Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Garncarz

Protokolant: Dorota Wabnitz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2017 r. we W.

sprawy z odwołania C. S.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w województwie (...)

z dnia 11 sierpnia 2016 r. znak: (...). (...)

w sprawie C. S.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w województwie (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

I.  oddala odwołanie;

II.  nie obciąża wnioskodawcy kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca C. S., wniósł odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. z dnia 11 sierpnia 2016 r., w którym uchylono w całości orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności we W. z dnia 2 czerwca 2016 r., w którym (...) nie zaliczył wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych, i na mocy którego strona pozwana zaliczyła wnioskodawcę do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim. W uzasadnieniu decyzji, strona pozwana wskazała, że po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, strona pozwana uznała, że jest podstawa do zaliczenia go do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim na stałe.

W uzasadnieniu swojego odwołania wnioskodawca wskazał, że nie ma uwag w zakresie badania przeprowadzonego przez stronę pozwaną, lecz w jego dokumentacji medycznej znajdują się zaświadczenia wysokiej klasy doświadczonych specjalistów, którzy uznali, że wnioskodawca jest osobą, którą można zakwalifikować do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Wnioskodawca podkreślił, że z jego dokumentacji wynika, że ma zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W., wniósł o oddalenie odwołania wnioskodawcy, z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, iż skład orzekający stwierdził, że werdykt organu I instancji nie jest zgodny z obowiązującymi w tej materii przepisami prawa, wobec czego zmienił orzeczenie organu I instancji, który nie zaliczył wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych, lecz uznał, że wnioskodawca może zostać zaliczony do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Brak jest jednak podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca C. S. urodził się w dniu (...)

W orzeczeniu z dnia 22 września 2014 r., strona pozwana uchyliła w całości orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 14 sierpnia 2014 r. w którym (...) nie zaliczył wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych i zaliczył wnioskodawcę do lekkiego stopnia niepełnosprawności od 21 lipca 2014 r. na stałe symbol niepełnosprawności 05-R.

Wnioskodawca odwołał się od w/w orzeczenia strony pozwanej.

Wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie wnioskodawcy. Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu oddalił apelację wnioskodawcy.

Wnioskodawca wnioskiem z dnia 1 marca 2016 r. wniósł o ponowne wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z uwagi na zmianę stanu zdrowia.

(...) d/s Orzekania o Niepełnosprawności we W. w dniu 2 czerwca 2016 r. wydał orzeczenie, w którym nie zaliczył wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych.

W dniu 4 lipca 2016 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższego orzeczenia organu I instancji.

Po rozpatrzeniu odwołania i poddaniu badaniom lekarskim, Wojewódzki Zespół d/s Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W., orzeczeniem z dnia 11 sierpnia 2016 r., uchylił w całości zaskarżone orzeczenie i zaliczyl wnioskodawcę do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim od 21 lipca 2014 r na stałe symbol niepełnosprawności 05-R, a w pkt 9 wskazań wskazał, że punkt wskazań w tym zakresie nie dotyczy wnioskodawcy.

Dowód: akta orzecznicze wnioskodawcy ( załącznik).

Wnioskodawca porusza się sprawnie z kulą łokciową, ruchy ma swobodne, nastrój wyrównany. Kręgosłup wnioskodawcy ma zachowane krzywizny fizjologiczne, próby palce – podłoga ok. 30 cm., broda – mostek 0 cm. W kończynach górnych wnioskodawca ma zachowaną siłę mięśniową, czucie i odruchy zachowane, symetryczne. Odruchy brzuszne zachowane. U wnioskodawcy występuje przepuklina kresy białej. W kończynach u wnioskodawcy w dolnych kończynach objawy rozciągowe ujemne, siła mięśniowa, odruchy skokowe osłabione, brak podeszwowych, czucie i odruchy zachowane, symetryczne. Zborność dobra. U wnioskodawcy występują żylaki kończyn dolnych (...), bardziej po prawej. Wnioskodawca ma chód sprawny, lekko utykający bez kuli na lewą, wydolny. Rozbiera się i ubiera samodzielnie.

Dowody: Dowody: opinia zespołu biegłych lekarzy ortopedy i neurologa k. 22

opinia zespołu biegłych lekarzy ortopedy i neurologa k. 57-58

U wnioskodawcy rozpoznano przewlekły zespół bólowy kręgosłupa, aktualnie bez objawów korzeniowych, dolegliwości bólowe wielostawowe, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z nawracającym zespołem bólowym, bez istotnego upośledzenia sprawności. Zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, zwłaszcza kolanowych i biodrowych, bez istotnego upośledzenia sprawności i bez istotnej dysfunkcji chodu, chorobę niedokrwienną serca (...), żylaki kończyn dolnych C-2 (...), przepuklinę kresy białej, stan po operacji przepuklin pachwinowych, niedosłuch, jaskra.

Z powodu w/w schorzeń wnioskodawca nie może zostać zaliczony do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym, lecz wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim na stałe.

Wnioskodawca ma dobrą ruchomość całego kręgosłupa oraz sprawność czterokończynową. Dysfunkcja organizmu wnioskodawcy wynika z podawanych dolegliwości bólowych kręgosłupa oraz stawów, które ograniczają sprawność organizmu w stopniu lekkim. Niedosłuch pozwala na swobodne komunikowanie się. U wnioskodawcy nie stwierdza się objawów uszkodzenia móżdżku, oczopląs nieobecny, zborność dobra, próba R. prawidłowa, diadochokineza prawidłowa, napięcie mięśniowe prawidłowe, mowa bez cech skandowania. Wnioskodawca porusza się sprawnie, ma zachowane dobrze ruchomość kręgosłupa oraz wszystkich kończyn pomimo podawanych dolegliwości stawów. Nie stwierdza się u wnioskodawcy istotnych zaburzeń klinicznych narządu osiowego. Objawy rozciągowe są ujemne, stwierdzone objawy ubytkowe neurologiczne są niewielkie. Stan zdrowia wnioskodawcy jest taki, że istnieją przeciwskazania do pracy ciężkiej fizycznej i pracy wymagającej długiego stania czy chodzenia. Nie powoduje to jednak istotnego upośledzenia sprawności ogólnej układu ruchu.

Wnioskodawca nie może zostać zaliczony do wyższego niż lekki stopień niepełnosprawności. Brak jest podstaw do przyznania wnioskodawcy karty parkingowej zarówno z powodu braku podstaw do zaliczenia go do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym, jak również dlatego, że nie stwierdza się istotnej dysfunkcji chodu.

Dowody: opinia zespołu biegłych lekarzy ortopedy i neurologa k. 22

opinia zespołu biegłych lekarzy ortopedy i neurologa k. 57-58

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca żądał wydania ponownie orzeczenia przez stronę pozwaną uznając, że doszło do zmiany stanu zdrowia uzasadniającą wydanie ponownie orzeczenia i zaliczenia wnioskodawcy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, a także wniósł o przyznanie mu karty parkingowej.

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. Dz. U. z 2011 r., nr 12, poz. 721 ze zm.) rozróżnia trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki.

W myśl art. 4 ust. 3 w/w artykułu, do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaka wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Art. 4 ust. 2 ustawy stanowi, że do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej lub częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

Natomiast zgodnie z art.4 ust. 1 cytowanej ustawy do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Zatem zaliczenie do któregokolwiek stopnia niepełnosprawności wymaga spełnienia przesłanek warunkujących jego otrzymanie, które zostały zdefiniowane w art. 4 wyżej wskazanej ustawy.

Wobec medycznej natury okoliczności spornych, które były istotne dla rozpoznania niniejszej sprawy, ich wyjaśnienie, wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych ortopedy i neurologa na okoliczność ustalenia, czy wnioskodawca może być zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w rozumieniu art.4 ust. 2 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, jeżeli tak to od kiedy, jaki jest symbol tego stopnia niepełnosprawności, czy naruszenie sprawności organizmu jest trwałe czy okresowe i na jaki czas oraz czy zasadne jest zaskarżone orzeczenie strony pozwanej.

Powołani w sprawie biegli sądowi stwierdzili u wnioskodawcy m. in. przewlekły zespół bólowy kręgosłupa, aktualnie bez objawów korzeniowych, dolegliwości bólowe wielostawowe, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z nawracającym zespołem bólowym, bez istotnego upośledzenia sprawności. Zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, zwłaszcza kolanowych i biodrowych, bez istotnego upośledzenia sprawności i bez istotnej dysfunkcji chodu, chorobę niedokrwienną serca (...), żylaki kończyn dolnych C-2 (...), przepuklinę kresy białej, stan po operacji przepuklin pachwinowych, niedosłuch, jaskra.

Każdy z biegłych swoich specjalności stwierdził, iż stopień zaawansowania rozpoznanych schorzeń nie uzasadnia przyjęcia iż wnioskodawca jest niepełnosprawny w stopniu wyższym niż lekki.

W ocenie wszystkich biegłych orzeczenie strony pozwanej odzwierciedla stan rzeczywisty i jest zgodne z obowiązującymi przepisami i w związku z tym należy uznać za zasadne orzeczenie (...) z dnia 11 sierpnia 2016 r.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego na podstawie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach (...) i aktach przedmiotowej sprawy, które zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne i uprawnione oraz których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Odnosząc się do opinii biegłych sądowych Sąd uznał za wiarygodne opinie sporządzone przez nich w toku niniejszego postępowania.

W ocenie Sądu, wydane w sprawie opinie biegłych sądowych są rzetelne, racjonalne, wewnętrznie spójne, logiczne, oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy a Sąd w pełni podzielił dokonane w niej ustalenia, w szczególności że wnioskodawca jest niepełnosprawny w stopniu lekkim, zatem orzeczenie organu rentowego było zasadne.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłych. Tym bardziej, że wydane opinie przez biegłych sądowych zawierają pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu.

Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonym przez biegłych opinii, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że są to specjaliści z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym.

Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron.

Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych, jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Sąd podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, tym bardziej, gdy strony nie zgłosiły do nich żadnych konkretnych zastrzeżeń.

Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co jednak w niniejszej sprawie – zważywszy na powyższe okoliczności – nie dało podstaw do jego zastosowania.

Warto zarazem zwrócić uwagę na to, że opinia nie stanowiła jedynej fachowej wypowiedzi na temat stanu zdrowia wnioskodawcy. Jeszcze na etapie postępowania administracyjnego wnioskodawca został poddany badaniom przeprowadzonym przez zespoły lekarskie, które także wykluczyły potrzebę zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, a także do przyznania mu karty parkingowej. Tej zbieżności ocen poszczególnych zespołów lekarskich, wydających swoje opinie niezależnie od siebie, nie można w żaden sposób deprecjonować, lecz trzeba potraktować ją jako dodatkową okoliczność przemawiającą za rzetelnością i prawidłowością opinii sporządzonych przez biegłych. Również dokumentacja medyczna przedłożona przez wnioskodawcę nie dawała podstaw do zmiany zajętego w tym zakresie stanowiska.

Podkreślenia wymaga to, iż subiektywne odczucia wnioskodawcy co do stanu jego zdrowia, nie znajdują odzwierciedlenia w dowodach z opinii biegłych sądowych i nie mogą stanowić podstaw do zmiany decyzji Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W., albowiem Sąd orzeka na podstawie całościowego materiału dowodowego a w szczególności dokumentacji medycznej.

W niniejszej sprawie, wnioskodawca wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych z dnia 9 stycznia 2017 r., podnosząc szereg argumentów dotyczących sposobu badania przez biegłych wnioskodawcę. Mając to na uwadze, Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii tych biegłych. Biegli w sposób logiczny, zrozumiały wyjaśnili wątpliwości wnioskodawcy związane ze sposobem badania go przez biegłych, jak również wyjaśnili, dlaczego uznali orzeczenie strony pozwanej za zasadne. Biegli wyjaśnili, że wielkość gabinetu lekarskiego pozwoliła na ocenę stopnia zaawansowania poruszania się wnioskodawcy, również wskazali, że prowadzą oni obserwacje wnioskodawcy pozagabinetową. Biegli w sposób bardzo jasny i logiczny ustosunkowali się do zarzutów wnioskodawcy, choć do części zarzutów nie było możliwości ustosunkowania się, gdyż były to jedynie subiektywne przekonania wnioskodawcy co do oceny jego stanu zdrowia.

Niezależnie jednak od powyższego, jedynie w celu uniknięcia wszelkich wątpliwości w zakresie sposobu badania przez biegłych sądowych wnioskodawcę, Sąd dopuścił dowód z trzeciej opinii biegłych sądowych – innych niż biegli sądowi wydający opinię z dnia 9 stycznia 2017 r. Biegli ci podzieli w całości opinie wcześniejsze i przy ocenie stanu zdrowia wnioskodawcy wyraźnie wskazali, że brak jest podstaw do zaliczenia go do wyższego niż lekki stopień niepełnosprawności a także przyznania mu karty parkingowej.

Wnioskodawca w zastrzeżeniach do opinii biegłych z dnia 10 lipca 2017 r nie zakwestionował sposobu badania przez biegłych lecz jedynie wskazał, że w jego ocenie zgodnie z ustawową definicją umiarkowanego stopnia niepełnosprawności wnioskodawca spełnia przesłanki do zaliczenia go do tego stopnia niepełnosprawności.

Na rozprawie jednak w dniu 10 października 2017 r. wnioskodawca, z wykształcenia prawnik, wyraźnie oświadczył, że nie składa wniosków dowodowych.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (H. Dalka, "Ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym", s. 51, 83, 118-119, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1998). Wskazywane przepisy rysują zatem reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń. Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r., sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12; wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76 wraz z glosa aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204). (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 r. I ACa 286/14 LEX nr 1511625)

Z powyższych względów Sąd nie widział potrzeby uzupełniania opinii biegłych, a tym bardziej – zlecania sporządzania opinii kolejnemu biegłemu. Stanowisko to jest zgodne z utrwaloną w orzecznictwie Sądu Najwyższego linią orzeczniczą. I tak w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r. (sygn. II CR 817/73, nie publ.) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że dowód z opinii biegłego jak i instytutu ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów a w szczególności art. 217 § 1 kpc. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 kpc Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.

W wyroku z dnia 21 listopada 1974 r. (sygn. II CR 638/74, OSPiKA 1975/5/108) Sąd Najwyższy podkreślił, że jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych.

Mając powyższe na uwadze, iż stan zdrowia wnioskodawcy i dolegliwości jakich doznaje nie naruszają sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie innego niż lekki stopień niepełnosprawności Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

Orzeczenie jak w pkt III wyroku Sąd oparł o treść art. 98 w zw. z 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 j.t.).