Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Szyszko

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSR del. do SO Agata Chmielnikowska (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Leszka Karpiny Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2013r.

sprawy A. M.

oskarżonego o przestępstwo z art. 281 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 2 sierpnia 2013 roku sygn. akt V K 193/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonego A. M. uznaje za winnego tego, że w dniu 15 listopada 2010 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W., dokonał kradzieży sześciu sztuk spodni męskich marki H. o łącznej wartości 2399,70 złotych, przy czym czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyki II Wydział Karny sygn. akt II K 503/03 z dnia 6 listopada 2003 r. za czyny z art. 280 § 1 k.k. i inne na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 19 kwietnia 2005 r. do 15 maja 2006 r. to jest za winnego popełniania przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to , na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia) na rzecz adwokata J. A. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

sygn. akt: IVKa 1156/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, V Wydział Karny (sygnatura akt: VK 193/13) uznał A. M., oskarżonego o popełnienia przestępstwa z art. 281 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za winnego popełnienia przestępstwa z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., z opisu czynu i kwalifikacji którego wyeliminował skutek w postaci doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała, naruszających czynności narządów na czas poniżej 7 dni, i wymierzył mu, na podstawie art. 281 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, w oparciu o przepis art. 63 § 1 k.k., Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w dniach od 15 listopada 2010 roku do 17 listopada 2010 roku.

Sąd ponadto, na podstawie art. 415 § 3 k.p.k., pozostawił bez rozpoznania powództwo cywilne wytoczone przez prokuratora na rzecz pokrzywdzonego.

Orzekając w przedmiocie kosztów, Sąd, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od obowiązku ich ponoszenia, orzekł też o wynagrodzeniu obrońcy z tytułu nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy, ustalając stan faktyczny w sprawie, oparł się na zgromadzonym z toku postępowania materiale dowodowym w postaci zeznań świadków P. G., W. M. oraz częściowo na zeznaniach świadka Ł. W. i częściowo na wyjaśnieniach oskarżonego, a także na dowodach z dokumentach w postaci protokołu przeszukania, protokołu oględzin płyty CD-R, obrazującej czas i miejsce zdarzenia, protokołu zatrzymania, dokumentacji medycznej, opinii sądowo-lekarskiej i opinii sądowo-psychiatrycznej, danych o karalności, odpisach wyroków oraz aktach sprawy Sadu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, sygn. VK 364/11.

W oparciu o wskazany wyżej materiał dowodowy Sąd Orzekający ustalił, że oskarżony w dniu 15 listopada 2010 roku, we W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonał kradzieży rozbójniczej 6 par spodni męskich, o łącznej wartości 2399,70 złotych, a następnie w celu utrzymania się w posiadaniu ich użył wobec P. G. przemocy w postaci popchnięcia go. Nadto Sąd Rejonowy ustalić, że oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, za podstawę działania w których przyjął skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków, II Wydział Karny, sygn. akt IIK 503/03, z dnia 6 listopada 2003 roku, za czyny z art. 280 § 1 k.k. i inne, na krę 3 lat pozbawienia wolności, którą oskarżony odbywał w okresie od 19 kwietnia 2005 roku do 15 maja 2006 roku.

Uzasadniając wymiar kary Sąd Rejonowy powołał się na dyrektywy określone w art. 53 k.k., w świetle których, uznał orzeczoną karę pozbawienia wolności za stanowiącą dolegliwość współmierną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Niezastosowanie zaś wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd I-ej Instancji uzasadnił brakiem pozytywnej prognozy kryminologicznej, na którą wskazuje dotychczasowy tryb życia oskarżonego, w szczególności jego uprzednia karalność, w tym działanie w warunkach powrotu do przestępstwa.

Powyższy wyrok w części odnoszącej się do rozstrzygnięcia zawartego w pkt I części dyspozytywnej, zaskarżył, wniesioną w terminie ustawowym apelacją, obrońca oskarżonego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia a polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 281 k.k. a nie wyłączenie z art. 278 § 1 k.k., podczas, gdy za taką oceną przemawiają i wyjaśnienia oskarżonego, i zeznania świadka Ł. W., a także zmienne i niepewne w tej kwestii zeznania pokrzywdzonego P. G..

Alternatywnie, na wypadek, gdyby Sąd Odwoławczy nie podzielił tego zarzutu, obrońca oskarżonego podniósł, że oskarżony opuszczając miejsce zdarzenia, nie znajdował się w posiadaniu skradzionych rzeczy, a zatem jego zachowanie nie mogło z tego względu wyczerpać znamion przestępstwa z art. 281 k.k.

Reasumując, powołując się na powyższe, obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się wyłączenie popełnienia przestępstwa stypizowanego w przepisie art. 278 § 1 k.k. i o wymierzenie mu kary 1 roku pozbawienie wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie oskarżonemu sprawstwa przestępstwa, którego znamiona stypizowane zostały w przepisie art. 281 k.k.

Sąd I-ej Instancji ustalenia oparł w tej kwestii oparł na zmiennych i niepewnych co do opisu sposobu zachowania A. M. zeznaniach świadka P. G.. I tak, P. G. słuchany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym w sposób enigmatyczny wskazał jako na sprawców użycia przemocy wobec niego polegającej na odepchnięciu oskarżonego i Ł. W.. Z zeznań pokrzywdzonego wynikało ponadto, że ruszył w pościg za Ł. W. i w czasie próby ujęcia tego sprawcy wdał się z nim w szamotaninę, która zakończyła się upadkiem ich obu i doznaniem przez P. G. obrażeń ciała naruszających czynności narządów na czas poniżej 7 dni.

Słuchany po raz kolejny P. G., opisując przebieg zdarzenia z dnia 15 listopada 2010 roku, zeznał odepchnięty, przed podjęciem ucieczki przez sprawców, został przez mężczyznę w białej bluzie, czyli oskarżonego, a potem w czasie ucieczki szarpał się z ujętym przez niego Ł. W., z którym też spadł ze schodów. Wskazując jako na sprawcę odepchnięcia mężczyznę odzianego w dniu zdarzenia w białą bluzę, czyli oskarżonego, P. G. wyraził niepewność co do osoby, którą wskazał. Składając zeznania w postępowaniu sądowym z kolei pokrzywdzony powołał się na niepamięć, podtrzymując jednocześnie i pierwsze, i drugie ze złożonych przez siebie w postępowaniu przygotowawczym zeznań.

Mając zatem na uwadze występującą w zeznaniach P. G. rozbieżność co od przebiegu zdarzenia, jak i brak możliwości jej wyjaśnienia spowodowany jego niepamięcią, a także spójnymi w zakresie niedopuszczenia się użycia przemocy wobec pokrzywdzonego wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami świadka Ł. W., uznać należało, że sprawstwo A. M. w tym zakresie nie zostało udowodnione w sposób niebudzący wątpliwości.

Z tych też, względów, zdaniem Sądu Odwoławczego, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy możliwe było jedynie przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.

Za niesłuszne Sąd Okręgowy uznał natomiast stanowisko wyrażone w apelacji stanowisko obrony w kwestii możliwości przypisania, co do zasady, sprawstwa przestępstwa z art. 281 k.k. tylko tej osobie, która znajduje się fizycznie w posiadaniu rzeczy w sytuacji, gdy mamy do czynienia z działaniem podjętym wspólnie i w porozumieniu, a podejmowane czynności wynikają albo ze z góry ustalonego podziału ról, albo podejmowane są wprawdzie ad hoc, ale za akceptacją każdego ze współdziałających sprawców. Dlatego też, stanowisko to nie legło u podstaw dokonanej przez Sąd Odwoławczy zmiany wyroku Sądu I-ej Instancji.

Jako konsekwencję dokonanej zmiany kwalifikacji prawnej czynu, którego sprawstwo zostało przypisane ostatecznie A. M., Sąd Okręgowy za zasadne uznał dokonanie także zmiany orzeczenia Sądu Rejonowego w odniesieniu do wymiaru kary.

Wymierzona oskarżonemu kara 2 lat pozbawienia wolności, wobec dokonanej zmiany kwalifikacji prawnej i przypisania A. M. sprawstwa przestępstwa zagrożonego karą znacznie mniej surową niż przewidziana przez przepis art. 281 k.k., stała się karą rażąco niewspółmierną w świetle dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Z tych też, względów Sąd Odwoławczy na nowo ukształtował wymiar orzekanej wobec oskarżonego kary.

Sąd Okręgowy podzielił natomiast stanowisko Sądu I-ej Instancji w zakresie braku podstaw do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, z uwagi na działanie przez oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa i jego dotychczasowy tryb życia nie pozwalający na przyjęcie w wypadku A. M. pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt I wyroku, w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymując w mocy.

O wynagrodzeniu obrońcy, z tytułu świadczonej w postępowaniu odwoławczym z urzędu na rzecz oskarżonego nieopłaconej pomocy prawnej, orzeczono w oparciu o przepisy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.