Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy w K.

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2018 r.

sprawy M. Ł.

przeciwko Izbie Administracji Skarbowej w O.

o ustalenie istnienia stosunku pracy i przywrócenie do pracy

I.  powództwo oddala;

II.  nie obciąża powoda kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Powód M. Ł. wniósł pozew przeciwko Izbie Administracyjno -Skarbowej w O. o ustalenie istnienia stosunku pracy od 1 września 2017r. i przywrócenie do pracy.

W uzasadnieniu pozwu podał, że był zatrudniony u pozwanej od 1 czerwca 1989r. W związku z wejściem w życie ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej pozwany zobowiązany był do złożenia, zgodnie z treścią art. 165 ust.1 ustawy, propozycji służby. W ocenie powoda niezłożenie propozycji służby narusza przepis art. 165 ust. 7 cyt. ustawy, a zwolnienie powoda jest decyzją dla powoda krzywdzącą, naruszającą zasady współżycia społecznego, gdyż powód nie zna kryteriów, którymi pozwany kierował nie przedstawiając mu propozycji służby. Ponadto zwolnienie powoda z pracy w takim trybie jest niezgodne z art. 32 ust.1 Konstytucji RP – zasadą równości, nieprzedstawienie propozycji pracy jest oznaką dyskryminacji.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zarzucił, że na podstawie art.170 ust.1 pkt.1 ustawy wprowadzającej KAS pozwana nie złożyła powodowi propozycji zatrudnienia w służbie czynnej, co skutkowało wygaśnięciem stosunku zatrudnienia z dniem 31 sierpnia 2017r. Pozwana podniosła, że ustawodawca pozostawił dyrektorom (...) autonomiczne prawo wyboru do złożenia propozycji dalszego zatrudnienia. Pozwana podniosła, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 lipca 2011r. uznał, że swoboda złożenia przez pracodawcę propozycji nowych warunków pracy lub płacy nie narusza przepisu art. 32 ust.1 Konstytucji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 1 czerwca 1989r. (d. akta osobowe powoda).

Z dniem 1 marca 2017r. weszła wżycie ustawa z dnia 16 listopada 2016r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. poz.1947). Zgodnie z treścią ar. 165 ust.1 ustawy pracownicy zatrudnieni w izbach skarbowych, z zastrzeżeniem art.170, stali się pracownikami zatrudnionymi w izbach administracji skarbowej. Zgodnie z ust. 7 art. 165 ustawy dyrektor izby administracji skarbowej składa pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do 31 maja 2017r., pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia, albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce pracy. W związku z wejściem w życie ustawy o KAS Szef Krajowej Administracji Skarbowej zalecił, aby propozycje pracy bądź służby opierały się na przepisach prawa, były sprawiedliwe i transparentne. Zalecił również powołanie w tym zakresie zespołów, w skład których powinien wchodzić przedstawiciel związków zawodowych ( d. pismo Szefa KAS z 24 lutego 2017r. k.10-12).

Powód do dnia 31 maja 2017r. nie otrzymał propozycji dalszego zatrudnienia (bezsporne).

Pismem z dnia 31 maja 2017r. powód zwrócił się o ponowne rozpoznanie jego sprawy. Pismem z dnia 14 czerwca 2017r. powód wezwał pozwaną do przedstawienia mu propozycji pracy. Pismem z dnia 5 lipca 2017r. pozwana odmówiła, podnosząc, iż ustawa o KAS nie nakłada obowiązku przedstawienia propozycji wszystkim pracownikom (d. pismo powoda z 31 maja 2017r. , pismo powoda z 14 czerwca 2017r, odpowiedzi pozwanej z 5 lipca 2017r. k.16-18).

Pozwana nie przedstawiła propozycji dalszego zatrudnienia 9 pracownikom Urzędu Skarbowego w K. (d. wykaz pracowników k.43).

Pozwana nie prowadziła jednocześnie naboru pracowników do Urzędu Skarbowego w K. ( d. informacja pozwanego k.42).

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt osobowych powoda, dowodów przedłożonych przez strony, których autentyczności i wiarygodności strony nie kwestionowały.

W ocenie Sądu roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z treścią art.63 kp umowa o pracę wygasa w przypadkach określonych w kodeksie pracy oraz w przepisach szczególnych.

W niniejszej sprawie takim przepisem szczególnym jest ustawa z dnia 16 listopada 2016r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U z 2.12.2016r.)

Zgodnie z treścią art.165 ust.1 ustawy KAS dyrektorzy izby administracji skarbowej składają odpowiednio: pracownikom oraz funkcjonariuszom w terminie do 31 maja 2017r. pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje, przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania. Natomiast art.170 ust.1 cyt. ustawy stanowi, iż z dniem 31 sierpnia 2017r. stosunki pracy wygasają z osobami, które do 31 maja 2017r. nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby bądź też, jeżeli pracownik lub funkcjonariusz odmówił przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby.

Tak sformułowane zapisy oznaczają, że kontynuacja zatrudnienia w nowej , zreformowanej jednostce jest możliwa tylko w razie złożenia przez pracodawcę oferty i przyjęcia jej przez pracownika. Gdyby pozwana, tak jak wywodzi powód, miała obowiązek złożenia propozycji wszystkim pracownikom to niecelowym byłby zapis w art. 170 ustawy mówiący o wygaśnięciu stosunku pracy w związku z brakiem złożonej propozycji pracownikowi.

W przypadku reform administracji publicznej standardem ustawodawczym są przepisy przewidujące wygaśnięcie stosunków pracy w reformowanych jednostkach. Poczynając od reformy z 1998r. (ustawa z 13.10.1998r. – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną – Dz.U. Nr.133 poz.872 ze zm.), liczne ustawy m.in. ustawa z dnia 29.12.2005r. o przekształceniach i zmianach w podziale kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji (Dz.U.Nr 267, poz. 2258 ze zm.) przewidują możliwość wygaśnięcia stosunków pracy z uwagi na brak propozycji dalszego zatrudnienia. Przepisy te – jako szczególne i późniejsze wyłączają ochronę trwałości stosunku pracy w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Przewidziany w tych ustawach mechanizm prawny – jest uważany przez Trybunał Konstytucyjny za zgodny z Konstytucją RP, przy czym różne jej przepisy były wzorcem kontroli – art. 2, 24, 32 ust.1, 45 ust.1 , art. 65 ust. 1 i 5 ( por. wyrok z 13.03.2000r. K 1/99 OTK 2000 nr 2, poz. 59, z 21.03.2005r. P 5/04 OTK – A 2005, nr 3, poz. 26, z 12.07.2011r, K 26/09, Dz.U Nr 153 poz.911).

Jednakże Sąd Najwyższy sprzeciwia się nieograniczonej swobodzie pracodawcy co do złożenia propozycji dalszego zatrudnienia w sytuacjach wyżej wskazanych (por. wyrok SN z 4.07.2001r. I PKN 525/00 OSNP 2003/10/248, uzasadnienie uchwały SN z 24.04.2002r. III ZP 14/01, OSNP 2002/19/454, wyrok SN z 24.09.2009r. II PK 58/09, OSNP 2011/9-10/124), stojąc na stanowisku, że Sąd może dokonywać oceny czynności pracodawcy dotyczących niezaproponowania pracownikowi nowych warunków pracy w kontekście zasad współżycia społecznego, czy też w kontekście jego dyskryminacji. Sąd podziela to stanowisko. Jednakże w niniejszej sprawie powód nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność, ze niezłożenie propozycji dalszego zatrudnienia przez pozwaną narusza zasady współżycia społecznego, czy stanowi jego dyskryminację. Sam brak niezłożenia propozycji dalszego zatrudnienia nie jest dyskryminacją powoda, czy też naruszeniem zasad współżycia społecznego. Naruszenie zasad współżycia społecznego, czy też dyskryminacja pracownika musi bowiem wynikać z określonego zachowania pracodawcy. Natomiast ustawodawca w ustawie KAS pozostawił pracodawcy swobodę w możliwości złożenia bądź niezłożenia pracownikowi propozycji dalszego jego zatrudnienia. O naruszeniu zasad współżycia społecznego, czy tez dyskryminacji można mówić, gdyby powód wykazał, że niezłożenie mu propozycji zatrudnienia wynika z faktu, na przykład jego działalności związkowej, czy też jest skutkiem uprzedzeń pracodawcy, co do jego osoby, czy też, że na jego miejsce została zatrudniona nowa osoba o niższych kwalifikacjach. Powód takich i innych okoliczności w toku procesu nie podnosił.

Dlatego też reasumując Sąd na podstawie art.63 i art.170 ustawy KAS orzekł jak w pkt. I wyroku.

Sąd na podstawie art. 102 kpc nie obciążył powoda kosztami procesu uznając, że charakter sprawy, jej nietypowość uzasadniają odstąpienie od ogólnej zasady odpowiedzialności za wynik procesu wynikający z art. 98 § 1 kpc.