Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny, w składzie:

Przewodnicząca: S.S.R. A. M.

Protokolant: staż. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda T. M. tytułem odszkodowania:

a)  kwotę 7.219,46 zł (siedem tysięcy dwieście dziewiętnaście złotych czterdzieści sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 września 2015 roku do dnia zapłaty;

b)  kwotę 2.313,90 zł (dwa tysiące trzysta trzynaście złotych dziewięćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

c)  kwotę 300,00 zł (trzysta złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda T. M. kwotę 3.193,00 (trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  obciąża pozwaną (...) Spółkę Akcyjną
z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotą 502,46 zł (pięćset dwa złote czterdzieści sześć groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków,

4.  nakazuje zwrócić na rzecz pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 400,00 zł (czterysta złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 16 czerwca 2016 roku, zaksięgowanej pod pozycją (...)/ (...).

Sygn. akt II C 22/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 stycznia 2016 roku T. M. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 7.219,46 złotych tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2015 roku do dnia zapłaty, kwoty 300 złotych tytułem odszkodowania za koszty poniesione w celu dochodzenia roszczenia związanego ze szkodą w pojeździe marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października do dnia zapłaty, a także zasądzenie koszów procesu.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podniósł, że w dniu 23 sierpnia 2015 roku na skutek zdarzenia drogowego, uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 7.366,24 złotych brutto. Powód zlecił niezależnemu rzeczoznawcy wykonanie wyceny kosztów naprawy tego pojazdu, który ustalił, iż przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wyniesienie 14.585,70 złotych brutto. Koszt sporządzenia opinii prywatnej wyniósł 300 złotych brutto. Powód wskazał, iż dochodzona pozwem kwota częściowego odszkodowania stanowi różnicę pomiędzy wysokością rzeczywiście poniesionej szkody (14.585,70 złotych), a kwotą przyznaną przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego (pozew k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, kwestionując powództwo co do wysokości (odpowiedź na pozew k. 43-47).

W piśmie procesowym z dnia 24 kwietnia 2017 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo w zakresie dochodzonego odszkodowania o kwotę 2.313,90 złotych wnosząc ostatecznie o zasądzenie z tego tytułu łącznej kwoty 9.533,36 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 7.219,46 złotych od dnia 26 września 2015 roku do dnia zapłaty, ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.313,90 złotych od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo pozwanemu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy w kwocie 300 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty (pismo pełnomocnika powoda k. 114-115).

Strona pozwana otrzymała pismo powoda z dnia 24 kwietnia 2017 roku, w dniu 2 maja 2017 roku ( elektroniczne potwierdzenie odbioru k. 135).

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku zdarzenia drogowego z dnia 23 sierpnia 2015 roku uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność T. M.. Sprawca szkody, w dniu zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.. (okoliczność bezsporna, a także kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 9-10).

Pojazd powoda marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uderzony
w tył, co spowodowało, że pojazd ten przesunął się do przodu i uderzył w tył poprzedzającego
go pojazdu. Pojazd powoda został uszkodzony zarówno z tyłu jak i z przodu. Przed wypadkiem pojazd nie miał napraw blacharskich ani lakierniczych. Powód był jego pierwszym właścicielem w Polsce. Samochód w dacie kolizji miał 5 lat (kserokopia notatki urzędowej w aktach szkody koperta k.89, zeznania powoda k. 117, protokół szkody w pojeździe k. 145-146).

Uzasadnione koszty naprawy samochodu powoda marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po kolizji z dnia 23 sierpnia 2015 roku (z wykorzystaniem części oryginalnych i stawek za roboczogodzinę serwisu autoryzowanego) wynoszą 16.899,60 złotych brutto. Zakres kalkulacji kosztów naprawy wykonanej przez stronę pozwaną jest zgodny z protokołem szkody (oceną techniczną) (opinia biegłego k. 95-97, kalkulacja naprawy k. 98-104, opinia uzupełniająca k. 122-124).

T. M. w dniu 25 sierpnia 2015 roku zgłosił pozwanemu szkodę (bezsporne, zgłoszenie szkody w aktach szkody koperta k.89).

W toku postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 16 września 2015 roku, strona pozwana wypłaciła T. M. kwotę 7.366,24 złotych brutto tytułem należnego mu odszkodowania (okoliczność bezsporna, a także kserokopia kalkulacji k. 11-18, kserokopia decyzji k. 19-20).

T. M. zlecił sporządzenie prywatnej ekspertyzy kosztów naprawy pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), ponosząc z tego tytułu wydatek w kwocie 300 złotych (kserokopia faktury VAT k. 31, kserokopia prywatnej kalkulacji k. 21-28).

Pismem z dnia 6 października 2015 roku T. M. wezwał stronę pozwaną do zapłaty dalszego odszkodowania w wysokości 7.219,46 złotych brutto, która to kwota wynikała z różnicy pomiędzy wyliczonymi przez niego kosztami naprawy przedmiotowego pojazdu, a kwotą wypłaconą z tego tytułu przez stronę pozwaną z ustawowymi odsetkami od dnia 25 września 2015 roku. Dodatkowo wezwał do zapłaty kwoty 300 złotych tytułem zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy z ustawowymi odsetkami od 15 dnia od daty otrzymania wezwania. Odpis pisma doręczono pozwanemu w dniu 8 października 2015 roku (bezsporne, kserokopia pisma k. 29-30).

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, oraz w oparciu o opinię biegłego w zakresie wyceny pojazdów
i mechaniki pojazdowej, z tym zastrzeżeniem, iż czyniąc ustalenia na podstawie kopii dokumentów Sąd miał na względzie dyspozycję art. 308 k.p.c.

Dokonując oceny zebranego materiału dowodowego należy odnieść się do wartości dowodowej złożonej w niniejszej sprawie wraz z pozwem kalkulacji naprawy. Dokument ten sporządzony został na zlecenie poszkodowanego i oparty jest na oświadczeniach zleceniodawcy. Nie budzi zatem wątpliwości, że ten środek dowodowy stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte.

Pełnowartościowym dowodem w sprawie jest opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej. Przywołana opinia jest rzetelna, spójna, jasna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu oraz wątpliwości stron. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Opinia te nie była kwestionowana przez żądną ze stron postępowania.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z przesłuchania strony powodowej na okoliczność przebiegu zdarzenia, przyczyn zdarzenia, przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie, podstawy tej odpowiedzialności bowiem są to okoliczności bezsporne w niniejszym postępowaniu, gdzie kwestionowana była jedynie wysokość szkody.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

W rozpatrywanej sprawie bezsporne są zarówno okoliczności, w jakich doszło do wypadku
z dnia 23 sierpnia 2015 roku, jego przebieg, jak i zakres uszkodzeń powstałych w jego wyniku w samochodzie marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pełnomocnik strony pozwanej podnosił, że w toku postępowania likwidacyjnego powodowi zostało wypłacone odszkodowanie w kwocie 7.366,24 zł, które w pełni odpowiada wysokości szkody.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152).

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 436§2 k.c. w razie zderzenia się pojazdów mechanicznych odpowiedzialność za spowodowaną tym szkodę sprawca wypadku ponosi na zasadach ogólnych. Zakład ubezpieczeń odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.).

Należy wskazać, iż w toku przedmiotowego postępowania strona pozwana nie kwestionowała podstaw swojej odpowiedzialności.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1powołanej ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody (odszkodowanie) w tych granicach winno obejmować wszystkie straty, poniesione wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 kc) i następuje, według wyboru poszkodowanego: przez restytucję stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odszkodowanie ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, ale przy zastrzeżeniu, że nie powoduje jednocześnie nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej – sumy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego (art. 363 § 1 kc). Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343).

Powód takiego wyboru dokonał, żądając od pozwanego wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, jaka jest odpowiednia suma pieniężna, którą powinien wypłacić powodowi pozwany zakład ubezpieczeń.

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515). Nie ulega przy tym wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, zgodnie z którym odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012r, III CZP 80/11, opubl. (...) w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, opubl. L.; w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01, opubl. L.).

Przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu, w jakim znajdowała się przed szkodą. Jak wspomniano już wcześniej, wymaga zatem zastosowania takich samych materiałów, z jakich rzecz została wykonana. W przypadku pojazdów mechanicznych poszkodowani mają prawo żądać, aby element podlegający wymianie został zastąpiony identycznym elementem. Częścią zamienną identyczną będzie część tej samej jakości i najczęściej tego samego producenta.

Transponując powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy,
iż uzasadnione koszty naprawy pojazdu powoda zostały przez biegłego sądowego wydającego opinię w przedmiotowej sprawie, oszacowane na kwotę 16.899,60 złotych brutto. Biegły wyjaśnił, że kalkulacja została sporządzona z wykorzystaniem części oryginalnych i stawek za roboczogodzinę serwisu autoryzowanego. Zakres kalkulacji kosztów naprawy wykonanej przez stronę pozwaną jest zgodny z protokołem szkody. Powyższą kwotę wynikającą z opinii biegłego sądowego, należało pomniejszyć o kwotę wypłaconego przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowania, tj. o kwotę 7.366,24 zł. Powodowi przysługuje zatem odszkodowanie dodatkowe w wysokości 9.533,36 zł.

Powód żądał nadto zasądzenia także kwoty 300 zł za sporządzenie kalkulacji na prywatne zlecenie. Wskazać należy, iż co do zasady roszczenie o zwrot kosztu sporządzenia takiej kalkulacji jest uzasadnione, kiedy sporządzenie przez poszkodowanego ekspertyzy w postępowaniu przedsądowym, dokonane jest celem wykazania zasadności swojego roszczenia. Ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwiania zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody (wyrok SN z dn. 30.02.2002 r., V CKN 908/00, uchwała SN z dn. 18.05.2004 r., III CZP 24./04).

W ocenie Sądu roszczenie powoda w tym zakresie jest zasadne. Poszkodowany nie posiada wiedzy specjalnej w zakresie wysokości kosztów naprawy pojazdów mechanicznych. Sporządzenie prywatnej opinii było zatem uzasadnione w celu ustalenia czy przyznane mu odszkodowanie jest adekwatne do poniesionej szkody majątkowej. Dlatego też Sąd uznał sporządzoną na zlecenie powoda opinię za przydatną, a koszty jej sporządzenia za uzasadnione.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodowi odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 k.c. i 481 § 1 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe.

W dniu T. M. w dniu 25 sierpnia 2015 roku zgłosił pozwanemu szkodę. Ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty kwotę 7.219,46 zł zasądzono zatem od dnia 26 września 2015 roku do dnia zapłaty, czyli po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia pozwanemu szkody. W zakresie kwoty 2.313,90 zł ustawowe odsetkami za opóźnienie zasądzono od dnia 3 maja 2017 roku do dnia zapłaty, czyli od dnia następującego po dniu doręczenia pełnomocnikowi pozwanego pisma rozszerzającego powództwo. W zakresie kwoty 300 zł ustawowe odsetki za opóźnienie zasądzono od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty, czyli po upływie 15 dni od dnia wezwania pozwanego do zapłaty zgodnie z pismem z dnia 06 października 2015 roku, które zostało doręczone pozwanemu w dniu 8 października 2015 roku.

O kosztach w pkt 2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona pozwana przegrała proces w całości, a zatem jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 3.193 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tą składają się: kwota 376 zł, poniesiona tytułem opłata sądowej od pozwu, kwota 400 zł poniesiona tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, kwota 2.400 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na nieuiszczone koszty sądowe złożyła się kwota 502,46 złotych: obejmująca wydatki związane z wydaniem przez biegłego opinii w sprawie w kwocie 386,46 złotych i opłatą od rozszerzonej części powództwa w kwocie 116 złotych. Na podstawie art.113 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 k.p.c., Sąd obciążył stronę pozwaną kwotą 502,46 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych jak w punkcie 3 wyroku.

W punkcie 4 wyroku, Sąd, na podstawie art. 84 ust 2 w zw. z art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U. z 2014 roku, poz. 1025), nakazał zwrócić na rzecz pozwanego kwotę 400 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na biegłego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.