Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 8 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 08 lutego 2018r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 24 kwietnia 2017r. sygn. akt I C 1702/15

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Pozwanego (...) S.A. na rzecz T. B. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Tomasz Błoński SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak

II Ca 546/17

UZASADNIENIE

Powód T. B. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanego A. Towarzystwo (...) kwoty 6.000,00 zł. z odsetkami ustawowymi od dnia 08.10.2014r. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 72,90zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 08.10.2014r. tytułem kosztów leczenia. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i pełnomocnictwa.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2017 r. zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 6.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 72,90 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia wniósł pozwany zaskarżając wyrok w części, tj. w pkt 1,3 i 4 zarzucając mu:

⚫

naruszenia prawa materialnego, a to art. 445 § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że w świetle ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności krzywdy powoda, odpowiednie do niej zadośćuczynienie stanowić będzie kwota 6000 zł, w sytuacji gdy kwota tę uznać należy za rażąco wygórowaną, a doznaną przez powoda krzywdę za znikomą;

⚫

naruszenie prawa materialnego, a to art. 481 § 1 w zw. z art.445 § 1, 476 k.c. i art. l4 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) przez ich niewłaściwe zastosowanie, skutkujące bezpodstawnym przyjęciem, iż pozwany pozostaje w zwłoce w zapłacie zasądzonego zadośćuczynienia od dnia 8 października 2014 r.;

⚫

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie błędnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkujące bezpodstawnym ustaleniem iż w wyniku zdarzenia z dnia 21 sierpnia 2014 r. powód doznał również obustronnego niedosłuchu, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy;

⚫

naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez brak jakiegokolwiek uzasadnienia wyroku w części dotyczącej zamieszczonego w sentencji orzeczenia o odsetkach ustawowych i odsetkach ustawowych za opóźnienie w zapłacie zasądzonego zadośćuczynienia;

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie kosztów.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Skarżący podnosi w swojej apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten nie jest uzasadniony.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 – 505 , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP. 1966, nr 4, s. 20). Sąd Rejonowy wszechstronnie rozważył zebrany w tej sprawie materiał. Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił.

W szczególności prawidłowe są ustalenia Sądu odnośnie obustronnego niedosłuch powoda. Osłabienie to wystąpiła na skutek wypadku, co wynika bezpośrednio z opinii biegłego M. M. (1) (k-147). Osłabienie to było jednak przemijające, na co również zwrócił uwagę Sąd Rejonowy. Powyższe ustalenia są prawidłowe i zakotwiczone w dwóch opinia biegłego M. M. (k-147 i 173 akt). Zasadność tej opinii nie została podważona.

Ustalając natomiast wysokość zadośćuczynienia Sąd wskazał wyraźnie zakres krzywdy jakiej doznał powód w wyniku wypadku. Okoliczność, że skutki wypadku nie miały charakteru trwałego tylko przemijający nie może pozbawiać powoda prawa do odpowiedniego zadośćuczynienia w stosunku do doznanej krzywdy. Kwota 6000 zł jest w tym wypadku kwotą odpowiednią. Odmienna ocena pozwanego nie może podważyć prawidłowej oceny Sądu Rejonowego.

Sąd Rejonowy przyjął jako termin początkowy naliczania odsetek dzień następny po dniu wydania decyzji odmawiającej pozwanemu przyznania świadczenia. Jest to zgodnie z art. 481 k.c. i art. 817 k.c.

Skarżący podnosi, że odsetki powinny być zasądzone od chwili wyrokowania. Pogląd ten nie jest trafny i zdecydowanie sprzeczny z treścią art. 481 k.c. Z art. 481 k.c. wyraźnie wynika, że odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Nie ulega wątpliwości, że wyrok zasądzający zadośćuczynienie jest wyrokiem deklaratoryjnym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego II CSK 595/13, Lex 1504837).

W wyroku z dnia 18 września 1970 r. Sąd Najwyższy podkreślił, że z charakteru świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy , ze swojej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika (II PR 257/70, OSN C 1971, z.6, poz. 103). Jest to moment wymagalności świadczenia, które zresztą powstało wcześniej, bo w momencie wyrządzenia szkody. Zobowiązany niespełniając świadczenia w tym terminie dopuszcza się opóźnienia, za które należą się odsetki ustawowe.

Sąd Okręgowy nie podziela poglądu, że w takiej sytuacji odsetki należą się od chwili wyrokowania. Obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstał w chwili wyrządzenia szkody, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia od momentu wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. W literaturze broniony jest pogląd mocniejszy, mówi się mianowicie że w wypadku czynu niedozwolonego zobowiązanie dłużnika powinno być spełnione niezwłocznie, a wynika to z właściwości zobowiązania ( por. Marcin Lemkowski, Odsetki cywilnoprawne, Warszawa 2007.s, 271 – wówczas odsetki byłyby liczona od dnia szkody).

Także ustalenie wartości szkody według cen z chwili wyrokowania nie uzasadnia zasądzenia odsetek od dnia wyrokowania. Takie podejście pomija zupełnie fakt, że przez pewien czas osoba odpowiedzialna już opóźniała się ze spełnieniem świadczenia odszkodowawczego, być może w innej wysokości – ustalonej według daty wyrządzenia szkody. W niniejszej sprawie nie zostało wykazane aby zadośćuczynienie należne powodowi w chwili wyrządzenia szkody miało być niższe niż w chwili wyrokowania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, zgodnie z art. 385 k.p.c., należało orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Henryk Haak Wojciech Vogt Tomasz Błoński