Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Branecki

Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Borowska - Pieniuk

przy udziale oskarżycieli publicznych:

za Prokuraturę Rejonową w Bartoszycach - nie stawił się nikt, zawiadomiony prawidłowo

za Naczelnika (...) Skarbowego w O. -

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września i 6 października 2017 r. sprawy

1/ K. M. (1), syna G. i B. z domu N., urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

I.  prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. M. (1) poprzez zawarcie umowy dzierżawy powierzchni z dnia 05.08.2016 r. w pawilonie wolno stojącym o nazwie (...) przy ul. (...) w B. na podstawie umowy z dnia 05.08.2016 r. zawartej z Ł. R. (1), pod instalację urządzeń do gier, w dniu 18.08.2016 r., urządzał w ww. lokalu gry losowe na automatach do gier o nazwie: U. (...) b/n i (...) H. b/n, w miejscu do tego nieprzeznaczonym, i bez wymaganego zezwolenia, naruszając dyspozycję określoną w art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 oraz 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (j.t. Dz. U. z 2016r. poz. 471 ze zm.)

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

2/ Ł. R. (1), syna S. i T. z domu G., urodzonego (...) w (...)

oskarżonego o to, że:

II.  poprzez wydzierżawienie powierzchni pawilonu wolno stojącego o nazwie (...) przy ulicy (...) w B. na podstawie umowy z dnia 05.08.2016 r. zawartej z firmą (...) K. M. (1) z siedziba w B., pod instalację urządzeń do gier, w dniu 18.08.2016 r. urządzał w ww. lokalu gry losowe na automatach do gier o nazwie: U. (...) b/n i (...) H. b/n, w miejscu do tego nie przeznaczonym i bez wymaganego zezwolenia, naruszając dyspozycję określoną w art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 oraz art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 r. 471 ze zm.)

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

orzeka:

I.  oskarżonego K. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 107 § 1 k.k.s. skazuje go na karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywy ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych,

II.  oskarżonego Ł. R. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem iż kwalifikuje go jako przypadek mniejszej wagi określony w art. 107 § 4 k.k.s w zw. z art. 107 § 1 k.k.s. i za to z mocy art. 107 § 4 k.k.s. w zw. z art. 107 § 1 k.k.s. skazuje go, zaś na podstawie art. 107 § 4 k.k.s wymierza mu karę 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych grzywny;

III.  na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. w zw. z art. 29 pkt 2 k.k.s. i art. 31 § 1 a k.k.s orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatów do gry o nazwie U. (...) b/n oraz (...) H. b/n przechowywanych w Magazynie (...) Urzędu Celnego – Skarbowego w O., środków pieniężnych w łącznej kwocie 288 złotych przechowywanych na rachunku bankowym sum depozytowych I. Administracji Skarbowej w O., a także dokumentu –umowy najmu (k – 71 akt sprawy),

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. obciąża oskarżonych obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w wysokości po

- K. M. (1) - 880 złotych, w tym opłata w kwocie 800 złotych,

- Ł. R. (1) – 230 złotych, w tym opłata w kwocie 150 złotych.

Sygn. akt II K 330/17

UZASADNIENIE

Oskarżony Ł. R. (1) ma 31 lat, jest stanu wolnego i nie posiada nikogo na swym utrzymaniu. Obecnie jest bezrobotny, utrzymuje się z oszczędności, które zgromadził pracując za granicą. Dotychczas nie był karany sądownie.

dowód: karta karna k: 122 i 210

Oskarżony K. M. (1) ma lat 41, jest żonaty i posiada czwórkę dzieci. Prowadzi własną działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w B.. W przeszłości był karany sądownie - wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 10.02.2015 (sygn. akt VII K 404/14) skazano go na karę 10-ciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jak również karę grzywny 150 stawek dziennych, za popełnienie przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. Z uwagi na wniesienie kasacji wykonanie powyższych kar wstrzymano. Wobec K. M. (1) od roku 2011 do chwili obecnej prowadzonych było ponad 70 spraw karnoskarbowych, w których występował on jako podejrzany lub oskarżony o popełnienie czynu z art. 107 § 1 k.k.s. Niektóre z tych postępowań zostało zakończonych, część z nich jest w toku i dotyczy czynów popełnionych w okresie lipiec 2016 r. – styczeń 2017 r.

dowód: karta karna k: 139, informacja o toczących się postepowaniach karnoskarbowych (...) k: 124-127

W dniu 05.08.2016 r. M. H. – działająca w imieniu swojego syna K. H. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Zakład Gastronomiczny (...) w B. – zawarła z Ł. R. (1) umowę najmu. Przedmiotem powyższej umowy był lokal o pow. 8 m2 położony przy ul. (...) w B., który został wynajęty Ł. R. (1) do dnia 31.12.2016 r. w zamian za czynsz w wysokości 200 zł miesięcznie. Przedmiotowy dokument w swej treści oprócz ogólnego stwierdzenia, iż wynajem nastąpił „na cele użytkowe”, nie konkretyzował działalności gospodarczej, jaka miała być tam prowadzona. Umowa ta została uprzednio wypełniona i przedstawiona M. H. jedynie do podpisu.

dowód: umowa najmu lokalu użytkowego k: 18-20, upoważnienie k: 46, wydruk z (...) k: 46, zeznania M. H. k: 214-214v, wyjaśnienia Ł. R. k: 94

W tym samym w dniu (05.08.2016 r.) Ł. R. (1) zawarł z K. M. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. M. (1), umowę na czas nieokreślony, której przedmiotem miało być udostępnienie przez wydzierżawiającego (Ł. R. (1)) części powierzchni lokalu użytkowego znajdującego się przy ul. (...) w B., który to lokal uprzednio wynajęty został od K. H. (1). Zgodnie z treścią wskazanego dokumentu, za wynajem powierzchni 2m ², na której K. M. (1) miał wstawić „urządzenia rozrywkowe”, wynajmujący miał otrzymywać 300 złotych miesięcznego czynszu.

dowód: umowy dzierżawy k: 71, wyjaśnienia oskarżonego Ł. R. k: 94

W dniu 18.08.2016 r., funkcjonariusze Urzędu Celnego w B.: R. K., B. K., M. K. i A. W. wykonali rutynową kontrolę doraźną w lokalu przy ul. (...) w B.. Kontrola powyższa przeprowadzona w celu sprawdzenia przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych, o których mowa w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, odbyła się w obecności pełnomocnika właściciela lokalu – M. H..

W czasie tej kontroli ujawniono i zabezpieczono dwa urządzenia do gier o nazwie (...) i (...), które były podłączone do prądu i gotowe do przeprowadzenia na nich gier. Automaty te umożliwiały grę na nich po uprzednim zasileniu pieniędzmi (wykupienie kredytów), realizowały również wygrane pieniężne (w bilonie 5 zł).

Urządzenia te wyposażone były w monitor, panel sterowania, kieszeń na wygrane i akceptor monet. Przed zabezpieczeniem tych urządzeń jako dowodu, przeprowadzono na nich eksperyment kontrolny, zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt. 13 i 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej, w wyniku którego ustalono, że badane urządzenia, zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, to urządzenia elektroniczne, umożliwiające gry o wygrane pieniężne, a same gry zawierają element losowości, albowiem ich przebieg pozostaje poza sferą oddziaływania grającego i jest niezależny od jego zdolności psychomotorycznych takich jak: spostrzegawczość, refleks, zręczność a także nabytych umiejętności, doświadczenia i stopnia wytrenowania. Grający nie jest w stanie określić kolejności następujących po sobie symboli, ich ilości na poszczególnych bębnach, może jedynie bębny uruchomić bez możliwości ich zatrzymania w określonej konfiguracji. Ustalono również, iż kontrolowany podmiot nie posiadał przewidzianego prawem zezwolenia lub koncesji na prowadzenie tego typu gier.

Automaty nie były również zarejestrowane, zgodnie z art. 23b ustawy o grach hazardowych, przez właściwego naczelnika urzędu celnego, a lokal nie posiadały założonych odpowiednich akt weryfikacyjnych.

Z czynności tych sporządzono stosowny protokół przeszukania a wykonywane czynności i eksperymenty uwieczniono na nagraniu video.

dowód: zeznania świadka M. K. k: 146v i 207v, M. H. k: 214-214v, protokół z przebiegu eksperymentu procesowego k: 11-12 oraz płyta DVD k: 13, protokół przeszukania lokalu k: 15-16, protokół oględzin k: 21-22, opinia biegłego k: 114-119

K. M. (1) słuchany w postepowaniu przygotowawczym, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, mianowicie naruszenia wskazanych w zarzucie przepisów ustawy hazardowej, co stanowić miało przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s., a następnie skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Wskazany oskarżony nie stawił się na rozprawę sądową, mimo prawidłowego zawiadomienia go o jej terminie.

wyjaśnienia oskarżonego K. M. k: 153, protokół rozprawy k: 207.

Ł. R. (1) również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wskazując, iż jego rola w całym zdarzeniu sprowadzała się do zawarcia dwóch umów najmu, które to dokumenty uprzednio wypełnione przez inne osoby, zostały przedstawione mu jedynie do podpisu. Podał, iż automaty zajęte przez Służbę Celną nie były jego albowiem należały do K. M. (1). Wyjaśnił, iż początkowo chciał otworzyć własny biznes – sklep z odzieżą, ale ten interes mu nie wyszedł. Twierdził, iż po tym zgłosił swój problem jednemu z kolegów, który następnie przyniósł mu do podpisania dwie umowy najmu lokalu. Wyjaśnił, iż obie te umowy podpisał w B. i nigdy nie był w B., nie widział też żadnych automatów. Na koniec podał, iż w zasadzie mógł domyślać się, że M. wstawi tam automaty, w szczególności znając treść umowy zawartej przez niego z tym oskarżonym.

Podobnie jak K. M. (1), również Ł. R. (1) zrezygnował ze swego prawa uczestniczenia w postepowaniu przed sądem, mając wiedzę odnośnie terminu pierwszej rozprawy.

wyjaśnienia oskarżonego k: 94, protokół rozprawy k: 207.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu stanowisko oskarżonych, w których negują oni fakt popełnienia przez siebie zarzucanych im w akcie oskarżenia czynów, nie zasługuje na podzielenie. Nie znajduje ono bowiem potwierdzenia w uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, jest także sprzeczne ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i logiką. Takie stanowisko, oceniane przez pryzmat wskazanych czynników, należy uznać za linię obrony zmierzającą wyłącznie do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż treść wyjaśnień obu oskarżonych, w żaden sposób nie zaprzecza ustaleniom poczynionym na podstawie ujawnionych w sprawie dowodów w zakresie, w którym wskazują one, iż w niniejszym przypadku faktycznie doszło do umieszczenia w lokalu należącym do K. H. (1), a dzierżawionym przez Ł. R. (1) automatów, które zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, należało uznać za urządzenia elektroniczne, na których możliwe są gry o wygrane pieniężne, a które to gry zawierają element losowości. Żaden z oskarżonych nie kwestionował faktu zawarcia – w tej samej dacie: wpierw umowy dzierżawy pomiędzy pełnomocnikiem K. H. a Ł. R., a następnie przez tego ostatniego z K. M. (1), nikt nie zaprzeczył także, iż zabezpieczone w sprawie automaty stanowiły własność kogoś innego niż K. M. (1). Należy zaznaczyć, iż żaden z oskarżonych nie negował też, iż łącząca ich umowa dotyczyła powierzchni, na której stanąć miały urządzenia rozrywkowe, a co za tym idzie treść poczynionych przez nich ustaleń wynikających z zawartej w dniu 05.08.2016 r. umowy była dla nich znana i oczywista. Wprawdzie Ł. R. (1) wskazywał, iż niejako „padł ofiarą” drugiego z oskarżonych, to jednakże ostatecznie przyznał, iż powinien spodziewać się, na jaką działalność oddaje część powierzchni dzierżawionego przez siebie lokalu. Znamienne jest, iż oskarżeni znali się wcześniej, co za tym idzie Ł. R. musiał zdawać sobie sprawę, czym trudni się osoba, z którą przyszło mu „robić interesy”. Na koniec należy wskazać, iż wersja opisywana przez Ł. R., jakoby to niepowodzenie biznesowe było powodem „ratowania jego sytuacji finansowej” poprzez zawarcie umowy z drugim oskarżonym nijak się ma do faktu, iż to właśnie Ł. R. tego samego dnia wydzierżawił lokal od K. H. za 200 zł, po czym natychmiast odstąpił za 300 zł jego część pod automaty K. M.. Wprawdzie brak dostatecznych danych powoduje, iż nie sposób jednoznacznie uznać, kto był pomysłodawcą takiej koncepcji, to jednakże bez wątpienia to Ł. R. (1), zawierając dwie wskazane umowy, w pełni świadomie korzystał na tej sytuacji, uzyskując bez jakiegokolwiek wysiłku zysk w postaci 100 zł na miesiąc, a co za tym idzie, pozbawia to wiarygodności prezentowanych przez niego wyjaśnień, w których nakazuje traktować się jako jedynie tzw. „słupa”.

W ocenie Sądu, poza sporem w niniejszej sprawie był także fakt, iż zabezpieczone automaty do gier służyły celom komercyjnym. Jak wykazał to, zdaniem sądu wiarygodny dowód w postaci przeprowadzonego przez funkcjonariuszy celnych eksperymentu procesowego, warunkiem uruchomienia ww. urządzeń było zakredytowanie ich przez grającego gotówką, w wysokości zależnej od ilości punktów przeznaczonych na rozgrywanie udostępnionych gier. Automaty te umożliwiały rozgrywanie gier o wygrane pieniężne, w których gry zawierały element losowości, posiadały także funkcję „autowypłaty” tj. w razie chęci zamiany przez gracza uzyskanych punktów na pieniądze – same wypłacały wygraną. Zarówno wiedza jak i doświadczenie funkcjonariuszy celnych przeprowadzających kontrolę lokalu przy ul. (...) w B., które odzwierciedlenie znalazły w sposobie i wynikach przeprowadzonego eksperymentu, potwierdzają wskazane fakty i przesądzają o komercyjnym charakterze przedmiotowych urządzeń.

W ocenie Sądu dowodom powyższym nie sposób odmówić wiarygodności. Wynikały one z czynności funkcjonariuszy publicznych, powołanych do rozpoznawania jak również przeciwdziałania prowadzeniu nielegalnej działalności hazardowej. Nie ulega wątpliwości, iż czteroosobowy skład funkcjonariuszy celnych, rewidujący w dniu 18 sierpnia 2016 r. przedmiotowy lokal pod kątem urządzania nielegalnych gier hazardowych, to doświadczona i wyspecjalizowana grupa osób, posiadająca wszechstronną wiedzę i umiejętności nabyte w trakcie wielu bliźniaczych kontroli, niezbędne dla prawidłowej oceny funkcjonowania urządzeń takich, jak te zabezpieczone w niniejszej sprawie.

Należy wskazać, iż wyniki przedmiotowego eksperymentu znajdują pełne potwierdzenie w załączonej do akt, sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy opinii biegłego (k: 114-119). Opinia ta, odnosi się konkretnie do działania automatów zabezpieczonych w niniejszej sprawie, a co za tym idzie przedstawia sposób funkcjonowania tych właśnie maszyn. Należy zaznaczyć, iż wnioski opinii odnośnie komercyjnego charakteru działania badanych automatów, jak również losowości gier na nich urządzanych, są takie same jak wnioski powzięte na podstawie przeprowadzonego w dniu 18 sierpnia 2016 r. r. przez funkcjonariuszy celnych eksperymentu w lokalu (...).

Nie ulega wątpliwości, iż biegły sporządzający załączoną do akt opinię to osoba posiadająca ponad przeciętną wiedzę w swej dziedzinie, a co za tym idzie wnioski przedstawione w tym dokumencie to odzwierciedlenie wiedzy i doświadczenia osoby kompetentnej dla ich formułowania.

W ocenie Sądu nie sposób także kwestionować prawdziwości treści zawartych w zeznaniu złożonym przez świadka M. K.. Świadek ta, funkcjonariuszka publiczna, precyzyjnie opisała swoje spostrzeżenia jakie poczyniła w trakcie kontroli z dnia 18 sierpnia 2016 r., a zdaniem sądu mając na uwadze pozostałą część materiału dowodowego, brak jest podstaw by twierdzić, iż relacje świadka w jakikolwiek sposób miałaby na celu fałszowanie rzeczywistości.

Oceniając zeznania drugiego z świadków zeznających w sprawie – M. H., również ten dowód należało uznać za wiarygodny. Należy zaznaczyć jednakże, iż udział M. H. w przedmiotowym zdarzeniu ograniczał się jedynie do podpisania przedłożonego jej uprzednio wypełnionego dokumentu umowy, a co za tym idzie świadek ten nie posiadał szczegółowej wiedzy odnośnie funkcjonowania przedmiotowych automatów w wydzierżawianym lokalu.

W ocenie Sądu nie sposób odmówić wiarygodności i prawdziwości załączonej do akt pozostałej dokumentacji w postaci umów dzierżawy, jak również odnoszącej się do faktu uprzedniej karalności oskarżonych czy prowadzonych wobec nich postepowań karno skarbowych. Należy zaznaczyć, iż treść tych dokumentów (także dostarczonych przez samych oskarżonych), nie była w toku procesu w żaden sposób kwestionowana.

Powyższe ustalenia, zdaniem Sądu wskazują na wypełnienie przez oskarżonych K. M. (1) oraz Ł. R. (1) swym zachowaniem znamion przestępstwa z art. 107 § 1 kks, zgodnie z którym, odpowiedzialności karnej podlega ten kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę między innymi na automacie. Bezsprzecznie bowiem urządzali oni i prowadzili gry na automatach, które zostały zabezpieczone w niniejszej sprawie. K. M. (1) – jako właściciel automatów na mocy umowy umieścił je w lokalu „należącym” w tym, czasie do Ł. R. (1), który osobom odwiedzającym dzierżawiony przez niego lokal, umożliwiał uprawianie nielegalnego hazardu, poprzez używanie ustawionych tam przedmiotowych maszyn. Ponieważ żaden z oskarżonych nie posiadał, w zarzucanym mu okresie czasu, koncesji lub zezwolenia na urządzenie i prowadzenie gier na automatach nie można przyjąć, że w dniu 18.08.2016 r. działali oni wbrew warunkom koncesji lub zezwolenia. Nie ulega jednakże wątpliwości, iż takim zachowaniem działali oni „wbrew przepisom ustawy".

Należy podkreślić, iż konstrukcja przepisu art. 107 kks określa typ czynu zabronionego nie tylko w nim samym, ale również w przepisach koniecznych do odczytania treści jego znamion. Przepis ten oparty jest więc na blankiecie, a wypełniają go przepisy prawa administracyjnego, czyli w tym wypadku przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. (Dz.U.2016.471 t.j. - dalej w skrócie - ugh). W tym akcie prawnym określono warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach, których naruszenie skutkować może odpowiedzialnością karną skarbową.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż rozstrzygając odnośnie odpowiedzialności karnej oskarżonych Sąd zastosował ustawę obowiązującą w dniu 18.08.2016 r. - w dacie zaistnienia przestępstwa opisanego w akcie oskarżenia tj. ustawę o grach hazardowych z 19.11.2009 r. uwzględniającą w szczególności zmianę tego aktu prawnego, która weszła w życie 03.09.2015 r. jak również ustawę kodeks karny skarbowy w zakresie treści jej art. 107 w treści obowiązującej na wskazany wyżej dzień. W chwili obecnej bowiem po wejściu w życie 01.04.2017 r. kolejnej zmiany ustawy o grach hazardowych (również kks) w istocie zmonopolizowano możliwość prowadzenia działalności hazardowej, znacząco zmieniając dotychczasowe warunki urządzania m.in. gier na automatach, czego jednakże nie sposób było przewidywać w sierpniu 2016 r.

Zgodnie z art. 3 ugh (w dacie czynu opisanego w a/o) urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie. W myśl art. 6 ust. 1 tego aktu prawnego działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona wyłącznie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, gdyż zgodnie art. 14 ust. 1 tej ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Z kolei zgodnie z art. 23a ust. 1 ugh automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego.

Ustawa ta wyjaśnia przy tym definicję gier, w tym gier na automatach.

I tak ust. 3. art. 2 ustawy stanowi, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości, a zgodnie z ust. 5 art. 2 ustawy grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Przenosząc powyższe uregulowania do stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie należy uznać, iż oskarżeni faktycznie i bezspornie prowadzili działalność w zakresie urządzania gier na automatach, podlegających przepisom ustawy o grach hazardowych, ale nie działali przy tym na podstawie udzielonej im koncesji na prowadzenie kasyna gry, gdyż takowej nie posiadali i z pewnością lokalu, w którym odbywały się gry, nie można określić mianem kasyna. Żaden z nich nie posiadał także zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Z takiego ustalenia płynie zatem wniosek, że oskarżeni tym samym działali „wbrew przepisom ustawy" z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, gdyż nie urządzali gier na automatach zgodnie warunkami jakie nakłada ta ustawa na osoby pragnące prowadzić taką działalność. Przyjęte ustalenia i płynący z tego wniosek uzupełniają powyższe stanowisko Sądu o wyczerpaniu przez oskarżonych zarzucanym im zachowaniem, znamion czynu z art. 107 § 1 kks.

W ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U.2015.1201), która weszła w życie z dniem 3 września 2015 r., jej art. 1 pkt. 7 znowelizowano brzmienie art. 14 ustawy o grach hazardowych, która to nowelizacja - w swej istocie - nie zmienia uprzedniej regulacji objętej tym przepisem. Utrzymuje bowiem możliwość urządzania gier hazardowych wyłącznie w kasynach gry, doprecyzowując, że urządzanie takich gier dozwolone jest na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy. Wspomniana ustawa zmieniająca została notyfikowana Komisji Europejskiej w dniu 5 listopada 2014 r. pod numerem 2014/0537/PL, zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, str. 37, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, str. 337), a sama Komisja nie wniosła zastrzeżeń do przedłożonego jej aktu prawnego. Nie zakwestionowała także skorzystania przez Polskę z klauzuli bezpieczeństwa przewidzianych w dyrektywie 98/34/WE. Tak więc brak jest obecnie jakikolwiek podstaw do kwestionowania mocy obowiązującej przepisu art. 14 ust 1 ugh, po 3 września 2015 r., tak jak to czyniono wcześniej, w związku z różnie traktowanym przez sądy problemem braku poddania jego treści uprzedniej notyfikacji.

Należy zaznaczyć, iż kwestią notyfikacji przepisów ustawy hazardowej zajmował się ostatnio Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 października 2016 r., w sprawie C‑303/15, który rozstrzygnął, które przepisy ustawy o grach hazardowych nie wymagały notyfikacji. W powyższym orzeczeniu stwierdzono m.in., że przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34, szczegółowo uzasadniając to stanowisko. Ponadto podano, iż rozstrzygnięcie to nie stanowi żadnego novum albowiem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy krajowe, które ograniczają się do ustanowienia warunków zakładania przedsiębiorstw lub świadczenia usług przez przedsiębiorstwa, jak na przykład przepisy poddające wykonywanie jakiejś działalności zawodowej uprzedniemu uzyskaniu zezwolenia, nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 (zob. wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., Ince, C‑336/14, EU:C:2016:72, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

W ocenie Sądu, nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy oskarżonego K. M., jakoby w niniejszym przypadku uwolnienie od odpowiedzialności karnej jego klienta wywodzić można z braku notyfikacji kolejnych przepisów ustawy hazardowej, mianowicie art. 2 ust. 3, art. 129 ust. 3, które miałyby stanowić tzw. „specyfikacje techniczne”. Należy zauważyć, iż oba te przepisy stanowią jedynie definicję określonych czynności i w żaden sposób nie wpływają bezpośrednio na same produkty, jakimi są automaty do gier (wskazują tylko co należy rozumieć przez gry na automatach). Powoływanie się w przedmiotowym zarzucie na konieczność przeprogramowania automatów jest niezrozumiałe, a brak jakiegokolwiek uzasadnienia tej kwestii nie pozwala na odniesienie się do tak formułowanego twierdzenia.

Trudno także zgodzić się w niniejszej sprawie z twierdzeniem obrońcy oskarżonego K. M., jakoby art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U.2015.1201), która weszła w życie z dniem 3 września 2015 r., umożliwiający dostosowanie się do nowych przepisów ustawy o grach hazardowych przedsiębiorcom zajmującym się tego typu działalnością, mógł mieć w tym przypadku zastosowanie. Wskazany wyżej przepis (pomijając fakt, iż kwestię wynikającą z art. 4 w sposób wyraźny rozstrzygnął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016 r. I KZP 1/16) przewidywał okres „przejściowy”, którego koniec przypadał na 01.07.2016 r., dziwnym więc co najmniej wydaje się powoływanie na jego treść, mając na uwadze, iż przestępstwa, których popełnienie zarzucono oskarżonym, miały mieć miejsce 18.08.2016 r.

Odnosząc się do podnoszonej przez obrońcę oskarżonego nieprawidłowości przy wniesieniu aktu oskarżenia w niniejszej sprawie wskazać jedynie należy, iż jak wynika z akt sprawy, z pismem tym w dniu 27.06.2017 r. zapoznawał się Prokurator (oskarżyciel publiczny w każdej sprawie), który zatwierdził i wniósł przedmiotowy akt oskarżenia do Sądu, a co za tym idzie brak jest podstaw do kwestionowania formalnych aspektów prowadzenia niniejszego procesu. Nie ulega wątpliwości, iż zarówno ustawa o służbie celnej, jak i obecna zmieniająca ją ustawa o Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 16.11.2016 r. wskazując zadania tej służby wymienia m.in. iż jest to rozpoznawanie, wykrywanie i zwalczanie przestępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych, zapobieganie tym przestępstwom i wykroczeniom oraz ściganie ich sprawców. Nie może w tych warunkach budzić wątpliwości, iż to funkcjonariusze p[odlegli Naczelnikowi Urzędu Celno – Skarbowego (uprzednio Urzędu Celnego) wykonywali poszczególne czynności w postepowaniu przygotowawczym, zakończone sporządzeniem aktu oskarżenia.

W ocenie Sądu okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, aby oskarżeni popełnili zarzucane im przestępstwo w sposób nieświadomy, czy pozostawali w jakikolwiek błędzie. Wręcz przeciwnie, w ocenie Sądu obaj oskarżeni, działając w sytuacji opisanej w zarzutach czynili to w zamiarze bezpośrednim, kierowani chęcią nielegalnego zysku, wiedząc, że naruszają prawo. Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy, należy uznać, iż K. M. (1) był doskonale zorientowany w kwestii funkcjonowania rynku urządzeń gier na automatach, należy także podkreślić, iż zajęcie dwóch automatów i wytoczenie niniejszej sprawy, w żaden sposób nie przeszkodziło mu kontynuowaniu przedmiotowej działalności, albowiem tożsame działania podejmował w różnych miejscach aż do stycznia 2017 r. (data ostatniego z czynów, które spowodowały zainicjowanie wobec niego postepowania karno skarbowego). Trzeba zauważyć, iż oskarżony ten od wielu lat funkcjonuje na rynku automatów – wielokrotnie również był stroną kierowanych przeciwko niemu postępowań karnoskarbowych. Niewątpliwie celem K. M. było prowadzenie gier na automatach i czerpania z tego profitów, co przejawiło się w umieszczeniu należących do niego maszyn w lokalu przy ul. (...) w B., które przyjmowały pieniądze, jak również wypłacały wygrane. Podobnie należy traktować zachowanie drugiego z oskarżonych, który bez wątpienia wiedział w jakim celu wynajmuje wpierw od K. H. należący do niego lokal, oddając jego część następnie K. M.. Jak wcześniej wskazano, tłumaczenie tego oskarżonego, iż wskazanej czynności dokonał jedynie by uchronić się przed negatywnymi konsekwencjami związanymi z „niewypalaniem” biznesu są niezwykle naiwne, biorąc pod uwagę zbieżność czasowo dwóch podpisanych przez niego umów, jak również faktu, iż dzięki tym operacjom, bez jakiegokolwiek trudu, zapewnił sobie stały miesięczny dochód w kwocie 100 zł.

Analizując stopień społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonym czynów sąd doszedł do przekonania, że nie był on bardzo wysoki. Nie ulega wątpliwości, iż urządzanie przez oskarżonych gier hazardowych na automatach, motywowane było chęcią zysku i cechowało się zamiarem bezpośrednim, należy jednakże wskazać, iż w tym konkretnym przypadku zakres tej działalności nie był duży, obejmował bowiem jedynie dwa urządzenia, nadto przewidywany okres, na który zawarto umowę dzierżawy to tylko kilka miesięcy. Tym samym również uzyskana w tym okresie przez oskarżonych korzyść z przestępczego procederu nie mogła być znaczna, biorąc chociażby pod uwagę ujawnioną zawartość tych urządzeń (przyjmując iż większość bilonu to kwoty przeznaczone na wygrane), jak również zapisy umowy łączącej tych dwóch mężczyzn.

Mając na uwadze powyższe, sąd doszedł do przekonania, iż czyn zarzucany Ł. R. (1) należy kwalifikować jako tzw. wypadek mniejszej wagi tj. wykroczenie karnoskarbowe z art. 107 § 4 kks. Bez wątpienia ten oskarżony w mniejszym stopniu miał wpływ na prowadzenie przedmiotowego procederu związanego z nielegalnym hazardem, chociażby z tego powodu, iż to nie on dysponował głównym przedmiotem takiej działalności tj. automatami do gry, on również nie czerpał dochodu bezpośrednio pochodzącego z użytkowania maszyn K. M. (1). Skazując go, Sąd uznał, iż 1.500 złotych grzywny to kara odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz winy oskarżonego. Kara w tym wymiarze winna być wystarczająca nauczką dla oskarżonego (który dotychczas nie był karany), skłaniającą go do refleksji przy ewentualnej kolejnej próbie naruszania tego typu przepisów, nie jest jednakże zbyt surowa i zdaniem Sądu uwzględnia także możliwości majątkowe oskarżonego, który jak sam wskazuje – mimo braku pracy jest w stanie utrzymywać się z oszczędności.

Inaczej rzecz się miała w stosunku do K. M.. Nie ulega wątpliwości, iż to on był najbardziej zainteresowany w zainicjowaniu przedmiotowego procederu, on to bowiem dysponował urządzeniami, które zapewnić miały mu zysk z prowadzonego na nich nielegalnego hazardu. On również zaproponował Ł. R. warunki, dzięki którym ten drugi mógł osiągnąć niewielki zysk związany z wynajęciem dzierżawionego przez siebie lokalu. Niewątpliwie bez tego oskarżonego nie mogło być mowy o jakimkolwiek urządzaniu nielegalnych gier na automatach, a co za tym idzie niniejszej sprawy. Tym samym nie sposób uznać, iż działania tego oskarżonego były na tyle nieistotne, ażeby i w tym wypadku taki czyn traktować jedynie jako wykroczenie, a co za tym idzie wobec niego koniecznym było zastosowanie § 1 art. 107 k.k.s.

Popełnienie przestępstwa z art. 107 § 1 kks sankcjonowane jest grzywną do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności do lat 3, albo oba tymi karami łącznie.

Sąd uznał, iż w tym konkretnym przypadku grzywna w ilości 80 stawek dziennych w pełni odpowiednio uwzględni zarówno stopień szkodliwości społecznej opisanego w zarzucie czynu, jak również spełni cele jaki winna nieść za sobą taka kara.

Ustalając wartość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych kierowano się wytycznymi wskazanymi w art. 23 § 3 kks. Biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego, prowadzącego działalność gospodarczą, przyjęto, iż wskazana kwota będzie odpowiednia dla ustalenia wysokości stawki dziennej grzywny. Należy zaznaczyć, iż obecnie (jak również w momencie popełnienia przedmiotowych czynów) minimalna wysokość stawki dziennej orzekanej za przestępstwa karno skarbowe przekracza 65 zł.

Mając na uwadze tak ustaloną karę, w ocenie Sądu jej wymierzenie spełni zarówno cele prewencji ogólnej jak i szczególnej i uwidoczni oskarżonemu, jak i innym osobom nieopłacalność zachowań mających na celu łamanie przepisów prawa, w szczególności prawa karnoskarbowego.

Obligatoryjny przepadek dowodów rzeczowych orzeczono na podstawie art. 30 § 5 kks, zgodnie z którym, w wypadkach określonych w art. 107 § 1-3 kks orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na zasadzie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks oraz art. 3 ust. l ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzając od oskarżonych stosowną opłatę od orzeczonej kary grzywny i obciążając ich w całości kosztami niniejszego postępowania.