Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Złotoryi II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej---------------------

po rozpoznaniu w dniu 01 marca 2018 r. w Złotoryi

sprawy

S. P.

urodz. (...) w W.

syna C. i G. z d. O.

oskarżonego o to, że:

pełniąc funkcję Prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., będąc z tego tytułu na podstawie prawa osobą uprawnioną i zobowiązaną do prowadzenia spraw gospodarczych tego podmiotu w okresie od 01.02.2016 r. do 05.10.2016 r. w sklepie nr 7 (...), O. 87A, (...)-(...) Z., należącym do Gminnej Spółdzielni (...), (...), (...)-(...) Z., urządzał i prowadził gry o charakterze losowym organizowane w celach komercyjnych na automatach do gier (...) G. (D. (...)) nr 0970, SUPER BANK (...), wypłacających wygrane w postaci środków pieniężnych, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, w szczególności naruszając art. 14 ust. 1 oraz art. 23a ust. 1 wyżej cytowanej ustawy (Dz. U. z 2015 r., poz. 1201)

tj. o czyn z art. 107§1 kks w zw. z art. 9§3 kks

I  uznaje oskarżonego S. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 107§1 kks w zw. z art. 9§3 kks i za to na podstawie art. 107§1 kks skazuje go na karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny po 100 (sto) złotych każda stawka;

II  na podstawie art. 30§5 kks orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci urządzenia do gier o nazwie C. (...) (D. S.) nr 0970 i S. nr (...);

III  na podstawie art. 34§2 kks orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie urządzania, organizowania i prowadzenie gier o charakterze losowym i hazardowym na okres 3 (trzy) lat;

IV  na podstawie art. 113§1 kks w zw. z art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 130 złotych, a na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 1000 złotych.

Sygn. akt II K 226/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

S. P. pełni funkcję prezesa zarządu (...) spółka z o.o. w W.. Na podstawie umowy zawartej z Gminną Spółdzielnią (...) w Z., urządzał on i prowadził gry o charakterze losowym w okresie od 01 lutego 2016 r. do 05 października 2016 r. Gry te prowadzone były w sklepie (...) w O. na automatach do gier o nazwach „C. G. (D. S.) o nr 0970” i (...) Bank (...)”, urządzenia te wypłacały wygrane w postaci pieniędzy, a wynik gry nie zależał od umiejętności manualnych czy wiedzy grających i miał charakter losowy.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego S. P. – k. 99, 188,

zeznania świadka K. G. – k. 197-198,

zeznania świadka C. D. – k. 198,

zeznania świadka Z. K. (1) – k. 46-47, 208,

zeznania świadka T. M. – k. 52, 207-208,

zeznania świadka H. K. – k. 65-66, 208,

zeznania świadka P. M. – k. 208-29,

kserokopia protokołu kontroli – k. 2-5,

kserokopia protokołu zatrzymania rzeczy – k. 6-8,

nagranie kontroli – k. 22,

wydruk z KRS – k. 25-26, 32-35,

kserokopia umowy dzierżawy – k. 69,

zestawienie faktur - k. 78,

dowody rzeczowe.

S. P. ma obecnie 35 lat, ma wykształcenie podstawowe, jest stanu wolnego, ma dwoje dzieci, pełni funkcję prezesa zarządu spółki z o.o., zarabia 4000 złotych miesięcznie, nie leczył się psychiatrycznie, leczył się w poradni AA, był karany.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 97-98, 188,

zapytanie o karalność – k. 91-92.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień. Wskazał jedynie, iż jego działalność jest legalna, co jest mu wiadome na podstawie posiadanych opinii prawnych oraz stanowiska Komisji Europejskiej.

(...) spółka z o.o. w W. występowała w sprawie w charakterze interwenienta ( zgłoszenie interwencji k. 49-50).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie sądu oskarżony popełnił zarzucany mu czyn.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, zasadniczo odmawiając składania wyjaśnień, a podające jedynie, iż prowadzona przez niego działalność była legalna.

Opierając się na szczątkowych wyjaśnieniach oskarżonego, posiłkując się jego pismami (zgłoszenie interwencji, w którym zawarto ocenę prawną zdarzenia) oraz pismami obrońcy oskarżonego, zauważyć należy, iż przedmiotem sporu nie tyle były kwestie faktyczne (może poza zasadą działania zatrzymanych urządzeń, tj. czy wynik gry miał charakter losowy czy też zależał od gracza), co prawne.

Jeśli chodzi o ustalenia faktyczne sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. G., C. D., H. K., T. M. i Z. K. (2), a także, ostatecznie, zeznaniom świadka P. M., oczywiście w zakresie, w którym świadek ten nie odmówił odpowiedzi na zadane pytania.

Nie budziło wątpliwości to, że oskarżony pełni funkcję prezesa zarządu (...) spółka z o.o. w W., ani, iż zawarł on umowę z GS (...) w Z., na podstawie której spółka dzierżawiła część sklepu w celu urządzania i prowadzenia tam gier przy wykorzystaniu urządzeń, będących w sprawie dowodami rzeczowymi. Oskarżony temu nie zaprzeczał, a wynika to także z informacji z Krajowego Rejestru Sądowego, samej treści umowy dzierżawy, na której widnieje pieczątka i podpis S. P. oraz zeznań świadka P. M. i H. K.. Wprawdzie świadkowie ci opisali pośredni sposób zawarcia umowy, tj. bez jednoczesnej obecności stron, ale trudno uznać, aby oskarżony pełniący funkcję prezesa zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i korzystający z pomocy profesjonalnego pełnomocnika (podnoszącego szereg zarzutów względem strony prawnej przedmiotowego czynu) nie kwestionował tej okoliczności, gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości w tym zakresie.

Sąd w szczególności uznał za wiarygodne zeznania świadków T. M. i Z. K. (1) w zakresie dotyczącym charakteru i zasady urządzeń do gry. Miał sąd na względzie to, iż świadkowie ci są jednocześnie pracownikami organu, który w sprawie występował jako oskarżyciel publiczny. Podkreślić jednak trzeba, że świadkowie ci składali zeznania co do rutynowych dla nich czynności, wynikających z ich stosunku pracy, wobec oskarżonego nie cechowali się żadnym negatywnym nastawieniem, stąd brak było podstaw do uznania ich zeznań za pozbawione waloru obiektywizmu. Szczególnie, że przebieg kontroli, badania przez nich zasady działania urządzeń został także nagrany. Świadkowie ci dysponowali się także odpowiednią wiedzą oraz doświadczeniem, pozwalającym im takie czynności w sposób fachowy przeprowadzić. Z ich zeznań jednoznacznie wynikało, że oba urządzenia do gier pracowały na zasadzie losowości, w której wynik gry nie był w ogóle uzależniony od właściwości osoby grającej, a urządzenia wypłacały wygrane w formie gotówki. Ponadto, ich zeznania zostały zasadniczo potwierdzone zeznaniami świadków K. G. i C. D., a zatem pracujących w sklepie sprzedawczyń. Również zeznania tych świadków związane były z wykonywaną przez nich pracą, nie miały one żadnego interesu w przedstawianiu nieprawdziwego stanu rzeczy. Ich zeznania, jeśli chodzi o charakter gier, było ogólnikowe, wskazywały one praktycznie tylko to, że grający wrzucali pieniądze i grali (co zdaniem sądu także jednak wskazuje raczej na losowy charakter gier, gdyż doświadczenie życiowe podpowiada, iż w tego rodzaju miejscu urządzenia takie nie służyły ani do gier zręcznościowych ani do gier wymagających elementu intelektualnego). Ponadto, świadkowie ci wskazali, że urządzenia wypłacały pieniądze, a czasem w kwestii związanej z wydaniem wygranych przyjeżdżał P. M. – na wezwanie sprzedawczyń, gdy grający zgłaszali takie zapotrzebowanie.

Sąd, co wynika przede wszystkim z protokołu rozprawy (k. 209), oddalił wniosek dowodowy obrony o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badania urządzeń elektrycznych i elektromechanicznych. Nawet bowiem z pisma podpisanego przez oskarżonego, w którym zgłaszał on w imieniu spółki interwencję, wynika bowiem, iż bezsporny jest losowy charakter gier, a obrona oparta była na twierdzeniu o legalności takich działań. Ponadto, we wniosku dowodowym nie wskazano nawet tezy dowodowej i nie zostało to uzupełnione w toku procesu, gdy każdorazowo oskarżony był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Z tych względów, sąd uznał, co także wskazano w postanowieniu dowodowym, iż wniosek ten w oczywisty sposób zmierzał do przedłużenia postępowania.

Pozostałe dowody, wymienione w poprzedniej części uzasadnienia, nie budziły wątpliwości i stąd, mając na względzie powyższe, sąd ustalił stan faktyczny sprawy tak, jak to w poprzedniej części uzasadnienia opisano.

Sąd zgodził się z kwalifikacją prawną zachowania oskarżonego, zaproponowaną przez oskarżyciela publicznego w zarzucie aktu oskarżenia, uznając, że S. P. wypełnił znamiona ustawowe czynu z art. 107§1 kks.

Zgodnie bowiem z art. 107§1 kks, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Jest oczywiste, że powyższy przepis prawny stanowi normę o charakterze blankietowym i konieczne jest dopełnienie jej treści innymi przepisami. Liczne spory budziła kwestia możliwości dopełnienia tej normy blankietowej przez zastosowanie art. 6 ust.1 i art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 03 września 2015 r., kiedy to wszedł w życie art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w brzmieniu ustanowionym ustawą z 12 czerwca 2015 r., którego projekt został notyfikowany Komisji Europejskiej. Jedynie przypomnieć należy, iż główne zastrzeżenia budziła kwestia technicznego charakteru art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych i związana z tym kwestia konieczności notyfikacji.

Wskazać należy, iż sąd w obecnym składzie stoi na stanowisku, że, po pierwsze, art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie ma charakteru technicznego, a zatem może stanowić dopełnienie art. 107§1 kks (vide, m.in., uchwała Sądu Najwyższego z 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I KZP 17/16), po drugie, że takie dopełnienie, po notyfikacji, a zatem po dniu 03 września 2015 r., również stanowić może dopełnienie normy blankietowej z art. 107§1 kks (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 24 marca 2017 r. sygn. akt V KK 28/17).

Zarówno art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych zasadniczo zabraniają prowadzenia i urządzania gier poza kasynem i wbrew koncesji lub zezwoleniu.

Brak wątpliwości, że oskarżony prowadził i urządzał gry o charakterze losowym na urządzeniach, które wypłacały nagrody pieniężne, a czynił to nie mając koncesji ani zezwolenia oraz poza kasynem gier.

Nie miał sąd także wątpliwości, iż oskarżony miał pełną świadomość w zakresie bezprawności i karygodności zarzucanego mu czynu. Wbrew stanowisku obrony, oskarżony miał wiedzę co do kształtowania się problematyki karalności z art. 107§1 kks, również faktu notyfikacji znowelizowanego w dniu 12 czerwca 2015 r. art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, a zatem bezsprzecznego braku legalności urządzania takich gier poza kasynem i bez koncesji po 03 września 2015 r.

Przestępstwo skarbowe z art. 107§1 kks, zagrożone jest karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności do lat 3, albo oboma tymi karami łącznie.

Wymierzając oskarżonemu karę, stosownie do treści art. 12 i 13 kks, sąd wziął pod uwagę przede wszystkim stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, które uznał za średni. Z jednej strony bowiem oskarżony urządził i organizował grę o charakterze losowym w sklepie spożywczym, a zatem miejscu dostępnym dla nieograniczonej liczby osób, w tym dzieci i młodzieży. Z drugiej strony- czynił to przy użyciu tylko dwóch urządzeń i przez stosunkowo niedługi czas. Sąd wziął pod uwagę także względy prewencji, mające przeciwdziałać na przyszłość podobnym zachowaniom oskarżonego, gdyż jego motywacja miała charakter zdecydowanie finansowy.

Sąd wziął pod uwagę, że oskarżonemu zarzucane są podobne czyny, odnoszące się do innych punktów, w których były umieszczane urządzenia. Sąd oceniał jednak jego zachowanie wyłącznie przez pryzmat postawionego oskarżonemu zarzutu. W ocenie sądu, wskazanie w kwalifikacji prawnej czynu art. 12 kk odnosiło się wyłącznie do trwania przestępczego zachowania w ściśle określonym miejscu, tj. sklepie (...) w O. i prowadzeniu sprawy w tym zakresie nie sprzeciwiały się inne toczące się równolegle sprawy, dotyczące innych zachowań.

Z tych powodów, sąd uznał za sprawiedliwą karę grzywny, jako karę majątkową, a jej wymiar, bliższy dolnej granicy ustawowego zagrożenia, ustalił na 100 stawek dziennych. Wysokość stawki dziennej w kwocie 100 złotych sąd określił stosownie do ustabilizowanej sytuacji materialnej oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe, sąd na podstawie art. 107§1 kks orzekł, jak w punkcie I części dyspozytywnej wyroku.

Zgodnie z art. 30§5 kks, przepadek urządzeń do gry losowej, w razie skazania za czyn z art. 107§1 kks, jest obowiązkowy. Stąd, orzeczono, jak w punkcie II wyroku.

Sąd uznał za konieczne wzmocnienie prewencyjnego oddziaływania kary wobec oskarżonego przez orzeczenie wobec niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie urządzania, organizowania i prowadzenia gier o charakterze losowym i hazardowym na okres trzech lat, orzekając na podstawie art. 34§2 kks jak w punkcie III wyroku. Oskarżony, pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki z o.o., wykazał bowiem, że umożliwienie mu dalszej działalności gospodarczej w tym zakresie może zagrażać istotnym dobrom prawnym, które chroni art. 107§1 kks.

W ocenie sądu, brak było podstaw do uznania, iż oskarżony nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych i sąd, na podstawie art. 113§1 kks w zw. z art. 627 kpk, zasądził od niego koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa i wymierzył opłatę uzależnioną od wysokości kary grzywny, o czym sąd orzekł w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku.