Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Beata Michalska ( spr. )

Sędziowie: SSA Janina Kacprzak

del. SSO Monika Pawłowska-Radzimierska

Protokolant: st. sekr. sąd. Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2017 r. w Ł.

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 28 lutego 2017 r. sygn. akt VIII U 2388/16

uchyla zask a r ż ony wyrok w punkcie 2 i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za drugą instancję.

Sygn. akt III AUa 562/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 maja 2012 roku znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał Z. K. od dnia 1 maja 2010 roku emeryturę na podstawie art.24 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jt. Dz.U. z 2017r., poz. 1383) od dnia 1 maja 2010 roku . Podstawę wymiaru składek, zgodnie z art.26 ustawy, stanowiła kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji zaewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wyplata emerytury. Emerytura po waloryzacji wyniosła od 1 marca 2011 roku – 1.281,56 zł, od 1 marca 2012 roku – 1.352,56 zł. W decyzji wskazano, że kwoty wypłacone tytułem decyzji zaliczkowej od 1 maja 2010 roku zalicza się na poczet należności przyznanych niniejszą decyzją.

Kolejną decyzją z tej samej daty w sprawie znak E (...) Zakład ustalił wysokość emerytury wcześniejszej, ustalając jej wysokość według proporcji 331 miesięcy pracy w Polsce i 458 miesięcy łącznej pracy. W decyzji wskazano, że kwoty wypłacone tytułem decyzji zaliczkowej od 2 lutego 2005 roku do 30 kwietnia 2010 roku zalicza się na poczet należności przyznanych decyzją. Emerytura, jako mniej korzystna , została zawieszona od 1 maja 2010 roku.

Ubezpieczona Z. K. wniosła odwołanie od obu powyższych decyzji. Zakwestionowała konieczność zwrotu zaliczki w kwocie 4.450,90 zł. z uwagi na błąd w wyliczeniu emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w zaskarżonych decyzjach.

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2015 r Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie Z. K. od decyzji z dnia 24 maja 2012 r (...) (pkt. 1), orzekł o kosztach pełnomocnika z urzędu w kwocie 73,80 zł (pkt.2) i o wydatkach na rzecz Z. K. w wysokości 411 zł (pkt. 3). W wyniku apelacji ubezpieczonej , która zaskarżyła wyrok SO w Łodzi w zakresie pkt. 1 i 2 wyroku – Sąd Apelacyjny w Łodzi, w wyroku z dnia 25 lipca 2016 roku, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za drugą instancję.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z 28 lutego 2017r. , w sprawie VIIIU 2388/16 , zmienił decyzję z 24 maja 2012r. nr E (...) w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy do ustalenia wysokości wcześniejszej emerytury dla Z. K. bez uwzględnienia okresu nieskładkowego we Francji w wymiarze 17 kwartałów na dziecko (punkt 1 ), zmienił decyzję z 24 maja 2012r. nr (...) w ten sposób, że stwierdził ,iż nie istnieje nadpłata świadczenia w postaci wcześniejszej emerytury ponad kwotę 241,75 zł. ( punkt 2 ), przekazał roszczenie Z. K. o zwrot nienależnie potrąconej nadpłaty wcześniejszej emerytury do rozpoznania ZUS ( punkt 3) i zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej 878,70 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 4 ).

Rozstrzygnięcie zapadło po następujących ustaleniach faktycznych i prawnych:

Ubezpieczona Z. K. , ur. (...), w dniu 30 grudnia 2004 roku złożyła wniosek o emeryturę. Do stażu pracy ubezpieczonej przyjęto okres składkowy wynoszący 26 lat 1 miesiąc i 6 dni, okres nieskładkowy 1 rok, 2 miesięcy i 2 dni. Łącznie okres ubezpieczenia wynosi 27 lat 7 miesięcy i 8 dni (331 miesięcy) . Podlegała ubezpieczeniom z tytułu wykonywania pracy we Francji i we W.. Decyzją zaliczkową z dnia 4 października 2005 roku przyznano jej emeryturę w wysokości proporcjonalnej od dnia 2 lutego 2005 roku. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono staż pracy w P. 331 miesięcy do 411 miesięcy łącznej pracy z uwagi na staż za granicą, przyjmując do ustalenia proporcji 10 miesięcy pracy we Francji i 70 miesięcy pracy we W.. Decyzją z dnia 20 lutego 2009 roku przyznano emeryturę w wysokości proporcjonalnej. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono staż pracy w P. 331 miesięcy do 402 miesięcy łącznej pracy z uwagi na staż za granicą.

Ubezpieczona Z. K. w dniu 27 maja 2010 roku wniosek o emeryturę, po ukończeniu 60 lat. Decyzją z dnia 19 października 2010 roku przyznano ubezpieczonej zaliczkę na poczet przysługującej emerytury, z uwagi na toczące się postępowanie mające na celu ustalenie okresów ubezpieczenia we Francji. Zakład przyznał ubezpieczonej zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od 1 maja 2010 roku w wysokości 1.214,02 zł. Okres zatrudnienia we W. wynosi 71 miesięcy. Staż z tytułu zatrudnienia we Francji wynosi 5 miesięcy. Do stażu zaliczono 17 kwartałów (51 miesięcy) z tytułu urodzenia dziecka, bez przyporządkowania czasowego. Staż pracy w Polsce wynosi 331 miesięcy, a staż ogólny w uwzględnieniem okresów podlegania ubezpieczeniom we Francji i we W. 458 miesięcy.

Decyzją ostateczną z dnia 24 maja 2012 roku w sprawie znak (...) Zakład ustalił wysokość emerytury Z. K. od 1 maja 2010 roku, od miesiąca w którym złożono wniosek. W decyzji wskazano, że kwoty wypłacone tytułem decyzji zaliczkowej od 1 maja 2010 roku zalicza się na poczet należności przyznanych tę decyzją. Kolejną decyzją z dnia 24 maja 2010 roku w sprawie znak E (...) Zakład ustalił wysokość emerytury wcześniejszej ustalając jej wysokość według proporcji 331 miesięcy pracy w Polsce i 458 miesięcy łącznej pracy. W decyzji wskazano, że kwoty wypłacone tytułem decyzji zaliczkowej od 2 lutego 2005 roku do 30 kwietnia 2010 roku zalicza się na poczet należności przyznanych decyzją. Emerytura jako mniej korzystna została zawieszona od 1 maja 2010 roku. W piśmie z tej samej daty Zakład ustalił, w związku z zaliczkowo przyznaną emeryturą, że za okres od 2 lutego 2005 roku do 30 kwietnia 2010 roku nastąpiła nadpłata zaliczki w łącznej kwocie 4.450,90 zł.

Wnioskodawczyni otrzymała emeryturę z tytułu pracy we Francji w okres od 11 sierpnia 1971 roku do 30 marca 1972 roku wysokości 9,81 Euro. Wnioskodawczyni spełniała przesłanki stażowe do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, bez uwzględnienia okresu nieskładkowego we Francji – 17 kwartałów – dysponowała 311 miesięcznym okresem ubezpieczenia w Polsce, 5 miesięcznym okresem zatrudnienia we Francji oraz we W. w wymiarze 71 miesięcy – co dawało łącznie okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 387 miesięcy. Hipotetyczna wysokość wcześniejszej emerytury, bez uwzględnienia w stażu ubezpieczeniowym okresu 17 kwartałów ubezpieczenia z tytułu opieki nad dziećmi wynosi 766,21 zł, a po waloryzacji – od 1.03.2006 – 813,72 zł, od 1.03.2008 – 866,61 zł, od 1 marca 2009 r – 919,47 zł, od 1 marca 2010 r – 961,95 zł. Przy hipotetycznym wyliczeniu uwzględniono 331 miesięcy pracy w Polsce do 406 miesięcy łącznej pracy.

Kwota nadpłaty wcześniejszej emerytury wypłaconej zaliczkowo, przy uwzględnieniu kwot wypłaconych i hipotetycznie wyliczonych wynosi 241,75 zł. Nadpłata wynikająca z zaskarżonej decyzji została wyegzekwowana. Organ rentowy winien zwrócić ubezpieczonej hipotetycznie kwotę 4209,15 zł, przy uwzględnieniu hipotetycznego wyliczenia wcześniejszej emerytury bez uwzględnienia w stażu ubezpieczeniowym okresu 17 kwartałów ubezpieczenia z tytułu opieki nad dziećmi.

W uzasadnieniu stanu prawnego przywołano art.24 ust.1 punkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.883.) w brzemieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji (24 maja 2012 roku) ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet. Podstawą obliczenia emerytury była kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc do którego przysługuje wypłata emerytury oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego, określonego w art.173-175 (art.25 ust.1).

Stosownie do treści art.26 ust.1-3 ww. ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183. Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach. Zaskarżoną decyzją z dnia 24 maja 2012 roku numer (...) organ rentowy obliczył ubezpieczonej emeryturę zgodnie z ww. zasadami bez uwzględnienia stażu zagranicznego. Ubezpieczona w toku postępowania nie kwestionowała prawidłowości obliczenia emerytury. Zakład wypłaca emeryturę w wysokości ustalonej w tej decyzji, bowiem jest to świadczenie korzystniejsze od ustalonego w decyzji z dnia 24 maja 2012 roku numer E (...). Kwoty przyznane ubezpieczonej decyzją ostateczną z dnia 24 maja 2012 roku po rozpoznaniu wniosku z dnia 31 grudnia 2004 roku, okazały się wyższe niż wypłacone zaliczkowo na podstawie decyzji z dnia 4 października 2005 roku o 4.450,90 zł.

Sąd Okręgowy podzielił twierdzenie odwołującej się, że organ rentowy niezasadnie zaliczył do stażu pracy okres ubezpieczenia we Francji w wymiarze 17 kwartałów. Przywołał w tej części art.12 ust.1-2 i 6 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (Dz.U.UE.L.2009.284.1) do celów stosowania art. 6 rozporządzenia podstawowego instytucja właściwa kontaktuje się z instytucjami państw członkowskich, których ustawodawstwu zainteresowany również podlegał, w celu ustalenia wszystkich okresów spełnionych zgodnie z ich ustawodawstwem. Odpowiednie okresy ubezpieczenia, pracy najemnej, pracy na własny rachunek lub zamieszkania spełnione zgodnie z ustawodawstwem danego państwa członkowskiego są dodawane do okresów spełnionych zgodnie z ustawodawstwem każdego innego państwa członkowskiego, o ile jest to konieczne do celów stosowania art.6 rozporządzenia podstawowego, pod warunkiem że okresy te nie pokrywają się. W przypadku, w którym nie można w sposób dokładny określić ram czasowych, w których niektóre okresy ubezpieczenia lub zamieszkania zostały spełnione zgodnie z ustawodawstwem danego państwa członkowskiego, domniemywa się, że okresy te nie pokrywają się z okresami ubezpieczenia lub zamieszkania spełnionymi zgodnie z ustawodawstwem innego państwa członkowskiego; okresy te uwzględnia się - w przypadku gdy może to być korzystne dla zainteresowanego - jedynie w zakresie, w jakim mogą one być rozsądnie uwzględnione.

Ponieważ ubezpieczona nie legitymowała się 30-letnim okresem ubezpieczenia w Polsce, dopiero zaliczenie okresów zatrudnienia we Francji i we W. dało ubezpieczonej prawo do emerytury po ukończeniu 55 lat, ale bez konieczności uwzględnienia okresów nieskładkowych 17 kwartałów na dziecko. Wnioskodawczyni spełniała przesłanki stażowe do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, bez uwzględnienia okresu nieskładkowego we Francji – 17 kwartałów – dysponowała 311 miesięcznym okresem ubezpieczenia w Polsce, 5 miesięcznym okresem zatrudnienia we Francji oraz we W. w wymiarze 71 miesięcy – co dawało łącznie okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 387 miesięcy. Okres spornych 17 kwartałów był okresem bez podporządkowania czasowego i nie powinien być uwzględniony przez organ rentowy, gdyż jego uwzględnienie jest dla wnioskodawczyni niekorzystne i dlatego należało ustalić wysokość wcześniejszej emerytury z pominięciem tego okresu.

W rezultacie Sąd Okręgowy na podstawie art.477 ¹⁴§2 k.p.c zmienił obie zaskarżone decyzji i orzekł jak w sentencji wyroku. W odniesieniu do decyzji nr (...) stwierdzono w punkcie 2 wyroku, że nie istnieje nadpłata świadczenia w postaci wcześniejszej emerytury ponad kwotę 241,75 zł , co wynika z różnicy pomiędzy kwotami wypłaconymi zaliczkowo a naliczonymi hipotetycznie.

Powyższy wyrok w części, w zakresie punktu 2, zaskarżył organ rentowy, zarzucając mu naruszenie prawa procesowego a w szczególności art. 477 ⁹ i art. 477 ¹⁴ k.p.c. poprzez przekroczenie przedmiotu zaskarżonej decyzji. Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania od decyzji z 24 maja 2012 r. nr (...).

W uzasadnieniu swojego stanowiska apelujący podnosił ,że Sąd dokonując takiego rozstrzygnięcia w punkcie 2 wyroku, wykroczył poza przedmiot decyzji. W tym konkretnym przypadku przedmiotem decyzji z 24 maja 2012 r. nr (...) było prawo do emerytury, a nie - istnienie bądź nie nadpłaty. Organ rentowy w decyzji o symbolu (...) nie rozstrzygał kwestii nadpłaty. Zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c. Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Przepis art. 321 k.p.c. wyraża kardynalną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, według której sąd związany jest żądaniem zgłoszonym przez powoda w powództwie (ne eat iudex ultra petita partium), a więc nie może wbrew żądaniu pozwu zasądzić czegoś jakościowo innego albo w większym rozmiarze lub uwzględnić powództwo na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 2015 r., w sprawie o sygn. akt I UK 452/14, LEX nr 1816588). Jak zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu cyt. wyroku, z ukształtowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego i poglądów doktryny wynika jednoznacznie, że odwołanie od decyzji organu rentowego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pełni rolę pozwu i wszczyna postępowanie sądowe (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998 r., II UK 105/98, OSNAPiUS 1999 Nr 16, poz. 529 oraz z dnia 26 września 2005 r., II UZ 52/05, OSNP 2006 nr 15-16, poz. 254). A zatem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania wyznacza decyzja, od której wniesiono odwołanie (art. 477 ⁹ i art. 477 ¹⁴ k.p.c.) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli sądu zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności (zob. post. SN z dnia 18 stycznia 2008 r., II UZ 43/07, LEX nr 442809, wyrok SN z dnia 18 lutego 2010 r., III UK 75/09, OSNP 2011/15-16/215, post. SN z dnia 22 lutego 2012r., II UK 275/11, LEX nr 1215286). Apelujący podkreślił , że kontrolna rola sądu musi korespondować z zakresem rozstrzygnięcia dokonanego w decyzji administracyjnej, bowiem zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji w granicach jej treści i przedmiotu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010 r„ II UK 309/09, LEX nr 604210).

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja organu rentowego jest uzasadniona , gdyż rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 zaskarżonego wyroku przy ustalonym stanie faktycznym w istocie wykracza poza zakres spornej decyzji i tym samym nie odnosi się do istoty sporu zakreślonego odwołaniem od decyzji z dnia 24 maja 2012 r. nr (...), co musiało skutkować w rezultacie koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Jak wynika z treści odwołania , ubezpieczona w dniu 5 czerwca 2012r. odwołała się od dwóch decyzji organu rentowego z tej samej daty ( z 24 maja 2012r.) o numerach: E (...) oraz (...). Z treści odwołania wynika też , że ubezpieczona nie zgadzała się z koniecznością zwrotu nadpłaconej zaliczki w wysokości 4450,90 zł.

Zasadniczym przedmiotem sporu ostatecznie była decyzja znak E (...), ponieważ to na jej podstawie Zakład błędnie ustalił wysokość emerytury wcześniejszej ( jak wynika z niezaskarżonego punku 1 wyroku) według proporcji 331 miesięcy pracy w Polsce i 458 miesięcy łącznej pracy ( zamiast 406 ). To błędne wyliczenie spowodowało w dalszej kolejności wadliwe zawyżenie kwoty nadpłaty wg obliczeń zawartych w piśmie ZUS z tej samej daty opatrzonym znakiem: (...) .

Słusznie zatem zarzucił organ rentowy, że decyzja, będąca przedmiotem rozstrzygnięcia w zaskarżonym punkcie 2 wyroku z dnia 24 maja 2012 roku znak (...), w ogóle nie odnosi się do spornych kwestii. Mocą tej decyzji ZUS przyznał bowiem Z. K. od dnia 1 maja 2010 roku emeryturę kapitałową , do obliczenia której nie uwzględniono w ogóle okresów składkowych i nieskładkowych przebytych za granicą ( i w zw. z tym nie było to przedmiotem sporu w odniesieniu do ww. decyzji). Jak ustalił Sąd Okręgowy, ubezpieczona w toku postępowania nie kwestionowała prawidłowości obliczenia emerytury kapitałowej. Podstawę wymiaru składek stanowiła kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji zaewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wyplata emerytury. Emerytura po waloryzacji wyniosła od 1 marca 2011 roku – 1.281,56 zł, od 1 marca 2012 roku – 1.352,56 zł. W obydwu wskazanych decyzjach zaznaczono, że kwoty wypłacone tytułem decyzji zaliczkowej od 1 maja 2010 roku zalicza się na poczet należności przyznanych niniejszymi decyzjami.

Rację ma apelujący , podnosząc , że zakres i przedmiot rozpoznania sądowego wyznacza treść decyzji organu rentowego. Decyzja zapada po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, którego przedmiotem i celem jest ustalenie prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego lub ich wysokości. Ubezpieczony przedstawia w nim wszelkie okoliczności wiążące się z warunkami stawianymi przez ustawę dla przyznania lub ustalania wysokości świadczeń. W późniejszym postępowaniu, wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, zgodnie z systemem orzekania w sprawach z tego zakresu, sąd nie rozstrzyga o zasadności wniosku, lecz o prawidłowości zaskarżonej decyzji. Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego, w związku z czym nie ustala prawa do świadczeń, i choć samodzielnie oraz we własnym zakresie rozstrzyga wszelkie kwestie związane z prawem lub wysokością świadczenia objętego decyzją, to jego rozstrzygnięcie odnosi się do zaskarżonej decyzji (art. 477 § 2, art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a KPC) (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000 r., II UKN 685/99; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r., II UK 234/08 i z dnia 2 marca 2011 r., II UZ 1/11).

Odnośnie spornej decyzji znak (...) jej przedmiotem jest przyznanie i wyliczenie emerytury kapitałowej , co w rezultacie wyznacza też zakres rozpoznania i orzeczenie sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że ani z treści tej decyzji , ani spornego pisma znak (...), ani też z układu akt emerytalnych nie można wywieść , czy pismo to stanowi integralną część i której z dwóch decyzji z 24 maja 2012r. Jak wynika z treści tego pisma , w jego załączeniu ZUS przesłał ubezpieczonej obie sporne decyzje ( oraz decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego) . Niewątpliwe natomiast w świetle treści odwołania ubezpieczonej jest to ,że pismo o symbolu (...) jest objęte zakresem odwołania. Należy natomiast zbadać , czy stanowi ono załącznik do decyzji i ewentualnie której, czy też stanowi odrębną decyzję, której przedmiotem jest wyliczenie kwoty nadpłaconej zaliczki .

Odnośnie charakteru prawnego decyzji warto dodać, że decyzjami - pomimo nieposiadania w pełni właściwej, przewidzianej prawem formy są pisma, które zapadają w sprawie załatwianej w drodze decyzji, które zawierają rozstrzygnięcie sprawy oraz minimum elementów niezbędnych do zakwalifikowania ich jako decyzji. Przy czym zgodnie z art.107§1 pkt 1-6 i 8,9 KPA decyzja administracyjna zawiera: oznaczenie organu administracji publicznej; datę wydania; oznaczenie strony lub stron; powołanie podstawy prawnej; rozstrzygnięcie; uzasadnienie faktyczne i prawne; podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego pracownika organu upoważnionego do wydania decyzji (…) oraz w przypadku decyzji, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego (…) - pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa (…), a także możliwości ubiegania się przez stronę o zwolnienie od kosztów albo przyznanie prawa pomocy. Innymi słowy, elementy konieczne pozwalające uznać dane pismo za decyzje powinno zawierać: oznaczenie organu administracji państwowej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, podpis osoby reprezentującej organ administracji oraz rozstrzygnięcie o istocie sprawy. Niewątpliwie sporne pismo ZUS wszystkie te elementy zawiera. Organ rentowy dokonał w nim konkretyzacji prawa, które inaczej nie mogłoby stanowić podstawy do wykonania przez adresata pisma wskazanych w nim obowiązków (zwrot nadpłaconej zaliczki w określonej kwocie). A zatem, jeśli powołane pismo nie stanowi integralnej części decyzji o przyznaniu emerytury kapitałowej, gdyż w ogóle nie odnosi się do jej przedmiotu, jak zarzuca apelujący organ, a niewątpliwe jego treść została objęta odwołaniem z 5 czerwca 2012r., należy rozważyć, po zajęciu stanowiska przez strony, czy pismo to nie powinno być przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, jako odrębna decyzja, wydana w przedmiocie ustalenia kwoty nadpłaconej zaliczki należnej do zwrotu. Ponieważ kwestia ta nie była w ogóle przedmiotem ustaleń i oceny Sądu I instancji, na podstawie art.386§4 k.p.c. zaistniała podstawa do uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania w tym zakresie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, jak też rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego ( art.108§2 k.p.c.).