Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Aleksandra Smyk

Protokolant Karolina Kowalczyk

w obecności oskarżyciela – nie stawił się, zawiadomiony wokandą

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 października 2017 roku oraz 22 listopada 2017 roku

sprawy W. P.

urodzonego (...) w W.

syna F. i S. z domu B.

obwinionego o to, że:

w dniu 29 sierpnia 2016 r. około godz. 7.28 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym na ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. b Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki M. nr rej. (...) przy cofaniu nie zachował szczególnej ostrożności i nie upewnił się czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda samochód marki F. nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim uszkadzając go,

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 128 ze zmianami).

I. Obwinionego W. P. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych.

II. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1365,64 zł (jeden tysiąc trzysta sześćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt XI W 2955/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 sierpnia 2016 roku przy ul. (...) w W. na miejscu parkingowym przed przychodnią lekarską stał zaparkowany lekko ukośnie do jezdni pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...). Około godz. 7:28, kierujący ww. pojazdem, W. P. wyjeżdżając z miejsca parkingowego, celem włączenia się do ruchu, rozpoczął manewr cofania pojazdu. Przejechał przez dwa pasy ruchu jezdni ulicy (...) i w końcowej fazie manewru cofania uderzył w zaparkowany równolegle do jezdni po drugiej stronie ulicy pojazd marki F. o numerze rejestracyjnym (...). Do kontaktu pomiędzy pojazdami doszło lewym tylnym narożem samochodu M. i lewym przednim narożnikiem samochodu F.. Zdarzenie to widzieli właściciel pojazdu marki F. R. Ł. i K. W. stojący w niedalekiej odległości na chodniku, W. R. patrzący przez okna przychodni i idący chodnikiem do przychodni (...). R. Ł. próbował zatrzymać kierującego pojazdem M., który jednak nie zareagował i odjechał z miejsca zdarzenia w kierunku Alei (...). W wyniku tego zdarzenia w samochodzie F. doszło do uszkodzenia przedniego zderzaka po lewej stronie, tj. lewego naroża w postaci delikatnego przytarcia powłoki lakierniczej i pęknięcie lakieru nad listwą o długości 3 centymetrów. W pojeździe marki M. doszło do niewielkich otarć jego tylnej części po lewej stronie, tj. lewego narożnika.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie:

- zeznań świadka R. Ł. (k. 81-81v.),

- zeznań świadka K. W. (k. 81v.-82, 16) ,

- zeznań świadka W. R. (k. 82-82v.),

- zeznań świadka W. M. (k. 82v., 40-41),

- pisemnej opinii biegłego (k. 89-110)

oraz innych dowodów zawnioskowanych wnioskiem o ukaranie do przeprowadzenia na rozprawie.

Obwiniony W. P. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że nie mogło dojść do jakiegokolwiek zderzenia z pojazdem marki F., gdyż na jego pojeździe nie znajdował się żaden ślad, nawet najmniejsze zarysowanie. Obwiniony sugerował, że mogło dojść do „ustawki” skutkującej przypisaniem mu odpowiedzialności za uszkodzenie samochodu pokrzywdzonego. Ponadto odniósł się do zeznań jednego ze świadków, który miał widzieć całe zdarzenie z okna znajdującego się w korytarzu przychodni. W ocenie obwinionego świadek ten nie mógł jednak tego widzieć z wskazanego miejsca, gdyż okno wychodzi na budynek sąsiedni. Obwiniony twierdził również, że nie mógł cofać swoim pojazdem wyjeżdżając z przedmiotowego miejsca parkingowego. Miał takie ustawienie, że wyjeżdżał do przodu. Wskazał również, że nie widział żadnego pojazdu marki F. i nie musiał swoim pojazdem manewrować, żeby włączyć się do ruchu. Obwiniony sporządził również szkic, zgodnie z którym jego pojazd zaparkowany był równolegle do jezdni (k. 79).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego tylko w tej części, w której potwierdził, iż dnia 29 sierpnia 2016 roku około godziny 07:28 kierował pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) przy ul. (...) w W., albowiem znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie, korespondując z zeznaniami świadków R. Ł., K. W., W. R. oraz W. M.. W pozostałym zakresie nie zasługują one na uwzględnienie, albowiem nie znajdują potwierdzenia w uznanym za wiarygodny materiale dowodowym zebranym w sprawie. W ocenie sądu wyjaśnienia obwinionego stanowiły jedynie przyjętą przez niego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za dokonany czyn zabroniony. Podkreślenia wymaga, że wyjaśnienia obwinionego nie znalazły potwierdzenia w dowodach z zeznań świadków oraz w opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, który to dowód został przeprowadzony na wniosek obwinionego i który miały potwierdzać jego wersję.

Na podstawie postępowania dowodowego przeprowadzonego w toku przewodu sądowego oraz po dokonaniu jego analizy wina obwinionego oraz okoliczności popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu nie budzą wątpliwości.

Bezspornym jest, iż w dniu 29 sierpnia 2016 roku około godziny 7:28 w W. na drodze publicznej na ul. (...), obwiniony kierował pojazdem marki M. o nr rej. (...). Wynika to z wyjaśnień obwinionego, albowiem okoliczności tej obwiniony w żaden sposób nie kwestionował (k. 80v.-81), a ponadto znajduje ona potwierdzenie w zeznaniach świadków R. Ł. (k. 11, 81 – 81v), K. W. (k. 16, 81v-82), W. R. (k. 82-82v) oraz W. M. (k. 40-41). Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało także, iż bezspornym jest, że obwiniony opuszczając miejsce parkingowe, wycofał pojazd marki M., przejechał przez dwa pasy ruchu, a w końcowej fazie tego manewru uderzył w pojazd marki F., znajdujący się na skrajnym miejscu parkingowym po drugiej stronie ulicy. Wynika to z zeznań wymienionych świadków jak również opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, techniki samochodem i rekonstrukcji wypadków drogowych J. K..

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom świadków R. Ł., K. W., W. R. oraz W. M.. Zeznania świadków są spójne, logiczne i konsekwentne, uzupełniają się wzajemnie, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie. W pełni korelują z opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych J. K.. Ponadto są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia. Świadkowie w sposób jednolity i przejrzysty przedstawili przebieg zderzenia wskazując, że obwiniony, opuszczając miejsce parkingowe, wycofywał pojazdem marki M. przez dwa pasy ruchu, a w końcowej fazie manewru cofania uderzył w pojazd marki F. znajdujący się po drugiej stronie ulicy i zaparkowany równolegle do jezdni. Obwiniony co prawda w swoich wyjaśnieniach sugerował, że zdarzenie będące przedmiotem rozpoznania mogło być tzw. „ustawką” i kwestionował zeznania świadków. W ocenie sądu jest to jedynie subiektywna ocena, do jakiej obwiniony miał prawo. Zdaniem sądu, jak wskazano powyżej zeznania świadków są w pełni wiarygodne, nie dostrzeżono jakichkolwiek okoliczności, które pozwoliłyby na nieuwzględnienie tychże zeznań, składanych w sposób swobodny i niezależny. O ile, rzeczywiście, świadkowie znają się, o tyle nie są w jakikolwiek sposób od siebie zależni, nie łączą ich żadne relacje, które mogłyby wpłynąć na ich bezstronność. W przekonaniu sądu świadkowie całkowicie obiektywnie przedstawili wszystkie znane im okoliczności zdarzenia, które widzieli, wobec czego twierdzenie obwinionego co do „ustawki” w żaden sposób nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd w pełni dał wiarę także opinii biegłego J. K.. Opinia została wydana na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy, oględzin pojazdu M., oględzin miejsca zdarzenia oraz fotografii miejsca zdarzenia znajdujących się na portalach internetowych. Została sporządzona przez biegłego przy Sądzie Okręgowym w Warszawie – osobę kompetentną i całkowicie obcą dla stron oraz niezainteresowaną w rozstrzygnięciu sprawy. W ocenie sądu opinia jest rzeczowa, jasna i pełna. Pozbawiona jest sprzeczności wewnętrznych, nie jest sprzeczna z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a wnioski z niej płynące – oparte na fachowej wiedzy i doświadczeniu – w pełni logiczne.

Z opinii tej – sporządzonej po przeprowadzonej analizie charakteru, rozmiaru i umiejscowienia zidentyfikowanych uszkodzeń oraz dokonaniu oględzin miejsca zdarzenia – w sposób jednoznaczny wynika, że przedstawiony przez obwinionego sposób zaparkowania przez niego pojazdu nie był możliwy, gdyż na odcinku przyległym do posesji na ul. (...) miejsca postojowe umożliwiają parkowanie wyłącznie skośne lub ewentualnie prostopadłe do osi ulicy. Obwiniony zmuszony był więc wyjeżdżając z tego miejsca wykonać manewr cofania. Przedmiotowa kolizja wystąpiła w końcowej fazie manewru cofania, co w zestawieniu z niską dynamiką wykonywania wspomnianego manewru, implikowało małą prędkość kolizyjną samochodu M.. W związku z powyższym zatrzymanie samochodu M. nie było intensywne i mogło zostać zinterpretowane przez kierującego jako oparcie koła tylnego o krawężnik. Biegły stwierdził również korelację fizyczną uszkodzeń obu pojazdów. Wskazał, że w szczególności ślady występujące po lewej stronie tylnej części samochodu M. mogły wywołać uszkodzenie samochodu F. w postaci delikatnego przytarcia powłoki lakierniczej i pęknięcie lakieru nad listwą o długości 3 centymetrów. Uszkodzenia te miały charakter śladowy. Należy jednak podkreślić, iż biegły przeprowadzając oględziny samochodu M. po ponad roku od badanego zdarzenia był w stanie dostrzec trudno dostrzegalne ślady kontaktu z pojazdem F. (czego co prawda nie dostrzeżono po 8 miesiącach od zdarzenia, jednakże oględziny pojazdu dokonane były wówczas przez funkcjonariusza Policji nie będącego biegłym). Podkreślenia również wymaga to, że w części przypadków tego typu naniesienia możliwe są do stosunkowo łatwego usunięcia podczas typowych zabiegów kosmetycznych, takich jak mycie i woskowanie samochodu. Podnieść także należy, iż biegły stwierdził, że w samochodzie M. nie musiały powstać widoczne i wyraźne uszkodzenia, a mogły powstać trudno dostrzegalne ślady kontaktu. Ostatecznie z opinii biegłego w sposób jednoznaczny wynika, że przedmiotowe zdarzenie było wynikiem niezamierzonego błędu techniki jazdy obwinionego, którego mógł nie odczuć i dostrzec.

Zachowanie obwinionego W. P. polegające na tym, że w dniu 29 sierpnia 2016 r. około godz. 7:28 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym na ul. (...), kierując samochodem marki M. nr rej. (...), przy cofaniu nie zachował szczególnej ostrożności i nie upewnił się czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda samochód marki F. nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim uszkadzając go, w pełni wyczerpuje dyspozycję art. 97 kw. Przepis kodeksu wykroczeń penalizuje zachowanie polegające na wykroczeniu przeciwko innym niż wymienione w kodeksie wykroczeń przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na podstawie tejże ustawy, a więc ma charakter blankietowy. Obwiniony swoim zachowaniem naruszył dyspozycję przepisu z art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z tym przepisem kierujący pojazdem obowiązany jest przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, zaś w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby. Nadmienić należy, iż szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie W wypadkach gdy przepisy wymagają zachowania szczególnej ostrożności, uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze powinna zwiększyć uwagę i tak postępować, by móc szybko zareagować na zmieniające się warunki i sytuacje na drodze. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że obwiniony nie upewnił się w sposób dostateczny, że za jego pojazdem znajduje się przeszkoda w postaci innego samochodu i tym samym dopuścił się popełnienia wykroczenia z art. 97 kw.

Przy wymiarze kary sąd uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu, który uznał za nieznaczny, miał także na uwadze cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego. Uwzględnił również stopień winy, pobudki działania, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie się po jego popełnieniu. W. P. otrzymuje emeryturę w wysokości 3.000 zł miesięcznie, jest właścicielem mieszkania o powierzchni ok. 60 m ² oraz pojazdu marki M. wyprodukowanego w 2011 roku o wartości ok. 80.000 zł (k. 80), nie był uprzednio karany za przestępstwa (k. 75) oraz za wykroczenia (k. 74). Mając zatem na uwadze charakter i okoliczności czynu, stopień naruszenia przepisów ruchu drogowego, jak również warunki osobiste sprawcy zdaniem sądu kara grzywny w wysokości 300 złotych orzeczona na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw będzie odpowiednią sankcją karną za czyn przez obwinionego popełniony oraz sprawi, iż będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego i więcej wykroczeń nie popełni. Orzeczona kara będzie sprawiedliwa w odbiorze społecznym i odniesie pożądane skutki w zakresie prewencji ogólnej, a także spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do obwinionego osiągnąć.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 118§1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw i określono ich wysokość na kwotę 1365,64 zł, na którą składają się:

- zryczałtowane wydatki zgodnie z §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., Nr 118, poz. 1269) w wysokości 100 złotych,

- opłata na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 j.t. ze zmianami) w wysokości 30 złotych,

- koszty opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego w wysokości 1235,64 złotych.