Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 lipca 2013r. M. O. wniosła o zasądzenie od A. A. z siedzibą w N. Francja działającą przez (...) SA Oddział w Polsce kwoty 5.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2012r. Ponadto, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Na dochodzą pozwem kwotę złożyło się 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 1.100 zł tytułem odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 stycznia 2014r. pozwany nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W piśmie procesowym z dnia 1 czerwca 2015r. powódka zmodyfikowała żądania pozwu w zakresie odszkodowania wnosząc o zasądzenie kwoty 1.505 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 listopada 2012r. do dnia zapłaty.

W piśmie procesowym z dnia 21 października 2015r. powódka wniosła dodatkowo o zasądzenie kwoty 420 zł. tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich wraz z odsetkami od dnia doręczenia pisma do dnia zapłaty. Ponadto, powódka wniosła o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 11.000 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2012r. do dnia zapłaty.

Na rozprawie w dniu 14 września 2016r. pozwany nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 28 września 2016r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powódki kwotę 11.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 października 2012r. do dnia zapłaty, kwotę 1505 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 listopada 2012r. do dnia zapłaty, kwotę 420 zł wraz z ustawowymi odsetkami i za opóźnienie od dnia 14 września 2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1472 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygniecie oparte zostało na następujących ustaleniach stanu faktycznego:

W dniu 5 grudnia 2011r. powódka doznała obrażeń ciała w wyniku kolizji drogowej, której sprawca miał zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wynikłe z ich ruchu. W dniu 17 września 2012r. powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. Pozwany otrzymał to pismo w dniu 1 października 2012r. Decyzją z dnia 22 października 2012r. pozwany przyznał na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 4.000 zł.

W opinii biegłego psychiatry w wyniku zdarzenia powódka doznała stresogennych zaburzeń adaptacyjnych i cerebrastenii pourazowej skutkujących 7 % długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Zaburzenia te stanowiły podstawę do podjęcia leczenia. Koszt leczenia to 70 zł. miesięcznie (zakup leków).

W opinii biegłego ortopedy w wyniku zdarzenia powódka doznała naciągnięcia kręgosłupa szyjnego. Uszczerbek na zdrowiu wyniósł 0 %. Zakres cierpień fizycznych i psychicznych był nieznaczny. Powódka przez okres trzech tygodni po wypadku musiała przyjmować leki przeciwbólowe. Powódka wymagała pomocy osób trzecich przez okres trzech tygodni w wymiarze dwóch godzin dziennie. Przez okres trzech tygodni po wypadku powódka musiała wydawać na leki przeciwbólowe 40 zł. miesięcznie. Przez kolejne dwa miesiące koszt ich zakupu wyrażał się kwotą 10 zł. miesięcznie. Uzasadnione było korzystanie przez powódkę z zabiegów rehabilitacyjnych w prywatnych placówkach służby zdrowia.

W opinii biegłego neurologa w wyniku zdarzenia powódka doznała powierzchownego urazu głowy oraz urazu kręgosłupa szyjnego typu smagnięcia biczem . Uszczerbek na zdrowiu wynosi 0 %. Powódka wymagała pomocy osób trzecich przez okres do miesiąca w wymiarze do dwóch godzin dziennie.

Powódka wydatkowała kwotę 335 zł. na badania i wizyty lekarskie, 60 zł. na badanie RTG oraz 680 zł. na świadczenia rehabilitacyjne. Powódka nabywała leki zalecane przez psychiatrę oraz leki przeciwbólowe. Po wypadku korzystała z pomocy osób trzecich – rodziny i przyjaciół.

Przy takich ustaleniach stanu faktycznego Sąd I instancji wywiódł, że podstawą odpowiedzialności pozwanego jest przepis art. 822 § 1 k.c. W toku postepowania poza sporem pozostawała kwestia odpowiedzialności za szkodę.

W ocenie Sadu I instancji adekwatną kwotą zadośćuczynienia ( art. 445 k.c.) była kwota 15.000 zł. Mając na względzie fakt, że pozwany wypłacił na rzecz powódki kwotę 4.000 zł, Sąd I instancji zasądził na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 11.000 zł.

Zdaniem Sądu I instancji żądanie zasądzenia kosztów leczenia znajdowało uzasadnienie w art. 444 par. 1 k.c. Dochodzona przez powódkę kwota 1.505 zł znajduje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności zeznaniach powódki i opinii biegłego. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę złożyły się wydatki w postaci: 335 zł wizyty i badania lekarskie; RTG 60 zł, rehabilitacji 680 zł. zakup leków przeciwbólowych 60 zł, zakup leków psychotropowych 350 zł (5 miesięcy x 70 zł).

Zdaniem Sądu I instancji w pełni uzasadnione było także żądanie powódki zasądzenia kwoty 420 zł z tytułu kosztów opieki odrób trzecich. Przyjęta przez powódkę kwota 10 zł za godzinę nie przenosi stosowanych w okresie zdarzenia stawek godzinowych (...) i PCK. Jak wynika z ze zgromadzonego materiału dowodowego powódka wymagała pomocy w wymiarze dwóch godzin dziennie przez trzy tygodnie, co wyraża się kwotą 420 zł (21 dni x 2 godziny x 10 zł).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana części tj.:

1.odnośnie pkt 1 wyroku :

- podpunkt a w całości tj. w zakresie kwoty 11.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 października 2012r. do dnia zapłaty

- podpunkt b w części zasądzającej od pozwanej na rzecz powódki obowiązek zapłaty powyżej kwoty 1075 zł tj., co do kwoty 430 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 listopada 2012r. do dnia zapłaty.

- podpunkt c w całości tj. w zakresie kwoty 420 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14września 2016 do dnia zapłaty.

2. Skarżący zakwestionował także rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

I. naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez:

1. naruszenie art. 217 k.p.c. W zw. z art. 227 k.p.c. I art. 278 § 1 k.p.c. oraz art. 286 k.p.c. poprzez:

- oddalenie wniosku dowodowego pozwanego zawartego w piśmie procesowym z dnia 28 grudnia 2015r. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sadowego z zakresu psychiatrii,

- oddalenie wniosku zawartego w piśmie z dnia 28 grudnia 2015r. o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego J. K. (1) po uzyskaniu przez sad od Niepublicznego Załaduj (...) pełnej dokumentacji dotyczącej leczenia powódki;

2. naruszenie art. 217 § 2 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku pozwanej o zwrócenie się do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) i zobowiązanie do złożenia do akt pełnej dokumentacji medycznej powódki;

3.naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewłaściwa ocenę wiarygodności i mocy zebranych w sprawie dowodów oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny tychże dowodów poprzez zaniechanie przez sąd wszechstronnego rozważenia zebranego spawie materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, ze dochodzone przez powódkę roszczenia jest adekwatne do stopnia powstałych krzywd w związku z wypadkiem z dnia 5 grudnia 2011r., w sytuacji, w której zarówno ustalona przez sąd powstała krzywda jak i zasądzona kwota są rażąco wygórowane;

4.naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez:

- brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, co skutkowało pominięciem przez sad, iż biegli sądowi orzekli, że powódka cierpi na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, które postały przed wypadkiem, zaś skutki wypadku z dnia 5 grudnia 2011r „nałożyły się „ na istniejące już zmiany,

- brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i wybiórczej oceny zebranych w sprawie opinii biegłych, co skutkowało przyjęciem, że powódka w wyniku wypadku oprócz obrażen”smagniecia biczem” kręgosłupa doznała wstrząśnienia mózgu,

- przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, oparciu rozważań na kwestionowanej opinii biegłego z zakresu psychiatrii;

5. naruszenie art., 233 § 1 k.p.c. W zw. art. 6 k.c. poprzez:

- przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wyprowadzenie z materiału dowodowego błędnych wniosków, że powódka zmuszona była do korzystania z pomocy osób trzecich przez okres trzech tygodni, w sytuacji, w której powódka nie wykazała faktycznie w żaden sposób, że faktycznie korzystała z pomocy osób trzecich,

- przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wyprowadzenie błędnych wniosków, że powódka poniosła koszty w wysokości 60 zł za lekarstwa przeciwbólowe oraz koszty w wysokości 350 zł za leki psychotropowe, w sytuacji, w której powódka nie wykazała, że koszty te faktycznie poniosła, nie przedstawiał rachunków i faktur, zaś swoje powództwo w tym zakresie rozszerzyła po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych;

II. naruszenie prawa materialnego poprzez:

1.naruszenie art. 445 § 1 k.c. tj. uznanie, że łączna kwota 15.000 zł zadośćuczynienia ( 4.000 zł wypłacono w toku postępowania likwidacyjnego), jest kwotą „ odpowiednią” w rozumieniu tej normy, podczas gdy zasądzona kwota jest rażąco wygórowana w okolicznościach niniejszej sprawy;

2.naruszenie art. 361 § 1 k.c. w zw. z art.6 k.c. poprzez przyjęcie, że w wyniku zdarzenia z dnia 5 grudnia 2011r. powódka doznała deklarowane dolegliwości na tle psychicznym, w związku, z którymi podjęła leczenie psychiatryczne oraz zażywała leki psychotropowe, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy był niewystarczający do postawienia takiej tezy;

3.naruszenie art. 444 § 1 k.c. w zw. art. 361 § 1 k.c., polegający na uznaniu przez sąd, że powódce należne jest odszkodowanie za koszty opieki osób trzecich w wysokości 420 zł, koszty zakupu leków przeciwbólowych w wysokości 60 zł oraz koszty zakupu leków psychotropowych w wysokości 350zł oraz, że wydatki te pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 5 grudnia 2011r., podczas gdy nie zostało to w żaden sposób wykazane przez stronę powodową;

4.naruszenie art., 6 k.c. poprzez uznanie, że roszczenie powódki zostało udowodnione, podczas gdy z zebranego sprawie materiału dowodowego nie było ku temu podstaw.

W konkluzji skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu psychiatrii oraz zwrócenie się do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) o nadesłanie pełnej dokumentacji medycznej leczenia powódki.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w tej części oraz orzeczenie o kosztach sądowych za pierwszą i druga instancję.

Ewentualnie, skarżący niósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazane sprawy Sadowi I Instancji do ponownego rozpoznania – przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego.

Pełnomocnik powódki wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, ocenionym bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, wyznaczonej dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z dokumentacji medycznej Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) w Ł. (dokumentacja –k. 183). Załączona dokumentacja obrazuje przebieg leczenia powódki w okresie od dnia 26 kwietnia 2012r. do dnia 7 marca 2013r. Po załączeniu dokumentacji Sąd Okręgowy dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego specjalisty psychiatry J. K. (1), który po analizie załączonej dokumentacji lekarskiej wydał opinię, w której podtrzymał dotychczasowe wnioski.

Istnieje związek przyczynowy między stwierdzonymi u powódki zaburzeniami, a wypadkiem z dnia 5 grudnia 2011r. ( rozpoznanie pourazowy zespól (...).0, stan po wstrząśnieniu mózgu, zaburzenia lękowe F.41.0). Zlecone leki były adekwatne do postawionej diagnozy ( środy no tropowe, przeciw lękowe, przeciwdepresyjne, uspokajacie).Podczas ostatniej zapisanej w historii choroby wizyty ( 7 marca 2013r.) odnotowano m.in. gorsze samopoczucie, okresowe bóle głowy, powódka nadal nie prowadziła samodzielnie samochodu. Zlecono seronil ( opinia uzupełniająca prof. Dr hańb. med.J. K. – k. 189- 190).

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego w Łodzi, brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że Sąd I instancji dokonał ustalenia stanu faktycznego w zakresie rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych w sposób błędny i sprzeczny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Zdaniem Sądu Okręgowego, brak było podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego specjalisty psychiatry. Opinie złożone przez prof. dr hab.n.med. J. K. (1) są spójne i logiczne. Biegły w sposób jasny i zrozumiały wyjaśnił podstawy sformułowanych przez siebie wniosków. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sąd Okręgowego, strona pozwana nie przedstawiła argumentów, które mogłyby przemawiać za dopuszczeniem dowodu z opinii innego biegłego specjalisty psychiatry.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo ustali zakres cierpień fizycznych psychicznych powódki, jaki powstał w związku z urazem.

Przepis art. 445 k.c. Stanowi, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Sąd zawsze jest zobligowany badać okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 R., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy, co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna, zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych, subiektywnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności, zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie (por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r.; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08). W wyroku z dnia 28 czerwca 2005 roku (I CK 7/05, pub. LEX nr 153254), Sąd Najwyższy wskazał, iż „na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nieznajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Wysokość zadośćuczynienia musi, zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości.

Zdaniem Sądu Okręgowego, biorąc pod uwagę zakres cierpień fizycznych i psychicznych powódki, w szczególności to, że w wyniki wypadku powódka doznała obrażeń kręgosłupa szyjnego tzw. ”smagnięcia biczem” oraz wstrząśnienia mózgu, jak również obrażeń psychicznych skutkujących 7 % długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu, co powodowało konieczność przyjmowania przez powódkę leków przeciwbólowych, poddaniu się zabiegom rehabilitacyjnym, czy wreszcie konieczność korzystania z pomocy osób trzecich, zadośćuczynienie w łącznej wykocie 15.000 zł było w pełni uzasadnione. Zasądzona kwota 11.000 zł ( ponad kwotę 4000 zł wypłaconą przez ubezpieczyciela) była zadośćuczynieniem „odpowiednim „ w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego w zakresie art.444 § 1 k.c.

Jak wynika z zebranego sprawie materiału dowodowego dochodzona przez powoda kwota 1.505 zł. z tytułu kosztów leczenia, rehabilitacji i zakupu leków Znajdowała oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności zeznaniach powódki i opinii biegłego. Należy również podkreślić, że bez znaczenia jest fakt, że powódka korzystała z prywatnej służby zdrowia. Nadto, biegły ortopeda wyraźnie wskazał, że wydatki te były uzasadnione. Na zasądzoną kwotę 1.505 zł. złożyły się wydatki w postaci 335 zł wizyty i badania lekarskie; RTG 60 zł., rehabilitacji 680 zł. Zakup leków przeciwbólowych 60 zł., zakup leków psychotropowych 350 zł. (5 miesięcy x 70 zł). Wydatki w zakresie kosztów poniesionych na wizyty lekarskie i koszty rehabilitacji zostały udokumentowany fakturami i paragonem fiskalnym( -k. 86-89).Konieczność zażywania przez powódkę leków została udowodniona poprzez opinie biegłego. Wysokość kosztów zwianych z zakupem leków zostało udowodnione zeznaniami powódki.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do twierdzenia, ze koszty związane z leczeniem nie zostały przez powódkę udowodnione tak, co do zasady jak i co do wysokości.

Odnosząc się do żądania zapłaty odszkodowania z tytułu kosztów opieki osób trzecich należy wskazać, że znajdowało ono uzasadnienie w treści art. 444 par. 1 k.c. Dochodzona przez powoda kwota 420 zł. znajdowała oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności zeznaniach powódki i opinii biegłego. Przyjęta przez powódkę kwota 10 zł. Za godzinę nie przenosi stosowanych w okresie zdarzenia stawek godzinowych (...) i PCK. Jak wynika z ze zgromadzonego materiału dowodowego powódka wymagała pomocy w wymiarze dwóch godzin dziennie przez trzy tygodnie, co wyraża się kwotą 420 zł (21 dni x 2 godziny x 10 zł.).Jeżeli w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia poszkodowanemu potrzebna jest opieka (stała, tymczasowa) odszkodowanie obejmuje także koszty tej opieki. Nie jest konieczne, aby poszkodowany rzeczywiście opłacił koszty takiej opieki, bowiem stanowią one element należnego mu odszkodowania nawet wtedy, jeśli opieka była sprawowana przez członków rodziny poszkodowanego nieodpłatnie (tak SN m.in. w wyroku z 4.03.1969 r., I PR 28/69,OSNCPiUS 1969, Nr 12, poz.229,w wyroku z 4.10.1973 r., II CR 365/73, Osnuciu 1974, Nr 9, poz.147). Szkodą jest już, bowiem konieczność zapewnienia opieki, natomiast zapewnienie sobie przez poszkodowanego taniej lub nawet nieodpłatnej opieki nie zmniejsza szkody. Zaprezentowane stanowisko jest zgodne z ogólnymi zasadami szacowania odszkodowania i naprawienia szkody – samodzielne usunięcie skutków zdarzenia szkodzącego przez poszkodowanego nie zmniejsza należnego poszkodowanemu odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. Oddalił apelacje, jako bezzasadną.

O kosztach poste powiań apelacyjnego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 5 w zw. z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. poz. 1800).