Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

B. S. pozwem wniesionym w dniu 12 kwietnia 2017 r. przeciwko P. R. domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 5.550 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwany był zatrudniony u niego na stanowisku kierowcy w transporcie międzynarodowym w pełnym wymiarze czasu pracy. Podniósł, że w wyniku zaniedbania obowiązku sprawdzenia przez pozwanego poprawności wystawienia listu przewozowego dotyczącego zlecenia transportowego poniósł on wysoką szkodę. Dodał, że biorąc pod uwagę kwalifikacje pozwanego, zakres powierzonych mu przez pracodawcę obowiązków, rodzaj i charakter wykonywanej pracy, a także okoliczności przedmiotowego zdarzenia uznać należy, iż pozwany nienależycie wykonał ciążące na nim obowiązki pracownicze, wyrządzając szkodę pracodawcy. Zaznaczył, że w wyniku nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych przez pozwanego nałożona została na powoda kara w wysokości 4.130 euro oraz doszło do administracyjnego zatrzymania pojazdu służbowego należącego do powoda do czasu jej uiszczenia. Nadto powód podkreślił, że poniósł także szkodę w wysokości 4.005 euro w związku z przechowaniem pojazdu w trakcie zatrzymania oraz próbami jego wydobycia z aresztu. Wskazał, iż tytułem wyrównania powstałej w następstwie nienależytego wykonywania obowiązków pracowniczych przez pozwanego, z uwagi na treść art. 119 k.p. dochodzi od pozwanego kwoty 5.550 zł, stanowiącej równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia pozwanego przysługującego mu w dniu wyrządzenia szkody pracodawcy.

W dniu 18 lipca 2017 r. tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty obejmujący żądanie pozwu oraz orzekł o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty P. R. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Nadto domagał się zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym wynagrodzenia reprezentującego go radcy prawnego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że powód wywodzi swoje roszczenie z odpowiedzialności materialnej pracowników określonej w art. 114 k.p., a pracownik ponosi odpowiedzialność na podstawie tego przepisu jedynie wówczas, gdy pracodawca udowodni okoliczności uzasadniające tę odpowiedzialność, tj. naruszenie obowiązków pracowniczych, winę pracownika, wysokość rzeczywistej szkody oraz normalny związek przyczynowy między zachowanie pracownika a powstałą stratą. Pracodawca musi wykazać wszystkie te przesłanki łącznie. Zaznaczył, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniała już pierwsza z koniecznych przesłanek, ponieważ nie doszło do naruszenia przez pozwanego jakichkolwiek obowiązków, które na nim ciążyły, a które spowodowały po stronie pracodawcy szkodę. Podkreślił, iż obowiązkiem kierowcy (pozwanego) nie była weryfikacja dokumentów otrzymywanych od załadowcy i to nie na nim ciążył obowiązek wypełniania listu przewozowego. To przewoźnik jest zobowiązany do wyposażenia kierowcy w odpowiednie dokumenty, a nadawca przesyłki zobowiązany jest do sporządzenia i wypełnienia listu przewozowego. Nadto wskazał, że w niniejszym przypadku, skoro obowiązek sprawdzenia listu przewozowego przez pracownika kierowcę nie ma żadnej podstawy, to nie sposób uznać, iż do jakiegokolwiek naruszenia obowiązków przez pozwanego doszło, a zatem żądanie zasądzenia kwoty 5.550 zł jest nieuzasadnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2016 r. P. R. został zatrudniony przez B. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą B.E. (...) w S. na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem wynoszącym 1850 zł brutto. Po upływie okresu próbnego strony w dniu 1 października 2016 r. zawarły umowę na czas określony do dnia 30 września 2017 r. na tych samych warunkach.

P. R. ma 10-letni staż pracy na stanowisku kierowcy w transporcie międzynarodowym. Przechodził szkolenia w celu przedłużenia uprawnień kierowcy w transporcie międzynarodowym.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowy o pracę – k. 22-24,

- potwierdzenie przelewu – k. 48,

- listy płac – k. 49-50,

- przesłuchanie P. R. w charakterze strony – k. 146-147 oraz k. 214-217 akt IX P (...).

W dniu 1 września 2016 r. P. R. złożył oświadczenie o zapoznaniu się z regulaminem pracy obowiązującym u pracodawcy oraz zasadami BHP. Został przeszkolony w zakresie czasu pracy kierowcy. W dniu 2 września 2016 r. P. R. otrzymał informację o dodatkowych warunkach zatrudnienia. W tym samym dniu powierzono mu pojazd służbowy marki (...) nr rej. (...) z wyposażeniem i naczepą nr rej. (...) oraz telefon służbowy oraz zlecono pierwszy przewóz.

Dowód:

- oświadczenia – k. 56-58,

- informacja o dodatkowych warunkach zatrudnienia – k. 59,

- protokół zdawczo – odbiorczy – k. 60-61.

Zgodnie z § 18 obowiązującego w firmie (...).E. (...) Regulaminu Pracy wynika, że kierowca podczas realizacji zlecenia transportowego powinien mieć przy sobie między innymi wystawiony list przewozowy (ust. 1). Po zakończeniu trasy kierowca powinien niezwłocznie dostarczyć dokumenty przełożonemu, m.in. listy przewozowe, faktury dokumentujące poniesione w delegacji koszty (ust. 3). Kierowcy zobowiązani są do posiadania wypisanych listów przewozowych w każdym momencie wykonywania zlecenia (ust. 4). Kierowca po otrzymaniu listu przewozowego ma obowiązek sprawdzić poprawność zapisu i ewentualnie uzupełnić brak w przypadku źle wystawionego listu przewozowego przez załadowcę kierowca ma obowiązek wystawić go samemu (ust 5). W ust. 6 tego § podkreślono, że kierowca nie ma prawa ruszyć z miejsca załadunku bez wystawionego listu przewozowego lub z nieprawidłowo wypełnionym. W przypadku niezastosowania się do tego pracownik zostanie ukarany podczas kontroli przez organ kontrolujący na drodze. Brak potwierdzonego listu przewozowego będzie skutkował potrąceniem z wynagrodzenia kierowcy kwoty do wysokości frachtu na podstawie art. 114 k.p. (ust. 7). W § 19 ust. 1 Regulaminu opisano wymaganą zawartość listu przewozowego, w tym dokładne dane przewoźnika.

Regulamin pracy znajdował się w pojazdach służbowych firmy (...).E. (...).

Dowód:

- Regulamin pracy – k. 25-47,

- zeznania świadka A. B. – k. 143,

- zeznania świadka D. S. – k. 144-145,

- przesłuchanie B. S. w charakterze strony – k. 145-146.

W dniu 29 września 2016 r. (...) cargo Spółka akcyjna z siedzibą w W. zleciła firmie (...). E. (...) należącej do B. S. przewiezienie ładunku – elementów metalowych od kontrahenta (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. do portu położonego w miejscowości L. na terenie W.. Zlecenie miał wykonać P. R. z pomocą powierzonego mu samochodu służbowego. Analogiczne zlecenie miał zrealizować zatrudniony u B. S. A. B..

Niesporne, a nadto dowód: zlecenie – k. 62.

W dniu 30 września 2016 r. P. R. udał się na załadunek do S. do siedziby firmy (...). Po załadowaniu towaru otrzymał dokument przewozowy CMR datowany na dzień 30 września 2016 r., z którego wynikało, że przewoźnikiem ładunku jest P. R.. W rubryce 16 dokumentu wpisano dane rejestracyjne zestawu przewożącego towar oraz imię i nazwisko kierowcy. P. R. nie dokonał korekty zapisów listu przewozowego i udał się do W.. Drugą ciężarówkę z takim samym zleceniem prowadził A. B.. Kolejną ciężarówką jechał D. S., ojciec B. S. współpracujący w prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej i wykonujący zlecenie przewozu ładunku w okolice P. we W..

W dniu 5 października 2016 r. po dotarciu do celu, tj. do portu w miejscowości L. P. R. został zatrzymany około godz. 17.00 na terminalu portowym przez włoską policję do kontroli. Sprawdzany był stan techniczny pojazdu, trzeźwość kierowcy, tachograf oraz dokumenty przewozowe.

Policja stwierdziła, że dokumenty przewozowe zostały nieprawidłowo wypełnione. Za nieprawidłowe wypełnienie listu przewozowego – brak danych identyfikacyjnych przewoźnika – P. R. został ukarany grzywną w wysokości 4.130 euro. (...) kierowane przez P. R. wraz z ładunkiem zostało zatrzymane administracyjnie na okres 3 miesięcy i odholowane na parking policyjny mieszczący się około 12-13 km od portu. W tym czasie awarii uległy hamulce ciężarówki i pojazd został odholowany na holowniku.

Dowód:

- zeznania świadka A. B. – k. 143 oraz k. 169-171 akt IX P (...),

- zeznania świadka D. S. – k. 144-145 oraz k. 171-173 akt IX P (...),

- przesłuchanie B. S. w charakterze strony – k. 145-146 oraz k. 226-229 akt IX P (...),

- przesłuchanie P. R. w charakterze strony – k. 146-147 oraz k. 214-217 akt IX P (...),

- protokół kontroli policyjnej z tłumaczeniem – k. 64-67,

- protokół zatrzymania administracyjnego z tłumaczeniem – k. 68-73.

Około godz. 20.00 włoska policja zwróciła P. R. dokumenty za wyjątkiem dowodów rejestracyjnych auta i naczepy, które zostały zatrzymane wraz z pojazdem. Po telefonicznej interwencji P. R. w Konsulacie RP w M. policjanci wezwali dla niego taksówkę.

P. R. otrzymał od D. S. polecenie powrotu do Polski wraz z A. B. w obsadzie dwuosobowej ciężarówki. W trakcie podróży do kraju P. R. nie wykonywał obowiązków kierowcy. Nie włożył karty kierowcy do tachografu, nie prowadził samochodu, zdarzyło się, że spożywał alkohol. Obaj kierowcy wrócili do Polski około godz. 15.00 w dniu 10 października 2016 r.

Dowód:

- zeznania świadka A. B. – k. 143 oraz k. 169 – 171 akt IX P (...),

- zeznania świadka D. S. – k. 144 -145 oraz k. 171-173 akt IX P (...),

- częściowo przesłuchanie P. R. w charakterze strony – k. 146-147 oraz k. 214-217 akt IX P (...),

B. S. zwrócił się o pomoc w odzyskaniu zatrzymanego samochodu do włoskiej firmy prawniczej. Za holowanie i postój pojazdu z naczepą na parkingu policyjnym do dnia 27 października 2016 r. B. S. zapłacił 2.403 euro. Policja włoska oddaliła wniosek B. S. o zwrot zespołu pojazdów przed upływem terminu zatrzymania. Za obsługę prawną w sprawie wniosku B. S. uiścił opłatę 832 euro. Za holowanie i postój pojazdu z naczepą na parkingu policyjnym do dnia 27 października 2016 r. B. S. zapłacił 2.403 euro. Za postój pojazdu na parkingu w dalszym okresie B. S. zapłacił 770 euro. Pojazd został zwolniony po 3 miesiącach i odebrany z W. przez D. S. i A. B. w styczniu 2017 r.

Dowód:

- postanowienie z tłumaczeniem – k. 74-76,

- faktura z tłumaczeniem – k. 77-79,

- faktura z tłumaczeniem – k. 80-82,

- faktura z tłumaczeniem – k. 94-95,

- potwierdzenie przelewu – k. 96,

- zeznania świadka A. B. – k. 143 oraz k. 169-171 akt IX P (...).

W dniu 17 października 2016 r. P. R. otrzymał pocztą oświadczenie pracodawcy rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, polegającym na braku weryfikacji otrzymanego od załadowcy listu przewozowego oraz braku wpisu danych firmy pracodawcy w polu przewoźnika w dniu 30 września 2016 r., co spowodowało poniesienie przez pracodawcę bardzo wysokich kosztów związanych z zatrzymaniem auta służbowego na terenie W., kosztów pomocy prawnej, holowania pojazdu, parkingu, kary za przetrzymanie ładunku oraz utratę możliwości osiągania dochodów w okresie aresztowania samochodu. Wśród dalszych przyczyn pracodawca wskazał całkowitą utratę zaufania do P. R., nieprzestrzeganie obowiązków pracowniczych, wysyłanie obraźliwych wiadomości do pracowników firmy i pracowników spedycji, odmowę firmie spedycyjnej przyjmowania kolejnych zleceń w dniu 12 października 2016 r. bez wiedzy i zgody pracodawcy oraz przywłaszczenie mienia pracodawcy w postaci dokumentów przewozowych i dokumentacji pojazdu w dniu 14 października 2016 r.

Dowód:

- oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 51,

- potwierdzenie odbioru – k. 52-53.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem sporu między stronami była zasadność żądania przez pracodawcę odszkodowania za nienależyte wykonanie obowiązków pracowniczych przez pozwanego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do uwzględnienia powództwa opartego na art. 114 k.p. w zw. z art. 119 k.p.

Kodeks pracy odrębnie reguluje zasady odpowiedzialności materialnej pracownika za szkody wyrządzone pracodawcy podczas wykonywania obowiązków pracowniczych. W stosunkach prawnych pomiędzy pracownikiem a pracodawcą nie mają zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego wtedy, gdy pracownik wyrządzi pracodawcy szkodę wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych.

Pracownik ponosi na podstawie art. 114 k.p. odpowiedzialność za szkodę, która powstała w majątku pracodawcy wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych. Wykazanie przez pracodawcę poniesionej szkody jest bezwzględnie konieczne do wytoczenia powództwa z art. 114 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2011 r., II PK 22/11, MoPr 2012, Nr 1). Zobowiązanie pracownika do naprawienia szkody powstaje w przypadku uchybienia każdemu z obowiązków, jakie spoczywają na pracowniku z tytułu nawiązania stosunku pracy, a nie tylko obowiązkowi podstawowemu. Przepis art. 114 k.p. nie różnicuje obowiązków pracownika. Jakiekolwiek naruszenie któregokolwiek obowiązku spoczywającego na pracowniku, które doprowadziło do wyrządzenia szkody, uzasadnia pociągnięcie pracownika-sprawcy szkody do odpowiedzialności materialnej na podstawie art. 114 k.p. W art. 114 wskazano przesłanki odpowiedzialności materialnej pracowników, którymi są: niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków pracowniczych, czyli bezprawność zachowania się pracownika, wina pracownika, szkoda wyrządzona pracodawcy. W świetle dalszych przepisów do przesłanek tych można zaliczyć ponadto: określony związek przyczynowy między zachowaniem pracownika a szkodą (art. 115 k.p.) oraz wykazanie przez pracodawcę okoliczności uzasadniających odpowiedzialność oraz wysokość szkody (art. 116 k.p.). Zaś zgodnie z art. art. 119 k.p. odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody. Jeżeli zaś pracownik wyrządził szkodę umyślnie, zobowiązany jest do jej naprawienia w pełnej wysokości (art. 122 k.p.).

W przedmiotowej sprawie pracodawca dochodził od pozwanego – pracownika naprawienia szkody, jaką poniósł w związku z zachowaniem pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 116 k.p. powód winien wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość poniesionej szkody.

Istotą zarzucanego powodowi naruszenia obowiązków było zaniedbanie obowiązku sprawdzenia poprawności wystawienia listu przewozowego dotyczącego zlecenia transportowego, jakie pozwany wykonywał na rzecz powoda począwszy od dnia 30 września 2016 r. i w rezultacie doprowadzenie do powstania szkody w mieniu pracodawcy. Do podstawowych obowiązków każdego pracownika, a w tym również zajmującego stanowisko kierowcy, z pewnością należy dbanie o dobro zakładu pracy, co wynika wprost z przepisu art. 100 § 2 pkt 4 k.p. Obowiązek ten został zaakcentowany jako podstawowy także w przepisach wewnętrznych powodowego pracodawcy, który w § 11 pkt 3 Regulaminu Pracy postanowił, że do podstawowych obowiązków pracownika należy dbanie o dobro zakładu pracy i ochrona jego mienia. Natomiast w § 18 ust 6 Regulaminu Pracy wskazano dodatkowo, że kierowca nie ma prawa ruszyć z miejsca załadunku bez wystawionego listu przewozowego lub z nieprawidłowo wypełnionym listem przewozowym. Tym samym posiadaniu przez kierowcę prawidłowo wypełnionego listu przewozowego nadano rangę podstawowego obowiązku pracowniczego, co wydaje się zrozumiałe w sytuacji, gdy w trakcie przewozu kierowca reprezentuje przewoźnika i podlega kontrolom drogowym oraz odpowiedzialności prawnej, w tym w zakresie posiadania prawidłowych dokumentów dotyczących samochodu i przewożonego ładunku. Te uprawnienia i obowiązki reprezentacyjne kierowcy potwierdza również regulacja § 14 Regulaminu Pracy.

Podnieść należy, iż w ocenie Sądu powód zdołał wykazać, iż zachowanie pozwanego, polegające na zaniedbaniu obowiązku sprawdzenia poprawności wystawienia listu przewozowego dotyczącego zlecenia transportowego nosiło znamiona naruszenia obowiązków pracowniczych i rodziło odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę.

Odpowiedzialność pozwanego za szkodę nie budzi wątpliwości Sądu. Potwierdzają ją zarówno dowody z dokumentów zgromadzone w aktach niniejszej sprawy (szczególnie protokół kontroli policyjnej oraz protokół zatrzymania administracyjnego) oraz świadkowie przesłuchani w sprawie, zwłaszcza świadek A. B., który był bezpośrednim świadkiem zdarzeń w miejscowości L.. Na podstawie zgromadzonych dowodów Sąd doszedł do wniosku, że pozwany nie wywiązał się ze swych podstawowych obowiązków. Otrzymał polecenie wykonania międzynarodowego przewozu towarów na teren W.. Przystąpił do wykonania zadania, lecz nie zweryfikował treści dokumentu listu przewozowego z 30 września 2016 r., gdzie w rubryce 16 figurował jako przewoźnik, co nie było zgodne z prawdą. Pozwany zaprzeczał jakoby jego obowiązkiem jako pracownika było dokonanie korekty dokumentu poprzez przekreślenie w przedmiotowej rubryce swoich danych i wpisanie danych pracodawcy jako podmiotu realizującego przewóz. Jednak, jak wyżej wskazano, obowiązek pozwanego w tym zakresie został opisany w Regulaminie Pracy obowiązującym w firmie (...) i powinien być powodowi znany jako podstawowy zaś jego naruszenie winno być klasyfikowane co najmniej jako niedbalstwo.

Zauważyć należy, iż pracodawca także wykazał, że pomiędzy naruszeniem przez pozwanego obowiązków pracowniczych, a powstaniem szkody istnieje związek przyczynowo skutkowy. Bezsporne jest to, iż w przypadku prawidłowo sporządzonego (lub poddanego korekcie) listu przewozowego B. S. nie byłyby zmuszony do poniesienia kosztów grzywny, administracyjnego zajęcia pojazdu oraz włoskiej obsługi prawnej. Zatem to zaniechanie działania po stronie P. R. skutkowało powstaniem szkody po stronie pracodawcy.

Sama wysokość szkody nie budziła wątpliwości Sądu. Na jej potwierdzenie strona powodowa przedłożyła do akt sprawy przetłumaczone na język polski włoskie faktury dotyczące m. in. obsługi prawnej, postoju na parkingu, a także pomocy drogowej. Pamiętać jednak należy, że odpowiedzialność pracownika ograniczona jest zgodnie z art. 119 kodeksu pracy do kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia, które w momencie wyrządzenia szkody przez pozwanego wynosiło 1850 zł. Zatem maksymalnie powód mógł żądać od pozwanego kwoty 5.550 zł.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy. Treść większości z nich nie była kwestionowana pod względem prawdziwości i rzetelności sporządzenia. Jedynym zakwestionowanym przez pozwanego dokumentem był Regulamin Pracy. Jednakże, nie było podstaw do uznania, że przedmiotowy Regulamin nie obowiązywał w okresie zatrudnienia powoda, powoda nie dotyczył bądź miał inne brzemiennie niż przedstawione przez pozwanego.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków A. B. i D. S., albowiem są one ze sobą spójne, a ich treść koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym, w tym dowodami z dokumentów oraz zeznaniami powoda. Zeznania powoda Sąd uznał za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie z uwagi na zgodność relacji przedstawionej przez B. S. z pozostałymi dowodami. Sąd uznał za wiarygodne zeznania pozwanego P. R. jedynie w części, w jakiej korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Należy również zauważyć, iż Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków i stron złożonych w sprawie IX P (...), czemu strony procesu się nie sprzeciwiły.

W konsekwencji powyższych rozważań Sąd uznał, iż pozwany nienależycie wykonując obowiązki pracownicze doprowadził do powstania szkody w majątku pracodawcy i w pkt I wyroku zasądził od pozwanego P. R. na rzecz powoda B. S. kwotę 5.550 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty. Podstawę prawną dla określenia terminu naliczania odsetek od zasądzonej kwoty stanowił art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku z tym, że pozwany został wezwany do zapłaty odszkodowania w dniu 13 stycznia 2017 r. w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, Sąd zasądził odsetki od dnia następnego po dniu 20 stycznia 2017 r., czyli od dnia 21 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie drugim wyroku oparto na treści przepisu art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik postępowania pozwany jako przegrywający proces winien zwrócić powodowi koszty celowej obrony jego praw. Na koszty te złożyły się koszty zastępstwa procesowego, opłata od pozwu oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego wynika z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265) i wynosi 1.800 zł. Wysokość opłaty od pozwu wynika z art. 28 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 300) i wynosi 250 zł, a opłata skarbowa od pełnomocnictwa wynosi 17 zł. Zatem tytułem zwrotu kosztów procesu powodowi należy się kwota 2.067 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)