Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2017r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo E. (...)w W. przeciwko A. K. o zapłatę 361,14 zł.

W apelacji od powyższego wyroku strona powodowa zarzuciła naruszenie przepisów postępowania: art. 233 w zw. z art. 231 kpc oraz przepisów prawa materialnego tj. art.: 120 § 1 kc, art. 117 § 1 kc w zw. z art. 554 kc i art. 123 § 1 pkt 1 kc oraz art. 5 kc. Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz orzeczenie o kosztach procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja nie jest uzasadniona. Zarzuty podniesione przez skarżącego, tak dotyczące naruszenia prawa procesowego jak i materialnego, nie podważają bowiem trafnego, co do bezzasadności żądania pozwu, stanowiska Sądu pierwszej instancji i uzasadniającej je argumentacji, stanowiąc z nimi w istocie jedynie nieuzasadnioną polemikę.

Pomijając istniejące w orzecznictwie rozbieżności w kwestii początku biegu terminu przedawnienia, tj. czy rozpoczyna on bieg w ostatnim dniu płatności zobowiązania, czy też dnia następnego (co w sprawie niniejszej przekładałoby się na ocenę terminowości przerwania biegu przedawnienia pozwem złożonym 10 kwietnia 2015r., zob. mi. in. uchwałę Sądu Najwyższego z 5 listopada 2014r. III CZP 76/14 z uzasadnieniem i powołane w nim orzecznictwo), Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego, co do braku podstaw zwłoki powoda w dokonaniu rozliczenia za zużycie energii elektrycznej za miesiąc październik 2012r. i dokonanie tego rozliczenia dopiero fakturą wystawioną 26 marca 2013r. Uznając zatem za trafne w świetle art. 120 § 1 zdanie 2 kc, stanowisko Sądu pierwszej instancji, a nawet przyjmując, że najwcześniej możliwym terminem w rozumieniu powołanego przepisu, byłby koniec roku 2012 (31 grudnia), to przecież roszczenie powoda i tak uległoby przedawnieniu, a którego termin prawidłowo w okolicznościach sprawy został przyjęty na 2 lata i czego nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Z tej już zatem przyczyny apelacja powoda nie miała uzasadnionych podstaw.

Niezalenie więc już od powyższych rozważań wskazać należy, że istota apelacji strony powodowej w pozostałej części sprowadza się do przytoczenia okoliczności oraz powołania dowodu, które miałby uzasadniać, według skarżącego, naliczenie pozwanemu opłaty za energię, za październik 2012r., dopiero z końcem marca 2013r. Powoływanie powyższych okoliczności i przedstawianie dowodów, które miałyby je potwierdzać dopiero w apelacji jest jednak spóźnione i już z tego względu ich uwzględnienie nie mogło mieć miejsca (art. 381 kpc). Powód bowiem dołączył do apelacji kserokopię ogólnych warunków sprzedaży energii elektrycznej, z treści których wynikają warunki w jakich poprzednik powoda wystawiał faktury korygujące i taką właśnie miała być faktura z 26 marca 2012r., z której skarżący dochodzi roszczenia w niniejszej sprawie. Gdy jednak, co trafnie podniósł pozwany w odpowiedzi na apelację, powód od początku postępowania dochodził roszczenia z powyższej faktury, to tak podstawowy dokument jak ogólne warunki sprzedaży, powinien był zostać złożony najpóźniej, o ile nie wraz z pozwem, to co najmniej z odpowiedzią na sprzeciw od nakazu zapłaty. W szczególności, że z tychże warunków sprzedaży wynikają dopiero, jak już wskazano, okoliczności, w których może zostać wystawiona faktura korygująca, a dopiero też w apelacji powód twierdzi i to spóźnienie także nie znajduje żadnego usprawiedliwienia, że powyższa faktura z 26 marca 2012r. miała właśnie charakter korygujący. Zatem skoro nie ma żadnych przesłanek do przyjęcia, że powyższe zgłoszone przez powoda dopiero w postępowaniu apelacyjnym wnioski i podniesione okoliczności, nie mogły podlegać podniesieniu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, to już tylko z tej przyczyny jego apelacja nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Również niezależnie już od powyższych względów zauważyć należy, że powód nawet nie wskazał, a tym bardziej nie udowodnił, konkretnych okoliczności, które mieściłby się w stanach faktycznych określonych w ogólnych warunkach sprzedaży, jako uzasadniające wystawienie faktury korygującej, tj. błędy w pomiarze lub odczycie wskazań lub niesprawność układu pomiarowego (pkt 17). Z tej zatem przyczyny nie wykazał on w żaden sposób, że w ogóle był uprawniony do wystawienia faktury korygującej, o czym twierdzi w apelacji.

Także niezależnie od powyższych rozważań i wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy podziela również stanowisko Sądu pierwszej instancji, co do sprzeczności żądania powoda, w okolicznościach sprawy, z przepisem art. 5 k.c. Gdy bowiem powód nie zakwestionował skutecznie twierdzeń pozwanego, że w październiku 2012r. nie korzystał on już z lokalu, a zatem powód nie dostarczał mu już energii, gdyż właścicielka lokalu, nie wyrażała na to zgody mając innego dostawcę (k. 50), to ma rację Sąd Rejonowy, że domaganie się przez powoda zapłaty za ten okres, za dostarczony prąd, jest sprzeczne z podstawowymi zasadami uczciwego obrotu, a i z zasadą wzajemnej lojalności stron umowy.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację, a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 kpc.