Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Słupsku oskarżyła W. C., syna R. i W. z d. C., ur. (...) w S. o to, ż e:

III.  w dniu 23 maja 2016 r. w S. przy ul. (...) na terenie sklepu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną kobietą, będąc uprzednio skazanym przez Sąd Rejonowy w Słupsku sygn. akt XIV K 465/15 z dnia 04.12.2015 roku m. innymi za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. na karę trzech lat pozbawienia wolności odbytej w okresie od 11 lutego 2015 roku do 04 grudnia 2015 r. dokonał pobicia M. T. (1) poprzez uderzenie i kopanie po powłokach ciała, w wyniku czego doznała ona obrażeń ciała w postaci stłuczenia nosa, w wyniku czego naraził ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku ciężkiego lub określonego w art. 157 § 1 k.k. uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w dniu 23 maja 2016 r. w S. przy ul. (...) na terenie sklepu (...) będąc uprzednio skazanym przez Sąd Rejonowy w Słupsku sygn. akt XIV K 465/15 z dnia 04.12.2015 roku m. innymi za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. na karę trzech lat pozbawienia wolności odbytej w okresie od 11 lutego 2015 roku do 04 grudnia 2015 r. groził pozbawieniem życia i zdrowia M. T. (1) przy czym wzbudził u niej uzasadnioną obawę spełnienia tych gróźb czym działał na jej szkodę,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Prokuratura Rejonowa w Słupsku oskarżyła także A. C. , córkę F. i B. z d. P., ur. (...) w S. o to, że

III.  w dniu 23 maja 2016 r. w S. przy ul. (...) na terenie sklepu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym mężczyzną, dokonała pobicia M. T. (1) poprzez uderzenie i kopanie po powłokach ciała, w wyniku czego doznała ona obrażeń ciała w postaci stłuczenia nosa, w wyniku czego naraził ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku ciężkiego lub określonego w art. 157 § 1 k.k. uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.

IV.  w dniu 23 maja 2016 r. w S. przy ul. (...) na terenie sklepu (...) groziła pozbawieniem życia i zdrowia M. T. (1) przy czym wzbudził u niej uzasadnioną obawę spełnienia tych gróźb czym działał na jej szkodę,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. C. ma 25 lat. Jest żonaty, posiada wykształcenie średnie, gastronomiczne, z zawodu jest kucharzem. Przed osadzeniem pracował w A. jako pracownik magazynowy z wynagrodzeniem 1.300 zł miesięcznie. Nie posiada majątku większej wartości.

U W. C. rozpoznano zaburzenia osobowości oraz nadużywanie alkoholu.

W czasie inkryminowanym miał zachowaną pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. (k. 109-113)

W. C. ma niepochlebną opinię w środowisku lokalnym. (k. 185)

W. C. jest osobą karaną sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 09 sierpnia 2012 roku w sprawie o sygn.. akt XIV K 430/12 W. C. skazany został za czyny z art. 286 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. Postanowieniem z dnia 08 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Słupsku zarządził do wykonania w.w. karę pozbawienia wolności.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 26 sierpnia 2015 roku w sprawie o sygn.. akt XIV K 24/15 W. C. skazany został za czyn z art. 297 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 04 grudnia 2015 roku w sprawie o sygn.. akt XIV K 465/15 W. C. skazany został za czyny z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k., z art. 281 k.k. i z art. 191 § 2 k.k. na karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono W. C. okres tymczasowego aresztowania od dnia 11 lutego 2015 roku do dnia 04 grudnia 2015 roku.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 29 sierpnia 2016 roku połączono W. C. kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądów Rejonowych w Słupsku w sprawach o sygn.. akt XIV K 430/12, XIV K 24/15 i XIV K 465/15 i wymierzono w ich miejsce karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. (k. 145)

W. C. w okresie od 11 lutego 2015 roku do dnia 04 grudnia 2015 roku był tymczasowo aresztowany do sprawy o sygn.. akt XIV K 465/15, zaś okres tymczasowego aresztowania zaliczony został W. C. na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności (k. 186v.)

W warunkach izolacji więziennej W. C. prezentuje zmienne zachowania. Stara się stwarzać pozory osoby regulaminowej i tak chce być postrzegany przez otoczenie, ale swym zachowaniem stara się zaburzyć zachowanie innych osób. W gronie odpowiednio dobranych współosadzonych funkcjonuje poprawnie, jednak z uwagi na zgłaszane uprzednio konflikty w celach mieszkalnych (postrzeganie go przez innych jako osobę trudną w relacjach, bezkrytyczną, nastawioną egoistycznie, stwarzającą problemy, zrażającą do siebie współosadzonych) w celu zapewnienia W. C. przenoszony był parokrotnie do innych cel. (k. 184-188)

A. C. ma 27 lat. Posiada wykształcenie zawodowe, w zawodzie hotelarza. Jest mężatką. Przed osadzeniem nie pracowała, korzystając z pomoc socjalnej, a także pozostając na utrzymaniu męża. Nie posiada majątku większej wartości.

A. C. nie leczyła się psychiatrycznie ani odwykowo.

A. C. jest osobą wielokrotnie karaną sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 29 stycznia 2016 roku w sprawie o sygn. akt XIV K 652/15 A. C. skazana została za czyn z art. 281 k.k. oraz za czyn z art. 190 § 1 k.k. na karę łączną roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby. Wyrok uprawomocnił się dnia 10 lutego 2016 roku. (k. 147)

Od dnia 31 sierpnia 2017 roku A. C. odbywa karę pozbawienia wolności, a jej koniec przypada na 22 października 2018 roku.

A. C. krytycznie wypowiada się na temat popełnionych czynów. W warunkach osadzenia przestrzega porządku i dyscypliny, funkcjonuje poprawnie w gronie współosadzonych. (k. 369-372)

M. T. (1) ma 39 lat. Pracuje jako kontroler biletów w autobusach Miejskiego Zakładu (...) Sp. z o.o. w S..

W przeszłości M. T. (1) zetknęła się z W. C. oraz A. C. w trakcie kontroli biletów. W. C. był co najmniej jednokrotnie ukarany mandatem za jazdę autobusem bez biletów. Kontrolę wobec niego przeprowadzał kolega M. T. (1) w czasie, gdy M. T. (1) także kontrolowała pasażerów autobusu.

W dniu 20 maja 2016 roku, około godz. 19.00, M. T. (1) robiła zakupy w sklepie (...) przy ul. (...) w S.. W tym czasie na terenie sklepu znajdowali się także A. C. i W. C..

Gdy M. T. (1) podeszła do kasy, A. C. i W. C. stali w kolejce przed nią. Dostrzegłszy M. T. (1), zaczęli oni wyzywać ją słowami wulgarnymi. W. C. skierował do M. T. (1) groźbę pobicia „za wszystkich kanarów”.

W. C. i A. C. zapłacili za swoje zakupy i wyszli na zewnątrz sklepu.

Gdy do wyjścia skierowała się także M. T. (1), zauważyła ona, że W. C. i A. C. czekają na nią w przedsionku.

M. T. (1) weszła do przedsionka, próbowała ominąć małżeństwo, a gdy W. C. znalazł się za nią, uderzył M. T. (1) ręką w okolicę lewego barku. M. T. (1) krzyknęła do niego: „kobietę bijesz?”, w odpowiedzi na co W. C. próbował uderzyć ją pięścią w głowę, jednak M. T. (1) uchyliła się przed ciosem.

A. C. skierowała do M. T. (1) groźbę pozbawienia życia i zdrowia oraz groźbę pobicia, a groźby te wzbudziły w M. T. (1) uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione.

W. C. skierował do M. T. (1) groźbę pozbawienia życia i zdrowia oraz groźbę pobicia, a groźby te wzbudziły w M. T. (1) uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione.

W pewnym momencie W. C. złapał M. T. (1) za ubranie, szarpiąc ją i uderzył ją z dość znaczną siłą z główki w nasadę nosa.

W wyniku tego zachowania M. T. (1) doznała stłuczenia nosa z krwawieniem, co naruszyło czynności narządu ciała M. T. (1) na czas poniżej 7 dni.

A. C. kopała w tym czasie kilkukrotnie M. T. (1) po nogach.

Zachowania podejmowane przez A. C. i W. C. narażały M. T. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k., tj. na powstanie obrażeń ciała naruszających czynności narządów ciała M. T. (1) na czas powyżej 7 dni.

M. T. (1) zaczęła krzyczeć, a wtedy W. C. i A. C. uciekli.

M. T. (1) bezpośrednio po zdarzeniu zawiadomiła telefonicznie policję, uzyskując informację, że w pierwszej kolejności ma ona uzyskać zaopatrzenie medyczne, a następnie będzie mogła zawiadomić organy ścigania.

M. T. (1) korzystała z pomocy medycznej na oddziale (...) szpitala w S..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów :

a/ częściowo wyjaśnień oskarżonych: W. C. (k. 167-168, k. 12-13, k. 33-36, k. 84-87) i A. C. (k. 168, k. 25-26);

b/ zeznań świadka M. T. (1) (k. 217-219, k. 3-4);

c/ zeznań świadków E. K. (k. 318v.-319), świadka P. U. (k. 319v. – 320), świadka S. H. (k. 320-320v.);

d/ zeznań świadka M. S. (k. 319-319v.);

e/ opinii pisemnej biegłego W. G. z dnia 01 lipca 2016 roku (k. 17-19) wraz z ustną opinia uzupełniającą złożoną na rozprawie głównej w dniu 06 czerwca 2017 roku (k. 222-223)

f/ opinii sądowo – psychiatrycznej odnoszącej się do W. C. k. 109-113;

g/ oraz pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie znajdującego się kartach: 2 – karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 17-19 – opinia lekarska, k. 14-15, k. 145, k. 248-249, k. 350-351 – informacja z Krajowego Rejestru Karnego dotycząca W. C., k. 28-29, k. 143, k. 250-251, k. 348-349 – informacja z Krajowego Rejestru Karnego dotycząca: A. C., k. 48-75, k. 254-255 – odpis wyroków, k. 184-188, k. 352-357 – opinia o osadzonym W. C., k. 215 – szkic, k. 231 – płyta z nagraniem zgłoszenia, k. 238-239 – oględziny zapisu zgłoszenia telefonicznego, k. 368-373 – opinia o osadzonej A. C..

Oskarżony W. C. na rozprawie w dniu 08 maja 2017 roku (k. 167-168) wskazał, iż przedstawiony mu zarzut zrozumiał, jednakże nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień.

Na pytania obrońcy wyjaśnił on dodatkowo, że zdarzenie owo widział S. J., który był obecny, gdy M. T. (1) pierwsza zaatakowała A. C..

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 14 czerwca 2016 roku (k. 12-13) W. C. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, wskazując, że w dniu zdarzenia spożył zbyt dużo alkoholu i na widok kontrolerki biletów, która w przeszłości jego i małżonkę kontrolowała w autobusach, poniosło go. Niepotrzebnie zaczepił tę kobietę. Jednocześnie opisał on przebieg zdarzenia zgodnie z ustalonym stanem faktycznym.

W toku postępowania przygotowawczego, słuchany w dniu 10 sierpnia 2016 roku (k. 33-36) W. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień, wskazując, że był jedynie świadkiem, a sprawczynią zdarzenia była jego małżonka A. C.. Oskarżony skazał, że wyjaśnienia z dnia 14 czerwca 2016 roku zostały wymuszone na oskarżonym i ich nie podtrzymuje.

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 08 grudnia 2016 roku (k. 84-87) W. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania dalszych wyjaśnień, podtrzymując swe wcześniejsze wyjaśnienia.

Podczas rozprawy głównej w dniu 08 maja 2017 roku (k. 168) A. C. oświadczyła, iż przyznaje się do popełnienia zarzucanych jej czynów i odmówiła składania wyjaśnień.

Po odczytaniu treści wyjaśnień z k. 25-26 A. C. wyjaśniła, iż składała takie wyjaśnienia, ale ich nie podtrzymuje. Wskazała nadto, że ona pobiła pokrzywdzoną, zaś W. C. nie ma z tym nic wspólnego, tzn. ani nie uderzył pokrzywdzonej, ani jej nie groził. W czasie, gdy A. C. kopała pokrzywdzoną, W. C. stał przed sklepem i palił papierosa. Nikt nie uderzył M. T. (1) w nos.

Oskarżona A. C., w trakcie prowadzonego postępowania przygotowawczego w dniu 03 września 2013 roku (k. 25-26) przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i wyjaśniła, że wobec M. T. (1) wypowiedziała groźbę, aby ta uważała na mieście, bo może jej się coś stać. A. C. przyznała także, iż jej mąż również coś do pokrzywdzonej powiedział. Przy wyjściu ze sklepu (...) uderzył M. T. (1) ręką w ramię, a następnie oskarżona kopnęła ją kilkukrotnie po nogach, zaś W. C. uderzył ja z główki w twarz. W trakcie tej szarpaniny padały także groźby i wyzwiska ze strony oskarżonej i W. C..

W wyniku mediacji, w postepowaniu karnym po otwarciu przewodu sądowego, w dniu 02 listopada 2017 roku W. C. i A. C. oraz M. T. (1) zawarli ugodę, w wyniku której W. C. i A. C. zobowiązali się do powstrzymywania w przyszłości zarówno od wypowiedzi, jak i zachowań o charakterze agresywnym, mogących narazić M. T. (1) n poczucie zagrożenia jej bezpieczeństwa bądź stanowić naruszenie nietykalności cielesnej. W. C. i A. C. przeprosili M. T. (1), a ta przeprosiny przyjęła i odstąpiła od wszelkich roszczeń finansowych wobec W. C. i A. C., a przy tym wyraziła zgodę na umorzenie postępowania karnego w sprawie o czyny przeciwko oskarżonym popełnione na jej szkodę. (k. 342)

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy dostarczył solidnych podstaw do ustalenia, iż oskarżeni: A. C. i W. C. dopuścili się zarzucanych im oskarżeniem przestępstw wyczerpującychznamiona występku z art. 158 § 1 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że oskarżeni A. C. i W. C. w chronologicznie pierwszych wyjaśnieniach w toku postępowania przygotowawczego opisali przebieg wydarzeń zbieżny z treścią relacji pokrzywdzonej, potwierdzając zarówno informacje o tym, kto w jakim zakresie użył wobec pokrzywdzonej przemocy, jak i wskazując na to, że każdy z oskarżonych używał wobec M. T. (1) gróźb pozbawienia życia i zdrowia. Owe wyjaśnienia złożone przez A. C., jako spontaniczne i szczere Sąd ocenił za miarodajne dla rekonstrukcji wydarzeń.

Takiego charakteru nie miały już natomiast kolejne wyjaśnienia oskarżonej A. C., w których zaprzeczyła ona wcześniejszym wyjaśnieniom, prezentując zgoła inną wersje wydarzeń, łagodzącą wydźwięk w odniesieniu do podjętych przez każde z nich zachowań. W tym zakresie twierdzenia oskarżonej A. C. budzą daleko idące wątpliwości co do relacjonowanego przez nią przebiegu zdarzeń w zakresie samej akcji przestępczej stanowiącej przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie. Znamiennym jest, że oskarżona w swych relacjach odnoszących się do działań stanowiących realizację znamion czynu zabronionego zarzucanego obojgu oskarżonym w ogóle negowała możliwość powstania obrażenia nosa u pokrzywdzonej w toku zdarzenia. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonej stoją jednak w sprzeczności nie tylko z zeznaniami pokrzywdzonej, ale przede wszystkim – z zeznaniami świadków – pracowników sklepu (...), którzy wskazywali w sposób wyraźny i konsekwentny, iż w pobiciu pokrzywdzonej uczestniczyli oboje oskarżeni, jak również w sprzeczności z wynikami opinii biegłego i z telefoniczną relacją pokrzywdzonej wzywającej pomocy policji pod numerem alarmowym. Tym samym nie można było wyjaśnieniom oskarżonej dać wiary w zakresie, w jakim negowała ona udział swój i swego męża w czynnym pobiciu M. T. (1). W tej części wyjaśnienia oskarżonej zmierzają wszakże tylko i wyłącznie do umniejszenia, jeśli nie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany obojgu oskarżonym czyn i stanowią przyjętą przez nią linię obrony.

Powyższe pozwala uznać wyjaśnienia oskarżonej w zakresie odnoszącym się do treści zarzutu aktu oskarżenia (odnośnie realizacji w ich działaniach znamion czasownikowych wzięcia udziału w pobiciu), a złożone w toku rozprawy, za niewiarygodne i zmierzające do uniknięcia lub co najmniej umniejszenia odpowiedzialności męża oskarżonej za zarzucany mu czyn.

Podobnie ocenić należy wypowiedzi oskarżonego W. C., który w wyjaśnieniach złożonych w dniu 14 czerwca 2016 roku zrelacjonował przebieg wydarzeń w sposób zgodny z tym, na co wskazywała pokrzywdzona, by w kolejnych chronologicznie wydarzeniach zaprzeczyć takiemu przebiegowi zdarzeń, wykazując tendencje do marginalizowania własnego udziału w zdarzeniu i przerzucając odpowiedzialność za niepodważalny skutek zdarzenia w postaci stłuczenia nosa pokrzywdzonej na swą małżonkę.

Zważywszy na zbieżność relacji oskarżonego z zeznaniami pokrzywdzonej, wyjaśnieniami oskarżonej A. C. i treścią relacji pokrzywdzonej zawartej na nagraniu rozmowy teogonicznej z dyżurnym K., jak również treścią dokumentacji medycznej pokrzywdzonej, owe pierwsze chronologicznie wyjaśnienia oskarżonego ocenić należy za wiarygodne.

Na marginesie wskazać należy, iż bez znaczenia dla oceny wyjaśnień oskarżonego W. C. pozostają zarzuty podnoszone przez oskarżonego, a odnoszące się do wymuszenia na nim treści relacji o przebiegu zdarzenia z dnia 14 czerwca 2016 roku. Oskarżony nie wskazywał bowiem żadnych okoliczności, które miałyby przemawiać za stwierdzeniem, że wyjaśnienia owe złożone zostały w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, zaś podnoszone w tej kwestii zarzuty ocenić należy jako przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do zdyskredytowania treści jego własnej relacji i osłabienia jej wydźwięku.

Z kolei późniejsze wyjaśnienia oskarżonego, jako nieprzystające do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i nie znajdujące żadnego potwierdzenia w innych dowodach bezpływowych, ocenić trzeba jako niewiarygodne, co nie pozwala na dokonanie rekonstrukcji zdarzeń w oparciu o nie.

W tym miejscu należy równie przeanalizować ten istotny w sprawie dowód, jakim są zeznania pokrzywdzonej M. T. (1).

Zdaniem Sądu zeznania pokrzywdzonej są wiarygodne. Znamienne, że pokrzywdzona opisała przedmiotowe zdarzenie w sposób szczegółowy, wskazując przy tym w sposób jednoznaczny i niewątpliwy, że bezpośrednimi sprawcami opisywanego powyżej zdarzenia byli W. C. i A. C., rzetelnie opisując przy tym zachowanie każdego z oskarżonych podjęte wobec niej. Zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie cechował duży stopień dokładności. Jej zeznania są jasne, logiczne, rzeczowe i szczegółowe, a przy tym znajdują potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym przede wszystkim w zeznaniach E. K. (k. 318v.-319), P. U. (k. 319v. – 320) i S. H. (k. 320-320v.) oraz opinii biegłego W. G., karty leczenia szpitalnego i informacjach zawartych w telefonicznym zgłoszeniu zdarzenia. Z uwagi na powyższe Sąd ocenił zeznania pokrzywdzonego za wiarygodne w przytoczonym powyżej zakresie.

Ani w treści złożonych przez pokrzywdzoną zeznań, ani w jej zachowaniu na rozprawie Sąd nie dopatrzył się przy tym żadnych oznak mogących świadczyć o chęci zaszkodzenia oskarżonym. Pokrzywdzona prezentowała obiektywizm i trzeźwość relacji. Znamienne, że pokrzywdzona zeznawała dwukrotnie: w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem. I jakkolwiek niektórych szczegółów zdarzenia świadek zeznając przed Sądem nie pamiętała, to jednak pamiętać trzeba, że w relacji swej rekonstruowała ona zdarzenia o charakterze dynamicznym, nagłym i wielowątkowym, stąd naturalnym jest, iż nie wszystkie detale wydarzeń zapamiętała ona z jednakową, równą precyzją. Nie można w tym miejscu abstrahować i od takich oczywistych twierdzeń, że naturalną cechą funkcji poznawczej, jaką jest pamięć ludzka, jest to, iż umysł dokonuje pewnego rodzaju filtrowania wiadomości, co powoduje zacieranie się pewnych szczegółów w pamięci długoterminowej człowieka, zubażając późniejszy przekaz.

Wskazać również trzeba, że w toku rozprawy sądowej M. T. (1) oprócz swobodnej wypowiedzi, która stanowiła odzwierciedlenie jej spontanicznej relacji, odpowiadała także na pytania, co z jednej strony determinowało szczegóły jej wypowiedzi, ale z drugiej strony – pozwalało na doprecyzowanie pewnych kwestii i dokonanie korekty rekonstrukcyjnej w związku z dalszą refleksją nad relacjonowanym wydarzeniem. Te okoliczności powodują, że zeznania M. T. (1) ocenić należy jako szczere i spontaniczne. Tym samym zeznania pokrzywdzonej Sąd uczynił kanwą dla poczynionych ustaleń faktycznych w sprawie.

Zeznający w charakterze świadków: E. K. (k. 318v.-319), P. U. (k. 319v. – 320), S. H. (k. 320-320v.) i M. S. (k. 319-319v.) opisali w sposób obiektywny i szczery zachowanie oskarżonych podczas przedmiotowego zdarzenia. Świadkowie rzetelnie i z dystansem starali się przedstawić to, co sami widzieli, oddzielając tę część swej relacji od tego, co usłyszeli od pokrzywdzonej bezpośrednio po zdarzeniu. Świadkowie nie pominęli również aspektu związanego z obrażeniami ciała, jakich doznała pokrzywdzona, nie pozostawiając żadnych wątpliwości, że uraz nosa powstał u pokrzywdzonej w wyniku zdarzenia.

Zdaniem Sądu nie ma żadnych podstaw ku temu, by odmówić wiary zeznaniom ww. świadków. Świadkowie ci przedstawili znane im fakty w sposób spontaniczny, a przy tym pewny i jednoznaczny, unikając spekulowania na temat okoliczności, co do których nie byli pewni, czy nie mieli wiedzy. Co istotne, zeznania świadków korelują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i jako takie stanową pewne źródło dowodowe. Świadkowie przedstawiali przebieg zdarzeń w sposób jednakowy, jednolity i korelujący wzajemnie. Zeznania świadków stoją przy tym w zgodności z treścią relacji pokrzywdzonej. Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do podważenia obiektywizmu relacji wymienionych świadków.

Jako niewiarygodne sąd ocenił natomiast zeznania świadka S. J. k. 220-221, nie czyniąc jego relacji w najmniejszym stopniu podstawą rekonstrukcji stanu faktycznego. Zauważyć trzeba, że wymieniony opisywał w swej relacji ze szczegółami to, co miał dostrzec przechodząc w znacznej odległości od wejścia o sklepu (...). Pomijając już fakt, że wejście do sklepu (...) jest oddzielone od miejsca, w którym miał przebywać świadek, dość rozległym parkingiem, który w owym czasie jeszcze (przed wprowadzeniem opłat parkingowych) cały zastawiony był zaparkowanymi autami, to nie sposób jest zbagatelizować faktu, że wiatrołap, w którym miało dojść do zdarzenia, do połowy swej wysokości zaklejony jest naklejkami szybowymi. Świadek nie mógł więc dostrzec niczego, co miałoby rozgrywać się na wysokości poniżej klatki piersiowej osób znajdujących się w wiatrołapie. Z odległości, w jakiej znajdował się rzekomo świadek, nie miałby on także możliwości usłyszenia wypowiedzi M. T. (2) czy W. C.. Już te okoliczności nakazują zdystansowane podejście do zeznań S. J.. Dodatkowo jednak należy także zauważyć, że relacja świadka stoi w całkowitej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami M. T. (1), zeznaniami pracowników sklepu (...), wynikami opinii biegłego z zakresu medycyny, czy wreszcie – z treścią informacji, jakich na gorąco policji udzieliła pokrzywdzona, zawiadamiając telefonicznie o zdarzeniu.

Za w pełni wiarygodną Sąd uznał opinię biegłego W. G. sporządzoną w dniu 01 lipca 2015 roku (k. 17-19) wraz z ustną opinią uzupełniającą złożoną na rozprawie głównej w dniu 06 czerwca 2017 roku (k.222). Z opinii tej wynika, iż w wyniku ww. zdarzenia u M. T. (1) doszło do stłuczenia nasady nosa z następowym obfitym krwawieniem, które to obrażenia naruszyły czynności nosa na czas poniżej 7 dni.

Działania podjęte wobec pokrzywdzonej narażały ją na powstanie skutków określonych w art. 157 § 1 k.k., a zatem na powstanie obrażeń naruszających czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni. Złamanie kości nosa z przemieszczeniami mogło bowiem być bezpośrednim skutkiem podjętego wobec pokrzywdzonej działania.

Z całą mocą podkreślić należy, że opinia ta jest jasna, w czytelny sposób przedstawia tok rozumowania biegłego, a co za tym idzie umożliwia ona Sądowi dokonanie pełnej kontroli prawidłowości opinii z punktu widzenia wymagań logiki oraz zasad doświadczenia życiowego.

Sąd nie dopatrzył się w powyższej opinii żadnych nieścisłości lub sprzeczności. Sporządzona ona została w sposób kompleksowy, wyczerpujący, zupełny oraz czytelny, a jej walor dowodowy umacnia stwierdzenie, że opinia powyższa została wydana po zapoznaniu się ze wszelką dostępną dokumentacją dotyczącą badania pokrzywdzonej.

Opinia ta w pełni zasługuje na aprobatę jako miarodajne źródło wiedzy procesowej, z uwagi na ich logikę, fachowość i rzetelność, a także z uwagi na fakt, iż została sporządzona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne z zakresu medycyny sądowej. Nadto, nie została ona zakwestionowana przez którąkolwiek ze stron. W tym miejscu zaakcentować trzeba, że opinia biegłego koresponduje z dokumentacją lekarską zgromadzoną w sprawie, jak również z relacją pokrzywdzonej złożoną przez tą ostatnią w toku zeznań.

Sąd za pełną i jasną uznał opinię sporządzoną do sprawy, tj. opinię psychiatryczną z dnia 29 grudnia 2016 roku dotyczącą oskarżonego W. C.. Jest to opinia, która zawiera tezy odpowiadające na wszelkie istotne dla sprawy kwestie. Tezy te poparte są należytym uzasadnieniem wypływającym z wiedzy i doświadczenia specjalistycznego biegłych. Brak jest podstaw do kwestionowania tej opinii. Sąd nie dopatrzył się w powyższej opinii żadnych nieścisłości lub sprzeczności. Biegli sporządzili opinię w sposób wyczerpujący, zupełny oraz czytelny. Opinia ta nie została zakwestionowana przez którąkolwiek ze stron.

Jednocześnie wskazać należy, że fakty wynikające z osobowych źródeł dowodowych – w zakresie uznanym przez sąd za wiarygodny – znalazły swe potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie na kartach: k. 2 – karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 17-19 – opinia lekarska, k. 14-15, k. 145, k. 248-249, k. 350-351 – informacja z Krajowego Rejestru Karnego dotycząca W. C., k. 28-29, k. 143, k. 250-251, k. 348-349 – informacja z Krajowego Rejestru Karnego dotycząca: A. C., k. 48-75, k. 254-255 – odpisy wyroków, k. 184-188, k. 352-357 – opinia o osadzonym W. C., k. 215 – szkic, k. 231 – płyta z nagraniem zgłoszenia, k. 238-239 – oględziny zapisu zgłoszenia telefonicznego, k. 368-373 – opinia o osadzonej A. C.. Materiał ten sąd uznał za w pełni wiarygodny i miarodajny dowodowo. Są to dokumenty sporządzone przez osoby mające do tego odpowiednie uprawnienia i potrzebną wiedzę, wydane przez upoważnione do tego organy, a ich treści żadna ze stron nie kwestionowała.

Spośród wymienionych powyżej dokumentów należy zwrócić uwagę na korelujący z dowodem z opinii biegłego z zakresu medycyny dowód z dokumentacji lekarskiej. Informacje zawarte w karcie leczenia M. T. (1) w sposób szczegółowy i rzetelny odzwierciedlają dostrzeżone przez badającego obrażenia ciała pokrzywdzonej, a przy tym w kompetentny sposób odnoszą się do sposobu powstania owych obrażeń ciała.

Równie istotne dla niniejszego postępowania są także ustalenia wynikające z odtworzenia nagrania zgłoszenia zdarzenia przez M. T. (1). W tym zakresie zauważyć trzeba, że pokrzywdzona bezpośrednio po zdarzeniu wskazywała na uraz nosa oraz krwawienie z tego narządu, podając, iż została pobita.

Z kolei dokumenty w postaci opinii o osadzonych dostarczają rzetelnych i szczegółowych wiadomości na temat sposobu funkcjonowania oskarżonych w środowisku penitencjarnym, ich postaw i właściwości osobistych.

Podsumowując przeanalizowany i oceniony powyżej materiał dowodowy, zaznaczyć trzeba, że dowody zgromadzone w sprawie, w szczególności zaś zeznania pokrzywdzonej M. T. (1) w powiązaniu z zeznaniami świadków E. K., S. H. i P. U., jak również w powiązaniu z dowodem z zapisu zgłoszenia interwencji policji, dowodem z opinii biegłego z zakresu medycyny oraz w powiązaniu z pierwszymi wyjaśnieniami oskarżonych pozwalają na poczynienie ustaleń faktycznych w sprawie, wskazujących na to, że w dniu 20 maja 2016 roku w S. na ul. (...) w sklepie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali pobicia M. T. (1) w ten sposób, że W. C. uderzył ją ręką w okolicę lewego barku, szarpał, próbował uderzyć pięścią w głowę, a następnie uderzył swoją głową w nasadę nosa pokrzywdzonej, w wyniku czego M. T. (1) doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia nosa z krwawieniem, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała pokrzywdzonej na czas poniżej 7 (siedmiu) dni, zaś A. C. kilkukrotnie kopnęła obutą nogą w kończyny dolne pokrzywdzonej, które to zachowania narażały pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k.

Sąd zakwalifikował przestępstwo zarzucane ww. oskarżonym, jako przestępstwo z art. 158 § 1 k.k.

Zaznaczyć należy, iż odpowiedzialności z art. 158 § 1 k.k. podlega ten kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k.

Podmiotem przestępstwa określonego w art. 158 § 1-3 k.k. jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w bójce lub pobiciu, niezależnie od tego, czy jego osobisty udział wykazuje cechy działania niebezpiecznego dla życia człowieka lub jego zdrowia, a także niezależnie od tego, czy można mu przypisać zadanie ciosu powodującego niebezpieczeństwo, o jakim mowa w art. 158 § 1 k.k. Przyjmuje się bowiem, że odpowiedzialności za udział w bójce lub pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności biorących w takim zdarzeniu udział (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 grudnia 2012 roku, w sprawie II AKa 362/12).

Przepis art. 158 k.k. nie określa sposobu udziału w bójce, co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania jej uczestników. Do przyjęcia udziału w tym przestępstwie (bójce lub pobiciu) wystarczy świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi. Nie jest przy tym konieczne zadanie innej osobie przez każdego uczestnika pobicia uderzenia czy kopnięcie jej ani spowodowanie obrażenia ciała innej osoby, czy niebezpieczeństwa dla jej życia lub zdrowia. Wystarczy, by sprawca swoim zachowaniem przyczyniał się do wzrostu sił po jednej ze stron zdarzenia stworzeniem warunków ułatwiających działania bezpośrednich sprawców, postawą a nawet samą obecnością wśród osób występujących przeciwko pokrzywdzonym i przez to stwarzał zagrożenie ofiary. Odpowiedzialność za udział w takim zdarzeniu ma charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Posłużenie się w art. 158 k.k. pojęciem „udział" powoduje, iż niektóre postacie współdziałania, które w wypadku innych typów byłyby zakwalifikowane jako podżeganie lub pomocnictwo, realizują znamiona postaci sprawczej udziału w bójce lub pobiciu (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 lipca 2012 roku, w sprawie II AKa 108/12, KZS 2012 nr 9, poz. 38, Legalis Numer 551593).

Przekładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, wskazać należy, iż oskarżeni A. C. i W. C. w trakcie zdarzenia działali wspólnie i w porozumieniu. Istotą współsprawstwa w ujęciu art. 18 § 1 k.k. jest wszakże porozumienie, współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion określonego czynu przestępnego. Oskarżeni takie porozumienie w czasie akcji przestępnej w sposób spontaniczny i dorozumiany zawarli, wspólnie przystępując do bicia i kopania pokrzywdzonej. Co więcej, oskarżony W. C. uderzył pokrzywdzoną w okolice barku, a następnie uderzył z główki w nos, zaś oskarżona A. C. kopnęła kilka razy pokrzywdzoną, tym samym więc każde z nich podjętymi przez siebie działaniami zrealizowało znamiona czasownikowe przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k. Całość wzajemnie dopełniających się działań oskarżonych pozwala więc przypisać każdemu z nich również tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła druga z osób świadomie współdziałających w popełnieniu przestępstwa.

Dalej wskazać trzeba, że ocena działania uczestnika bójki sprowadza się do wykazania, czy podejmowane przez sprawców tego czynu działania były tak intensywne, że istniało realne i bezpośrednie narażenie na ww. skutki (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 1971 roku, Rw 1177/71 OSNPG 1972, nr 4). Jednocześnie w orzecznictwie i doktrynie ugruntowany jest pogląd, iż ocena ta nie musi być dokonana przez biegłego. Oczywistym jest bowiem, iż każdy racjonalnie myślący człowiek na podstawie zasad doświadczenia życiowego jest w stanie ocenić, czy takie narażenie nastąpiło. Przypisanie sprawcom przestępstwa z art. 158 k.k. wymaga zatem ustalenia niebezpiecznego charakteru bójki czy pobicia, na co mogą wskazywać ustalone w konkretnym przypadku okoliczności zajścia, sposób zadawania uderzeń, ich siła, kierunek i umiejscowienie uderzeń, czy też użycie niebezpiecznych przedmiotów.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie ma wątpliwości co do tego, iż takie zachowanie oskarżonych jak uderzenie pokrzywdzonej z główki w twarz i kopanie jej narażało pokrzywdzoną na skutki, o jakich mowa w art. 158 § 1 k.k., a więc niebezpieczeństwo uszkodzenia narządów ciała pokrzywdzonej na okres powyżej 7 dni. Zauważyć trzeba, że na takie niebezpieczeństwo wskazał także biegły z zakresu medycyny, podkreślając, że uderzenie M. T. (1) z główki prosto w twarz sprowadzało bezpośrednie niebezpieczeństwo złamania kości nosa z przemieszczeniem, które to uszkodzenie ciała kwalifikowane jest jako uraz z art. 157 § 1 k.k. Oskarżeni musieli mieć przy tym świadomość, że takie narażenie dla zdrowia pokrzywdzonej swoim działaniem powodowali.

Pamiętać nadto należy, że co do zasady, konstrukcja art. 158 k.k. jest wynikiem niemożności ustalenia, który z uczestników zadawał ciosy, narażające pokrzywdzonego na skutki określone w tym przepisie. W przedmiotowej sprawie na skutek uderzeń pokrzywdzona doznała stłuczenia nosa z krwawieniem, które to obrażenia wyczerpują znamiona występku z art. 157 § 2 k.k.

W sprawie niniejszej ustalono także w oparciu o zeznania pokrzywdzonej oraz w oparciu o chronologicznie pierwsze wyjaśnienia oskarżonych, iż jakkolwiek oboje oskarżeni brali udział w pobiciu pokrzywdzonej, to jednak ich udział w zdarzeniu był zróżnicowany. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawił żadnych wątpliwości co do tego, że to W. C. uderzył pokrzywdzoną swą głową w nasadę nosa pokrzywdzonej, w wyniku czego doszło do stłuczenia nosa z krwawieniem. Takie skutki zachowania oskarżonego mieszczą się w realizacji znamion czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k.

W tej sytuacji zachowanie oskarżonego W. C. zakwalifikować należy jako występek z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k.

Nadto jego zachowanie cechowało znamię kwalifikacyjne recydywy bowiem popełnił on ten czyn jako czyn podobny w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za popełnione podobne przestępstwa umyślne tj. przy wypełnieniu znamion art. 64 § 1 k.k.

A. C. zachowaniem swym wyczerpała zaś znamiona występku z art. 158 § 1 k.k.

Dalej, zauważyć trzeba, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań pokrzywdzonej i chronologicznie pierwszych wyjaśnień złożonych przez oskarżonych wskazuje na to, że zarówno W. C., jak i A. C. grozili M. T. (1) pozbawieniem życia i zdrowia, wzbudzając u niej uzasadnioną obawę spełnienia tych gróźb.

Wskazać wszakże należy że art. 190 § 1 k.k. penalizuje zachowanie polegające na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej jeżeli groźba taka wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę spełnienia.

Podkreślić należy, że w rozumieniu art. 190 § 1 k.k. przez groźbę należy rozumieć takie oddziaływanie na psychikę drugiej osoby, które wywołuje w niej strach i obawę. Groźba często może, choć nie musi, zmierzać do podporządkowania osoby zastraszanej woli wypowiadającego groźbę (zob. A. Zoll, w: Kodeks..., red. A. Zoll, t. II, s. 544). Groźba karalna musi natomiast dotyczyć popełnienia przestępstwa na szkodę adresata groźby lub osoby dla niego najbliższej. Warunkiem jego dokonania jest wzbudzenie w adresacie groźby uzasadnionej obawy, że zostanie ona spełniona. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 17 kwietnia 1999 r. (II KKN 171/96, Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 10, poz. 4), do wypełnienia stanu faktycznego groźby karalnej „nie jest konieczne, aby sprawca miał rzeczywiście groźbę wykonać, ani też by istniały obiektywne możliwości jej spełnienia [...] wystarczy, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia” [zob. też postanowienie SN z 23 lutego 2006 r., III KK 262/2005, LexPolonica, w uzasadnieniu którego podniesiono, że "dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie ma znaczenia, czy jego sprawca chce w przyszłości zrealizować groźby, ale czy urzeczywistnia zamiar wywołania obawy (u osób pokrzywdzonych) spełnienia gróźb]. To, czy groźba wzbudziła obawę w zagrożonym, musi być oceniane subiektywnie (zob. wyrok SN z 26 stycznia 1973 r., III KR 284/72, LEX nr 21544). Natomiast ocen obiektywnych wymaga to, czy obawa taka była w danych okolicznościach uzasadniona [zob. wyrok SA w Krakowie, II AKa 163/2002, KZS 2002, nr 7-8, poz. 44, w uzasadnieniu którego sąd ten stwierdził, że „dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 wystarczy wykazać, iż groźba subiektywnie (w odbiorze zagrożonego) wywołała obawę spełnienia i zweryfikować to obiektywnie (przez sąd), czy zagrożony istotnie mógł w danych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać”].

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, zauważyć trzeba, że zachowanie oskarżonych, z których każde w innym momencie słownie groziło pokrzywdzonej używając słów wulgarnych pozbawieniem życia i zdrowia stanowi groźbę popełnienia przestępstwa pobicia ze skutkiem śmiertelnym lub co najmniej uszkodzenia ciała pokrzywdzonej. Z kolei uzasadniona obawa spełnienia gróźb w ustalonym stanie faktycznym jest oczywista i wynika z podjętych przez oskarżonych wcześniejszych działań na szkodę pokrzywdzonej, w tym również będącego przedmiotem niniejszego postępowania karnego tj. pobicia.

Nadto zachowanie oskarżonego W. C. także i w przypadku realizacji znamion tego występku cechowało znamię kwalifikacyjne recydywy. Oskarżony popełnił przecież ten czyn jako czyn podobny w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za popełnione podobne przestępstwa umyślne tj. przy wypełnieniu znamion art. 64 § 1 k.k.

Sąd ustalił, iż stopień zawinienia oskarżonych W. C. i A. C. jest znaczny, gdyż działali oni z zamiarem bezpośrednim. Jako osoby sprawne intelektualnie i funkcjonujące samodzielnie w życiu codziennym – mieli oni bowiem możność rozpoznania bezprawności swojego czynu. Jednak w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego działania nie dali posłuchu obowiązującym normom prawnym, pomimo tego, że w ustalonych przez sąd konkretnych okolicznościach popełnienia czynu zachodziła pełna wymagalność zgodnego z prawem zachowania.

Podkreślić trzeba, że Sąd nie dopatrzył się okoliczności umniejszających, czy wyłączających stopień zawinienia sprawców. Owszem, sąd nie pominął tego, że oskarżeni pojednali się z pokrzywdzoną w toku postępowania przygotowawczego, wyrażając skruchę i przepraszając pokrzywdzoną. Okoliczności te nie znosiły jednak winy oskarżonych za ich wcześniejsze zachowanie.

Przypisany ww. oskarżonym czyn nacechowany jest nadto wysokim stopniem społecznej szkodliwości, a to z uwagi na fakt, iż oskarżeni dopuścili się swego czynu działając umyślnie, godzili w najważniejsze dobro chronione prawem jakim jest zdrowie i życie człowieka.

W tym miejscu zauważyć trzeba, że oskarżeni pojednali się z pokrzywdzoną w toku postępowania sądowego, po otwarciu przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. W związku z powyższym oświadczenie pokrzywdzonej M. T. (1) o cofnięciu wniosku o ściganie nie mogło wywołać oczekiwanego przez oskarżonych skutku prawnego w postaci umorzenia postępowania (w myśl art. 12 § 3 k.p.k. pokrzywdzony może bowiem cofnąć wniosek o ściganie karne do momentu otwarcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej). Jednakowoż fakt zawarcia ugody pomiędzy oskarżonymi a pokrzywdzoną jest okolicznością, którą sąd wziął pod uwagę przy wymiarze kary.

Przystępując do wymiaru kary wobec oskarżonego W. C. i oskarżonej A. C. , Sąd miał na względzie dyrektywy jej wymiaru opisane w art. 53 i 58 § 1 k.k., w tym przede wszystkim wychowawcze działanie kary oraz cele zapobiegawcze wyrażające się w dążeniu do wyeliminowania w społeczeństwie zachowań godzących w przyjęty porządek prawny, a mających swe źródło przyczynowe w lekkomyślnym podejściu do norm i zakazów. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie również rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa przypisanego oskarżonym. Czyn popełniony przez ww. oskarżonych, kwalifikowany z art. 158 § 1 k.k., zrodził dyskomfort i czasowe dysfunkcje zdrowotne dla pokrzywdzonej.

Wymierzając karę, Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające.

Do tych pierwszych Sąd zaliczył: stosunkowo nieduże konsekwencje dla zdrowia pokrzywdzonej oraz fakt, iż oskarżeni pojednali się z pokrzywdzoną, wyrażając skruchę i żal, a sama pokrzywdzona wybaczyła oskarżonym ich zachowanie.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonych oraz fakt, iż oskarżeni byli w przeszłości karani sądownie, przy czym W. C. działał w ramach powrotu do przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd, uznając oskarżonego W. C. za winnego:

a/ popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., skazał go na podstawie art. 158 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

b/ popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 190 § 1 k.k. przy zast. art. 64 § 1 k.k., skazał oskarżonego na podstawie art. 190 § 1 k.k. na karę karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał, że tak ukształtowane kary za czyny przypisane oskarżonemu są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości każdego z czynów oraz do stopnia zawinienia.

Orzeczone kary osiągną przy tym pokładane w nich cele w zakresie oddziaływania społecznego i wpłyną wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego na przyszłość, stanowiąc nadto czynnik kształtujący świadomość prawną społeczeństwa i informując o normach sankcjonowanych oraz karach orzekanych za ich naruszenie.

Na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego W. C. w pkt 1 i 2 wyroku kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Kara łączna pozbawienia wolności wymierzona została przy zastosowaniu zasady pełnej absorbcji z uwagi na fakt, iż oba zachowania podjęte były w czasie tego samego zdarzenia faktycznego, składając się na przestępny obraz zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej.

Wymierzona kara łączna stanowi w ocenie Sądu tego rodzaju uciążliwość dla sprawcy, że przekona go, iż czyny bezprawne nie popłacają. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z dyspozycją art. 58 § 1 k.k. Sąd wziął pod uwagę zarówno stopień społecznej szkodliwości czynów, jak i stopień zawinienia sprawcy.

Jednocześnie, kierując się dyrektywą z art. 58 § 1 k.k. Sąd stwierdził, że nie zachodzą przesłanki, aby skorzystać wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej, tym bardziej, że sprzeciwia się temu dyspozycja art. 69 § 1 k.k.

Kształtując karę wobec oskarżonej A. C., sąd również miał na względzie wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące zachodzące po jej stronie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd, uznając oskarżoną A. C. za winną:

a/ popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. i za jego popełnienie na podstawie art. 158 § 1 k.k. skazał oskarżoną A. C. na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

b/ popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. i za jego popełnienie na podstawie art. 190 § 1 k.k. skazał oskarżoną A. C. na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał, że tak ukształtowane kary jednostkowe za czyny przypisane oskarżonej są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz do stopnia zawinienia sprawcy.

Na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonej A. C. w pkt 1 i 2 wyroku kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzył oskarżonej karę łączną 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając karę łączną, Sąd zastosował pełną absorbcję z uwagi na zbieżność czasową zachowań przypisanych oskarżonej.

Orzeczona kara łączna osiągnie przy tym pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego i wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonej na przyszłość, stanowiąc nadto czynnik kształtujący świadomość prawną społeczeństwa i informując o normach sankcjonowanych oraz karach orzekanych za ich naruszenie. Zważywszy na dotychczasowy sposób życia oskarżonej A. C., brak jej zaangażowania w wypełnianie ról społecznych, do których z racji wieku i płci jest ona powołana, nie sposób jest uznać, aby kara nieizolacyjna osiągnęła wobec oskarżonej należyty skutek resocjalizacyjny i by stanowiła należytą kompensatę za przypisany oskarżonej czyn. Tylko zatem kara pozbawienia wolności, zdaniem Sądu jest karą realnie dolegliwą dla oskarżonej, gwarantującą jej realną uciążliwość.

Jednocześnie, kierując się dyrektywą z art. 58 § 1 k.k. Sąd stwierdził, że nie zachodzą przesłanki, aby skorzystać wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej, tym bardziej, że sprzeciwia się temu dyspozycja art. 69 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k. w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, Sąd określa kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu.

Zgodnie natomiast z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd może zwolnić oskarżonego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego nadmiernie uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

Powyżej przytoczone przepisy wskazują, iż w każdym orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie Sąd zobowiązany jest rozstrzygać o kosztach procesu, przy czym zasadą jest, że koszty sądowe – w razie wydania wyroku skazującego – ponosi skazany, zaś Sąd może zwolnić oskarżonego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Możliwości skorzystania ze zwolnienia od uiszczenia części czy całości kosztów sądowych mają przy tym charakter fakultatywny i ocenny, a nadto – znajdują swe zastosowanie jedynie w szczególnych wypadkach i to przy zaistnieniu określonych przepisami przesłanek.

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności fakt, iż wobec oskarżeni są wprawdzie osobami młodymi, w pełni sił witalnych, jednak nie posiadają stałych dochodów, Sąd zwolnił oskarżonych A. C. i W. C. od kosztów sądowych, obciążając nimi w całości Skarb Państwa.

Na podstawie art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 27, poz. 152 ze zm.) zwolniono oskarżonych od obowiązku uiszczenia opłaty.

Sąd zasądził także od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. D. J. kwotę 1033,20 zł (tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy), w tym podatek VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu W. C. z urzędu. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej sąd orzekł na postawie § 17 ust 2 pkt 4 i ust. oraz § 20 Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714).

S. dnia 02 stycznia 2018 r.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku