Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzjami: z dnia 21 listopada 2016r. znak (...) - (...)6000- (...), nr sprawy (...) i z dnia 14 października 2016r. znak (...) – (...)6000- (...), nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił Z. W. prawa do zasiłku chorobowego za okresy 21 lipca 2016r. – 26 września 2016r. oraz 27 września 2016r. – 2 października 2016r. i nadal wskazując, iż ubezpieczony wykorzystał z dniem 20 lipca 2016r. pełny stuosiemdziesięciodwudniowy okres zasiłkowy. Do okresu tego organ zaliczył okresy niezdolności ubezpieczonego do pracy: 19 stycznia 2016r. – 15 lipca 2016r. i od 18 lipca 2016r. wskazując, z powołaniem się na stanowisko lekarza orzecznika ZUS, że schorzenie powodujące niezdolność ubezpieczonego do pracy od 18 lipca 2017r. współistniało we wcześniejszym okresie ze schorzeniem stanowiącym podstawę orzekania takie niezdolności. (decyzje – k. 7 stanowiącego załącznik do akt sprawy pliku akt organu składającego się z 10 kart zwanego dalej aktami zasiłkowymi 1, k. 3 stanowiącego załącznik do akt sprawy pliku akt organu składającego się z 36 kart zwanego dalej aktami zasiłkowymi 2 /także k. 4 i 22 akt sprawy/)

Z. W. wniósł odwołania od wymienionych decyzji domagając się przyznania zasiłku chorobowego za objęte nimi okresy kwestionując prawidłowość zliczenia do jednego okresu zasiłkowego wyszczególnionych przez organ okresów niezdolności do pracy. Wskazał, że do 15 lipca 2016r. jego niezdolność do pracy warunkowały schorzenia kręgosłupa, od 18 lipca 2016r. zaś schorzenia stawu kolanowego, a jeszcze później trzustki, w okresie 16 – 17 lipca 2016r. pozostawał zaś zdolny do pracy. (k. 2 -3, 19 - 21)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań wywodząc jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji (k. 12 – 13, 32 - 33)

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2017r. sprawy zainicjowane odwołaniami zostały połączone do wspólnego rozpoznania (k. 15)

Zainteresowany płatnik składek Przedsiębiorstwo (...) spółka z o.o. w B., który wstąpił do postępowania już po połączeniu spraw, wnosił o oddalenie obu odwołań oraz zasądzenie na jego rzecz od ubezpieczonego kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazał, iż ubezpieczony został w dniu 29 czerwca 2015r. odwołany z funkcji prezesa zarządu zainteresowanego, od dnia następnego korzystał z urlopu wypoczynkowego, a bezpośrednio po nim – od dnia 17 lipca 2015r. ze zwolnień lekarskich. Zwolnienia te wystawiane przez różnych specjalistów objęły okres do 14 stycznia 2016r., po którym to okresie ubezpieczony skorzystał z urlopu okolicznościowego, potem zaś od 19 stycznia 2016r. ponownie przedkładał zwolnienia lekarskie łącznie do piątku 15 lipca 2016r. Gdy pracodawca nie zaakceptował wniosku ubezpieczonego o urlop na żądanie na dzień 18 lipca 2016r. i skierował wymienionego na badania lekarskie w trybie art. 229 § 2 k.p. , pracownik przedstawił znów zwolnienie lekarskie od 18 lipca 2016r. Ponadto zainteresowany podniósł, iż zaświadczenie lekarskie obejmujące okres do 15 lipca 2016r. początkowo wystawiono do 17 lipca 2016r., jednak lekarz prowadzący dokonał korekty tej daty. Wskazane okoliczności stawiają, zdaniem zainteresowanego w ogóle w wątpliwość niezdolność ubezpieczonego do pracy, a przy przyjęciu, że występowała jej ustąpienie w okresie 16 – 17 lipca 2016r. (dni weekendu)

(k. 43, 92 - 98 )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Z. W. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) spółce z o.o. w B., przy czym od dnia 1 stycznia 2001r. w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku prezesa zarządu.

Niesporne, nadto umowa – k. 17 cz. B akt osobowych ubezpieczonego

W dniu 30 czerwca 2015r. nastąpiło odwołanie ubezpieczonego z pełnionej funkcji uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 20 czerwca 2015r.

Niesporne, nadto uchwała nr 2/2015 – k. 75 cz. B akt osobowych ubezpieczonego

Pismem z dnia 10 lipca 2015r. pracodawca poinformował zakładową organizację związkową o zamiarze wypowiedzenia powodowi umowy o pracę.

Dowód: pismo z dnia 10 lipca 2015r. k. 77 cz. B akt osobowych ubezpieczonego

W okresie 1 – 16 lipca 2015r. Z. W. korzystał z urlopu wypoczynkowego, później zaś przedkładał pracodawcy zaświadczenia o niezdolności do pracy obejmujące łącznie okres 17 lipca 2015r. – 14 stycznia 2016r.

Niesporne, nadto ewidencja czasu pracy – k. 80 cz. B akt osobowych ubezpieczonego, zaświadczenia (...)

W przeważającej mierze zaświadczenia o niezdolności do pracy wystawiane były ubezpieczonemu przez psychiatrę. Należało do nich zaświadczenie wystawione w dniu 5 stycznia 2016r. na okres 5 – 14 stycznia 2015r. W zaświadczeniu tym lekarz je wystawiający początkowo jako końcową datę okresu niezdolności do pracy wskazał 18 stycznia 2016r., później jednak dokonał korekty w tym zakresie.

Dowód: zaświadczenia (...) k. 78, 124

W dniu 13 stycznia 2016r. ubezpieczony otrzymał zaświadczenie od leczącego go psychiatry o braku przeciwwskazań zdrowotnych do podjęcia pracy.

Dowód: zaświadczenie – k. 84 cz. B akt osobowych ubezpieczonego

W okresie 15 – 18 stycznia 2016r. ubezpieczony korzystał z urlopu okolicznościowego w związku ze śmiercią matki. Zdarzenie warunkujące urlop miało miejsce w dniu 8 grudnia 2015r., jednak pracownik wskazywał, że musi obecnie załatwić formalności urzędowe, w czym dotychczas przeszkodą była choroba.

Niesporne, nadto dokumentacja dotycząca urlopu okolicznościowego – k. 80 – 83 cz. B akt osobowych ubezpieczonego

Od 19 stycznia 2016r. nieprzerwanie do 15 lipca 2016r. Z. W. korzystał znów ze zwolnień lekarskich.

Wszystkie one wystawiane były przez chirurga M. G., a warunkowały je zgłaszane przez pacjenta dolegliwości ze strony kręgosłupa.

W okresie niezdolności do pracy ubezpieczony nie miał wykonywanych specjalistycznych badań obrazowych, nie był konsultowany przez neurologa czy ortopedę.

Dowód: historia choroby – k. 29 – 42 pliku dokumentacji lekarskiej ZUS składającego się z 44 kart zwanego dalej dokumentacją lekarską ZUS 1(koperta k. 78), zaświadczenia (...) k. 78, zeznania świadka M. G. – k. 133 - 134

Zwolnienie lekarskie obejmujące okres do 15 lipca 2016r. początkowo miało wskazany jako datę końcową okresu niezdolności do pracy dzień 18 lipca 2016r., zostało to jednak skorygowane przez wystawiającego je chirurga.

Dowód: zaświadczenie (...) k. 124

W dniu 15 lipca 2016r. ubezpieczony otrzymał od chirurga M. G. zaświadczenie o zakończeniu leczenia i rehabilitacji, które to zaświadczenie przedstawił pracodawcy.

Dowód: zaświadczenie – k. 9 dokumentacji lekarskiej ZUS 1, historia choroby – k. 28 dokumentacji lekarskiej ZUS 1, pismo ubezpieczonego – k. 93 i 93/1 cz. B akt osobowych ubezpieczonego

Podstawą do wystawienia zaświadczenia tego typu są zapisy w historii choroby i informacja pacjenta co do aktualnego samopoczucia.

Wystawiając zaświadczenie o zakończeniu leczenia M. G. nie prowadzi kompleksowego badania pacjenta ograniczając się do oceny schorzenia, w związku z którym prowadzono leczenie.

W przypadku ubezpieczonego w dniu 15 lipca 2016r. lekarz nie dokonywał oceny stanu stawów kończyn.

Dowód: zeznania świadka M. G. – k. 133 – 134

16 i 17 lipca 2016r. były dla powoda dniami wolnymi od pracy (weekend)

Niesporne

W dniu 18 lipca 2016r. ubezpieczony wystąpił o urlop na żądanie, jednak pracodawca nie wyraził zgody na urlop.

Niesporne, nadto wniosek – k. 91 cz. B akt osobowych ubezpieczonego, odpowiedź pracodawcy – k. 92 cz. B akt osobowych ubezpieczonego

W tej sytuacji ubezpieczony przedstawił pracodawcy kolejne zaświadczenie o niezdolności do pracy obejmujące okres 18 – 31 lipca 2016r. Było ono datowane na 19 lipca 2016r. i znów wystawione przez chirurga M. G..

Podczas wizyty lekarskiej, która warunkowała wystawienie zwolnienia ubezpieczony zgłaszał lekarzowi bóle stawów kolanowych występuje od około 3 miesięcy, obecnie nasilone i obrzęk stawów. Badanie przedmiotowe ujawniło obrzęk stawów, ślad płynu w stawach, objawy chondropatii. Wykonane badanie RTG nie ujawniło świeżych zmian pourazowych.

Stan kliniczny nie pozwalał na ocenę, kiedy mogło dojść do ewentualnego urazu skutkującego pojawieniem sie płynu, wykluczał jednak uraz w dniu wizyty w związku z niewielką tylko ilością płynu.

M. G. nie oceniał podczas wizyty ewentualnej dysfunkcji kręgosłupa pacjenta.

Dowód: historia choroby – k. 42 dokumentacji lekarskiej ZUS 1, zaświadczenie (...) k. 5, zeznania świadka M. G. – k. 133 - 134

Po 31 lipca 2016r. ubezpieczony otrzymywał dalsze zaświadczenia o niezdolności do pracy na następujące po sobie bezpośrednio okresy, przy czym różne były przyczyny orzekanej niezdolności.

Jedną z nich stanowiło ostre zapalenie trzustki, w związku z którym Z. W. był w okresie 11 – 16 sierpnia 2016r. hospitalizowany na Oddziale Chirurgicznym szpitala w B.

Niesporne, nadto karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 11, zaświadczenia (...) k. 6 – 10, także k. 78

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U 2016.372 z późn.zm.), zwanej dalej ustawą zasiłkową, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasiłek chorobowy stanowi świadczenie krótkookresowe. Przysługuje on przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą albo gdy występuje w trakcie ciąży nie dłużej niż przez 270 dni. (art. 8 ustawy zasiłkowej). W myśl art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej do okresu, o którym mowa w art. 8 ustawy – okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Jeżeli po wykorzystaniu 182 zasiłku chorobowego ubezpieczony pozostaje nadal niezdolny do pracy ma możliwość uzyskania innego krótkookresowego świadczenia z tego tytułu tj. świadczenia rehabilitacyjnego. Świadczenie to jednak jest przyznawane nie w oparciu o zaświadczenia (...) wystawiane przez lekarzy leczących ubezpieczonego, a w oparciu o orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS (art. 18 ust. 6 ustawy zasiłkowej).

W niniejszej sprawie organ rentowy przyjął, iż objęte kolejnymi zaświadczeniami lekarskimi okresy niezdolności ubezpieczonego do pracy: 19 stycznia 2016r. – 15 lipca 2016r. i trwający od 18 lipca 2016r. winny być wliczone do jednego okresu zasiłkowego.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie dała podstaw do uznania stanowiska organu za nietrafne.

W ocenie organu wyrażonej w zaskarżonych decyzjach schorzenie warunkujące niezdolność ubezpieczonego do pracy po dwudniowej przerwie współwystępowało w okresie wcześniejszym, dodatkowo w opinii lekarza orzecznika sporządzonej już w toku procesu wskazano na wątpliwość co do wystąpienia przerwy w niezdolności do pracy (46), na którą powoływał się także zainteresowany.

Jak wynika z zapisów w historii choroby ubezpieczonego znajdujących się pod datą 19 lipca 2016r. i zeznań świadka M. G., niezdolność ubezpieczonego do pracy od 18 lipca 2016r. została orzeczona przez lekarza prowadzącego z powodu dysfunkcji stawów kolanowych. Pacjent podczas wizyty wskazywał na utrzymywanie się dolegliwości ze strony stawów przez około 3 miesiące i ich nasilenie w ostatnim czasie. Z zapisów nie wynika wprost, kiedy miało dojść do tego nasilenia, a także, czy i kiedy doszło do urazu (o tym, że pacjent powoływał się na uraz wspomniał M. G.). W tych warunkach nie sposób stwierdzić, jak zmieniało się nasilenie schorzenia kolan w okresie sprzed 19 lipca 2016r., a co za tym idzie, od kiedy powodowało ono niezdolność do pracy, w szczególności, czy miało to miejsce w okresie 16 – 17 lipca 2016r., a także wcześniej. Podkreślić przy tym należy, iż jak zeznał świadek M. G., nie oceniał on funkcji stawów kolanowych ubezpieczonego w dniu 15 lipca 2016r., gdy wystawiał mu zaświadczenie o zdolności do pracy, zatem także zaświadczenie nie daje podstaw do ustalenia, iż w dacie jego wystawienia schorzenie stawów nie ograniczało zdolności do pracy.

Okoliczność, iż brak w historii choroby zapisów co do dysfunkcji stawów kolanowych sprzed 19 lipca 2016r. nie pozwala jeszcze w realiach niniejszej sprawy na otwarcie nowego okresu zasiłkowego.

Wobec braku zapisów nie ma rzeczywiście dostatecznych podstaw do uznania, że schorzenie stawów kolanowych było współprzyczyną niezdolności do pracy do 15 lipca 2016r. Niemożliwym jest dokonanie oceny tej okoliczności przez biegłego sądowego przy braku zapisów co do wyniku badań klinicznych stawów kolanowych przed 19 lipca 2016r. i oszczędnego opisu tego stanu w wymienionej dacie. Szereg okoliczności świadczących o tym, że ubezpieczony był zainteresowany niezgłaszaniem dolegliwości stawów kolanowych i niepoddawaniem ich ocenie do 15 lipca 2016r. (o których jeszcze dalej) nie pozwala jeszcze na ustalenie, że dolegliwości te występowały w stopniu warunkującym niezdolność do pracy. Pomimo tego jednak zaskarżone decyzje należało uznać za prawidłowe. Jak już bowiem wspomniano, zapis w dokumentacji medycznej z dnia 19 lipca 2017r. nie pozwala na stwierdzenie, kiedy doszło do pogorszenia dolegliwości do stopnia świadczącego o niezdolności do pracy. Tym samym, przy braku kompleksowego badania w dniu 15 lipca 2016r., nie ma dostatecznych podstaw do uznania, iż ubezpieczony w okresie 16, 17 lipca 2016r. był zdolny do pracy. Wykazanie tej okoliczności należało zaś do ubezpieczonego.

Należy zaznaczyć, iż okresy, o jakich mowa w art. 9 ustawy zasiłkowej to okresy rzeczywistej, a nie tylko orzeczonej niezdolności do pracy. Dowodem potwierdzającym czasową niezdolność do pracy są zaświadczenia lekarskie. Nieposiadanie takiego zaświadczenia nie może być jednak uznane za równoznaczne ze zdolnością do pracy. Wystawienie zaświadczenia poprzedza badanie lekarskie, co oznacza, że otrzymanie dokumentu w pewnym zakresie uzależnione jest od woli chorego. Jeśli ten nie stawił się u lekarza, a także, jeśli z różnych przyczyn np. braku tytułu ubezpieczenia nie potrzebuje zwolnienia lekarskiego, dokument taki nie zostaje wystawiony pomimo istniejącej niezdolności pacjenta do pracy. Przy ustalaniu uprawnień do zasiłku chorobowego (okresu zasiłkowego) organ rentowy nie musi ograniczyć się do analizy okresów objętych przedstawionymi zaświadczeniami o niezdolności do pracy (...), a może przyjąć, na podstawie innych dowodów, że niezdolność do pracy trwała także pomiędzy tymi okresami. To do organu rentowego należy, zgodnie z art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. 2017.1778) realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych, ustalanie uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ich wypłata, o ile przepisy szczególne nie pozostawiają tego płatnikom, wymierzanie i pobieranie składek. Pamiętać należy, iż świadczenia z ubezpieczeń społecznych wypłacane są ze środków wszystkich ubezpieczonych, a wysokość wypłacanego świadczenia nie jest ograniczona do kwoty składek uiszczonych przez danego ubezpieczonego, organ rentowy sprawować zatem musi nadzór nad prawidłowością wypłacania tych środków. Orzekając o prawie do świadczeń organ rentowy powinien przeprowadzić rzetelną ocenę spełnienia przesłanek ustawowych, a nie ograniczać się do analizy dokumentacji złożonej przez występującego z wnioskiem o świadczenie. Ustawodawca w powołanych wcześniej przepisach dotyczących ustalania okresu zasiłkowego nie posługuje się zwrotem „okresy orzeczonej niezdolności do pracy”, a zwrotem „okresy niezdolności do pracy”, co nakazuje przyjęcie, iż ma na myśli niezdolność do pracy w znaczeniu medycznym. Nie można oczywiście domniemywać niezdolności do pracy w okresach pomiędzy kolejnymi zwolnieniami lekarskimi, jeśli jednak analiza dokumentacji przemawia przeciwko ustaniu takiej niezdolności, możliwym jest uznanie dalszej niezdolności do pracy pomimo nieposiadania przez ubezpieczonego zwolnienia lekarskiego.

Wykazanie spełnienia przesłanek do zasiłku chorobowego należy zawsze do ubezpieczonego. Nie oznacza to wyłącznie obowiązku wykazania niezdolności do pracy, ale także, w sytuacji, gdy okresy objęte zaświadczeniami o niezdolności do pracy dzieliła przerwa, przyczyn niezdolności w okresach przed i po przerwie i pozostawania zdolnym do pracy w okresie przerwy. Ta ostatnia kwestia jest istotna w szczególności, gdy okres przerwy pozostawał bardzo krótki, a w okresie tym faktycznie nie zostały podjęte czynności zawodowe, których wykonywanie przemawiałoby za zdolnością do pracy. Jak już bowiem podkreślano na wstępie, otrzymanie zaświadczenia o niezdolności do pracy warunkowane jest po części wolą ubezpieczonego, w szczególności stawieniem się u lekarza, bez którego to stawienia się nie jest orzekania krótkotrwała niezdolność do pracy. Przyjęcie, iż ubezpieczony nie ma obowiązku przedstawienia dowodów pozwalających na ocenę jego zdolności do pracy w okresach przerwy oznaczałoby praktycznie nieograniczoną czasowo możliwość korzystania ze zwolnień lekarskich i czyniło martwą regulację z art. 9 ustawy zasiłkowej.

W niniejszej sprawie ubezpieczony nie przedstawił dowodów pozwalających na uznanie, iż w dniach 16 – 17 lipca 2016r. pozostawał zdolny do pracy. Dni nieobjęte zwolnieniami lekarskimi przypadały w weekend, gdy Z. W. nie świadczył pracy. Dodatkowo nie była to pierwsza krótka przerwa między wielomiesięcznymi zwolnieniami lekarskim. W przypadku poprzedniej, przypadającej w styczniu 2016r. ubezpieczony korzystał z urlopu okolicznościowego, także faktycznie nie świadcząc pracy, w obu przypadkach nie przedstawił też orzeczenia lekarza medycy pracy o dalszej zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku. Co więcej niemal dwuletnia warunkowana chorobą nieobecność ubezpieczonego w pracy nastąpiła bezpośrednio po urlopie wypoczynkowym rozpoczętym w dniu kolejnym po odwołaniu z funkcji prezesa zarządu. Takie odwołanie czyniło niemal pewnym wypowiedzenie umowy o pracę. To, że pracodawca chciał dokonać takiego wypowiedzenia wynika ze skierowanego do związków zawodowych zapytania. Ubezpieczony, jeśli nawet nie wiedział o planowanym wypowiedzeniu, bez wątpienia zdawał sobie sprawę z realnej możliwości jego otrzymania. Ponieważ wypowiedzeń takowych nie można dokonać w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy (art. 41 k.p.), nie sposób nie zauważyć, że ubezpieczony miał interes w tym, by ze zwolnień lekarskich korzystać. Oczywiście okoliczność ta nie przesądza o braku niezdolności do pracy w okresach objętych zwolnieniami, daje jednak solidne podstawy do twierdzenia, że ubezpieczony był zainteresowany zgłaszaniem podczas wizyt lekarskich niektórych tylko dolegliwości – ich dobieraniem tak, by korzystnie kształtować okresy zasiłkowe, czy też robieniem przerw między końcem niezdolności do pracy, a kolejną wizytą u lekarza. Za takim twierdzeniem dodatkowo przemawia dwukrotna korekta ostatnich z ciągu zaświadczeń lekarskich dokonana w ten sposób, by koniec zwolnienia nie przypadał po upływie okresu zasiłkowego lub pozwalał na przerwę w dni wolne od pracy. W tych warunkach stwierdzić należy, że nie sposób uznać na podstawie tylko braku stosownych zapisów w dokumentacji i zwolnień lekarskich dotyczących okresu 15 – 16 lipca 2017r., by okres ten był okresem, w którym Z. W. pozostawał zdolny do pracy. Ustalenie takie, wobec powołanych wyżej okoliczności, nie jest możliwe także w oparciu o zeznania ubezpieczonego wydatnie zainteresowanego wynikiem postępowania, w szczególności w związku z toczeniem sporu sądowego z pracodawcą dotyczącego prawidłowości rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Długotrwałe okresy niezdolności do pracy, z krótkimi przerwami, niepodjęcie w okresach przerw aktywności, wreszcie nieuzyskanie wymaganych przepisami orzeczeń o zdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku i brak kompleksowego badania przez wystawieniem przez chirurga zaświadczenia z dnia 15 lipca 2016r. wskazują, iż ubezpieczony zdolności do pracy nie odzyskał po 15 lipca 2016r.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. sąd oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

Orzeczenie o kosztach procesu wydano na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zasądzona na rzecz zainteresowanego kwota odpowiada stawce minimalnej zawodowego pełnomocnika określonej w § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r. (Dz.U.2015.1804). Zainteresowany wstąpił do procesu już po połączeniu spraw, brak było zatem podstaw do przyznania mu odrębnie kosztów za każde z połączonych postępowań.

Dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się na wszystkich zgromadzonych dokumentach, z których znaczna część nie była kwestionowana przez strony. Podnoszone wątpliwości co do zapisów w historii choroby, w szczególności dat ich dokonania wyjaśnił w swoich zeznaniach M. G.. Sąd nie miał podstaw do odmówienia wiary zeznaniom wymienionego świadka, osoby obcej dla stron i niezainteresowanej wynikiem postępowania, zwłaszcza że przesłuchanie było przeprowadzone z urzędu. Lakoniczność zapisów w dokumentacji nie pozwalała na poddanie zdolności ubezpieczonego do pracy w okresie 15 – 16 lipca 2016r. ocenie biegłego, stąd przesłuchanie lekarza wystawiającego ubezpieczonemu zwolnienia lekarskie. Dowód ten nie był prowadzony w interesie żadnej ze stron, okoliczności, na które miał zeznawać świadek mogły w zależności od treści zeznań skutkować korzystnym wynikiem postępowania albo dla ubezpieczonego albo pozostałych uczestników procesu.

Oddalenie dotyczących źródeł osobowych wniosków dowodowych zainteresowanego warunkowa było faktem, iż czas i przyczyny absencji ubezpieczonego wynikały w sposób dostateczny z przedstawionych dokumentów, żadna z wnioskowanych osób nie była zaś władna dokonywać oceny zdolności do pracy. Niezwrócenie się o opinię biegłego wynikało z dość ubogich zapisów w historii choroby, braku badań dodatkowych i podnoszonej już okoliczności, iż ubezpieczony zainteresowany był podawaniem podczas różnych wizyt tylko części swoich dolegliwości.