Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant protokolant sądowy Emilia Poddębniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016 r. w Warszawie

sprawy M. L. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

z udziałem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

na skutek odwołania M. L. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 8 stycznia 2016 r., nr (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., decyzją z dnia 8 sierpnia 2016 r., nr (...) stwierdził, że podstawa wymiaru składek M. L. (1) na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia w spółce (...) Sp. z o.o. wynosi 3.000,00 zł.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że wynagrodzenie ubezpieczonej zostało ustalone na wysokim poziomie jedynie w celu uzyskania przez ubezpieczoną świadczeń z ubezpieczenia chorobowego w wyższej wysokości w związku z ciążą. Ubezpieczona nigdy nie osiągnęła wynagrodzenia choćby zbliżonego do przyznanego jej u płatnika (...) Sp. z o.o. W związku z tym, przyznanie jej wynagrodzenia w wysokości 5.640,00 zł brutto w spółce, w której nikt inny nie jest zatrudniony, budzi istotne wątpliwości. Zdaniem organu rentowego brak jest dokumentów potwierdzających kwalifikacje ubezpieczonej, a stanowisko zajmowane przez nią w tak małej firmie nie uzasadnia przyznania tak wysokiego wynagrodzenia. Ponadto w złożonych wyjaśnieniach płatnik składek nie wskazał, kto wykonywał obowiązki ubezpieczonej przed jej zatrudnieniem. Z wyjaśnień wynika, że podczas nieobecności M. L. (1) jej obowiązki wykonuje jeden ze wspólników spółki, a zatrudnienie kolejnej osoby na stanowisku przedstawiciela handlowego jest rozważane. Jeżeli obowiązki ubezpieczonej wykonuje jeden ze wspólników wątpliwe jest, aby po stronie pracodawcy było takie zapotrzebowania na pracę by zatrudniać ubezpieczoną w pełnym wymiarze czasu pracy i w konsekwencji przyznawać jej wynagrodzenie na poziomie 5.640,00 zł brutto. Wobec powyższego organ rentowy uznał, że podstawa wymiaru składek ubezpieczonej wynosi 3.000,00 zł. W ocenie organu rentowego wynagrodzenie to, nie przekracza rażąco wynagrodzenia, jakie do tej pory otrzymywała ubezpieczona, jest sprawiedliwie i adekwatne do wykonywanej pracy.

M. L. (1) dnia 21 stycznia 2016 r. złożyła do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od powyższej decyzji.

Zaskarżonej decyzji odwołująca zarzuciła, że została wydana na skutek wadliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkującej błędnym ustaleniem, że wynagrodzenie zawarte w umowie o pracę z dnia 1 lipca 2015 r. i z dnia 1 sierpnia 2015 r. zostało przyjęte przez strony tej umowy wyłącznie w celu uzyskania wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego mimo, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy na takie ustalenie nie pozwala, jeśli uwzględni się między innymi wykształcenie, doświadczenie, a także liczne kompetencje miękkie posiadane przez odwołującą. Odwołująca wniosła więc o zmianę zaskarżonej decyzji, wypłatę zaległych świadczeń i zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu.

W odpowiedzi na odwołania z dnia 22 lutego 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniósł o: oddalenie odwołania, rozpoznanie sprawy również pod nieobecność pełnomocnika organu rentowego, zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentownego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odwołująca była jedynym pracownikiem spółki (...) Sp. z o.o. Ponadto odwołująca nie była nigdy zgłoszona do ubezpieczenia społecznego i ubezpieczenia zdrowotnego jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, czy też, jako osoba współpracująca przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Organ rentowy uznał, że przedłożone przez odwołującą dokumenty poświadczające wykształcenie pedagogiczne oraz psychologiczne, a także umowa zlecenie, z której wynika, że w okresie od 1 lutego 2004 r. do 29 lutego 2004 r. była zatrudniona jako akwizytor, nie potwierdzają doświadczenia zawodowego odwołującej. W ocenie organu rentowego te okoliczności wskazują, że utworzenie stanowiska pracy przez płatnika miało na celu jedynie zapewnienie ubezpieczonej możliwości uzyskania zawyżonych świadczeń z ubezpieczenia, dlatego decyzją z dnia 8 sierpnia 2016 r., nr (...) organ rentowy stwierdził, że podstawa wymiaru składek M. L. (1) na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia w spółce (...) Sp. z o.o. wynosi 3.000,00 zł.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. L. (1), urodzona (...), w dniu 5 lipca 2003 r. ukończyła studia w Wyższej Szkole (...), na Wydziale Pedagogicznym. Ponadto ubezpieczona odbyła kurs dot. zwiększenia umiejętności w obszarze udzielania podstawowej pomocy psychologicznej. Ubezpieczona ukończyła również (...) Studium (...), a także studium pomocy psychologicznej (zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych, zaświadczenie o ukończeniu kursu, zaświadczenie o ukończeniu studium wychowania seksualnego, dyplom ukończenia studium pomocy psychologicznej, k. nienumerowane a.r.).

W okresie od 1 lutego 2004 r. do 29 lutego 2004 r. odwołująca wykonywała pracę akwizytora firmy (...), w oparciu o umowę cywilnoprawną (umowa o świadczenie usług z dnia 1 lutego 2004 r., k. nienumerowana a.r.).

Następnie w okresie od 1 lutego 2006 r. do 30 listopada 2006 r. odwołująca była zatrudniona w Centrum (...) na stanowisku asystentki naukowo-dydaktycznej (świadectwo pracy z dnia 30 listopada 2006 r., k. nienumerowana a.r.).

W dniu 1 lipca 2015 r. M. L. (1) zawarła z (...) Sp. z o.o. umowę o pracę na okres próbny jednego miesiąca, tj. do dnia 31 lipca 2015 r., na pełen etat, na stanowisku przedstawiciel handlowy, za wynagrodzeniem w wysokości 5.640 zł brutto. Ponadto w umowie wskazano, że pracownik, stosownie do wyników pracy, będzie otrzymywać premię uznaniową, a wynagrodzenie za pracę będzie przekazywane na rachunek bankowy. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano województwo (...). Po okresie próbnym ubezpieczona została zatrudniona na tym samym stanowisku, również w wymiarze pełnego etatu, na czas nieokreślony, za powyższym wynagrodzeniem. Do zakresu obowiązków odwołującej, zgodnie z zakresem czynności pracownika stanowiącym załącznik do umowy o pracę, należało: przygotowywanie opracowań na temat rynku motoryzacyjnego i eventowego, wyszukiwanie i ocena miejsc, w których możliwe byłoby organizowanie eventów, stworzenie i prowadzenie bazy kontaktów z mediami, poszukiwanie potencjalnych klientów i organizowanie spotkań, wsparcie w przygotowywaniu prezentacji dla klientów oraz wsparcie w prowadzeniu akcji marketingowych (umowa o pracę z dnia 1 lipca 2015 r., umowa o pracę z dnia 1 sierpnia 2015 r., k. nienumerowane a.r.).

Przed podjęciem pracy odwołująca przedstawiła zaświadczenie lekarskie o braku przeciwskazań do pracy na danym stanowisku pracy. W dniach 1-2 lipca 2015r. M. L. (1) przeszła szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym instruktaż ogólny oraz stanowiskowy (karta szkolenia BHP z dnia 1 lipca 2015 r., orzeczenie lekarskie z dnia 1 lipca 2015 r, k. nienumerowane a.r.).

W związku z zawarciem umowy pracodawca zgłosił M. L. (1) do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę.

Od 7 sierpnia 2015 r., tj. po upływie miesiąca od dnia nawiązania stosunku pracy odwołująca, stała się długotrwale niezdolna do pracy w związku z ciążą.W dniu 1 listopada 2016 r. odwołująca urodziła dziecko. Po urodzeniu dziecka odwołująca przebywała na urlopie macierzyńskim. Obowiązki odwołującej w okresie jej niezdolności do pracy wykonywał J. R. - jeden ze wspólników spółki.

W dniu 4 listopada 2015 r. płatnik składek przekazał do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenie ZUS Z-3 w celu wypłaty M. L. (1) zasiłku chorobowego.

W celu ustalenia prawidłowości zgłoszenia M. L. (1) do ubezpieczeń społecznych oraz wskazanych podstaw wymiaru składek, organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające w sprawie (zawiadomienie z dnia 10 listopada 2015 r., k. nienumerowana a.r.).

Na podstawie materiału zgromadzonego w trakcie postępowania organ rentowy uznał, że pomimo zaistniałych wątpliwości, nie ma wystarczających podstaw do kwestionowania świadczenia pracy przez M. L. (1) na rzecz (...) Sp. z o.o., ale już wysokość przyznanego ubezpieczonej wynagrodzenia ustalona została jedynie w celu uzyskania przez ubezpieczoną świadczeń z ubezpieczenia chorobowego w wyższej wysokości w związku z ciążą. Wobec powyższego organ rentowy dnia 8 sierpnia 2016 r. wydał decyzję nr (...), w której stwierdził, że podstawa wymiaru składek M. L. (1) na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia w spółce (...) Sp. z o.o. wynosi 3.000,00 zł (decyzja z dnia 8 stycznia 2016 r., nr (...), k. nienumerowana a.r.).

W dniu 21 stycznia 2016 r. M. L. (1) złożyła do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie odwołanie od decyzji organu rentowego inicjując postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 21 stycznia 2016 r. wraz z załącznikami, k. 2-18 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy wezwał M. L. (1) do stawiennictwa na rozprawie, celem przesłuchania w charakterze strony, pod rygorem pominięcia dowodu z jej zeznań. Ponadto Sąd zawiadomił zainteresowaną spółkę o toczącym się postępowaniu, a także wezwał Prezes Zarządu R. M. do stawiennictwa na rozprawie celem przesłuchania go w charakterze świadka, pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznań (postanowienie z dnia 21 marca 2016 r., k. 28 a.s, wezwania z dnia 22 czerwca 2016 r., k. 66, 68 a.s.).

Odwołująca zawiadomiła Sąd droga e-mailową, że nie stawi się na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016 r. i wnosi o rozpoznanie sprawy pod jej nieobecność oraz wskazała, że wszelkich informacji udzieliła już w korespondencji z organem rentowym i Sądem (wiadomość e-mail z dnia 14 sierpnia 2016 r., k. 84).

Pomimo prawidłowego wezwania na rozprawę nie stawił się również Prezes Zarządu zainteresowanej spółki. R. M., który nie usprawiedliwił w żaden sposób swojej nieobecności, a także pomimo dwukrotnego zobowiązania nie wykonał zarządzenia Sądu, tj. nie złożył dwóch odpisów pisma z dnia 15 czerwca 2016 r. Wobec powyższego Sąd zarządził zwrócić pismo procesowe zainteresowanej spółki z dnia 15 czerwca 2016 r., z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych, pozostawiając w aktach sprawy jego kopię. Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania odwołującej oraz prezesa zainteresowanej spółki z uwagi na fakt, że odwołująca sama zrezygnowała ze składania zeznań w sprawie, natomiast prezes spółki nie stawił się na rozprawie, pomimo prawidłowego wezwania go celem przesłuchania w charakterze strony, pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznań (protokół z rozprawy z dnia 17 sierpnia 2016 r., k. 74-75 a.s.).

Do zamknięcia rozprawy, w dniu 17 sierpnia 2016 r., ani odwołująca ani zainteresowana spółka nie zgłosiły wniosków dowodowych w postaci przesłuchania świadków. Ponadto strony postępowania podtrzymały zgłoszone stanowiska i wywodziły jak dotychczas (protokół z rozprawy z dnia 17 sierpnia 2016 r., k. 74-75 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt rentowych oraz na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, między innymi na podstawie dokumentów złożonych przez odwołującą i organ rentowy.

Powołane przez Sąd dowody z dokumentów, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, były wiarygodne, korespondowały ze sobą i tworzyły spójny stan faktyczny. Co istotne, strony nie kwestionowały ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z tych dokumentów, należało uznać za mające walor dowodowy i dające możliwość ustalenia na ich podstawie stanu faktycznego.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał zgromadzony materiał dowodowy za wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. L. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 8 styczna 2016 r., nr (...), jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 963 ze zm., dalej: ustawa systemowa) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a (art. 8 ust.1) . Osoby będące pracownikami, na podstawie art. 11 i art. 12 ust. 1 ustawy systemowej, podlegają również obowiązkowo ubezpieczeniom chorobowemu i wypadkowemu. Stosownie do treści art. 13 pkt. 1 ustawy systemowej obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają pracownicy – od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Przechodząc do rozważań dotyczących postawy wymiaru składek należy wskazać, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z zastrzeżeniem ust. 2 (w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników nie uwzględnia się wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną). Z kolei w myśl art. 20 ust. 1 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe.

Na gruncie cytowanych przepisów oczywistym jest, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe pracownika stanowi otrzymywane przez niego wynagrodzenie zasadnicze.

W ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy systemowej organ rentowy może zakwestionować wysokość wynagrodzenia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest także pogląd, że organowi rentowemu w ramach powyższych przepisów przysługuje kompetencja do badania zarówno tytułu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności jej poszczególnych postanowień. W związku z tym, w ramach obowiązującej go procedury może on„(…)zakwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa ” (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 roku, sygn. akt III UK 7/09, Legalis).

Na wstępie podkreślić należy, że przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla odwołującej. W zaskarżonej decyzji organ rentowy nie zakwestionował faktu wykonywania przez ubezpieczoną pracy na podstawie umowy o pracę na rzecz płatnika składek (...) Sp. z o.o., a jedynie wysokość wynagrodzenia umówionego przez strony w kwocie 5.640,00 zł brutto miesięcznie. Poza sporem pozostawały również okoliczności związane z faktycznym wykonywaniem pracy przez odwołującą. Organ rentowy, powołując się na brak dowodów potwierdzających kwalifikacje ubezpieczonej do wykonywania pracy na stanowisku przedstawiciela handlowego oraz fakt, że tylko ona była zatrudniona w spółce uznał, że podstawą wymiaru składek w jej przypadku powinna być kwota 3.000,00 zł. W ocenie organu rentowego wynagrodzenie to nie przekracza rażąco wynagrodzenia, jakie do tej pory otrzymywała ubezpieczona, jest sprawiedliwie i adekwatne do wykonywanej pracy, a także zarobków uzyskiwanych przez innych pracowników na podobnym stanowisku.

Należy przypomnieć, że w świetle art. 22 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 poz. 1502 ze zm., dalej: k.p.) umowa o pracę stanowi dwustronną czynność prawną, w ramach której pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem, pracownik zaś do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Z treści art. 22 k.p. wynika zatem, że stosunek pracy charakteryzuje się pewnymi szczególnymi cechami takimi jak: konieczność osobistego wykonywania pracy, podporządkowanie pracodawcy, wykonywanie pracy na jego rzecz i ryzyko oraz odpłatność pracy. Istotą stosunku pracy jest, aby praca odbywała się pod kierownictwem pracodawcy i aby pracownik stosował się do jego poleceń związanych zwłaszcza z organizacją i przebiegiem pracy. Stosunek pracy jest stosunkiem zobowiązaniowym uzewnętrzniającym wolę umawiających się stron. Po stronie pracownika musi zatem istnieć chęć świadczenia pracy oraz możliwość jej świadczenia, a po stronie pracodawcy potrzeba zatrudnienia i korzystania z tej pracy za wynagrodzeniem. Istnienie faktycznego stosunku pracy jest warunkiem powstania pracowniczego ubezpieczenia społecznego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 października 2014roku, sygn. akt III AUa 25/14, Legalis). Można więc stwierdzić, że stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy i powstaje tylko wówczas, gdy stosunek pracy charakteryzujący się w/w cechami i jest realizowany.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że stosunek jaki łączył odwołującą z (...) Sp. z o.o. nie nosił cech stosunku pracy, pomimo formalnego zawarcia umowy o pracę, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Podkreślenia wymaga, że odwołująca nie wykonywała pracy w siedzibie zakładu pracy, a jej czas pracy nie był w żaden sposób ewidencjonowany. Jak wynika z oświadczeń odwołującej, które złożyła ona w toku postepowania kontrolnego prowadzanego przez ZUS oraz w pismach do Sądu, kontrola pracy odwołującej przez pracodawcę sprowadzała się do kilku w tygodniu spotkań odwołującej ze wspólnikiem spółki. Spotkanie te nie miały charakteru stałego, odbywały się w różnych miejscach i czasie.

Zadania powierzone odwołującej, wynikające z zakresu czynności pracownika stanowiącego załącznik do umowy o pracę miały charakter ogólnikowy, dlatego w ocenie Sądu nie stanowiły wystarczającego potwierdzenia zakresu obowiązków. W ramach umowy o pracę odwołująca m.in. poszukiwać miała potencjalnych klientów oraz organizować wydarzenia, jednak ani odwołują ani zainteresowana spółka nie przedstawiły dowodów, które wskazywałyby na konkretne działania odwołującej w ramach stosunku pracy. Odwołująca nie wniosła też o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, którzy mogliby potwierdzić faktyczne wykonywanie pracy przez ubezpieczoną. Sąd nadto zważył, że przedstawiona przez ubezpieczoną korespondencja e-mailowa, a także opracowania nie stanowią wiarygodnego dowodu potwierdzającego faktyczne wykonywanie pracy przez ubezpieczoną, tym bardziej w ramach stosunku pracy. Załączone przez ubezpieczoną wydruki są pozbawione adresatów korespondencji, a także podpisów, co w istocie uniemożliwia ustalenie czy widomości te zostały faktycznie wysłane. Ponadto wydrukowanie opracowań nie może być podstawą do uznania, że odwołująca pracę faktycznie świadczyła. Zaznaczenia wymaga, że pracodawca nie zapewnił odwołującej narzędzi do pracy. M. L. (1) pracowała na własnym sprzęcie (komputerze, telefonie) za co nie otrzymywała żadnego ekwiwalentu.

Jak zostało wcześniej wskazane, charakterystycznym elementem umowy o pracę, jest wykonywanie pracy w ramach podporządkowania pracowniczego i pod kierownictwem pracodawcy. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza, aby pracodawca kierował pracą odwołującej, a w szczególności, aby wyznaczał konkretne, bieżące zadania do realizacji związane z powierzonym stanowiskiem. Podporządkowanie pracownicze nie może polegać na tym, że to pracownik sam wyznacza sobie zadania pracownicze i sam je realizuje.

Zaznaczenia wymaga, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przenosząc powyższą regułę na grunt niniejszego sporu, należało przyjąć, że ubezpieczona zaprzeczając twierdzeniom organu ubezpieczeniowego, który na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego dokonał niekorzystnych dla niej ustaleń, winna w postępowaniu przed sądem nie tylko podważyć trafność poczynionych w ten sposób ustaleń, ale również, nie ograniczając się do polemiki z tymi ustaleniami, wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, z których możliwym byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych z jej stanowiskiem zaprezentowanym w odwołaniu od decyzji. Skarżąca, za pomocą przedłożonych dowodów nie zdołała obalić ustaleń dokonanych przez organ rentowy, sprowadzających się do ustalenia, że wskazane w umowie wynagrodzenie za pracę miało na celu uzyskanie nienależnie wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, stosunek prawny nawiązany pomiędzy stronami nie jest stosunkiem pracy. Z uwagi na oczekiwanie przez pracodawcę jedynie rezultatu pracy, a także pozostawienie pracownikowi swobody, co do sposobu i czasu jej wykonywania, stosunek łączący strony może być zakwalifikowany, co najwyżej, jako stosunek o charakterze cywilnoprawnym.

Skoro zatem zdanie Sądu, stron nie łączył w istocie stosunek pracy, to tym bardziej brak jest podstaw podwyższenia wysokości podstawy wymiaru składek, do kwoty zapisanej przez strony w umowie. Nie mniej jednak biorąc pod uwagę zasadę reformationis in peius, Sąd nie mógł zmienić decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na niekorzyść odwołującej. Mógł jedynie oddalić odwołanie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

Postanowieniem z dnia 19 września 2016 r. Sąd Okręgowy uzupełnił wyrok z dnia 17 sierpnia 2016 r. wydany w sprawie o sygn. akt VII U 366/16 i na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, zasądził od odwołującej M. L. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 360 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.