Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński

Protokolant – st. sekr. sąd. Anna Żebrowska, sekr. Marta Kornacka, sekr. Anna Rogojsza, p.o. sekr. Sylwia Laskowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– Elżbiety Biernackiej, Sebastiana Pilch

po rozpoznaniu w dniu 22.06.2017r., 05.10.2017r., 09.11.2017r., 22.11.2017r., 22.12.2017r. sprawy.

B. J. (1)

urodz. (...) w D.

syna F. i D. z d. R.

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 28 lutego 2016r. w miejscowości G. posiadał bez wymaganego prawem zezwolenia broń palną w postaci karabinku o kalibrze 5,6 mm wykonanego w sposób samodziałowy na bazie karabinka pneumatycznego T. oraz amunicję w postaci trzech nabojów sportowych bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)”

tj. o czyn z art. 263§2kk

II.  W miejscu i czasie jak w pkt I zanęcając w lesie zwierzynę i obserwując ją z myśliwskiej ambony, posiadając przy sobie broń palną w postaci karabinku o kalibrze 5,6n mm polował nie posiadając do tego uprawnień,

tj. o czyn z art. 53 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1995 Prawo łowieckie

1.  Oskarżonego B. J. (1) uznaje za winnego:

a) popełnienia czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 263§2 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 34§1 i §1a pkt. 1 kk, art. 35§1 kk, skazuje go na karę 1 (jednego) roku 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin w stosunku miesięcznym.

b) odnośnie czynu zarzucanego w pkt. II aktu oskarżenia tego, że w dniu 28.02.2016r. w miejscowości G. położonej w obrębie łowieckim nr. (...) usiłował po udaniu się na myśliwską ambonę przy pomocy broni palnej produkcji samodziałowej w postaci karabinku kaliber 5,6 mm polować nie posiadając uprawnień do polowania z tym, że nie uświadamiał sobie, iż dokonanie jest niemożliwe ze względu na to, że opisana wyżej broń, której użył nie nadawała się do popełnienia tego czynu, gdyż była niesprawna tj. popełnienia występku wyczerpującego znamiona art. 13§2 kk w zw. z art. 53 pkt. 4 ustawy z dnia 13.10.1995 r. Prawo łowieckie i za to na podstawie art. 13§2 kk w zw. z art. 53 pkt. 4 ustawy z dnia 13.10.1995 r. Prawo łowieckie w zw. z art. 14§1 kk przy zastosowaniu. art. art. 37a kk w zw. z art. 34§1 i §1a pkt. 1 kk, art. 35§1 kk, skazuje go na karę 10 (dziesięć) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin w stosunku miesięcznym.

2.  Na podstawie art. 568a§1 pkt 1kpk w zw. z art. 85§1 i 2kk, art. 85a kk, art. 86§1 i 3 kk łączy kary orzeczone w pkt 1 powyższego wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączną 2 (dwa) lata ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godzin w stosunku miesięcznym.

3.  Na podstawie art. 44§6 kk orzeka przepadek na rzecz Skarby Państwa zabezpieczonych jako dowody rzeczowe 3 sztuk amunicji kaliber 5,5 mm z napisem na spłonce (...) oraz broni pneumatycznej ,,D. G. T. model (...) kaliber 5,5 mm”.

4.  Na podstawie art. 2 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 300 (trzysta) zł i obciąża go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie.

Sygn. akt IIK 113/17

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej sąd ustalił i zważył, co następuje:

P. Koła (...) w G. z siedzibą w G. w związku z informacjami dotyczącymi tego, że w jednym z podległych obwodów łowieckich oznaczonych nr (...) w obrębie, którego znajduje się miejscowość G. od pewnego czasu ktoś nielegalnie poluje, o czym miały świadczyć odgłosy strzałów, w lutym 2016 roku podjął decyzję żeby strażnik łowiecki – członek koła K. N. (1) objął szczególną kontrolą łowiska w tym obwodzie. Z informacji, jakie uzyskał K. N. (1) podczas jednego z polowań wynikało, że kłusownikiem tym jest prawdopodobnie mieszkający na uboczu miejscowości G. oskarżony B. J. (1) i w związku z tym postanowił poddać szczególnej obserwacji jego posesję oznaczoną nr (...) oraz znajdujący się w jej pobliżu młodnik sosnowy. Po raz pierwszy w rejon posesji oskarżonego przyjechał około 20 lutego 2016 roku we wczesnych godzinach rannych. Będąc w ukryciu obserwował go wówczas gdy szedł w kierunku jak później ustalił urządzenia łowieckiego zwanego „drabiną” lub „zwyżką”. Jest to prosta konstrukcja wykonana z czterech drewnianych żerdzi z podestem i miejscem do siedzenia, na którą wchodzi się po drabinie ułatwiająca obserwację i polowanie. Siedzisko tego urządzenia nie było zadaszone zaś w jego pobliżu wyłożono karmę (przynętę), co świadczyło o tym, że jest to tzw. nęcisko (miejsce w łowisku, gdzie wykładaną karmą wabi się - nęci zwierzęta). W dniu tym K. N. (1) w miejsce to przyjechał ponownie w towarzystwie znajomego J. P. około godz. 16:00. Tym razem przebywając do godz. 22:00 zauważył jednie dwie kobiety, które zajmowały się zwierzętami na posesji oskarżonego i następnie poszły w kierunku urządzenia łowieckiego, które zlokalizował rano, jednak nie widział, czy były przy nim i co tam robiły (dowód: zeznania Z. B. (1) k. 107v-108, K. N. (1) k. 108v-109, J. P. k. 108-108v oraz k. 13 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk; protokół oględzin k. 27-28; dokumentacja fotograficzna k. 29-32).

Po raz kolejny K. N. (1) w celu obserwacji zlokalizowanego w młodniku urządzenia łowieckiego oraz znajdującej się w jego pobliżu posesji B. J. (1) przyjechał około godz. 19:00 w dniu 28 lutego 2016 roku. I tym razem towarzyszył mu J. P. i gdy po upływie około 1,5 godziny nikt się nie pojawił obaj udali się w kierunku „drabiny”, żeby sprawdzić czy nikogo na niej nie ma. Zbliżając się do tego urządzenia zauważyli, że w okresie kilku dni od ich ostatniej wizyty zostało dobudowane zadaszenie i stało się ono nadziemnym stanowiskiem myśliwskim zwanym amboną. Na krześle zamontowanym na podeście ambony siedział oskarżony, obok którego stała broń. Oświetlając go latarka K. N. (1) polecił mu żeby zszedł po drabinie na dół zaś broń zostawił. Następnie, gdy zszedł założył mu kajdanki i udał się na ambonę po broń. Po zniesieniu broni w postaci karabinka telefonicznie powiadomił o zatrzymaniu B. J. (1) KPP w G. oraz P. Koła (...) Z. B. (1), który przyjechał, jako pierwszy w towarzystwie podłowczego E. S.. Gdy Przyjechali funkcjonariusze policji przekazano im oskarżonego oraz broń, którą ze względów bezpieczeństwa sprawdził sierż. M. F. ustalając, że w komorze nabojowej jest jeden nabój. Dwa naboje wydał mu dobrowolnie wyjmując je z kieszeni B. J. (1), który twierdził, że broń kupił na rynku w S. (dowód: zeznania Z. B. j/w, K. N. j/w, J.. P. j/w, M. F. k. 127-127v; protokół zatrzymania rzeczy k. 4-6; protokół oględzin k. 40-41; dokumentacja fotograficzna k. 42-44).

Zatrzymaną broń i naboje poddano badaniom, które przeprowadzono w Laboratorium Kryminalistycznym KWP w O.. W wydanej z zakresu broni i balistyki opinii wyznaczony do przeprowadzenia badań biegły nie miał najmniejszych wątpliwości, że nadesłany karabinek kal. 5,6 mm wykonany został na bazie karabinka pneumatycznego T. mod. (...) kal. 5,5 mm o oznaczeniu (...) (...)produkcji niemieckiej i jest bronią palną produkcji samodziałowej w rozumieniu art. 7 Ustawy z dnia 31.05.1999 r. o broni i amunicji, na której posiadanie jest niezbędne pozwolenie. Karabinek ten jak wynika z opinii posiada wszelkie mechanizmy konieczne do oddawania strzałów. Biegły opisał również czynności, jakie należy wykonać aby oddać strzał. Ustalił nadto w wyniku przeprowadzonych badań, że w jego lufie znajdują się osmoliny powystrzałowe, co świadczy o tym, że z broni tej strzelano. Dodał, że nie jest możliwe ustalenie czasu oddania ostatniego strzału. W laboratorium podjęto również próby oddania strzału, które nie powiodły się, gdyż broń była niesprawna w związku ze skrzywieniem iglicy. Biegły nie miał także wątpliwości, że nadesłane trzy naboje sportowe bocznego zapłonu kal. 5,5 mm „(...)” produkcji czeskiej są amunicją do broni palnej w myśl przepisów Ustawy z dnia 21.05.1999 r. o broni i amunicji, na posiadanie której wymagane jest pozwolenie, co potwierdziły przeprowadzone badania polegające na ich odstrzeleniu (dowód: opinia pisemna k. 54-56, ustna opinia uzupełniająca k. 117-117v).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił głównie na podstawie zeznań świadków K. N. (1), J. P., Z. B. (1) i M. F., a nadto pozostały materiał dowodowy ujawniony w toku przewodu sądowego w szczególności opinia z zakresu badań broni i balistyki.

Oskarżony B. J. (1) zarówno w wyjaśnieniach złożonych w toku rozprawy sądowej (k. 107v), jak i na etapie postępowania przygotowawczego (k. 65 w części odczytanej w trybie art. 389§1kpk) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i skorzystał z prawa do odmowy wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania.

Wyjaśnieniom oskarżonego sąd nie dał wiary, gdyż są one całkowicie gołosłowne i uznać należy je za przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Przedmiotem czynności wykonawczej wszystkich typów przestępstw z art. 263kk jest bron palna oraz amunicja zaś przedmiotem ochrony bezpieczeństwo publiczne i indywidualne związane z wytwarzaniem, obrotem i posiadaniem broni palnej i amunicji. Dla analizy ustawowych znamion przestępstw określonych w art. 263kk istotne znaczenie mają przepisy Ustawy z dnia 21.05.1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1839 tj.), które zawierają m.in. definicję broni palnej i amunicji. W rozumieniu tej ustawy bronią palną jest każda przenośna broń lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczny pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego (art. 7 ust. 1 w/w ustawy). Określenie broni palnej obejmuje: broń bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową (art. 4 ust. 1 w/w ustawy). Przepisy ustawy o broni i amunicji rozszerzają to pojęcie na „gotowe lub obrobione istotne części broni (art. 5 ust. 1 w/w ustawy), którymi są szkielet broni, baskila, lufa z komorą nabojową, zamek, komora zamkowa oraz bęben nabojowy” (art. 5 ust. 2 w/w ustawy). Brak nieistotnej części broni palnej niepowodujący niemożności odstrzelenia naboju nie dyskwalifikuje danego egzemplarza, jako broń palną. Cech broni palnej nie pozbawiają również takie defekty broni, które nadają się do usunięcia. W §1 art. 263kk zachowanie sprawcy polega na wyrabianiu broni palnej albo amunicji lub handlowaniu nią bez wymaganego zezwolenia. W §2 mowa jest o posiadaniu bez wymaganego zezwolenia broni palnej lub amunicji. Art. 263§3kk penalizuje udostępnianie lub przekazywanie broni palnej lub amunicji osobie nieuprawnionej przez osobę mającą stosowne zezwolenie na posiadanie broni palnej lub amunicji zaś art. 263§4kk nieumyślne spowodowanie utraty broni lub amunicji, które zgodnie z prawem pozostają w dyspozycji sprawcy (zobacz m.in. Kodeks karny, Komentarz pod red. A. Grześkowiak, 2018 r. wyd. 5; Kodeks karny, Praktyczny komentarz pod red. M. Mozgawa, 2 wydanie, Wolter Kluwer Polska Sp. z o.o., 2007; wyrok SA w Katowicach z 25.04.2007 r., IIAKa 431/06; wyrok SA w Warszawie z 20.01.2014 r., IIAKa 228/13).

Dalsze uwagi w związku z zarzutem stawianym oskarżonemu sąd ograniczy do znamion posiadania bez wymaganego zezwolenia broni palnej lub amunicji charakteryzującego zachowanie sprawcy określone w art. 263§2kk. Posiadanie w rozumieniu tego przepisu nie ogranicza się do cywilistycznej konstrukcji posiadania samoistnego lub zależnego, ale obejmuje każde faktyczne władanie rzeczy. Posiadanie broni palnej lub amunicji, co podniósł Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z 13.08.1993 r. w sprawie WR 107/93 „…jest każde władanie nimi, nawet bez chęci zatrzymania tych rzeczy na własność. Przestępstwo (…) jest przestępstwem trwałym polegającym na utrzymaniu określonego stanu bezprawnego, który zaczyna się w chwili wejścia w posiadanie broni lub amunicji, a kończy się w wyniku przekazania tych rzeczy organom ścigania albo innej osobie do całkowitej dyspozycji bądź nieodwracalnego zniszczenia lub porzucenia” (OSN KW 1993, Nr 11-12, poz. 74). Jest to szczególny typ przestępstwa, w tym sensie, że ustawodawca kryminalizuje tu określony stan (posiadanie broni lub amunicji) pomimo braku indywidualnej decyzji administracyjnej o określonej treści (zezwolenie na posiadanie broni). Klauzula „bez wymaganego zezwolenia” zawarta w art. 263§2kk odsyła również do treści przepisów wyżej powołanej ustawy o broni i amunicji określającej zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń, nabywania, rejestracji, przechowywania, zbywania i deponowania broni i amunicji itd.

Przez amunicję jak wynika z przepisu art. 4 ust. 3 w/w ustawy należy natomiast rozumieć naboje przeznaczone do strzelania z broni palnej. Z przepisu art. 5 ust. 1 i 3 w/w ustawy wynika, nadto, że gotowe lub obrobione części amunicji uważa się za amunicję. Istotnymi częściami amunicji są: pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi, środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu; spłonki inicjujące spalanie materiału miotającego w postaci prochu strzeleckiego. Jest to przestępstwo umyślne i można je popełnić z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym.

Zachowanie sprawcy występku określonego w art. 53 pkt 4 Ustawy z dnia 13.10.1995 r. Prawo łowickie polega natomiast na polowaniu bez posiadania wymaganych w tym zakresie uprawnień. Jest to zatem kłusownictwo w rozumieniu art. 4 ust. 3 powyższej ustawy, które zdefiniowano jako działanie zmierzające do wejścia w posiadanie zwierzyny w sposób nie będący polowaniem albo z naruszeniem warunków dopuszczalności polowania. Z definicji zawartej w art. 4 ust. 2 Prawa łowickiego wynika nadto, że polowanie oznacza: 1) tropienie, strzelanie z myśliwskiej broni palnej, łowienie sposobami dozwolonymi zwierzyny żywej, 2) łowienie zwierzyny przy pomocy ptaków łownych za zgodą ministra właściwego ds. środowiska – zmierzające do wejścia w jej posiadanie.

Jak z powyższego wynika, przyjęto koncepcję zgodnie, z którą polowanie jest działaniem dopiero zmierzającym do wejścia w posiadanie zwierzyny żywej stanowiącym swego rodzaju usiłowanie wejścia w posiadanie zwierzyny, chociaż karanym jako przestępstwo dokonane. Tak więc dokonanie tych przestępstw następuje już w momencie, gdy sprawca polował chociażby jeszcze niczego nie upolował, gdyż np. chybił. Uprawnienia do polowania Prawo łowieckie przyznaje zgodnie z art. 42 ust. 1 członkom Polskiego Związku Łowieckiego lub cudzoziemcom wymienionym w art. 42a ust. 1 i art. 43. Brak tych uprawnień skutkuje odpowiedzialnością za przestępstwo określone w art. 53 pkt 4 powyższej ustawy. Jest to przestępstwo formalne powszechne, które można popełnić tylko umyślnie.

Z dokonanych na podstawie zeznań świadków K. N. (1) – strażnika myśliwskiego, Z. P. Koła (...) w G. i J. P. ustaleń wynika, że oskarżonego zastali siedzącego na urządzeniu łowieckim zwanym amboną, które wykorzystywane jest jako nadziemne stanowisko myśliwskie, w pobliżu którego rozrzucona była karma (przynęta), co niewątpliwie świadczyło o tym, że jest to tzw. nęcisko tj. miejsce w łowisku, w którym wykładaną karmą wabi się – nęci zwierzęta. Nie ulega również wątpliwości, co potwierdzili świadkowie K. N. (1) i J. P., że obok niego stała broń palna produkcji samodziałowej wykonana na bazie karabinka pneumatycznego T. mod. (...) kal. 5,5 mm o oznaczeniu (...) (...) produkcji niemieckiej, którą zabezpieczył K. N. (1). Z zeznań tego świadka oraz M. F. (k. 127-127v) funkcjonariusza KPP w G. wynika nadto, że w zatrzymanej broni w komorze nabojowej był jeden nabój sportowy bocznego zapłony kal. 5,6 mm „(...)” produkcji czeskiej oraz że oskarżony posiadał przy sobie w kieszeni i następnie wydał dwa kolejne takie same naboje. Zeznaniom powyższych świadków sąd dał w pełni wiarę, gdyż tworzą spójną wzajemnie uzupełniającą się i logiczną całość.

Bezspornym jest również w świetle ustaleń i wniosków zawartych w opinii z zakresu badań broni i balistyki, że zabezpieczony karabinek jest bronią palną produkcji samodziałowej we wskazanym wyżej rozumieniu art. 7 ust. 1 Ustawy z dnia 21.01.1999 r. o broni i amunicji oraz że zabezpieczone trzy naboje są amunicją w rozumieniu art. 4 ust. 2 tejże ustawy. Na broń i amunicję do niej oskarżony nie posiadał pozwolenia i w prawdzie jak wynika z opinii zabezpieczony karabinek był niesprawny w związku z wadliwie ustawioną iglicą, to jednak co podkreślił biegły biorący udział w wydaniu opinii nie tracił on charakteru broni palnej gdyż była możliwa jego naprawa. Z ustaleń zawartych w opinii wynika nadto, że w przewodzie lufy karabinka stwierdzono obecność osmolin, powystrzałowych co dowodzi w sposób niebudzący wątpliwości, że strzelano z niego, a tym samym, że możliwa jest jego naprawa. Skrzywienie iglicy jak ustalono to podczas badania broni nastąpiło w wyniku użytkowania karabinka w czasie opuszczania (odryglowania) lufy, o czym oskarżony zdaniem sądu mógł nie wiedzieć i tym samym nie uświadamiał sobie tego, że oddanie strzału z tej broni jest niemożliwe. Opinie sporządzoną przez LK KWP w O., która jest pełna, jasna i nie sprzeczna oraz przedstawione w niej ustalenia i argumentacje wynikającą z przeprowadzonych badań, a także wnioski końcowe sąd uznał za przekonujące i w pełni podzielił je.

Z dokonanych wyżej ustaleń wynika, że B. J. (2), co najmniej w dniu 28.02.2016 r. w miejscowości G. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci karabinku o kalibrze 5,6 mm wykonanego w sposób samodziałowy na bazie karabinka pneumatycznego T. oraz amunicję w postaci trzech nabojów sportowych bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)”. Tak zarzucanym czynem niewątpliwie wyczerpał znamiona występku z art. 263§2kk w podanym wyżej rozumieniu. Nie ulega także wątpliwości, że przypisanym w pkt 1 ppkt b wyroku zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 28.02.2016 r. w miejscowości G. położonej w obrębie łowieckim nr (...) usiłował po udaniu się na myśliwską ambonę przy pomocy broni palnej produkcji samodziałowej w postaci karabinku kaliber 5,6 mm polować nie posiadając uprawnień do polowania z tym, że nie uświadamiał sobie, iż dokonanie jest niemożliwe ze względu na to, że opisana wyżej broń, której użył nie nadawała się do popełnienia tego czynu, gdyż była niesprawna w pełni wyczerpał znamiona usiłowania nieudolnego określonego w art. 13§2kk do przestępstwa z art. 53 pkt 4 Ustawy z dnia 13.10.1995 r. – Prawo łowieckie. Podnieść przy tym należy, że o tym, iż oskarżony polował w podanym wyżej rozumieniu świadczy to, że po zajęciu stanowiska na ambonie posiadał przy sobie załadowaną broń palną (w komorze nabojowej znajdował się jeden nabój), co świadczy o tym, iż była ona gotowa do oddania strzału zaś, o czym była mowa wyżej o tym, że nie jest to możliwe oskarżony mógł po prostu nie wiedzieć. B. J. (1) zdaniem sądu niewątpliwie działał w zamiarze popełnienia występku polegającego na polowaniu bez posiadania wymaganego w tym zakresie uprawnienia i w tym celu udał się z bronią palną na myśliwską ambonę z tym, że nie uświadamiał sobie, iż dokonanie jest niemożliwe ze względu na to, że broń, której użył nie nadawała się do popełnienia tego czynu, gdyż była niesprawna. Z podanych wyżej powodów sąd zmienił opis zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu.

W świetle omówionego wyżej materiału dowodowego, który sąd obdarzył przymiotem wiarygodności wina oskarżonego oraz okoliczności popełnienia tak przypisanych mu czynów nie budzą najmniejszych wątpliwości. Uznając B. J. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia i czynu przypisanego mu w pkt 1 b wyroku skazał go:

-

na podstawie art. 263§2kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 34§1 i §1a pkt. 1 kk, art. 35§1 kk na karę 1 roku 6 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym;

-

na podstawie art. 13§2 kk w zw. z art. 53 pkt. 4 ustawy z dnia 13.10.1995 r. Prawo łowieckie w zw. z art. 14§1 kk przy zastosowaniu art. art. 37a kk w zw. z art. 34§1 i §1a pkt. 1 kk, art. 35§1 kk na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

Wymierzając powyższe kary sąd miał na uwadze jako okoliczności obciążające znaczy stopień zawinienia oskarżonego wynikający z popełnienia zarzucanych mu czynów z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim oraz społecznej szkodliwości wyrażającej się w rodzaju i charakterze naruszonych dóbr w postaci bezpieczeństwa publicznego i indywidualnego wynikającego z posiadania broni i amunicji, jak również obchodzenia się z nią, a także ochrony zasobów zwierzyny łownej przed kłusownictwem, rozmiarze grożącej szkody, sposobie i okolicznościach popełnienia tych czynów w szczególności naganności decyzji woli wyrażonej w postaci zachowania wskazującego na zamiar dokonania czynu zabronionego z art. 53 pkt 4 ustawy Prawo łowieckie, z czym wiązało się potencjalne niebezpieczeństwo dla chronionego dobra, o którym mowa wyżej. Na niekorzyść oskarżonego sąd uwzględnił także jego dotychczasową karalność (karta karna k. 120-121).

Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności, które mogłyby przemawiać na korzyść oskarżonego.

Mając na uwadze to, że oba występki zagrożone są karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat sąd kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53kk oraz prymatem kar wolnościowych nad karą pozbawienia wolności zarówno bezwzględną, jak i orzekaną z warunkowym zawieszeniem jej wykonania uznał, że zachodzą podstawy do zastosowania art. 37a kk i orzekł kary ograniczenia wolności.

W związku z tym, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu przestępstw pozostających w zbiegu, za które orzeczono kary tego samego rodzaju sąd na podstawie art. 568a§1 pkt 1kpk w zw. z art. 85§1 i 2kk, art. 85a kk, art. 86§1 i 3 kk łącząc kary jednostkowe wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym. Wymierzając karę łączną sąd mając na uwadze ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy zachodzący pomiędzy powyższymi czynami kierował się zasadą mieszaną tj. częściowej absorpcji i częściowej kumulacji.

Zdaniem sądu tak orzeczone kary jednostkowe i kara łączna 2 lat ograniczenia wolności oraz nałożony obowiązek są współmierne do stopnia zawiniania oskarżonego, społecznej szkodliwości czynów, których się dopuścił, a nadto winny przyczynić się do osiągnięcia celów w zakresie wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na jego osobę, a także w zakresie szeroko rozumianej prewencji ogólnej.

Odnośnie zabezpieczonej broni palnej i amunicji na podstawie rat. 44§6kk orzeczono ich przepadek na rzecz Skarbu Państwa.

O opłacie i kosztach sądowych w pozostałym zakresie orzeczono jak w pkt 4 wyroku na podstawie art. 2 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 627 kpk nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku uiszczenia powyższych należności sądowych na rzecz Skarbu Państwa.