Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka E. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 13.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, z czego kwoty 12.000 tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 1.000 zł tytułem zwrotu kosztów opieki. Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 2 sierpnia 2015 r. w miejscowości P. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym brała udział powódka. Powódka jechała jako pasażerka na motorze marki H. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez jej męża T. W.. Wskutek niedostosowanie prędkości do warunków jazdy kierowca utracił panowanie nad pojazdem i doprowadził do jego upadku. W chili wypadku pojazd ubezpieczony był u pozwanego w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W wyniku wypadku powódka odniosła obrażenia ciała w postaci złamania kości sześciennej, złamania kości łódkowej stopy lewej, naciągnięcia ścięgien zginaczy stawu skokowego oraz licznych potłuczeń ciała. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność i przyznał na rzecz powódki kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów opieki. W ocenie powódki przyznana przez pozwanego kwota zadośćuczynienia jest zaniżona i nieadekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy. Powódka wskazała również, że pozwany zaniżył koszty opieki. Powódka wymaga bowiem opieki przez okres 3 miesięcy – w okresie 6 tygodni po wypadku przez 3 godziny dziennie, a w dalszym okresie przez 1 godzinę dziennie (42 dni po 3 godziny dziennie oraz 48 dni po 1 godzinę dziennie).

(k. 3-7)

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany potwierdził fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 2 sierpnia 2015 r., w którym brała udział powódka. Pozwany wyjaśnił, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz świadczenie odszkodowawcze z tytułu refundacji opieki osób trzecich w kwocie 360 zł. W ocenie pozwanego kwota w łącznej wysokości 13.500 zł (1.500 zł wypłaconego świadczenia + 12.000 zł żądanie pozwu) dochodzona przez powódkę jest zbyt wygórowana. Zdaniem pozwanego przyznane powódce zadośćuczynienie w kwocie 1.500 zł jest adekwatne do odniesionych przez powódkę obrażeń ciała i doznane krzywdy oraz wyczerpuje roszczenia z tego tytułu. Odnośnie odszkodowania za koszty opieki osób trzecich , pozwany wskazał na brak usprawiedliwionych podstaw zgłoszonego w tym zakresie przez powódkę roszczenia. Pozwany wyjaśnił, że w toku postępowania likwidacyjnego uznał za zasadne 60 dni opieki po 1 godzinę dziennie oraz przy przyjęciu stawki 6 zł za 1 godzinę opieki. Pozwany zakwestionował wysokość stawki godzinowej ustalonej przez powódkę na poziomie 10 zł jako zdecydowanie zawyżoną.

(k. 33-38)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 sierpnia 2015 r. w miejscowości P. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym uczestniczyła powódka. Powódka jechała jako pasażerka na motorze marki H. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez jej męża T. W. – sprawcę zdarzenia. Wskutek niedostosowanie prędkości do warunków jazdy kierowca utracił panowanie nad pojazdem i doprowadził do jego upadku. (...) przewrócił się na prawą nogę powódki.

W chili wypadku pojazd ubezpieczony był u pozwanego w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

(okoliczności bezsporne, nadto: polisa k. 10, akta szkody – płyta CD k. 39)

Z miejsca zdarzenia powódka została przewieziona przez pogotowie ratunkowe z B. do Szpitalnego Klinicznego Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Szpitala (...) w O.. Powódce wykonano rtg stawu kolanowego prawego i stopy prawej, założono but gipsowy i tego samego dnia wypisano do domu z rozpoznaniem złamania kości sześciennej i łódkowatej stopy prawej, a także naciągnięcie ścięgien zginaczy stawu kolanowego. Powódce zalecono chodzenie o kulach bez obciążania kończyny, leki przeciwzakrzepowe i dalsze leczenie pod kontrolą poradni ortopedycznej.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 15, opinia biegłego sądowego k. 75-83, opinia uzupełniająca k. 106-108, k. 132-134)

Powódka kontynuowała leczenie w (...) Klinice (...) w B.. Podczas pierwszej wizyty w dniu 11 sierpnia 2015 r. powódce wymieniono but gipsowy na ortezę typu W., a podczas drugiej wizyty w dniu 8 września 215 r. całkowicie usunięto unieruchomienie.

W okresie od dnia 12 października 2015 r. do dnia 22 października 2015 r. powódka korzystała z zabiegów fizjoterapeutycznych w Porani Rehabilitacyjnej w J..

Od dnia 14 grudnia 2015 r. powódka rozpoczęła leczenie w Prywatnym Gabinecie Psychiatrycznym A. M. w O..

(dowód: dokumentacja medyczna k. 17-21, k. 62-67)

Bezpośrednio po wypadku większość obowiązków domowych powódki przejął jej mąż T. W.. Mąż powódki musiał m.in. przygotowywać posiłki oraz opiekować się synem. Mąż powódki woził ją także do lekarzy, na rehabilitację, a także do pracy.

Przed wypadkiem powódka była osobą aktywną. Jeździła razem z mężem na motorze, wspólnie chodzili na tańce i na koncerty. Z uwagi na odczuwanie dolegliwości bólowych powódka nie podejmuje już aktywności fizycznej, którą wykonywała przed wypadkiem. Od momentu wypadku powódka odczuwa ból nogi. Powódka odczuwa również ból przy zmianie pogody. Z uwagi na wygląd nogi (prawa noga jest chudsza i cieńsza) powódka chodzi tylko w spodniach. Nie zakłada już butów na obcasie.

Ograniczenie ruchowe spowodowane wypadkiem z dnia 2 sierpnia 2015 r. wpłynęło również na stan psychiczny powódki. Przed wypadkiem powódka pracowała jako przedstawiciel handlowy, jednakże po wypadku powódka nie mogła porozumieć się z pracodawcą, co skutkowało zakończeniem ich współpracy.

Z uwagi na niezdolność do pracy w okresie od dnia 3 sierpnia 2015 r. do dnia 13 sierpnia 2015 r. spowodowaną wypadkiem z dnia 2 sierpnia 2015 r. powódce wystawiono zwolnienie lekarskie. Powódka nie skorzystała ze zwolnienia lekarskiego, w dalszym ciągu pracowała.

(dowód: zwolnienie lekarskie k. 16, zeznania świadka T. W. k. 68v, zeznania powódki k. 69)

W wyniku zdarzenia z dnia 2 sierpnia 2015 r. powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%. Z powodu doznanych obrażeń powódka była niezdolna do pracy fizycznej przez okres około 8 tygodni. Przez ten okres czasu powódka wymagała pomocy innych osób w takich czynnościach jak: sprzątanie, pranie, prasowanie, robienie zakupów, przygotowywanie większych posiłków itp. W tym czasie była też niezdolna do prowadzenia pojazdów mechanicznych. Powódka nie wymagała żadnej pomocy osób trzecich w czynnościach samoobsługowych.

Aktualny stan zdrowia powódki jest utrwalony, stabilny i w przyszłości nie należy spodziewać się jego pogorszenia lub ujawnienia jakichś ukrytych dotąd obrażeń bądź dolegliwości. Powódka nie wymaga obecnie żadnego leczenia bądź rehabilitacji.

(opinia biegłego sądowego k. 75-83, opinia uzupełniająca k. 106-108, k. 132-134)

Pismem z dnia 19 stycznia 2016 r. powódka dokonała zgłoszenia szkody w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność i decyzją z dnia 5 kwietnia 2016 r. przyznał na rzecz powódki kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów opieki

(dowód: pismo z dnia 16 stycznia 2016 r. k. 22-24, decyzja z dnia 5 kwietnia 2016 r. k. 26-27, akta szkody – płyta CD k. 39)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na podstawie poczynionych ustaleń roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w części.

Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony i znajdujących się w aktach szkody, których prawdziwości nie kwestionowano oraz na zeznaniach przesłuchanego w sprawie świadka i powódki, gdyż były one spójne, logiczne, korespondowały z powyższym materiałem dowodowym, a w bezpośrednim kontakcie brzmiały przekonująco.

Ustalając wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki oraz przewidując jej rokowania na przyszłość Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. P.. Złożona opinia była logiczna i należycie uzasadniona, w związku z czym Sąd w całości podzielił wnioski w niej zawarte. Na skutek zastrzeżeń zgłoszonych przez pełnomocników stron biegły sporządził dwie opinie uzupełniające, w których w sposób wyczerpujący odniósł się do zgłoszonych zastrzeżeń i w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w opinii zasadniczej. Na marginesie wskazać należy, że opinia biegłego nie została zakwestionowana przez strony jakimkolwiek zarzutem, który mógłby wywołać uzasadnione wątpliwości co do wiedzy i bezstronności biegłego.

W sprawie niniejszej kwestia odpowiedzialności pozwanego była bezsporna. Pozwany przyjął zgłoszenie szkody od powódki i przystąpił do jej likwidacji. Spór pomiędzy stronami dotyczył przede wszystkim wysokości dochodzonego przez powódkę żądania.

W związku z tym, że sprawca szkody ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie, odpowiedzialność cywilna, zgodnie z art. 805 § 1 k.c. i 822 § 1 k.c., spoczywa na pozwanym Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W..

Zgodnie z art. 445 §1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać osobie poszkodowanej tj. osobie, która doznała uszkodzenia ciała lub której zdrowie uległo rozstrojowi, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, celem zadośćuczynienia pieniężnego jest przede wszystkim złagodzenie cierpień i towarzyszących im ujemnych uczuć związanych z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (por. orzeczenie SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Zgodnie z przyjętym w doktrynie i ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, zadośćuczynienie winno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Zadośćuczynienie powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiaru krzywdy i szkody niemajątkowej. Na krzywdę poszkodowanego składają się z kolei cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi i nieodwracalnymi (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85).

Podkreśla się, że zadośćuczynienie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, a zatem musi to być taka kwota, która pozwoli na nabycie nawet kosztownych dóbr materialnych lub na zaspokojenie innych potrzeb danej osoby, które w jakimś stopniu zrekompensują jej doznane krzywdy (wyrok SA w Warszawie z 13 sierpnia 2008 r., VI ACa 176/2008).

W ostatnim czasie w judykaturze podkreśla się, iż stopa życiowa ma uzupełniający charakter w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Powołanie się na nią przez Sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03).

Wskazać należy, że powódka w wyniku wypadku z 24 września 2012 r. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% z uwagi na przebyte złamanie kości sześciennej i łódkowatej stopy prawej. Jak jednak wynika z powyższych rozważań, wyliczenia biegłego stanowią jedynie jedną z przesłanek do oceny całościowej krzywdy powoda, a nie jej jedyny wymiernik. Opinia biegłego sama w sobie nie może stanowić podstawy do wyliczenia zadośćuczynienia poprzez przemnożenie określonej kwoty przez liczbę stanowiącą procent doznanego uszczerbku. Sąd oceniając rozmiary krzywdy wziął pod uwagę m.in. cierpienia wynikające z dolegliwości bólowych w trakcie leczenia, a także dotychczasową sprawność ruchową, co miało przełożenie w specyficznym odczuwaniu dyskomfortu przy zwykłych czynnościach życia codziennego.

Z powyższych względów Sąd uznał, że należna powódce kwota tytułem zadośćuczynienia winna wynosić 10.400 zł. Zadośćuczynienie w tej wysokości jawi się jako odpowiednie do skali długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz doznanej przez powódkę krzywdy. Zdaniem Sądu, jest także należycie wyważone i pozostaje w odpowiedniej relacji do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa. W związku z tym, że pozwany wypłacił powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 1.500 zł, Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 8.900 zł, a w pozostałym zakresie roszczenie z tego tytułu oddalił.

Oddaleniu podlegało również roszczenie o zwrot kosztów opieki. Jak wynika z opinii biegłego J. P. powódka nie wymagała żadnej pomocy osób drugich w czynnościach samoobsługowych. Niewątpliwie zaś powódka miała problemy z wykonywaniem czynności dnia codziennego typu sprzątanie, pranie, prasowanie, robienie zakupów. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie istotnym jednak faktem jest, iż w czynnościach tych, a także w czynnościach samoobsługowych, mimo, że stan powódki tego nie wymagał, pomagał jej małżonek. T. W. był zaś sprawcą zdarzenia, w wyniku którego powódka doznała obrażeń. W pierwszej kolejności do naprawienia szkody zobowiązany jest sprawca szkody, z uwagi jednak na obowiązkowy charakter ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów, kwestie odpowiedzialności majątkowej za sprawcę szkody komunikacyjnej ponosi odpowiedni ubezpieczyciel bądź (...). W przedmiotowej sprawie osoba zobowiązana do naprawienia szkody – sprawca – swoimi osobistymi staraniami zapobiegł powstaniu szkody majątkowej związanej z opieką nad powódką. W ten sposób zrealizował swój obowiązek i w związku z tym naprawił szkodę w tym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc poprzez ich stosunkowe rozliczenie. ( pkt 3 wyroku)

W oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c., nakazano ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Olsztynie, kwotę 871,76 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo (punkt 4 wyroku).

SSR Wojciech Krawczyk

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)