Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lwówku Śląskim D. S.

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2017 r.

sprawy M. K. ur. (...) w M. , s. J., M. z domu D.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim

z dnia 14 lutego 2017 r. sygn. akt II K 465/16

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. K. w części dotyczącej czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku kwalifikowanego z art. 193 kk w zw. z art. 64 § 1 kk (pkt I części dyspozytywnej wyroku) i w tej części sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Lwówku Śląskim do ponownego rozpoznania,

II.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. K. w ten sposób, że:

1)  w pkt II części dyspozytywnej uznaje oskarżonego M. K. za winnego tego, że w dniu 22 czerwca 2016 roku po uprzednim pokonaniu zamka drzwi wejściowych lokalu mieszkalnego za pomocą przerobionego klucza, wszedł do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze polskie w kwocie 600 złotych i 4 paczki papierosów m-ki M. o wartości 72 złotych, czym spowodował straty w wysokości 672 złotych na szkodę I. K., przy czym stanowi to wypadek mniejszej wagi, a ponadto zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 10 września 2013 roku sygn. akt VII K 466/13 za czyny z art. 288 § 1 kk przy zastosowaniu art. 91§ 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej tym wyrokiem w okresie od 24 lipca 2014 roku do 24 maja 2015 roku, tj. popełnienia czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 283 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności

2)  stwierdza, że kara łączna pozbawienia wolności z pkt V części dyspozytywnej straciła moc i na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk łączy oskarżonemu M. K. kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt II niniejszego wyroku i w pkt IV zaskarżonego wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączną 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

IV.  zasądza od oskarżonego M. K. na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. K. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,

V.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 157/17

UZASADNIENIE

M. K. oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 22 czerwca 2016 roku po uprzednim pokonaniu zamka drzwi wejściowych lokalu mieszkalnego za pomocą przerobionego klucza, wszedł do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze polskie w kwocie 600 złotych i 4 paczki papierosów m-ki M. o wartości 72 złotych, czym spowodował straty w wysokości 672 złotych na szkodę I. K., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym na mocy Wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 10 września 2013 roku sygn. akt VII K 466/13 za czyny z art. 288 § 1 kk przy zastosowaniu art. 91§ 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej tym wyrokiem w okresie od 24 lipca 2014 roku do 24 maja 2015 roku,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II.  w okresie od 20 do 24 czerwca 2016 roku w U., powiatu (...), po uprzednim pokonaniu zamka drzwi wejściowych lokalu mieszkalnego za pomocą przerobionego klucza, wszedł do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze polskie w kwocie 200 złotych, czym działał na szkodę D. K., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym na mocy Wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 10 września 2014 roku sygn. akt VII K 466/13 za czyny z art. 288 § 1 kk przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej tym wyrokiem w okresie od 24 lipca 2014 roku do 24 maja 2015 roku,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w dniu 18 lipca 2016r. za pomocą przerobionego klucza pokonał zamek drzwi wejściowych lokalu mieszkalnego po czym wdarł się do jego wnętrza, gdzie pomimo wielokrotnego wezwania I. K. do opuszczenia tego lokalu nie chciał tego uczynić i opuścił go dopiero po groźbie wezwania Policji, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym na mocy Wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 9 listopada 2014 roku sygn. akt VII K 343/14 za czyn z art. 207 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24 maja 2015 roku do 18 stycznia 2016 roku,

tj. o czyn z art. 193 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w tym samym miejscu i czasie co w pkt. III groził I. K. pozbawieniem życia poprzez uduszenie, jak też szarpanie ją za ubrania, co wzbudziło u wymienionej uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione, przy czym tego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym na mocy Wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 19 listopada 2014 roku sygn. akt VII K 343/14 za czyby z art. 207 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24 maja 2015 roku do 18 stycznia 2016 roku,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim wyrokiem z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie o sygn.. akt IIK 465/16:

I.  oskarżonego M. K. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu w pkt III części wstępnej czynu a kosztami w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

II.  uznał oskarżonego M. K. za winnego, tego że w dniu 22 czerwca 2016 roku z lokalu mieszkalnego w budynku położonego w U. nr (...), zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze polskie w kwocie 600 zł i 4 paczki papierosów marki M. o wartości 72 zł, czym spowodował łączne straty w wysokości 672 zł na szkodę I. K., przy czym czynu tego dopuścił się, będąc uprzednio skazanym na mocy Wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu, VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w L. z dnia 10 września 2013 roku sygn. akt VII K 466/13 za czyny z art. 288 § 1 kk przy zastosowaniu art. 91§ 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej tym wyrokiem w okresie od 24 lipca 2014 roku do 24 maja 2015 roku, tj. popełnienia czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie wyżej powołanych przepisów wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego M. K. za winnego, tego że w okresie od 20 do 24 czerwca 2016 roku z lokalu mieszkalnego w budynku położonego w U. nr(...), zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze polskie w kwocie 200 zł, czym działał na szkodę D. K., tj. popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 kw. i za to na podstawie wyżej powołanego przepisu wymierzył mu karę 15 (piętnastu) dni aresztu;

IV.  uznał oskarżonego M. K. za winnego czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku, przy czym przyjął, że czynu tego dopuścił się, będąc uprzednio skazanym na mocy Wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu, VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Lwówku Śląskim z dnia 10 września 2013 roku sygn. akt VII K 466/13 za czyny z art. 207 § 1 kk na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej tym wyrokiem w okresie od 24 lipca 2014 roku do 24 maja 2015 roku, tj. popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie wyżej powołanych przepisów wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności

V.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu M. K. kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt II i IV wyroku i wymierzył mu karę łączną 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 119 § 4 kw. orzekł wobec oskarżonego M. K. obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego mienia, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. K. kwoty 200 (dwustu) złotych;

VII.  na podstawie art. 230 § 2 kpk. zwrócił oskarżonemu M. K. dowód rzeczowy w postaci: klucza do drzwi koloru szarego, zapisanego pod nr Drz 269/16 i nr 91/16 księgi przechowywanych przedmiotów;

VIII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dn. 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego M. K. od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa i nie wymierzył mu opłaty;

IX.  na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego M. K. na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. K. kwotę 840 złotych tytułem poniesionych przez nią wydatków w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, który zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk (art. 438 pkt 2 kpk) – przez dowolne uznanie za wiarygodne obciążających oskarżonego zeznań I. K., D. K. i A. Z.,

2.  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i rozważań Sądu I instancji, mające wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 kpk) - polegające na powierzchownym przedstawieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, pomijających prowokacje ze strony świadków, zwłaszcza małżonki I. K., w szczególności okoliczności pozwalających na ustalenie ich tendencyjnych zamiarów doprowadzenia do skazania go na karę pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższe obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  uniewinnienie oskarżonego M. K. od zarzucanych mu czynów w zakresie zaskarżenia wyroku Sądu I instancji,

2.  uznanie oskarżonego M. K. za winnego popełnienia wykroczenia zaboru trzech paczek papierosów i wymierzenia mu za to stosownej kary grzywny.

Apelację złożył również pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, który wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

- art. 279 § 1 kk poprzez niesłuszne przyjęcie, że wdarcie się przez oskarżonego przy pomocy dorobionego (przerobionego) klucza do odrębnego i wydzielonego pomieszczenia współwłaściciela budynku tj. pokrzywdzonej I. K. nie nosi znamion „włamania” podczas gdy istotą tego przestępstwa jest wdarcie się przez sprawcę do pomieszkania osoby „dysponującej” pomieszczeniem wbrew jej woli i zgody, co pokrzywdzona wyraźnie akcentowała skoro zajmowane przez nią na co dzień pomieszczenie było zamykane kluczem tak aby nie było dostępne dla osób trzecich;

- art. 193 kk poprzez niesłuszne przyjęcie, że „wdarcie” się przez oskarżonego do „odrębnego pomieszczenia mieszkalnego” byłej żony (pokrzywdzonej I. K.) nie stanowi przestępstwa kwalifikowanego z art. 193 kk, podczas gdy przepis ten chroni prawo prywatności i wolności jednostki przede wszystkim do możliwości swobodnego korzystania z zajmowanego i wydzielonego pomieszczenia, którym dysponuje.

Mając powyższe na uwadze pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt I, II, V i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

2.  zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, zasadna okazała się natomiast apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej I. K..

W pierwszej kolejności należy odnieść się do apelacji obrońcy oskarżonego jako dalej idącej.

Apelacja ta okazała się niezasadna. Sprowadzała się ona w istocie do polemiki z oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji, w szczególności z uznaniem za wiarygodne zeznań świadków, w tym I. K., D. K. a także A. Z.. Zgodnie z utrwalonym poglądem w orzecznictwie Sądu Najwyższego, sądów apelacyjnych i w doktrynie przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w pisemnym uzasadnieniu ( zob.m.in. wyrok SN z 9.11.1990 r. WRN 149/90 OSNKW 7 – 9/1991 poz. 41 ). Zdaniem Sądu Okręgowego wymogi te spełnił Sąd I instancji w niniejszej sprawie. Dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości, opierając się na zasadzie swobodnej oceny dowodów Sąd I instancji władny był uznać za wiarygodne zeznania wyżej wymienionych świadków, w szczególności pokrzywdzonych I. K. i D. K., także zeznania policjantów P. J. i M. W., odmówić zaś wiarygodności dowodom przeciwnym, w szczególności wyjaśnieniom oskarżonego. Swoje stanowisko Sąd ten w sposób dostateczny uzasadnił w pisemnym uzasadnieniu wyroku ( str. 6 – 7 uzasadnienia, k. 134 – 135 akt ). Jak ustalił Sąd I instancji pokrzywdzona I. K. jest byłą żoną oskarżonego M. K., zamieszkują jednak ciągle razem w budynku nr (...) w U., w którym to budynku mieszka także ich dorosły syn D. K., każde z nich ma w budynku odrębne pomieszczenie mieszkalne. Zarówno I. K. jak i D. K. swoje pomieszczenia zamykają na klucz ( str.1 uzasadnienia, k.129 akt ). Z zeznań I. K. jednoznacznie wynika, że oskarżony wszedł do jej pomieszczeń mieszkalnych otwierając drzwi dorobionym przez siebie kluczem i zabrał m.in. pieniądze w kwocie 600 zł. i papierosy , innego zaś dnia, w szczególności 18 lipca 2016 r. wszedł za pomocą tegoż dorobionego klucza do jej pomieszczeń, był nietrzeźwy i zaskoczony że jest ona w mieszkaniu, wszczął awanturę, szarpał ją, groził pozbawieniem życia, mimo wezwań do opuszczenia pomieszczenia nie opuścił go, rzucił w pokrzywdzoną pilotem od telewizora, wyszedł z mieszkania dopiero gdy pokrzywdzona wezwała policję ( k.96 odwrót ). D. K. zeznawał zaś, że oskarżony przy pomocy dorobionego klucza wszedł do jego zamkniętych pomieszczeń mieszkalnych i zabrał stamtąd 200 zł ( k. 97 odwrót ). Obydwoje pokrzywdzeni byli całkowicie pewni że to oskarżony zabrał wyżej wymienione mienie. Okoliczności te potwierdzili: córka I. K. A. Z. ( k.98 ) i w zakresie zdarzenia z 18 lipca 2016 r. wyżej wymienieni policjanci ( k.115 -117 ). Argumenty podnoszone w apelacji na podważenie wiarygodności tych zeznań nie są przekonywujące. Jeżeli nawet było tak – jak twierdzi skarżący - że oskarżony wszedł do pomieszczeń pokrzywdzonych w celu odzyskania dokumentów w postaci Księgi Rejestracji (...) i Paszportów (...) które rzekomo miała przetrzymywać pokrzywdzona, nie zmienia to faktu że finalnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze i papierosy pokrzywdzonych. Z faktu zaś, iż w innej toczącej się przeciwko oskarżonemu sprawie karnej I. K. wniosła aby „ukarać męża i ponownie doprowadzić go do więzienia” nie wynika że jej zeznania w niniejszej sprawie są niewiarygodne. Nie jest też tak że przewaga liczebna pozostałych członków rodziny wyklucza możliwość ich obawy przed agresją oskarżonego. Myli się również skarżący kiedy podnosi że zeznania świadków policjantów sprzeczne są z zeznaniami pokrzywdzonych co do zdarzenia z 18 lipca 2016 r., Sąd Okręgowy takich istotnych sprzeczności nie dostrzega. W tym stanie rzeczy tak zarzuty zawarte w apelacji jak i wniosek o uniewinnienie oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zasadne okazały się natomiast zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej dotyczące oceny prawnej zachowania się oskarżonego. Ustalając iż M. K. i I. K. są wprawdzie po rozwodzie, jednak nie przeprowadzili podziału majątku dorobkowego i w związku z tym budynek w którym zamieszkują stanowi ich współwłasność majątkową małżeńską, Sąd I instancji stwierdza „skoro…tak to oczywistym jest że M. K. nie mógł włamać się w jakikolwiek sposób ani do pomieszczenia zajmowanego przez I. K. ani do pomieszczenia zajmowanego przez jego syna D. K. bo nie można włamać się do pomieszczenia którego jest się właścicielem..”. Analogicznie – zdaniem Sądu Rejonowego – nie można naruszyć miru domowego w pomieszczeniu którego jest się właścicielem ( str.5 – 6 uzasadnienia, k.133 -134 akt ). To rozumowanie oparte na cywilistycznej interpretacji prawa własności na gruncie prawa karnego jest jednak nietrafne.

Przypomnieć należy że działanie sprawcy kradzieży określa znamię czasownikowe „zabiera”. Przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby nią władającej ( właściciela, posiadacza, dzierżyciela ) i przeniesienie go w sferę władztwa sprawcy zaboru. Władztwo jest faktycznym stosunkiem człowieka do mienia, ma je ten kto rzecz ma w swojej dyspozycji, niezależnie od podstawy prawnej tego stanu, chodzi o faktyczne władztwo nad rzeczą które w wyniku zaboru zostaje wbrew woli posiadacza naruszone ( zob. m.in. J.Bafia, K.Mioduski, M.Siewierski ,Kodeks karny, Komentarz Warszawa 1977 s.468, M.Filar Kodeks karny, Komentarz wyd.V 2016 LEX, A.Marek, Kodeks Karny, Komentarz, Dom Wydawniczy ABC 2005 str.531 ). Kradzież z włamaniem stanowi kwalifikowany typ wszystkich odmian kradzieży, która następuje wówczas gdy sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej będącą częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego, przy czym sposób pokonania przeszkody jest obojętny dla bytu tego przestępstwa. Nie ma wątpliwości że włamaniem będzie otwarcie drzwi dopasowanym kluczem i zabranie z tak otwartego pomieszczenia mienia, jeżeli nastąpiło to wbrew woli właściciela ( posiadacza, dzierżyciela ). Naruszeniem miru domowego jest natomiast „wdarcie się” do obiektu który w stosunku do sprawcy jest mieniem „cudzym”, co nie należy utożsamiać wyłącznie z własnością. Wystarczające jest ustalenie że sprawcy nie przysługuje – na podstawie obowiązujących przepisów lub istniejących pomiędzy stronami relacji bądź umów – prawo dostępu do tego obiektu ( mieszkania, lokalu, ogrodzonego terenu ) bez zgody jego dysponenta. Na ogół dysponent jest właścicielem obiektu, ale może być też posiadaczem, dzierżawcą, najemcą. Sprawcą przestępstwa naruszenia miru domowego może być także właściciel np. w sytuacji gdy wynajął mieszkanie najemcy, a następnie do niego wtargnął ( zob. m.in. post.SN z 3.02.2011 r. V KK 415/10 OSNKW 2011 nr 5 poz.42, post.SN z 21.07.2011 r. I KZP 5/11, Biul.SN 2011, nr18 s.11, M.Filar Kodeks karny, Komentarz wyd.V 2016 LEX, A.Marek, Kodeks Karny, Komentarz, Dom Wydawniczy ABC 2005 str. 449 ).

Przechodząc w realia niniejszej sprawy rację ma skarżący pełnomocnik zarzucając że oskarżony M. K. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstw z art. 193 k.k. i art. 279 § 1 k.k. w których pokrzywdzoną była I. K.. Pokrzywdzona w budynku nr (...) w U. dysponowała odrębnym pomieszczeniem mieszkalnym w którym zamieszkiwała, nie udostępniała go oskarżonemu, nie było jej wolą aby oskarżony w nim w sposób dowolny przebywał. Oskarżony w budynku tym miał odrębne pomieszczenie mieszkalne. W dniu 22 czerwca 2016 r. pokrzywdzona zamknęła na klucz swoje pomieszczenie zaś oskarżony przy pomocy dorobionego ( przerobionego ) klucza wszedł do środka i zabrał mienie pokrzywdzonej w postaci pieniędzy w kwocie 600 zł. i czterech paczek papierosów. Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, zważywszy na powyższą analizę prawną, że oskarżony dokonał kradzieży z włamaniem. W dniu 18 lipca 2016 r. oskarżony przy pomocy tegoż dorobionego klucza wszedł ( wdarł się ) do pomieszczenia będącego w dyspozycji pokrzywdzonej i nie opuszczał go pomimo wielokrotnych jej żądań aby z niego wyszedł. Zdaniem Sądu Okręgowego stanowiło to naruszenie miru domowego w rozumieniu art.193 k.k.

Powyższa konstatacja doprowadziła Sąd Okręgowy do wydania dwóch różnych rozstrzygnięć odnośnie dwóch wskazanych wyżej czynów. Ze względu na obowiązującą zasadę ne peius ( art. 454 § 1 k.k. ) Sąd Okręgowy nie mógł wydać rozstrzygnięcia reformatoryjnego w zakresie uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z pkt III części wstępnej zaskarżonego wyroku ( pkt I części dyspozytywnej ) i w części dotyczącej tego czynu uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Lwówku Śl. do ponownego rozpoznania. W zakresie czynu przypisanego w pkt. II części dyspozytywnej Sąd Okręgowy był uprawniony do zmiany wyroku i wydając takie rozstrzygnięcie na nowo opisał czyn oskarżonego kwalifikując go jako kradzież z włamaniem stanowiącą wypadek mniejszej wagi, popełnioną w ramach recydywy podstawowej tj, czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Za przyjęciem wypadku mniejszej wagi przemawiały okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonego, w tym niewielka wartość skradzionego mienia oraz fakt iż wynikał on z konfliktu rodzinnego. Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu za ten czyn karę 4 miesięcy pozbawienia wolności a więc – przy zmianie kwalifikacji prawnej – taką samą jak w zaskarżonym wyroku. Sąd Okręgowy miał na względzie, że skarżący pełnomocnik nie podniósł zarzutu rażącej niewspółmierności kary i nie wnosił o jej zaostrzenie.

Jedynie na marginesie wskazać należy że ta sama ocena prawna dotyczy czynu oskarżonego kwalifikowanego w pkt. III części dyspozytywnej jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w., w tym zakresie jednak wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść ( pełnomocnik był uprawniony do zaskarżenia wyroku tylko w zakresie czynów którymi pokrzywdzona była jego klientka ), brak zaś było podstaw do jego zmiany względnie uchylenia na podstawie art. 440 k.p.k. bądź art. 455 k.p.k.

Zmieniając zaskarżony wyrok Sąd Okręgowy stwierdził że wobec zmiany kwalifikacji prawnej i opisu jednego z czynów straciła moc kara łączna z pkt. V części dyspozytywnej i wymierzył oskarżonemu nową karę łączną w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną w tej samej wysokości co w zaskarżonym wyroku Sąd Okręgowy miał na względzie sytuację procesową opisaną powyżej.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 635 k.p.k. Sąd Okręgowy zasadził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. K. kwotę 840 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego zwolnił go od ponoszenia kosztów sadowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.