Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Lorenc

Protokolant: Alicja Wojciechowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 grudnia 2017 r. sprawy:

a ) M. G.

c. A. i K. z d. S.

ur. (...) w S.

PESEL (...)

oraz

b ) P. S.

s. R. i B. z d. B.

ur. (...) w S.

PESEL (...)

oskarżonych o to, że:

  W dniu 13 stycznia 2017 r. w S. przy ul. (...)w sklepie (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej marki G. o wartości 1928 zł, czym działalni na szkodę (...) Sp. z o.o. (...) Spółka komandytowa z siedzibą w W.,

  to jest o czyn z art. 278 § 1 kk

o r z e k a

I uznaje oskarżonych M. G. i P. S. za winnych popełnienia zarzucanego im czynu i za przestępstwo to:

- M. G. na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 37a kk wymierza karę 5 ( pięciu ) miesięcy ograniczenia wolności w postaci nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 ( dwudziestu ) godzin w stosunku miesięcznym,

- P. S. na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 37b kk karę 2 ( dwóch ) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 ( sześciu ) miesięcy ograniczenia wolności w postaci nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 ( dwudziestu ) godzin w stosunku miesięcznym;
II na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku wobec M. G. kary ograniczenia wolności zalicza okres zatrzymania oskarżonej 13 stycznia 2017 r. od godz. 18.30 do 21.40;

III na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku wobec P. S. kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania oskarżonego 13 stycznia 2017 r. od godz. 18.30 do 21.40;

III na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa reklamówki z napisem B. wyłożonej folią aluminiową przechowywaną w Biurze Dowodów Rzeczowych Komisariatu Policji S.-P.;

IV na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżoną M. G. w całości od ponoszenia kosztów postępowania;

V na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądza od oskarżonego P. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym opłatę od kar w wymiarze 180 ( stu osiemdziesięciu ) złotych;

VI zasądza od Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie na rzecz adwokatów J. K. oraz adw. P. K. z Kancelarii Adwokackich w S. kwoty po 619,92 złotych ( sześćset dziewiętnaści złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze ) tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu oskarżonym w postępowaniu sądowym , na które to koszty składają się opłaty za czynności adwokatów z tytułu zastępstwa prawnego podwyższone o stawkę podatku od towarów i usług.

Sygn. akt IV K 59/17

UZASADNIENIE

M. G. i P. S. na początku roku 2017 byli w nieformalnym związku. P. S. robiąc raz zakupy był świadkiem, jak nieznany mu mężczyzna włożył do torby zakupy i opuścił sklep bez dokonywania zapłaty za nie bez wzbudzania alarmu antykradzieżowego. Gdy go zagadnął ten mu wskazał, iż możliwe było to dzięki torbie wyklejonej folią aluminiową, do której schował zabezpieczony towar, a która to torba zakłócała działanie czujek alarmu. P. S. postanowił dokonać kradzieży w taki sam sposób. Przysposobił do tego torbę reklamową marki B., którą wykleił folią aluminiową. Nakłonił do dokonania kradzieży w ten sposób M. G.. Ustalili oni, iż M. G. włoży do koszyka zakupowego towar, który następnie przełoży do tak przygotowanej torby wyklejonej folią aluminiową, po czym wyjdą z tymże towarem z terenu sklepu bez dokonywania za niego zapłaty. W dniu 13 stycznia 2017 r. udali się oni do sklepu (...) przy ul. (...)w S., aby zrealizować ten plan. Chodząc po hali sklepowej M. G., jak ustalili to wcześniej, włożyła do koszyka nawigacje (...) marki G. o wartości 1928 złotych, którą po pewnym czasie przełożyła do torby trzymanej przez P. S.. Udali się oni następnie do wyjścia nie płacąc za ww. urządzenie. Gdy minęli linię kas zostali zatrzymani przez pracowników ochrony sklepu.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonej M. G., k. 28 ( 108 ),

- wyjaśnienia oskarżonego P. S., k. 34v-35, 107-108,

- zeznania świadka S. W., k. 9-10,

- protokół oględzin, k. 20-23, 47-48,

- wydruk z monitoringu, k. 14-19,,

- protokół zatrzymania, k. 2-3,

W postępowaniu sądowym dopuszczony został dowód z opinii biegłych psychiatrów, w związku z czym P. S. oraz M. G. zostali poddani badaniom psychiatrycznym. Biegli zgodnie orzekli, że oskarżeni nie cierpią na choroby psychiczne w sensie psychozy ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast u P. S. osobowość nieprawidłową i uzależnienie od amfetaminy, natomiast u M. G. wyłącznie uzależnienie mieszane od narkotyków i alkoholu. Stwierdzili jednak, iż oskarżeni tempore criminis byli zdolni do rozumienia znaczenia swego czynu i kierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

- opinie sądowo-psychiatryczne, k. 96-101,

P. S. ma 35 lat. Posiada wykształcenie zawodowe - z zawodu jest kucharzem. Jest kawalerem. Posiada na utrzymaniu córkę w wieku 10 lat. Utrzymuje się on z prac dorywczych osiągając dochód w wysokości 3.000 złotych miesięcznie. Dotychczas był wielokrotnie karany, w tym na karę pozbawienia wolności.

Dowód:

- dane osobowopoznawcze, k. 37,

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 80, 107,

- karta karna, k. 75-76,

M. G. ma 34 lata. Posiada wykształcenie podstawowe. Pracowałą jako opiekunka osób starszych. Posiada dwoje małoletnich dzieci, z tym że aktualnie wychowuje ona jedno dziecko w wieku 4 miesięcy. Dotychczas była jednokrotnie karana w związku z popełnieniem przestępstwa.

Dowód:

- dane osobowopoznawcze, k. 31,

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 27, 80,

- karta karna, k. 77,

Oskarżony P. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jego dokonanie tłumaczył ciężką sytuacją materialną, gdy po wypadku, któremu uległ utracił źródło dochodu i nie miał środków na utrzymanie siebie i rodziny. Początkowo wskazał, iż w internecie przeczytał artykuł, z którego wynikało, że można dokonać kradzieży sklepowej z ominięciem bramek wzbudzających alarm do czego potrzebna jest torba wyklejona folią aluminiową, do której wkłada się towar. Na rozprawie jednak przyznał, że był świadkiem, iż jak nieznany mu mężczyzna dokonał w ten sposób kradzieży i po jego zagadnięciu wytłumaczył mu jak to uczynił. Wskazał także, że M. G. miała umieścić towar w koszyku zakupowym, a następnie przełożyć go do trzymanej przez niego torby wyklejonej folią aluminiową.

M. G. również przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że wraz z P. S. podjęli decyzję, aby dokonać kradzieży w sklepie (...). Wskazała, że P. S. miał przy sobie torbę wyściełaną folią aluminiową, która miała zagłuszać bramki antykradzieżowe, a o takich jej właściwościach dowiedział się od nieznanego jej mężczyzny. Przyznała, że włożyła nawigację samochodową do koszyka podręcznego na terenie sklepu, a następnie przełożyła ją do torby, którą miał przy sobie P. S.. Stwierdziła również, iż do dokonania zarzucanego czynu zmusiła ich sytuacja materialna.

Okoliczności popełnienia przez oboje oskarżonych zarzucanego im czynu nie budziły żadnych wątpliwości. Wskazywały na to ich wyjaśnienia, które ostatecznie zasadniczo uzupełniały się. Wynikało z nich, iż przedmiotową kradzież zaplanował tak naprawdę oskarżony P. S. do dokonania, której nakłonił ówczesną konkubinę M. G.. Opisany przez nich podział ról i sposób dokonania kradzieży potwierdzają także dowody w postaci nagrania i wydruków oraz oględzin z monitoringu oraz protokoły oględzin zabezpieczonych przy oskarżonych rzeczy w postaci torby wyklejonej folią aluminiową oraz skradzionej nawigacji.

Sąd rozpatrując przedmiotową sprawę, uznał nadto dowody w postaci dokumentów zawierających dane o oskarżonych, w szczególności dane o ich karalności i opinie sądowo-psychiatryczne za sporządzone rzetelnie, starannie oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przyznając im tym samym walor wiarygodności.

Zachowanie, którego dopuścili się oboje oskarżeni wypełniają znamiona przestępstwa kradzieży, które jest przestępstwem przeciwko mieniu. Działanie sprawcy tego przestępstwa polega na zaborze, czyli na wyjęciu spod władztwa osoby uprawnionej i objęciu we własne władanie cudzej rzeczy. Taka sytuacja miała miejsce w realiach niniejszej sprawy.

Sąd uznał, iż oskarżeni w popełnieniu zarzucanego im czynu działali wspólnie i w porozumieniu. O działaniu wspólnym mówimy wtedy, gdy każda ze współdziałających osób realizuje część znamion składających się na opis czynu zabronionego, a suma ich zachowań stanowi pełną realizację znamion określonego typu czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego popełnionego wspólnie czynu zabronionego, ale wykonywana przez niego czynność ma istotne znaczenie dla popełnienia tego czynu. Współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować się ze sobą. Muszą natomiast mieć świadomość wspólnego wykonywania czynu zabronionego, a więc przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Otóż oskarżeni wspólnie dokonali zaboru nawigacji marki G.. Należy w tym miejscu wskazać, że przyjęciu konstrukcji współsprawstwa nie sprzeciwia się i tak ustalenie, iż nie każdy ze współsprawców wykonał każdą czynność czasownikową realizującą znamię zarzucanego czynu zabronionego, gdyż wystarczy, że osoba taka działa niejako w ramach uzgodnionego podziału ról, umożliwiając innemu sprawcy wykonanie czynu ( por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 grudnia 2002 r., w sprawie o sygnaturze akt IV KKN 172/01, opublkowany w zbiorze Wydawnictwa (...) pod nr (...) oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 01 marca 2005 r. w sprawie o sygnaturze akt III KK 208/04, opublikowane w OSNKW z 2005 r., nr 7-8, poz.62 ).

Tak więc należało przyjąć, iż P. S. oraz M. G. w dniu 13 stycznia 2017 r. w S. przy ul. (...) I 73 w sklepie (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej marki G. o wartości 1928 zł, czym działali na szkodę (...) Sp. z o.o. (...) Spółka komandytowa z siedzibą w W., wypełniając tym samym znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

Nie znajdując okoliczności, których zaistnienie skutkowałoby niemożliwością przypisania oskarżonym winy do tak opisanego czynu, będącej niezbędnym elementem odpowiedzialności karnej, zwłaszcza, że jak wskazali to w swoich opiniach biegli psychiatrzy, których wywody Sąd czyni częścią swoich rozważań - nie mieli oni w chwili jego popełnienia zniesionej, czy w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności, rozumieli znaczenie swego zachowania i potrafili pokierować swym postępowaniem, Sąd uznał ich za winnych jego popełnienia. Nie ujawniły się żadne okoliczności, które uchylałyby bezprawność działania P. S. i M. G., zaś społeczna szkodliwość ich czynu była znaczna. Nadto w przedmiotowej sprawie oskarżeni wypełnili znamiona wyżej opisanego przestępstwa działając umyślnie – tzn. chcieli je popełnić. Wskazują na to okoliczności jego popełnienia.

Przy wymiarze kar za tak opisane i zakwalifikowane przestępstwo Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień szkodliwości społecznej zarzucanego oskarżonym czynu, wyrażający się w nieposzanowaniu cudzej własności oraz to, iż działali oni wraz w sposób szczególnie zuchwały. Sąd przy tym miał także na uwadze wysokość skradzionego mienia, która prawie trzrokrotnie przekraczała wartość, od której mieliśmy do czynienia z przestępstwem. Nie bez znaczenia przy tym była motywacja obu oskarżonych, to jest chęć osiągnięcia korzyści majątkowej. Żadnym usprawiedliwieniem dla nich nie pozostaje przy tym trudna sytuacja majątkowa, gdyż w takich przypadku mogli skorzystać z pomocy odpowiednich służb socjalnych zamiast dopuszczać się przestępstwa, aby zdobyć środki na utrzymanie siebie i rodziny, którą wówczas tworzyli. Sąd miał na uwadze także to, iż działanie oskarżonych było przemyślane, zaplanowane. Otóż P. S. przygotował wcześniej torbę wyklejając ją folią aluminiową aby uniknąć wzbudzenia alarmu antykradzieżowego, a następnie dokonał podziału ról pomiędzy siebie i M. G., która przystała na propozycję dokonania przestępstwa.

Nie bez znaczenia dla wymiaru kar dla oskarżonych miał także wpływ dotychczasowy sposób ich życia przejawiający się w ich uprzedniej karalności, choć w przypadku oskarżonego należy uwzględnić, iż był on kilkukrotnie karany w porównaniu do oskarżonej. Podobnie na niekorzyść ich przemawia fakt, że wartość skradzionego przez nich mienia nie była obiektywnie niska, na co zwracano już uwagę powyżej.

Sąd nie znalazł okoliczności, które przemawiałyby znacząco na korzyść oskarżonego poza faktem, iż stara się on aktualnie ustabilizować swoje życie. Podjął on bowiem pracę zarobkową, wychowuje on także samodzielnie dziesięcioletnią córkę. Sąd uwzględnił również fakt, iż oskarżony przyznał się do dokonania przedmiotowego czynu.

Na korzyść oskarżonej Sąd poczytał również to, że prowadzi ona aktualnie ustabilizowany tryb życia, wychowuje nowonarodzone dziecko i stara się przestrzegać obowiązującego porządku prawnego. Nadto przyznała się do popełnienia zarzucanego czynu i opisała od samego początku proces w wyniku którego doszło do jego popełnienia, w przeciwieństwie do oskarżonego, który wcześniej twierdził, że informacje o sposobie ominięcia bramek antykradzieżowych powziął z internetu, a tymczasem był świadkiem dokonania podobnego czynu przez inną osobę, co również świadczy o jego postawie wobec obowiązującego porządku prawnego, gdy takie zachowania popiera, a nawet powiela.

Powyższe okoliczności uzasadniały wymierzenie P. S. kary mieszanej w postaci 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy ograniczenia wolności w postaci nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, a w przypadku M. G. kary 5 miesięcy ograniczenia wolności w postaci nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Różnicując ww. kary Sąd miał na uwadze także rolę oskarżonych w dokonaniu przedmiotowego przestępstwa, gdzie należy wskazać, iż w przypadku P. S. była ona znacząca. Mianowicie dokonał on podziału zadań – M. G. miała włożyć przedmiot kradzieży do koszyka, a następnie przełożyć do torby, którą przygotował wcześniej i posiadał P. S. i z którą miał wyjść z terenu sklepu. Tak więc zaplanowanie przestępstwa oraz ostateczne dokonanie zaboru mienia leżało po stronie P. S.. Stąd też w jego przypadku należało wymierzyć karę surowszą aniżeli w przypadku M. G.. Nie bez znaczenia pozostaje tu to, iż był on karany wielokrotnie w porównaniu do współoskarżonej i to nawet po dokonanym przestępstwie. Tak więc kary orzeczone wobec oskarżonych w wymiarach przedstawionych powyżej, w ocenie Sądu będą oddziaływać prewencyjnie zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i ogólnym, będąc zarówno nauką dla oskarżonych, jak i kształtując w społeczeństwie poczucie sprawiedliwości, praworządności i tym samym właściwy stosunek do prawa. Kary ta nie są nazbyt surowa, biorąc pod uwagę fakt, iż w tym przypadku Sąd mógł wymierzyć oskarżonym kary do 5 lat pozbawienia wolności. W tym miejscu podkreślić wypada, że Sąd wymierzając oskarżonemu karę mieszaną, gdzie kara pozbawienia wolności była niższa aniżeli ustawowe zagrożenie za przypisane mu przestępstwo, co jest zgodne z art. 37 b kk, miał na uwadze nie tyle, aby kara pozbawienia wolności była długotrwała, ale aby w ogóle była to kara bezwzględnego pozbawienia wolności, nawet krótkotrwała, gdyż tylko w tym przypadku osiągnięte zostaną cele kary, o których była mowa powyżej i to po uzupełnieniu jej dodatkowo o karę ograniczenia wolności.

Stosownie do treści art. 63 kk Sąd zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego P. S. kary pozbawienia wolności, a wobec M. G. kary ograniczenia wolności okres ich zatrzymania w dniu 13 stycznia 2017 r. w godzinach od 18.30 do 21.40.

Zgodnie z art. 44 § 2 kk Sąd zobowiązany był orzec przepadek przedmiotu, który służył do popełnienia przez oskarżonych zarzucanego im czynu, to jest torby reklamowej z napisem B. wyklejonej folią aluminiową.

Biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżony P. S. osiąga dochody Sąd obciążył go nimi w części jego dotyczącej stosownie do art. 633 w zw. z art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223, ze zm.) zasądzając je od niego na rzecz Skarbu Państw w tym wymierzył mu 180 złotych opłaty od kar.

W przypadku M. G. Sąd zwolnił ją od ponoszenia kosztów postępowania z uwagi na fakt, iż aktualnie po urodzeniu 4 miesiące temu dziecka ich poniesienie byłoby dla niej zbyt uciążliwe.

Jednocześnie Sąd orzekł o kosztach nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu sądowym stosownie do przepisów art. 29 ust 1 ustawy Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058, Nr 126, poz. 1069 i Nr 153, poz.1271) oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 18 października 2016 r.) uwzględniając przy tym liczbę dni rozprawy, na której stawili się obrońcy oraz stawkę podatku od towarów i usług.