Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Staśkiewicz

Protokolant: K. P.

po rozpoznaniu w dniu 08 grudnia 2017 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda G. S. kwotę 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych, 00/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 05 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda G. S. kwotę 1.863,34 zł (tysiąc osiemset sześćdziesiąt trzy złote, 34/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych, 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

III.  zwraca powodowi G. S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 103,66 zł (sto trzy złote, 66/100) tytułem niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej na poczet dowodu z opinii biegłego, zaksięgowanej pod poz. (...).

Sygn. akt I C 1261/15

UZASADNIENIE

Powód G. S. w pozwie z dnia 05 kwietnia 2016 r. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od (...) S.A. w S. kwoty 5.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 05.12.2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane wskutek wypadku z dnia 28.07.2015 r. Nadto powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany (...) S.A. w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz powoda, albowiem z analizy dokumentacji fotograficznej samochodu, którym w chwili zdarzenia poruszał się powód, wynikało że ma on tylko nieznaczne i powierzchowne uszkodzenia, co świadczy o tym, że pojazd sprawcy uderzył w pojazd powoda z nieznaczną siłą. W ocenie pozwanego przy tak nikłych uszkodzeniach pojazdu nie mogło dojść do powstania jakichkolwiek obrażeń ciała czy realnie odczuwanego rozstroju zdrowia u powoda. Pozwany wskazał również, że istnieje prawdopodobieństwo, że występujące u powoda dolegliwości ze strony kręgosłupa nie mają związku z wypadkiem, lecz są następstwem występujących już wcześniej zmian lub innych urazów. Pozwany zakwestionował również datę, od której powód domagał się odsetek ustawowych, wskazując iż odsetki winny być liczone od daty wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 lipca 2015 r. kierujący pojazdem marki V. nr rej. (...) doprowadził do zderzenia z samochodem marki T. nr rej. (...), którego pasażerem był G. S.. Sprawca uderzył w stronę pojazdu, po której siedział powód.

G. S. uderzył nogą w obudowę samochodu i poczuł szarpnięcie pasem bezpieczeństwa w okolicy prawego barku.

Bezsporne, nadto dowód: zeznania powoda – e-protokół z dnia 13.07.2016 r. k. 51-51v, e-protokół z dnia 08.12.2017 r. – k. 118-119, zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 14.10.2016 r. k. 75-76.

W dacie wypadku kierujący pojazdem marki V. nr rej. (...) był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A.

Bezsporne.

Szkoda komunikacyjna pojazdu, którym poruszał się G. S. została rozliczona przez (...) S.A. jako szkoda całkowita.

Bezsporne, nadto dowód: decyzja z dnia 25.08.2015 r. – k. 59.

Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja oraz pogotowie ratunkowe. G. S. został przewieziony na Szpitalny Oddział Ratunkowy Wojewódzkiego Szpitala (...) w S., gdzie udzielono mu pierwszej pomocy. U powoda stwierdzono uraz barku prawego i podudzia lewego. Po przeprowadzeniu niezbędnych badań G. S. tego samego dnia został wypisany w stanie ogólnym dobrym do domu. Powód nie wymagał hospitalizacji.

Bezsporne, nadto dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 28.07.2015 r. – k. 14-15, zeznania powoda – e-protokół z dnia 13.07.2016 r. k. 51-51v, e-protokół z dnia 08.12.2017 r. – k. 118-119, zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 14.10.2016 r. k. 75-76.

Po wyjściu ze szpitala (...) zażywał maści i leki przeciwbólowe, np. K.. Przez około miesiąc czasu po wypadku G. S. wymagał pomocy osób trzecich w podstawowych czynnościach życiowych tj. mycie, ubieranie, przygotowanie posiłku. Miał trudności z chodzeniem, w tym wchodzeniem i schodzeniem ze schodów. Źle sypiał, miał bóle również w nocy. Doznane urazy barku prawego spowodowały obawy o wystąpienie negatywnych skutków w postaci uaktywnienia się guza płuca prawego.

Leczenie zostało zakończone 30 sierpnia 2015 r.

Dowód: zeznania powoda – e-protokół z dnia 13.07.2016 r. k. 51-51v, e-protokół z dnia 08.12.2017 r. – k. 118-119, zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 14.10.2016 r. k. 75-76, historia zdrowia i choroby z (...) w S. – k. 12, 16, zaświadczenie lekarskie z dnia 30.08.2015 r. – k. 13, faktura VAT – k. 17.

Przed wypadkiem z dnia 28.07.2015 r. G. S. przebył operację kolana prawego oraz usunięcia płuca prawego z powodu nowotworu.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 28.07.2015 r. – k. 14-15, zeznania powoda – e-protokół z dnia 13.07.2016 r. k. 51-51v, e-protokół z dnia 08.12.2017 r. – k. 118-119, dokumentacja medyczna – k. 55.

G. S. zgłosił roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia STU E. (...).

Bezsporne.

Decyzją z dnia 25.08.2015 r. (...) S.A. odmówiło wypłaty zadośćuczynienia, wskazując, że z analizy dokumentacji fotograficznej samochodu, którym w chwili zdarzenia poruszał się powód, wynikało że ma on tylko nieznaczne i powierzchowne uszkodzenia, co świadczy o tym, że pojazd sprawcy uderzył w pojazd powoda z nieznaczną siłą, w związku z czym zgłaszane przez powoda dolegliwości nie mogą być skutkiem zdarzenia z dnia 28.07.2015 r.

Bezsporne, nadto dowód: decyzja z dnia 25.08.2015 r. – w aktach szkody.

Od powyższej decyzji G. S. wniósł odwołanie domagając się wypłaty kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Ubezpieczyciel podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Bezsporne, nadto dowód: odwołanie z dnia 18.09.2015 r. – k. 10-11.

Pismem z dnia 23 listopada 2015 r. G. S. wezwał STU E. (...) do zapłaty kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia w terminie do dnia 04 grudnia 2015 r.

Bezsporne, nadto dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 23.11.2015 r. – k. 8 wraz z dowodem nadania – k. 9.

W wyniku wypadku z dnia 28 lipca 2015 r. G. S. doznał stłuczenia barku prawego i podudzia lewego. Występujące u powoda obecnie ograniczenia ruchomości barku prawego są wynikiem zmian zwyrodnieniowych, jak również mogą wynikać z przebytego zabiegu torakochirurgicznego. Dolegliwości bólowe związane ze stłuczeniami utrzymywały się przez okres około 4 tygodni, co wiązało się z przyjmowaniem leków tj. D., K. i A.. U G. S. nie doszło do wystąpienia trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze zdarzeniem z dnia 28 lipca 2015 r.

Dowód: pisemna opinia sądowo – lekarska z zakresu ortopedii, k. 95-97.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec niekwestionowania ich przez strony i braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu.

Sąd oparł się na pisemnej opinii biegłego ortopedy M. K., która zasługuje na wiarę w całości. Analiza treści opinii biegłego pozwala na uznanie, że jest ona wyczerpująca, spójna i rzetelna. Biegły w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko wskazując przeprowadzone czynności i przesłanki, na których się oparł. Proces dochodzenia biegłego do wniosków stanowiących konkluzję opinii był przedstawiony w sposób logiczny i nie budzący wątpliwości Sądu.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka M. S., a także zeznania powoda G. S., albowiem są one spójne, logiczne i korespondują ze sobą wzajemnie, jak i z dokumentacją medyczną zgromadzoną w sprawie.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. P., albowiem okoliczności, na które miał zeznawać świadek bądź nie miały znaczenia w sprawie (ustalenie przebiegu zdarzenia, prędkości pojazdów w chwili kolizji oraz sił działających w trakcie zdarzenia) bądź mogły być ocenione jedynie przez biegłego lekarza (ustalenie obrażeń doznanych w wyniku zdarzenia przez powoda).

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii łącznej biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu medycyny sądowej na okoliczność, czy w wyniku zdarzenia z dnia 28.07.2015 r. u powoda mogło dojść do powstania obrażeń ciała wskazanych w pozwie, albowiem okoliczność ta była przedmiotem opinii biegłego z zakresu ortopedii.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną powództwa jest przepis art. 445 § 1 kc. W niniejszej sprawie z tytułu zadośćuczynienia powód domagał się zapłaty kwoty 5.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 05.12.2015 r. do dnia zapłaty.

Odnosząc się do żądanej kwoty zadośćuczynienia należy mieć na względzie, iż zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 § 1 kc, ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień doznanych przez poszkodowanego w wyniku czynu niedozwolonego. Obejmuje ono cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia czy wyłączenia z normalnego życia. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, toteż należy wziąć pod uwagę kryteria wypracowane przez judykaturę. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż wysokość zadośćuczynienia uzależniona jest od całokształtu ujawnionych okoliczności, w szczególności od czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałości skutków wypadku, okresu trwania objawów chorobowych i ich nasilenia, wieku poszkodowanego.

Z opinii biegłego z zakresu ortopedii wynika, że w wyniku wypadku z dnia 28 lipca 2015 r. G. S. doznał stłuczenia barku prawego i podudzia lewego. Występujące u powoda obecnie ograniczenia ruchomości barku prawego są wynikiem zmian zwyrodnieniowych, jak również mogą wynikać z przebytego zabiegu torakochirurgicznego. Dolegliwości bólowe związane ze stłuczeniami utrzymywały się przez okres około 4 tygodni, co wiązało się z przyjmowaniem leków tj. D., K. i A.. U G. S. nie doszło do wystąpienia trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze zdarzeniem z dnia 28 lipca 2015 r.

Dokonując oceny omawianej opinii sąd uznał ją za rzetelną i fachową. Biegły w sposób wyczerpujący udzielił odpowiedzi na postawione pytania, jego argumentacja jest rzeczowa, logiczna, a tym samym przekonywająca. Autor opinii w sposób jasny i jednoznaczny wskazał, na jakiej podstawie wyciągnął konkretne wnioski. Opinia została opracowana przejrzyście, w sposób zrozumiały i pozwalający na jej weryfikację.

Obecny stan zdrowia powoda poprawił się z uwagi na upływ czasu od zdarzenia oraz zastosowane leczenie farmakologiczne. Niewątpliwie jednak doznane obrażenia skutkowały dolegliwościami natury fizycznej, bólem jak również cierpieniem psychicznym.

Przez około miesiąc czasu po wypadku G. S. wymagał pomocy osób trzecich w podstawowych czynnościach życiowych tj. mycie, ubieranie, przygotowanie posiłku. Miał trudności z chodzeniem, w tym wchodzeniem i schodzeniem ze schodów. Źle sypiał, miał bóle również w nocy. Doznane urazy barku prawego spowodowały obawy o wystąpienie negatywnych skutków w postaci uaktywnienia się guza płuca prawego.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął zatem pod uwagę wszystkie wskazane wcześniej okoliczności – wiek poszkodowanego, zakres doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, rodzaj i zakres doznanych obrażeń ciała, okres leczenia oraz następstwa zdrowotne.

Sąd zważył, iż zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta jednak nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok SN z 26.02.1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107, wyrok SN z 24.06.1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92, wyrok SN z 22.03.1978 r., IV CR 79/78, nie publ.).

W ocenie Sądu rozmiar cierpień doznanych przez poszkodowanego tak w sferze psychicznej jak i fizycznej uzasadnia przyznanie mu kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, o czym orzeczono w pkt I sentencji. Zdaniem Sądu, kwota ta nie jest nadmierna i jednocześnie jest wystarczająca do zrekompensowania krzywdy doznanej przez G. S. w następstwie wypadku z dnia 28 lipca 2015 r.

O odsetkach ustawowych orzeczono z mocy art. 481 kc w zw. z art. 817 § 1 kc, zasądzając je od dnia 05 grudnia 2015 r.

W ocenie Sądu wbrew twierdzeniom pozwanego w niniejszej sprawie brak jest podstaw do zasądzenia odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia dopiero od daty wyrokowania.

Pogląd taki oparty został na dominującej w latach 90-tych w orzecznictwie Sądu Najwyższego opinii, iż w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania (por. m.in. wyrok z dnia 4 września 1998 r., sygn. akt I CKN 361/97, Lex nr 477638), powstałej przede wszystkim na gruncie bardzo dużej wysokości odsetek ustawowych w tamtym czasie oraz ich waloryzacyjnego charakteru. Argumenty nawiązujące do waloryzacyjnej funkcji odsetek mają już jednak w zasadzie walor historyczny, wysokość odsetek ustawowych uległa bowiem znacznemu obniżeniu - w chwili obecnej pełnią one swoją tradycyjną, odszkodowawczą, funkcję. Dlatego też w aktualnym orzecznictwie dominuje pogląd, że poszkodowany może domagać się zasądzenia zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia wezwania do zapłaty (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2009 r., sygn. akt V CSK 370/08, LEX nr 584212, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 czerwca 2015 r., I ACa 522/15, LEX nr 1785286). Odsetki są świadczeniem bezterminowym, zaś przekształcają się w świadczenie terminowe w wyniku wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia.

Znaczenie wezwania wierzyciela z art. 455 k.c. polega na tym, że z jego chwilą na dłużniku zaczyna ciążyć obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia i że nie spełniając go, popada w opóźnienie, a to uprawnia wierzyciela do żądania odsetek za czas opóźnienia ( art. 481 § 1 k.c.). Dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 13 października 1993 r., I CRN 121/94, OSNC 1995/1/21, 22 października 2003 r., II CK 146/02, 13 marca 2013 r., IV CSK 512/12). Uzupełnieniem regulacji kodeksowej jest art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. z 2013 r., Nr 392 ze zm.), który reguluje termin spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela i zgodnie z powołanym przepisem zasadą jest, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, przy czym zgodnie z orzecznictwem, ciążący na zakładzie ubezpieczeń obowiązek terminowego świadczenia zależy od spełnienia dodatkowych przesłanek dotyczących współdziałania poszkodowanego, w tym zwłaszcza zgłoszenia roszczenia, oraz obiektywnych możliwości ustalenia okoliczności koniecznych do ustalenia odszkodowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98, OSNC 2000, Nr 2, poz. 31). Zasądzanie odsetek od daty wyrokowania prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i stanowiło nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go do jak najdłuższego zwlekania z zapłatą należnego od niego świadczenia pieniężnego, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, Nr 9, poz. 158, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 października 2013 r., I ACa 422/13). Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela zaprezentowane wyżej stanowisko.

Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 k.c. możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2016 r., VI ACa 566/15, LEX nr 2073849, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 kwietnia 2016 r., I ACa 1098/15, LEX nr 2079210).

W wyroku z dnia 18 lutego 2011 r. (I CSK 243/10, LEX nr 848109) Sąd Najwyższy, podsumowując dotychczasowe stanowisko judykatury, uznał, iż „wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę, a tym samym i początkowy termin naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie należnego zadośćuczynienia, może się różnie kształtować w zależności od okoliczności sprawy. Terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę, może być więc, w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o zadośćuczynieniu, jak i dzień tego wyrokowania.” Sąd Najwyższy wskazał, że „wysokość krzywdy - tak jak i szkody majątkowej - może się zmieniać w czasie, różna zatem w miarę upływu czasu może być też wysokość należnego zadośćuczynienia. W rezultacie początek opóźnienia w jego zapłacie może się łączyć z różnymi datami. Jeżeli więc powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być, w świetle powyższych uwag, zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Jeżeli natomiast sąd ustali, że zadośćuczynienie w rozmiarze odpowiadającym sumie dochodzonej przez powoda należy się dopiero od dnia wyrokowania, odsetki od zasądzonego w takim przypadku zadośćuczynienia mogą się należeć dopiero od dnia wyrokowania.”

Roszczenie o zadośćuczynienie dochodzone w niniejszej sprawie zostało zgłoszone już w postępowaniu likwidacyjnym. Decyzją z dnia 25 sierpnia 2015 r. w następstwie zgłoszonego roszczenia ubezpieczyciel odmówił przyznania powodowi zadośćuczynienia i podtrzymał swoje stanowisko po wniesieniu przez powoda odwołania z dnia 18 września 2015 r. od tej decyzji. Leczenie powoda – jak wynika z zaświadczenia lekarskiego z dnia 30 sierpnia 2015 r. (k. 13) – zostało zakończone w dniu 30 sierpnia 2015 r. i okoliczność ta została wskazana w odwołaniu z dnia 18.09.2015 r. Dochodzona przez powoda w postępowaniu przed sądem kwota 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia niewątpliwie była odpowiednim w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynieniem, zważywszy na znane na datę wniesienia odwołania z dnia 18.09.2015 r. skutki wypadku dla zdrowia powoda. Dlatego w niniejszej sprawie odsetki od kwoty 5.000 zł winny być zasądzone od dnia następnego po upływie terminu zakreślonego w wezwaniu do zapłaty z dnia 23 listopada 2015 r., tj. od dnia 05 grudnia 2015 r.

Jednocześnie ze względu na zmianę brzmienia przepisu art. 481 § 2 k.c., wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2016 roku ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, zgodnie przepisem art. 481 § 2 k.c. w poprzednio obowiązującym kształcie, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty).

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 98 kpc, mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty poniesione przez powoda składała się kwota 250 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 1.200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. Nr 1804 ze zm.), kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wydatkowana zaliczka w kwocie 396,34 zł, tj. łącznie 1.863,34 zł .

Zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną, zaś na podstawie art. 84 tej ustawy sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi (ust. 1); przepisy art. 80-82 stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki (ust. 2).

Na podstawie powyższych przepisów Sąd nakazał zwrócić powodowi kwotę 103,66 zł , tj. różnicę między uiszczoną kwotą zaliczki (500,00 zł – k. 27) a kwotą wydatkowaną na kserokopię dokumentacji medycznej oraz wynagrodzenie biegłego za sporządzenie opinii (łącznie 396,34 zł).