Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowymi w Gliwicach D. R. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 32/16

UZASADNIENIE

Powód M. K. w pozwie skierowanym przeciwko Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Gliwicach –D. R. (1) sprecyzowanym w piśmie złożonym dnia 26 lutego 2016r. oraz na rozprawie dnia 10 sierpnia 2016r. wniósł o zobowiązanie pozwanego do zapłaty na jego rzecz 300.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych i szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu władzy publicznej przez komornika wraz z ustawowymi odsetkami od daty prawomocności wyroku. Wskazał, iż Komornik przy Sądzie Rejonowym w Gliwicach D. R. (1) wszczął postępowanie egzekucyjne wobec powoda z części nieruchomości nie zważając, iż stanowi ona integralną całość. Dokonał błędnego opisu i oszacowania nieruchomości nie uwzględniając, iż dom posiada nadbudowę oraz jest wyposażony w drewniane okna, drzwi wejściowe z weneckimi lustrami, rolety antywłamaniowe, rolety przeciwsłoneczne, witraż oraz dębowe schody.

Powód nadto podnosił, iż pozwany nachodził go w asyście Policji i innych przybranych mu osób, a nadto obecnie nachodzą go przyszli nabywcy części nieruchomości.

Pozwany Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gliwicach- D. R. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami procesu. Podał, iż prowadzi postępowanie egzekucyjne o sygnaturze Km 163/13, z nieruchomości powoda jako dłużnika i jego żony objętej księgą wieczystą Nr KW (...) tj. prawa użytkowania wieczystego działki gruntu nr (...) o powierzchni 216 m ² oraz budynków stanowiących odrębną nieruchomość w postaci: budynku mieszkalnego oraz budynku garażu położonych w G. przy ul. (...). Pozwany podkreślił, iż wierzyciel w dniu 4 kwietnia 2013r. złożył wniosek o wszczęcie egzekucji z nieruchomości numer (...) działce nr (...) o powierzchni 216 m ² i tylko ta nieruchomość była przedmiotem opisu i oszacowania oraz przedmiotem licytacji. Natomiast sąsiadująca działka nr (...) o powierzchni 206 m ² objęta księgą wieczystą KW (...) nie została wówczas zajęta i nie była przedmiotem opisu i oszacowania. Rynkową wartość nieruchomości ustalił prawidłowo powołany biegły sądowy. W dniu 3 września 2013r. dłużnika zawiadomiono o terminie i miejscu sporządzenia protokołu opisu i oszacowania nieruchomości w postaci zabudowanej działki numer (...). Poinformowano jednocześnie dłużnika, że sporządzony przez biegłego operat szacunkowy nieruchomości znajduje się do wglądu w kancelarii komornika oraz o możliwości składania ewentualnych uwag odnoszących się do jego treści w tym nawet o rozszerzenia egzekucji o sąsiednią działkę. Dłużnik nie składa żadnych uwag co do operatu szacunkowego, nie stawił się na wyznaczony termin opisu i oszacowania nieruchomości, nie złożył skargi na protokołu opisu i oszacowania nieruchomości w ustawowym terminie. W związku z powyższym doszło do wyznaczenia terminu licytacji nieruchomości, a następnie do jej sprzedaży. Odnośnie zarzutu najścia z Policją pozwany wyjaśnił, iż w związku z tym, że powód jako dłużnik odmawiał udostępnienia nieruchomości wyznaczonemu do wyceny biegłemu sądowemu, komornik wyznaczył termin wizji nieruchomości na dzień 24 lipca 2013r. i w tym dniu wraz z asystą policji oraz biegłym sądowym stawili się na miejsce czynności, powód otworzył drzwi i udostępnił ją dobrowolnie obecnemu biegłemu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4.04.2013 roku wpłynął do kancelarii pozwanego wniosek wierzyciela (...) Banku (...) z siedzibą w K. o wszczęcie egzekucji przeciwko powodowi M. K. zamieszkałemu w G. przy ul. (...) oraz jego żonie I. K.. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą Km 163/13. Wierzyciel wnosił o wszczęcie egzekucji określonych kwot z nieruchomości – objętej księgą wieczystą Nr (...) tj. prawa użytkowania wieczystego działki gruntu nr (...) o powierzchni 216 m ² oraz budynków stanowiących odrębną nieruchomość w postaci: budynku mieszkalnego oraz budynku garażu położonych w G. przy ul. (...). Dnia 5 kwietnia 2013r. komornik dokonał zajęcia nieruchomości, a dłużnik został zawiadomiony o wszczęciu egzekucji z nieruchomości objętej księgą wieczystą Nr (...) stanowiącej prawo użytkowania wieczystego działki gruntu nr (...) o powierzchni 216 m ² oraz budynków stanowiących odrębną nieruchomość w G. przy ul. (...). Jednocześnie pouczono dłużnika o obowiązku zawiadamiania o każdej zmianie miejsca zamieszkania, o obowiązku udzielania niezbędnych wyjaśnień komornikowi, o prawie komornika do otwarcia mieszkania oraz innych pomieszczeń na zasadzie art.814 kpc (k. 7 i 10 akt Km 163/13 tom I).

Nadzór nad egzekucją z nieruchomości prowadzi Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie II Co 2522/13.

Komornik na zasadzie art. 948 § 1 k.p.c. powołał biegłego celem dokonania oszacowania nieruchomości. Nie doszły do skutku trzy terminy oględzin nieruchomości 14 czerwca 2013r., 19 czerwca 2013r. oraz 25 czerwca 2013r. (k. 106 i 136 akt Km 163/13 tom I). W sprawie II Co 2522/13 powód domagał się wstrzymania egzekucji z nieruchomości wskazując, iż podejmuje działania w celu korzystniejszej sprzedaży nieruchomości. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 16 lipca 2013r. wniosek M. K. o wstrzymanie czynności egzekucyjnych został oddalony z uzasadnieniem, iż nie zachodzi żadna z przesłanek zawieszenia postępowania egzekucyjnego, a fakt iż dłużnik zamierza sprzedać zajętą przez komornika nieruchomość nie wpływa na bieg postępowania egzekucyjnego, tym bardziej że zgodnie z art. 930 § 1 k.p.c. rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie ( k. 135-136 pochodzące z akt sprawy II Co 2522/13).

W świetle odmowy powoda udostępnienia nieruchomości powołanemu do wyceny biegłemu komornik wyznaczył termin wizji nieruchomości na dzień 24 lipca 2016r. o czym zawiadomił powoda (k. 124, 126, 129 akt Km 163/13 tom I). W wyznaczonym dniu 24 lipca 2013r. komornik wraz z asystą policji oraz biegłym stawili się na miejsce czynności, a obecny powód otworzył drzwi i udostępnił nieruchomość dobrowolnie biegłemu. Biegły sporządził operat szacunkowy ustalając wartość rynkową nieruchomości na kwotę 392.664,00 zł. Dnia 9 września 2013r. pozwany zawiadomił powoda o terminie oraz miejscu opisu i oszacowania nieruchomości, który wyznaczono na dzień 2 października 2013r. godzina 10.00 w kancelarii komornika. Poinformowano jednocześnie dłużnika, że sporządzony przez biegłego operat szacunkowy nieruchomości znajduje się do wglądu w kancelarii komornika oraz o możliwości składania ewentualnych uwag odnoszących się do jego treści w tym nawet o rozszerzenia egzekucji o sąsiednią działkę. Dłużnik nie składa żadnych uwag co do operatu szacunkowego, nie stawił się na wyznaczony termin opisu i oszacowania nieruchomości, nie złożył skargi na protokół opisu i oszacowania nieruchomości w ustawowym terminie. Po sporządzeniu dnia 2 października 2013r. opisu i oszacowania nieruchomości wyznaczono termin pierwszej licytacji na dzień 17 stycznia 2014r. Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2014r. Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie II Co 2522/13 udzielił przybicia na rzecz K. M.. Zażalenie powoda na postanowienie z dnia 6 czerwca 2014r. zostało odrzucone. Na mocy postanowienia z dnia 25 marca 2015r. Sąd Rejonowy w Gliwicach przysądził własność prawa użytkowania wieczystego działki gruntu nr (...) o powierzchni 216 m ² położonej w G. przy ul. (...) wraz z własnością budynku mieszkalnego oraz garażu dla którego prawa Sąd Rejonowy w Gliwicach prowadzi księgę wieczysta o numerze (...) na rzecz małżonków M.. Zażalenie pozwanego na postanowienie Sąd Rejonowego w Gliwicach z dnia 25 marca 2015r. została odrzucone.

Powód składał skargi na czynności komornika, przy czym żadna z jego skarg nie został uwzględniona, co potwierdzają również powód i pozwany. Sąd rozpoznając skargi powoda nie znalazł również podstaw do podjęcia działań nadzorczych wobec komornika z urzędu w trybie art. 759 § 2 k.p.c.

Sąd Rejonowy w Gliwicach rozpoznając skargi powoda na czynności komornika D. R. (1) w sprawach II Co 319/14, II Co 5859/15 bezpośrednio odniósł się do zarzutów odrębnej wyceny i sprzedaży działek objętych księgami wieczystymi (...) oraz w sprawie II Co 5810/14 odniósł się do zarzutu niewłaściwego opisu i oszacowania nieruchomości z pominięciem nadbudowy nad garażem oraz wyposażenia takiego jak drewniane okna, drzwi wejściowe z weneckimi lustrami, rolety antywłamaniowe, rolety przeciwsłoneczne, witraż oraz dębowe schody. Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2014r. Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie II Co 319/14 odrzucił skargę powoda z dnia 3 grudnia 2013r. na czynność komornika wskazując, iż egzekucja prowadzona jest zgodnie z wnioskami wierzyciela także w zakresie egzekucji z nieruchomości (k. 130 akt Km 163/13 tom II). Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2016r. w sprawie II Co 5859/15 Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił kolejną skargę powoda z uzasadnieniem, iż zgodnie z art. 948 § 3 k.p.c. opisem i oszacowaniem należy objąć z osobna każdą nieruchomość stanowiącą przedmiot egzekucji, jeżeli jest ona wpisana do odrębnej księgi wieczystej lub prowadzony jest dla niej odrębny zbiór dokumentów. Z kolei na mocy art. 46 k.c. przez nieruchomość należy rozumieć części powierzchni ziemskiej stanowiący odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Dalej wskazano, iż komornik prowadził postępowanie egzekucyjne ze wskazanej przez wierzyciela nieruchomości oznaczonej KW (...). Natomiast nieruchomość oznaczona KW (...) nie była przedmiotem postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygnaturze Km 163/13 tym samym nie mogła ona podlegać wspólnej wycenie. Sąd nie znalazł podstaw do podjęcia działań nadzorczych z urzędu.

Z kolei w sprawie II Co 5810/14 powód wniósł skargę na czynność komornika polegającą na błędnym opisie i oszacowaniu wartości nieruchomości położonej w G. przy ul. (...). Sąd Rejonowy w Gliwicach odrzucając skargę w uzasadnieniu postanowienia z dnia 5 stycznia 2015r. w sprawie II Co 5810/14 (k. 195-197 akt Km 5810/14 tom II) wskazał, iż powód jako dłużnik został skutecznie zawiadomiony o terminie opisu i oszacowania, a bieg terminu do wniesienia skargi na opis i oszacowanie upłynął 17 października 2014r. Sąd wskazał, iż biegły trafnie wycenił zarówno prawo własności nieruchomości jak i prawo użytkowania wieczystego. Dokonał on szczegółowych oględzin wycenianej nieruchomości, w tym wszystkich zlokalizowanych na gruncie budynków. Biegły dokonując wyceny nieruchomości uwzględnił dobry standard wykończenia i wyposażenia w instalacje budynku, a także pomieszczenie nad garażem. Oceniając stan techniczny i wykończenie pomieszczeń biegły uwzględnił schody, ganek, balustrady oraz rodzaj okien.

Powód złożył również w Prokuraturze Rejonowej doniesienie o prawdopodobieństwie popełnienia przestępstwa (k. 147 – pochodząca z akt sprawy II Co 2522/22 ) i prowadzone jest postępowanie pod sygnaturą 1 Ds. 1607/14.

M. K. składał szereg niemal jednobrzmiących pism w toku postępowania egzekucyjnego zmieniając datę sporządzenia pisma czy czyniąc nowe adnotacje w treści uprzednio złożonego pism. Dwa ze złożonych przez powoda pism zostały odrębnie zadekretowane i jako odrębne pozwy o zapłatę przekazane do Sądu Okręgowego w Gliwicach z uwagi na zawarte żądanie zapłaty 300.000 zł. Pozwy w sprawie I C 305/14 oraz w sprawie I C 140/15 zostały skutecznie zwrócone.

D owód: dokumenty pochodzące z akt spraw SR w Gliwicach sygn. II Co 2522/13 (k.134-147) z akt II Co 5859/15, dokumenty z akt SO w Gliwicach o sygn. I C 140/15, I C 305/14, dokumenty z akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika D. R. (1) Km 163/13, przesłuchanie powoda (protokół oraz zapis audio-video z rozprawy w dniu 14.09.2016 r. k. 128, 129 oraz k. 131).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty urzędowe i prywatne. Dowody z dokumentów urzędowych zostały sporządzone przez uprawnione osoby, w granicach ich kompetencji, a zatem były w pełni wiarygodne. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły także niekwestionowane dokumentny prywatne, których prawdziwość nie budziła wątpliwości. Sąd oparł się, w szczególności, na dokumentach zgromadzonych w aktach spraw prowadzonych przez Sąd Rejonowy w Gliwicach II Co 2522/13 o egzekucję świadczenia pieniężnego w toku nadzoru nad egzekucją z nieruchomości prowadzonej przez komornika D. R. (2) oraz akt II Co 5859/15 (k. 134-147), a także na dokumentach z akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika D. R. (1) w sprawie Km 163/13.

Sąd pominął dowód z przesłuchania świadków zgłoszonych przez pozwanego w osobie biegłego M. Z. oraz policjanta udzielającego asysty dnia 24 lipca 2013r. uznając dowód z przesłuchania tych osób za zbędny w świetle ustaleń poczynionych w

oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy Km 163/13. Sąd ograniczył dowód przesłuchania stron do przesłuchania powoda, bowiem pozwany D. R. (1), pomimo wezwania do stawiennictwa celem przesłuchania, nie stawił się na kolejny termin rozprawy i nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa (art.302 § 1 zdanie drugie).

Powód wskazał, iż nastąpiło naruszenie jego dobra osobistego w postaci naruszenia miru domowego lecz jego twierdzenia w tym zakresie należy uznać za wzajemnie sprzeczne, bowiem, jak sam przyznał, kilkakrotnie przenosił wyznaczony termin oględzin nieruchomości przez biegłego mając wiedzę w przedmiocie zajęcia nieruchomości i powołania biegłego z zakresu wyceny nieruchomości. Powód nie wskazał jakie inne dobra osobiste zostały naruszone. Powoływał się na poczucie krzywdy związane z tokiem postępowania egzekucyjnego. W ocenie Sądu stanowią one subiektywne odczucia powoda, a okoliczność ta w żaden sposób nie przesądza o tym, iż zostały naruszone dobra osobiste powoda i doznał on krzywdy.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe Sąd uznał za wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powód dochodzi zadośćuczynienia z tytułu naruszenia jego dóbr osobistych w toku niezgodnego z prawem postępowania egzekucyjnego.

Przepis art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o komornikach sądowych i egzekucji(tekst jednolity: Dz. U. 2011r. Nr 231 poz. 1376) stanowi, że komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności.

Obecnie podstawą (zasadą) odpowiedzialności komornika z art. 23 jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Nie jest to odpowiedzialność na zasadzie winy. Nie jest to również odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, gdyż przyjęcie i zastosowanie takiej odpowiedzialności jest możliwe tylko w wypadkach przewidzianych przez ustawę, która przewiduje jednocześnie możliwość uwolnienia się od tej surowej odpowiedzialności, wskazując przesłanki egzoneracyjne (por. H. Ciepła, J. Skibińska-Adamowicz, Status prawny… , s. 19 i n.; wyroki SN: z 6 kwietnia 2006 r., IV CSK 6/2006, LexisNexis nr 404421, M.Prawn. 2006, nr 9, s. 458; z 16 marca 2007 r., III CSK 381/2006, LexisNexis nr 1810817, OSNC 2008, nr 2, poz. 28). Do przyjęcia odpowiedzialności komornika z art. 23 wystarcza sama niezgodność z prawem działania lub zaniechania komornika.

Przez działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem należy rozumieć niezgodność z normami prawa w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP, tj. z Konstytucją RP, ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi oraz rozporządzeniami, a także niezgodność z prawem Unii Europejskiej (por. H. Ciepła, J. Skibińska-Adamowicz, Status prawny…, s. 16 i n.). W wyroku z 23 września 2003 r., K. 20/2002, LexisNexis nr (...) (OTK ZU 2003, nr 7, poz. 76), Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że niezgodność z prawem należy ujmować obiektywnie, jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Niezgodności tej nie można natomiast ujmować jako działania niezgodnego z normami obyczajowymi i moralnymi, określanymi mianem zasad współżycia społecznego lub dobrych obyczajów.

Przepis art. 23 u.k.s.e. nie określa samodzielnie przesłanek odpowiedzialności komornika w sensie warunków powstania obowiązku naprawienia szkody. W tym zakresie będą mieć zastosowanie ogólne przesłanki odpowiedzialności deliktowej, wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego (por. uchwałę SN z 13 października 2004r., III CZP 54/2004, LexisNexis nr (...), OSNC 2005, nr 10, poz. 168). Do przesłanek tych należą:

1) szkoda w znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej;

2) fakt (zdarzenie), z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy (zdarzeniem tym według art. 23 jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie komornika);

3) związek przyczynowy między faktem (zdarzeniem) a szkodą.

Komornik ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą określoną w art. 23 we wszystkich aspektach jego działalności, a więc zarówno wtedy, gdy wykonuje czynności egzekucyjne jako organ egzekucyjny, jak i wtedy, gdy podejmuje inne czynności przekazane ustawą do jego kompetencji.

Oceniając zasadność powództwa w dalszej kolejności wskazać należy, że kwestię ochrony dóbr osobistych regulują przepisy art. 23 k.c. oraz art. 24 k.c. Pierwszy z nich zawiera przykładowy katalog dóbr osobistych. Nie jest to katalog zamknięty, a jedynie przykładowe wyliczenie, co nie oznacza, że pojęcie dóbr osobistych może być interpretowane w sposób dowolny. Środki ochrony na wypadek naruszenia dóbr osobistych reguluje art. 24 § 1 k.c., zgodnie z którym ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne, zaś w razie już dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie można również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

W myśl art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego Sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężna na wskazany cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Rozpoznając sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych Sąd powinien zatem w pierwszej kolejności określić dobro osobiste, które mogło zostać naruszone, a następnie ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, a dopiero w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić czy działanie pozwanego było bezprawne. Dowód, że dobro osobiste zostało naruszone ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie art. 24 k.c.

Żadne przedstawione w sprawie okoliczności nie wskazują aby doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. Powód nie wskazał jakie dobro osobiste zostało naruszone. Przepis art. 23 k.c. wymienia przykładowe dobra osobiste jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska. Powód natomiast powołał się na ruszenie jego prawa własności – integralności nieruchomości, które nie stanowi dobra osobistego i podlega odrębnej ochronie w oparciu między innymi o przepisy art. 222 i następne kodeksu cywilnego. Składając zeznania powód podnosił jednak okoliczności nękania jego osoby przez komornika i osoby mu przybrane poprzez nachodzenie w miejscu zamieszkania.

Nie potwierdziły się zarzuty powoda, jakoby doszło do naruszenia jego dobra osobistego rozumianego jako naruszenie miru domowego poprzez nachodzenie powoda przez komornika wraz z policją oraz innymi przybranymi osobami. Na dłużniku ciąży szereg obowiązków wynikających z mocy prawa w tym obowiązek udostępnienia pomieszczeń o których mowa w art. 814 k.p.c. Powód czynił trudności w udostępnieniu nieruchomości biegłemu celem dokonania oględzin na potrzeby sporządzenia opinii, odwołując umówione terminy spotkań z powołaniem na sprawy osobiste, rodzinne, leczenie lub tok innych postępowań przed sądem gospodarczym. Nie doszły do skutku trzy terminy oględzin nieruchomości 14 czerwca 2013r., 19 czerwca 2013r. oraz 25 czerwca 2013r. (k. 106 i 136 akt III Km 163/13). Komornik w oparciu o przepis art. 765 § 1 k.p.c. oraz Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 stycznia 2002r. w sprawie udzielania pomocy lub asystowania komornikowi przez Policję lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych wezwał do udzielenia pomocy przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych - przymusowego otworzenia mieszkania i wizji poprzez udzielenie asysty policji. Komornik podjął czynności na zajętej nieruchomości powoda w asyście policji w wyznaczonym terminie 24 lipca 2013r.

Nie potwierdziły się również dalsze twierdzenia powoda. Nie istnieją żadne przyczyny, dla których należałoby uznać, iż działania komornika były podejmowane niezgodnie z prawem.

Po pierwsze pozwany zarzucał, iż komornik objął opisem i oszacowaniem jedynie część nieruchomości, która faktycznie składa się z dwóch działek lecz stanowi geodezyjną całość. Komornik jest związany wnioskiem egzekucyjny i prowadził postępowanie egzekucyjne pod sygnaturą Km 163/13 przeciwko pozwanemu zgodnie z wniosku wierzyciela (...) Banku (...) S.A. tylko z nieruchomości o numerze KW (...). Dłużnik jest właścicielem jeszcze drugiej nieruchomości KW (...) lecz wniosek egzekucyjny z dnia 4 kwietnia 2013r. nie obejmował tej nieruchomości. Wskazany zarzut stanowił już przedmiot skargi na czynność komornika złożonej przez powoda dnia 29 sierpnia 2015r., która została oddalona (II Co 5859/15). Należy ponownie przywołać, iż zgodnie z art. 948 § 3 k.p.c. opisem i oszacowaniem należy objąć z osobna każdą nieruchomość stanowiącą przedmiot egzekucji jeżeli jest ona wpisana do odrębnej księgi wieczystej lub prowadzony jest dla niej odrębny zbiór dokumentów. Z kolej na mocy art. 46 k.c. przez nieruchomość należy rozumieć części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Jak wskazano wyżej komornik prowadził postępowanie egzekucyjne z wymienionej przez wierzyciela we wniosku egzekucyjnym nieruchomości oznaczonej KW (...), natomiast nieruchomość oznaczona KW (...) nie była przedmiotem postępowania egzekucyjnego w spawie Km 163/13, nie była przedmiotem opisu i oszacowania oraz licytacji, tym samym nie mogła podlegać wspólnej wycenie. Oddalając skargę w sprawie II Co 5859/15 Sąd Rejonowy w Gliwicach nie znalazł podstaw do podjęcia działań nadzorczych z urzędu w trybie art. 759 § 2 k.p.c. Wierzyciel złożył wniosek o zajęcie drugiej nieruchomości dłużników objętej księgą wieczystą (...) dnia 13 czerwca 2014r., a obecnie postępowania egzekucyjne z drugiej nieruchomości na wniosek wierzyciela zostało zawieszone. W konsekwencji nie znalazł zastosowania przepis art. 926 § 1 k.p.c. stanowiący o połączeniu egzekucji z rożnych nieruchomości z uwagi na cel egzekucji na wniosek jednej ze stron. Ponadto powód jako dłużnik bezczynny na etapie opisu i oszacowania nieruchomości nie złożył wniosku w trybie art. 926 § 1 k.p.c. ani też nie zwrócił się wówczas do wierzyciela o rozszerzenie wniosku o egzekucję o sąsiednią nieruchomość oznaczoną KW (...) z uwagi na przyległość nieruchomości. Powód w okresie opisu i oszacowania nieruchomości podejmował próby sprzedaży nieruchomości poza postępowaniem egzekucyjnym (k. 138 akt Km 163/13) nie wykazując zainteresowania opinią biegłego wydaną po oględzinach dnia 24 lipca 2013r. Pierwsze pisma, w których podnosił zasadność łącznej wyceny nieruchomości przyległych złożył w grudniu 2013r., a więc niemal pół roku po dokonanych oględzinach i trzy miesiące po dokonaniu przez komornika opisu i oszacowania, na miesiąc przez wyznaczonym terminem licytacji.

Powód w toku niniejszego procesu ponownie powołuje się na opinię biegłej E. M. sporządzoną w toku sprawy I Ns 459/09, której fragmenty powoływał już w skardze rozpoznanej w sprawie II Co 5859/15 (k. 24 akt II Co 5859/15). Należy wskazać, iż przedmiotowa opinia dotyczy innych nieruchomości oraz innych osób- uczestników niezwiązanych z niniejszym postepowaniem czy postępowaniem egzekucyjnym. Biegła wskazała, iż w omawianym przez nią przypadku, w sprawie I Ns 459/09 prowadzonej przez SR w Gliwicach grunty, które stanowiły przedmiot opinii w tamtej sprawie mogły być nabyte przez właścicieli gruntów przyległych i nie mogły być odrębnie zbyte oraz zagospodarowane. Opinia ta mogłaby wskazywać na celowość połączenia egzekucji z przyległych nieruchomości w trybie art. 926 § 1 k.p.c. do sprawy Km 163/13 lecz nie dowodzi bezprawności działań komornika, który w tym zakresie może działać jedynie na wniosek wierzyciela lub dłużnika. Powód jako dłużnik w toku sporządzenia opisu i oszacowania nie przywoływał tych okoliczności.

Zarzuty powoda sprowadzające się do zaniżenia wyceny nieruchomości nie mogą być również uznane za dowód bezprawnego działania pozwanego. W toku postępowania egzekucyjnego na zasadzie art. 948 § 1 k.p.c. komornik D. R. (1) powołał biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, który sporządził operat szacunkowy ustalając wartość nieruchomości na kwotę 392. 664 zł. Analiza akt Km 163/13 oraz akt II Co 2522/13 wskazuje, a powód wezwany do zapoznania się z operatem szacunkowym celem złożenia ewentualnych uwag, nie zgłosił uwag, które podnosi w toku niniejszego procesu. Komornik po dokonanym obwieszczeniu, zawiadomieniu stron o terminie opisu i oszacowania sporządził w wyznaczonym terminie protokół opisu i oszacowania nieruchomości, na który żadna ze stron nie złożyła skargi. M. K. został w dniu 9 września 2013r. skutecznie zawiadomiony o terminie i miejscu dokonania opisu i oszacowania, poprzez osobiste doręczenie zawiadomienia (k. 151 akt Km 163/13 tom I). Wskazana druga grupa zarzutów stanowiła również przedmiot skargi na czynność komornika złożonej przez powoda w sprawie II Co 5810/14, która nie została uwzględniona, a nadto ponownie nie znaleziono podstaw do podjęcia działań nadzorczych w trybie art. 759 § 2 k.p.c. W uzasadnieniu orzeczenia z dnia 5 stycznia 2015r. odrzucającego skargę na czynności komornika D. R. (1) wskazano, iż zarzuty odnoszące się do błędnego opisu i oszacowania stanowią niepopartą żadnymi okolicznościami czy dowodami polemikę z wyliczeniami wartości nieruchomości dokonanymi przez biegłego. W konsekwencji również nie sposób uznać, iż działania komornika w tym zakresie wykazywały znamiona bezprawności.

W zakresie w jakim powód domagał się zadośćuczynienia winien był nadto wykazać istnienie krzywdy i związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym na jakie się powołuje, a powstaniem krzywdy.

Nie wykazał jednak powód ani faktu doznania krzywdy, ani na czym krzywda ta miałaby polegać.

M. K. ma poczucie krzywdy w związku z przebiegiem całego postępowania egzekucyjnego w toku którego doszło do zajęcia, oszacowania, a następnie licytacji jego nieruchomości. Postawa powoda, prezentowana zwłaszcza w toku oględzin nieruchomości, następnie opisu, oszacowania, w szczególności zachowania unikające, bezczynność, nieuczestniczenie w czynnościach o których był zawiadamiany, nierespektowanie pouczeń, składanie środków odwoławczych po terminie, brak współpracy z własnym pełnomocnikiem ustanowionym z urzędu bezpośrednio wpłynęła na tok postępowania egzekucyjnego.

Komornik nie dokonał naruszenia żadnego z dóbr osobistych powoda. Działania komornika podjęte w toku postępowania egzekucyjnego nie noszą cech bezprawności. Brak jest związku przyczynowego między działaniem lub zaniechaniem komornika a krzywdą po stronie powoda.

W świetle powyższego powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności pozwanego. Brak wykazania wszystkich tych okoliczności skutkował oddaleniem powództwa o zadośćuczynienie w całości.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. przy uwzględnieniu, iż powód korzystał ze zwolnienia z kosztów sądowych w postaci opłaty od pozwu.