Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 października 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Brulińska

: SSO Grzegorz Karaś (spr.) SSR del. Agnieszka Karpowicz

Protokolant:Wojciech Langer

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku L. P. i J. P. (1)

przy udziale Gminy W.

o zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawców

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 7 października 2016 r.

sygn. akt I Ns 547/16

postanawia:

I.  oddalić apelację;

II.  nie obciążać wnioskodawców na rzecz uczestnika postępowania kosztami postępowania apelacyjnego.

SSO Grzegorz Karaś SSO Małgorzata Brulińska SSR del. Agnieszka Karpowicz

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w punkcie I zaskarżonego postanowienia oddalił wniosek, odstępując w punkcie II od obciążania wnioskodawców kosztami postępowania.

Orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia i wnioski Sądu I instancji:

Nieruchomość gruntowa obejmująca działkę nr (...), obręb (...) S., położona przy ul. (...) we W., oznaczona jako R - grunty orne, o powierzchni 0,0444 ha jest własnością Gminy W.. Nieruchomość ta wchodzi w skład terenu objętego planem zagospodarowania przestrzennego (dla zespołu urbanistycznego S. S. II, który przewiduje przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową, jednorodzinną, wolnostojącą i bliźniaczą. Nieruchomość gruntowa obejmująca działkę nr (...), położona we W. przy ul. (...), zabudowana budynkiem mieszkalnym w zabudowie bliźniaczej o kubaturze 850m ^{( 3)} obecnie jest własnością wnioskodawczyni J. P. (1). Użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej położonej we W. przy ul. (...), rej. nr (...), działka nr (...), przeznaczonej pod budowę domu mieszkalnego było (...)

Decyzją zastępcy Naczelnika Dzielnicy W. z dnia 20 września 1982 r. wyrażono zgodę na przeniesienie przez (...) prawa użytkowania wieczystego do wydzielonej parceli budowlanej położonej we W. przy ul. (...), objętej księga wieczystą nr (...), na rzecz L. i J. P. (1).

Dnia 29 listopada 1982 r. została zawarta w formie aktu notarialnego rep. A nr (...) umowa przeniesienia użytkowania wieczystego i własności nieruchomości. Przedmiotową umową (...) przeniosło użytkowanie wieczyste działki wraz ze wzniesionym na tej działce domem mieszkalnym w budowie na rzecz L. P. i J. P. (1).

Od połowy 1980 r. wnioskodawcy zagospodarowali nieruchomość przy ul. (...) we W. wraz z przyległą do niej od strony ul. (...) częścią działki państwowej. Na przyznanej im w użytkowanie wieczyste nieruchomości wnioskodawca rozpoczął budowę budynku metodą gospodarczą, sporną część działki wnioskodawcy porządkowali ze śmieci, pozostałości z budowy prowadzonej przez okolicznych mieszkańców, a następnie zagospodarowali na ogród.

Wnioskodawcy we wrześniu 1987 r. zgłosili do użytkowania nowowybudowany budynek mieszkalny na nieruchomości położonej we W. przy ul. (...). Wnioskodawcy zamieszkiwali we W. przy ul. (...) od 1985 r., przebywali tam zarówno w dacie wizji lokalnej z dnia 10 sierpnia 1986 r. jak i 12 listopada 1987 r.

W dniu 12 listopada 1993 r. wnioskodawcy, w związku ze zniesieniem ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej majątkową umową małżeńską z dnia 12 listopada 1993 r., rep. A nr (...), zawarli w formie aktu notarialnego, rep. A nr (...) umowę o podział majątku wspólnego. Mocą przedmiotowej umowy wnioskodawcy dokonali podziału majątku dorobkowego w ten sposób, że wnioskodawczyni J. P. (1) otrzymała prawo użytkowania wieczystego działki nr (...) o powierzchni 502m ^{( 2)}, położonej we W. przy ul. (...) oraz własność wzniesionego na niej domu mieszkalnego w zabudowie bliźniaczej, objętych księgą wieczystą nr (...), a także urządzenie i wyposażenie powyższego domu: komplet mebli stołowych, kredens, lustro, zegar, telewizor, komputer i komplet wypoczynkowy.

W dniu 31 grudnia 1997 r. wnioskodawcy zawarli umowę majątkową małżeńską, rep. A nr (...), mocą której rozwiązali majątkową umowę małżeńską wyłączającą współwłasność ustawową, rep. A nr (...), i powrócili do małżeńskiej wspólności ustawowej.

Wnioskodawcy są przekonani o powrocie do poprzedniego stanu prawnego i przysługującym im wspólnie prawie do nieruchomości przy ul. (...) we W. na prawie wspólności majątkowej małżeńskiej. Pozostają w związku małżeńskim od 1977 r., a dokonanie rozdzielności i podziału majątku wynikało z chęci zabezpieczenia majątku przed ewentualną odpowiedzialnością za długi związane z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością.

Decyzją z dnia 28 września 1993 r. Wojewoda (...) stwierdził nabycie przez Gminę W. z mocy prawa, nieodpłatnie, własności nieruchomości oznaczonych wówczas w operacie ewidencji gruntów obrębu S. jako działki niezabudowane nr (...), KM 9 o pow. 874m ^{( 2)}, nr (...), KM 9 o pow. 91m ^{( 2)}; działka nr (...), KM 9 o pow. 91m ^{( 2)}; działka nr (...), KM 9 o pow. 9m ^{( 2)} – łącznie o powierzchni 974m ^{( 2)}. W wyniku nowego podziału geodezyjnego i umowy sprzedaży części tej nieruchomości, obecnie działka nr (...) ma powierzchnię 0,0444ha i przylega – od strony ul. (...) - do działek przy ul. (...), przy ul. (...) i przy ul. (...).

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wynikającym z uchwały nr(...) działka nr (...) jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową, jednorodzinną wolnostojącą i bliźniaczą.

Pismem z dnia 12 lutego 1996 r. wnioskodawczyni J. P. (1) zwróciła się do Urzędu Miejskiego W. z prośbą o sprzedanie lub przekazanie w użytkowanie wieczyste oraz przyłączenie do jej posesji przy ul. (...) terenu oznaczonego na mapie symbolami (...). W treści pisma wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotowy teren o powierzchni około 250m ² był nieużytkiem i został przez nią zagospodarowany na ogródek przydomowy i użytkowany na zasadzie dzierżawy. W odpowiedzi Urząd Miejski W. poinformował o wystąpieniu o opinię urbanistyczną o przeznaczeniu terenu w planie zagospodarowania przestrzennego miasta W.. Jednocześnie wskazano, że po otrzymaniu opinii zostaną podjęte dalsze czynności, o czym wnioskodawczyni będzie informowana.

Prezydent W. decyzją nr (...) z dnia 15 grudnia 2004 r. stwierdził nabycie z mocy prawa własności nieruchomości położonej we W. przy ul. (...), oznaczonej geodezyjnie jako działka nr (...), obręb S., o pow. 502m ², dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...), przez dotychczasową użytkowniczkę wieczystą J. P. (1).

Część działki nr (...), o powierzchni 245m ², przy ul. (...) we W., obręb (...) S. wnioskodawcy użytkują nieprzerwanie od czerwca 1980 r. Początkowo, w trakcie trwania budowy domu sprzątali gruz, śmieci znajdujące się na tym terenie, a następnie zagospodarowali teren, sadząc tam krzewy, zakładając ogródek warzywny i odgradzając wraz z nieruchomością przy ul. (...) we W. – w 1985 r. Zarówno wnioskodawcy jak i właściciele sąsiednich działek użytkują sąsiadujący z ich działkami tereny – części działki (...). Wnioskodawcy z tytuły używania przedmiotowej części spornej działki nie uiszczali żadnych opłat.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na niespełnienie przez wnioskodawców ustawowych przesłanek zasiedzenia.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, co następuje:

Możliwość nabycia przez wnioskodawców własności spornej działki w drodze zasiedzenia wykluczona była wobec niespełnienia przez przesłanek zasiedzenia w postaci samoistnego posiadania przez okres ustawą przewidziany. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu przemawiał przeciwko przyjęciu, by posiadanie wnioskodawców miało charakter samoistny co najmniej do daty przekształcenia przysługującego prawa do nieruchomości przy ul. (...) we W. – z prawa użytkowania wieczystego w prawo własności – a zatem do 15 grudnia 2004 r.

Sąd podniósł, że od chwili zajęcia części gruntu wnioskodawcy władali nią w złej wierze, gdyż od początku mieli świadomość, że nie służy im do niej żaden tytuł prawny, w tym w szczególności – tytuł właścicielski. Okoliczność ta, niesporna, była podkreślana przez wnioskodawców i świadków G. Z., S. S. (1). Wnioskodawcy zajęli się spornym pasem gruntu, gdyż przylegał bezpośrednio do oddanej im w użytkowanie wieczyste działki, był zaniedbany, niezagospodarowany, zarośnięty i zaśmiecony wyrzucanymi przez okolicznych mieszkańców odpadkami, gruzem, pozostałościami po prowadzonych metodą gospodarczą budowach. Ponadto wnioskodawczyni (pismem z dnia 12 lutego 1996 r. – k. 46) zwróciła się do Urzędu Miejskiego W. o sprzedaż lub oddanie w wieczyste użytkowanie posiadanej części działki – wówczas oznaczonej numerem 72. W uzasadnieniu wskazała, że teren ok. 250m ² był nieużytkiem stanowiącym końcówkę działek budowlanych. Został przez nią zagospodarowany na ogródek przydomowy i jest użytkowany na zasadzie dzierżawy. W konsekwencji nie można uznać, że wnioskodawcy byli posiadaczami samoistnymi.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu Rejonowego w okresie do 2004 r., a zatem do czasu przekształcenia przysługującego wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego działki nr (...) w prawo własności, wnioskodawcy posiadali działkę nr (...) co najwyżej jak użytkownicy wieczyści, a nie jako właściciele.

W dalszej części Sąd wskazał, że nawet gdyby uznać, wbrew zeznaniom wnioskodawcy L. P., iż jego wola władania nieruchomościami uległa trwałej zmianie od umownego podziału majątku (dokonanego w 1993 r.) i od tego czasu włada on zarówno spornym terenem jak i nieruchomością przy ul. (...) we W. jak właściciel, to i tak nie została spełniona przesłanka upływu trzydziestoletniego okresu uprawniająca go do zasiedzenia nieruchomości. Przepis art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz. U. nr 55 poz. 321, ze zm.) wprowadzający modyfikację w zakresie sposobu liczenia okresu samoistnego posiadania dotyczy stanu, który w dacie wejścia w życie ustawy prowadził do zasiedzenia. Względem sytuacji, w których bieg terminów zasiedzenia rozpoczął się po jej wejściu w życie obowiązują już normy kodeksowe, w tym trzydziestoletni okres zasiedzenia dla posiadacza w złej wierze.

Z powyższych względów, wobec niespełnienia przez wnioskodawców przesłanek zasiedzenia, Sąd Rejonowy orzekł jak w punkcie I sentencji, oddalając wniosek.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowił przepis art. 520 § 3 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. Z uwagi na specyfikę niniejszego postępowania, dotychczasową bierność właściciela – Gminy W. – w zakresie wykonywania czynności władczych nad zajętą częścią działki i subiektywne przekonanie wnioskodawców o zasadności wniosków z powodu troski o sporny teren, zagospodarowanie go i czynienie nakładów – za biernego właściciela – Sąd odstąpił od obciążania wnioskodawców kosztami niniejszego postępowania.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiedli wnioskodawcy, zaskarżając je w części co do punktu I oraz zmianę poprzez uwzględnienie wniosku, a także o zasądzenie na ich rzecz od uczestnika postępowania kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Skarżący zaskarżonemu postanowieniu zarzucili:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, co przejawiało się w przyjęciu, że:

a)  w 1985 r. wnioskodawcy objęli w posiadanie zależne część działki nr (...), podczas gdy z zeznań świadków G. Z. i S. S. (2), wyjaśnień wnioskodawcy i wnioskodawczyni wynika, że wnioskodawcy objęli niniejszą część działki w posiadanie samoistne w 1980 r., a najpóźniej na początku 1982 r., tj. przed nabyciem prawa do użytkowania wieczystego działki nr (...), co skutkowało błędem w ustaleniu stanu faktycznego,

b)  wnioskodawcy korzystali w identyczny sposób z działki nr (...) i części działki nr (...), podczas gdy z zeznań świadków G. Z. i S. S. (2), wyjaśnień wnioskodawcy i wnioskodawczyni, dokumentów w postaci wydruku obrazującego działkę nr (...) i wydruku zdjęć obrazujących zagospodarowanie terenu wynika, że wnioskodawcy w latach 1980-1987 r. prowadzili prace budowlane na działce nr (...), a na części działki nr (...) wykonywali prace porządkowe i ogrodnicze, a w konsekwencji działka nr (...) służyła do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wnioskodawców, a część działki nr (...) służyła do zaspokajania potrzeb gospodarczych (uprawa warzyw) i następnie rekreacyjnych (uprawa roślin ozdobnych), co skutkowało błędem w ustaleniu stanu faktycznego,

c)  w piśmie z dnia 12 lutego 1996 r. złożonym do Urzędu Miejskiego W. wnioskodawczyni zamanifestowała wolę władania częścią działki nr (...) w sposób tymczasowy i zależny, podczas gdy z wyjaśnień wnioskodawcy i wnioskodawczyni wynika, że wnioskodawczyni nie rozumiała znaczenia terminu dzierżawa, miała świadomość braku tytułu prawnego do korzystania z niniejszej działki, a zarazem korzystała z niej w sposób dowolny i bez żadnych ograniczeń, co skutkowało błędem w ustaleniu stanu faktycznego,

2.  Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

a)  art. 336 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że wnioskodawcy nie mieli woli władania częścią działki nr (...) jak właściciele, a w konsekwencji nie można uznać ich za posiadaczy samoistnych, podczas gdy wnioskodawcy jednoznacznie manifestowali osobom trzecim wolę władania niniejszą częścią działki jak właściciele począwszy od 1980 r.,

b)  art. 336 k.c., poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że podmiot będący użytkownikiem wieczystym jednej z dwóch sąsiadujących ze sobą nieruchomości jest posiadaczem zależnym drugiej z nich, która to nieruchomość stanowi własność innego podmiotu, podczas gdy w chwili objęcia w posiadanie tych nieruchomości przez podmiot, który następnie został użytkownikiem wieczystym jednej z nich, nie dysponował żadnym tytułem prawnym do korzystania z nieruchomości, miał świadomość że nieruchomości mają inny status prawny, znał przebieg granicy geodezyjnej pomiędzy nimi i faktycznie władał drugą nieruchomością jak właściciel, i powinno to prowadzić do uznania użytkownika wieczystego za posiadacza samoistnego nieruchomości stanowiącej własność osoby trzeciej,

c)  art. 336 k.c. w zw. z art. 339 k.c., poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że nie można uznać za posiadacza samoistnego podmiotu, który przedstawia właścicielowi propozycję uregulowania stanu prawnego nieruchomości, podczas gdy posiadacz samoistny nie pozbawia swojego posiadania przymiotu samoistności, zwracając się do właściciela z ofertą nabycia własności na podstawie umowy, a zgłoszony przez uczestnika postępowania zarzut wykonywania zależnego władztwa był bezzasadny i nie mógł wzruszyć domniemania prawnego z art. 339 k.c., a także- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 172 § 1 i 2 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że wnioskodawcy nie zasiedzieli części działki nr (...), podczas gdy wnioskodawcy nieprzerwanie od 1980 r. faktycznie władali częścią działki nr (...) jako posiadacze samoistni.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawców jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych po dokładnym przeprowadzeniu postępowania dowodowego, który poddał szczegółowej i wszechstronnej analizie. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, a wyciągnięte wnioski mieszczą się w granicach zastrzeżonych przez art. 233 § 1 k.p.c.

Zarzuty apelacji wnioskodawców skupiły się dookoła błędnego, w ocenie skarżących, przyjęcia przez Sąd Rejonowy, jakoby posiadanie przez nich działki (...) nie było samoistne. Ze stanowiskiem apelujących nie sposób się zgodzić.

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c., posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Z kolei po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (§ 2). Podstawową przesłanką zasiedzenia, zarówno w odniesieniu do nieruchomości, jak i ruchomości, jest posiadanie samoistne rzeczy będącej przedmiotem zasiedzenia. Własność rzeczy w tym trybie może uzyskać wyłącznie osoba, która nie jest jej właścicielem, jednak faktycznie włada rzeczą jak właściciel. Posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny) - art. 336 k.c.

Celem rozróżnienia posiadania samoistnego od posiadania zależnego niezbędne jest odwołanie się do przesłanki nastawienia psychicznego posiadacza do wykonywanego władztwa. Posiadanie samoistne oznacza stan władztwa nad rzeczą odpowiadający posiadaniu właścicielskiemu. Posiadacz samoistny włada rzeczą "jak właściciel", wykonuje zatem faktycznie uprawnienia składające się na treść prawa własności. W szczególności korzysta z nieruchomości z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzenia nią (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8.10.2008 r., V CSK 146/08). O samoistnym charakterze posiadania decydują przede wszystkim okoliczności faktyczne o charakterze zewnętrznym, tj. zachowanie się posiadacza dostrzegalne dla innych osób, za pomocą którego posiadacz demonstruje swoją wolę wykonywania pełnego władztwa nad rzeczą dla siebie. Ponadto Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 czerwca 2009 r. (I CSK 453/08) przyjął, że posiadanie samoistne cechuje samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa nad rzeczą. W konsekwencji nie sposób uznać, że posiadanie występujące w niniejszej sprawie, a odnoszące się do działki (...) nosiło cechę samoistności. W szczególności uwagę należy zwrócić na treść pisma wnioskodawczyni J. P. (1) z dnia 12 lutego 1996 r. skierowanego do Urzędu Miejskiego W. (k. 46), w którym wnioskodawczyni sama wskazała, że sporna działka użytkowana jest na zasadzie dzierżawy. Umowa dzierżawy została uregulowana w przepisach art. 693 i n k.c. Umowa dzierżawy jest powszechnie zawieraną umową o korzystanie z rzeczy i pobieranie z niej pożytków. Co istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy - dzierżawca po wydaniu rzeczy staje się jej posiadaczem zależnym (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.11.2003 r., V CK 461/02). Dzierżawa stanowi bowiem prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą, a zatem po stronie dzierżawcy nie występuje wola ( animus) władania rzeczą jak właściciel, a to wobec świadomości przysługiwania prawa do rzeczy innej osobie. Niewątpliwie taka sytuacja ma miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy.

Bez znaczenia natomiast, zdaniem Sądu Odwoławczego, jest okoliczność, na którą powołują się skarżący, jakoby wnioskodawczyni nie rozumiała pojęcia „dzierżawy”. W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, że istotna jest wola objawiona drugiej stronie, w tej sytuacji Gminie W. jako właścicielowi spornego gruntu, z której jednoznacznie wynika, iż wnioskodawczyni świadoma była posiadania w cudzym imieniu, na co wskazuje chociażby zwrócenie się do Gminy W. o sprzedaż wskazanej nieruchomości. Co więcej, podczas przesłuchania na rozprawie w dniu 30 listopada 2016 r. (k. 109) wnioskodawca L. P. wskazał, że „Żona rozumiała tą dzierżawę jako to, że użytkuje nie swoje”. W konsekwencji uznać należało, że po stronie wnioskodawczyni istniała świadomość co do zależności posiadania od prawa własności przysługującego innemu podmiotowi, a to Gminie W.. Bez znaczenia przy tym jest czy posiadanie to odbywało się na podstawie umowy dzierżawy czy też innego stosunku prawnego.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż nie można uznać za posiadacza samoistnego podmiotu, który deklaruje właścicielowi, jak wnioskodawczyni w piśmie z dnia 12 lutego 1996 r., że korzysta z jego nieruchomości w sposób tymczasowy, zależny zabiegając przy tym o uregulowanie stanu prawnego i oczekując jego akceptacji w zakresie dotychczasowego sposobu wykorzystania zajętego obszaru. Należy wskazać, że zgodnie z utrwalonym poglądem nauki i orzecznictwa, kwalifikacji władania rzeczą należy dokonywać przy uwzględnieniu zarówno jego elementu "fizycznego" ( corpus), jak i "psychicznego" ( animus). Jakkolwiek zatem po stronie wnioskodawców występował element fizyczny posiadania samoistnego w postaci zagospodarowania spornej działki, w tym zamontowania ogrodzenia, tak w świetle powyższych okoliczności, nie sposób uznać, że po stronie apelujących występował element psychiczny, przejawiający się w woli posiadania spornego gruntu jak właściciel. Wnioskodawcy byli bowiem świadomi zależności ich posiadania od prawa własności Gminy W..

Dnia 29 listopada 1982 r. na podstawie aktu notarialnego rep. A nr (...) (k. 37) (...) we W. przeniosło na rzecz wnioskodawców użytkowanie wieczyste działki nr (...) przy ul. (...) wraz ze wzniesionym na tej działce domem mieszkalnym w budowie. Od czerwca 1980 r. wnioskodawcy zagospodarowali wskazaną działkę wraz z przyległą do niej od strony ul. (...) częścią działki państwowej, tj. działką nr (...) objętą wnioskiem o zasiedzenie. Dopiero w dniu 15 grudnia 2004 r. doszło do przekształcenia użytkowania wieczystego działki nr (...) w prawo własności na rzecz wnioskodawczyni J. P. (2) (k. 48). W tym miejscu Sąd II instancji wskazuje, że w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w uzasadnieniu do postanowienia z dnia 8 października 2008 r. (V CSK 146/08), zgodnie z którym w sytuacji użytkowania wieczystego danej działki i następczego rozpoczęcia korzystania z działki przylegającej, stwierdzić należy, że wnioskodawcy zawsze korzystali "w podobny sposób" z całej działki, zatem po nabyciu wieczystego użytkowania co do jednej z działek korzystali z pozostałych przyległych działek również jak użytkownicy wieczyści. Takie stwierdzenie oznacza, że władanie przyległymi działkami przez wnioskodawców mogło być posiadaniem samoistnym w zakresie prawa użytkowania wieczystego, nie miało jednak cech posiadania właścicielskiego, a w konsekwencji nie można uznać po ich stronie posiadania samoistnego, u źródła bowiem korzystania z działek przylegających legło prawo użytkowania wieczystego pierwszej objętej w posiadanie działki. W okolicznościach niniejszej sprawy działką tą była działka nr (...), z której skarżący korzystali na mocy umowy użytkowania wieczystego, a zatem również w takim charakterze – jako użytkownicy wieczyści mogli oni co najwyżej korzystać z działki przylegającej o nr (...). W konsekwencji nie występowało po ich stronie posiadanie samoistne w rozumieniu art. 336 k.c., przez co zarzuty naruszenia wskazanego przepisu uznać należało za bezzasadne.

Z uwagi na powyższe rozważania, wbrew odmiennym twierdzeniom apelacji, obalone zostało domniemanie samoistności posiadania przewidziane w art. 339 k.c., a zatem za chybione Sąd uznał zarzut naruszenia art. 336 k.c. w zw. z art. 339 k.c.

Ponownie wskazać należy, że niezbędną przesłanką do zasiedzenia nieruchomości jest występowanie po stronie wnioskodawcy posiadania samoistnego, na co wskazuje literalne brzmienie przepisu art. 172 § 1 k.c. Stąd w przypadku niewystępowania przymiotu samoistności posiadania nie jest dopuszczalne stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości posiadanej w sposób zależny. Na kanwie niniejszej sprawy nie było zatem możliwe zasiedzenie nieruchomości objętej wnioskiem przez skarżących, a to wobec posiadania jej jedynie w sposób zależny, a nie samoistny, na co wskazano powyżej. W związku z tym, nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut naruszenia art. 172 § 1 i 2 k.c.

W świetle całokształtu powyższych okoliczności, za chybiony Sąd Okręgowy uznał również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Podniesienie wskazanego zarzutu nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 r. sygn. IV CK 387/04, Lex nr 177263 oraz z dnia 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906). Co więcej, strona, chcąca podważyć sędziowską ocenę dowodów, nie może ograniczać się do przedstawienia własnej ich oceny, ponieważ jest to zwykłą polemiką ze stanowiskiem sądu nie mogącą odnieść skutku (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 23 marca 1999 r. w sprawie III CZP 59/98, OSNC 1999/7-8/124). Z uwagi zatem na dokonanie przez Sąd Rejonowy w pełni prawidłowej, a także swobodnej w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c. oceny zebranych w sprawie dowodów, w oparciu o którą Sąd wydał prawidłowe rozstrzygnięcie, zarzuty apelacji w tym zakresie stanowiące w zasadzie jedynie polemikę ze stanowiskiem Sądu nie zasługiwały na uwzględnienie.

Apelacja wnioskodawców nie podniosła zatem jakichkolwiek zarzutów mogących stanowić podstawę do zmiany zaskarżonego postanowienia, które jest w pełni prawidłowe oraz odpowiada prawu.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną, o czym orzekł jak w punkcie I sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w punkcie II oparto na treści przepisu art. 102 k.p.c., nie obciążając wnioskodawców kosztami postępowania apelacyjnego poniesionymi przez uczestnika postępowania. W ocenie Sądu Odwoławczego, w sprawie zachodził wypadek szczególnie uzasadniony przemawiający za nieobciążaniem wnioskodawców wskazanymi kosztami, a to z uwagi na subiektywne przekonanie wnioskodawców o zasadności wniosku, a także bierną postawę Gminy W. w zakresie gospodarowania działką nr (...), która przyczyniła się do przekonania wnioskodawców o zasadności żądania.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.

SSO Grzegorz Karaś SSO Małgorzata Brulińska SSR del. Agnieszka Karpowicz