobie tylko wiadomych względów przystał do wykonania czynu, być może z braku dojrzałości i bardzo młodego wieku nie potrafił odmówić kolegom, akceptując powzięty plan przestępstwa. Zanim oskarżony przyjechał na miejsce przestępstwa wiedział już, że celem jest podpalenie przedmiotowej stodoły.

Dalszy przebieg zdarzeń w dniu 10 lutego 2016r., spotkanie w domu M. M., a następnie wieczorne ponowne spotkanie sprawców, połączone z poczęstunkiem i gratyfikacjami dla sprawców podpalenia od oskarżonego A. M. ( ustalenia k. 10 - 11 motywów) to zdarzenia zaistniałe już po pożarze, zatem mogą stanowić tylko uzupełniające potwierdzenie wyciągniętych wyżej wniosków co do winy oskarżonego. Zatem zastrzeżenia apelującego co do wiarygodności zeznań świadka P. S. i J K. w kwestii tych następczych zdarzeń są nieskuteczne.

Zważywszy na relatywnie niewielki udział oskarżonego w przestępstwie, młodociany wiek oskarżonego zaaprobować należy wymiar orzeczonej minimalnej kary pozbawienia wolności ( 1-go roku) z dobrodziejstwem probacji, dozorem kuratorskim i nawiązkami na rzecz pokrzywdzonych oskarżycielek posiłkowych. Z tych samych powodów także zarzuty i wnioski na niekorzyść oskarżonego zawarte w apelacjach oskarżycielek posiłkowych J. i A. K. i ich pełnomocnika w kierunku zaostrzenia kary oskarżonemu nie znalazły uznania, zarówno w zakresie podwyższenia wymiaru kary jak i nawiązek.

Dodać i uwzględnić też należy, iż w myśl zasady wyrażonej w art. 54 § 1 kk przy wymiarze kary młodocianemu należy kierować się przede wszystkim, by sprawcę wychować, a taki walor należy generalnie przypisać ukształtowaniu kary w zaskarżonym wyroku. Z urzędu sąd odwoławczy złagodził oskarżonemu karnoprawne konsekwencje skazania przez skrócenie okresu próby do lat 3-ch, co uzasadnia pozytywna postawa oskarżonego, krytyczny stosunek do swego udziału w sprawie i przeproszenie pokrzywdzonych, co oskarżony wyraził na rozprawie odwoławczej.

Ad. apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. C..

Niesłusznie apelująca oczekuje zaostrzającej zmiany wyroku w zakresie skazania oskarżonych A. M., H. D. oraz K. L. za czyny opisane w pkt. III 1), V i XVI dyspozycji wyroku, tj. w zakresie sprowadzenia pożaru, zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach z art. 163 § 1 pkt. 1) kk. Jak to już wskazano w zakresie apelacji oskarżycielek posiłkowych A. i J. K., o winie sprawców tego rodzaju przestępstw nie decyduje rozmiar wyrządzonej szkody ale sprowadzenie pożaru o cechach wymienionych w przepisie, tj. w tym przypadku zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach. W zaskarżonym wyroku Sąd I instancji przyjął wysokość wyrządzonej oskarżycielce szkody na „co najmniej 26.393,58 zł”, które to sformułowanie przecież nie oznacza zamknięcia szacowania szkody.

W zakresie szkód materialnych poniesionych wskutek pożaru przez wszystkie oskarżycielki posiłkowe Sąd Rejonowy poczynił ustalenia niezbędne do prawidłowego wyrokowania co do sprawstwa i winy oskarżonych w zarzucanym im zakresie sprowadzenia pożaru, ale ostateczna wycena szkody oraz orzeczenia odszkodowawcze w tym przypadku nie leżą w gestii sądu karnego.

Po pierwsze, oskarżycielka posiłkowa M. C. przecież w ramach zawartego ubezpieczenia uzyskała pokrycie szkody majątkowej.

Po drugie, finalnie orzeczono nawiązki od oskarżonych A. M., H. D. i K. L. w kwotach po 5 tys. złotych w trybie art. 46 § 2 kk, które powinny dodatkowo zrekompensować oskarżycielce szkody materialne i cierpienia moralne, zatem zaskarżony wyrok uwzględnia jej prawnie chronione interesy w procesie karnym.

Po trzecie, jeżeli oskarżycielka jednocześnie uważa, że kwota z ubezpieczenia i nawiązek nie pokrywa całości szkody ( co obiektywnie wydaje się być oczywiste wobec całkowitej skali zniszczeń stodoły, konieczności odbudowy pokrycia dachowego), to może wystąpić przeciwko sprawcom szkody w drodze cywilnej z roszczeniami co do niezaspokojonej części. Postępowanie w takim zakresie z natury rzeczy w ramach procesu karnego byłoby utrudnione, wymagałoby co najmniej dodatkowych wycen rzeczoznawców, zatem poszerzenia zakresu postępowania dowodowego ponad cele postępowania karnego, zakreślone w art. 2 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 4 kpk.

Po czwarte, wypada tu także zauważyć, iż oprócz podżegacza oskarżonego A. M. było łącznie 5-ciu bezpośrednich sprawców przedmiotowego pożaru ( oskarżeni H. D., K. L. oraz małoletni D. I., M. M. i K. G.) , udział każdego z ich był inny w ramach podziału ról, a za szkody wyrządzone przez małoletnich odpowiadają ich rodzice względnie opiekunowie.

W takiej sytuacji brak podstaw dla uwzględnienia omawianej apelacji.

Również przypisanie oskarżonemu A. M. sprawstwa i zawinienia co do naruszenia nietykalności cielesnej A. K. w pkt. V dyspozycji wyroku, kwalifikowanego z art. 217 § 1 kk nie może zostać skutecznie zakwestionowane argumentami apelacji obrońców, podobnie jak i w zakresie gróźb karalnych pozbawienia życia z art. 190 § 1 kk( w pkt. VII dyspozycji). Bardzo obszerne motywy wyroku ( k. 55-59 ) nie zawierają jakichkolwiek błędów natury faktycznej i logicznej, odnoszą się także do cech osobowości pokrzywdzonej, stwierdzonych w ramach opinii psychologicznej, w tym braku tendencji do konfabulacji i podatności na sugestie ze strony innych osób. Apelujący obrońcy oskarżonego nawet jednym zdaniem nie odnieśli się do tej opinii, choć to dowód wzmacniający pozytywną sądową ocenę wiarygodności zeznań A. K..

Bezsprzecznie krytycznego dnia 2 lutego 2016r. pomiędzy oskarżonym i A. K. doszło do kłótni na tle rozpadu konkubinatu i rozstania, w trakcie której oskarżony zarzucił pokrzywdzonej ewidentnie bezpodstawnie stan nietrzeźwości ( jak wykazało badanie trzeźwości podczas interwencji policyjnej ). Nie było żadnych postronnych świadków tej kłótni. W kontekście powodów kłótni stają się nie tylko prawdopodobnymi ale i wiarygodnymi zeznania A. K., iż oskarżony dążąc do uniemożliwienia opuszczenia przez nią z dzieckiem mieszkania popychał ją i szarpał. Takiej treści relacje pokrzywdzona zdała przybyłym na interwencję funkcjonariuszom policji, świadkom J. B. i K. K., których zeznania także zostały uznane za wiarygodne i miarodajne, czego nie zauważył apelujący obrońca adw. K. Ś., błędnie zarzucając brak oceny tych dowodów.

Nawet jeżeli Sąd I instancji ostatecznie odrzucił powstanie u pokrzywdzonej obrażeń ciała opisanych w opiniach lekarskich, to tylko z tego powodu, że obrażenia te zostały zgłoszone kilka dni po zdarzeniu, zatem nie można bezspornie przyjąć, że powstały od działania oskarżonego, zaś takiej treści wnioskowanie jest przecież korzystnym dla oskarżonego. Takie wnioskowanie jednocześnie nie umniejsza wiarygodności zeznań A. K..

Sam oskarżony przyznał, iż pokrzywdzoną jedynie trzymał za rękę, ale też używał słów groźby karalnej m. in. że pokrzywdzoną zniszczy i wykończy, zabierze jej dziecko ( k. 573). W takim kontekście sytuacyjnym negowanie przypisanego oskarżonemu naruszenia nietykalności cielesnej jawi się zupełnie niewiarygodne, tym bardziej że oskarżony w krótkim czasie, bo zaledwie kilka dni później podjął aktywne działania w celu wyrządzenia pokrzywdzonej krzywdy fizycznej ( czyn I) oraz sprowadzenia pożaru ( czyn II).

Z tych samych powodów równie nietrafione pozostają zarzuty przeciwko uznaniu sprawstwa i zawinienia co do występku gróźb. Pokrzywdzona A. K. bardzo dokładnie opisała zdarzenia, podczas których oskarżony artykułował groźby, podając także powody, dla których spełnienie gróźb oceniła jako realne i obawiała się ich spełnienia ( k. 1115 v). Nie ma żadnych uzasadnionych podstaw dla zdyskredytowania tej części zeznań, tym bardziej, że pokrzywdzona o groźbach na bieżąco relacjonowała siostrze J. K., zaś świadkowie B. K. i T. K. k. 1187-1188 również opisują groźby podpalenia, wypowiadane przez oskarżonego.

Wręcz za przekroczenie dopuszczalnej linii obrony uznać należy niczym nie wsparte i gołosłowne próby dowodzenia, że oskarżycielka posiłkowa A. K. ma problem z nadużywaniem alkoholu, a także dowodzenia kłamliwości jej zeznań przez wskazywanie, że zaprzeczyła przekazaniu jej przez A. M. kwoty 200 tys. zł. na rozwój firmy, co zarzucił obrońca Z. Ś.. Świadek w toku zeznań wyraźnie zaprzeczyła, by oskarżony przekazał jej darowiznę 200 tys. zł na rozwój firmy k. 1950 v.akt. Z zebranych dowodów także wynika, że oskarżony udzielał jej i siostrze J. pożyczek oraz zasilił wspólny budżet związku konkubenckiego wobec narodzin wspólnego syna, ale nie darował pieniędzy na rozwój firmy. Tej części zeznań A. K. nie podważają w najmniejszym stopniu zawnioskowane przez obronę dowody z akt Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich pod sygn. III RC180/16 i III RC 82/16.

I tak, w toku postępowania w sprawie pod sygn. akt III RC180/16 Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o alimenty A. K. wskazała, że jeden raz pożyczyła od oskarżonego kwotę około 50.000 złotych, ale tę pożyczkę spłaciła vide k. 68 w/w akt. Zatem teza dowodowa zawarta w pkt 6) apelacji obrońcy k. 2868 akt nie została wykazana.

Natomiast w toku innej sprawy o alimenty pod sygn. akt III RC 82/16 Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich, także dopuszczonych w postępowaniu apelacyjnym na wniosek obrony, świadek A. K. zeznał cyt.” Kwotę 200 000 zł pan M. przelał jeszcze przed urodzeniem dziecka dużo przed i kwota ta poszła na nasze wspólne życie, a 100 000 zł przelałam mojemu byłemu mężowi. Tak jak było uzgodnione” ( k. 332-33 w/w akt). Nie wynika z tych zeznań przecież , by A. K. otrzymała od oskarżonego kwotę 200.000 złotych na rozwój firmy. W tej sprawie pełnomocnikiem pozwanego oskarżonego A. M. był adw. Z. Ś., jednocześnie obrońca apelujący w niniejszej sprawie, zatem obronie te zeznania były dobrze znane, co oznacza, że apelujący celowo przeinaczył treść tych zeznań, podnosząc iż cyt. „ zatem porównawcza analiza zeznań A. K. prowadzi do wniosku, że zeznania tej pokrzywdzonej są niewiarygodne a jej twierdzenia o użyciu siły w dniu 2 lipca 2016 są nieprawdopodobne” k. 2877 akt.

Nie potwierdziły się także zarzuty sformułowane przeciwko omawianej części wyroku w apelacji obrońcy adw. T. B..

Otóż odtworzenie nagrań sporządzonych przez A. K. wszak nastąpiło na rozprawach w dniu 15.11.2016r. k.1782 oraz w dniu 25.11.2016r. k.1906 v., czego apelujący nie dostrzegł stawiając chybiony zarzut obrazy art. 393 § 3 kpk.

Apelujący nie jest w stanie skutecznie podważyć pozytywnej wartości dowodowej wymienionych w zarzucie e) apelacji zbiorczo wymienionych świadków m. in J. K. i A. K.. Nie wskazał przekonująco apelujący, które konkretnie okoliczności podawane przez tych świadków zostały błędnie ocenione przez sąd i w jakim zakresie nie zasługują na wiarę. W tej części aktualnymi pozostają także wnioski sądu odwoławczego wyrażone w odniesieniu do apelacji pierwszego z obrońców.

Nie ma racji apelujący, podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego art. 190 § 1 kk przez uznanie, iż przytaczane słowa oskarżonego do A. K. ( „ nagrałeś już mi tego (...) chcesz to zostaniemy tutaj we trójkę na zawsze… twoja córeczka pierwsza do odstrzału a następna będziesz ty … czarownice się pali” nie mogą zostać uznane za groźby karalne. Tego rodzaju wypowiedzi nie są tylko niekaralnymi pogróżkami, ale w powszechnym ich rozumieniu są odczytywane jako groźby zabójstwa, pobicia, podpalenia. Sama pokrzywdzona A. K. bardzo szczegółowo i przekonująco zeznała o zastraszającym kontekście tych wypowiedzi i z jakich powodów te słowa oskarżonego potraktowała za groźby realne. Uwzględniając kolejne chronologicznie czyny oskarżonego ( podżeganie do pobicia i sprowadzenia pożaru) podważanie realności obaw pokrzywdzonej spełnienia tych gróźb byłoby nieracjonalne.

Nie znajdują także uznania zarzuty apelacji oskarżycielki posiłkowej A. K., dotyczące odmowy przyznania statusu pokrzywdzonemu małoletniemu synowi M. K. w związku z omawianymi w tej części zdarzeniami z dnia 2 lutego 2016r. przez pominięcie, iż oskarżony szarpiąc i popychając A. K., trzymającą na rękach dziecko, naraził dziecko na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia. Sąd proceduje stosownie do zasady skargowości z art. 14 § 1 kpk, tj. tylko w zakresie żądania uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu. Oznacza to, że skoro aktem oskarżenia prokurator nie zarzucił oskarżonemu czynu publicznoskargowego, polegającego na narażeniu M. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia podczas szarpaniny z jego matką, a jedynie czyn, którym pokrzywdzoną jest wyłącznie A. K., to Sąd w tym zakresie nie ma proceduralnych podstaw orzekać w postulowanym w apelacji zakresie.

Natomiast za częściowo trafiony zarzut apelacji obrońcy adw. T. B. uznano zarzut 3) rażącej niewspółmierności kary za omawiane czyny z art. 190 § 1 kk i z art. 217 § 1 kk. Oba wymienione występki są zagrożone karami alternatywnymi, grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności, a występek z art. 217 § 1 kk karą maksymalną 1-go roku pozbawienia wolności. Skoro oskarżony nie był dotychczas karany sądownie, to zważywszy na okoliczności przedmiotowo – podmiotowe tych występków, relatywnie drobnych, uznano za celowe obniżenie wymiaru kary oraz stosownego obniżenia nawiązek na rzecz pokrzywdzonej A. K., dostosowując ich wymiar do realnego stopnia dotkliwości tych czynów.

Tym samym nie zostały uwzględnione wnioski apelacyjne oskarżycielki posiłkowej A. K. ( k. 2824 akt) o zaostrzenie kary za omawiane występki z art. 190 § 1 kk i z art. 217 § 1kk.

Jak już wcześniej wskazywano w niniejszym uzasadnieniu, w sprawie nie ma żadnych uzasadnionych podstaw do obniżenia oskarżonemu pozostałych kar jednostkowych za czyny I i II, a to wobec bardzo wysokiego stopnia winy oskarżonego i równie wysokiego stopnia społecznej ich szkodliwości.

Nowe ukształtowanie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 6-ciu lat, ( zatem realnie takiego samego wymiaru jak w zaskarżonym wyroku) nastąpiło, analogicznie jak w zaskarżonym wyroku, przy zastosowaniu zasady bliższej kumulacji kar, gdyż tylko zastosowanie takiej zasady spełni kryteria art. 85 a kk, co uzasadnia popełnienie przez oskarżonego wszystkich czynów z pobudek zasługujących na wyjątkowe potępienie tj. chęci brutalnego skrzywdzenia konkubiny a zarazem matki swego syna wobec rozpadu związku, ewidentnie zawinionego przez oskarżonego, czego potwierdzeniem stał się chociażby fakt założenia w tym samym czasie nowego konkubinatu z E. B. ( zresztą – jak to wynika z akt sprawy - bardzo zaangażowanej w obronie oskarżonego). Skala podejmowanych przez oskarżonego przestępnych działań przeciwko A. K. i jej bliskim z chęci nieracjonalnej zemsty jest na tyle poważna, że oskarżony wymaga wieloletniej resocjalizacji w warunkach zakładu karnego. Oskarżony w imię swych opacznie rozumianych interesów nie zawahał się brutalnie wystąpić przeciwko matce swego najmłodszego syna, a tym samym jemu samemu, działał bezwzględnie, manipulował innymi osobami ( oskarżonymi H. D., K. L., K. G., świadkami E. K. i M. M.). W swych knowaniach m. in. co do przestępstwa sprowadzenia pożaru bezwzględnie wykorzystał swego 16 - letniego syna M., czym wyrządził mu niewyobrażalną i nienaprawialną krzywdę, gdyż M. M. jako wykonawca planów oskarżonego i współsprawca podpalenia stodoły w konsekwencji został umieszczony w zakładzie poprawczym. Oskarżony to sprawca zdemoralizowany, egoista pozbawiony uczuć wyższych, instrumentalnie wykorzystuje osoby z najbliższego otoczenia, dotychczas nie zaprezentował krytycznej refleksji nad swoim przestępnym postępowaniem. Zatem oskarżony na szerszą absorpcję kar nie zasługuje. Sąd Odwoławczy pozostaje więc w głębokim przekonaniu, iż wymierzona oskarżonemu kara w całej rozciągłości odpowiada wszystkim ustawowym kryteriom art. 53 kk.

Jednocześnie nie sposób zgodzić się z depozycjami apelacji oskarżycielek posiłkowych A. i J. K. oraz ich pełnomocnika co do zaostrzenia wymiaru kar jednostkowych i łącznej pozbawienia wolności wobec oskarżonego. Podnoszone w nich argumenty są ważkie, ale ukształtowany w wyroku apelacyjnym wymiar kary uwzględnia wszystkie podniesione tam istotne przesłanki.

Trafionym pozostaje jednak wniosek tej apelacji o ograniczenie możliwości korzystania przez oskarżonego z warunkowego przedterminowego zwolnienia w trybie art. 77 § 2 kk. Regulacja ta dotyczy szczególnie uzasadnionych wypadków i taki zachodzi w odniesieniu do A. M., uwzględniwszy umyślność i wyrachowanie jego działania. Jak to ponadto słusznie zauważyły apelujące, oskarżony dopuścił się z wyjątkową premedytacją czynów I i II, z motywacji zasługującej na szczególne potępienie, współudział w tym zakresie z nieletnimi, w tym swoim synem M. M., nie zważał na dobro i bezpieczeństwo własnych dzieci, tj. osób którymi powinien się opiekować i chronić.

Oczywistym także pozostaje, że korzystanie przez skazanego z warunkowego przedterminowego zwolnienia ma charakter fakultatywny, zaś ewentualna pozytywna decyzja sądu penitencjarnego jest obwarowana spełnieniem przez skazanego określonych warunków z art. 77 § 1 kk.

Z przytoczonych motywów orzeczono jak w wyroku.

O należnych oskarżycielce posiłkowej M. C. kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 627 kpk i art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk, stosownie go zgłoszonego wniosku pełnomocnika.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu H. D. w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714).

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego co do oskarżonego A. M. orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art. 627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.2 ust.6 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, obciążając nimi oskarżonego wobec przegrania apelacji, przy czym opłatę wymierzono za obie instancje w kwocie 1200 złotych.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego w przypadku oskarżonych H. D., K. L. oraz K. G. orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk uznając, iż wobec braku po stronie oskarżonych istotnego majątku i dochodów, zasadnym jest zwolnienie oskarżonych od ich ponoszenia.