Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 9 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Małgorzata Małecka

Protokolant:protokolant sądowy Katarzyna Michalewska

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2017 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko M. P.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do kwoty 11.355,49 zł (jedenaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt pięć złotych i czterdzieści dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  kosztami procesu obciąża powoda i w związku z tym zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/-/ SSO Małgorzata Małecka

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 kwietnia 2016 roku powód (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. P. w elektronicznym postępowaniu upominawczym na swoją rzecz kwoty 190.103,31 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych w kwocie 2.377 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł i opłaty manipulacyjnej w wysokości 23,77 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwaną oraz (...) S.A. (poprzednik prawny (...) Bank (...) S.A.) łączyła umowa bankowa z dnia 23 listopada 2012 roku nr (...), na podstawie której Bank oddał do dyspozycji strony pozwanej środki pieniężne w ustalonej umową wysokości, natomiast strona pozwana zobowiązała się do zwrotu przekazanej jej kwoty pieniężnej wraz z odsetkami w ustalonych terminach spłaty. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania w związku z czym w dniu 7 listopada 2013 roku Bank wypowiedział jej umowę, co skutkowało tym, że cała kwota stała się wymagalna. Następnie wystawiony został bankowy tytuł egzekucyjny oraz prowadzone było postępowanie egzekucyjne, które nie doprowadziło do wyegzekwowania należności. Dalej, powód powołując się na wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu podał, że nabył od banku przysługującą mu względem pozwanej wierzytelność oraz wskazał, że pomimo wezwania strony pozwanej do spłaty całości zadłużenia zobowiązanie nie zostało wykonane.

Postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2016 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do tut. Sądu z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

W dniu 27 października 2016 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Okręgowym w Poznaniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie, pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów sądowych według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego. Nadto, podniosła zarzut przedawnienia, wskazując że zaprzestała całkowicie spłat na koniec 2012 roku oraz zakwestionowała treść załączonego do pozwu dokumentu zatytułowanego „zaświadczenie” z dnia 2 stycznia 2014 roku.

W piśmie procesowym z dnia 2 czerwca 2017 roku, stanowiącym odpowiedź na sprzeciw, powód podniósł, że w dniu 28 stycznia 2014 roku nadano bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności, co skutkowało przerwaniem biegu przedawnienia przedmiotowego roszczenia. Nadto, powód cofnął powództwo co do kwoty 11.355,49 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, czym ograniczył roszczenie do kwoty 178.747,82 zł. Powód wyjaśnił również, że zaświadczenie z dnia 2 stycznia 2014 roku stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 244 k.p.c.

W piśmie procesowym z dnia 18 września 2017 roku pozwana wyjaśniła, że roszczenie uległo przedawnieniu w dniu 19 marca 2016 roku, albowiem zapłaciła tylko jedną ratę, której termin płatności został wyznaczony na 19 grudnia 2012 roku, zatem zgodnie z § 10 umowy wypowiedzenie winno być doręczone na jej adres po upływie terminu zapłaty drugiej raty kredytu, czyli po 19 lutego 2013 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2012 roku (...) S.A. z siedzibą w W. (obecnie (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.) zawarł z pozwaną M. P. umowę kredytu restrukturyzacyjnego nr (...). Zadłużenie pozwanej z tytułu wcześniej zawartych umów wynosiło na dzień 23 listopada 2012 roku 164.121,54 zł. Spłata kapitału i odsetek z tytułu kredytu restrukturyzacyjnego miała następować w miesięcznych ratach kapitałowo – odsetkowych w terminach i wysokościach wyliczonych zgodnie z warunkami udzielenia kredytu restrukturyzacyjnego zawartymi w tabeli w § 2 ust. 8 powyżej, na rachunek restrukturyzacyjny (§ 4 ust. 1 umowy). Bank zastrzegł sobie prawo do wypowiedzenia umowy kredytu restrukturyzacyjnego z zachowaniem 30-sto dniowego okresu wypowiedzenia między innymi w przypadku niespłacenia przez dłużnika w wyznaczonym terminie dwóch kolejnych rat kredytu, po uprzednim, pisemnym wezwaniu dłużnika do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania (§ 10 umowy).

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: umowa kredytu restrukturyzacyjnego z dnia 23 listopada 2012 roku nr (...) (k. 113-119);

Pozwana nie wywiązywała się z postanowień umowy, gdyż zapłaciła tylko pierwszą ratę, płatną do dnia 19 grudnia 2012 roku. Wobec czego umowa kredytu restrukturyzacyjnego została wypowiedziana. W dniu 2 stycznia 2014 roku Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu w dniu 28 stycznia 2014 roku nadano klauzulę wykonalności. Bankowy tytuł egzekucyjny opiewał na kwotę 163.316,10 zł, w tym 156.437,47 zł z tytułu niespłaconego kredytu wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 156.437,47 zł liczonymi dziennie od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia faktycznej spłaty, kwotę 6.700,13 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonych zgodnie z Regulaminem kredytu Restrukturyzacyjnego od dnia 24 listopada 2012 roku do dnia 7 listopada 2013 roku oraz kwotę 178,50 zł z tytułu naliczonych opłat, zgodnie z Regulaminem Kredytu Restrukturyzacyjnego. Na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzone było postępowanie egzekucyjne, które nie doprowadziło do wyegzekwowania należności i ostatecznie zostało umorzone.

W dniu 2 stycznia 2014 roku Bank wystawił również zaświadczenie, w którym stwierdził, że rozwiązanie umowy kredytu restrukturyzacyjnego nr (...) zawartej w dniu 23 listopada 2012 roku nastąpiło w dniu 7 listopada 2013 roku.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 2 stycznia 2014 roku (k. 121); postanowienie Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 28 stycznia 2014 roku, sygn. akt II Co 176/14 (k. 31); postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Śremie z dnia 28 października 2016 roku (k. 32);

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z powodem umowę sprzedaży wierzytelności. Wykaz wierzytelności stanowił Załącznik do oświadczenia z dnia 7 sierpnia 2015 roku. Umowa przelewu wierzytelności obejmowała m.in. wierzytelność przysługującą Bankowi wobec pozwanej.

Dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności z dnia 4 listopada 2014 roku (k. 125); pismo z dnia 4 listopada 2014 roku (k. 126); załącznik do oświadczenia z dnia 7 sierpnia 2015 roku (k. 110); wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...) z dnia 13 kwietnia 2016 roku (k. 128);

Pismami z dnia 24 marca 2015 roku pozwana została wezwana do spłaty kwoty 178.194,71 zł do dnia 8 kwietnia 2015 roku.

Dowód: wezwania do zapłaty z dnia 24 marca 2015 roku (k. 127-127v);

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie kserokopii dokumentów urzędowych i prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy.

Zgromadzonych w sprawie dokumenty urzędowe i prywatne, Sąd uznał za wiarygodne. Zgodnie z treścią art. 244 k.p.c. dokumenty urzędowe stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Zgodnie natomiast z treścią art. 245 k.p.c. dokumenty prywatne stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

W niniejszej sprawie strona pozwana kwestionowała treść załączonego do pozwu dokumentu zatytułowanego „zaświadczenie” z dnia 2 stycznia 2014 roku, informujące o tym, że umowa między bankiem, a pozwaną została rozwiązana w dniu 7 listopada 2013 roku. Strona powodowa, pomimo wezwania, nie przedłożyła natomiast wypowiedzenia, podnosząc jedynie, że zaświadczenie to stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 244 k.p.c.

Na wstępie rozważań Sądu co do oceny zasadności twierdzeń powoda, uznających zaświadczenie wystawione przez (...) Bank (...) SA w W. z dnia 2 stycznia 2014r. (k. 124 akt) za dokument urzędowy zwrócić należy uwagę na treść art. 95 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997r., który wymienia katalog dokumentów sporządzonych przez bank, którym przysługuje przymiot dokumentu urzędowego. Są to księgi rachunkowe banków (prowadzone zgodnie z przepisami o rachunkowości), sporządzone na ich podstawie wyciągi, pokwitowania odbioru należności i inne oświadczenia wystawione przez bank. W odniesieniu do wyciągów z ksiąg rachunkowych, pokwitowań odbioru należności oraz innych oświadczeń ustawodawca wymaga jeszcze, aby były zgodne z zapisami w księgach rachunkowych.

Z treści powołanego wyżej przepisu prawa bankowego wynika zatem, że jedynie dokumenty wystawione w oparciu o księgi rachunkowe banków mają przymiot dokumentu urzędowego. Takim dokumentem nie jest natomiast zaświadczenie stwierdzające, kiedy doszło do rozwiązania umowy między stronami.

Ponadto, gdyby nawet uznać, że powód ma rację co do przypisania zaświadczeniu załączonemu przez niego do akt z 2 stycznia 2014r. mocy dokumentu urzędowego, z czym Sąd się nie zgadza, to zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. sygn. akt P 7/09, art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, Nr 126, poz. 1070, Nr 141, poz. 1178, Nr 144, poz. 1208, Nr 153, poz. 1271, Nr 169, poz. 1385 i 1387 i Nr 241, poz. 2074, z 2003 r. Nr 50, poz. 424, Nr 60, poz. 535, Nr 65, poz. 594, Nr 228, poz. 2260 i Nr 229, poz. 2276, z 2004 r. Nr 64, poz. 594, Nr 68, poz. 623, Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 121, poz. 1264, Nr 146, poz. 1546 i Nr 173, poz. 1808, z 2005 r. Nr 83, poz. 719, Nr 85, poz. 727, Nr 167, poz. 1398 i Nr 183, poz. 1538, z 2006 r. Nr 104, poz. 708, Nr 157, poz. 1119, Nr 190, poz. 1401 i Nr 245, poz. 1775, z 2007 r. Nr 42, poz. 272 i Nr 112, poz. 769, z 2008 r. Nr 171, poz. 1056, Nr 192, poz. 1179, Nr 209, poz. 1315 i Nr 231, poz. 1546, z 2009 r. Nr 18, poz. 97, Nr 42, poz. 341, Nr 65, poz. 545, Nr 71, poz. 609, Nr 127, poz. 1045, Nr 131, poz. 1075, Nr 144, poz. 1176, Nr 165, poz. 1316, Nr 166, poz. 1317, Nr 168, poz. 1323 i Nr 201, poz. 1540 oraz z 2010 r. Nr 40, poz. 226, Nr 81, poz. 530, Nr 126, poz. 853, Nr 182, poz. 1228 i Nr 257, poz. 1724) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 131, poz. 1075), w związku z art. 244 § 1 i art. 252 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta ( którym jest niewątpliwie powódka), jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji.

Tym samym, w ocenie Sądu, dokument z dnia 2 stycznia 2014 roku nie ma mocy dokumentu urzędowego i nie jest wystarczającym dowodem na potwierdzenie stanowiska powoda, że rozwiązanie umowy z dnia 23 listopada 2012r. nastąpiło 7 listopada 2013r. Zgodnie natomiast z treścią art. 253 zdanie 2 kpc, to na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że faktycznie doszło do rozwiązania umowy w dniu 7 listopada 2012r. Ponadto podkreślić należy, iż dla oceny zgłoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia istotna jest nie tylko data rozwiązania umowy kredytu restrukturyzacyjnego, ale data kiedy byłoby to możliwe w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 par. 1 kc)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z przelewu wierzytelności na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W..

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności (cesja) jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok SN z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661).

Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak trafnie SN w wyroku z 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia.

W świetle Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności jest czynnością kauzalną, co oznacza, że uzyskanie wierzytelności przez cesjonariusza (czyli przejście wierzytelności ze zbywcy na nabywcę) musi mieć odpowiednią podstawę prawną ( causae). Ową podstawą może być m.in. umowa zamiany, darowizny, sprzedaży. Gdy przejście wierzytelności ze zbywcy na nabywcę następuje na mocy umowy, uchybienia w tych umowach muszą wywierać bezpośredni skutek na następstwa rozporządzające, np. gdy sprzedaż wierzytelności okaże się nieważna, to upadną tym samym skutki przejścia wierzytelności ze zbywcy na nabywcę. O powyższym przesądza uregulowanie zawarte w art. 510 § 1 k.c. oraz wyraźne postanowienie art. 510 § 2 k.c. Artykuł 510 § 2 k.c. przewiduje, że prawną przyczyną przelewu wierzytelności jest wykonanie istniejącego już między stronami zobowiązania ( causa solvendi), a ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (zob. wyrok SN z 17 listopada 2006 r., V CSK 253/06, OSNC 2007, nr 9, poz. 141, s. 89).

Ważność samoistnej umowy przelewu zależy zatem od istnienia ważnego zobowiązania do zawarcia tej umowy. Jeżeli zobowiązanie nie istnieje, czynność rozporządzająca wierzytelnością będzie nieważna.

W przedmiotowej sprawie powód wywodził roszczenie z łączącej pozwanego z wierzycielem pierwotnym umowy kredytu restrukturyzacyjnego nr (...). Jednocześnie powód prawidłowo wykazał fakt nabycia wierzytelności przysługującej wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanej.

Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy kredytu restrukturyzacyjnego oraz tego, że prowadzone było przeciwko niej postępowanie egzekucyjne z wniosku (...) Bank (...) S.A., które ostatecznie zostało umorzone. Jednocześnie pozwana podniosła zarzut przedawnienia, który w realiach niniejszej sprawy okazał się zasadny.

Zobowiązanie z tytułu spłaty kredytu, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie jest niewątpliwie roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, a zgodnie z art. 118 k.c. przedmiotowe roszczenia przedawniają się z upływem trzech lat od dnia w którym roszczenie stało się wymagalne. Pogląd ten znalazł potwierdzenie w ugruntowanym stanowisku judykatury, zgodnie z którym „do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością.” (wyrok SN z dnia 2.04.2008 r., sygn. akt III CSK 302/07).

Zgodnie z treścią art. 120 par 1 kc, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

W niniejszej sprawie pozwana zgodnie z umową kredytu miała spłacać kredyt w ratach, płatnych do dnia 19-stego każdego miesiąca począwszy od dnia 19 grudnia 2012 roku. Pozwana uiściła tylko pierwszą ratę, a następnie całkowicie zaprzestała dalszej spłaty kredytu. Zgodnie z § 10 umowy Bank miał prawo do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-sto dniowego okresu wypowiedzenia między innymi w przypadku niespłacenia przez dłużnika w wyznaczonym terminie dwóch kolejnych rat kredytu, po uprzednim pisemnym wezwaniu dłużnika do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania. W przypadku wypowiedzenia umowy dłużnik miał spłacić całe zadłużenie najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia. W niniejszej sprawie strona powodowa nie wykazała czy i kiedy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu restrukturyzacyjnego, gdyż nie przedłożyła wypowiedzenia umowy, a jedynie ograniczyła się do przedłożenia dokumentu, w którym zostało stwierdzone, że umowa między bankiem, a pozwaną została rozwiązana w dniu 7 listopada 2013 roku. Pomimo tego, że powód nie przedłożył dokumentów, z których wynikałoby kiedy umowa kredytu została wypowiedziana Sąd przyjął, że skoro pozwana nie zapłaciła rat w styczniu i lutym 2013 roku, to po upływie terminu do uiszczenia drugiej raty, tj. po dniu 19 lutego 2013 roku, umowa kredytu nadawała się do wypowiedzenia. Doliczając do tego 7-dniowy termin na zapłatę zaległych rat, o którym mowa w § 10 pkt 1 b umowy, okres 3 dni na obieg korespondencji oraz 30-sto dniowy termin wypowiedzenia termin przedawnienia z pewnością rozpoczął swój bieg przed 13 kwietnia 2013 roku (Sąd przyjął datę 1 kwietnia 2013r. ), a więc wytoczenie powództwa w dniu 13 kwietnia 2016 roku nastąpiło, gdy roszczenie było już przedawnione.

Wprawdzie strona powodowa podnosiła, że w niniejszej sprawie nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia, kiedy wierzyciel pierwotny złożył wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Niemniej jednak, zgodnie z aktualnym orzecznictwem Sądu Najwyższego nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności – art. 123 § 1 pkt 2 k.c. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku, sygn. akt III CZP 29/16). Tym samym w niniejszej sprawie termin przedawnienia roszczenia nie uległ przerwaniu i należy go liczyć od dnia, w którym upłynął okres wypowiedzenia kredytu.

Mając na uwadze powyższe powództwo nie mogło zostać uwzględnienie.

W związku z tym, że powód cofnął pozew co do kwoty 11.355,49 zł, postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. podlegało umorzeniu (punkt I wyroku), natomiast w pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone (punkt II wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i 99 k.p.c. Koszty postępowania obciążają stronę przegrywającą proces, która zobowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej koszty niezbędne dla celowego dochodzenia jej praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie powództwo zostało oddalone, w związku z czym powód winien zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty postępowania wynoszące 7.217 zł. W skład tej kwoty wchodzi, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa (17zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 7.200 zł (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804) w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016 roku.

/-/ SSO Małgorzata Małecka