Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 8 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 08 lutego 2018r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę i ustalenie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 4 kwietnia 2017r. sygn. akt I C 2859/15

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od M. S. na rzecz (...) S.A. kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Tomasz Błoński SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak

II Ca 524/17

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 25.09.2012 r. z ustawowymi odsetkami od dnia 10.12.2012 r. do dnia zapłaty oraz ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za wszelkie skutki zdarzenia z dnia 25.09.2012 r. jakie mogą wystąpić w przyszłości dla powoda oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2017 r. oddalił powództwo i orzekł o kosztach postepowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, w tym:

⚫

przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnych części tego materiału, to jest min.in zeznań powoda, świadków, które potwierdzają, iż pracownikom ubezpieczonej w pozwanej placówce oświatowej można przypisać winę za skutki wypadku,

⚫

poprzez uznaniu, że trampolina, na której doszło do zdarzenia odpowiadała warunkom technicznym do korzystania z niej przez dwie osoby, podczas gdy zeznania właścicielki obiektu. a także przekazana instrukcja obsługi wskazywały, iż trampolina, na której doszło do wypadku była jednoosobowa;

2.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 217 §1 i 2 w zw. z art. 227 w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez niedopuszczenie zgłoszonego prawidłowo dowodu z opinii ortopedy traumatologa na okoliczność podane w petitum pozwu;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 417 w zw. 415 k.c. i w zw. art. 6 pkt. 1 Karty Nauczyciela poprzez uznanie, że personel placówki oświatowej ubezpieczonej w pozwanym nie ponosi winy, chociażby poprzez uznanie zachowania nauczycieli za lekkomyślne;

4.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie w ten sposób, że w ocenie Sądu I instancji brak związku pomiędzy zdarzeniem (szkodą), a niedopełnieniem obowiązków spoczywających na nauczycielu podczas sprawowania opieki nad uczniami w trakcie zajęć szkolnych, pomimo faktu, że powód wykazał, iż taki związek miał miejsce.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę orzeczenia przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów za obie instancję oraz dopuszczenie oddalonych przez Sąd Rejonowy dowodów.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Skarżący podnosi w swojej apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten nie jest uzasadniony.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 – 505 , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP. 1966, nr 4, s. 20). Sąd Rejonowy wszechstronnie rozważył zebrany w tej sprawie materiał. Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił.

Okoliczności dotyczące stanu trampoliny nie mogą mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia. Powód bowiem nie wiąże z jakimiś jej wadami przyczyn powstania szkody. Rozumowania powoda polega na błędnym mniemaniu, że wykazanie jakich wad trampoliny, brak instrukcji, przeznaczenie jej dla dwóch lub jednej osoby i w tych okolicznościach zezwolenie przez nauczycieli na korzystanie z urządzenia jest wystarczające do powstania odpowiedzialności placówki. Polskie prawo cywilne nie zna tego typu domniemań i nie zawiera tego typu regulacji.

Z zeznań powoda wynika, że po wejściu na trampolinę poślizgnął się i wpadł pomiędzy nogi kolegi. Kolega się przewrócił i w wyniku jego upadku została uszkodzona noga powoda. Trampolina była duża miała rozpiętość około 2 m. Zagrożeniem nie było to, że wchodziliśmy na nią we dwóch.

Z powyższego wynika, że doszło do typowego nieszczęśliwego wypadku, za który winy nie ponosi placówka oświatowa.

Nie można bowiem przyczynowo powiązać stanu trampoliny z zaistniałą szkodą. Art. 361 § 1 k.c. nie wprowadza związku przyczynowego w rozumieniu prawnym, odmiennego od istniejącego w rzeczywistości. Wiąże jedynie odpowiedzialność tylko z normalnymi następstwami zjawisk stanowiących ich podstawę. Przyczyną jest każde zdarzenie bez wystąpienia którego nie nastąpiłby badany skutek (J. S. M.).

Ustalania adekwatnego związku przyczynowego następuje w dwóch etapach:

1.  należy przede wszystkim wyjaśnić, czy pomiędzy kolejnymi faktami istnieje obiektywne powiązanie. W szczególności wyjaśniamy, czy dany fakt (przyczyna) był koniecznym warunkiem wystąpienia drugiego z nich (skutku), czyli czy bez niego skutek wystąpiłby,

2.  dopiero po tym ustaleniu pozytywnym badamy, czy z takim obiektywnym związkiem przyczynowym ustawa wiąże odpowiedzialność, czyli czy wspomniane powiązanie można traktować jako normalne, typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy, zazwyczaj skutek taki wywołujące.

Powód takiego powiązania kauzalnego nie wykazał.

Należy pamiętać, że istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy między zdarzeniem szkodzącym a szkodą jest podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej. Brak udowodnienia tego związku zwalnia Sąd z badania dalszych elementów, gdyż jest ono bezprzedmiotowe.

Przykładowo: na trampolinę o udźwigu 50 kg wchodzi czworo uczniów. Brezent pęka i jeden z uczniów doznaje złamania ręki. Przyczyną szkody jest pęknięcie brezentu spowodowane niewłaściwym użytkowaniem trampoliny. Nadzór nad właściwym jej użycie należał do obowiązków nauczycieli. Niedopełnienie tego obowiązku stanowi winę pracownika szkoły. W tym wypadku zdarzenie szkodzące jest kauzalnie powiązane ze szkodą i z nagannym zawinionym zachowaniem nauczyciela, z którym ustawa wiąże odpowiedzialność.

W niniejszej sprawie nie istnieje związek przyczynowe między ewentualnym złym stanem trampoliny lub jej niewłaściwym użyciem, a szkodą. Nie została więc wykazana podstawowa przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej.

W tej sytuacji zarzuty apelacji nie są zasadne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Henryk Haak Wojciech VogtTomasz Błoński