Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania „(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 16 grudnia 2013 roku nr (...) (...) (...) (...)

orzeka:

I. Zmienia pkt. 2 decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 16 grudnia 2013 roku nr (...) (...) (...) (...) w ten sposób, że wymierza przedsiębiorcy „(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. karę pieniężną w wysokości 33372 zł (trzydzieści trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt dwa złote).

II. Znosi wzajemnie koszty postępowania między stronami.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 7/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 grudnia 2013 roku Nr (...) (...) (...) (...) - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 oraz z 2013 r., poz. 984 i poz. 1238) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., orzekł że:

1)  Przedsiębiorca ten naruszył warunek 2.1.5. koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 31 marca 2009 r. Nr (...).

2)  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 41200 zł, co, stanowi (...) przychodów z działalności koncesjonowanej uzyskanych przez Przedsiębiorcę w 2012 r.

Od niniejszej Decyzji odwołanie wniósł (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S.. Zaskarżając Decyzję w całości wniósł o:

1.  uchylenie jej w całości;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3.  zwrócenie się do przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. o przedłożenie dokumentów dotyczących postępowania w przedmiocie cofnięcia temu przedsiębiorcy koncesji przez Prezesa URE, w szczególności decyzji z dnia 02 grudnia 2010 r. oraz odwołania od tej decyzji;

4.  przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. G. (1) na okoliczność czynności podejmowanych przez powoda przed zawarciem umów na obrót paliwami ciekłymi, uzyskania przez powoda od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. dokumentów, z których wynikała możliwość sprzedaży temu przedsiębiorcy paliw płynnych;

5.  przesłuchanie w charakterze strony prezesa zarządu powoda – Ł. K. (1) oraz członka zarządu – J. B. na okoliczność czynności podejmowanych przez powoda przed zawarciem umów na obrót paliwami ciekłymi, uzyskania przez powoda od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. dokumentów, z których wynikała możliwość sprzedaży temu przedsiębiorcy paliw płynnych.

W uzasadnieniu odwołania powód wskazał, iż z uwagi na postanowienie 2.1.5. otrzymanej koncesji na obrót paliwami ciekłymi każdorazowo przed zawarciem jakiejkolwiek umowy dotyczącej obrotu paliwami ciekłymi podejmował działania zmierzające do ustalenia, czy w świetle przepisów prawa energetycznego dana umowa może zostać zawarta. Jak podał powód, tak było również w przypadku sprzedaży (...) Sp. z o.o. w T.. Na żądanie powoda przedsiębiorca ten przedłożył stosowną koncesję na obrót paliwami a ponadto z informacji zamieszczonej na stronie internetowej Urzędu Regulacji Energetyki wynikało, iż przedsiębiorca nadal widnieje w wykazie przedsiębiorstw koncesjonowanych. Żaden z przedłożonych przez (...) Sp. z o.o. dokumentów nie wskazywał, aby w stosunku do tego przedsiębiorcy zostało wszczęte postępowanie w przedmiocie cofnięcia koncesji.

Odnosząc się do twierdzenia pozwanego odnośnie sprzedaży przez powoda dla (...) Sp. z o.o. paliwa, podczas gdy spółce tej decyzją z dnia 02 grudnia 2010 r. została cofnięta koncesja, powód zauważył, że z materiału sprawy i w świetle treści art. 16 § 1 kpa nie wynika, aby ww. decyzja była w chwili zawierania umów sprzedaży spółce paliw płynnych ostateczna. Powód wywiódł, iż skoro wymienionej spółce służyło odwołanie do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zgodnie z art. 30 ust. 2 Prawa energetycznego, to nie można przyjąć, iż decyzja o cofnięciu koncesji została skutecznie zmieniona. Tym samym w ocenie powoda bezpodstawne jest twierdzenie o dokonywaniu przez powoda sprzedaży paliw podmiotowi niekoncesjonowanemu.

Powód podniósł, że na etapie postępowania przed Prezesem URE zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Powołał się przy tym na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 czerwca 1987 r., P 1/87, Palestra 1987, Nr 12, s. 113 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 09 stycznia 2006 r. o sygn. V SA/Wa 2594/05, cytując, iż „Ustalenia faktyczne oparte na niekompletnym, czy nie w pełni rozpatrzonym materiale dowodowym, należy traktować jako dowolne. Zarzut dowolności wykluczają dopiero ustalenia dokonane w całokształcie materiału dowodowego (art. 80 kpa), zgromadzonego i zbadanego w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 kpa), a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku niezbędnego wydania decyzji o przekonującej treści (art. 7 kpa).” Z uwagi na powyższe powód wskazał, że pozwany dokonał błędnego ustalenia stanu faktycznego w konsekwencji czego bezpodstawnie przyjął, iż powód naruszył wynikający z udzielonej koncesji zakaz zawierania umów z podmiotami nieposiadającymi uprawnień do obrotu paliwami płynnymi. Ze względu natomiast na to błędne ustalenie za niezasadne uznał wymierzenie mu kary pieniężnej w wysokości 41 200 zł.

Pozwany złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o oddalenie odwołania, oddalenie wniosków dowodowych powoda jako niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i zasądzenie od powoda na rzecz Prezesa URE kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi na podstawie koncesji udzielonej przez Prezesa URE decyzją z dnia 31 marca 2009 r. Nr (...) (k. 1- 3 akt adm.).

Przedsiębiorca ten prowadził współpracę w zakresie sprzedaży paliw na rzecz (...) Sp. z o.o. w T.. Przed rozpoczęciem sprzedaży paliw wymienionej Spółce (...) sprawdził, że posiada ona koncesję na obrót paliwami ciekłymi przyznaną decyzją z dnia 30 września 2004 r. Nr (...), weryfikując tą informację na stronie internetowej Urzędu Regulacji Energetyki i bezpośrednio sprawdzając koncesję otrzymaną od kontrahenta (k. 24- 32 akt adm., zeznania świadka M. G. (1), k. 86- 88 akt sąd.).

Okolicznością bezsporną jest, iż decyzją z dnia 02 grudnia 2010 r. Nr (...)/ (...) Sp. z o.o. w T. została cofnięta koncesja na obrót paliwami ciekłymi. Decyzja została doręczona Spółce 10 grudnia 2010 r., która nie złożyła od niej odwołania. Decyzja stała się prawomocna z dniem 24 grudnia 2010 roku.

W okresie od 07 grudnia 2010 r. do 12 stycznia 2011 r. „(...) Sp. z o.o. zawarł z (...) Sp. z o.o. 15 transakcji, sprzedając ostatnio wymienionej spółce olej napędowy przeznaczony do celów opałowych w sumie w ilości (...) litrów. W okresie od 7 grudnia 2010 roku do dnia 24 grudnia 2014 roku powód dokonał sprzedaży spółce (...) (...) litrów oleju napędowego w 4 transakcjach. (k. 36-50 akt adm.).

Pismem z dnia 07 marca 2013 r., uzupełnionym pismem, które wpłynęło do Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 10 maja 2013 r., Komenda Powiatowa Policji w J., Wydział dw. z Przestępczością Gospodarczą przekazała informacje wskazujące na możliwość współpracy Przedsiębiorcy w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, w okresie od 30 grudnia 2010 r. do 12 stycznia 2011 r., z przedsiębiorcą (...) Sp. z o.o. w T., któremu została cofnięta koncesja na obrót paliwami ciekłymi z uwagi na rażące naruszenie jej warunków (k. 8, 10- 19 akt adm.).

W związku z powyższymi ustaleniami, pismem z dnia 14 maja 2013 r., Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia warunku 2.1.5. koncesji na obrót paliwami ciekłymi (k. 21- 22 akt adm.).

Pismem z dnia 03 czerwca 2013 r. (k. 24- 25 akt adm.) Przedsiębiorca złożył wyjaśnienia w niniejszej sprawie. W szczególności wskazał, iż przed podjęciem współpracy z firmą (...) Sp. z o.o. zobowiązał kontrahenta do przedstawienia stosownej koncesji na obrót paliwami ciekłymi, co ten uczynił. Ponadto Przedsiębiorca ustalił, czy ww. firma znajduje się w wykazie przedsiębiorstw koncesjonowanych, publikowanego na stronie internetowej Urzędu Regulacji Energetyki. Na potwierdzenie tego przedłożył stosowne dokumenty (k. 26- 32 akt adm.). Ponadto Przedsiębiorca wskazał, iż „Zgodnie z treścią pisma Prezesa URE z dnia 14 maja 2013 r. wynika jednoznacznie, że decyzja o cofnięciu koncesji nie była ostateczna w okresie kiedy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. dokonywał ostatniej sprzedaży paliw płynnych na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T.". Zdaniem Przedsiębiorcy, nie ma zatem żadnych podstaw do przyjęcia, że zasadne jest nałożenie kary pieniężnej z uwagi na naruszenie warunków koncesji. Z tego też względu Przedsiębiorca wniósł o umorzenie przedmiotowego postępowania w całości.

Równocześnie Przedsiębiorca nadesłał wyjaśnienia dotyczące jego aktualnej sytuacji finansowej oraz nadesłał uwierzytelnione kopie bilansu oraz rachunku zysków i strat. Ponadto przedłożył kopie faktur sprzedaży paliw ciekłych firmie (...) Sp. z o.o. za okres od 01 grudnia 2010 r. do 12 stycznia 2011 r. (k. 25, 33- 51 akt adm.).

W związku z powyższym, pismami z dnia 17 czerwca 2013 r. i 30 września 2013 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie. Równocześnie poinformował o możliwości zapoznania się w Urzędzie Regulacji Energetyki z zebranym materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych dodatkowych uwag i wyjaśnień w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia (k. 53, 54 akt adm.).

Przychód Przedsiębiorcy „(...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. z działalności koncesjonowanej za 2012 r. wyniósł (...) zł (k. 25 akt adm.).

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

W ocenie Sądu słuszne jest rozstrzygnięcie Prezesa URE zawarte w pkt 1 zaskarżonej Decyzji dotyczące stwierdzenia naruszenia przez powoda warunku posiadanej koncesji.

Przede wszystkim należy zauważyć, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2012 roku, poz. 1059 ze zm.) karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Naruszenie jednego z warunków koncesji jest zatem wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne i wymierzenia na tej podstawie, w oparciu o art. 56 ust. 2 powołanej ustawy, kary pieniężnej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, gdyż treść przytoczonego przepisu wskazuje na obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy nie wymaga więc wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy.

W tym miejscu należy stwierdzić, że powód akceptując warunki udzielonej mu koncesji zaakceptował warunek 2.1.5, zgodnie z którym nie wolno mu było zawierać umów kupna- sprzedaży paliw ciekłych z przedsiębiorstwami energetycznymi, które nie posiadają stosownej koncesji w przypadkach, gdy koncesja taka jest wymagana przepisami ustawy Prawo energetyczne.

Tymczasem bezsprzecznie „(...) Sp. z o.o. prowadził obrót paliwami ciekłymi z (...) Sp. z o.o. w T. w czasie, gdy nie posiadała ona stosownej koncesji. Koncesja na obrót paliwami ciekłymi udzielona tej ostatnio wymienionej Spółce decyzją z dnia 30 września 2004 r. Nr (...) została jej bowiem cofnięta decyzją z dnia 02 grudnia 2010 r. Nr (...), która stała się prawomocna z dniem 24 grudnia 2010 roku. Mimo uprawomocnienia decyzji, a co za tym idzie utraty przez (...) uprawnień do obrotu paliwem od 24 grudnia 2010 r. do 12 stycznia 2011 r. powód nadal zawierał transakcje kupna - sprzedaży z wymienioną Spółką, co sam przyznał, przedstawiając faktury potwierdzające sprzedaż paliwa tej Spółce we wskazanym okresie. W sumie powód zawarł w tym okresie z (...) Sp. z o.o. 11 transakcji (k. 36- 50 akt adm.).

Należy przy tym podnieść, że Sąd stoi na stanowisku, że dopiero prawomocność decyzji o uchyleniu koncesji spółce (...) wywołało skutek wobec tej spółki, jak też jej kontrahentów. Pozwany nie wykazał, aby decyzji cofającej koncesję nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Do czasu uprawomocnienia decyzji wobec (...) powód, zdaniem Sądu nie dopuścił się deliktu administracyjnego. Dopiero sprzedaż nieuprawnionemu podmiotowi, a takim stała się spółka (...) z dniem 25 grudnia 2010 roku stanowi naruszenie warunku 2.1.5 koncesji.

Powód dokonując zatem sprzedaży paliwa (...) Sp. z o.o. naruszał warunek 2.1.5 posiadanej koncesji, gdyż zawierał umowy kupna - sprzedaży z przedsiębiorstwem energetycznym, któremu Prezes URE odebrał koncesję, zaś posiadanie koncesji jest konieczne do prowadzenia obrotu paliwami ciekłymi zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo energetyczne.

Skoro doszło do naruszenia warunku 2.1.5 koncesji, jaką otrzymał powód na obrót paliwami ciekłymi wobec tego uzasadnionym stało się nałożenie na powoda kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne. Sama bowiem odpowiedzialność za naruszenie warunków koncesji na zasadzie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego jest odpowiedzialnością obiektywną. Nie jest konieczne wykazanie umyślnej albo nieumyślnej winy ukaranego podmiotu. Jednakże nie oznacza to, że nie istnieje możliwość ograniczenia lub wyłączenia przedmiotowej odpowiedzialności (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 01 czerwca 2010 r. sygn. III SK 5/10, LEX nr 622205). Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 05 lutego 2015 r. o sygn. III SK 36/14 (Legalis nr 1187402) o ile do zastosowania klasycznych sankcji administracyjnych wystarczające jest stwierdzenie obiektywnego stanu niezgodności zachowania adresata z treścią normy, o tyle w przypadku nakładania przez organ kary pieniężnej, wymierzania jej wysokości oraz oceny możliwości odstąpienia od jej wymierzenia, istotną rolę odgrywają czynniki o charakterze subiektywnym, odtwarzane w oparciu o analizę całokształtu zachowania karanego przedsiębiorcy, jego motywacji, kontekstu zarzucanego mu naruszenia, czy chociażby wpływu przedsiębiorstwa na uchybienie obowiązujących norm. Jak podał Sąd Najwyższy, ukształtowała się zatem linia orzecznicza, zgodnie z którą przyjęto, że przedsiębiorstwo energetyczne może uniknąć kary, gdy wykaże, że obiektywne okoliczności danej sprawy uniemożliwiają mu przypisanie odpowiedzialności za naruszenia przepisów ustawy z uwagi na podjęte przez to przedsiębiorstwo działania o charakterze ostrożnościowo- prewencyjnym.

W niniejszej sprawie nie można natomiast przyjąć, aby (...) Sp. z o.o. powziął stosowne działania o takim charakterze. Powód nie zrobił wszystkiego co było możliwe, aby nie naruszyć warunku 2.1.5, ograniczył się bowiem do pełnego sprawdzenia przed nawiązaniem współpracy z (...) Sp. z o.o., czy spółka ta posiada stosowną koncesję, ewentualnie do wyrywkowych, czy cyklicznych sprawdzeń, o czym zeznał świadek M. G. (2) zatrudniony w przedsiębiorstwie powoda od 2008 r., w tym również w latach 2010 – 2011. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że przed nawiązaniem współpracy powód zażądał od kontrahenta koncesji, którą później zweryfikował w bazie utrzymywanej na stronie internetowej (...). Jednakże, jak wynika z wydruku z tej bazy sprawdzenie nastąpiło 21 grudnia 2009 r. (k. 26 akt adm.), tak więc prawie rok czasu przed cofnięciem koncesji. Powód nie udowodnił za to, aby monitował stan posiadanych koncesji w sytuacjach, w jakich wymagały tego okoliczności, w szczególności nie udowodnił, aby każdorazowo przed zawarciem konkretnej umowy kontrolował, czy kontrahent taką koncesję posiada w danym momencie. Należy bowiem zaznaczyć, iż jak wynika z zeznań świadka M. G. (2), w zakresie jego obowiązków nie leżało sprawdzanie przed każdą transakcją czy kontrahent posiada koncesję. Dlatego uznać trzeba, że przed samą sprzedażą posiadanie koncesji nie było sprawdzane. Zeznania te są spójne z pozostałym materiałem dowodowym, zwłaszcza, że kontrola koncesji przed każdą sprzedażą, gwarantowała bezpieczeństwo transakcji. Powyższe zeznania świadka korespondują z zeznaniami słuchanego w charakterze strony – członkiem zarządu powoda Ł. K. (2) (k. 109). Wobec powyższego należy uznać, że działanie podejmowane przez Przedsiębiorcę było niewystarczające dla ustrzeżenia się przed naruszeniem warunku 2.1.5 udzielonej koncesji.

Naruszenie powoda należało zatem przeanalizować przez pryzmat art. 56 ust. 6 ustawy Prawo energetyczne, uwzględniając stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Jeśli chodzi o kwestię zawinienia powoda stwierdzić trzeba, że powód nie wykazał się należytą starannością wymaganą od profesjonalnie działającego na rynku podmiotu. Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ocenia się zgodnie z art. 355 § 2 k.c. przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Natomiast wyjątkowy charakter działalności koncesjonowanej przemawia za ustaleniem ponad przeciętnego poziomu staranności, jaką powinien się wykazać koncesjonariusz. „(...)” Sp. z o.o. niewątpliwie takiej staranności nie wykazał, nie weryfikując w kluczowych momentach dokonywania transakcji uprawnień kontrahenta do prowadzenia z nim obrotu paliwami ciekłymi, podczas gdy łatwo mógł sprawdzić ważności jego koncesji. Dlatego stopień zawinienia powoda należy określić jako duży, w pełni w tej mierze podzielając rozważania Prezesa URE.

Natomiast w związku z tym, że wysoce szkodliwe jest prowadzenie obrotu paliwami ciekłymi przez podmiot nieposiadający koncesji, dopuszczenie się sprzedaży paliw takiemu podmiotowi jest wysoce naganne. Na uwagę zasługuje jednak fakt, iż dochodziło do sprzedaży paliw tylko jednemu podmiotowi niekoncesjonowanemu, ale dokonywał on dalszej odsprzedaży paliwa. Z powyższych względów uznano, że stopień szkodliwości czynu był duży.

Nie można zatem zastosować w stosunku do powoda odstąpienia od wymierzenia kary, o którym mowa w art. 56 ust. 6a ustawy Prawo energetyczne, gdyż stosownie do treści tego przepisu jest to możliwe, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Ponadto uwzględniono, że Przedsiębiorca nie był dotychczas karany za naruszenie warunków koncesji, a oceny możliwości finansowych dokonano na podstawie przedstawionego przez Przedsiębiorcę bilansu i rachunku wyników na dzień 31 grudnia 2012 r. a także oświadczenia powoda złożonego w piśmie z dnia 03 czerwca 2013 r., z których wynika, że uzyskał on w 2012 r.:

- przychody z działalności gospodarczej ogółem w wysokości (...)

- przychody z działalności koncesjonowanej na poziomie (...)

- zysk w kwocie (...)

Posiadał też rzeczowe aktywa trwałe o wartości (...) zł, zapasy o wartości (...)zł oraz środki pieniężne i inne aktywa pieniężne w kwocie (...) zł.

Mając jednakże na uwadze, że Prezes Urzędu wymierzył karę za okres naruszenia od 7 grudnia 2010 r. do 12 stycznia 2011 r. , a Sąd przyjął, że okres ten należy liczyć od dnia 24 grudnia 2010 roku, kara została proporcjonalnie zmniejszona, uwzględniając, ze w okresie od 7 do 24 grudnia przedsiębiorca sprzedał (...) litrów oleju napędowego. Stąd kara została obniżona o (...).

Kara ta mieści się w granicach określonych w art. 56 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne i spełni funkcję prewencyjną, zapobiegającą naruszeniom przez powoda warunków koncesji w przyszłości.

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uznając rozstrzygnięcie zawarte w pkt 1 Decyzji za prawidłowe i trafne, zmienił zaskarżoną Decyzję wyłącznie w pkt 2, obniżając wymierzoną karę pieniężną na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. do kwoty 33 372 zł.

Na podstawie art. 100 k.p.c. zniesiono wzajemnie koszty postępowania między stronami.

SSO Dariusz Dąbrowski