Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 stycznia 2014 r.

Decyzją z dnia 17 października 2013 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy J. D. przyznania emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 13 lat i 11 dni, a to z tytułu zatrudnienia w Zakładzie (...) – 6 lat, 10 miesięcy i 14 dni oraz w Nadleśnictwie N. – 6 lat, 1 miesiąc i 27 dni. Jednocześnie poinformowano, że do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresów zatrudnienia od 1 marca 1978 r. do 31 maja 1979 r. w Ośrodku (...) w P. – 1 rok, 3 miesiące na stanowisku pomocnika kierowy oraz od 1 października 1980 r. do 30 czerwca 1981 r.
w Zakładzie (...) – 9 miesięcy na stanowisku pracownika produkcji zwierzęcej – pracownik gospodarstwa rolnego – robotnik, łącznie 2 lata, ponieważ zajmowane w tych okresach stanowiska nie są pracą w szczególnych warunkach. Zakład przyjął za udowodnione
na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 9 miesięcy; składkowe – 20 lat, 1 miesiąc i 10 dni; uzupełniające - rola – 5 lat
i 2 dni; łącznie 25 lat, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 13 lat i 11 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca J. D..

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że w Ośrodku (...) w P. pracował jako pomocnik kierowcy. Jego praca polegała na pomocy w załadunku i rozładunku drewna. Kierowca był jedynie operatorem oraz prowadził pojazd. Po załadunku drewna, razem z kierowcą jechał w miejsce rozładunku. Jego praca faktycznie więc nie różniła się
od pracy kierowcy, który to zawód uznawany jest za pracę w szkodliwych warunkach, a wnioskodawcy ten okres zakwestionowano. Natomiast
w Zakładzie (...), kiedy to wnioskodawca pracował w (...)w N., jego praca polegała na dowózce ciągnikiem rolniczym paszy z miejsc jej składowania do obór oraz wywozie obornika. W rezultacie wnioskodawca wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i wydanie rozstrzygnięcia uwzględniającego jego postulaty.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że wnioskodawca spełnił warunek wieku – w dniu (...). osiągnął 60 lat, nie przystąpił
do OFE, osiągnął staż co najmniej 25 lat okresów składkowych
i nieskładkowych na dzień 1 stycznia 1999 r. po uzupełnieniu okresami rolnymi. Natomiast spornym w sprawie jest staż pracy w warunkach szczególnych. Na okres od 1 marca 1978 r. do 31 maja 1979 r. wnioskodawca nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach, natomiast z ogólnego świadectwa pracy wynika, że zatrudniony był on w (...) na stanowisku pomocnika kierowcy. Takie stanowisko wynika również
z przedłożonych dokumentów z akt osobowych (angaże, umowa o pracę). Biorąc pod uwagę te informacje organ rentowy stwierdził, że nie wynika
z nich, jaki rodzaj prac wykonywał skarżący w spornym okresie,
a stanowisko pomocnik kierowcy nie występuje w wykazie stanowisk,
na których wykonywane były prace w szczególnych warunkach, w wykazie sporządzonym przez Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej w zarządzeniu nr 16 z dnia 31 marca 1983 r. W przypadku natomiast okresu od 1 października 1980 r. do 30 czerwca 1981 r. wyjaśniono, że jest to część okresu zatrudnienia w Igloopolu, które trwało
od 17 kwietnia 1980 r. do 30 listopada 1987 r. i pozostałe okresy tego zatrudnienia zostały uwzględnione, jako staż w szczególnych warunkach.
Na okres zatrudnienia w Igloopolu wnioskodawca nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach, natomiast przedłożył kopie akt osobowych, z których wynika, że od 17 kwietnia 1980 r. do 30 września 1980 r. oraz od 1 lipca 1981 r. do 30 listopada 1987 r. był traktorzystą
lub kierowcą ciągnikowym i okres ten został potraktowany przez ZUS
jako zatrudnienie w szczególnych warunkach, natomiast w pozostałym okresie wnioskodawca zatrudniony był na stanowisku pracownika produkcji zwierzęcej, pracownika gospodarstwa rolnego, robotnika. Ponieważ akta osobowe nie potwierdzają wykonywania pracy w szczególnych warunkach
w spornym okresie, dlatego brak było możliwości uwzględnienia go jako staż powodujący obniżenie wieku emerytalnego. Nawet, jeśli wnioskodawca
w trakcie pracy na stanowisku pracownika produkcji zwierzęcej, pracownika gospodarstwa rolnego i robotnika wykonywał obok innych zadań prace traktorzysty, czy kierowcy ciągnikowego, to nie można zaliczyć takiego okresu do zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy w Przemyślu – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. D., ur. (...), w dniu 29 sierpnia 2013 r. złożył wniosek o emeryturę, zaznaczając w nim, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Do wniosku wnioskodawca dołączył m.in. dokumentację z akt osobowych z okresu zatrudnienia w (...) Kombinacie (...)w C. (po zmianie nazwy – Zakłady (...) N. Zakład Rolny (...)) oraz w Ośrodku (...) w P..

W aktach rentowych wnioskodawcy zalega dokumentacja poświadczająca przebieg zatrudnienia, z której wynika w szczególności,
że: był on zatrudniony w Ośrodku (...) w P.,
w pełnym wymiarze godzin pracy, w okresie od dnia 1 marca 1978 r. do dnia 31 maja 1979 r., na stanowisku pomocnika kierowcy w Brygadzie (...) N. z siedzibą w R.; był on zatrudniony
w Zakładzie (...) N. Zakład Rolny (...), w pełnym wymiarze czasu pracy, od dnia 17 kwietnia 1980 r.
do dnia 30 listopada 1987 r. na stanowisku traktorzysty; był on zatrudniony w szczególnych warunkach w Nadleśnictwie N. w okresie od 1 grudnia 1989 r. do 31 marca 1996 r., i w tym okresie stale, i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych na stanowisku kierowcy ciągnika kołowego.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach rentowych dokumentacji, ZUS wydał zaskarżoną decyzję z dnia 17 października 2013 r.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 9 miesięcy; składkowe – 20 lat, 1 miesiąc
i 10 dni; uzupełniające - rola – 5 lat i 2 dni; łącznie 25 lat, w tym
w szczególnych warunkach/charakterze – 13 lat i 11 dni.

Dowód – akta emerytalne wnioskodawcy:

- wniosek emerytalny z dnia 29.08.2013 r.,

- kserokopia świadectwa pracy z dnia 3.09.1985 r. wydanego przesz (...),

- kserokopia świadectwa pracy z dnia 30.11.1987 r. wydanego przez Kombinat (...) Zakład (...) w N.,

- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wydane przez Nadleśnictwo N.,

- akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w N. Zakładzie(...)w N.,

- akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Ośrodku (...) w P.,

- zaskarżona decyzja ZUS z dnia 17.10.2013 r.,

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca był zatrudniony w Ośrodku (...) w P. w okresie od 1 marca 1978 r. do 31 maja 1979 r. na stanowisku pomocnika kierowcy.

Początkowo w jednej grupie pracował ładowacz, kierowca i pomocnik kierowcy, a później grupa obejmowała już tylko kierowcę i pomocnika kierowcy.

Wnioskodawca jeździł w jednym samochodzie z kierowcą. Rano po przyjściu do pracy wnioskodawca przygotowywał samochód, smarował go. Następnie wyjeżdżał wraz z kierowcą do lasu. Po przyjeździe do lasu kierowca i pomocnik kierowcy wspólnie ładowali drewno. Po jego zabezpieczeniu jechali na tartak, gdzie je rozładowywali, a później ponownie jechali do lasu. Takich kursów było kilka dziennie, w zależności od odległości, na której należało przewieźć drzewo. Większość prac kierowcy i pomocnika kierowcy to prace przy załadunku i rozładunku.

W okresie od dnia 17 kwietnia 1980 r. do dnia 30 listopada 1987 r. wnioskodawca pracował w(...) w N. jako traktorzysta. Dowoził paszę, kiszonkę, słomę, siano, wywoził obornik. W zakładzie pracy była prowadzona hodowla krów, świni. Przy oporządzaniu zwierząt pracowały kobiety. Wnioskodawca zaś pracował przy produkcji zwierzęcej, ale cały czas
jako traktorzysta. Praca na stanowisku traktorzysty odbywała się przez cały rok, również zimą.

Dowód:

- akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Ośrodku (...) w P.,

- akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w N. Zakładzie(...) w N.,

- zeznania świadka W. S.,

- zeznania świadka B. F.,

- zeznania świadka S. K.,

- zeznania świadka J. B.,

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych wnioskodawcy, aktach osobowych wnioskodawcy, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków W. S.
i B. F. co do zatrudnienia wnioskodawcy w Ośrodku (...) w P. oraz zeznaniom świadków S. K. i J. B. co do zatrudnienia wnioskodawcy w (...) w N., a ponadto zeznaniom wnioskodawcy J. D., jako logicznym, spójnym, wzajemnie się uzupełniającym. Wynika z nich jednoznacznie,
w jakim charakterze i przy jakich pracach był zatrudniony wnioskodawca
w spornych okresach w obydwu zakładach pracy.

Zaznaczyć należy, iż wprawdzie w aktach osobowych wnioskodawcy
z okresu zatrudnienia w (...) w N. zalegają angaże z dnia 6 września 1980 r., w którym wskazano stanowisko wnioskodawcy – pracownik produkcji rolnej, w angażu z dnia 5 listopada 1980 r. – pracownik Gospodarstwa Rolnego, a w angażu z dnia 21 kwietnia 1981 r. – robotnik,
to jednak przez cały sporny okres wnioskodawca faktycznie pracował na stanowisku traktorzysty, przy produkcji zwierzęcej, co potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie S. K. i J. B., jak również sam wnioskodawca.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy J. D. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat -
dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Poza sporem pozostaje w przedmiotowej sprawie, że wnioskodawca J. D. w dniu (...)r. ukończył 60 lat, zgodnie ze złożonym oświadczeniem nie jest członkiem OFE. Ponadto organ rentowy uznał, że na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się on stażem ubezpieczeniowym
w wymiarze okresy: nieskładkowe – 1 roku, 9 miesięcy; składkowe – 20 lat, 1 miesiąc i 10 dni; uzupełniające - rola – 5 lat i 2 dni; łącznie 25 lat, w tym
w szczególnych warunkach – 13 lat i 11 dni.

ZUS uznał wnioskodawcy za pracę w szczególnych warunkach okres zatrudnienia w Zakładach (...) w N. od 17 kwietnia 1980 r. do 30 września 1980 r. oraz od 1 lipca 1981 r. do 30 listopada 1987 r. w charakterze kierowcy oraz w Nadleśnictwie N. od 1 grudnia 1989 r. do 31 marca 1996 r. na stanowisku kierowcy ciągnika kołowego.

Organ rentowy nie zaliczył natomiast wnioskodawcy jako pracy
w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia od 1 marca 1978 r. do 31 maja 1979 r. w Ośrodku (...) w P. – 1 rok, 3 miesiące na stanowisku pomocnika kierowy oraz od 1 października 1980 r. do 30 czerwca 1981 r. w Zakładach (...)
w N. – 9 miesięcy na stanowisku pracownika produkcji zwierzęcej – pracownik gospodarstwa rolnego – robotnik.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była natomiast kwestia ustalenia, czy wnioskodawca był zatrudniony, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca był również zatrudniony w warunkach szczególnych
w okresie od 1 marca 1978 r. do 31 maja 1979 r. w Ośrodku (...) w P. na stanowisku pomocnika kierowcy. Takie stanowisko wynika z angaży zalegających w aktach osobowych wnioskodawcy oraz wskazywali na nie przesłuchani w sprawie świadkowie W. S. i B. F., jak również sam wnioskodawca. Stanowisko pomocnika kierowcy nie zostało wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sąd jednak zbadał, co faktycznie należało do obowiązków wnioskodawcy zatrudnionego na stanowisku pomocnika kierowcy.

W wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, Sąd Najwyższy wskazał, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach
to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Decydującą rolę
w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów.

Z zeznań wyżej wymienionych świadków i wnioskodawcy wynikało,
że nie było różnicy pomiędzy pracą kierowcy, a pracą pomocnika kierowcy. Dojeżdżali oni do lasu i tam obydwaj załadowywali drewno, a później je rozładowywali.

Stanowisko pracy wnioskodawcy odpowiada stanowisku wymienionemu w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) w wykazie A, Dziale VIII – „W transporcie i łączności”, poz. 1 – „Ciężkie prace za- i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie” oraz
w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa
i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze w wykazie A, Dziale VIII, poz. 1, pkt 1 – „ładowacz”.

Ponadto Sąd przyjął, że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych w Zakładach (...) w N. Zakładzie (...) w N. od 1 października 1980 r. do 30 czerwca 1981 r., gdzie faktycznie pracował na stanowisku traktorzysty,
przy produkcji zwierzęcej, co potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie S. K. i J. B., jak również sam wnioskodawca.

Wskazane wyżej stanowisko wymienione zostało w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, Dziale VIII –
„W transporcie i łączności”, poz. 3 – „Prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych” oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wykazie A, Dziale VIII, poz. 3, pkt 1 – „kierowca ciągnika kołowego”.

W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi,
że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza,
że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty
oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych,
a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełnił od dnia 1 sierpnia 2013 r., a więc od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o emeryturę.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak
w sentencji wyroku.