Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach

Protokolant: Agata Maruniak

w obecności Prokuratora: ---

przy udziale oskarżyciela publicznego Urząd Celny w R. ---

po rozpoznaniu w dniu: 19/03/2014r., 26/03/2015r., 02/09/2015r., 26/10/2015r., 15/02/2017r.

sprawy:

P. C.

s. T. i A.

ur. (...) w E.

oskarżonego o to, że:

w okresie od nieustalonego dnia 2010 roku do dnia 8 kwietnia 2011 roku w lokalu o nazwie (...) na ul.(...)w N. na automacie do gier o nazwie (...) nr (...), będąc właścicielem Firmy Produkcyjno Handlowo Usługowej (...) urządzał gry o charakterze losowym w celach komercyjnych, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U.201/2009, poz 1540),

tj. o czyn z art.107 § 1 kks

1.  uznaje oskarżonego P. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 § 1, 2 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w ilości 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych;

2.  na podstawie art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatu do gier o nazwie (...), o nr fabrycznym (...)wraz z kablem zasilającym, pieniędzy w kwocie 110,00 (sto dziesięć) złotych szczegółowo opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych na karcie 91 akt sprawy;

3.  na podstawie art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks orzeka zwrot oskarżonemu dowodów rzeczowych w postaci umowy najmu o nr (...) z dnia 01. 07. 2010r. oraz kserokopię opinii technicznej nr (...)uznając je za zbędne dla dalszego postępowania;

4.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 132,00 (sto trzydzieści dwa) złotych i opłatę w kwocie 700,00 (siedemset) złotych.

Sędzia:

Sygn. akt II K 1061/13

UZASADNIENIE

W dniu 08 kwietnia 2011 r. funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w R., w lokalu (...) znajdującym się w N. na ul. (...), przeprowadzili kontrolę w zakresie urządzania i zasad prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, i gier na automatach.

W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że w lokalu (...) eksploatowano jedno urządzenie elektroniczne do gier o nazwie (...) nr (...). Po przeprowadzeniu gry kontrolnej na wskazanym urządzeniu stwierdzono, iż jest to urządzenie umożliwiające prowadzenie gier o wygrane rzeczowe, w których gra zawiera element losowości, tj. wynik gry nie jest zależny od umiejętności i sprawności grającego. Nadto funkcjonariusze ustalili, że gra jest urządzana celach komercyjnych. Kontrolującym nie przedstawiono dokumentów rejestracyjnych urządzenia, ani opinii technicznej z badań poprzedzających rejestrację – wykonanych przez upoważnioną jednostkę badającą. Lokal nie posiadał także koncesji na prowadzenie kasyn gry udzielanej przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych i uprawniającej do urządzania i prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach. Tym samym kontrolerzy stwierdzili naruszenie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

W toku prowadzonego postępowania Urząd Celny w R. powołał biegłego specjalistę z zakresu informatyki i telekomunikacji, posiadającego wiadomości specjalistyczne z zakresu badania automatów i gier, w celu przeprowadzenia badania zatrzymanego urządzenia H. S. o nr (...) pod kątem oceny urządzenia jako maszyny do gier losowych w rozumieniu wyżej wskazanej ustawy. Biegły R. R., na podstawie przeprowadzonego badania automatu do gry stwierdził, iż urządzano na nim gry o charakterze losowym w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2019 r. o grach hazardowych.

Właścicielem urządzenia o nazwie (...) o nr (...) jest P. C..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań świadków: M. M. (k. 42 – 43, 215), J. D. (k. 64 – 66, 321v.), J. B. (k. 68 – 69, 321v. – 322) i B. G. (k. 36 – 38, 215)

- protokołu kontroli (k. 1 – 3)

- protokołu zatrzymania przedmiotów (k. 4, 77)

- opinii biegłego z dnia 08 listopada 2011 r. wraz z opinią uzupełniającą (k. 92 – 96, 334 – 335)

- opinii prywatnej (k. 324 – 328)

Oskarżony P. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W wyjaśnieniach złożonych na rozprawie sądowej w dniu 19 marca 2014 r. podkreślił, iż w orzecznictwie występuje wiele rozbieżności, a kwestionowane przepisy zostały uznane za przepisy techniczne. Równocześnie oskarżony podkreślił, iż w jego przekonaniu gry urządzane na urządzeniu H. S., którego jest właścicielem nie podlegają przepisom ustawy hazardowej.

Oskarżony P. C. był wielokrotnie karany sądownie, w tym za czyny z art. 107 § 1 kks.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego P. C. (k. 56, 214)

- karta karna (k. 358 – 360)

Postawa oskarżonego nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu i powołującego się na orzeczenia innych równorzędnych sądów prowadzących postępowania przeciwko niemu bez wątpienia stanowi linię jego obrony i nie zasługuje na aprobatę Sądu. Zdaniem Sądu oskarżony posiadał odpowiednie doświadczenia, które powinno skłonić go do weryfikacji posiadanego urządzenia do gry w Urzędzie Celnym.

Przesłuchani w charakterze świadków funkcjonariusze Urzędu Celnego: J. D. i J. B. w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym potwierdzili ustalenia stanu faktycznego. Równocześnie na rozprawie sądowej w dniu 02 września 2015 r., z uwagi na upływ czasu, nie pamiętali już szczegółów przeprowadzonej kontroli.

Zdaniem Sądu zeznania tych świadków zasługują na wiarę, gdyż są spójne, logiczne i konsekwentne. Przesłuchani w postępowaniu przygotowawczym funkcjonariusze szczegółowo opisali przebieg kontroli w lokalu, jak również przebieg przeprowadzonych gier kontrolnych oraz procedurę zatrzymywania automatów do gier w związku z naruszeniem art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Zeznania funkcjonariuszy uzupełniają zeznania przesłuchanego w charakterze świadka byłego funkcjonariusze celnego M. G., który podkreślił, iż kontrola w lokalu została przeprowadzona zgodnie z wytycznymi Urzędu Celnego. Równocześnie szczegółowo opisał przebieg kontroli w punktach. Przyznał, iż w części punktów znajdowały się legalne automaty. Dodał, iż działalność kontrolujących dobiega końca z chwilą przekazania dokumentów do wydziału dochodzeniowo-śledczego.

Zeznania świadka M. M. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. Z uwagi na upływ czasu świadek nie pamiętał okoliczności związanych z prowadzonym przez niego lokalem o nazwie (...). Dodał, iż nie zna oskarżonego.

Z uwagi na wątpliwości dotyczące opinii sporządzonej przez biegłego R. R., Sąd zwrócił się o wydanie opinii uzupełniającej na okoliczność m.in. posiadanej przez biegłego wiedzy na temat wygranych rzeczowych.

W złożonej opinii uzupełniającej biegły kategorycznie podkreślił, iż w opinii z dnia 08 listopada 2011 r. nie zawarł stwierdzenia, iż punkty uzyskane na tym urządzeniu można traktować jako wygraną rzeczową. Równocześnie biegły podtrzymał stanowisko, iż ze względów technicznych przedmiotowe urządzenie (...) powinno podlegać przepisom art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Sąd uznał opinie biegłego jako pełne i wyczerpujące, dlatego ich wartość dowodowa jest wysoka.

Z kolei w prywatnej opinii z dnia 04 maja 2010 r. sporządzonej przez Z. S. na zlecenie oskarżonego P. C. wynika, iż na przedmiotowym urządzeniu (...) nie można prowadzić gier na automatach w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Zdaniem Sądu opinia ta ma niską wartość dowodową, a jej wnioski nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Zdaniem Sądu zlecając wydanie opinii prywatnej oskarżony chciał uniknąć odpowiedzialności związanej z urządzaniem na urządzeniu (...) o nr (...) gier o charakterze losowym w celach komercyjnych wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Sąd zważył co następuje:

Oskarżony P. C. staną pod zarzutem przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks polegającego na tym, że w okresie od nieustalonego dnia 2010 r. do dnia 08 kwietnia 2011 r. w lokalu o nazwie (...) na ul. (...) w N. na automacie do gier o nazwie (...) nr (...), będąc właścicielem Firmy Produkcyjno Handlowo Usługowej (...) urządzał gry o charakterze losowym w celach komercyjnych, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Przepis opisany w art. 107 § 1 kks wskazuje, iż odpowiedzialności karnoskarbowej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, przy czym ograniczenia działalności hazardowej wprowadzają unormowania ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Ponadto zgodnie z dyspozycją art. 107 § 1 kks, przestępstwo może być popełnione wyłącznie umyślnie, ponieważ przepis ten nie przewiduje możliwości popełnienie czynu zabronionego nieumyślnie.

Bezspornym faktem jest, iż Polska jako państwo należące do Unii Europejskiej, przyjęła wraz z przystąpieniem do niej prawodawstwo unijne włącznie z Traktatem Stowarzyszeniowym. Niewątpliwie prawodawstwo unijne należy traktować jako źródło prawa międzynarodowego, ale o charakterze ponadpaństwowym. Prawo wspólnotowe jest charakterystyczne jako prawo ponadpaństwowe, ponieważ określa stosunki prawne między państwami członkowskimi, Wspólnotami Europejskimi, ich instytucjami oraz obywatelami państw członkowskich w ten sposób, że zapewnia instytucjom i organom Wspólnot niezależność od państw członkowskich, moc ustanawiania aktów prawnych wiążących te państwa oraz nadzorowania ich wykonywania przez państwa członkowskie. Z art. 9 Konstytucji RP wynika, iż parlament w toku swej działalności ustawodawczej jest związany treścią zawartych i ratyfikowanych przez Polskę umów międzynarodowych, w tym także dotyczących wolności oraz praw człowieka i obywatela. Tak więc umowy międzynarodowe znalazły się w hierarchii wyżej niż ustawy. Zgodnie z art. 260 TFUE – każde państwo członkowskie jest zobowiązane do wykonywania orzeczeń TS UE. Orzeczenia kierowane do państw członkowskich swym zasięgiem obejmują instytucje państwa, w tym organy administracji publicznej, które są zobowiązane do podjęcia działań mających na celu dostosowanie prawa wewnętrznego do prawa unijnego.

Zgodnie z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r., art. 14 wskazanej ustawy stanowi „przepis techniczny” w rozumieniu unijnej dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1988 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych, a skoro tak, to przepis taki powinien zostać przekazany Komisji Europejskiej celem jego notyfikacji zgodnie z art. 8 ust. 1 tejże dyrektywy. Jednak zgodnie z orzeczeniem Europejskiej Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 października 2016 r., sygn. C 303/15 art. 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu.

Stwierdzić zatem należało, że zarzut dotyczący oskarżonego P. C. jest zasadny, a jego wina nie budzi wątpliwości. Z uwagi na profil prowadzonej działalności oskarżony zna przepisy dotyczące legalności gier prowadzonych na automatach. Na bieżąco śledzi orzeczenia wydawane tak przez Sąd Najwyższy, jak i organy Unii Europejskiej.

Sąd uznał oskarżonego P. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 § 1, 2 i 3 kks skazał go na karę grzywny w ilości 70 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk. Wymierzając karę Sąd kierował się przede wszystkim potrzebą wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Na niekorzyść P. C. wpływa jego uprzednia wielokrotna karalność. Wymierzona wobec oskarżonego kara grzywny powinna zapobiegać powrotowi na drogę przestępstwa, wywołać zmianę postępowania w przeszłości oraz skłonić go do przestrzegania porządku prawnego. Przy wymiarze kary grzywny Sąd zbadał możliwości zarobkowe oskarżonego oraz jego sytuację majątkową. Sąd uznał, iż sytuacja majątkowa oskarżonego pozwoli mi na spłatę orzeczonej kary grzywny.

Na podstawie art. 33 § 5 kks Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatu do gier o nazwie (...) o nr fabrycznym (...) wraz z kablem zasilającym oraz pieniędzy w kwocie 110 zł szczegółowo opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych na karcie 91 akt sprawy.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks Sąd orzekł zwrot oskarżonemu dowodów rzeczowych w postaci umowy najmu o nr (...) z dnia 01 lipca 2010 r. oraz kserokopię opinii technicznej nr (...) uznając je za zbędne dla dalszego postępowania.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 132 zł i opłatę w kwocie 700 zł.

Sędzia: