Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z 20 marca 2017r. skierowanym do Sądu Rejonowego w Puławach I Wydział Cywilny, powód Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. wnosił o pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci ugody sądowej zawartej przed Sądem Rejonowym w Puławach IV Wydział Pracy sygn. akt IVP 305/15 na posiedzeniu sądowym w dniu 10 czerwca 2016r., zamieszczonej w treści protokołu z rozprawy, opatrzonego klauzulą wykonalności tegoż sądu z dnia 18 sierpnia 2016r., w ramach której Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. zobowiązał się do zapłaty na rzecz K. O. kwoty 6.000 zł tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, przy czym wypłata nastąpić miała w dwóch ratach po 3.000 zł każda, pierwsza płatna do 30 czerwca 2016r. a druga do 31 lipca 2016r. W uzasadnieniu powód - Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. podnosił, iż wypłacił pozwanemu pierwszą ratę w wysokości 3000 zł, a drugą w wysokości 1920 zł tj. wysokości pomniejszonej o naliczoną i pobraną zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 1080 zł od kwoty należnej powodowi z tytułu ugody. Powód podnosił, iż odszkodowanie zostało w całości uiszczone na rzecz pozwanego w sposób odpowiadający wszelkim przepisom prawa, w tym zakresie bowiem nie korzysta ono ze zwolnienia na mocy art. 21 ust1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowych od osób fizycznych ( Dz.U. z 2012r. poz. 361 z póżn. zm), bowiem zgodnie z jednolitym stanowiskiem organów podatkowych w tym zakresie, wypłacona rekompensata będzie przychodem ze stosunku pracy, od której pracodawca musi naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy. Kwota uzyskana przez pozwanego miała na celu zrekompensowanie utraconych korzyści jakie mógłby on osiągnąć, gdyby nadal był zatrudniony, co w następstwie powoduje, iż wypłacona kwota odszkodowania stanowi przychód podlegający opodatkowaniu. Powód podnosi też, iż organy podatkowe wskazują w szeregu interpretacjach, iż w pierwszej kolejności dla ustalenia czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, które należy rozumieć jako rzeczywistą stratę a nie utracone korzyści, jak ma to miejsce w przypadku ugód zawieranych w sprawach związanych z bezzasadnymi, w odczuciu pracowników, wypowiedzeniami umów o pracę, a więc takie odszkodowanie wynikające z tytułu bezzasadnego i niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy nie korzysta ze zwolnienia podatkowego.

Postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2017r. Sąd Rejonowy w Puławach I Wydział Cywilny stwierdził swoją niewłaściwość funkcjonalną i sprawę przekazał według właściwości tut. wydziałowi pracy.

Pozwany K. O. powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany K. O. był zatrudniony w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w P. jako ratownik medyczny- kierowca karetki w okresie od dnia 11 maja 2009r. do dnia 29 lutego 2016r. (akta sprawy IVP 305/15). Ostatnio K. O. otrzymywał wynagrodzenie w wysokości z 2983,66 zł (akta sprawy IVP 305/).

Stosunek pracy łączący strony rozwiązał się za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, a jako przyczynę tej decyzji podano likwidację stanowiska pracy ( k.5 akt sporawy IVP 305/15).

K. O. odwołał się do tut. sądu od tej decyzji pracodawcy w sprawie IVP 305/15 i pierwotnie domagał się uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne a przypadku rozpoznania sprawy po upływie okresu wypowiedzenia – przywrócenia go do pracy a na rozprawie w dniu 10 czerwca 2016r. w sprawie IVP 305/15 K. O. zmodyfikował swoje powództwo i domagał się zasądzenia na jego rzecz od pracodawcy odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia z tytułu naruszającego przepisy prawa pracy i nieuzasadnionego wypowiedzenia ( akta sprawy IVP 305/15).

Na rozprawie w dniu 10 czerwca 2016r. w sprawie IVP 305/15 strony zawarły umowę ugody, w ramach której Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. zobowiązał się do zapłacenia na rzecz K. O. kwotę 6.000 zł tytułem odszkodowania w zw. z rozwiązaniem stosunku pracy, przy czym wypłata nastąpić miała w dwóch ratach po 3.000 zł każda, pierwsza płatna do 30 czerwca 2016r. a druga do 31 lipca 2016r. ( akta sprawy IVP 305/15, k.32).

W dniu 29 czerwca 2016r. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. przekazał K. O. kwotę 3.000 zł tytułem pierwszej raty odszkodowania wynikającego z treści ugody, a w dniu 27 lipca 2016r. kwotę 1.920 zł tytułem drugiej raty ( k.15, 16).

W lipcu 2011r. SP ZOZ w P. zwrócił się do organy podatkowego o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem odszkodowaniem na rzecz byłego pracownika i przedstawiona tu była sprawa konkretnie odszkodowania wypłaconego K. O. i w dniu 26 września 2016r. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wydał interpretację indywidualną, zgodnie z którą, postępowanie SP ZOZ w P., przyjmujące że wysokość odszkodowania wskazana w ugodzie stanowi kwotę brutto od której należało naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy ( k.18-23), uznał za prawidłowe

W sierpniu 2016r. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. przekazał do Urzędu Skarbowego kwotę 1080 zł tytułem pobranego podatku dochodowego od tego świadczenia wypłaconego (k.17).

SP ZOZ w piśmie z dnia 6 października 2016r. poinformował K.O., że otrzymał od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. interpretację indywidualną w przedmiocie wysokości kwoty należnej K. O. do wypłaty z tytułu ugody sądowej (k. 24).

W dniu 2 sierpnia 2016r. pełnomocnik K. O. wniósł do tut. sądu w sprawie IVP 305/15 o nadanie klauzuli wykonalności prawomocnej ugodzie zawartej w sprawie IVP 305/15 i taki tytuł wykonawczy został wydany ( akta sprawy IVP 26/16).

SP ZOZ w piśmie z dnia 6 października 2016r. poinformował K.O., że otrzymał od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. interpretację indywidualną w przedmiocie wysokości kwoty należnej K. O. do wypłaty z tytułu ugody sądowej (k. 24).

W dniu 3 marca 2017r. pełnomocnik K. O. złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Puławach T. P. wniosek o wszczęcie na rzecz K. O. egzekucji od Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w P. kwoty 1080 zł i taka egzekucja została wszczęta ( akta KM 300/17- załącznik nr 1, k.22-25).

Kwota tytułem realizacji zajęcia wierzytelności została przekazana na konto Komornika Sądowego i następnie kwota 1080 zł została przekazana K. O. przez Komornika Sądowego ( akta KM 300/17- załącznik nr 1).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Żądanie powoda - Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w P. o pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci ugody sądowej zawartej przed Sądem Rejonowym w Puławach IV Wydział Pracy sygn. akt IVP 305/15 na posiedzeniu sądowym w dniu 10 czerwca 2016r., nie zasługuje na uwzględnienie.

Art.840§1 kpc stanowi, iż dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części albo ograniczenia jeżeli:

1) przeczy zdarzeniom , na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście;

2/ po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie;

3/ małżonek, przeciwko któremu sąd nadał klauzulę wykonalności na podstawie art. 787kpc, wykaże, że egzekwowane świadczenie wierzycielowi nie należy się , przy czym małżonkowi temu przysługują zarzuty nie tylko z własnego prawa , lecz także zarzuty, których jego małżonek wcześniej nie mógł podnieść.

Powód - Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. w przedmiotowym pozwie podnosi, iż wierzytelność w wysokości 6.000 zł wynikająca z treści ugody sądowej z dnia 10 maja 2016r. zawartej przez strony w sprawie IVP 305/15 została K. O. wypłacona w całości przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego jako, że w dniu 29 czerwca 2016r. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w P. przekazał K. O. kwotę 3.000 zł tytułem pierwszej raty odszkodowania wynikającego z treści ugody, a w dniu 27 lipca 2016r. kwotę 1.920 zł tytułem drugiej raty, czyli łącznie 4.920 zł i jest to kwota netto od kwoty 6.000 zł pomniejszona o naliczony i pobrany podatek dochodowy w wysokości 1080 zł od tego świadczenia, który został przekazany do Urzędu Skarbowego. Zatem według powoda, jego zobowiązanie wobec pozwanego wygasło jeszcze przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego w następstwie dokonanego przez Szpital przelewu całej należności pozwanego, objętej ugodą, w wysokości przeznaczonej do wypłaty po naliczeniu i pobraniu zaliczki na podatek dochodowy.

Podnieść należy, że okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy co do: zawarcia między stronami w sprawie IV P 305/15 ugody sądowej dotyczącej zapłaty na rzecz K. O. przez SP ZOZ w P. kwoty 6.000 zł tytułem odszkodowania w zw. z rozwiązaniem stosunku pracy, faktu dokonania przez SP ZOZ w P. na rzecz K. O. zapłaty kwoty łącznie 4.920 zł oraz odprowadzenia przez SP ZOZ w P. do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy obliczonej od kwoty 6.000 zł, jak również fakt wszczęcia w dniu marcu 2017r. przez K. O. egzekucji przeciwko SP ZOZ w P. do kwoty 1080 zł i ostatecznie przekazania K. O. tej kwoty w marcu 2017r. wyegzekwowanej przez Komornika Sądowego, ustalone zostały na podstawie dokumentów dołączonych do akt sprawy niniejszej i sprawy IVP305/15, tak urzędowych jak i prywatnych, których prawdziwości czy też autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, co więcej okoliczności te co do zasady pozostawały poza sporem.

Spór pomiędzy stronami - w świetle zgłoszonego przez powoda SP ZOZ w P. roszczenia o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego - ugody sądowej zawartej w sprawie IV P 305/15 opatrzonej klauzulą wykonalności, koncentrował się wyłącznie wokół tego, czy powód tj. SP ZOZ w P. wykonał w terminie przewidzianym w treści ugody, przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego ciążące na nim zobowiązanie wobec pozwanego zgodnie z treścią zawartej między stronami ugody. W niniejszej sprawie, wniesione przez SP ZOZ w P. powództwo oparte jest na zarzucie wygaśnięcia zobowiązania, z uwagi na jego wykonanie w całości przez SP ZOZ w P. poprzez zapłatę na rzecz K. O. całości należnego mu odszkodowania, wynikającego z treści ugody sądowej, któremu z kolei przeciwstawiane jest stanowisko pozwanego co do tego, iż otrzymana przez niego od pracodawcy kwota nie wypełniała całości obowiązku SP ZOZ w P. wobec niego.

Zauważyć w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią art. 917 kc przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Ugodą jest niewątpliwie także ugoda sądową, a więc ugoda prowadząca do zakończenia zawisłego już sporu sądowego bez rozstrzygania go przez sąd i może dotyczyć zarówno stosunku prawnego będącego przedmiotem postępowania sądowego, jak i stosunku prawnego nieobjętego postępowaniem w konkretnej sprawie. Ugoda sądowa jest czynnością procesową uprawnionych do tego podmiotów procesowych, dokonaną w formie przewidzianej w prawie procesowym, które wiąże z tą czynnością zamierzony przez te podmioty skutek w postaci wyłączenia dalszego postępowania sądowego co do istoty sprawy. Równocześnie, zawarte w treści ugody porozumienie co do istniejącego między stronami stosunku prawnego ma charakter zgodnego oświadczenia woli, a więc czynności prawnej zmierzającej do wywołania skutków w dziedzinie prawa materialnego. W tym zakresie zawarte przed sądem porozumienie jest ugodą w rozumieniu art. 917 k.c. Zawarcie ugody przed sądem w toku procesu oznacza w świetle przepisów k.p.c. dorozumianą wolę odstąpienia od zgłoszonego w pozwie żądania udzielenia ochrony prawnej, ponieważ celem ugody sądowej jest niedopuszczenie do dalszego postępowania sądowego, a tym samym wyłączenie rozstrzygnięcia merytorycznego przez sąd ( np. wyrok sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26.11.2013 r. IIIAPa 25/13).

Poza sporem jest, że przedmiotem postępowanie toczącego się w sprawie IVP 305/15 było badanie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez pracodawcę tj. SP ZOZ w P. wobec pracownika K. O., który na rozprawie w dniu 10 czerwca 2016r. zmodyfikował swoje roszczenie i domagał się zamiast przywrócenia do pracy, odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie jemu umowy o pracę. Z treści protokołu rozprawy odbywającej się w dniu 10 czerwca 2016r. w sprawie IVP 305/15 nie wynika, iżby umowa ugody dotyczyła innego odszkodowania niż to wyartykułowane przez powoda. Zatem i treść uzgodnień pomiędzy stronami negocjującymi treść ugody w sprawie IVP 305/15 koncentrowała się wokół tego właśnie roszczenia, a więc odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, nazwanego w treści ugody odszkodowaniem w zw. z rozwiązaniem stosunku pracy. Powód w ramach tej ugody, czyli w ramach ustępstwa ze swojej strony, zrezygnował z dochodzenia tego odszkodowania w wysokości określonej przez niego tj. w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, a pracodawca, chcąc zakończyć spór z pracownikiem przyznał mu prawo do odszkodowania, przy czym samo zaistnienie takiego odszkodowania wynikało z uprzedniej decyzji pracodawcy o wypowiedzeniu powodowi stosunku pracy i w rezultacie - rozwiązania stosunku pracy łączącego strony stosunku pracy.

Roszczenie takie jest zaś przewidziane w treści art. 45 § 1 kp, który to przepis stanowi, iż w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Zgodnie z art. 47 ¹ kp odszkodowanie o którym mowa w art. 45 kp przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Niewątpliwie kwota odszkodowania uzgodniona przez strony w ugodzie sądowej tj. 6.000 zł jest kwotą niższą niż kwota wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, ale właśnie na tym polegały wzajemne ustępstwa stron, stanowiące przecież istotę ugody, mających zgodną wolę zakończenia procesu w sposób polubowny.

Takie zaś odszkodowanie, w ocenie sądu, wolne jest od podatku dochodowego od podatku dochodowego od osób fizycznych. Podnieść należy, że istotnie, zgodnie z art. 9 ust1, art. 10 ust1 i art.12 ust1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowych od osób fizycznych ( Dz.U. z 2012r. poz. 361 z póżn. zm), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają przychody ze stosunku pracy z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W przepisie art. 12 ust 1 ustawy zwrot "w szczególności" oznacza, iż wymienione w tym przepisie kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest niewątpliwie odszkodowanie, z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę. Jednakże opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów. Przepis art. 21 ust1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowych od osób fizycznych ( Dz.U. z 2012r. poz. 361 z póżn. zm), wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 ust 1 kp, z wyjątkiem:

a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali,

g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Powołany przepis wskazuje na ogólną zasadę, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane przez pracownika w ramach stosunku pracy odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw i przepis art. 21 ust1 pkt 3 ustawy przewiduje od niej enumeratywnie wymienione wyjątki. Jeden z nich, określony jest w punkcie g i obejmuje odszkodowania wypłacone na podstawie umów oraz ugód innych niż sądowe, a więc sam fakt, że odszkodowanie wynika z umowy lub ugody pozasądowej przesądza o wyłączeniu ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych bez względu na to jaki stosunek prawny łączył strony oraz to czy żądanie odszkodowania można wywieść z przepisów prawa. Zwrócić uwagę należy na to, że przepis art. 21 ust 1 pkt3 lit g ustawy był przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r. (sygn. akt SK 51/06, Dz.U. Nr 226, poz.1657) stwierdził m.in., że dostrzega moralny walor postawy sprawcy szkody, który dobrowolnie, bez narażenia poszkodowanego na proces sądowy uznaje swoją odpowiedzialność i wypłaca mu odszkodowanie. Przyznał jednak zarazem, że celem wprowadzenia spornego przepisu jest wyeliminowanie wypadków zmowy stron, co do zajścia fikcyjnej szkody i tym samym, co do ustalenia fikcyjnego odszkodowania. Zawieranie umów, w których osoby rzekomo odpowiedzialne za szkodę uznawałyby swą odpowiedzialność i zobowiązywały się do wypłacenia odszkodowania, stanowiłoby dość prostą metodę uniknięcia przez rzekomo poszkodowanego podatku dochodowego od sum uzyskanych jako odszkodowanie. Podsumowując, Trybunał Konstytucyjny stwierdził w swym orzeczeniu, że bezwarunkowe zwolnienie od podatku sum uzyskanych w oparciu o ugody pozasądowe rodziłoby zbyt szerokie pole do nadużyć, stanowiłyby wręcz zachętę do nich.

W ocenie sądu, przedstawione wyżej rozważania i orzecznictwo wskazują na to, że wolą ustawodawcy zapisaną wprost w treści art. 21 ust1 pkt3 lit g ustawy było wyłączenie spod zwolnienia od opodatkowania wyłącznie odszkodowań uzgodnionych przez strony w ugodzie pozasądowej, także wtedy, gdy ich podstawą są przepisy kodeksu pracy; natomiast takie wyłączenie nie dotyczy odszkodowań opartych o przepisy kodeksu pracy, które to odszkodowania zostały przez strony uzgodnione w drodze ugody sądowej. Przepis art. 21 ust1 pkt3 ustawy wskazuje bowiem wyraźnie, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw i przepis ten wymaga aby odszkodowanie oparte było wprost o przepisy prawa i było otrzymane przez osobę uprawnioną, a nadto aby takie odszkodowanie nie było jednym z wymienionych w tym przepisie. Przepis ten nie wyłącza ze zwolnienia od opodatkowania odszkodowań wynikających z zawartych ugód sądowych; wręcz przeciwnie w lit. g mówi o wyłączeniu ze zwolnienia od opodatkowania tylko odszkodowań, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Ubocznie wskazać należy, że zgodnie zaś z art. 21 ust1 pkt 3b w/w ustawy, zwolnione od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zdaniem sądu, ten przepis dotyczy innych odszkodowań niż te o których jest mowa w art. 21 ust1 pkt 3 ustawy, który to przepis mówił – co jeszcze raz należy podkreślić - o zwolnieniu od podatku dochodowego odszkodowań lub zadośćuczyń ale tych, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz odszkodowań lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy.

Zdaniem sądu, jak wyżej podniesiono, odszkodowanie w wysokości 6.000 zł uzgodnione przez strony w ugodzie sądowej w sprawie IVP 305/15 jest odszkodowaniem, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów kodeksu pracy, a więc korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego- w myśl wskazanych wyżej i analizowanych przepisów ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych.

W konsekwencji uznać należy, iż dokonanie przez SP ZOZ w P. przelewu na konto bankowe K. O. jedynie kwoty 4.920 zł nie spowodowało wygaśnięcia zobowiązania Szpitala powstałego w chwili zawarcia ugody sądowej w sprawie IV P305/15.

Z uwagi na powyższe, wobec braku przesłanek z art. 840 § 2 kpc, powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego nie może zostać uznane ze zasadne, a w konsekwencji podlega oddaleniu.