Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 lipca 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5 lipca 2016 roku W. T. przyznał jej emeryturę od dnia 1 lipca 2016 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Zakład wskazał, że emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 71000, 89 zł. Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 343287, 74 zł, średnie dalsze trwanie życia wynosi 251, 30 miesięcy, a wyliczona kwota emerytury – 1648, 58 zł. Obliczenie wysokości emerytury: ( (...),89 + (...), 74)/ 251, 30 = 1648, 58 zł.

Po naliczonych świadczeniach bieżących, potrąceniach i odliczeniach wysokość świadczenia do wypłaty miesięcznie wyniesie 1377, 21 zł.

(decyzja – k.12 akt ZUS)

Decyzją z dnia 29 sierpnia 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeliczył z urzędu emeryturę W. T. od dnia 1 lipca 2016 r. tj. od dnia nabycia uprawnień.

Po korekcie wysokości składek na koncie, wysokość emerytury wynosi:

( (...), 01 + (...), 74)/ 251, 30 = 1650, 02 zł.

Od 1 października 2016 r. obliczona emerytura brutto wynosi 1650, 16 zł.

Po naliczonych świadczeniach bieżących, potrąceniach i odliczeniach wysokość świadczenia do wypłaty od 1 października 2016 r. wyniosła 1378, 65 zł.

(decyzja – k.14 akt ZUS)

Odwołanie od decyzji z dnia 15 lipca 2016 roku (znak (...)) wniosła W. T. zaskarżając decyzję w całości. Wskazała, że nie uwzględniono przy obliczaniu emerytury pracy w latach 1970 – 1986.

(odwołanie – k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na tożsame argumenty, co w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4)

Na rozprawie w dniu 12 września 2017 roku ze strony organu rentowego nikt się nie stawił, wnioskodawczyni poparła odwołanie. Oświadczyła, że kwota hipotetycznego wyliczenia ZUS jest wyższa od dotychczas otrzymywanej emerytury, ale chciałaby żeby za lata 1977 – 1978 przyjąć wyliczenie ze stawki akordowej.

(stanowisko wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z dnia 12 września 2017 roku – 00:00:45 - 00:03:55 – płyta CD k. 32)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W. T. urodziła się w dniu (...)

(okoliczność bezsporna)

Wnioskodawczyni była zatrudniona w Zakładach (...) od dnia 1 września 1970 r. do dnia 31 sierpnia 1986 r. na stanowisku montera aparatów w pełnym wymiarze czasu pracy.

(świadectwo pracy, karty pracy – koperta k. 13)

W latach 1970-1973 skarżąca uczyła się i odbywała praktyki w Zakładzie. W tym czasie miała wskazane wynagrodzenie ryczałtowe:

- po 150 zł miesięcznie za okres od 1 września 1970 roku do 31 lipca 1971 roku

- po 320 zł miesięcznie za okres od 1 sierpnia 1971 roku do 30 czerwca 1973 roku

Poczynając od 1 lipca 1973 roku wnioskodawczyni miała wskazane w angażach następujące wynagrodzenie:

- od dnia 1 lipca 1973 roku - 5,40 zł/godź,

- od dnia 1 stycznia 1974 roku – 10,00 zł/godź,

- od dnia 1 września 1975 roku –11,50 zł/godź,

- od dnia 1 sierpnia 1976 roku – 13,80 zł/godź,

Za rok 1979 zachowała się karta wynagrodzeń, z której wynika, że wynagrodzenie skarżącej wraz z zasiłkami chorobowymi w tym roku wyniosło 53.344 zł

(angaże, umowy - dokumentacja osobowa k 13)

Faktycznie w toku zatrudnienia skarżąca była zatrudniona w systemie pracy akordowej i wynagradzana z akordu, który był liczony od ilości produktu, jaki zdołała wytworzyć. Wynagrodzenie ze stawek akordowych było wyższe od wynagrodzenia ze stawek godzinowych. Wynagrodzenie było wyliczane ze stawek godzinowych jedynie w okresach przestoju.

(bezsporne; angaże – akta osobowe k 13).

Ubezpieczona w dniu 5 lipca 2016 roku złożyła wniosek o emeryturę.

(wniosek – k. – 1 – 4 akt ZUS)

Decyzją z dnia 15 lipca 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5 lipca 2016 roku W. T. przyznał jej emeryturę od dnia 1 lipca 2016 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 71000, 89 zł. Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 343287, 74 zł, średnie dalsze trwanie życia wynosi 251, 30 miesięcy, a wyliczona kwota emerytury – 1648, 58 zł. Obliczenie wysokości emerytury: ( (...),89 + (...), 74)/ 251, 30 = 1648, 58 zł.

Po naliczonych świadczeniach bieżących, potrąceniach i odliczeniach wysokość świadczenia do wypłaty miesięcznie wyniosła 1377, 21 zł.

(decyzja – k.12 akt ZUS)

Decyzją z dnia 29 sierpnia 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeliczył z urzędu emeryturę W. T. od dnia 1 lipca 2016 r. tj. od dnia nabycia uprawnień.

Po korekcie wysokości składek na koncie, wysokość emerytury wynosi:

( (...), 01 + (...), 74)/ 251, 30 = 1650, 02 zł.

Od 1 października 2016 r. obliczona emerytura brutto wynosi 1650, 16 zł.

Po naliczonych świadczeniach bieżących, potrąceniach i odliczeniach wysokość świadczenia do wypłaty od 1 października 2016 r. wyniosła 1378, 65 zł.

(decyzja – k.14 akt ZUS)

Przy uwzględnieniu karty wynagrodzeń skarżącej za rok 1979 oraz jej wynagrodzeń wyliczonych w oparciu o stawki ryczałtowe i godzinowe wynikające z angaży, przy przyjęciu normatywnego czasu pracy, hipotetyczny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w najkorzystniejszym wariancie tj. przy przyjęciu lat od 1977 do 1986 wynosi 71, 20% (poprzedni uwzględniający wynagrodzenia minimalne, również z lat 1977-1986 wynosił 60, 76%), zaś kwota kapitału początkowego, uwzględniająca nowy wskaźnik wynosiłaby 108.163,77 zł (poprzednia 100.062,93 zł). Hipotetyczne wyliczenie emerytury, przy przyjęciu powyższych założeń, na dzień przyznania prawa do świadczenia tj. 1 lipca 2016 r., zostało dokonane w następujący sposób:

Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego: 371079, 41 zł

Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji: 71362, 01 zł

Średnie dalsze trwanie życia: 251,30 m-cy

Sposób wyliczenia:

( (...), 41 + (...), 01)/ 251, 30 = 1760, 61 zł.

Od dnia 1 sierpnia 2016 r. emerytura wynosiłaby 1760, 75 zł, natomiast od dnia 1 marca 2017 r. emerytura wynosiłaby 1770, 75 zł.

(pismo ZUS – k. 17; hipotetyczne wyliczenie ZUS – k. 19)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych wnioskodawczyni oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci zachowanej dokumentacji osobowej z Zakładów (...).

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżona decyzja dotyczyła ustalenia wysokości emerytury oraz jej przeliczenia.

W myśl art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.), emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 (podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust.1a i 1b oraz art.185) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art.183.

Zgodnie z treścią art. 174 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.), kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 w/w przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Według ust. 3b jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu.

Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 r. Zgodnie natomiast z treścią ust. 8 przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku, według wskazanego w nim wzoru.

Z kolei z mocy art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1.  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2.  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3.  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4.  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Stosownie do art. 15 ust. 2a ustawy, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

W związku z treścią zacytowanych przepisów można stwierdzić, iż kwota kapitału początkowego zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1 stycznia 1999 rokiem, podstawy wymiaru oraz współczynnika proporcjonalnego do wieku ubezpieczonego, który służy do obliczenia tzw. części socjalnej.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument na podstawie, którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Wskazana regulacja § 21 ust. 1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23 listopada 2011 roku § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń, wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza jednak, że wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Przyjąć zatem trzeba, iż w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (sporne czy też niemożliwe do udowodnienia przy pomocy dowodu z dokumentu) mogą być dowodzone wszelkimi dostępnymi środkami, które Sąd uzna za pożądane i celowe, co wynika także z treści przepisu art. 473 k.p.c.

Mając to na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące szczegółową analizę dostępnej dokumentacji związanej ze spornymi okresami zatrudnienia, jak również wysłuchał skarżącą.

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni wniosła o uwzględnienie przy przeliczaniu emerytury wynagrodzenia z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w latach 1970 – 1979, gdyż za okres lat 1980-1986 złożyła zaświadczenie o wysokości zarobków. Natomiast za lata 1970-1979 organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenie.

Sąd Okręgowy wyraża stanowisko, że dla potrzeb obliczenia podstawy wymiaru świadczenia, w przypadku nie udowodnienia przez osobę ubezpieczoną (za pomocą dostępnych w postępowaniu sądowym środków dowodowych ) wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych (wysokości rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia) w danym roku lub latach - należy przyjmować, iż podstawa ta wynosi – dla niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia w danym okresie, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy i w dawnym uspołecznionym zakładzie pracy, przy znajomości stawki godzinowej – wynagrodzenie wyliczone przez przyjęcie wysokości dziennej normy czasu pracy obowiązującej w tym okresie.

Z przedłożonego świadectwa pracy skarżącej wynika, że odwołująca się świadczyła swą pracę we wskazanym zakładzie w pełnym wymiarze czasu pracy, który wówczas wynosił 46 godzin tygodniowo. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił zatem na ustalenie wysokości niewątpliwie uzyskiwanego przez wnioskodawczynię wynagrodzenia w spornym okresie zatrudnienia w latach 1970 - 1978 roku (za który to okres brak jest list płac) przy przyjęciu, że we wskazanym okresie zatrudnienia minimalne wynagrodzenie wnioskodawczyni określone było początkowo w okresie nauki ryczałtem miesięcznym, zaś później stawką godzinową zawartą w angażach, a podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za ten okres stanowił iloczyn stawki godzinowej i normatywnego czasu pracy, tj. 46 godzin tygodniowo, wynikającej ze znajdujących się w aktach osobowych umów o pracę i aneksów. Za rok 1979 przyjęto wynagrodzenie wynikające z karty wynagrodzeń.

Sąd zobowiązał organ rentowy do dokonania hipotetycznego wyliczenia wysokości należnego odwołującej się świadczenia, przy uwzględnieniu stawek godzinowych wynikających z angaży oraz ryczałtów.

Przy przyjęciu powyższych założeń, do wyliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego najkorzystniejszym okazało się przyjęcie wynagrodzeń z 10 kolejnych lat kalendarzowych od 01.01.1977 r. do 31.12.1986 r., wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 71,20%, zaś wartość kapitału początkowego wyniosła 108.163,77 zł i jest wyższa od dotychczasowej. Również emerytura wyliczona w oparciu o powyższe jest wyższa od dotychczasowej.

Skarżąca nie kwestionowała wyliczeń organu rentowego, natomiast żądała przyjęcia za sporne lata wynagrodzenia akordowego wyjaśniając, że według wnioskodawczyni Sąd winien przyjąć do wyliczenia wynagrodzeń za sporny okres średnią ze stawek akordowych, jakie otrzymywała w latach późniejszych, za które jest już dokumentacja płacowa.

W tym miejscu podkreślić należy, iż do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez zainteresowanego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Dodać należy, iż stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny, a określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały wyznaczone pomiędzy pracodawcą, a jego konkretnym pracownikiem. Zatem jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru, a następnie kwoty świadczenia emerytalnego.

Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego. Chodzi tutaj o umowy pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe
i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Jak wynika wprost z powyższego Sąd może opierać się jedynie na konkretnych dowodach, które potwierdzają jednoznacznie wysokość otrzymywanych wynagrodzeń. Tymczasem skarżąca nie przedstawiła w toku postepowania jakichkolwiek dokumentów potwierdzających wysokość otrzymywanego wynagrodzenia akordowego w poszczególnych latach. Nie sposób również przyjąć do takiego wyliczenia wynagrodzenia uśrednionego z okresu późniejszego.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygnaturze akt III AUa 1096/05, wskazując, iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności co do wysokości.

W ocenie Sądu wyliczenia wynagrodzenia wnioskodawczyni dokonane w oparciu o stawki godzinowe, pozwolą ustalić przynajmniej taką wysokość wynagrodzenia, jaką wnioskodawczyni niewątpliwie otrzymywała i w pewnym stopniu zaspokoi poczucie krzywdy skarżącej, która nie może udokumentować kwot rzeczywiście osiąganego wynagrodzenia z uwagi na brak dokumentacji płacowej.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w punkcie 1 w ten sposób, że przeliczył emeryturę W. T. od dnia 1 lipca 2016 roku przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego 71, 20 % wyliczonego z 10 kolejnych lat kalendarzowych, to jest od 1 stycznia 1977 roku do 31 grudnia 1986 roku oraz przy uwzględnieniu wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku w kwocie 108. 163, 77 złotych, zaś w pozostałym zakresie oddalił odwołanie wnioskodawczyni na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego wraz z aktami rentowymi oraz pełnomocnikowi wnioskodawcy

3.10.2017 roku

A.L.- niezaakceptowane