Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSR Julita Preis

Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Beska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 października 2017 roku w C.

sprawy z powództwa B. Ś.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

orzeka :

I.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki B. Ś. kwotę 1877,49 zł (jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt siedem złotych czterdzieści dziewięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 października 2016 roku do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 50,23 zł (pięćdziesiąt złotych dwadzieścia trzy grosze ) z tytułu kosztów procesu.

IV.  Nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Chełmnie z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych :

- od powódki B. Ś. kwotę 293,49 zł ( dwieście

dziewięćdziesiąt trzy złote czterdzieści dziewięć groszy)

- od pozwanego Towarzystwa (...) z

siedzibą w W. kwotę 362,05 zł ( trzysta sześćdziesiąt dwa

złote pięć groszy)

I C 813/16

UZASADNIENIE

Powódka B. S. w pozwie skierowanym przeciwko Towarzystwu (...) w W. domagała się zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kwoty 3399,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 października 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, wg norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała , że uczestniczyła w zdarzeniu komunikacyjnym, w którym jest osobą poszkodowaną , bowiem jej pojazd, samochód marki O. (...) uległ uszkodzeniu. Powódka wniosła o pokrycie szkody z OC sprawcy, a roszczenie zostało uznane co do zasady przez pozwanego. Wypłacono powódce łączną kwotę 2125,44 zł tytułem odszkodowania, w tym za naprawę pojazdu 1846,44 zł oraz 279,00 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego. Przedstawiono też jej kalkulację naprawy. Powódka nie zgadza się jednak z wyliczeniem przedstawionym przez pozwanego, bowiem zarówno koszt naprawy jak i części zamiennych został w nim znacznie zaniżony. Przedmiotowe wyliczenie nie odzwierciedla realnych stawek i czasu jaki należy poświęcić na naprawę pojazdu oraz kosztu oryginalnych części zamiennych. Powódka załączyła do pozwu kosztorys (...)'S nr (...) z którego jednoznacznie wynika, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu stanowiącego jej własność wynosi łącznie 4424,64 zł brutto. Powódka wzywała pozwanego do dobrowolnej zapłaty dochodzonej pozwem kwoty jednakże otrzymała odpowiedź odmowną. Pozwany też tylko w części uregulował odszkodowanie za wynajem auta zastępczego. Powódka wskazała, że wzywając do zapłaty pozwanego przedstawił mu rzeczywisty kosztorys naprawy i wymiany uszkodzonych części na nowe oryginalne, załączając kosztorys (...)'S nr (...) do szkody oraz , że wyliczenia obu stron sporu były niższe, bowiem niepoprawnie zakwalifikowano jedną z części, zamiast „poszycie przodu" (wymiana zderzaka przedniego) ujęto w kosztorysie listwę błotnika. Tym samym po poprawie kosztorysu i uwzględnieniu wymiany zderzaka przedniego „poszycie przodu" koszt naprawy jest wyższy i wg powódki wynosi 4424,64 zł brutto.

Pozwany zaś wycenił szkodę na kwotę 1846,44 zł. Różnicy w kwocie 2.578,20 zł dochodzi powódka niniejszym pozwem. Ponadto powódka dochodzi od pozwanego także zapłaty kwoty 321,00 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego oraz kwoty 500,00 zł tytułem utraty wartości handlowej. Powódka wyjaśniła , że nie wynajęła auta od pozwanego, ponieważ początkowo otrzymała odmowną decyzję co do wypłaty odszkodowania. Powódka ostatecznie stanęła przed koniecznością wynajmu auta , a pozwany ciągle odmawiał wypłaty odszkodowania powołując się na brak danych o sprawcy, pomimo sporządzonej notatki policyjnej. Stawka jaką zapłaciła powód za 1 dzień wynajmu nie odbiega od rynkowych. Jest to stawka za wynajem auta o tej samej klasie co uszkodzone auto. (...) było naprawiane przez cały okres wynajmu bez przestoju. Powód żąda zapłaty za całe 5 dni, a nie tylko za 3 dni wynajmu auta zastępczego za czas naprawy.

W zakresie żądania utraty wartości handlowej powódka wskazała, że zakupiła auto w stanie bardzo dobrym. (...) ma bardzo mały przebieg. Było bezkolizyjne.

Powołując podstawy prawne powództwa powódka wskazała , że zgodnie z art. 822 kc zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do naprawienia powstałej wskutek zdarzenia różnicy w majątku w formie zapłaty stosownej kwoty pieniężnej, w granicach normalnych następstw działania sprawcy szkody. Zgodnie zaś z art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, wg wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1988 r., sygn. I CR 151/88 orzekł, że: „ Roszczenia o świadczenia należne od (...) w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń (...) i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości".

Zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą poszkodowany może żądać zwrotu kosztów materiałów i części fabrycznie nowych służących do naprawienia pojazdu, o ile w rażący sposób nie powoduje to wzrostu jego wartości. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale Składu Siedmiu Sędziów, mającą moc zasady prawnej z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11. Sąd Najwyższy wskazał, iż brak podstaw, aby poszkodowany, ponosił dodatkową stratę w postaci różnicy pomiędzy wartością części zamiennych, jaką miały one przed wypadkiem, a wartością części fabrycznie nowych oryginalnych, których zamontowanie w naprawionym pojeździe było celowe. Wobec powyższego powódka wskazała , że ma prawo oczekiwać, iż otrzyma od pozwanego (ubezpieczyciela) kwotę, która obejmuje także wartość nowych części, których zamontowanie jest potrzebne, aby przywrócić pojazd do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę. Obowiązkiem zaś zakładu ubezpieczeń jest ustalenie i wypłacenie odszkodowania w takiej właśnie wysokości. Także ze względów na bezpieczeństwo samego posiadacza pojazdu, jak i innych uczestników ruchu drogowego montowanie w pojeździe przywracanym do stanu poprzedniego części nienowych/ nieoryginalnych niesie za sobą ryzyko obniżenia stopnia bezpieczeństwa posiadacza pojazdu i innych uczestników ruchu drogowego. Takie działania, chociaż na pozór prowadzą do zmniejszenia obciążeń zakładów ubezpieczeń, mogą w konsekwencji doprowadzić do kolejnych szkód i konieczności kolejnych wymian, co w konsekwencji zwiększy obciążenie ubezpieczycieli z tytułu wypłaty odszkodowań. Biorąc pod uwagę wartość przedmiotowego samochodu, jego rok produkcji oraz sporządzony kosztorys naprawy żądanie powódki jest w jej ocenie całkowicie uzasadnione.

W ocenie powódki całkowicie uzasadnione jest także roszczenie zapłaty kwoty 321 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z najem pojazdu zastępczego. Dotychczasowe, ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego potwierdza prawo poszkodowanego do najmu pojazdu zastępczego. Powódka powołała uchwałę Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. III CZP 5/11. Ponadto wskazała, że dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego uzasadnia wniosek, że celowymi i ekonomicznie uzasadnionymi wydatkami na najem pojazdu zastępczego są koszty najmu ponoszone w okresie koniecznym do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu. Przez okres konieczny do naprawy należy rozumieć czas przypadający na: czas bezpośrednio przypadający na zgłoszenie ubezpieczycielowi szkody, czynności likwidacyjne samodzielnie prowadzone przez ubezpieczyciela (np. czas najmu bezpośrednio poprzedzający zgłoszenie szkody, czas od zgłoszenia szkody do chwili przeprowadzenia oględzin, niekiedy również do chwili przeprowadzenia ponownych oględzin, jeśli w czasie pierwszych oględzin nienależycie został określony rzeczywisty zakres szkody, okres oczekiwania przez poszkodowanego na otrzymanie kosztorysu w celu rozpoczęcia bez zbędnej zwłoki naprawy uszkodzonego samochodu, itp.), czynności mieszczące się w ramach współdziałania stron w zakresie ustalenia zakresu szkody i kosztów naprawy (np. czas oczekiwania na akceptację kosztorysu sporządzonego przez zakład naprawczy, gdyż dokonanie tej czynności zostało w uzgodnieniu przerzucone na poszkodowanego albo sporządzenie tego kosztorysu było wynikiem nienależytego określenia przez zakład ubezpieczeń zakresu szkody i wysokości kosztów naprawy), czas rzeczywistej naprawy uszkodzonego pojazdu, który uwzględnia oczekiwanie na zamówione części zamienne i możliwości organizacyjne zakładu naprawczego (np. oczekiwanie uszkodzonego samochodu w kolejce na naprawę z uwagi na konieczność realizacji innych, uprzednio zawartych zobowiązań, dni wolne od pracy w funkcjonowaniu zakładu naprawczego, etc.), inne obiektywne czynniki wpływające na proces naprawy i niemożność odtworzenia możliwości korzystania z rzeczy poprzez naprawę uszkodzonego pojazdu mechanicznego (np. czas konieczny do przekazania pojazdu mechanicznego do naprawy i jego odbiór, czas konieczny do przeprowadzenia dodatkowych badań technicznych, itp.) W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego brak jest jakiejkolwiek wypowiedzi pozwalającej na uznanie, że wydatki na najem pojazdu zastępczego są celowe i ekonomicznie uzasadnione tylko wówczas, gdy dotyczą jednego czy dwóch z w/w okresów, np. czasu technologicznej naprawy.

Technologiczny czas naprawy, ustalony na podstawie programów kosztorysowych, który tylko modelowo uwzględnia sumę operacji naprawczych niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego jest bowiem pojęciem o wiele węższym od czasu rzeczywistego naprawy (czasu niezbędnego do naprawy), gdyż nie uwzględnia wielu faktycznych czynników, które mogą wystąpić podczas naprawy i w normalnym jej toku (np. oczekiwania na części zamienne, przerwy w naprawie, które wynikając z obiektywnych przyczyn, m.in. z przyczyn technologicznych, czy z możliwości organizacyjnych zakładu naprawczego, w tym dni wolnych od pracy, stopnia obłożenia zamówieniami, ctc.). Oparcie metodyki ustalania wysokości należnego odszkodowania za wydatki na najem pojazdu zastępczego wyłącznie o np. tzw. technologiczny czas naprawy, oznacza pominięcie znacznego okresu czasu, w którym poszkodowany obiektywnie nie może odtworzyć możliwości korzystania z własnej rzeczy poprzez jej naprawę, a w konsekwencji częściowe przeniesienie ciężaru naprawienia szkody na poszkodowanego. Biorąc pod uwagę powyższe, dochodzone przez powódkę żądanie zasądzenia odszkodowania za koszt najmu samochodu zastępczego jest jej zdaniem jak najbardziej zasadne.

Odnosząc się zaś do żądania zapłaty odszkodowania tytułem utraty wartości handlowej powódka wskazała , że dochodzi niniejszym pozwem kwoty 500,00 zł. Jednakże zastrzega sobie możliwość zwiększenia żądania w tym zakresie, a powyższe uzależnia od opinii biegłego sądowego. Swoje uprawnienia powódka wywodzi z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2001 r., sygn. III CZP 57/01, w której to SN orzekł, iż: „Odszkodowanie za uszkodzenie samochodu może obejmować oprócz kosztów jego naprawy także zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej różnicy między wartością tego samochodu przed uszkodzeniem i po naprawie." Powyższe uzasadnia fakt, iż po naprawie co prawda samochód odzyskuje sprawność techniczną, jednakże nie uzyskuje takiej wartości handlowej, jak przed wypadkiem (jego cena sprzedażowa po naprawie - na skutek faktu, że jest powypadkowy - maleje). Różnica w tej wartości stanowi utratę wartości handlowej, której zwrotu w świetle powyższej uchwały mogą domagać się poszkodowani właściciele pojazdów. (...) powódki zostało zakupione jako bezwypadkowe od pierwszego właściciela. W chwili obecnej pojazd utracił na wartości około 10 % bowiem jest autem powypadkowym. Nadto powódka wskazała , że odsetek ustawowych za opóźnienie powód żąda od dnia 24.10.2016 r. bowiem z tego dnia jest pismo pozwanego odmawiające wypłaty odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew pozwany Towarzystwo (...) w W. wskazał, że kwestionuje dochodzone przez powódkę roszczenia co wysokości w zakresie żądanej kwoty z tytułu odszkodowania oraz co do zasady i co do wysokości w zakresie żądanej kwoty z tytuły zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz zwrotu kosztu utraty handlowej uszkodzonego pojazdu. Wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że bezspornym jest fakt, iż pozwanemu została zgłoszona majątkowa na skutek zdarzenia z dnia 21 maja 2016 r. Podczas zdarzenia drogowego został uszkodzony pojazd marki O. (...), będący własnością powoda. Niezwłocznie po zgłoszeniu szkody pozwany podjął czynności w celu ustalenia okoliczności niezbędnych do określenia odpowiedzialności pozwanego i wysokości ewentualnego odszkodowania. Pismem z dnia 12 lipca 2016 r. pozwany poinformował powódkę, iż wartość powstałej szkody ustalono na kwotę 1.846,44 zł brutto, jednak z uwagi na brak dokumentacji pozwalającej na ustalenie odpowiedzialności sprawcy brak jest podstaw do zmiany wcześniej zajętego stanowiska w przedmiocie odmowy wypłaty odszkodowania. Ponadto pismem z dnia 15 lipca 2016 r. pozwany poinformował powódkę, iż w kwestii wypłaty odszkodowania z tytułu utraty wartości rynkowej nie znalazł podstaw do uznania roszczenia powoda za zasadne. Ostatecznie stanowiskiem z dnia 30 sierpnia 2016 r. pozwany bezspornie przyznał i wypłacił powódce odszkodowanie w wysokości 2.125, 44 zł. Na powyższą kwotę składała się kwota 279 zł z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwota 1.846,44 zł z tytułu uszkodzenia pojazdu. W odpowiedzi na zgłaszane w późniejszym czasie roszczenia powódki pismem z dnia 24 października 2016 r. pozwany poinformował powoda, iż nie ma podstaw do uznania roszczenia w zakresie dopłaty do wypłaconego już odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe, najmu pojazdu zastępczego oraz utraty wartości pojazdu. W ocenie pozwanego kwoty wypłacone powódce w pełni odpowiadają rozmiarowi poniesionej szkody, a dopłata kolejnych kwot doprowadziłaby do bezpodstawnego wzbogacenia powódki kosztem pozwanego.

W zakresie żądania pozwanej dopłaty kwoty odszkodowania 2.578,20 zł z tytułu poniesionej szkody pozwany wskazał, że rozliczenie przedmiotowej szkody zostało dokonane przez pozwanego wg kosztorysu A. nr (...) i ustalone na kwotę 1846,44 zł brutto. Przedmiotowy kosztorys został sporządzony z uwzględnieniem wszystkich uszkodzeń pojazdu powstałych podczas zdarzenia z dnia 21 maja 2016 r. W ocenie pozwanego kwota ustalona w oparciu o sporządzony kosztorys jest wystarczająca i brak jest podstaw do przyznania dalszych kwot odszkodowania z tytułu przedmiotowej szkody. Powódka opiera swoje żądanie na kosztorysie E.’s, z którego wynika , iż koszt napraw uszkodzonego pojazdu wynosi 4.424, 64 zł. Pozwany kwestionuje fachowość i rzetelność kalkulacji przedstawionej przez powódkę. Pozwany podniósł, iż sporządzający przedstawioną kalkulację nie wskazał, czy wykonał ową kalkulację mając wgląd do druków zgłoszenia szkody, czy też jedynie w oparciu o wskazaną strefę uszkodzeń i ustną informację o przebiegu zdarzenia. Istotne jest też, jakich cześć użyto do naprawy rzeczonego pojazdu, bowiem jeśli ten element nie zostanie uwzględniony przy ustalaniu wysokości należnego świadczenia okaże się, że zaszły okoliczności prowadzące do bezpodstawnego wzbogacenia się właściciela pojazdu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wysokość odszkodowania przysługującego od Ubezpieczyciela za uszkodzenie pojazdu mechanicznego winno obejmować niezbędne i ekonomiczne uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku ( por. wyrok SN- Izba Cywilna z dnia 13 czerwca 2003 r. III CZP 32/2003 OSNC 2004/1 poz. 51). Zgodnie z zasadami odpowiedzialności gwarancyjnej zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność w granicach normalnych następstw szkody. Reguła ta nie przeczy zasadzie pełnego odszkodowania, ale jednocześnie nie zobowiązuje do zwrotu całości poniesionych kosztów, a jedynie do pokrycia ekonomicznie uzasadnionych wydatków.

Co do roszczenia powódki w zakresie zapłaty kwoty 321,00 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego pozwany wskazał, że , iż decyzją z dnia 30 sierpnia 2016 r. pozwany przyznał i wypłacił powódce odszkodowanie z tego tytułu w wysokości 279 zł. Pozwany po przeprowadzeniu analizy kosztów najmu pojazdu zastępczego zweryfikował zasadny czas najmu pojazdu zastępczego do 3 dni, a stawkę za dobę najmu do kwoty 75, 61 zł netto+ vat. Pozwany poniósł, że pismem z dnia 23 maja 2016 r. poinformował powódkę o możliwości wynajęcia pojazdu w wyżej wskazanej stawce, czyli znacznie niższej niż stawka wskazana przez powódkę. Ponadto w ocenie pozwanego niezrozumiałym jest oddanie pojazdu do zakładu naprawczego w okresie dni wolnych tj. 16 lipca 2016 r., wobec czego pozwany dokonał weryfikacji ilości zasadnych dni najmu. Wbrew twierdzeniom powódki roszczenie uzasadniające okresu najmu pojazdu zastępczego wymaga należytego udowodnienia. Gołosłowne twierdzenia o tym, że pojazd był powódce niezbędny nie stanowią przesłanki do wypłaty odszkodowania. Decyzja o najmie pojazdu zastępczego powinna być uzasadniona racjonalnymi potrzebami, a koszt najmu nie powinien być wyższy od przewidywanych wskutek braku samochodu utraconych korzyści. Należy więc zauważyć, że nie w każdym przypadku, gdy pojazd ulegnie uszkodzeniu lub zniszczeniu, najem pojazdu zastępczego musi być uzasadnione. Preferowane jest w tym zakresie działanie rozsądne i ekonomiczne. W przypadku najmu pojazdu zastępczego istotne jest również, aby pojazd zastępczy był pojazdem tej samej klasy, co pojazd używany przed szkodą. Ustawowy obowiązek minimalizacji szkody ciążący na poszkodowanym, dotyczy także wyboru auta klasą odpowiadającego pojazdowi uszkodzonemu. Poszkodowany jest obowiązany podejmować wszelkie działania zmierzające do zminimalizowania szkody, jeśli natomiast nie podejmuje odpowiednich działań, nie może to skutkować zwiększeniem obowiązku odszkodowawczego ubezpieczyciela. Pozwany przyznał, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania warsztatów/ wypożyczalni, które oferują najem po cenach najniższych.

Poszkodowany ma natomiast ustawowy obowiązek minimalizacji szkody, co w niniejszej sprawie przedkłada się na obowiązek poszukiwania tańszego auta zastępczego, w sytuacji, gdy ten warsztat/ wypożyczalnia/, do którego poszkodowany się zwrócił, oferuje najem pojazdu po cenie, która wydaje się być przeciętnemu człowiekowi wygórowana.

Z kolei co do żądania powódki w zakresie zapłaty kwoty 500,00 zł z tytułu utraty wartości rynkowej pozwany podniósł, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany po analizie całości dokumentacji nie znalazł podstaw do uznania roszczenia powoda za zasadne. Zgodnie z instrukcją określenia rynkowego ubytku wartości pojazdów nr (...) opublikowaną w biuletynie „Rzeczoznawca samochodowy nr (...) pkt. 2.7” zasadność naliczenia ubytku wartości pojazdu ma uzasadnienie w przypadku zaistnienia zdarzenia o charakterze kolizyjnym dla pojazdów o okresie eksploatacji do sześciu lat. Z ustaleń poczynionych w toku postępowania likwidacyjnego uszkodzony pojazd został wyprodukowany w 2004 r., tym samym brak jest podstaw do przyznania odszkodowania z tego tytułu .

W zakresie żądania powódki zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 24 października 2016 r. pozwany powołał art. 14 pkt. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce odszkodowanie w pełni pokrywające zakres powstaje szkody.

Sąd ustalił, co następuje :

B. S. jest właścicielką samochodu osobowego marki O. (...) numerze rejestracyjnym (...), rocznik 2004 o pojemności silnika 998 cm . W dniu 21 maja 2016 r. w B. samochodem tym kierował D. S. (1). Na skutek nieustąpienia pierwszeństwa podczas wykonywania manewru zmiany pasa ruchu kierujący samochodem ciężarowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) D. S. (2) doprowadził do zderzenia z samochodem O. (...) kierowanym przez D. S. (1). W wyniku zderzenia w samochodzie O. (...) uszkodzeniu uległ zderzak przedni prawy, błotnik przedni prawa strona wraz z plastikową osłoną błotnika , felga stalowa koła przedniego prawego i została zarysowana obudowa lusterka zewnętrznego prawego. Sprawca kolizji D. S. (2) został ukarany mandatem karnym.

Właścicielem samochodu ciężarowego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) był wówczas M. S.. Miał on zawartą z Towarzystwem (...) w W. umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych dotyczącą tegoż samochodu, potwierdzoną polisą nr (...).

dowód : akta szkodo we pozwanego , z których dowód Sąd przeprowadził na rozprawie w dniu 10.03.2017 roku - k. 66

Samochód należący do B. S. marki O. (...) numerze rejestracyjnym (...) miał już przed kolizją, która miała miejsce dnia 21.05.2016 roku dokonywane naprawy blacharsko - lakiernicze na ścianie bocznej tylnej lewej. Po szkodzie z dnia 21 maja 2016 r. samochód został poddany częściowej naprawie polegającej na usunięcia wgniecenia i deformacji błotnika przedniego prawego oraz na usunięciu otarcia zderzaka przedniego poprzez polerowanie elementu. Nadal nienaprawione są uszkodzenia powstałe w wskutek tejże kolizji polegające na otarciach i zarysowaniach : reflektora prawego, podstawy lustra zewnętrznego prawego wraz z obudową , tarczy kola przedniego prawego, listwy prawej zderzaka przedniego oraz zderzaka przedniego w prawej części ,a także listwy błotnika przedniego prawego .

W dniu 22 maja 2017 r. w samochodzie samochodu marki O. (...) numerze rejestracyjnym (...) występowały też uszkodzenia pojazdu nie mające związku ze szkodą powstałą dnia 21 maja 2016 r. tj. uszkodzenia zderzaka przedniego w postaci jego odkształceń i deformacji oraz otarć w jego lewej części, świadczące o wcześniejszej kolizji, a także otarcia listwy prawej zderzaka tylnego oraz połamanie listwy podszybia w lewej części.

Koszt naprawy uszkodzeń w/w pojazdu wynikających ze szkody z dnia 21.05.2016 r. , wg cen części na dzień powstania szkody oraz obowiązujących w nieautoryzowanych zakładach naprawczych w 2016 r. średnich stawek pracochłonności napraw w wysokości 100 zł netto za prace blacharskie oraz 100 zł netto za prace lakiernicze, przy uwzględnieniu wcześniejszych uszkodzeń zderzaka przedniego , przy użyciu części oryginalnych , wynosi 3 705,81 złotych brutto.

r

B. S. w okresie od 16.07.2016 r. do 21.07.2016 r. w firmie “AutoManiaSerwis ” s.c. (...).M. C. w B. wypożyczyła jako podjazd zastępczy samochód marki C. (...) za cenę 120 zł brutto. Przeciętne dzienne ceny wynajmu samochodu zastępczego klasy A ( w tej klasie mieści się pojazd zastępczy wynajęty przez B. S.) bez kaucji, bez limitu przejechanych kilometrów, przy bezgotówkowej formie rozliczeń i przy uwzględnieniu wynajmu na okres do 5 dni, na terenie B. I T. mieszczą się w granicach od 59,35 zł do 80,50 zł netto.

Nie stwierdzono rynkowego ubytku wartości samochodu marki O. (...) numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 21 maja 2016 r.

dowód : - opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej , wyceny pojazdów samochodowych i kosztów napraw Ł. W. - k. 79 - kopia faktury VAT (...) - k. 40 r

Dnia 23 maja 2016 r. B. S. zgłosiła do Towarzystwa (...) w W. żądanie naprawienia szkody powstałej w jej pojeździe O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Towarzystwo (...) w G. potwierdzając przyjęcie zgłoszenia szkody w piśmie z dnia 23.05.2016 r. poinformowało B. Ś., że w przypadku uszkodzenia pojazdu, osoba, która utraciła możliwości korzystania z niego może ubiegać się o zwrot koszt wynajmu samochodu zastępczego, o ile jego brak pociąga za sobą nadmierne utrudnienia lub koszty , a jednocześnie poszkodowany nie dysponuje innym pojazdem, z którego mógłby korzystać. Uzasadniony okres wynajmu obejmuje przede wszystkim czas trwania naprawy , a w przypadku szkody całkowitej czas niezbędny na dokonanie zakupu auta o podobnych parametrach co uszkodzone. W piśmie tym ubezpieczyciel zaproponował skorzystanie z oferty wypożyczalni współpracujących z ubezpieczycielem ,wskazując ich dane kontaktowe . Nadto ubezpieczyciel poinformował B. Ś., że skorzystanie z tej oferty nie jest obligatoryjne, jednakże w razie wynajęcia pojazdu zastępczego we własnym zakresie, koszt wynajmu zostanie uznany do wysokości stawki obowiązującej u jego partnera to jest do kwoty 69,11 zł.

W piśmie z dnia 20 czerwca 2016 r. Towarzystwo (...) poinformowało B. Ś., iż brak jest podstaw do przyznania jej odszkodowania. Ubezpieczyciel wskazał, że wypłata odszkodowania może nastąpić po ustaleniu osoby odpowiedzialnej za szkodę, w sposób nie budzący wątpliwości (art. 415 kc ), a w przedmiotowej sprawie nie można przypisać odpowiedzialności za spowodowanie szkody kierującemu pojazdem marki V. nr rej. (...), wobec czego w konsekwencji nie zachodzi odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Nadmienił, że wskazany sprawca szkody nie dostarczył potwierdzenia swojej odpowiedzialności za spowodowanie szkody w dniu 21.05.2016 r., a ponadto brak jest informacji z policji w tym zakresie. W piśmie z dnia 30 czerwca 2016 r. pełnomocnik B. Ś. wezwała Towarzystwo (...) w G. , w odpowiedzi na pismo z dnia 20 czerwca 2016r. , do wystąpienia o udostępnienie notatki policyjnej celem ustalenia sprawy szkody oraz do zapłaty należności w wysokości 4053,68 zł tytułem odszkodowania dla pokrycia szkody rzeczowej w pojeździe marki O. (...) nr rej. (...) powstałej w wyniku wypadku komunikacyjnego dnia 21 maja 2016 r., w którym jej mocodawczyni jest osobą poszkodowaną, na którą to kwotę składa się koszt naprawy w wysokości 3053,68 zł i koszt ubytku wartości handlowej w wysokości 1000 zł.

W piśmie z dnia 12 lipca 2016 r. Towarzystwo (...) , w odpowiedzi na pismo z dnia 30.06.2016 r. , poinformowało

r

pełnomocnika B. S. , że po ponownej analizie zebranej dokumentacji wartość powstałej szkody ustalono na kwotę 1846,44 zł brutto. Jednak brak dokumentacji pozwalającej na ustalenie odpowiedzialności nie pozwala na zmianę uprzednio zajętego stanowiska z dnia 20.06.2016. Wypłata odszkodowania może nastąpić bowiem nastąpić po ustaleniu osoby odpowiedzialnej za szkodę, w sposób nie budzący wątpliwości ,a ubezpieczyciel nie otrzymał dotąd ani potwierdzenia okoliczności szkody od drugiego uczestnika kolizji, ani informacji z policji. W piśmie wskazano też , że kosztorys przesłany przez pełnomocnika B. S. nie uwzględnia możliwości użycia do naprawy części alternatywnych, a zastosowanie części alternatywnych jest zgodne z wytycznymi (...) dotyczącymi likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych z dnia 16.12.2014 r. Z kolei w piśmie z dnia 15 lipca 2016 r. Towarzystwo (...) poinformowało pełnomocnika B. S. ,iż po rozpatrzeniu sprawy nie znalazło podstaw do wypłaty odszkodowania z tytułu utraty wartości rynkowej samochodu marki O. (...) nr rej. (...). Wskazało , że zgodnie z instrukcją określania rynkowego ubytku wartości pojazdów nr (...) opublikowaną w biuletynie RZECZOZNAWCA SAMOCHODOWY Nr (...) pkt 2.7 zasadność naliczenia ubytku wartości pojazdu ma uzasadnienie w przypadku zaistnienia zdarzenia o charakterze kolizyjnym dla pojazdów o okresie eksploatacji do sześciu lat, a jak ustalono pojazd O. (...) wyprodukowany został w 2004 r. i tym samym warunek nie został spełniony. W piśmie z dnia 24 lipca 2016 r. pełnomocnik B. S. wezwała Towarzystwo (...) w G. dodatkowo do zapłaty kwoty 600 zł z tytułu odszkodowania za wynajem pojazdu na czas dokonywania naprawy, załączając fakturę VAT nr (...) . W piśmie wskazała , że poszkodowana B. S. w związku z uszkodzeniem swojego pojazdu w kolizji drogowej wypożyczyła auto zastępcze. (...) zastępcze było konieczne ze względu na konieczność naprawy uszkodzonego pojazdu.

W piśmie z dnia 30 sierpnia 2016 r. Towarzystwo (...) poinformowało pełnomocnika B. S., że w związku z likwidacją szkody zgłoszonej z umowy ubezpieczenia: obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przyznało jej odszkodowanie w kwocie 2 125,44 zł.

Rozliczenia szkody dokonano w zakresie ustalonych kosztów naprawy pojazdu wg kosztorysu audatex nr (...) w kwocie 1846,44 zł brutto, oraz z tytułu kosztów najmu pojazdu wg faktury nr (...) po weryfikacji w kwocie 279,00 zł brutto. W odniesieniu do przeprowadzonej weryfikacji kosztów najmu ubezpieczyciel poinformował, iż zweryfikował zasadny czas najmu do 3 dni a stawkę za dobę najmu do kwoty 75,61 zł netto + vat. W uzasadnieniu swej decyzji wskazał, iż wraz z pismem z dnia 23.05.2016 r. została Poszkodowanej przekazana informacja o możliwości najmu pojazdu w stawce 75,61 zł netto czyli znacznie niższej niż wynikająca ze złożonego roszczenia, dodatkowo wskazano dane kontaktowe podmiotów świadczących usługę. Należy więc przyjąć, że Poszkodowana bez ewentualnej nadmiernej uciążliwości miała możliwość obniżenia kosztów najmu pojazdu. W związku z powyższym weryfikacja stawki za dobę najmu pojazdu jest zdaniem ubezpieczyciela za całkowicie uzasadnioną. Zaś w kwestii ustalonego czasu naprawy ubezpieczyciel wskazał, że technologia naprawy wynosi 9,9 rbg czyli maksymalnie 2 dni robocze, dodatkowo doliczono 1 dzień na ewentualne sprawy organizacyjne. Odstawienie pojazdu do naprawy w sobotę i związany z tym dodatkowy przestój pojazdu przez dni wolne od pracy nie znajduje uzasadnienia.

Mimo podtrzymania dotychczasowych żądań przez pełnomocnika B. S. w piśmie z dnia 29.09.2016 r. ubezpieczyciel nie zmienił swego stanowiska , o czym poinformował pełnomocnika B.

r

S. w piśmie z dnia 24 października 2016 r. dowód: - kopie korespondencji prowadzonej pomiędzy stronami - k. 7 - 30 - akta szkodowe pozwanego

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zebranych w sprawie wyżej szczegółowo opisanych, w tym akt szkodowych pozwanego , z których dowód Sąd przeprowadził na rozprawie w dniu 10.03.2017 roku ( k. 66) . Sąd oparł się także na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej , wyceny pojazdów samochodowych i kosztów napraw Ł. W.( k. 79 ), która w ocenie Sądu jest wyczerpująca. Pozostałe wnioski dowodowe zgłoszone w pozwie zostały przez pełnomocnika powódki cofnięte na rozprawie w dniu 10 marca 2017 r.

Sąd zważył, co następuje :

Pozwany Towarzystwo (...) w W. jest ubezpieczycielem z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów posiadacza pojazdu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) , którym kierował sprawca kolizji z dnia 21 maja 2016 r. - D. S. (2), w wyniku której uszkodzony został samochodu marki O. (...) numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem jest powódka B. S. ( okoliczność bezsporna). Art. 822 § 1 i 4 kc stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zasady odpowiedzialności pozwanego reguluje też ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2016 r. , poz. 2060 z późn. zm.). W myśl art.

34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Art. 35 cytowanej ustawy stanowi, że ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, zaś zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zgodnie z art. 435 § 1 kc prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Art. 436 kc stanowi zaś , że odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych czyli na zasadzie winy.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego co do zasady jako ubezpieczyciela sprawy szkody nie była sporna.

Art. 363 § 1 kc przewiduje , że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże , gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. W przypadku żądania skierowanego do ubezpieczyciela sprawcy szkody naprawienie szkody winno przybrać postać wypłaty odszkodowania (art. 822 § 1 kc ) odpowiadającego kosztom tej naprawy, albo też gdy naprawa jest niemożliwa bądź nieopłacalna, poszkodowany może domagać się zapłaty odszkodowania odpowiadającego wartości samochodu przed szkodą, pomniejszonego o wartość jego pozostałości, która ma określoną wartość i nadal pozostaje w majątku poszkodowanego. Ubezpieczyciel nie ma prawa domagać się od pozwanego przedstawienia rachunków , że naprawił auto . Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzają naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2001 r. wydanej w sprawie III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74 ).

Powódka domagała się od pozwanego wypłaty odszkodowania przy uwzględnieniu konieczności użycia do naprawy części oryginalnych . W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, które to ceny zazwyczaj będą cenami autoryzowanych warsztatów obsługi pojazdów i cen nowych oryginalnych części (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03). Bez znaczenia przy tym jest okoliczność, że ceny części oryginalnych są cenami maksymalnymi. Jak to wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 maja 1980 r. w sprawie o sygnaturze III CRN 223/80, przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (por też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r. II CR 425/72, OSNC 1973/6/11). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się przy tym, że odszkodowanie należne w ramach ubezpieczenia obejmuje wszystkie koszty przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. O przywróceniu pojazdu do stanu poprzedniego można zaś mówić jedynie wówczas, gdy stan pojazdu po naprawie, pod każdym względem (stan techniczny, zdolność użytkową części składowe, trwałość, wygląd estetyczny itp.) odpowiada stanowi tego pojazdu sprzed wypadku (por wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 listopada 1992 r. I ACr 410/92 OSA 1993/8/57). W rezultacie przywrócenia do stanu poprzedniego pojazd winien odzyskać takie same walory użytkowe i estetyczne, jakie miał przed wyrządzeniem szkody. Należy zatem przyjąć za punkt wyjścia, że zasadą powinno być ustalanie odszkodowania według części oryginalnych. Z założenia bowiem wykorzystanie właśnie takich części zapewnia przywrócenie pojazdowi stanu poprzedniego pod wszystkimi istotnymi względami. Stanowisko takie jest dominujące w judykaturze . W niniejszej sprawie Sąd stwierdził, że brak jest podstaw do przyjęcia , by w samochodzie powódki były zamontowane przed kolizją w zakresie obszaru powstałych w wyniku kolizji uszkodzeń części nieoryginalne ( z opinii biegłego wynika bowiem , że w pojeździe stwierdzono nieznaczne ślady wcześniejszych napraw blacharsko - lakierniczych jedynie w jego tylnej lewej części). Biegły w swej opinii wskazał, że zastosowanie części alternatywnych pozwoli na przywrócenie zdatności eksploatacji pojazdu samochodu powódki marki O. (...) numerze rejestracyjnym (...) , jednakże nie jest to jednoznaczne z przywróceniem pojazdowi stanu poprzedniego . Należy nadmienić ,że Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 12.04.2012 r. wydanej w sprawie III CZP 80/11 (OSNC 2012/10/112 ) stwierdził, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

W niniejszej sprawie pozwany nie podnosił, że zastosowanie do naprawy części oryginalnych spowoduje wzrost wartości przedmiotowego pojazdu powódki, wobec czego Sąd uznając prawo powódki do żądania naprawy uszkodzonego przy zastosowaniu części oryginalnych , na podstawie opinii biegłego stwierdził, że koszt takiej naprawy to kwota 3705,87 zł brutto, co przy uwzględnieniu wypłaconej przez pozwanego powódce już z tego tytułu kwoty 1846,44 zł brutto powoduje, że zasadne jest wypłacenie przez pozwanego z tego tytułu dodatkowo kwoty 1859,43 zł.

Powódka żądała też zapłaty kwoty 321,00 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego. Pozwany wypłacił jej z tego tytułu w postępowaniu szkodowym kwotę 279,00 zł. W piśmie z dnia 24 lipca 2016 r. pełnomocnik B. S. wezwała Towarzystwo (...) w G. dodatkowo do zapłaty kwoty 600 zł z tytułu odszkodowania za wynajem pojazdu na czas dokonywania naprawy, załączając fakturę VAT nr (...) . W piśmie tym wskazała m.in. , że auto zastępcze było potrzebne powódce ze względu na konieczność naprawy uszkodzonego pojazdu. Z tego wynika , że poza okresem naprawy uszkodzenia pojazdu nie uniemożliwiały powódce korzystania z samochodu. Co do zasady żądanie powódki o zwrot kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego nie było przez pozwanego kwestionowane . Pozwany zakwestionowała koszty wynajmu pojazdu co do wysokości stawki dziennej i co do liczby dni, w których konieczny był najem.

Powódka przedstawiła jedynie fakturę VAT nr (...) za wypożyczenie samochodu w okresie od 16.07.2016 r. do 21.07.2016 r. włącznie w kwocie 120,00 zł brutto dziennie. Jest to okres od soboty do środy. Powódka nie wykazała , że właśnie w tym okresie dokonywała naprawy przedmiotowego pojazdu, nie wykazała , dlaczego konieczne było odstawienie pojazdu do warsztatu w sobotę , dlaczego nie można było tego zrobić w godzinach rannych w poniedziałek . Zgodnie z opinią biegłego czas technologiczny naprawy samochodu powódki, na podstawie sporządzonego kosztorysu naprawy wraz z czynnościami zdawczo-odbiorczymi i doliczeniem jednego dnia na schnięcie lakierowanych części to łącznie 3 dni .Powódka nie udowodniła , że potrzebny był dłuższy czas naprawy jej samochodu , wobec czego Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko pozwanego co do 3 dniowego koniecznego okresu naprawy, co ma oparcie w opinii biegłego Ł. W.. Powódka miała możliwość skorzystania z wypożyczalni pojazdów wskazanych przez pozwanego , gdzie stawki za 1 dzień wynajmu wynoszą 69,11 zł netto, o czym poinformował ją pozwany w piśmie z dnia 23 maja 2016 r. Stawka najmu 120 zł brutto znaczenie obiega też od stawek przeciętnych w wypożyczalniach na terenie T. i B. wskazanych w opinii biegłego , gdzie najwyższa stawka to 80,50 zł netto czyli 99,02 zł brutto za 1 dzień wypożyczenia. Powódka nie wyjaśniła dlaczego nie skorzystała z propozycji pozwanego i dlaczego zdecydowała się na wypożyczenie pojazdu wg znacznie wyższej stawki. Wobec powyższego Sad uznał za zasadny koszt wynajmu samochodu zastępczego przy ustaleniu najwyższe stawki wskazanej w opinii biegłego tj. kwoty 80,50 zł ,a brutto 99,02 zł, co daje za 3 dni kwotę 297,06 zł, Pozwany wypłacił powódce z tytułu kosztów najmu pojazdu kwotę 279,00 zł, wobec czego do dopłaty pozostaje kwota 18,06 zł.

Powódka żądała także zapłaty kwoty 500 zł z tytułu utraty wartości handlowej pojazdu. Powódka nie wykazała , że wyniku powstałej szkody w pojeździe nastąpiła utrata wartości handlowej tego pojazdu i jej wysokości. Biegły Ł. W. w opinii sporządzonej w sprawie wskazał, że nie stwierdza rynkowego ubytku wartości samochodu powódki po szkodzie z dnia 21.05.2016 r. Biegły powołał się na Instrukcję określenia rynkowego ubytku wartości pojazdów Nr (...) Stowarzyszenia (...) i Ruchu Drogowego, która przewiduje , że podstawą wystąpienia utraty wartości pojazdu jest wystąpienie „...pierwszego uszkodzenia o charakterze kolizyjnym. Określa go różnica pomiędzy wartością rynkową pojazdu przed uszkodzeniem, a jego wartością ustaloną w tym samym stanie warunków rynkowych, bezpośrednio po naprawie powypadkowej wykonanej prawidłowo, zgodnie z technologią zalecaną przez producenta, w stacji napraw spełniającej wymagania techniczne i kadrowe do wykonywania takich prac. Rynkowy ubytek wartości szacuje się dla pojazdów, utrzymanych w dobrym stanie technicznym, o okresie eksploatacji do sześciu lat.” Instrukcja ta powstała niewątpliwie w oparciu o doświadczenia praktyków. Pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 18.10.2017 r. to zakwestionowała , ale nie przedstawiła w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych . Sąd miał na uwadze także to, że wbrew twierdzeniom powódki samochód marki O. (...) numerze rejestracyjnym (...) nie był samochodem w dacie kolizji z dnia 21.05.2016 r. samochodem w całości bezwypadkowym , gdyż z opinii biegłego wynika miał już uszkodzenia nie mające związku ze szkodą powstałą dnia 21 maja 2016 r. tj. uszkodzenia zderzaka przedniego w postaci jego odkształceń i deformacji oraz otarć w jego lewej części, świadczące o wcześniejszej kolizji, a także otarcia listwy prawej zderzaka tylnego oraz połamanie listwy podszybia w lewej części. W takiej sytuacji w ocenie Sądu, przy uwzględnieniu powyższego brak jest podstaw do ustalenia, że kolejna kolizja spowodowała dalsze obniżenie wartości handlowej przedmiotowego pojazdu ,wobec czego żądanie powódki w tym zakresie uznał za niezasadne .

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd w punkcie I sentencji orzeczenia zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1877,49 zł ( 1859,43 zł +18,06 zł) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2016 r., zgodnie z żądaniem powódki. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc. Sąd miał na uwadze , że zgodnie art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie powyższym okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

W punkcie II sentencji orzeczenia Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie jako niezasadne.

W punkcie III sentencji orzeczenia, Sąd mając na uwadze wynik sprawy tj. uwzględnienie żądania powódki w 55,23 % orzekł o kosztach procesu na podstawie 100 kpe , stosunkowo je rozdzielając. Sąd uwzględnił przy rozliczeniu koszty poniesione przez powódkę w wysokości łącznej 1617,00 zł na którą składają się : uiszczona przez powódkę opłata sądowa od pozwu - 100,00 zł, koszty zastępstwa procesowego powódki - 900,00 zł, ustalone zgodnie z § 1 , §2 pkt. 3 , § 3 ust. 2 i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U z 2015 r. , poz. 1804 ze zmianami), uiszczona zaliczka na wydatki - 600 zł oraz koszt uiszczonej opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa - 17,00 zł. Sąd uwzględnił przy rozliczeniu także koszty poniesione przez pozwanego w wysokości 2107,00 zł, w tym koszty zastępstwa procesowego pozwanego - 900,00 zł, ustalone jak wyżej , uiszczoną przez pozwanego zaliczkę na wydatki - 1100 zł oraz koszt uiszczonej opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa - 17,00 zł.

W punkcie IV orzeczenia Sąd obciążył strony mając na uwadze art. 108 kpc i wynik sprawy oraz art. 113 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2016 r. , poz.623 ze zmianami) nieuiszczonymi kosztami sądowymi : opłatą sądową - 70,00 zł (właściwa opłata sprawie to 170,00 zł, a nie uiszczona przez powódkę 100,00 zł) i nieuiszczonymi wydatkami związanymi z opinią biegłego - 585,54 zł.