Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny – Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 r.

sprawy: H. M. /M./,

syna J. i H.,

ur. (...) w P.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 11 października 2017r. sygn. akt II W 251/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia H. M. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz H. M. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym,

III.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 68/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał H. M. za winnego tego, że w dniu 06.03.2017r. około godz. 9,00 w R. na ul. (...), kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) 1902 nie zachował należytej ostrożności w ten sposób, że wykonując manewr zmiany kierunku jazdy niewłaściwie obserwował przedpole jazdy i uderzył w tył nieprawidłowo wyprzedzającego go pojazdu A. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw i przy zastosowaniu art. 39 § 1 kw odstąpił od wymierzenia kary.

Na podstawie art. 118 § 1 i 4 kpw w zw. z art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił obwinionego w całości od obowiązku zapłaty kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości na korzyść obwinionego zarzucając :

1.naruszenie prawa materialnego art. 86 § 1 kw poprzez przyjęcie, iż obwiniony H. M. wypełnił znamiona czynu opisanego w art. 86 § 1 kw w sytuacji, gdy obwiniony H. M. nie spowodował zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym prawidłowo wykonując manewr skręcania przy zachowaniu ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, zatem swym zachowaniem nie wyczerpał znamion wykroczenia opisanego w art. 86 § 1 kw;

2.naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przez jego niezastosowanie w sprawie w sytuacji, gdy obwiniony H. M. zgodnie z powołanym przepisem ustawy miał prawo liczyć, że inny uczestnik ruchu będzie przestrzegał przepisów ruchu drogowego, ponieważ okoliczności nie wskazywały na możliwość odmiennego zachowania uczestnika ruchu;

3.przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, iż obwiniony H. M. nie zachował należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru zmiany kierunku jazdy poprzez niewłaściwe obserwowanie przedpola jazdy w sytuacji, gdy obwiniony H. M. przed przystąpieniem do manewru zmiany kierunku jazdy zachował szczególną ostrożność wymaganą w danych okolicznościach , w szczególności poprzez zasygnalizowanie zmiany kierunku jazdy włączając kierunkowskaz oraz właściwe obserwowanie przedpola jazdy, co potwierdza zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci wyjaśnień obwinionego H. M. w zakresie, w jakim wskazał, iż przed wykonaniem manewru skrętu w prawo upewnił się spoglądając w oba lusterka, czy może bezpiecznie wykonać manewr oraz zeznań F. M. i I. M., którzy potwierdzili, iż obwiniony H. M. przed wykonaniem manewru skrętu w prawo spoglądał w lusterka.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca obwinionego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kosztów obrony z wyboru według norm przypisanych ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji ustalając stan faktyczny uznał, że obwiniony H. M. wykonując manewr zmiany kierunku jazdy nie zachował szczególnej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, niewłaściwie obserwował pole jazdy, w wyniku czego uderzył w tył nieprawidłowo wyprzedzającego go pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przez co stworzył zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym . Jednak jak słusznie wskazuje w swojej apelacji obrońca obwinionego zarówno obwiniony jak i świadek F. M. – pasażer samochodu A. (...) zeznali jednoznacznie, że przed skrętem w prawo na parking na ul. (...) upewnił się czy może wykonać ten manewr spoglądając w oba lusterka. Zarówno funkcjonariusz policji P. B. jak i T. B. zeznali, że do zdarzenia doszło w momencie, kiedy obwiniony wykonywał manewr skrętu w prawo a w tym czasie kierujący samochodem A. (...) P. S. wykonywał nieprawidłowy manewr wyprzedzania. Z akt sprawy wynika, że obwiniony poruszał się drogą jednokierunkową o jednym pasie ruchu, natomiast kierowca samochodu A. (...) podjął próbę wyprzedzania samochodu obwinionego na drodze jednokierunkowej z prawej strony po parkingu. Trudno zatem stawiać zarzut obwinionemu, że miał przewidzieć, mimo zasady ograniczonego zaufania, że kierowca samochodu A. (...) zachowa się tak irracjonalnie. Reguła ograniczonego zaufania daje normatywną podstawę do działania w zaufaniu do innych uczestników ruchu, a doznaje ograniczeń jedynie wówczas, gdy okoliczności sytuacji drogowej wskazują na możliwość niewłaściwego zachowania się przez innego uczestnika ruchu vide postanowienie SN z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt V KK 264/12. W realiach niniejszej sprawy obwiniony poruszał się po drodze jednokierunkowej o jednym pasie ruchu, o szerokości jezdni , która pozwalała jedynie na poruszanie się na niej jednego samochodu. Z ustaleń sądu wynika, że poruszał się z małą prędkością około 30 km/h i trudno wymagać od obwinionego czy też innego kierowcy, że mógł przewidzieć, aby jakikolwiek inny uczestnik ruchu drogowego podejmie manewr wyprzedzania go prawą stroną z dużą szybkością po miejscu przeznaczonym na parkowanie. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił zarzuty i wnioski apelacji obrońcy obwinionego i dlatego zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił H. M. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, zasądzając jednocześnie od Skarbu Państwa na jego rzecz kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 632 pkt2 kpk.

SSO Sławomir Klekocki