Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2017 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant:       starszy sekret. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2017 r. w Legnicy

sprawy z wniosku Z. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania Z. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 23 sierpnia 2016 r.

znak (...)

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 23 sierpnia 2016 r. znak (...) w ten sposób, że przelicza emeryturę Z. O. przyjmując:

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynoszący 127,66 %,

- podstawę wymiaru kapitału początkowego wynoszącą 1558,59 zł,

- wartość kapitału początkowego na dzień 01 stycznia 1999 r. w kwocie 156.612,06 zł,

- wysokość zwaloryzowanego kapitału początkowego na dzień przyznania emerytury w kwocie 464.246,63 zł,

i wysokość przeliczonego świadczenia ustala od dnia 01 sierpnia 2016 r. na kwotę 2.560,71 zł,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na rzecz wnioskodawcy tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 360 zł.

SSO Krzysztof Główczyński

VU 922/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 02 sierpnia 2016 r. odmówił wnioskodawcy Z. O. prawa do przeliczenia emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy powołując się na treść art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS wskazał, że nie przyjął do przeliczenia podstawy wymiaru wynagrodzenia za lata 1982 – 1988 i 1990-1996, które wnioskodawca udowadnia zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 11 sierpnia 1999 r. Stwierdził, iż wynagrodzenie za powyższe lata zostało ustalone na podstawie kartotek zarobkowych, których uwierzytelnione kopie wnioskodawca przedłożył składając wniosek o ustalenie kapitału początkowego. W kartotekach wykazane zostały wszystkie składniki wynagrodzenia i w świetle treści uzasadnienia decyzji nie ma wątpliwości, które z nich stanowiły podstawę wymiaru składek. W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu brak rozbicia na poszczególne składniki. Ponadto w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wykazano wynagrodzenie za cały 1988 r., natomiast od 03 października 1988 r. ubezpieczony przebywał na kontrakcie w NRD, co udowodnił wypisami dokumentacji płacowej i na ich podstawie ustalono wynagrodzenie.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył Z. O..

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie i w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie wskazał, że wnioskodawca jest uprawniony do emerytury pomostowej od 17 sierpnia 2012 r., której wysokość ustalono zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. O., ur. (...), jest uprawniony do emerytury pomostowej od 17 sierpnia 2012 r., której wysokość ustalono zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W dniu 02 sierpnia 2016 r. wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalno-rentowego - kapitału początkowego wraz z zaświadczeniami na druku ZUS-Rp7 z dnia 11 sierpnia 1999 r., określającymi jego wynagrodzenia jakie uzyskał pracując w Spółdzielni (...)w upadłości w L., w latach 1982 – 1988 i 1990 – 1996. Zaświadczenie to wystawione zostało przez Spółdzielnię (...) w upadłości na podstawie kart wynagrodzeń. We wskazanej Spółdzielni Z. O. był zatrudniony w czasie od 01 lipca 1981 r. do 14 grudnia 1996 r., przy czym w okresie od 03 października 1988 r. do 31 grudnia 1989 r. korzystał z urlopu bezpłatnego. W czasie tego urlopu ubezpieczony pracował na budowie eksportowej w NRD.

(o k o l i c z n o ś c i n i e s p o r n e)

W postępowaniu o ustalenie wartości kapitału początkowego wypisem z listy płac z dnia 21 listopada 2003 r. wnioskodawca udokumentował za 1988 r. wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 326.007 zł i premię w kwocie 120.552 zł, łącznie 446.559 zł.

D o w ó d: w aktach kapitału początkowego: wypis z list płac, k. 21.

Wysokość uwzględnionych do ustalenia wartości kapitału początkowego wynagrodzeń za lata 1982 – 1987 i 1990 – 1996 organ rentowy ustalił na podstawie przedłożonych kserokopii kartotek zarobkowych.

D o w ó d: w aktach kapitału początkowego: zestawienie wynagrodzenia, k. 34,

k serokopie k artotek zarobkowych, k. 22 – 32,

w aktach kapitału początkowego: wykaz wprowadzonych dochodów, k. 41-42.

Ostatnio wartość kapitału początkowego Z. O. na kwotę 151.366,16 zł organ rentowy ustalił decyzją z dnia 28 października 2016 r., ustalając także wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, wynoszący 121,60%.

D o w ó d: w aktach kapitału początkowego: decyzja, k. 70-71,

obliczenie wskaźnika, k. 72.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) z dnia 11.08.1999 r. za 1982 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 154.601 zł, zaś łączna kwota wynagrodzenia przyjęta przez organ rentowy wynosi 155.301 zł. Różnica między wyliczeniami organu rentowego a kwotą podaną w Rp-7 wynosi 700 zł. Organ rentowy doliczył ekwiwalent za pranie, którego nie uwzględniono w Rp-7. Ekwiwalenty za pranie i reperację odzieży roboczej, wykonywane we własnym zakresie przez pracowników zostały objęte składką na ubezpieczenie społeczne od 1.01.1981 r. na mocy uchwały Nr 144 Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 1980 r. W kartotece wynagrodzeń za 1982 r. wykazano następujące kwoty wynagrodzeń miesięcznych:

Łączna kwota wynagrodzenia za 1982 r. wynosi zatem 155.301 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy za 1983 r. wynoszące 246.968 zł. Łączna natomiast kwota wynagrodzenia przyjęta przez organ rentowy wynosi 219.248 zł. W karcie wynagrodzeń wykazano wynagrodzenia miesięczne w kwotach:

Do sumy miesięcznych wynagrodzeń (215.115 zł) organ rentowy doliczył nagrody w łącznej kwocie 4.133 zł, nie doliczył natomiast premii motywacyjnej w kwocie 2.000 zł. Zapisy na karcie wynagrodzeń wskazują, że do sumy miesięcznych wynagrodzeń dodano kwotę 9 400 zł.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowiły wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze zaliczone do osobowego funduszu płac bez żadnych wyłączeń, w tym premie i nagrody za działalność podstawową, wynikające ze stosowanych zasad wynagradzania oraz nagrody wypłacane z funduszu nagród tworzonego na podstawie § 10 uchwały Nr 28/76 Zarządu Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy z dnia 10 marca 1976 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników CZSP oraz Związku Spółdzielni Inwalidów w wysokości 1 % planowanego osobowego funduszu płac pracowników CZSP (ZSI).

Z dniem 1.01.1983 r. podstawy wymiaru składek nie stanowiły natomiast wypłaty z nadwyżki bilansowej na premie i nagrody dla pracowników, w spółdzielniach pracy także dla członków z tytułu wkładu pracy. Wypłaty z zakładowego funduszu nagród w 1983 r. Z dniem 1.01.1983 r. zakładowego funduszu nagród nie tworzyły spółdzielnie objęte działaniem ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. Nr 30, poz. 210). Środki byłego zakładowego funduszu nagród zostały włączone do środków na wynagrodzenia zaliczanych w ciężar kosztów. W związku z tym w 1983 r. od wynagrodzeń tych naliczana była składka na ubezpieczenie społeczne.

Zgodnie z adnotacją na karcie wynagrodzeń dotyczącej 1982 r. wnioskodawca był członkiem Spółdzielni (...). Trudno w oparciu o zapisy na karcie ustalić, czy premie: motywacyjna oraz r oczna zostały wypłacone za działalność podstawową, czy też stanowiły wypłatę z innego tytułu, można jednak przyjąć, że nie są wypłatami wyłączonymi z podstawy wymiaru składek.

W latach 1981 – 1986 zakłady pracy wypłacały zatrudnionym pracownikom rekompensaty z tytułu podwyżki cen na żywność, opał, energię elektryczną.

Na mocy uchwały Nr 187 Rady Ministrów z dnia 26 sierpnia 1981 r. w sprawie podwyższenia cen detalicznych niektórych artykułów żywnościowych (MP nr 22, po.200) i wydanego na jej podstawie zarządzenia Ministrów Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Finansów z dnia 28 sierpnia 1981 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania rekompensaty z tytułu podwyżek cen detalicznych chleba i przetworów zbożowo-mącznych oraz zasad odpłatności z tytułu korekty stawek żywieniowych (M. P. Nr 22, poz. 201) oraz uchwały Nr 24 Rady Ministrów z dnia 27 stycznia 1982 r. w sprawie rekompensat pieniężnych z tytułu wprowadzeniem z dniem 1 lutego 1982 r. nowych cen detalicznych podstawowych artykułów żywnościowych, opału i energii (M. P. Nr 4, poz. 18 ze zm.) zakłady pracy były zobowiązane do wypłacania rekompensat za każdy miesiąc kalendarzowy z góry w terminach przewidzianych dla wypłaty wynagrodzeń lub świadczeń.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 01 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 i z 1990 r. Nr 71, poz. 418) rekompensaty pieniężne wypłacane pracownikowi obok wynagrodzenia przyjmowane są do podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych.

W górnej części karty odnotowano „rekomp. 1 360”. Takie same adnotacje znajdują się na kartach dotyczących lat 1983-1986. Organ rentowy nie doliczył rekompensat do wynagrodzenia. Zapisy na kartach dotyczących kolejnych lat wskazują na comiesięczną wypłatę rekompensat, natomiast fakt ich wypłaty zapewne odnotowywano na listach płac. Należy je doliczyć do wynagrodzenia w łącznej kwocie 16.320 zł (1.360 zł x 12 miesięcy).

Prawdopodobnie (brak wyszczególnienia składników) w Rp-7 obok wynagrodzenia za 1983 r. (215.115 zł) ujęto nagrody w łącznej kwocie 4.133 zł, kwotę wykazaną w karcie dotyczącej 1984 r., tj. 9.400 zł (pr. rocz.), premię motywacyjną wynoszącą 2.000 zł oraz rekompensaty – 16.320 zł . W takim wariancie wyliczeń łączna kwota wyniosłaby (215.115 zł + 4.133 zł + 9.400 zł + 2.000 zł + 16.320 zł) 246.968 zł.

Z powyższego wynika, że suma tych składników byłaby tożsama z kwotą wykazaną w Rp-7. Zapisy na karcie pozwalają na przyjęcie kwoty 246.968 zł wykazanej w Rp-7. Do sumy wypłat miesięcznych (215.115 zł) należy doliczyć nagrody w łącznej kwocie 4.133 zł, premię motywacyjną wynoszącą 2.000 zł, 9.400 zł (pr. rocz. wypłaconą w 1984 r.) oraz 16.320 zł - rekompensaty .

Zatem łączna kwota wynagrodzenia za 1983 r. wynosi 246.968 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy za 1984 r. wynoszące 272.890 zł, zaś łączna kwota wynagrodzenia przyjęta przez organ rentowy wynosi 250.430 zł. W karcie wynagrodzeń za 1984 r. wykazano następujące kwoty:

Organ rentowy doliczył do sumy miesięcznych wynagrodzeń (240.675 zł) premię kwartalną wypłaconą w 1985 r., a dotyczącą 1984 r. (8.395 zł) oraz rekompensatę za jeden miesiąc (1.360 zł), nie uwzględnił wypłaty w styczniu w kwocie 100 zł (pranie), łącznie przyjął 250.430 zł.

W Rp-7 prawdopodobnie (brak odpowiednich zapisów) uwzględniono składniki wynagrodzenia: 240.775 zł (suma miesięcznych wynagrodzeń) (poprawnie powinno być 240.675 zł), 7.500 zł (premia roczna wypłacona w 1985 r.), 8.395 zł (premia kwartalna wypłacona w 1985 r.), 16.320 zł (12 rekompensat po 1.360 zł), łącznie 272.890 zł. Należy zaznaczyć, że na kartotece dotyczącej 1984 r. w rubryce „26” dodatkowo odnotowano kwoty: 7.500 zł i 8.395 zł.

Podstawę wymiaru składek stanowiły wypłaty pieniężne w złotych oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty zaliczone w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń do wynagrodzeń osobowych.

Podstawy wymiaru składek nie stanowiły, między innymi, ekwiwalenty za pranie i reperacje odzieży roboczej wykonywanej we własnym zakresie przez pracowników oraz wypłaty z nadwyżki bilansowej stanowiące oprocentowanie udziałów członkowskich w spółdzielniach.

Należy zatem uwzględnić: 240.675 zł (sumę miesięcznych wynagrodzeń), 8.395 zł (premię kwartalną wypłaconą w 1985 r.), 7.500 zł (premię roczną wypłaconą w 1985 r.), 16.320 zł (rekompensaty). Brak wystarczających podstaw do uznania, że od premii rocznej nie było obowiązku odprowadzenia składek, zwłaszcza, że Spółdzielnia ujęła to w Rp-7. Stąd łączna kwota wynagrodzenia za 1984 r. wynosi 272 890 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1985 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 297.434 zł. Łączna kwota wynagrodzenia jaką przyjął organ rentowy wynosi 270.474 zł. W karcie wynagrodzeń za 1985 r. wykazano następujące kwoty wynagrodzeń:

Organ rentowy doliczył do sumy miesięcznych wynagrodzeń (268.114 zł wypłatę z funduszu majstra (1.000 zł) oraz rekompensatę za jeden miesiąc (1.360 zł), nie uwzględnił wypłaty za pranie), łącznie przyjął 270.474 zł. W Rp-7 uwzględniono składniki wynagrodzenia: 268.114 zł (suma miesięcznych wynagrodzeń), 11.000 zł (premia roczna wypłacona w 1986 r.), 1.000 zł (wypłata z funduszu majstra), 1.000 zł (trudno ustalić z jakiego tytułu, być może pomyłkowo raz jeszcze doliczono wypłatę z funduszu majstra) 16.320 zł (12 rekompensat po 1.360 zł), łącznie 297 .434 zł. Należy uwzględnić kwoty: 268.114 zł (sumę miesięcznych wynagrodzeń), 11.000 zł (premię kwartalną wypłaconą w 1986 r.), 1.000 zł (wypłatę z funduszu majstra), 16.320 zł (rekompensaty), tj. łączną kwotę wynagrodzenia za 1985 r. 296.434 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1986 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 398.731 zł, a łączna kwota wynagrodzenia przyjęta przez organ rentowy wynosi 362.431 zł. W karcie wynagrodzeń wykazano za 1986 r. następujące kwoty wynagrodzeń miesięcznych:

Organ rentowy doliczył do sumy miesięcznych wynagrodzeń (341.571 zł) wypłatę z funduszu majstra (1.000 zł) 18.500 zł (premię kwartalną wypłaconą w 1987 r.) oraz rekompensatę za jeden miesiąc (1.360 zł), nie uwzględnił wypłaty za pranie), łącznie przyjął 362.431 zł.

W Rp-7 uwzględniono składniki wynagrodzenia: 341.571 zł (suma miesięcznych wynagrodzeń, 15.500 zł (premia roczna wypłacona w 1987 r.), 1.000 zł (wypłatę z funduszu majstra), 16.320 zł (12 rekompensat po 1.360 zł), 5.840 zł (trudno ustalić z jakiego tytułu) łącznie 398.731 zł.

Od 01.09.1986 r. podstawy wymiaru składek nie stanowiły nagrody z funduszu nagród tworzonego na podstawie art. 208 § 6 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. Nr 30, poz. 210). Zostały zrównane z wypłatami z zysku do podziału i z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach – było to stanowisko odmienne w stosunku do stanu sprzed 01.09.1986 r. Należy uwzględnić kwoty: 341.571 zł (sumę miesięcznych wynagrodzeń), 18.500 zł (premię kwartalną wypłaconą w 1987 r.), 15.500 zł (premię roczną wypłaconą w 1987 r.), 1.000 zł (wypłatę z funduszu majstra), 16.320 zł (rekompensaty). Za uwzględnieniem premii rocznej (brak określenia z jakiego funduszu została wypłacona) przemawia zaliczenie tej kwoty przez Spółdzielnię, zwłaszcza, że Spółdzielnia nie uwzględniła wypłaty z podziału czystej nadwyżki, od której nie było obowiązku odprowadzania składki. Łączna kwota wynagrodzenia za 1986 r. wynosi 392 891 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1987 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 607.903 zł. Łączna kwota wynagrodzenia przyjęta przez organ rentowy wynosi 538.119 zł. W karcie wynagrodzeń za 1987 r. wykazano następujące kwoty:

Organ rentowy doliczył do sumy miesięcznych wynagrodzeń (497.260 zł) nagrodę jubileuszową (40.850 zł), razem przyjął 538.119 zł.

W Rp-7 uwzględniono składniki wynagrodzenia: 497.260 zł (suma miesięcznych wynagrodzeń, 40.850 zł (nagroda jubileuszowa), (20.000 zł premia roczna za 1987 r.), 1.500 zł (wypłatę z funduszu majstra), 16.320 zł i 48.284 zł (trudno ustalić z jakiego tytułu) łącznie 607.903 zł.

Należy uwzględnić następujące kwoty: 497.269 zł (sumę miesięcznych wynagrodzeń), 40.850 zł (nagrodę jubileuszową), 20.000 zł (premię roczną) 1.500 zł (wypłatę z funduszu majstra). Na karcie wynagrodzeń brak adnotacji o rekompensacie, prawdopodobnie została włączona do wynagrodzenia. Brak możliwości ustalenia z jakiego tytułu wypłacono kwotę 48.284 zł. Łączna kwota wynagrodzenia za 1987 r. wynosi 559.619 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) z dnia 11.08.1999 r. za 1988 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 720.373 zł. Organ rentowy przyjął za ten okres kwoty 446.559 zł (za okres od 1.01. do 2.10. 1988 r.) + 227 931 zł. Łączna kwota wynagrodzenia wyniosła 674.490 zł.

W aktach kapitału początkowego (k. 21) znajduje się wypis z list płac Spółdzielni (...) w L. za okres od 1.01.1988 r. do 31.12.1989 r. Wynagrodzenie za okres od 01.01.1988 r. do 02.10.1988 r. wynosi łącznie 446.559 zł, w tym: płaca zasadnicza – 326.007 zł oraz premia 120.552 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) z dnia 11.08.1999 r. wystawionym przez Spółdzielnię (...) w upadłości na podstawie kart wynagrodzeń wykazano wynagradzanie w łącznej kwocie 720.373 zł. (...)Urząd Wojewódzki we W. przekazał karty wynagrodzeń pracownika zastępczego z lat 1988 – 1989 ze Spółdzielni (...) w L., który w okresie pracy Z. O. na budowie eksportowej był zatrudniony w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim był zatrudniony Z. O. przed wyjazdem za granicę.

Zestawienie składników wynagrodzenia zastępczego za miesiące od października do grudnia 1988 r.

Dodatkowo w rubryce „razem płace brutto” wykazano wypłatę w kwocie 20.500 zł - bez określenia tytułu wypłaty. Organ rentowy nie uwzględnił tej kwoty. Łączne wynagrodzenie za październik wynosi 81.674 zł.

Wynagrodzenie zastępcze za okres od 03.10.1988 r. do 31.10.1988 r. wynagrodzenie wynosi: 81.674 zł : 31 dni = 2.634,65 zł i 2.634,65 zł x 29 dni = 76.405 zł. Łączna kwota wynagrodzenia zastępczego za okres od 03.10.1988 r. do 31.12.1988 r. wynosi 76.405+ 86.690 + 84.014) 247.109 zł. Wynagrodzenie ubezpieczonego za 1988 r. wynosi (446.559 + 247.109) 693.668 zł.

Różnica między wynagrodzeniem wykazanym w Rp-7 (720.373 zł) a wynagrodzeniem wyliczonym powyżej przez biegłą (693.668 zł) wynosi 26.705 zł. W oparciu o przedłożone karty wynagrodzeń trudno ustalić przyczynę tej różnicy. Łączna kwota wynagrodzenia za 1989 r. wynosi 693 668 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) z dnia 11.08.1999 r. za 1989 r. nie wykazano wynagrodzenia wnioskodawcy. Wynagrodzenie przyjęte przez organ rentowy wynosi 3.064.805 zł. Zestawienie składników wynagrodzenia zastępczego za miesiące od stycznia do grudnia 1989 r.

Organ rentowy nie doliczył „osłonowego”. Należy te wypłaty uwzględnić, ponieważ dodatki cenowe z tytułu wzrostu cen podstawowych artykułów żywnościowych wypłacane do wynagrodzeń począwszy od 01.08.1989 r. stanowiły podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Łączna kwota wynagrodzenia wynosi 3.256.705 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1990 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 12.910.306 zł. Wynagrodzenie przyjęte przez organ rentowy stanowi kwota 12.910.304 zł. W karcie wynagrodzeń za 1990 r. wykazano następujące kwoty:

Od 01.01.1990 r. podstawę wymiaru składek stanowił dochód w gotówce i naturze osiągnięty z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy. Do sumy składników 12.704.304 zł dodano premię motywacyjną 206.000 zł, łączna kwota wynagrodzenia wyniosła 12.910.304 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1991 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 24.296.171 zł. Organ rentowy przyjął za 1991 r. kwotę 24.296.171 zł. W karcie wynagrodzeń za 1991 r. wykazano następujące kwoty:

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1992 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 41.134.400 zł. Organ rentowy przyjął wynagrodzenie w łącznej kwocie 42.691.100 zł. W karcie wynagrodzeń za 1992 r. wykazano następujące kwoty:

W rubryce 21 opisanej jako „wysługa lat” wykazano kwoty w poszczególnych miesiącach, razem 2.493.200 zł. Kwoty te nie zostały ujęte w rubryce 22 „ razem płaca brutto”, jak również w Rp-7, oznacza to, że nie opisano właściwie tej rubryki. Do sumy składników 38.801.600 zł należy dodać premię 3.889.500 zł wypłaconą w 1993 r., a dotyczącą 1992 r., łączna kwota wynagrodzenia 42.691.100 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1993 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 59.383.500 zł. Wynagrodzenie przyjęte przez organ rentowy wynosi 55.484.000 zł. W karcie wynagrodzeń za 1993 r. wykazano następujące kwoty:

Do sumy składników 52.652.400 zł należy dodać premie: 502.600 zł, 1.738.000 zł, 591.000 zł, razem 2.831.600 zł. Brak podstaw do przyjęcia kwoty 3.889.500 zł wypłaconej w 1993 r., a dotyczącej 1992 r.; łączna kwota wynagrodzenia za 1993 r. wynosi (52.652.400 zł + 2.831.600 zł) 55.484.000 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1994 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 71.440.000 zł. Wynagrodzenie przyjęte przez organ rentowy wynosi 69.752.100 zł.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (tekst jednolity: Dz. U. z 1993 r. Nr 68, poz. 769 ze zm.) od ekwiwalentu za odzież roboczą nie było obowiązku odprowadzania składek. Podstawę wymiaru składek stanowiły, między innymi, wypłaty z części nadwyżki bilansowej na premie i nagrody dla pracowników w spółdzielniach, a w spółdzielniach pracy także dla członków z tytułu wkładu pracy. W karcie wynagrodzeń za 1994 r. wykazano następujące kwoty:

Do sumy składników 67.465.300 zł należy dodać zasiłek chorobowy w łącznej kwocie 2.286.800 zł razem 69.752.100 zł. Zapisy w karcie wynagrodzeń nie pozwalają na przyjęcie kwoty 71.440.000 zł; łączna kwota wynagrodzenia za 1994 r. wynosi 69.752.100 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1995 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 7.947,66 zł; wynagrodzenie przyjęte przez organ rentowy wynosi 7.975,74 zł.

Ekwiwalentu za odzież roboczą nie można przyjąć do ustalenia podstawy wymiaru emerytury. W karcie wynagrodzeń za 1995 r. wykazano następujące kwoty:

Łączną kwotę wynagrodzenia za 1995 r. stanowi kwota 7.975,74 zł.

W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) za 1996 r. wykazano wynagrodzenie wnioskodawcy wynoszące 8.500,56 zł. Wynagrodzenie przyjęte przez organ rentowy wynosi 8.719,00 zł (za okres od 01.01. do 14.12.1996 r.) + 309,48 zł ( za okres od 16.12. do 31.12.1996 r.)

Ekwiwalenty za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz dodatek za rozłąkę nie stanowiły podstawy wymiaru składek. Organ rentowy nieprawidłowo przyjął kwoty 141,64 zł (ekwiwalent za odzież) i 67,44 zł (ekwiwalent za urlop). W karcie wynagrodzeń za 1996 r. wykazano następujące kwoty:

Łączna kwota wynagrodzenia wynosi 8.509, zł.

Obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury:

Zgodnie z przepisami art. 15 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) podstawę wymiaru emerytury stanowi przeciętna postawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 kolejnych lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek. W myśl art. 15 ust. 3 do podstawy wymiaru, o której mowa wyżej, dolicza się kwoty przysługujących ubezpieczonemu w danym roku kalendarzowym wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz kwoty zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego, a także wartość rekompensaty pieniężnej ustaloną zgodnie z pkt. 3 załącznika do ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent.

Z treści art.15 ust. 6 ustawy wynika, że na wniosek osoby zainteresowanej podstawę wymiaru emerytury może stanowić przeciętna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury

Ustalenie wskaźnika wysokości wynagrodzenia za lata, w których wynagrodzenie zostało udokumentowane:

L.p.	Rok	Dochód (w zł)	Kwota przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy (zł)	Stosunek dochodu do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (w %)
1	1972	420,00	30 108,00	4,18
2	1973	4 111,00	33 576,00	12,24
3	1974	5 753,00	38 220,00	15,05
4	1975	14 400,00	46 956,00	30,67
5	1976	14 400,00	51 372,00	28,03
6	1977	16 000,00	55 152,00	29,01
7	1978	42 685,00	58 644,00	72,79
8	1979	69 274,00	63 924,00	108,37
9	1980	97 520,00	72 480,00	134,55
10	1981	28 558,00	92 268,00	90,65
11	1982	155 301,00	139 572,00	111,27
12	1983	246 968,00	173 700,00	142,18
13	1984	272 890,00	202 056,00	135,06
14	1985	296 434,00	240 060,00	123,48
15	1986	392 891,00	289 140,00	135,88
16	1987	559 619,00	350 208,00	159,8
17	1 988	693 668,00	637 080,00	108,88
18	1989	3 256 705,00	241 096,00	131,26
19	1990	12 910 304,00	12 355 644,00	104,49
20	1991	24 296 171,00	21 240 000,00	114,39
21	1992	42 691 100,00	35 220 000,00	121,21
22	1993	55 484 000,00	47 940 000,00	115,74
23	1994	69 752 100,00	63 936 000,00	109,10
24	1995	7 975,00	8 431,44	94,59
25	1996	8 509,00	1 076,00	81,22
26	1997	10 317,80	12 743,16	80,97
27	1 998	13 832,54	14 873,88	93,00

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony z 10 kolejnych lat wynosi 127,66 %.

L.p.	Rok	Dochód (w zł)	Kwota przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy (zł)	Stosunek dochodu do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (w %)
1	1983	246 968,00	173 700,00	142,18
2	1984	272 890,00	202 056,00	135,06
3	1985	296 434,00	240 060,00	123,48
4	1986	392 891,00	289 140,00	135,88
5	1987	559 619,00	350 208,00	159,80
6	1988	693 668,00	637 080,00	108,88
7	1989	3 256 705,00	241 096,00	131,26
8	1990	12 910 304,00	12 355 644,00	104,49
9	1991	24 296 171,00	21 240 000,00	114,39
10	1992	42 691 100,00	35 220 000,00	121,21

1.276,63:10=127,66%

Obliczenie wartości kapitału początkowego:

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono poprzez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 127,66 % przez kwotę bazową, tj. 1 220,89 zł.

Podstawa wymiaru wynosi 1 558,59 zł.

Obliczenie wartości kapitału początkowego

293,01 zł x 75,31 % = 220,67 zł

(312 miesięcy składkowych x 1,3 %) : 12 x 1.558,59 zł = 526,80 zł

(2 miesiące nieskładkowe x 0,7 %) : 12 x 1.558,59 zł = 1,87 zł

Razem: 749,34 zł

749,34 zł x 209 miesięcy = 156.612,06 zł.

Kapitał początkowy ustalony na dzień 01.01.1999 r. wynosi 156.612,06 zł .

Ustalenie wysokości emerytury

Waloryzacja kapitału początkowego:

Podstawę obliczenia emerytury stanowi ustalona na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury:

–

kwota kapitału początkowego zewidencjonowana na koncie ubezpieczonego z uwzględnieniem waloryzacji, tj. 464.246,63 zł,

–

kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego, tj. 142.451,97 zł,

–

średnie dalsze trwanie życia dla osoby w wieku 60 lat, według tablic średniego trwania życia obowiązujących w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę wyniosło 254,80 miesięcy

(464.246,63 zł + 142.451,97 zł) : 254,80 miesięcy = 2.381,08 zł

Emerytura po kolejnych waloryzacjach wynosi 2.560,71 zł. Możliwa jest różnica w wyliczeniu ostatecznej wysokości emerytury, ponieważ w aktach emerytalnych brak informacji o pełnej kwocie składek doliczonych po przyznaniu emerytury.

D o w ó d: opinia, k. 37-47.

Ustalając wynagrodzenie za 1983 r. biegła dokonała szczegółowej analizy zapisów na karcie wynagrodzeń za ten rok i porównała je z zapisami na kartach za lata następne, a także odniosła się do obowiązujących tym czasie przepisów dotyczących składników wynagrodzenia, od których istniał obowiązek odprowadzenia składek na ubezpieczenie społeczne. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowiły wypłaty pieniężne zaliczone do osobowego funduszu płac, bez żadnych wyłączeń.

Podstawy wymiaru składek nie stanowiły natomiast wypłaty z bezosobowego funduszu płac, wynagrodzenia wypłacane z zakładowego funduszu nagród, premie i nagrody z zysku do podziału oraz wypłaty z nadwyżki bilansowej na premie i nagrody dla pracowników, w spółdzielniach pracy także dla członków z tytułu wkładu pracy.

Biegła nie znalazła podstaw do stwierdzenia, że wypłatę określoną jako „premia motywacyjna” można zaliczyć do jednego z wyżej wymienionych rodzajów wypłat, od których nie należało odprowadzać składek.

Wypłata określona jako „premia roczna” również powinna zostać doliczona do wynagrodzenia. Zdaniem organu rentowego jest to wynagrodzenie wypłacone z zakładowego funduszu nagród, nie podlegało zatem składce na ubezpieczenie społeczne. Biegła w swej opinii wskazała, że z dniem 1.01.1983 r. zakładowego funduszu nagród nie tworzyły i w związku z tym nie mogły dokonywać wypłaty indywidualnych nagród z tego funduszu spółdzielnie objęte działaniem ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. Nr 30, poz. 210). Środki byłego zakładowego funduszu nagród zostały włączone do środków na wynagrodzenia zaliczanych w ciężar kosztów. W związku z tym w 1983 r. od tych wynagrodzeń naliczana była składka na ubezpieczenie społeczne.

W oparciu o przepisy dotyczące rekompensat (przytoczone w poprzedniej opinii) biegła stwierdza, że zapisy w karcie zarobkowej jednoznacznie wskazują na comiesięczną wypłatę rekompensat.

Biegła podtrzymuje swe stanowisko zajęte w opinii z dnia 23 stycznia 2017 r. Istotne znaczenie ma także fakt uwzględnienia wyżej wymienionych wypłat w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ( Rp-7).

Wobec braku możliwości jednoznacznego ustalenia funduszu, z którego należna była premia roczna, biegła przeanalizowała zapisy dokonane na kartotekach i zestawiła je z przepisami dotyczącymi ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Z tego porównania wynika, że składniki, od których nie było obowiązku opłacania składek, tj. wypłaty z nadwyżki bilansowej stanowiące oprocentowanie udziałów członkowskich w spółdzielniach, nie zostały ujęte w zaświadczeniu Rp-7. Premie roczne były natomiast konsekwentnie w następnych latach doliczane do zarobków, co przemawia za tym, że były wliczone w ciężar kosztów. W związku z powyższym biegła nie znalazła wystarczających powodów do odmowy uwzględnienia premii rocznej w podstawie wymiaru emerytury.

Dla przypomnienia biegła przytoczyła treść przepisów obowiązujących w tym zakresie w latach 1984 – 1989.

Podstawę wymiaru składek stanowiły wypłaty pieniężne w złotych oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty zaliczone w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń do wynagrodzeń osobowych. Podstawy wymiaru składek nie stanowiły, między innymi, wypłaty z nadwyżki bilansowej stanowiące oprocentowanie udziałów członkowskich w spółdzielniach.

Biegła podtrzymała swe uzasadnienie dotyczące uwzględnienia wynagrodzenia za 1984 r. w kwocie 272.890 zł.

Zgodnie z powyższymi wyjaśnieniami biegła podtrzymała swe stanowisko w kwestii wliczenia do wynagrodzenia za 1985 r. premii rocznej wypłaconej w 1986 r. w kwocie 11 000 zł. Z przepisów wynika, że podstawę wymiaru składek stanowiły wypłaty pieniężne zaliczone w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń do wynagrodzeń osobowych. Z zapisów na kartach wynika, że świadczeniobiorca był członkiem Spółdzielni (...), rozstrzygając zatem w zakresie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne należy wziąć pod uwagę uchwałę Nr 128 Rady Ministrów z dnia 23 sierpnia 1986 r. zmieniającą uchwałę Nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 sierpnia 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej (MP nr 27, poz. 184), zgodnie z którą od 1 września 1986 r. nagrody z funduszu nagród tworzonego na podstawie art. 208 § 6 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze zostały zrównane z wypłatami z zysku do podziału i z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach i wyłączone z podstawy wymiaru składek, odmiennie w stosunku do stanu sprzed 1.09.1986 r.

Na podstawie zapisów na karcie trudno jednoznacznie stwierdzić, z jakiego funduszu były wypłacane premie roczne, jednak Rp-7 zostało wystawione 11.08.1999 r., można zatem z bardzo dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że pracownicy odpowiedzialni za sporządzenie Rp-7 dokonali prawidłowej kwalifikacji i oceny składników wynagrodzenia podlegających składce na ubezpieczenie społeczne. Biegła stoi także na stanowisku, że należy przyjąć rekompensaty za 12 miesięcy.

W karcie wynagrodzeń za 1986 r. wyszczególniono, obok składników ujętych w rubryce „razem płace brutto” następujące wypłaty: premia roczna, czysta nadwyżka, fundusz majstra. Podobnie w karcie dotyczącej 1987 r. wykazano: premię kwartalną za IV 1986 r., premię roczną za 1986 r., podział czystej nadwyżki, premię roczną za 1987 r., pr. jubileuszową, fundusz mistrza. Pracownik sporządzający Rp-7 zaznaczył na karcie składniki podlegające uwzględnieniu w Rp-7. Wobec braku możliwości jednoznacznego ustalenia funduszu, z którego dokonano wypłaty premii rocznej, zdaniem biegłej należy uwzględnić premię roczną, konsekwentnie ujmowaną w Rp-7. Podobnie, jak w latach poprzednich należy doliczyć 12 rekompensat.

Organ rentowy wskazał na błędną sumę składników 398 731 zł podaną w drugim akapicie na stronie 9. Wyszczególniając składniki wynagrodzenia, które prawdopodobnie zostały uwzględnione w Rp-7, biegła nie wymieniła kwoty 18 500 zł, tj. premii za IV kwartał 1986 r., wypłaconej w 1987 r.. W Rp-7 podano łączną kwotę wynagrodzenia, bez wyszczególniania składników. Kwota 398 731 zł oznacza łączną kwotę wynagrodzenia podaną w Rp-7.

Zgodnie z uzasadnieniem jak wyżej biegła podtrzymała swe stanowisko w kwestii doliczenia do wynagrodzenia za 1987 r. premii rocznej w kwocie 20 000 zł.

Biegła sprostowała błąd pisarski na stronie 10 (trzeci akapit) i ponownie wymieniła składniki wynagrodzenia, które prawdopodobnie zostały uwzględnione w Rp-7: 497 260 zł (suma miesięcznych wynagrodzeń), 40 850 zł (nagroda jubileuszowa), 20 000 zł (premia roczna za 1987 r.), 1 500 zł (wypłatę z funduszu majstra), 48 293 zł (trudno ustalić z jakiego tytułu) łącznie 607 903 zł.

Organ rentowy nie doliczył do wynagrodzenia zastępczego za 1988 r. kwoty 20 500 zł z powodu nieokreślenia tytułu wypłaty. Zdaniem biegłej za uwzględnieniem tej kwoty przemawia fakt wpisania w rubryce „razem płace brutto”. Suma wszystkich miesięcznych wypłat brutto pracownika, którego wynagrodzenie przyjęto do wyliczenia wynagrodzenia zastępczego, tj. 722 122 zł jest zgodna z sumą wyliczoną w karcie zarobkowej. Z obowiązujących przepisów wynika, że podstawę wymiaru składek stanowiły wypłaty pieniężne zaliczone do wynagrodzeń osobowych. Brak przesłanek wskazujących na możliwość wykazania w tej rubryce innych wypłat niż płaca podstawowa lub płaca uzupełniająca.

Ustalając wynagrodzenie zastępcze wynagrodzenia za 1989 r. biegła doliczyła „osłonowe”. Podstawę prawną wypłaty dodatków cenowych, potocznie zwanych osłonowymi, stanowiło zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 lipca 1989 r. w sprawie dodatków z tytułu wzrostu cen podstawowych artykułów żywnościowych (M. P. Nr 24, poz. 189). Na podstawie art. 79 Kodeksu pracy zarządzono, że pracownikom jednostek objętych przepisami ustawy o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w sferze budżetowej przysługuje dodatek do wynagrodzenia z tytułu wzrostu cen podstawowych artykułów żywnościowych. Dodatek wynosił miesięcznie:

1) 4 857 zł – z tytułu wzrostu cen podstawowych artykułów żywnościowych, z wyjątkiem mięsa i jego przetworów,

2) 1 425 zł – za każdy kilogram mięsa i jego przetworów na przydział z karty zaopatrzenia, nie mniej jednak niż za 2,5 kg.

Kwota dodatku podlegała zaokrągleniu do pełnych 100 zł w górę.

Dodatek wypłacany był pracownikowi w wyżej określonej wysokości niezależnie od obowiązującego pracownika wymiaru czasu pracy oraz liczby godzin faktycznie przepracowanych w miesiącu, za który wypłacany był dodatek. Zasady wypłacania dodatku, z uwzględnieniem przepisów zarządzenia, określał kierownik zakładu pracy. Dodatek był wypłacany z wynagrodzeń osobowych w terminach wypłaty wynagrodzeń. Zarządzenie weszło w życie z dniem 1 sierpnia 1989 r. Zarządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 30 sierpnia 1989 r. zmieniającym zarządzenie w sprawie dodatków z tytułu wzrostu cen podstawowych artykułów żywnościowych (M. P. Nr 30, poz. 235). zwiększono dodatek o kwotę 7 000 zł miesięcznie. Zarządzenie weszło w życie z dniem ogłoszenia z mocą od 1 sierpnia 1989 r. Następnie zarządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 16 października 1989 r. zmieniającym zarządzenie w sprawie dodatków z tytułu wzrostu cen podstawowych artykułów żywnościowych (M. P. Nr 35, poz. 278) wprowadzono zmianę, polegającą na tym, że od 1 września 1989 r. dodatkowo przysługiwała kwota 23 700 zł.

Z treści wyżej powołanych przepisów wynika, że dodatek był wypłacany z wynagrodzeń osobowych, w związku z tym, zdaniem biegłej, dodatek ten powinien być uwzględniony przy ustalaniu wynagrodzenia zastępczego.

W drugiej wersji opinii, w której zostały pominięte wskazywane w zastrzeżeniach organu rentowego kwoty wypłacane tytułem premii motywacyjnych i premii rocznej oraz kwoty 20 500 zł.

Zestawienie kwot wynagrodzeń pomniejszonych zgodnie ze zleceniem Sądu.

Ustalenie wskaźnika wysokości wynagrodzenia za lata, w których wynagrodzenie zostało udokumentowane

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony z 10 kolejnych lat wynosi 124,75 %.

1247,49 % :1 0 = 124,75 %

Podstawa wymiaru kapitału początkowego została ustalona poprzez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 124,75 % przez kwotę bazową, tj. 1 220,89 zł. Podstawa wymiaru wynosi 1 523,06 zł.

Obliczenie wartości kapitału początkowego:

293,01 zł x 75,31 % = 220,67 zł

(312 miesięcy składkowych x 1,3 %) : 12 x 1 523,06 zł = 514,79 zł

(2 miesiące nieskładkowe x 0,7 %) : 12 x 1 523,06 zł = 1,83 zł

Razem: 737,29 zł

749,34 zł x 209 miesięcy = 154 093,61 zł.

Kapitał początkowy ustalony na dzień 1.01.1999 r. wynosi 154 093,61 zł .

Ustalenie wysokości emerytury:

Waloryzacja kapitału początkowego:

Podstawę obliczenia emerytury stanowi ustalona na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury:

- kwota kapitału początkowego zewidencjonowana na koncie ubezpieczonego z uwzględnieniem waloryzacji, tj. 456 781,18 zł,

- kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego, tj. 142 451,97 zł,

- średnie dalsze trwanie życia dla osoby w wieku 60 lat, według tablic średniego trwania życia obowiązujących w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę wyniosło 254,80 miesięcy

(456 781,18 + 142 451,97 zł) : 254,80 miesięcy = 2.351,78 zł

Emerytura po kolejnych waloryzacjach wynosi 2.529,24 zł.

We wnioskach końcowych biegła podtrzymała swoje wyliczenia zawarte w opinii z dnia 23 stycznia 2017 r.

Zgodnie ze zleceniem Sądu biegła wyliczyła wynagrodzenie za lata 1983 -1988 z pominięciem premii motywacyjnej, premii rocznych oraz kwoty 20 500 zł. Przyjmując tak ustalone wynagrodzenie, biegła wyliczyła wskaźnik wysokości podstawy kapitału początkowego (124,75 %), podstawę wymiaru kapitału początkowego (1 523,06 zł), wartość kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji (456 781,18 zł), kwotę emerytury na dzień 1.10.2012 r. oraz kwotę emerytury po kolejnych waloryzacjach, która wynosi 2 529,24 zł na dzień 1.08.2016 r.

D o w ó d: opinia uzupełniająca, k. 74-78.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie było uzasadnione.

Sporna między stronami była ocena czy wnioskodawcy przysługuje prawo do ponownego ustalenia wysokości świadczenia. Organ rentowy decyzją z dnia 23 sierpnia 2016 r. odmówił ponownego przeliczenia świadczenia bowiem odmówił przyjęcia do przeliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego i w konsekwencji przeliczenia emerytury wynagrodzenia za lata 1982 – 1988 i 1990-1996, które wnioskodawca udowadnia zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 11 sierpnia 1999 r. Stwierdził, iż wynagrodzenie za powyższe lata zostało ustalone na podstawie kartotek zarobkowych, których uwierzytelnione kopie wnioskodawca przedłożył składając wniosek o ustalenie kapitału początkowego. W kartotekach wykazane zostały wszystkie składniki wynagrodzenia i w świetle treści uzasadnienia decyzji nie ma wątpliwości, które z nich stanowiły podstawę wymiaru składek. W zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu brak rozbicia na poszczególne składniki. Ponadto w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wykazano wynagrodzenie za cały 1988 r., natomiast od 03 października 1988 r. ubezpieczony przebywał na kontrakcie w NRD, co udowodnił wypisami dokumentacji płacowej i na ich podstawie ustalono wynagrodzenie.

Stanowisko organu rentowego jest w tym zakresie nieuzasadnione. Należy bowiem stwierdzić, iż nowym dowodem jaki w związku ze wskazanym wyżej wnioskiem pojawił się w sprawie jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, które w dniu 11 sierpnia 1999 r. wystawiła na podstawie kart wynagrodzeń będąca byłym pracodawcą ubezpieczonego Spółdzielnia (...) w upadłości w L.. Przedłożonym zaświadczeniem wnioskodawca udokumentował wysokość jego wynagrodzenia jakie uzyskiwał w latach 1982 – 1988 i 1990 – 1996. Należy przy tym zauważyć, iż zaświadczenie jakie ubezpieczony załączył do wniosku o ponowne ustalenia wartości kapitału początkowego i ponowne ustalenia wysokości emerytury jest jednym z podstawowych środków dowodowych stwierdzających wysokość wynagrodzenia do ustalenia podstawy wymiaru emerytury w rozumieniu § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412). Dowód ten ma o tyle istotne znaczenie, że jak wynika z zebranego materiału, przyjęte przez organ rentowy na podstawie wcześniej przedłożonych do akt kserokopii kartotek zarobkowych kwoty wynagrodzeń są inne od tych jakie wynikają z ostatnio złożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Pomimo tych istotnych rozbieżności organ rentowy bezzasadnie uznał, że w sprawie po uprawomocnieniu się decyzji nie zostały przedłożone nowe dowody, które mają wpływ na wysokość świadczenia. Zatem na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynikającą z zaświadczenia okoliczność faktyczną należało uwzględnić. Zgodnie bowiem z art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wysokość emerytury ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

W celu wyjaśnienia istoty sprawy, która wymagała wyjaśnienia przyczyn istotnych rozbieżności jakie wynikały ze stanowiących podstawę ustalenia wartości kapitału początkowego i emerytury wnioskodawcy kartotek zarobkowych i przedłożonego wraz z wnioskiem o ponowne ustalenie kapitału początkowego i wysokości emerytury, nie uwzględnionego przez organ rentowy, zaświadczenia, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii. Dokonując oceny tego dowodu należy przede wszystkim stwierdzić, że w opinii biegła uwzględniła stan prawny jaki wynika z wymienionych na wstępie opinii przepisów prawa i w przekonaniu Sądu odpowiednie przepisy prawa prawidłowo zastosowała do poczynionych w opinii ustaleń faktycznych. Sąd w pełni podziela zatem oparte na zebranym w sprawie materiale ustalenia faktyczne opinii wraz dokonaną oceną tego materiału i wnioskami końcowymi.

W świetle powyższych rozważań odwołanie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem wobec przedłożenia po uprawomocnieniu się decyzji ustalającej wysokość emerytury przedłożone zostały nowe dowody istniejące przed wydaniem tej decyzji mające wpływ na wysokość emerytury wnioskodawcy, wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia był w świetle art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej uzasadniony.

Mając na uwadze racjonalnie uzasadnione argumenty zawarte w obu opiniach, Sąd podzielając stanowisko biegłej za podstawę rozstrzygnięcia przyjął wyliczenia jakich biegła dokonała w opinii pierwotnej. Biegła ustosunkowała się do zastrzeżeń jakie w stosunku do opinii z dnia 23 stycznia 2017 r. sformułował organ rentowy i w przekonaniu Sądu wyjaśniła istotne wątpliwości powołując się na odpowiednie regulacje prawne. W tym zakresie należy zwrócić uwagę, że w przeciwieństwie do opartej na szczegółowej analizie dokumentacji i na podstawie przepisów prawa opinii, podstawę zastrzeżeń stanowi wyłącznie oparte na przekonaniu o ich słuszności przekonanie autora zastrzeżeń. W istocie treść zastrzeżeń do opinii sprowadza się do niepopartej rzeczową argumentacją polemiki.

Mając powyższe na uwadze Sąd uwzględnił odwołanie i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł co do istoty sprawy.