Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. Z.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 grudnia 2013 roku Nr (...)

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie IV w ten sposób, że karę pieniężną orzeczoną w ppkt 1 zmniejsza do kwoty 285 zł (dwieście osiemdziesiąt pięć złotych), a karę orzeczoną w ppkt 2 zmniejsza do kwoty 571 zł (pięćset siedemdziesiąt jeden złotych);

2)  oddala odwołanie w pozostałej części;

3)  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

SSO Magdalena Sajur-Kordula

Sygn. akt XVII AmA 70/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2013 r., o nr (...), Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, między innymi:



na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 w związku z art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej: uokik), po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu - postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów bezprawne, godzące w interesy konsumentów działania przedsiębiorcy R. Z., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) w K., polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez niepodanie przez przedsiębiorcę na jego stronie internetowej (...) informacji o organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy - co jest niezgodne z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny w związku z art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 ww. ustawy o ochronie konkurencji i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 11.03.2013 r. (pkt II sentencji decyzji);



na podstawie art. 26 ust. 1 i 2 w związku z art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik, uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów bezprawne, godzące w interesy konsumentów działania przedsiębiorcy, polegające na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji poprzez:

1) niepodanie przez przedsiębiorcę w regulaminie sklepu (...) warunków świadczenia usług drogą elektroniczną tj. informacji o zakazie dostarczania przez usługobiorcę treści o charakterze bezprawnym, co jest niezgodne z art. 8 ust. 3 pkt 2 lit. b) w związku z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną;

2) niepodanie przez przedsiębiorcę w regulaminie sklepu (...) warunków świadczenia usług drogą elektroniczna, tj. wymagań technicznych niezbędnych do współpracy z systemem teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca co jest niezgodne z art. 8 ust. 3 pkt 2 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną

co stanowi naruszenie art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik oraz nakazał zaniechania jej stosowania (pkt III sentencji decyzji);



na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 uokik nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości:

1) 2.856 zł z tytułu naruszenia zakazu określonego w pkt II sentencji decyzji;

2) 5.713 zł z tytułu naruszenia zakazu określonego w pkt III sentencji decyzji (pkt IV sentencji decyzji);



na podstawie art. 77 ust. 1 w zw. z art. 80 uokik oraz art. 263 § 1 i art. 264 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 uokik obciążył przedsiębiorcę kosztami postępowania w kwocie 26 zł (pkt V sentencji decyzji).

Powyższa decyzja została oparta na następujących ustaleniach i rozważaniach:

R. Z. jest przedsiębiorcą wykonującym działalność gospodarczą pod nazwą (...) w K. na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, prowadzonej przez Ministra Gospodarki. Organ ustalił, że przedmiotem działalności gospodarczej firmy jest sprzedaż zabawek, w tym za pośrednictwem sklepu internetowego działającego pod adresem (...) Pierwotnie działalność gospodarcza przedsiębiorcy była zarejestrowana przez Prezydenta Miasta K. pod numerem (...). Zasady prowadzenia sprzedaży zabawek przez przedsiębiorcę za pośrednictwem sklepu internetowego (...) określa regulamin pod nazwą: „Regulamin sprzedaży sklepu internetowego (...)”. Według Prezesa UOKiK, na przedsiębiorcach prowadzących handel w internecie ciążą obowiązki informacyjne wynikające z obowiązujących przepisów dotyczących sprzedaży na odległość oraz świadczenia usług drogą elektroniczną. Należą do nich m.in. obowiązek zamieszczenia na stronie sklepu internetowego:

- informacji o organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy, a także o numerze, pod którym przedsiębiorca został zarejestrowany [art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów (...)],

- wymagań technicznych niezbędnych do współpracy z systemem teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca [art. 8 ust. 3 pkt 2 lit a) ustawy o świadczeniu usług(...)],

- informacji o zakazie dostarczania przez usługobiorcę treści o charakterze bezprawnym [art. 8 ust. 3 pkt 2 lit. b) ustawy o świadczeniu usług (...)]. Zdaniem organu, w niniejszej sprawie powyższe wymogi nie zostały spełnione, co oznacza, że w konsekwencji doszło do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów. W dalszej kolejności Prezes Urzędu przyjął, że w dniu 11.03.2013 r. przedsiębiorca zmienił regulamin sklepu internetowego, poprzez umieszczenie w jego treści informacji, że działalność przedsiębiorcy zarejestrowana została w CEiDG, a więc z tym dniem doszło do zaniechania stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w powyższym zakresie. Mając na względzie stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy, Prezes UOKiK postanowił skorzystać z uprawnienia do nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej z tytuły naruszenia zakazu stosowania praktyk antykompatytywnych.

( decyzja, k. 4-13 ).

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 16 stycznia 2014 r. (data stempla pocztowego) wywiodła R. Z., zaskarżając decyzję w zakresie objętym jej punktami II-V i wnosząc o zmianę decyzji w zaskarżonej części poprzez uznanie, że działania odwołującej się nie stanowiły praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, ewentualnie o uchylenie punktu IV decyzji w całości lub jego zmianę poprzez obniżenie wymierzonych kar pieniężnych, lub z ostrożności, w razie nieuwzględnienia powyższego, wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. Nadto, powódka wniosła o zasądzenie od Prezesa UOKiK na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów opłaty sądowej od odwołania, kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa adwokackiego, liczonych według norm prawem przewidzianych.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1)  art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, poprzez błędne uznanie, że działanie odwołującej się, polegające na niepodaniu na stronie internetowej (...) informacji o organie, który zarejestrował działalność odwołującej się, stanowiło bezprawne działanie godzące w zbiorowe interesy konsumentów, podczas gdy w stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2011 r. obowiązek określenia takiego organu stał się niecelowy i nastręcza trudności interpretacyjnych, a wskazanie numeru pod którym przedsiębiorca został zarejestrowany w ogóle nie jest możliwe, a nadto działanie takie - nawet jeśli uznać za bezprawne - nie narusza ani nawet nie zagraża zbiorowym interesom konsumentów, a to wobec jawności ewidencji CEiDG oraz podania przez przedsiębiorcę na stronie internetowej imienia, nazwiska, adresu, numer NIP i REGON;

2)  art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik w zw. z art. 2 pkt 4 oraz art. 8 ust. 3 pkt 2 lit a) i lit b) ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, poprzez błędne uznanie, że działanie odwołującej się, polegające na niepodaniu w regulaminie sklepu (...) warunków świadczenia usług drogą elektroniczną, tj. informacji o wymaganiach technicznych niezbędnych do współpracy z systemem teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca, a także o zakazie dostarczania przez usługobiorcę treści o charakterze bezprawnym stanowi bezprawne działanie godzące w zbiorowe interesy konsumentów, podczas gdy charakter sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem strony (...) nie mieści się w definicji pojęcia świadczenia usług drogą elektroniczną w rozumieniu w/w ustawy z dnia 2 marca 2000 r., a więc nie wymaga spełnienia wskazanych w niej warunków, a nadto działanie takie – nawet jeśli uznać za bezprawne - nie narusza ani nawet nie zagraża zbiorowym interesom konsumentów;

Nadto z ostrożności procesowej zaskarżonej decyzji zarzucono również naruszenie przepisów postępowania, tj.:

3)  art. 106 ust. 1 pkt 4 oraz art. 111 uokik w związku z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że wymierzone kary pieniężne są adekwatne do stopnia naruszeń oraz ich okoliczności, podczas gdy w rzeczywistości kary wymierzone zostały w wysokościach nieproporcjonalnych do wagi dokonanych naruszeń oraz są zbyt dolegliwe i nieproporcjonalne względem rzeczywistych możliwości zarobkowych odwołującej się, a także poprzez nieuwzględnienie lub uwzględnienie w niewystarczającym stopniu okoliczności łagodzących, takich jak brak wcześniejszych naruszeń zbiorowego interesu konsumentów, brak skutków stosowanej praktyki, brak szkody po stronie konsumentów, brak jakiejkolwiek korzyści dla przedsiębiorcy, aktywne współdziałanie z organem w trakcie postępowania oraz zaniechanie przez przedsiębiorcę stosowania kwestionowanych praktyk, co powinno skutkować odstąpieniem od wymierzenia kary lub wymierzeniem jej w znacznie niższej wysokości.

Powódka nie zgodziła się z decyzją i zakwestionowała ją we wskazanym zakresie, tak co do uznania jej działań za bezprawne działania godzące w zbiorowe interesy konsumentów, jak i co do wysokości wymierzonych z tego tytułu kar pieniężnych. W ocenie powódki, wadliwość decyzji wynika z nieprawidłowej wykładni przepisów prawa oraz jest wynikiem pominięcia przez Prezesa UOKiK szeregu istotnych okoliczności, zwłaszcza mających wpływ na wymiar ewentualnej kary pieniężnej.

( odwołanie, k. 14-24 ).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 25 kwietnia 2014 r. (data stempla pocztowego) Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego wg norm przepisanych. W ocenie pozwanego, wniesione odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżona decyzja jest trafna i zgodna z obowiązującym porządkiem prawnym.

( odpowiedź na odwołanie, k. 37-41 ).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. Z. jest przedsiębiorcą, prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą: R. Z. (...). Działalność ta pierwotnie była zarejestrowana przez Prezydenta Miasta K. pod nr (...)-P, natomiast obecnie jest wykonywana w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

( dowód: okoliczności bezsporne; wydruk z CEiDG, k. 14 akt admin.; pismo przedsiębiorcy z 6.03.2013 r., k. 29 akt admin.).

W ramach przedmiotowej działalności R. Z. prowadzi sprzedaż zabawek, także za pośrednictwem sklepu internetowego pod adresem: (...) oraz poprzez portal aukcyjny (...). Zasady sprzedaży przy wykorzystaniu internetu określa „Regulamin sprzedaży sklepu internetowego (...)”.

( dowód: pismo przedsiębiorcy z 23.08.2012 r., k. 12 akt admin.).

W „Regulaminie sprzedaży sklepu internetowego (...)” obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2012 r., jak również obowiązującym w okresie od 22 sierpnia 2012 r. do 11 marca 2013 r., a także na stronie internetowej sklepu (...) w danym okresie, nie zawarto informacji o organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy - R. Z.. Brak ten uzupełniono w dniu 11 marca 2013 r. poprzez umieszczenie w pkt 1.1. ww. regulaminu informacji, że działalność gospodarcza przedsiębiorcy została wpisana do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej prowadzonej przez Ministra Gospodarki ( (...) Zarówno „Regulamin sprzedaży sklepu internetowego (...)”, jak i dane umieszczone na stronie internetowej sklepu, nie obejmowały również swą treścią informacji o warunkach świadczenia usług drogą elektroniczną (tj. wymagań technicznych niezbędnych do współpracy z systemem teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca) oraz o zakazie dostarczania przez usługobiorcę treści o charakterze bezprawnym. Według wydruku regulaminu z dnia 3 lutego 2014 r., przedsiębiorca zmodyfikował ten dokument poprzez dodanie pkt 1.6. stanowiącego, że „ Do przeglądania asortymentu (...) oraz składania zamówień niezbędny jest komputer z dostępem do sieci Internet i zainstalowaną przeglądarką internetową (np. (...), (...), (...), (...)), a także aktywne konto poczty elektronicznej (e-mail)” oraz pkt 1.7., o treści: „ (...).”

( dowód: okoliczności bezsporne; „Regulamin sprzedaży sklepu internetowego (...)” obowiązujący od 22.08.2013 r. oraz wydruk tego regulaminu z 11.01.2013 r., k. 15-20, 8-11 akt admin.; „Regulamin zakupów w Sklepie Internetowym (...)” obowiązujący do 21.08.2013 r., k. 22-23 akt admin.; „Regulamin sprzedaży sklepu internetowego (...)” obowiązujący od 11.03.2013 r. oraz wydruk tego regulaminu z 12.03.2013 r., k. 32-36, 40-42 akt admin.; wydruku „Regulaminu sprzedaży sklepu internetowego (...)” z dnia 3 lutego 2014 r., k. 32-33).

W roku 2012 R. Z. uzyskała przychód z działalności gospodarczej w wysokości (...) zł, z czego przychód (obrót) ze strony internetowej (...) wyniósł (...) zł (tj. (...)), a ze sprzedaży na portalu (...) (...) zł (tj. (...)). Dochód przedsiębiorcy wyniósł natomiast (...) zł.

( dowód: Informacja o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012 – PIT/B, k. 73-75 akt admin.; pismo przedsiębiorcy z 3.10.2013 r., k. 80 akt admin.).

W dniu 19 lutego 2013 r. Prezes UOKiK wszczął z urzędu postępowanie ws. podejrzenia stosowania przez przedsiębiorcę R. Z. praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, które to postępowanie zakończono wydaniem decyzji, zaskarżonej w niniejszym postępowaniu sądowym.

( dowód: postanowienie nr (...), k. 1-3 akt admin.).

Powyżej opisany stan faktyczny znajduje uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, powołanych przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, które uznano za spójne, logiczne i wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył, że:

Odwołanie zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Prezesa UOKiK, co do kwalifikacji prawnej praktyk, zarzuconych powódce w zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 i ust. 2 uokik, zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, przez które to praktyki rozumie się godzące w te interesy bezprawne działanie przedsiębiorcy, a w szczególności:

1)  stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 479 ⁴⁵ k.p.c.;

2)  naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji;

3)  nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji.

W niniejszej sprawie powódka nie kwestionowała, ustalonej w toku postępowania administracyjnego, okoliczności posługiwania się przy sprzedaży realizowanej za pośrednictwem internetu „Regulaminem sprzedaży sklepu internetowego (...)”. Bezsporny był również fakt, iż zarówno we wskazanym regulaminie, jak i na stronie internetowej sklepu (...) do dnia 11 marca 2013 r. nie zawarto informacji o organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy - R. Z.. Nie stanowiła przedmiotu sporu także okoliczność, iż ani regulamin, ani dane umieszczone na stronie internetowej sklepu, nie obejmowały swą treścią informacji o warunkach świadczenia usług drogą elektroniczną (tj. wymagań technicznych niezbędnych do współpracy z systemem teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca) oraz o zakazie dostarczania przez usługobiorcę treści o charakterze bezprawnym.

W myśl art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, konsument powinien być poinformowany, przy użyciu środka porozumiewania się na odległość, najpóźniej w chwili złożenia mu propozycji zawarcia umowy, o imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamieszkania (siedziby) przedsiębiorcy oraz organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy, a także numerze, pod którym przedsiębiorca został zarejestrowany. W niniejszej sprawie powódka nie dopełniła powyższego obowiązku, ponieważ nie wskazała w regulaminie sklepu lub na jego stronie internetowej, informacji o organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy.

Należy zauważyć, że 1 lipca 2011 r. doszło do zmiany w ewidencjonowaniu działalności gospodarczej, na skutek której organy gmin utraciły kompetencję w tym zakresie. Stosownie do art. 23 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: usdg), tworzy się Centralną Ewidencję i Informację o Działalności Gospodarczej (CEIDG), którą prowadzi w systemie teleinformatycznym minister właściwy do spraw gospodarki. Baza danych CEIDG jest ogólnie dostępna za pośrednictwem internetu. W art. 68 usdg przewidziano, że ilekroć w obowiązujących przepisach jest mowa o ewidencji działalności gospodarczej lub organie ewidencyjnym w odniesieniu do przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą po dniu 1 lipca 2011 r., należy przez to rozumieć CEIDG.

Sąd Okręgowy stwierdza, że w świetle powyższych unormowań, aby uczynić zadość obowiązkowi informacyjnemu z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów (…) strona powodowa winna była wskazać, iż jej działalność gospodarczą zarejestrował Prezydent Miasta K. pod nr (...), a po wskazanych wyżej zmianach przepisów – iż wykonuje tę działalność w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Zdaniem Sądu, skoro powódka nie dopełniła tego obowiązku, to Prezes UOKiK zasadnie przyjął, że jego naruszenie wypełnia znamiona praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik. Jednocześnie organ administracji prawidłowo uznał, iż przedsiębiorca zaniechał tej praktyki w dniu 11 marca 2013 r., przy czym ustalenie to nie było kwestionowane przez powódkę.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (dalej: usude), termin „świadczenie usługi drogą elektroniczną” oznacza wykonanie usługi świadczonej bez jednoczesnej obecności stron (na odległość), poprzez przekaz danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzymywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego przetwarzania, włącznie z kompresją cyfrową, i przechowywania danych, która jest w całości nadawana, odbierana lub transmitowana za pomocą sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (tj. za pośrednictwem sieci publicznych). Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że usługi świadczone drogą elektroniczną obejmują szeroki katalog działań gospodarczych, w szczególności usługi umożliwiające zawieranie w tym trybie umów sprzedaży, reklamy, informacji handlowej, przy czym działania te realizowane są w trybie bezpośredniego połączenia z siecią teleinformatyczną (on-line). Zdaniem Sądu, nietrafne jest stanowisko powódki, iż charakter sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem strony (...) nie mieści się w definicji pojęcia świadczenia usług drogą elektroniczną. W tym zakresie Sąd przychyla się do poglądu pozwanego, iż w analizowanym przypadku mamy do czynienia z tzw. transakcjami pośrednimi, w przypadku których jedynie umowa zawierana jest za pośrednictwem sieci publicznych. Powyższe ustalenie oznacza, że na stronie powodowej spoczywa obowiązek informacyjny, wynikający z art. 8 ust. 3 pkt 2 lit. a i lit. b ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną. W myśl powyższej regulacji, usługodawca zobowiązany jest określić w regulaminie świadczenia usług drogą elektroniczną w szczególności warunki świadczenia usług drogą elektroniczną, w tym wymagania techniczne niezbędne do współpracy z systemem teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca oraz zakaz dostarczania przez usługobiorcę treści o charakterze bezprawnym. Wobec bezspornego faktu niezamieszczenia w „Regulaminie sprzedaży sklepu internetowego (...)” powyższych informacji, pozwany Prezes UOKiK prawidłowo przyjął, że powódka dopuściła się naruszenia ww. przepisów ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, wypełniając jednocześnie znamiona praktyki z art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik, polegającej na naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko pozwanego co do tego, że po zapoznaniu się z regulaminem konsument powinien uzyskać informację o tym, czy będzie mógł bez przeszkód dokonać zakupów poprzez stronę internetową przedsiębiorcy. Chybione jest w tym zakresie twierdzenie powódki, że jeżeli usługobiorca za pomocą swojego komputera uruchomił stronę internetową sklepu (...) to znaczy, że jego komputer spełnia wymogi techniczne do korzystania ze strony. Słusznie bowiem zauważa pozwany, że fakt otwarcia przez konsumenta strony internetowej nie zapewnia uzyskania przez niego wskazanych w ustawie informacji, ponieważ konsument nie może mieć pewności co do tego, czy jest w stanie poprawnie odczytać pełną zawartość strony, ze wszystkimi zawartymi na niej informacjami dotyczącymi oferowanych produktów oraz zasad zawierania umowy sprzedaży, w tym jej treści.

W ocenie Sądu nietrafny jest również zarzut powódki, iż nawet gdyby uznać, że przypisane jej działania były bezprawne, to nie naruszały one zbiorowych interesów konsumentów. Sąd Okręgowy pragnie zwrócić uwagę, że informacje objęte naruszonymi przez przedsiębiorcę przepisami nie mogą być uznane za nieistotne, obojętne dla konsumenta, na co wskazuje chociażby to, iż obowiązek ich podania ma charakter ustawowy. Jak słusznie zauważa Prezes UOKiK, specyfika umów zawieranych przez internet wymaga, by konsument mógł mieć pełne zaufanie do podmiotu oferującego usługi drogą elektroniczną. Od przedsiębiorcy wymaga się, aby przy wykonywaniu działalności gospodarczej zachowywał należytą staranność, tj. taką, jakiej należy oczekiwać od profesjonalnego uczestnika obrotu. Owa staranność, rzetelność obejmuje przede wszystkim postępowanie zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, w tym wypełnianie nałożonych przez nie obowiązków, jak również uczciwość, lojalność kontraktową wobec kontrahenta, a zwłaszcza kontrahenta posiadającego status konsumenta.

W świetle powyższego, Sąd Okręgowy nie podziela zarzutów sformułowanych w pkt 1 i 2 odwołania.

Przyjmując, że zachowanie strony powodowej wypełniło znamiona praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, za zasadne należy uznać nałożenie na powódkę kary pieniężnej, na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 uokik. Sąd Okręgowy podziela ocenę pozwanego, co do zasadności orzeczenia tej kary. Równocześnie jednak za trafny należało uznać zarzut powódki zmierzający do wykazania, że orzeczone wobec przedsiębiorcy kary pieniężne są nadmiernie wygórowane.

Zdaniem Sądu, w analizowanym przypadku, przy ustalaniu wymiaru kar, należało w większym stopniu uwzględnić przesłankę znikomej społecznej szkodliwości czynu, okoliczność zaniechania stosowania przez powódkę praktyki określonej w pkt II sentencji zaskarżonej decyzji, jak również niski stopień naruszenia interesów konsumentów. Sąd Okręgowy uważa zatem za stosowne obniżenie wysokości orzeczonych kar do kwoty 285 zł za praktykę z pkt II sentencji zaskarżonej decyzji oraz do kwoty 571 zł za praktykę z pkt III sentencji decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego, kary w tej wysokości będą bardziej adekwatne zarówno do wagi zarzuconych naruszeń, jak i potencjału ekonomicznego przedsiębiorcy.

Przy wymiarze kar prawidłowo natomiast nie uwzględniono wskazywanej przez powódkę okoliczności, polegającej na aktywnym współdziałaniu przedsiębiorcy z organem w trakcie postępowania. Za aktywne współdziałanie nie może być bowiem uznane wyłącznie wykonywanie przez przedsiębiorcę obowiązków, jakie nakłada na niego art. 50 uokik, tj. terminowego udzielania odpowiedzi i przesyłania żądanych przez organ dokumentów, nieutrudniania postępowania, czy składania obszernych wyjaśnień. Wszystkie wymienione działania nie wykraczają poza zakres zachowań, do których obligują przedsiębiorcę obowiązujące przepisy prawa. Z kolei o aktywnym współdziałaniu można mówić wtedy, gdy działania przedsiębiorcy przekraczają ww. ramy, umożliwiając jednocześnie szybkie i sprawne przeprowadzenie postępowania administracyjnego. W niniejszej sprawie nie sposób natomiast uznać, by powódka podjęła się takowych działań i wykazała jakąkolwiek własną inicjatywę, która ułatwiłaby procedowanie w sprawie.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 479 ^31a § 1 i 3 k.p.c., Sąd orzekł jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

Wobec częściowego uwzględnienia odwołania, o kosztach postępowania orzeczono zgodnie z wyrażoną w art. 100 k.p.c. zasadą wzajemnego zniesienia kosztów.

SSO Magdalena Sajur – Kordula