Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach Wydział II Cywilny Ośrodek (...) w R.

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Marzena Botwina

Protokolant: Tomasz Bałys

po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2017 roku w Rybniku

sprawy z powództwa I. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki I. K. kwotę 62.000,00 zł (sześćdziesiąt dwa tysiące złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 marca 2016 roku ;

2)  oddala powództwo w pozostałej części;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.402,00 zł (cztery tysiące czterysta dwa złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

4)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. kwotę 3.233,00 zł (trzy tysiące dwieście trzydzieści trzy złote 00/100) tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt II C 233/16

UZASADNIENIE

wyroku z 4 lipca 2017 roku

Powódka I. K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 102.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią matki z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 marca 2016 roku oraz wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 14.400 zł oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu roszczenia powódka podała, że 6 marca 1998 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym J. O. doznała poważnych obrażeń ciała, w następstwie których zmarła po przewiezieniu jej do szpitala. Pojazd, którym jechał sprawca ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w zakładzie ubezpieczeniowym pozwanego. Dalej powódka podała, że 24 lutego 2016 roku dokonała zgłoszenia szkody i decyzją z 15 marca 2016 roku pozwana przyznała powódce zadośćuczynienie w wysokości 18.000 zł. Dalej powódka podała, że była jedynym dzieckiem zmarłej J. O.. Powódka w chwili śmierci matki miała14 lat. Do tej pory zmarła była najważniejszą osobą w życiu powódki. Zawsze służyła jej pomocą, radą, wspierała w rozwijaniu pasji i zainteresowań. Powódka podała, że śmierć matki bardzo ją zmieniła. Przed wypadkiem była osobą otwartą, pewną siebie i aktywną. Natomiast po wypadku zamknęła się w sobie i tłumiła pojawiające się u niej emocje. Dalej powódka podała, że nie mogła liczyć na pomoc ojca, który w związku ze śmiercią żony popadł w alkoholizm. Powódka w wieku 19 lat musiała wyprowadzić się z domu. Nie zrealizowała marzeń edukacyjnych jakie wobec niej miała jej matka. Do dnia dzisiejszego nie może pogodzić się z utratą matki. Jako podstawę prawną żądanego zadośćuczynienia powódka wskazała art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. Dalej powódka przytoczyła orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego na potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie. Jako podstawę prawną żądania zasądzenia odsetek ustawowych wskazano z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych , (...) i (...).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów postępowania, według norm przepisanych. Pozwana przyznała, że przyjęła odpowiedzialność za szkodę. Wskazała że, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznała poszkodowanej tytułem zadośćuczynienia kwotę 18.000 zł. Pozwana zaproponowała ugodowe zakończenie sprawy poprzez zapłatę na rzecz powódki kwoty 32.000 zł. Odnosząc się do żądania pozwu pozwana zarzuciła, że brak jest racjonalnych postaw do uznania, że zmiana wykładni art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. daje podstawę do żądania zasądzenia tak wysokich kwot. Dalej pozwana podniosła, że wypłaciła na rzecz powódki i jej ojca C. O. łącznie 81.109,16 zł tytułem jednorazowego odszkodowania i zwrotu kosztów pogrzebu. Dalej pozwana poniosła, że wypłacone na podstawie art. 446 § 3 k.c. odszkodowanie rekompensuje poszkodowanym straty materialne i niematerialne, dlatego wypłacone na rzecz powódki odszkodowanie rekompensowało jej żądanie. Dalej pozwany na wypadek nie podzielenia przez Sąd jego argumentacji podał, że żądanie powódki jest niewykazane i rażąco wygórowane. Odnosząc się do żądania zasądzenia odsetek pozwana zarzuciła, ze powinny być zasądzone od dnia wyrokowania. (k. 174 – 179)

Sąd ustalił, co następuje.

6 marca 1998 roku A. S. będąc pod wpływem alkaloidów z grupy opium prowadząc, samochód marki M. (...) naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu i doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem marki F. (...), kierowanym przez J. O., która na skutek tego wypadku doznała ciężkich obrażeń ciała powodujących jej zgon.

Wyrokiem z 21 września 1998 roku Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim w sprawie o sygn. akt II K 487/98 uznał A. S. winnym popełnienia zarzucanego mu występku z art. 145§2 k.k. z 1969 roku, opisanego wyżej i za ten czyn na mocy ostatnio przywołanego przepisu skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata.

(wyrok Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z 21 września 1998 roku k. 14-15, odpis skrócony aktu zgonu J. O. k. 16)

Powódka jest córką J. O.. Urodziła się (...). W dacie śmierci matki miała 14 lat i zamieszkiwała z obojgiem rodziców. Po śmierci J. O. przez dwa miesiące z powódką i jej ojcem zamieszkiwała babka macierzysta powódki, lecz po tym okresie C. O. kazał jej się wyprowadzić. Po roku od śmierci J. O. jej mąż, a ojciec powódki zaczął nadużywać alkohol. Zapraszał do domu różnych ludzi, chodził po barach. Powódka wracając ze szkoły nie wiedziała kogo w domu zastanie, w jakim stanie będzie mieszkanie. Ojciec często zostawiał powódkę samą w domu, a gdy był obecny krzyczał na nią, a nawet bił. W weekendy powódka mieszkała u swoje babci. Powódkę, poza babcią, wspierali jej chrzestni B. Jordan i J. S.. Po śmierci J. O. jej współpracownicy zebrali pieniądze i założyli lokatę z przeznaczeniem na studia powódki. Umocowany do tych pieniędzy był ojciec powódki. Powódka była dobrą uczennicą, chcąc mieć godne warunki do przygotowania się do egzaminu maturalnego z pomocą babci i chrzestnych gdy ukończyła 18 lat wyprowadziła się do wynajętego mieszkania. Po maturze planowała podjąć studia w K., lecz okazało się, że ojciec rozdysponował pieniądze, które znajdowały się na przeznaczonej dla powódki lokacie i z braku środków podjęła studia bliżej miejsca zamieszkania. Skończyła anglistykę. (...) wspierała powódkę jej babka, która pomogła powódce w zakupie mieszkania. Ojciec powódki sprzedał mieszkanie, w którym zamieszkiwał z J. O., wyjechał na M. i ponownie się ożenił. Nie utrzymuje z powódką żadnych kontaktów. Powódka nie otrzymała od ojca żadnych środków, które przekazał C. O. pozwany w związku z śmiercią J. O..

Powódka przed wypadkiem, w którym zginęła jej matka była osobą otwartą, radosną. Po śmierci matki skupiła się na nauce, ograniczyła kontakty towarzyskie. Zaprzestała wystąpień publicznych. Stała się nerwowa. Brakowało jej wsparcia matki, czuła się opuszczona. Relacja i więź między powódką a jej matka wykazywała cechy dużej bliskości i zażyłości.

(zeznania świadków: B. Jordan k. 212-213, J. S. k. 213, przesłuchanie stron k. 213 – 214)

Stan psychiczny powódki po śmierci matki wskazywał na zatrzymanie procesu żałoby, co wpłynęło na aktualny stan psychiczny powódki tj. obniżenie nastroju, brak wiary w siebie, lęk przed śmiercią i lęk przed posiadaniem dziecka. Powikłaniem posttraumatycznym są konsekwencje nie przeżytej prawidłowo żałoby i dysfunkcje w sensie psychoseksualnym. U powódki zdiagnozowano endometriozę tj. chorobę zaliczaną do zaburzeń o niejasnej etiologii, co nadaje jej status choroby psychosomatycznej (na tle psychicznym)

(opinia biegłej z zakresu psychologii A. D. k. 218-222, opinia uzupełniająca k. 243-244)

18 grudnia 2012 roku powódka zawarła związek małżeński z M. K.. Nie ma dzieci.

(odpis skrócony aktu małżeństwa powódki k. 17)

Powódka pracuje na stanowisku sprzedawcy usług finansowych i zarabia 1.500 zł miesięcznie. Jej małżonek zarabia 1.800 zł miesięcznie.

(przesłuchanie stron k. 213 – 214, oświadczenie majątkowe k. 25-27)

Pismem z 24 lutego 2016 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 130.000 zł oraz odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej w kwocie 70.000 zł.

(pismo z 24 lutego 2016 roku k. 19-22)

Pismem z 15 marca 2016 roku pozwany poinformował powódkę o przyznaniu jej zadośćuczynienia w kwocie 18.000 zł i podał, że tytułem odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej zostało już wypłacone odszkodowanie w kwocie 81.109,16 zł.

(pismo z 15 marca 2016 roku k. 23)

Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie powołanych wyżej dowodów.

Ustalenia co do krzywdy powódki doznanej na skutek śmierci jej matki poczyniono na podstawie dowodów z zeznań wskazanych wyżej świadków oraz na podstawie dowodu z przesłuchania stron, ograniczonego do przesłuchania powódki z powodu niedelegowania przez pozwanego osoby uprawnionej do reprezentacji celem przesłuchania. Zeznania wyżej wskazanych osób Sąd uznał za wiarygodne, spójne i wzajemnie się uzupełniające.

Stan psychiczny powódki i wpływ na niego śmierci matki ustalono również na podstawie dowodu opini biegłej z zakresu psychologii A. D.. Opinia wydana przez biegłą została sporządzona rzetelnie i kompleksowo. Biegła oparła się na materiale dowodowym i badaniu powódki wykonanym w zakresie niezbędnym do wydania opinii. Nadto szczegółowo uzasadniła swoje stanowisko w zakresie wniosków, które na podstawie przeprowadzonego badania sformułowała. Pozwana w piśmie z 28 lutego 2017 roku, po wydaniu opinii uzupełniającej przez biegłą, oświadczyła jedynie, że kwestionuje opinię biegłej jednak nie podała z jakich przyczyn zajmuje takie stanowisko. Z tego powodu Sąd nie miał możliwości oceny zasadności stanowiska pozwanej.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii, gdyż powódka nigdy nie leczyła się psychiatrycznie i konieczności wydania opinii przez lekarza tej specjalności nie wskazała również biegła psycholog.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka C. O. z powodu nie usunięcia przez pełnomocnika pozwanego braków formalnych tego wniosku tj. nie wskazanie adresu świadka.

Sąd, stosownie do treści art. 6 k.c., uznał, ze pozwana nie wykazała, że wypłaciła na rzecz powódki jakiekolwiek świadczenia pozostające w związku ze szkodą jakiej powódka doznała na skutek śmieci J. O.. Powódka zaprzeczyła,żeby ojciec przekazał na jej rzecz jakiekolwiek świadczenia tytułem odszkodowania za śmierć matki, a wszelka pomoc finansowa świadczona była przez babkę powódki. Zatem to na pozwanej ciążył obowiązek wykazania faktu i wysokości wypłaconego na rzecz powódki świadczenia.

Sąd zważył, co następuje.

Bezsporne było w sprawie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za sprawcę wypadku komunikacyjnego (okoliczność przyznana przez pozwanego w trybie art. 229 k.p.c.). Nie wymagało również dowodu, że pozwany wypłacił powódce kwotę 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zatem rozstrzygnięcie sprawy sprowadzało się do oceny czy wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie jest adekwatne do rozmiaru cierpienia powódki, a w przypadku udzielenia odpowiedzi negatywnej do ustalenia odpowiedniego zadośćuczynienia.

Podstawą prawną odpowiedzialności sprawcy wypadku był art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c. i art. 24 § 1 k.c. Z kolei podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy wypadku był § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z 9 grudnia 1992 roku w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U. z 1992 roku, Nr 96, poz. 475) w zw. z art. 822 k.c., w zw. z art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c. i art. 24 § 1 k.c.

W rozpoznawanej sprawie powódka nie mogła dochodzić roszczenia o zadośćuczynienie w oparciu o art. 446 § 4 k.c., zgodnie z którym sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przepis ten został bowiem wprowadzony do polskiego porządku prawnego ustawą z 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2008, Nr 116, poz.731 ), która weszła w życie 3 sierpnia 2008 r. i ma zastosowanie do sytuacji kiedy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce po 2 sierpnia 2008 r. Przed wejściem w życie tego przepisu utrwalonym był pogląd, że polski system prawa cywilnego nie przewiduje zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej, jednakże z momentem wprowadzenia do polskiego systemu prawa cywilnego instytucji zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą ze śmierci osoby bliskiej (art.446§4 k.c.), w wyniku wykładni dynamicznej dopuszczono możliwość dochodzenia zadośćuczynienia związanego ze śmiercią osoby bliskiej, która miała miejsce przed wejściem w życie w/w przepisu i aktualnie utrwalone już orzecznictwo przyjmuje, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r., ponieważ śmierć osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych (art. 23 k.c..) w postaci więzi emocjonalnej łączącej te osoby, a także prawa do życia rodzinnego, czy utrzymywania wspólnych więzi ( por. np.: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, LEX nr 604152; uchwała Sądu Najwyższego z dnia z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11, OSNC 2012/1/10, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 sierpnia 2013 r., I ACa 430/13,LEX nr 1369226, wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 22 listopada 2013 r., I ACa 947/13, LEX nr 1409388; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2014 r., I ACa 1342/13, LEX nr 1422481; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2013 r., I ACa 1015/13, LEX nr 1419081 ).

Norma wynikająca z art. 448 k.c. nie odwołuje się do żadnych obiektywnych i wyłącznych mierników. Krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek należy traktować indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. W orzecznictwie wskazywane jest, że zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 k.c. jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, która nie zależy od statusu materialnego pokrzywdzonego. Nie jest ono zależne od pogorszenia sytuacji materialnej osoby uprawnionej i poniesienia szkody majątkowej. Jedynie rozmiar zadośćuczynienia może być odnoszony do stopy życiowej społeczeństwa, która pośrednio może rzutować na jego umiarkowany wymiar i to w zasadzie bez względu na status społeczny i materialny pokrzywdzonego. Przesłanka "stopy życiowej" ma więc charakter uzupełniający i ogranicza wysokość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło do wzbogacenia osoby uprawnionej, nie może jednak pozbawić zadośćuczynienia jego zasadniczej funkcji kompensacyjnej i eliminować innych czynników, kształtujących jego wymiar. Jego celem jest kompensacja doznanej krzywdy, a więc złagodzenie cierpienia psychicznego, wywołanego śmiercią osoby najbliższej i pomoc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym jego sytuacji.

W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że na rozmiar krzywdy, o której mowa w powołanym przepisie, mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego. (tak też w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 roku, wydanego w sprawie III CSK 279/10)

Powódka tymczasem wykazała, że w wyniku śmierci matki doszło do nieodwracalnego naruszenia jej dóbr osobistych w postaci więzi emocjonalnej łączącej ją z tak bliską osobą i prawa do życia rodzinnego. Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia należnego powódce wziął pod uwagę silną więź emocjonalną, która łączyła powódkę z jej matką. Sytuację rodzinną w jakiej powódka znalazła się po śmierci J. O.. Ojciec powódki nie wywiązywał się z żadnych obowiązków jakie ciążyły na nim w związku z rodzicielstwem. Powódka z powodu alkoholizmu ojca nie miała w domu warunków do nauki, odpoczynku. Nie miała wsparcia emocjonalnego ani finansowego ze strony ojca. Gdy tylko ukończyła 18 lat musiała się wyprowadzić z rodzinnego domu i wynająć mieszkanie żeby mieć odpowiednie warunki do przygotowania się do matury. Po maturze okazało się, że powódka nie może zrealizować swoich i matki marzeń w sferze jej edukacji, gdyż nie ma na to środków finansowych. Żyje w przeświadczeniu, wywodzącym się z własnego doświadczenia, że gdyby jej matka nie zginęła w wypadku ona realizowałaby swoje plany, gdyż matka zawsze o to dbała i zapewniała jej właściwe warunki rozwoju. Warunki w jakich powódka żyła po śmierci matki spowodowały zatrzymanie u niej procesu żałoby, co wpływa na obecny stan psychiczny powódki i jej trudności również w sferze prokreacyjnej. Biegła z zakresu psychologii wskazała, że u powódki występują zaburzenia i dysfunkcje o charakterze przewlekłym , mające swą etiologię w okresie utraty matki.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należy uznać, że zadośćuczynienie w wysokości 18.000 zł wypłacone przez pozwanego jest zaniżone. Sąd uznał, że funkcja kompensacyjna zadośćuczynienia zostanie spełniona gdy pozwany uiści na rzecz powódki jeszcze kwotę 62.000 zł. Przy czym żądanie zasądzenia zadośćuczynienia w wyższej kwocie niż zasądzona, przy uwzględnieniu wysokości świadczeń już przyznanych przez ubezpieczyciela Sąd uznał za zbyt wygórowane i w tym zakresie oddalił. W związku z tym na podstawie powołanych wyżej przepisów zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 62.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Należy mieć na uwadze, że orzeczenie Sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 lutego 2007 roku, sygn. akt I CSK 433/2006, niepublikowane). Zobowiązane do zapłaty zadośćuczynienia ma charakter zobowiązania bezterminowego, toteż przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego wobec dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.). Jak wynika z akt szkody pozwana została wezwana przez powódkę do naprawienia szkody pismem z 24 lutego 2016 roku. Pozwana w odpowiedzi na pozew nie kwestionowała daty doręczenia wezwania do zapłaty, wskazywała jednak, że dochodzone odszkodowanie z powodu ustalania jego wysokości przez Sąd stają się wymagalne dopiero w dacie wyrokowania, jednak stanowiska pozwanej Sąd nie podziela. Stąd odsetki zasądzono od dnia następnego po dniu wymagalności tj. 26 marca 2016 roku.

O kosztach rozstrzygnięto po myśli art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Powódka wygrała sprawę w 61 %. Na koszty procesu składały się: kwota 5.100zł stanowiąca opłatę od pozwu, wynagrodzenia pełnomocników stron w kwotach po 3.600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wynagrodzenie biegłej w wysokości 199,30 zł. Powódka została zwolniona od kosztów sądowych w całości, stąd zasądzono na jej rzecz jedynie zwrot kosztów zastępstwa procesowego (61%). Natomiast na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa stosownie do przegranej koszty sądowe tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa (61% z 5.299,30 zł)

Sygn. akt II C 474/13

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  kal. 20 dni od dnia doręczenia lub z wpływem.

R., 28 sierpnia 2017 roku