Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2017r., 21 listopada 2017r., 14 grudnia 2017r., 30 stycznia 2018r.

sprawy

1.  B. P. (P.), s. W. i L., ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że

I.  w okresie od 26 sierpnia 2016 r. do 1 września 2016 r. w R. po uprzednim podważeniu i wyciągnięciu zawiasów drzwi pomieszczenia piwnicznego przyporządkowanego do mieszkania numer 14c własności M. S. mieszczącego się przy ul (...) wszedł do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia ekspres do kawy marki T. o wartości 150 zł oraz baterię prysznicową nieustalonej marki o wartości 400 zł powodując straty w łącznej kwocie 550 zł na szkodę wymienionej pokrzywdzonej przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 20 sierpnia 2014 r. sygn. akt II K 400/14 za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1 i 5 kk na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 8 lutego 2016 r do 5 października 2016 r.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. art. 64 § 1 kk

2.  P. N. (N.) s. C. i D., ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że

II.  w dniu 29 sierpnia 2016 r w R. udzielił pomocy innej osobie w zbyciu ekspresu do kawy marki T. o wartości 150 zł wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej na szkodę M. S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa albowiem był już uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia 24 marca 2014 r sygn. akt IX K 409 / 13 za czyn z art.278 § 1 kk w zw. art. 64 § 1 kk oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia 6 czerwca 2013 r sygn. akt IX K 1194/12 za czyn z art. 278 § 1 kk, które objęte zostały następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w R. z dnia 21 stycznia 2016 r sygn. akt IX K 430/15 mocą którego wymierzona została kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 16 kwietnia 2015r do 6 lutego 2016r.

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego B. P. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy 26 sierpnia 2016r., a 29 sierpnia 2016r. w R. po uprzednim podważeniu i wyciągnięciu zawiasów drzwi pomieszczenia piwnicznego przyporządkowanego do mieszkania numer 14c własności M. S. mieszczącego się przy ul. (...) wszedł do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia ekspres do kawy marki T. o wartości 150 zł oraz baterię prysznicową nieustalonej marki o wartości 400 zł powodując straty w łącznej kwocie 550 zł na szkodę wymienionej pokrzywdzonej tj. za winnego występku z art. 279 § 1 kk i za czyn ten na mocy art. 279 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu B. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 października 2016 roku godz. 19:55 do dnia 21 października 2016 roku godz. 12:00;

3.  na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłaty na rzecz pokrzywdzonej M. S. kwoty 400 zł (czterysta złotych);

4.  uznaje oskarżonego P. N. za winnego tego, że w dniu 29 sierpnia 2016r. w R. pomógł w zbyciu ekspresu do kawy marki T. wartości 150 złotych wiedząc, iż pochodzi on z kradzieży z włamaniem dokonanej na szkodę M. S. tj. za winnego wykroczenia z art. 122 § 1 kw i za czyn ten na mocy art. 122 § 1 kw wymierza mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;

5.  na mocy art. 82 § 3 kpw zalicza oskarżonemu P. N. na poczet orzeczonej kary aresztu okres jego zatrzymania w sprawie od dnia 8 września 2016r. godz. 18:30 do dnia 9 września 2016r. godz. 21:07 uznając karę aresztu za wykonaną w rozmiarze 2 (dwóch) dni;

6.  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 pkt 2a ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza tytułem opłaty na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego B. P. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych), a od oskarżonego P. N. kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) i obciąża oskarżonych wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania w sprawie i tak B. P. kwotą 100,15 zł (sto złotych piętnaście groszy) P. N. kwotą 50 zł (pięćdziesiąt złotych).

Sędzia

Sygn. akt III K 777/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 stycznia 2018 roku

W bliżej nieustalonym dniu pomiędzy 26 sierpnia a 29 sierpnia 2016 roku B. P. podważył, a następnie wyciągnął zawiasy z drzwi pomieszczenia piwniczego, które były zamknięte na kłódkę. Po dokonanym przełamania zabezpieczenia, wszedł do pomieszczenia i zabrał w celu przywłaszczenia ekspres do kawy marki T. o wartości 150 złotych oraz baterię prysznicową nieustalonej marki o wartości 400 złotych. W/w pomieszczenie piwniczne przynależy do mieszkania numer 14c przy ul. (...), które stanowi własność M. S.. W dniu 29 sierpnia 2016 roku B. P. zwrócił się do P. N. o pomoc w sprzedaży ekspresu do kawy a w ramach przysługi oskarżony obiecał mu pieniądze. P. N. zgodził się, po czym mężczyźni udali się do bloku przy ul. (...). Do bloku wszedł B. P. a P. N. czekał na zewnątrz. Chwilę później B. P. przyniósł z piwnicy wspomniany ekspres do kawy. Następnie mężczyźni udali się do lombardu (...) L. W. znajdującego się w R. przy ul. (...). W czasie kiedy P. N. podpisywał umowę zastawu na przedmiotowy ekspres do kawy, B. P. stał w rejonie drzwi wejściowych lombardu. W wyniku zastawu ekspresu P. N. otrzymał 35 złotych, które od razu po wyjściu z lombardu oddał B. P.. Za wykonaną transakcję mężczyzna otrzymał od B. P. kwotę w wysokości 5 złotych. Po czym mężczyźni się rozeszli. Następnie w dniu 1 września 2016 roku około godziny 6:15 mąż pokrzywdzonej M. S. ujawnił, że w ich piwnicy brakuje ekspresu do kawy i baterii prysznicowej. W dniu 2 września 2016 roku M. S. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na jej szkodę.

Oskarżeni B. P. i P. N. byli wcześniej karani.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków: M. S. (k. 2,12v, k. 137-138), częściowych zeznań świadka D. S. (1) (k. 25v, k. 138-138v), P. A. (k. 148, 28-29, k. 47v), B. O. (k. 138) wyjaśnień oskarżonego P. N. (k. 137, 36, k. 49v-50), protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie (k. 1), protokołu oględzin miejsca (k. 5-6), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 10-12), umowy zastawu (k. 13), protokołu zatrzymania osoby (k. 15), protokołu przeszukania (k. 18-19), pokwitowania odbioru ekspresu do kawy (k. 23), tablicy poglądowej (k. 32), odpisów wyroków skazujących z (k. 62-65), protokołu zatrzymania osoby (k. 66), kart karnych oskarżonych (k. 61, 73, 130-135), odpisów wyroków skazujących z (k. 75-80), akt Sądu Rejonowego w Ż. w sprawie IIK 400/14.

Oskarżony B. P. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanemu mu czynu. Wyjaśnił, iż nie ma nic wspólnego z włamaniem do piwnicy i kradzieżą ekspresu do kawy oraz baterii prysznicowej. Nadto oskarżony podkreślił w tych wyjaśnieniach, że nie dawał w/w rzeczy P. N. do sprzedania w lombardzie w R.. Wskazał natomiast, iż „ jakiś czas temu” był z P. N. w lombardzie ale to on chciał „coś” sprzedać a oskarżony B. P. chciał jedynie pożyczyć od niego pieniądze. Nadto wskazał, iż P. N. kłamie, by uniknąć odpowiedzialności karnej, a nadto, iż nie ma siostry. Odnosząc się do kolejnych wyjaśnień potwierdził, iż od dnia 19 października przebywał na wolności.

Sąd, po analizie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, nie dał wiary w całym zakresie wyjaśnieniom oskarżonego B. P., w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz jego przyjętej wersji, iż nie dawał P. N. ekspresu do kawy, by ten go sprzedał. Wyjaśnieniom tym przeczą bowiem zeznania świadków, którym to zeznaniom Sąd dał wiarę.

Niezależnie od powyższych rozważań, podnieść w tym miejscu należy, że wyjaśnienia oskarżonego nie tylko pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków, ale przeczą im w całkowitym zakresie wyjaśnienia drugiego ze współoskarżonych P. N.. Oskarżony P. N. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a jego wyjaśnienia nie pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków w osobach D. S. (1) i P. A.. W swoich wyjaśnieniach wskazał, iż oskarżony B. P. „ poprosił go” aby sprzedał za niego ekspres do kawy gdyż on nie może bo musi się ukrywać a jego dowód został ”przecięty”. Oskarżony P. N. nadto dodał, iż spodziewał się z tego korzyści, wskazując iż potrzebował pieniędzy. Wyjaśnił on przy tym, że wraz z B. P. udał się do lombardu przy ul. (...) w R. w celu zastawienia w/w przedmiotu, który zdaniem oskarżonego B. P. dostał od swojej siostry. Wyjaśnił, iż tylko on wchodził do środka a przedmiotowy ekspres został zastawiony za 35 złotych, które otrzymał a następnie oddał B. P.. Ponadto wyjaśnił, iż umowa zastawu zawierała jego dane osobowe. Za przysługę otrzymał od B. P. kwotę w wysokości 5 złotych. W kolejnych wyjaśnieniach wskazał, iż pompka oraz router, które zaniósł wcześniej do lombardu dostał od P. A.. Wyjaśnił, iż B. P. nie powiedział jak nazywa się jego siostra. Wskazał również, iż oskarżony B. P. szedł w stronę piwnicy i przyszedł za chwile z ekspresem ale nie jest w stanie określić czy akurat wtedy włamał się do piwnicy.

Sąd ocenił jako wiarygodne wyjaśnienia P. N. uznając, iż jego wyjaśnienia znajdują odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym a nadto korelują z zeznaniami świadków i wzajemnie się uzupełniają tworząc logiczną i spójną całość. W związku powyższym Sąd oparł się na nich ustalając stan faktyczny.

Świadek M. S. wskazała, iż odzyskała skradziony ekspres. Zeznała, iż kiedy dowiedziała się, kto zastawił rzecz udała się do P. A., aby wyjaśnić całą sytuację. Wtedy dowiedziała się od D. S. (1), iż B. – pseudonim (...) poprosił P. N., by ten sprzedał ekspres do kawy. Świadek również wskazała, iż spotkała oskarżonego B. P., który w krótkiej wymianie zdań nie zaprzeczył, iż dokonał kradzieży z jej piwnicy. Sąd dał wiarę jej wyjaśnieniom. W ocenie bowiem Sądu, w/w świadek, jako osoba obca dla oskarżonych, nie miała nadto żadnych powodów, aby składać zeznania w sposób stronniczy czy nierzetelny.

Także zważywszy na zeznania D. S. (1) nie sposób podważyć wiarygodności złożonych wyjaśnień przez oskarżonego P. N., co do okoliczności sprzedaży ekspresu do kawy. Świadek wskazała, iż wraz z P. N. przebywa u P. A.. Nadto potwierdziła, iż (...) - oskarżony B. P., którego dodatkowo szczegółowo opisała, odwiedził P. N. w mieszkaniu P. A.. Wskazała, iż usłyszała jak oskarżony pytał czy można ekspres do kawy sprzedać dodając, że on nie może tego dokonać. Ponadto w swoich zeznaniach podkreśliła, iż oskarżony wielokrotnie przychodził do mieszkania. Zeznaniom D. S. (1) z postępowania przygotowawczego Sąd w całości dał wiarę jako korespondującym z zeznaniami pozostałych świadków. Sąd nie dał natomiast wiary jej zeznaniom złożonym na rozprawie w dniu 17 października 2017 roku w zakresie, w jakim świadek zaprzeczyła, by M. S. po przyjściu do jej mieszkania mówiła jej o włamaniu do swojej piwnicy jako sprzecznym z zeznaniami M. S..

Świadek P. A. potwierdził, iż P. N. i D. S. (2) przebywają w mieszkaniu zajmowanym przez niego. Świadek wskazał, iż B. P. przychodził do mieszkania, w którym wspólnie zamieszkują. A nadto podkreślił, iż B. P. czasami „ przynosił coś w torbie”, dodając, iż się tym nie interesował. Wskazał również, iż nie widział u P. N. ekspresu do kawy, przyznając, iż dał mu pompkę oraz router którą P. N. oddał pod zastaw. Dodał, iż o włamaniu dowiedział się od pokrzywdzonej. Niemniej jednak zeznania świadka, którym Sąd dał wiarę potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego P. N. w zakresie tego, iż router oraz pompka stanowiły własność świadka a nadto oskarżony P. N. miał zgodę od niego by w/w rzeczy oddać pod zastaw. Jednocześnie złożone zeznania potwierdzają, iż B. P. przychodził do mieszkania zajmowanego przez świadków i oskarżonego P. N..

Z kolei świadek B. O. pracownik lombardu wskazała, iż P. N. nie był częstym klientem lombardu. Nadto wskazała, iż nie przyjmowała ekspresu do kawy pod zastaw. Natomiast w swoich wcześniejszych zeznaniach potwierdziła, iż to ona podpisała umowę nr (...) a nadto dodała, iż mężczyzna przyniósł router oraz inne rzeczy. Sąd dał wiarę w części jej zeznaniom. Należy zwrócić uwagę iż skoro umowa zastawu została podpisana przez świadka, jednocześnie musiała przyjąć przedmiot zastawu. Wskazać należy, iż może to wynikać z upływu czasu i naturalnego zacierania się szczegółów w ludzkiej pamięci (pomiędzy składanymi zeznaniami minął rok).

Sąd uwzględnił nadto wszystkie dowody z dokumentów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych bowiem sporządzone zostały przez uprawnione do tego osoby i instytucje w zakresie ich kompetencji a nadto ich wiarygodność nie była przez żadną ze stron kwestionowana.

Po analizie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ocenił, iż sprawstwo oskarżonego B. P. w zakresie zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu z art. 29§1 kk nie budzi wątpliwości. Przestępstwo określone w art. 279 § 1 kk polega na przełamaniu zabezpieczeń chroniących przedmiot czynności wykonawczej przed kradzieżą. Najczęściej sprowadza się ono do ich fizycznego przełamania, jednak włamaniem jest również przełamanie zabezpieczeń cyfrowych. Nie ma znaczenia, czy zabezpieczenie przedmiotu przed kradzieżą jest efektywne i jakich środków należy użyć, by je sforsować. Konieczne jest natomiast, aby rzecz była zabezpieczona przed kradzieżą i aby sprawca usunął zabezpieczenie. Jest włamaniem także otwarcie drzwi dopasowanym lub skradzionym kluczem (M.(w:) W. II, s. 799). Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego oskarżony B. P. pokonał przed dokonaniem kradzieży mienia przeszkodę. Drzwi do pomieszczenia piwnicznego przyporządkowanego do mieszkania numer (...) c były bowiem zamknięte na kłódkę i aby do nich się dostać oskarżony musiał pokonać zaporę w postaci zamkniętych na kłódkę drzwi, które podważył, a następnie wyjął z zawiasów.

Czyn przypisany oskarżonemu jest zawiniony. Jest on osobą poczytalną, posiadającą odpowiednie do wieku doświadczenie życiowe. Można mu przypisać winę w czasie jego popełnienia albowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od niego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Sąd ocenił, iż stopień winy jest znaczny podobnie, jak stopień społecznej szkodliwości czynu.

Uznając B. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu realizującego znamiona występku z art. 279 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd zmienił datę popełnienia czynu zabronionego ustalając jego popełnianie w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy 26 sierpnia 2016 roku, a 29 sierpnia 2016 roku. Biorąc pod uwagę, że przedwstępna umowa sprzedaży została zawarta 29 sierpnia 2016 roku a przedmiotem tej umowy był przedmiotowy ekspres do kawy T. należało stwierdzić, iż po tej dacie nie mogła nastąpić kradzież z włamaniem w wyniku, której został skradziony w/w ekspres. Sąd zmodyfikował opis czynu nie tylko w zakresie daty końcowej czasookresu ale także wyeliminował z jego opisu popełnienie go w warunkach art. 64§1 kk. B. P. wyrokiem Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 20 sierpnia 2014 roku o sygn. akt II K 400/14 został skazany na karę pozbawienia wolności wymiarze 8 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat. Następnie postanowieniem z dnia 19 października 2015 roku Sąd Rejonowy w R.zarządził do wykonania w/w karę pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2016 roku Sąd Okręgowy w G. zezwolił na odbycie reszty kary 8 miesięcy pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, a następnie postanowieniem z dnia 9 czerwca 2016 roku uchylono powyższe zezwolenie zaliczając na poczet kary pozbawienia wolności okres odbyty w zakładzie karnym oraz systemie dozoru elektronicznego i uznając ją za wykonaną w okresie od 8 lutego 2016 roku do 27 kwietnia 2016 roku i od 29 kwietnia 2016 roku do 9 czerwca 2016 roku. B. P. w celu odbycia reszty kary został osadzony w zakładzie karnym w dniu 19 października 2016 roku, gdzie odbywał tą karę od tego dnia do 14 lutego 2017 roku. Mając na uwadze datę popełnienia przypisanego mu w niniejszej sprawie czynu a mianowicie dzień pomiędzy 26 sierpnia 2016 roku a 29 sierpnia 2016 roku stwierdzić należy, iż oskarżony w dacie jego popełnienia nie odbył co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 20 sierpnia 2014 roku o sygn. akt II K 400/14 . Wobec powyższego nie została spełniona przesłanka pozwalająca uznać, iż skazany dopuścił się przestępstwa w ramach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64§1 kk.

Wymierzając oskarżonemu B. P. karę Sąd miał na względzie jego właściwości i warunki osobiste oraz sposób życia przed popełnieniem przypisanego mu przestępstwa a także jego motywację i ujemne następstwa czynu. Sąd miał na uwadze także okoliczność, że oskarżony był uprzednio karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Orzeczona oskarżonemu w powyższym wymiarze kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby jest zatem koniecznym, a zarazem wystarczającym środkiem, aby uzmysłowić mu naganność jego postępowania i wdrożyć do przestrzegania porządku prawnego. Sąd nie ma bowiem żadnych wątpliwości, że tylko izolacja oskarżonego i to we wskazanym powyżej wymiarze spełni swoje cele zapobiegawcze, zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej. Przypisany oskarżonemu czyn stanowiły bowiem kolejne występek, jakiego się dopuścił. Zarówno zatem fakt wcześniejszego skazania za przestępstwa podobne, jak i fakt odbywania kary pozbawienia wolności a następnie w systemie dozoru elektronicznego nie zmienił jego postawy wobec dóbr chronionych prawem. Oskarżony zatem, w ocenie Sądu, nie wykazuje woli zmiany swego nagannego postępowania, co rodzi konieczność odpowiedniego oddziaływania na jego postawę w przyszłości poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania w powyższym wymiarze. Opisana kara z pewnością uświadomi przy tym oskarżonemu naganność jego postępowania i wdroży go do przestrzegania porządku prawnego. Wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonemu jest ponadto, w ocenie Sądu, odpowiedni również dla osiągnięcia jej celu w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i ugruntowania w nim przekonania o konieczności respektowania obowiązujących norm prawnych.

Reasumując zatem wszystkie powyższe rozważania, w ocenie Sądu, orzeczona oskarżonemu kara jest w pełni adekwatna i nie może zostać uznana ani za zbyt surową ani też za zanadto łagodną, a ponadto uczyni ona zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Oskarżony P. N. w dniu 29 sierpnia 2016 roku w R. pomógł w zbyciu ekspresu do kawy marki T. wartości 150 złotych pochodzącego z kradzieży z włamaniem na szkodę M. S.. Zważywszy na wartość tego ekspresu, która nie przekracza ¼ minimalnego miesięcznego wynagrodzenia Sąd przyjął, iż dopuścił się on wykroczenia umyślnego paserstwa z art. 122 §1 kw. Tym samym Sąd wyeliminował z aktu oskarżenia zakwalifikowanie opisanego czynu jako przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z 64 § 1 kk. Okoliczność, iż zbyty przez oskarżonego ekspres pochodził z kradzieży z włamaniem pozostaje bez znaczenia dla ustalonej przez Sąd kwalifikacji prawnej tego czynu jako wykroczenia. Wyłączenie opisane w art. 130 § 2 kw odnosi się bowiem tylko do wykroczenia określonego w art. 119 § 1 kw. W tym miejscu należy przywołać wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2004 roku w sprawie VKK 104/04, w którym Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 września 1997 roku sygn. akt I KZP 15/97 „przedmiotem wykroczenia określonego w art. 122 § 1 kw może być także mienie pochodzące z kradzieży z włamaniem, jeżeli jego wartość nie przekracza 250 złotych”. Wykładnia ta dokonana pod rządami kodeksu karnego z 1969 roku jest nadal aktualna i odnosi się do przestępstwa określonego w art. 279 § 1 kk. Po wejściu w życie kodeksu karnego z 1997 roku przepisy art. 119 kw i art. 130§2 kw nie uległy takiej zmianie, która uzasadniałaby odstąpienie od przedstawionej wyżej wykładni. Wyłączenie zawarte w art. 130§2 kw – dotyczące obecnie kradzieży z włamaniem – odnosi się tylko do wykroczenia z art. 119§1 kw. Przepis art. 122 kw nie uległ zmianie i odwołuje się nie do czynu określonego w art. 119 kw (kradzieży stanowiącej wykroczenie), lecz do nazwy czynu zabronionego „kradzież”, a zatem także do kradzieży z włamaniem.

Typ wykroczenia opisany w art. 122§1 kw może być zrealizowany poprzez nabycie, pomoc do zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjęcie rzeczy pochodzącej z kradzieży lub przywłaszczenia lub pomoc w jej ukryciu. P. N. pomagając w zbyciu ekspresu do kawy pochodzącego z kradzieży z włamaniem na szkodę M. S. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zrealizował znamiona wykroczenia z art. 122§1 kw. Przesłanką konieczną dla przypisania sprawcy odpowiedzialności z art. 122§1 kw jest świadomość pasera, iż rzecz którą nabywa, pomaga do jej zbycia albo przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia została uzyskana za pomocą kradzieży lub przywłaszczenia, a zatem wiedza o nielegalnym pochodzeniu rzeczy bądź co najmniej przewidywanie nielegalnego pochodzenia rzeczy i godzenie się na to. Świadomość oskarżonego P. N. co do nielegalnego źródła pochodzenia ekspresu do kawy należy wywodzić z oceny okoliczności, w jakich doszło do pomocy w jego zbyciu. Oceniając stronę podmiotową zachowania oskarżonego Sąd przyjął, iż działał on z zamiarem ewentualnym. P. N. miał świadomość możliwości pochodzenia ekspresu do kawy z kradzieży, o czym świadczy ocena okoliczności, w jakich doszło przekazania mu ekspresu. B. P. twierdził, iż dostał go od siostry, ale jednocześnie prosił P. N. by go sprzedał, gdyż sam tego nie mógł zrobić. Nieokazanie żadnego dowodu legalnego nabycia ekspresu w połączeniu z niechęcią B. P. do osobistego wstawienia ekspresu do lombardu i zawarcia umowy lombardowej na swoje nazwisko, a jednoczenie obietnica gratyfikacji finansowej za tą przysługę, powinna wzbudzić w oskarżonym podejrzenie, co do faktycznego pochodzenia tego sprzętu. Oskarżony jest bowiem osobą dojrzałą, sprawną intelektualnie, posiadającą odpowiedni stopień doświadczenia życiowego, powinien zatem przewidzieć w oparciu o wyżej wskazane okoliczności, że sprzęt ten pochodzi z przestępstwa i godził się na to, że pomaga w zbyciu rzeczy, która może pochodzić z kradzieży. W tym stanie rzeczy Sąd uznał P. N. za winnego wykroczenia z art. 122§1 kw.

W ustalonym stanie faktycznym Sąd nie znalazł okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały winę oskarżonego. Nadto powinien on znać obowiązujące normy prawne i przewidywać konsekwencje zachowania sprzecznego z obowiązującym prawem.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie jest niski. O stopniu tym decyduje rodzaj naruszonego nim dobra prawnego, jakim jest własność i posiadanie rzeczy. O stopniu tym decydują także motywy działania oskarżonego oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu. P. N. dopuścił się go umyślnie z zamiarem ewentualnym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz uwzględniła stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 33 k.w. Wziął zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego oraz w szczególności stopień winy, sposób działania, pobudki oraz sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. Sąd baczył, by orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec obwinionemu, uświadamiając mu naganność postępowania oraz wzbudzając przekonanie, że negatywne skutki popełnienia wykroczeń przekraczają płynące z tego korzyści. Wpływ na wymiar kary miały też względy prewencji ogólnej poprzez uświadomienie społeczeństwu konieczności respektowania norom prawnych oraz faktu, że brak poszanowania obwiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje szereg niekorzystnych konsekwencji. Na niekorzyść dla oskarżonego P. N. przemawia okoliczność jego wcześniejszej karalności.

Sąd uznał zatem, iż karą adekwatną, spełniającą swoje funkcje i obejmująca jednocześnie całą karygodność działania sprawcy będzie wymierzona mu na mocy art. 122 § 1 kw kara 30 dni aresztu. Kara ta uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy obwinionego. Przy wymiarze kary, Sąd uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego P. N.. Orzeczona kara aresztu winna spełnić wobec oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz wykształcić w nim krytyczny stosunek do popełnionego czynu.

Na mocy art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu B. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 października 2016 roku godz. 19:55 do dnia 21 października 2016 roku godz. 12:00.

Jednocześnie na postawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego B. P. środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. S. kwoty 400 zł. Jednocześnie, w ocenie bowiem Sądu, środek ten będzie dla oskarżonego stanowić istotną dolegliwość związaną z wykonaniem niniejszego orzeczenia, uzmysławiając mu również
w tej sferze jego życia naganność i karygodność przypisanego mu zachowania, a ponadto uzasadnioną na tym etapie postępowania rekompensatę za skutki popełnionego czynu, których doznała pokrzywdzona. Istota tego środka kompensacyjnego opiera się bowiem na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą
a pokrzywdzonym, a sposobem rozwiązania lub złagodzenia tego konfliktu jest m. in. naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem, czy też zadośćuczynienie za doznaną krzywdę (kompensacyjna funkcja prawa karnego).

Na podstawie art. 82 § 3 kpw Sąd zaliczył oskarżonemu P. N. na poczet orzeczonej kary aresztu okres jego zatrzymania w sprawie od dnia 8 września 2016r. godz. 18:30 do dnia 9 września 2016r. godz. 21:07 uznając karę aresztu za wykonaną w rozmiarze 2 dni.

Nadto na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 pkt 2a ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd nałożył na oskarżonego B. P. obowiązek uiszczenia kosztów sądowych obejmujących opłatę w wysokości 180 złotych, a od oskarżonego P. N. kwotę 30 złotych oraz obciążył oskarżonych poniesionymi wydatkami w wysokości 100,15 złotych od B. P. oraz od P. N. kwotę w wysokości 50 złotych.

Mając na uwadze sytuację majątkową i osobistą oskarżonych Sąd uznał, iż są oni w stanie uiścić wyżej wymienione kwoty. Ponadto jak bez wątpliwości ustalono, to sami oskarżeni, swoim nagannym zachowaniem zainicjowali niniejsze postępowanie karne, a tym samym opisane powyżej koszty z nim związane, które powinni ponieść.

Sędzia