Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi
- Ś. w Ł. X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością
w Ł. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z dnia 12 maja 2016 roku - znak (...) I. I. - 14.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

M. S. (1) zatrudniona jest w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na podstawie umowy o pracę na stanowisku zastępcy kierownika sklepu od 2006 roku.

M. S. (1) począwszy od 30 lipca 2014 roku do 26 marca 2015 roku była niezdolna do pracy.

W dniu 27 marca 2015 roku M. S. (1) urodziła dziecko. Od dnia 27 marca 2015 roku korzystała z urlopu macierzyńskiego. Od tego dnia M. S. (1) uprawniona była do zasiłku macierzyńskiego.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., jako płatnik składek dokonała wypłaty na rzecz M. S. (1) zasiłku chorobowego za okres od
1 września 2014 roku do 26 marca 2015 roku oraz zasiłku macierzyńskiego. Podstawę wymiaru dla wypłaconych dla M. S. (1) zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego stanowiły składniki wynagrodzenia za pracę wypłacone za okres od lipca 2013 roku do czerwca 2014 roku z wyłączeniem nagród inwentaryzacyjnych wypłaconych za ww. okres.

W związku z pismem M. S. (1) w sprawie prawidłowości wypłaty zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego w okresie trwania zatrudnienia u wnioskodawcy Zakład Ubezpieczeń Społecznych wdrożył postępowanie wyjaśniające w tym przedmiocie

Organ rentowy ostatecznie po analizie zapisów regulaminu premiowania i przyznawania nagród obowiązującego w (...) Sp. z.o.o. w Ł. zajął stanowisko, iż nagrody inwentaryzacyjne winny być uwzględnione w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego i macierzyńskiego dla M. S. (1).

W skarżącej spółce obowiązuje regulamin premiowania i przyznawania nagród z
1 lutego 2014 roku. Zgodnie z postanowieniami ogólnymi regulaminu w ramach środków na wynagrodzenia tworzy się fundusz premiowy oraz zakładowy fundusz nagród. W ramach wypłacanych premii i nagród w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. regulamin przewiduje nagrodę regulaminową dla pracowników sklepów przyznawaną za wyniki inwentaryzacyjne. Nagrodę za wyniki inwentaryzacyjne ustala się dla pracowników wskazanych w regulaminie. Ustalone zostały 3 okresy rozliczeniowe, w których wyniki inwentaryzacyjne stanowią podstawę przyznania nagrody regulaminowej :

- okres obejmujący okres od 1 grudnia do 28/29 lutego

-okres od 1 marca do 30 czerwca

-okres od 1 lipca do 30 listopada.

Jako podstawę przyznania nagrody regulaminowej brany jest wynik inwentaryzacyjny skumulowany liczony po inwentaryzacji rocznej przeprowadzonej w październiku lub listopadzie. Dla wszystkich funkcjonujących sklepów przeprowadzana jest w październiku lub listopadzie inwentaryzacja roczna. Naliczenie i wypłata nagrody następuje najpóźniej w terminie 30 dni do końca danego okresu rozliczeniowego. Prawo do nagrody uzyskują pracownicy, którzy pozostawali w stosunku pracy przez cały okres rozliczeniowy i pozostają w nim na koniec okresu rozliczeniowego, zatrudnieni są w sklepie, który osiągnął wysokość niedoborów inwentaryzacyjnych mieszczących się w progach inwentaryzacyjnych ogłaszanych przez Prezesa Zarządu na 3 okresy rozliczeniowe kolejnego roku rozliczeniowego zakończonego inwentaryzacją roczną, zatrudnieni są w sklepie, który osiągnął wysokość niedoborów inwentaryzacyjnych liczonych po inwentaryzacji rocznej przeprowadzanej w październiku lub listopadzie. Pracownik traci prawo do nagrody za dany okres rozliczeniowy, jeżeli przez okres co najmniej 45 dni kalendarzowych łącznie :przebywał w tym okresie na urlopie bezpłatnym, przebywał w tym okresie na urlopie macierzyńskim, przebywał w tym okresie na urlopie wychowawczym, przebywał w tym okresie na zwolnieniu lekarskim, a także, jeżeli na koniec okresu rozliczeniowego znajdował się w okresie wypowiedzenia umowy o pracę, w okresie rozliczeniowym został ukarany karą nagany lub upomnienia, odmówił udziału w inwentaryzacji w sklepie, w przypadku inwentaryzacji na wniosek kierownika sklepu nie poparł wniosku kierownika. Podstawa naliczenia nagrody, dla pracowników, których wynagrodzenie określone jest stawką miesięczną stanowi jednomiesięczne wynagrodzenie zasadnicze obowiązujące w dniu kończącym dany okres rozliczeniowy, dla pracowników wynagradzanych stawką godzinową, jest to iloczyn stawki godzinowej w dniu kończącym dany okres rozliczeniowy i średniej miesięcznej liczby godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym. Na średnią liczb godzin w każdym miesiącu składa się suma liczby godzin faktycznie wypracowanych i wszystkich absencji chorobowo- urlopowych w danym miesiącu. Średnia miesięcznej liczby godzin wypracowanych i absencji chorobowo- urlopowych nie może przekroczyć jednomiesięcznego średniego nominału godzin dla całego etatu. Prawa do nagrody regulaminowej mogą zostać pozbawieni w całości lub części pracownicy, którzy w ocenie przełożonego nie dołożyli należytej staranności w wykonanie obowiązków, podnoszenia wydajności i jakości własnej pracy. Decyzje o pozbawieniu prawa do nagrody podejmuje Dyrektor D. Sprzedaż.

Nagroda inwentaryzacyjna przyznawana była w przypadku osiągnięcia dobrego wyniku inwentaryzacyjnego przez cały zespół danego sklepu, w tym także pracowników ochrony fizycznej, pracowników działu rewizji.

Pracownik będzie miał wypłacaną nagrodę inwentaryzacyjną wypracowaną za wcześniejszy okres rozliczeniowy, pod warunkiem, że w okresie, za jaki wypłacana jest nagroda, absencja pracownika nie przekroczy 45 dni.

M. S. (1) wnioskodawca wypłacał w okresie zatrudnienia nagrodę inwentaryzacyjną. Od stycznia 2013 roku do chwili obecnej wnioskodawca wypłacił M. S. (1) następujące nagrody inwentaryzacyjne :

- za okres rozliczeniowy od grudnia 2012 roku do lutego 2013 roku – w marcu 2013 roku -2.334 złotych,

-za okres rozliczeniowy od marca 2013 roku do czerwca 2013 roku – w lipcu 2013 roku – 2.334 złotych,

- za okres rozliczeniowy od lipca 2013 roku do listopada 2013 roku – w grudniu 2013 roku -2.334 złotych,

-za okres rozliczeniowy od grudnia 2013 roku do lutego 2014 roku – w marcu 2014 roku -2.334 złotych,

-za okres rozliczeniowy od marca 2014 roku do czerwca 2014 roku – w lipcu 2014 roku – 2.334 złotych.

M. S. (1) nie została wypłacona nagroda inwentaryzacyjna za okres pobierania zasiłku chorobowego od 1 września 2014 roku do 26 marca 2015 roku i zasiłku macierzyńskiego od dnia 27 marca 2015 roku.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie podlega oddaleniu.

Sąd I instancji wskazał, że zasadniczą kwestią do rozważenia na gruncie rozpoznawanej sprawy był problem zasadności uwzględniania w podstawie wymiaru świadczeń z ubezpieczenia społecznego, należnych ubezpieczonej M. S. (1), nagrody regulaminowej związanej z wynikami inwentaryzacyjnymi, wypłacanej przez wnioskodawcę jego pracownikom na podstawie obowiązującego regulaminu premiowania i przyznawania nagród.

Powołując się na treść art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 372 z późn.zm) w brzmieniu nadanym mocą ustawy z dnia 28 sierpnia 2009 r o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa ( Dz.U. Nr 179, poz. 1383) od dnia 12 listopada 2009 roku, Sąd Rejonowy wskazał, że przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania tego zasiłku zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych pracy lub przepisami
o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego zasiłku.

Sąd Rejonowy przypomniał, że w stanie prawnym przed tą datą cytowany przepis stanowił, iż przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się składników wynagrodzenia, jeżeli postanowienia układów zbiorowych pracy lub przepisy o wynagradzaniu nie przewidują zmniejszania ich za okres pobierania zasiłku. Na gruncie tego przepisu pojawiały się jednak trudności interpretacyjne, czy w sytuacji, gdy regulamin wynagradzania u danego pracodawcy nie regulował kwestii zmniejszenia tych składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku chorobowego (np. premie), to nie podlegają one wliczeniu do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.

Sąd I instancji wskazał, że podstawą wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, zgodnie z art. 36 ust. 1 „ustawy zasiłkowej” jest przychód osiągany przez pracownika, co oznacza, że wszystkie jego składniki, od których pobierane są składki, czyli też premie, nagrody oraz inne składniki wynagrodzenia, przysługujące za okresy miesięczne wlicza się do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego w kwocie wypłaconej pracownikowi za miesiące kalendarzowe, z których wynagrodzenie przyjmuje się za podstawę ustaleń (art. 42 ust. 2 „ustawy zasiłkowej”). Natomiast sformułowanie treści art. 41 ust. 1 w poprzednim brzmieniu nastręczało problemy interpretacyjne w oparciu o wykładnię funkcjonalną tego przepisu. Stosując wykładnię językową i systemową przepis ten rozumiany był jako szczególny wobec art. 36 ust. 1, co stało w oczywistej sprzeczności ze wskazaną powyżej interpretacją wykładni funkcjonalnej. Przyjmowało się, że przepis ten jednak winien chronić interes pracownika przed ograniczeniem ustawowych świadczeń. Zasiłek jest przyznawany w miejsce tych wypłat, które były przyznawane przed zaistnieniem choroby, a które nie zostaną dokonane w okresie pobierania zasiłku. Jeżeli więc w okresie wypłaty zasiłku doszłoby do nie zmniejszonej wypłaty premii, to nie wystąpiłaby konieczność jej zastąpienia zasiłkiem,
a pominięcie tego składnika wynagrodzenia w zasiłku nie naruszałoby istoty praw konstytucyjnych. Gdyby jednak do wypłaty premii (nagrody) nie doszło, to powstałaby konieczność jej zastąpienia zasiłkiem, a pominięcie wówczas tego składnika w podstawie wymiaru naruszałoby istotę prawa konstytucyjnego do zabezpieczenia społecznego, wynikającego z naruszenia art. 67 Konstytucji, co jest równoznaczne z ograniczeniem uprawnień w rozumieniu art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Sąd I instancji podniósł, że na gruncie powołanego przepisu wypracowano powszechną praktykę jego stosowania. Sąd Rejonowy powołał się m. in. na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2007 roku, który potwierdził, że istotna jest nie ocena, czy wypłacona nagroda podlega wliczeniu do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, lecz analiza regulaminu wynagradzania i tego, czy zostało w nim przewidziane zmniejszenie nagród za okres pobierania zasiłku ( sygn. III UK 26/07- niepublikowany). Sąd I instancji zwrócił też uwagę na orzecznictwo SN, które odnosi się do kwestii wypłacania i wliczania tych składników do podstawy wymiaru, wskazując, że premia uznaniowa jest wliczana do podstawy wymiaru zasiłku, jednak w rachubę wchodzi tylko wynagrodzenie wypłacone. Tym samym Sąd Najwyższy podkreślał aspekt rzeczywistej wypłaty składnika w okresie przyjętym do ustalenia podstawy wymiaru składki wynikającej z § 2 pkt. 24 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Sąd Rejonowy wskazał w tym miejscu na wątpliwości orzecznicze SN, które pojawiały się w kwestii oceny, w jaki sposób przepisy o wynagradzaniu mają przewidywać zmniejszanie świadczeń (w szczególności nagrody przyznawanej na podstawie swobodnego uznania pracodawcy). SN uznał, że określenie zasad zmniejszenia (pozbawienia, zawieszenia) premii polega na ustaleniu „reduktorów”, co powinno zostać skonkretyzowane w taki sposób, że za okres pobierania zasiłku premia nie przysługuje (wyroki SN z dnia 19. (...)., sygn. akt III UK 89/06, OSNP nr 23-24/2007, poz.358, z dnia 19.09.2007r., sygn. akt III UK 30/07, niepublikowany).

Sąd I instancji odwołał się również do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 czerwca 2008 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt SK 16/06, w którym przyjęto, że
art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, z 2006 r.
nr 221, poz. 1615, z 2007 r. Nr 47, poz. 318 i Nr 115, poz. 792 oraz z 2008 r. Nr 93, poz. 582), rozumiany w taki sposób, że w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się wypłaconych pracownikowi – w okresie przyjętym do jej ustalenia – składników wynagrodzenia, od których pracownik ten uiścił składkę na ubezpieczenie chorobowe, a które nie są mu wypłacane w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby albo zasiłku chorobowego, jest niezgodny z art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny w powołanym orzeczeniu podkreślił, że już rozstrzygał, również we wcześniejszym stanie konstytucyjnym, o prawach obywateli związanych z ich niezdolnością do pracy. Pozostawiając ustawodawcy znaczną swobodę w ich kształtowaniu, wskazywał z jednej strony, że jest ona ograniczona zakazem naruszenia istoty prawa (a więc zakazem doprowadzenia do sytuacji, w której świadczenia są niższe od minimum życiowego), z drugiej jednak strony podkreślał swoistą wzajemność świadczeń, znajdującą odzwierciedlenie w powiązaniu wysokości uiszczanych składek z wysokością możliwych do uzyskania świadczeń. Wyróżnił przy tym trzy sytuacje.

W pierwszej – układ albo regulamin wynagradzania stanowi wyraźnie, że pracownik w okresie pobierania zasiłku zachowuje prawo do określonego składnika wynagrodzenia i składnik ten jest faktycznie wypłacany. Składnik ów – na mocy rozporządzenia z 1998 r. – nie jest wówczas wliczany do podstawy wymiaru składki, a zarazem – ze względu na to, że nie jest „zmniejszany” (stosując terminologię ustawy zasiłkowej) – nie wchodzi do podstawy wymiaru zasiłku . Oznacza to, że pracownik płaci „niską” (bo naliczaną nie od wszystkich składników wynagrodzenia) składkę i otrzymuje odpowiednio „niski” zasiłek, który jest jednak „uzupełniany” wypłacanym przez pracodawcę składnikiem wynagrodzenia. Oczywiście odrębnym zagadnieniem jest tu realizacja przez pracodawcę postanowień układu (regulaminu wynagradzania), czyli kwestia, czy dany składnik wynagrodzenia faktycznie zostaje wypłacony pracownikowi w okresie pobierania wynagrodzenia chorobowego (art.92 k.p.), a później – w czasie pobierania zasiłku chorobowego.

W drugiej – układ albo regulamin wynagradzania stanowi wyraźnie, że pracownik
w okresie pobierania zasiłku nie ma prawa do określonego składnika wynagrodzenia (co oczywiste składnik ten nie jest więc przez pracodawcę wypłacany). Składnik ten wliczany jest wówczas do podstawy wymiaru składki, a jako że jest – stosując terminologię ustawową
– „zmniejszany” w okresie pobierania zasiłku, zostaje wliczony do podstawy jego wymiaru. Oznacza to, że pracownik płaci „wysoką” (bo naliczaną od wszystkich składników wynagrodzenia) składkę i otrzymuje odpowiednio „wysoki” zasiłek, którego pracodawca „nie uzupełnia”.

Sytuacja trzecia, gdy układ albo regulamin wynagradzania nie zawiera żadnych postanowień w przedmiocie prawa pracownika do poszczególnych składników wynagrodzenia w okresie pobierania zasiłku (w tym w sytuacji, gdy akt taki nie istnieje), albo, gdy zawiera postanowienia zbyt lakoniczne, czy też niejasne (czyli nie rozstrzyga wyraźnie o tym, czy pracownik zachowuje prawo do określonego składnika wynagrodzenia, który „nie jest zmniejszany”, czy też prawa takiego nie zachowuje, a składnik „jest zmniejszany”). Brak albo niejasność takich postanowień oznacza po pierwsze – a contrario
z rozporządzenia z 1998 r. – że składnik wynagrodzenia nie jest wypłacany pracownikowi w czasie pobierania zasiłku, składnik ten jest zatem wliczany do podstawy wymiaru składki o czym wie zarówno płatnik składek jak i ZUS, po wtóre zaś, że zarazem składnika tego (który nie został wszak mocą układu albo regulaminu wynagradzania „zmniejszony”) nie uwzględnia się w podstawie wymiaru zasiłku. Ta ostatnia konstatacja wynika z faktu, że norma dekodowana z art. 41 ust.1 ustawy zasiłkowej brzmi: jeżeli postanowienia układów (regulaminów wynagradzania) nie przewidują zmniejszania składników wynagrodzenia w okresie pobierania zasiłku (bo albo tak stanowią wprost, albo milczą, albo w ogóle nie istnieją) to nie uwzględnia się tych składników przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. A contrario oznacza to, że w podstawie wymiaru zasiłku uwzględnia się taki składnik, o którego zmniejszeniu (czyli również pozbawieniu, które jest „zmniejszeniem” o 100%) układ albo regulamin wynagradzania jednoznacznie przesądza. Łącznie oznacza to, że w sytuacji trzeciej pracownik płaci „wysoką” (bo naliczaną od wszystkich składników wynagrodzenia) składkę, ale otrzymuje „niski” zasiłek, którego pracodawca już „nie uzupełnia”.

Reasumują powyższe rozważania Trybunału Konstytucyjnego, Sąd Rejonowy wskazał, że prawodawca nie nakłada na strony układów, ani na pracodawców, ustalających regulaminy wynagradzania, obowiązku wyraźnego rozstrzygania w przedmiocie zachowywania (albo nie zachowywania) przez pracowników prawa do określonych składników wynagrodzenia w okresie pobierania wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku chorobowego. Co więcej, znacznej części pracowników żadne regulaminy wynagradzania nie obejmują. Sąd ten podniósł też, że z sytuacją, w której układ albo regulamin wynagradzania albo nie istnieje, albo kwestii tej w ogóle nie rozstrzyga, albo rozstrzyga ją w sposób niejasny, prawodawca wiąże skutek w efekcie podwójnie niekorzystny dla pracownika: z jednej strony składniki wynagrodzenia wlicza bowiem do podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe (zatem pracownik uiszcza od nich składkę), z drugiej jednak składników tych nie wlicza do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (zatem nie wpływają one na podwyższenie wypłacanego zasiłku).

Sąd I instancji wskazał, że właśnie ostatnia z opisanych sytuacji została zakwestionowana przez Trybunał Konstytucyjny, gdyż zaburza ona równowagę pomiędzy wymiarem pracowniczych składek na ubezpieczenie chorobowe, a wysokością wypłacanego zasiłku oraz uzależnia w praktyce wysokość zasiłku od woli pracodawcy, wyrażonej w regulaminie wynagradzania. Sytuacja ta prowadzi też do zaniżenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego bez badania faktów, a jedynie na podstawie brzmienia przepisu płacowego, przez co skutkuje wypłatą zaniżonego zasiłku chorobowego, mimo odprowadzenia stosownej składki na ubezpieczenie chorobowe. W konsekwencji w powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł o niekonstytucyjności art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej, rozumianego w ten sposób, że w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się wypłaconych pracownikowi - w okresie przyjętym do jej ustalenia – składników wynagrodzenia, od których pracownik ten uiścił składkę na ubezpieczenie chorobowe, a które nie są mu wypłacane w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby albo zasiłku chorobowego.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że istotnym elementem uzasadnienia omawianego wyroku było stwierdzenie, że rozstrzygając w przedmiocie należnego pracownikowi wynagrodzenia chorobowego i zasiłku, dysponent FUS i sądy winny ustalać, które składniki jego wynagrodzenia były faktycznie wypłacane w okresie przyjętym do obliczenia przeciętnego wynagrodzenia, które składniki zostały faktycznie obciążone składką na ubezpieczenie chorobowe i do których składników pracownik zachował prawo w okresie pobierania zasiłku chorobowego. Sąd I instancji wskazał też, że skutkiem wyroku TK z 24 czerwca 2008 r. była nowelizacja art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Zmiana redakcyjna ograniczyła się do usunięcia "podwójnego przeczenia". Skutkiem wyroku TK jest też nakaz takiej interpretacji tego przepisu, z której wynika obowiązek uwzględniania w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego wypłaconych pracownikowi – w okresie przyjętym do jej ustalenia – składników wynagrodzenia, od których pracownik ten uiścił składkę na ubezpieczenie chorobowe, a które nie są mu wypłacane w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby albo zasiłku chorobowego.

Sąd I instancji powołał się również na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2016 roku - I UK 178/16 - który w kontekście obecnego brzmienia art. 41 ust. 1 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przyjął, że także w odniesieniu do premii i nagród dla ustalenia, czy ten składnik wynagrodzenia podlega wyłączeniu z podstawy wymiaru zasiłku, należy badać zarówno treść przepisów płacowych, jak i praktykę ich stosowania przez pracodawcę. Celem zasiłku chorobowego jest „wyrównanie” świadczeniem ubezpieczeniowym tych składników wynagrodzenia za pracę, których pracownik nie otrzyma w okresie nieświadczenia pracy wskutek niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Tak więc zdaniem Sądu Rejonowego, jeśli pracownik otrzymuje pewne świadczenia także pobierając zasiłek chorobowy, to nie mogą one zostać jednocześnie uwzględnione w podstawie wymiaru takiego zasiłku, gdyż ze względu na chorobę pracownik nie utracił do nich prawa. Gdyby natomiast zaliczyć je w takim przypadku do podstawy wymiaru pracownik skorzystałby w ten sposób, uzyskując „podwójnie” świadczenie.

Jak zauważył Sąd I instancji, Sąd Najwyższy w ostatnio cytowanym orzeczeniu przyjął, że jakkolwiek nowa redakcja art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej nadal nie uzależnia wliczenia danego składnika wynagrodzenia do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego od tego, czy składnik ten został uwzględniony w podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe, to jednak nastąpiła istotna zmiana treści normatywnej komentowanego przepisu. O wliczeniu poszczególnych składników wynagrodzenia do podstawy wymiaru zasiłku decyduje bowiem nie tylko regulacja zawarta w przepisach płacowych, ale także ukształtowana na tle tych przepisów praktyka, czyli to, jak pracodawca interpretuje i stosuje owe przepisy. Dla wyłączenia spornego składnika wynagrodzenia z podstawy wymiaru zasiłku nie wystarczy zatem sam zapis o jego niezmniejszeniu za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, ale istotne jest to, czy do takiego zmniejszenia rzeczywiści dochodzi. Chociaż art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej odsyła w kwestii zmniejszania składników wynagrodzenia za okres pobierania zasiłku chorobowego do układów zbiorowych pracy i innych przepisów o wynagradzaniu, to jego zakresem regulacji objęci są także pracownicy, których zasady wynagradzania nie wynikają z żadnych przepisów płacowych, bo albo takie nie zostały wprowadzone u pracodawcy wobec braku stosownego obowiązku (art. 77 ² § 1 k.p.), albo pracownicy ci zostali wyłączeni z obowiązujących u pracodawcy aktów prawa płacowego, jak ma to miejsce w odniesieniu do kadry zarządzającej w imieniu pracodawcy zakładem pracy (art. 77 ² § 5 w związku z art. 241 ²⁶ § 2 kp). Warunki wynagradzania tych osób regulują zazwyczaj akty kreujące stosunek pracy.

Sąd Rejonowy wskazał, że przyjmuje się, iż w razie braku postanowień w przepisach płacowych pracodawcy o zachowywaniu prawa do składnika wynagrodzenia za okres pobierania zasiłku, że składnik wynagrodzenia nie przysługuje za okres pobierania zasiłku
i powinien być przyjęty do ustalenia podstawy wymiaru. Jeżeli jednak, mimo braku odpowiednich postanowień w przepisach płacowych lub umowach o pracę, pracodawca udokumentuje, że składnik wynagrodzenia jest pracownikowi wypłacany za okres pobierania zasiłku, składnika tego nie uwzględnia się w podstawie wymiaru zasiłku.

Sad I instancji zwrócił też uwagę, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych w komentarzu do ustawy zasiłkowej z 2014 roku przyjmuje, iż nie uwzględnia się w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego takich składników wynagrodzenia, które są przyznawane niezależnie od oceny pracy pracownika, na których przyznanie i wypłatę okres pobierania zasiłku nie ma wpływu (mimo pobierania zasiłku pracownik otrzymuje dany składnik wynagrodzenia), takich jak: 1) jednorazowe zasiłki na zagospodarowanie, 2) wartość szczepień ochronnych pracowników, finansowanych przez pracodawcę, 3) wartość badań mammograficznych lub innych nieodpłatnych badań pracowników, 4) nagrody za ukończenie przez pracownika szkoły (studiów), 5) koszt wynajmu przez pracownika mieszkania sfinansowany lub dofinansowany przez pracodawcę, 6) wartość dodatkowego ubezpieczenia pracownika wyjeżdżającego w delegację zagraniczną, 7) dopłata pracodawcy do dodatkowego ubezpieczenia pracownika z tytułu różnych ryzyk, 8) bony lub wypłaty w gotówce przyznawane w jednakowej wysokości lub jednakowym wskaźnikiem procentowym w stosunku do płacy pracownika, określonej w umowie o pracę, wszystkim pracownikom lub grupom pracowników, z okazji uroczystych dni, świąt, rocznicy powstania firmy itp., 9) jednorazowe nagrody z okazji ślubu pracownika lub z okazji urodzenia się dziecka pracownika. Ponadto przyjmuje, że nie stanowią podstawy wymiaru zasiłku chorobowego składniki wynagrodzenia, nieuzależnione bezpośrednio od indywidualnego wkładu pracy pracownika, ale od wyników grupy pracowników lub całego zakładu pracy, wypłacane niezależnie od absencji pracownika. A zatem taki składnik wynagradzania, który przyznawany jest każdemu pracownikowi np. od wartości parametrów zrealizowanych przez wszystkich pracowników działu w danym okresie niezależnie od absencji pracownika – nie podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego, albowiem pracownicy zachowują do niego prawo także za okresy pobierania zasiłku.

Jak zauważył Sąd Rejonowy skarżący w swoim stanowisku wywodził, że premia inwentaryzacyjna nie jest gwarantowanym składnikiem wynagradzania, ale jest uzależniona od wielu czynników, w tym wyników pracy całego zespołu oraz wyniku inwentaryzacyjnego w danym sklepie i podnosił, że decyzja o przyznaniu danej osobie premii jest de facto pochodną pracy zespołu, który w danym okresie świadczył pracę w konkretnej placówce, dlatego przez pracodawcę brane są pod uwagę absencje pracownika w okresie pracy całego zespołu, których występowanie uniemożliwia pracownikowi uzyskanie premii.

Dokonując analizy treści przepisów płacowych obowiązujących u wnioskodawcy oraz biorąc pod uwagę praktykę ich stosowania Sąd I instancji podkreślił, że nagroda regulaminowa za wyniki inwentaryzacyjna u skarżącego przyznawana jest na podstawie obowiązującego Regulaminu Premiowania i Przyznawania N.. W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, że przepisy tego regulaminu nie zawierają zapisów dotyczących zasad zmniejszania nagrody inwentaryzacyjnej za okresy pobierania zasiłku chorobowego, określając jedynie w § 3 ust 7, że pracownik traci prawo do nagrody za dany okres rozliczeniowy, jeżeli przez okres co najmniej 45 dni przebywał na zwolnieniu lekarskim. Wnioskodawca w żadnym zakresie nie wykazał, że wypłacał ubezpieczonej M. S. (1) nagrodę inwentaryzacyjną za okres, za jaki przysługiwał jej zasiłek chorobowy i zasiłek macierzyński. Zestawienie wypłaconych M. S. (1) nagród inwentaryzacyjnych za okres od stycznia 2013 roku do chwili obecnej potwierdza, że ostatnia nagroda wypłacona została ubezpieczonej w lipcu 2014 roku za okres rozliczeniowy od marca 2014 roku do czerwca 2014 roku. M. S. (1) stała się niezdolna do pracy od
30 lipca 2014 roku i po tej dacie nie została wypłacona ubezpieczonej żadna nagroda inwentaryzacyjna, w tym za okres pobierania zasiłku chorobowego od dnia 1 września 2014 roku do 26 marca 2015 roku i zasiłku macierzyńskiego od 27 marca 2015 roku. Ubezpieczonej nie została wypłacona także część nagrody inwentaryzacyjnej za okres rozliczeniowy od lipca do listopada 2014 roku, mimo że wnioskodawczyni świadczyła pracę do 30 lipca 2014 roku, zapewne z uwagi na okres zwolnienia lekarskiego przekraczającego 45 dni. Niekwestionowaną okolicznością, jest także, że od wypłaconych ubezpieczonej nagród inwentaryzacyjnych odprowadzana była składka na ubezpieczenie chorobowe. Sąd I instancji zgodził się ze skarżącym, że o przyznaniu nagrody inwentaryzacyjnej decyduje wkład całego zespołu pracowników sklepu, a także pracowników ochrony fizycznej i pracowników działu rewizji w postaci wyniku inwentaryzacyjnego mieszczącego się w progach inwentaryzacyjnych ogłaszanych na okresy rozliczeniowe przez Prezesa Zarządu, wskazał jednak, że nie można pomijać okoliczności, iż o przyznaniu nagrody inwentaryzacyjnej pracownikowi decyduje staranność w wykonywaniu obowiązków, podnoszenie wydajności i jakość pracy, albowiem pracownik, który nie spełnia tych kryteriów może być pozbawiony w całości lub części nagrody (§3 pkt 12 regulaminu). Przede wszystkim, jak wskazuje Sąd Rejonowy nagroda powyższa nie jest wypłacana mimo niezdolności pracownika do pracy. Okoliczność wkładu całego zespołu pracowników na przyznanie nagrody inwentaryzacyjnej miałaby zdaniem Sądu I instancji wpływ na wyłączenie tego świadczenia w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego M. S. (1), gdyby była ona wypłacana nieobecnemu pracownikowi, który w żadnym zakresie nie przyczynił się do wypracowania wyniku inwentaryzacyjnego decydującego o przyznaniu nagrody inwentaryzacyjnej - za okres pobierania zasiłku chorobowego i macierzyńskiego. A taka sytuacja u skarżącego nie miała miejsca. Od nagrody inwentaryzacyjnej odprowadzona została składka na ubezpieczenie chorobowe, a składnik ten w żadnym zakresie nie został ubezpieczonej wypłacony w okresie pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zatem powinien zostać uwzględniony
w podstawie zasiłku chorobowego i macierzyńskiego.

W ocenie Sądu I instancji wszystkie te względy przemawiają za tym, że nagrody inwentaryzacyjne wypłacone M. S. (1) w okresie od lipca 2013 roku do czerwca 2014 roku powinny zostać uwzględnione w postawie wymiaru zasiłku chorobowego
i macierzyńskiego za sporne okresy, a odwołanie od zaskarżonej decyzji podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Powyższe orzeczenie zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy w całości. W apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez naruszenie art. 233 § 1 k. p. c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym, polegającą na braku wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną z pominięciem okoliczności, które miały istotne znaczenie
w przedmiotowej sprawie, a wynikających wprost z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy i z zeznań świadków, a to:

-

całkowite zignorowanie faktu, że premia inwentaryzacyjna, do której powódka nabyła prawo dotyczyła roku 2013 i do grudnia 2013 r. została w całości wypłacona, a zasiłek chorobowy ubezpieczona miała wypłacany przez skarżącego w roku 2014, gdy tymczasem prawo do premii inwentaryzacyjnej, która mogłaby być wliczona do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, którą to okoliczność skarżący kwestionuje, powódka musiałaby nabyć w roku 2014, co jednak nie zostało spełnione;

-

nieprawidłową interpretację treści Regulaminu premiowania i przyznawania nagród dla (...) z dnia 1 lutego 2014 r., w tym treści § 3 w/w Regulaminu, zgodnie
z którym warunkiem koniecznym dla uzyskania prawa do nagrody jest osiągnięcie wyniku inwentaryzacyjnego mieszczącego się w progach inwentaryzacyjnych (ust. 11. a), a kryterium wypłaty części nagrody za wykonanie celu wydajności stanowi średnia arytmetyczna zrealizowanych miesięcznych wydajności co najmniej równa lub większa od średniej arytmetycznej podanych do realizacji celów wydajności w danym okresie rozliczeniowym (ust. 11. b), a które to postanowienia wskazują wprost, iż premia inwentaryzacyjna jest pochodną wielu czynników, a przede wszystkim pracy całego zespołu danego sklepu i jest wypłacana niezależnie od absencji pracownika za okresy,
w których pracownik nabył prawo do premii, albowiem naliczanie tejże premii odbywa się w okresach wskazanych w regulaminie (1 grudnia - 28/29 lutego, 1 marca -
30 czerwca, 1 lipca - 30 listopada) i w odniesieniu do tych okresów jest wypłacane, co potwierdza fakt wypłaty M. S. kwot: 2.334 zł (XII. 2012 - VI. 2013), 2.334 zł (III. 2013 -VI. 2013), 2.334 zł (VII. 2013 - X1.2013);

-

nie uwzględnienie faktu, że prawo do premii inwentaryzacyjnej jest wynikiem pracy zespołu przez cały rok w kolejnych okresach (XII. 2012 - VI. 2013), (III. 2013 - VI. 2013), (VII. 2013 - XI.2013), w których pracownik był obecny (brak absencji powyżej 45 dni) i za te okresy premia za rok 2013 ubezpieczonej została wypłacona, a w dalszym okresie zatrudnienia, za który dopiero w zależności od wyniku pracy całego zespołu możliwe było ustalenie czy i w ogóle premia będzie się należeć pracownikom, w tym za rok 2014, ubezpieczona już nie wykonywała faktycznie pracy, a zatem owa premia nie mogła zostać jej przyznana - nie nabyła tym samym prawa do premii, która mogłaby być wliczona następnie do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, wypłacanego od dnia
1 września 2014 r.;

-

pominięcie treści zeznań świadków I. C., M. S., I. P. - Z., w zakresie, w jakim osoby te wskazywały na zasady przyznawania premii inwentaryzacyjnej, której warunkiem powstania w danej placówce (...) jest efekt pracy całego zespołu w danym okresie pracy, a trwałe (powyżej 45 dni) absencje poszczególnych pracowników zespołu uniemożliwiają zaliczenie ich pracy do pracy danego zespołu w całym okresie rozliczeniowym, co w konsekwencji uniemożliwia zaliczenie do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego kwot premii inwentaryzacyjnej, które uzyskał cały zespół w kolejnych okresach, z wyłączeniem nieobecnego pracownika, w tym wypadku M. S.;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię, a to art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( jednolity tekst: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) poprzez uznanie, iż premia inwentaryzacyjna do której nabyła prawo M. S. za okresy XII. 2012 - VI. 2013, III. 2013 - VI. 2013, VII. 2013 - XI.2013, winna być uwzględniania przy wymiarze zasiłku chorobowego ubezpieczonej za okres jego pobierania tj. od dnia 1 września 2014 r. do dnia 26 marca 2015 r., podczas gdy ubezpieczona nie nabyła prawa do premii inwentaryzacyjnej za okresy poprzedzające okres pobierania zasiłku (za okres grudzień - lipiec 2014 r), a cała kwota wcześniejszej premii inwetaryzacyjnej (rok 2013) została ubezpieczonej wypłacona do grudnia
2013 r., a więc do zakończenia okresu, po którym wystąpić mogła możliwość naliczania premii inwentaryzacyjnej za kolejne okresy, w których już ubezpieczona rzeczywiście nie świadczyła pracy, a które mogłyby być wliczone do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego wypłacanego ubezpieczonej w roku 2014.

Wobec tych zarzutów pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zamianę zaskarżonego wyroku i uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania za I i II instancję według normprzepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 3 lipca 2017 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł apelację oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Jednocześnie pełnomocnik wnioskodawcy sprostował zapis znajdujący się w uzasadnieniu apelacji i wskazał, że błędnie podano, iż ubezpieczona nie nabyła prawa do premii inwentaryzacyjnej za okres grudzień - lipiec 2014 roku. Oświadczył, że popiera stanowisko, które zajął w piśmie procesowym z dnia 15 listopada 2016 roku (k. 57). Jako błędny zapis apelacji wskazał również, że ubezpieczona otrzymywała premie w okresie zasiłków chorobowych. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, co skutkuje jej oddaleniem.

Zaskarżony wyrok jest prawidłowy. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie zarówno w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji
i przyjmuje je za własne. Podziela również dokonaną zgodnie z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. ocenę dowodów oraz wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy, że Sąd I instancji właściwie zastosował w niniejszej sprawie przepisy regulujące problematykę ustalania podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym będącym pracownikami.

W szczególności Sąd ten dokonał prawidłowej interpretacji art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( t. j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 372) i odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego, zasadnie poczynił w pierwszej kolejności rozważenia dotyczące ustalenia, czy składnik wynagrodzenia, jakim jest nagroda inwentaryzacyjna, podlegał wyłączeniu z podstawy wymiaru zasiłku przy uwzględnieniu przepisów płacowych oraz praktyki ich stosowania przez wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 36 ustawy zasiłkowej podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Słusznie zatem wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 sierpnia 2016 roku (sygn. I UK 178/16), na który powoływał się również Sąd I instancji, że skoro podstawę zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie wypłacone pracownikowi w okresie przyjmowanym do ustalenia tejże podstawy (czyli w okresie poprzedzającym zachorowanie), to trzeba badać sposób realizacji przez pracodawcę zobowiązań do wypłaty danego składnika wynagrodzenia za czas choroby pracownika również w okresie poprzedzającym obecną niezdolność do pracy uprawnionego. Tylko jeśli pracownik faktycznie otrzymał składniki wynagrodzenia (np. premię), do których zachowuje prawo w okresie niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, to nie wlicza się ich do podstawy, od której zależy wysokość zasiłku chorobowego.

Odnosząc się do podnoszonego przez stronę apelującą zarzutu naruszenia art. 233 § 1
k. p. c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, wskazać należy w pierwszej kolejności, że pełnomocnik skarżącego na rozprawie apelacyjnej sam przyznał, że w apelacji błędnie wskazał, że ubezpieczona nie nabyła prawa do premii inwentaryzacyjnej za okres od grudnia 2013 roku do lipca 2014 roku. Bezspornym jest zatem, że wnioskodawca wypłacił M. S. (1) nagrody inwentaryzacyjne za okres rozliczeniowy od grudnia 2013 roku do lutego 2014 roku – w marcu 2014 roku w wysokości 2.334 złotych oraz za okres rozliczeniowy od marca 2014 roku do czerwca 2014 roku – w lipcu 2014 roku w wysokości 2.334 złotych. M. S. (1) stała się niezdolna do pracy od 30 lipca 2014 roku.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd I instancji nie kwestionował przy tym, że nagroda inwentaryzacyjna przyznawana była w przypadku osiągnięcia dobrego wyniku inwentaryzacyjnego przez cały zespół danego sklepu, czyli że była uzależniona od wyników pracy całego zespołu i była wypłacana za okresy, w których pracownik nabył prawo do premii. Nie pomijał też w swoich ustaleniach, że zgodnie z regulaminem premiowania pracownik traci prawo do nagrody za dany okres rozliczeniowy, jeżeli przez okres co najmniej 45 dni kalendarzowych łącznie przebywał w tym okresie na urlopie bezpłatnym, na urlopie macierzyńskim, na urlopie wychowawczym lub na zwolnieniu lekarskim. Sąd Rejonowy słusznie zinterpretował zapisy regulaminu, że pracownik otrzyma nagrodę inwentaryzacyjną wypracowaną za wcześniejszy okres rozliczeniowy, pod warunkiem, że w okresie, za jaki wypłacana jest nagroda, absencja pracownika nie przekroczy 45 dni.

Jak już wcześniej zaznaczono, Sąd Okręgowy nie podziela również zarzutu błędnej wykładni art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Ustalenie, że M. S. (1) otrzymała nagrody inwentaryzacyjne za okres od grudnia do czerwca 2014 roku czyni bezpodstawną całą apelację. Wprost z powołanych przez Sąd pierwszej instancji przepisów wynika bowiem, że podstawa wymiaru zasiłku chorobowego i macierzyńskiego M. S. (1) za okresy odpowiednio od 1 września 2014 roku do 26 marca 2015 roku oraz od 27 marca 2015 roku powinna uwzględniać nagrody inwentaryzacyjne wypłacone za okres 12 miesięcy poprzedzających niezdolność do pracy trwającą od 30 lipca 2014 roku.

Zainteresowana przyczyniła się do wypracowania nagród za okresy: od grudnia 2013 roku do lutego 2014 roku i od marca 2014 roku do czerwca 2014 roku i otrzymała nagrody za te okresy zgodnie z obowiązującym u pracodawcy regulaminem premiowania i przyznawania nagród. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy nie otrzymała już nagrody za kolejne okres rozliczeniowe z uwagi na zwolnienie lekarskie przekraczające 45 dni, co również jest zgodne z zapisami regulaminu. Nie było też przedmiotem sporu, że od wypłaconych zainteresowanej nagród zostały opłacone składki na ubezpieczenie chorobowe.

W rozpoznawanej sprawie nie doszło zatem do sytuacji, w której ten sam składnik wynagrodzenia za ten sam okres byłyby podwójnie wypłacany – raz jako wynagrodzenie sensu stricto i drugi raz jako składnik wynagrodzenia uwzględniony w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego ( por. wyrok SN z dnia 3 sierpnia 2016 roku, sygn. akt I UK 178/16, publ. Legalis nr 1514849). Zainteresowana nie miała prawa do nagrody inwentaryzacyjnej, w której wypracowaniu nie brała udziału ze względu na absencję chorobową, nawet proporcjonalnie za okres świadczenia pracy w lipcu 2014 roku ( por. wyrok SN z dnia
19 października 2006 roku, III UK 89/06, publ. OSNP 2007, nr 23 – 24, poz. 358). Wynika to z obowiązujących u wnioskodawcy przepisów płacowych jak i praktyki ich stosowania.

Zgodnie z art. 42 ustawy zasiłkowej premie, nagrody i inne składniki wynagrodzenia przysługujące za okresy miesięczne wlicza się do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego w kwocie wypłaconej pracownikowi za miesiące kalendarzowe, z których wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku. Uwzględniając cytowany już art. 36 powołanej ustawy, uznać należy, że skoro w okresie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, zainteresowanej wypłacane było podstawowe wynagrodzenie oraz nagrody inwentaryzacyjne, to również ten składnik wynagrodzenia powinien zostać uwzględniony w podstawie wymiaru świadczeń zasiłkowych. Zainteresowana nie zachowała bowiem prawa do tych nagród w okresie pobierania zasiłku. W przeciwnym razie doszłoby do niedopuszczalnej sytuacji pokrzywdzenia pracownika, który uiszcza składkę od składnika wynagrodzenia, ale nie może liczyć na podwyższenie z tego tytułu należnego zasiłku. Na niezgodność z prawem takiego rozwiązania słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji powołując się przy tym na orzecznictwo Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego.

Akceptacja ustaleń faktycznych i rozważań prawnych oraz opartego na nich rozstrzygnięcia Sądu I instancji prowadzi zatem do oddalenia apelacji jako bezzasadnej na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł więc jak w sentencji wyroku.

M.U.

Przewodniczący: Sędziowie: