Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) Państwowych S.A. w W.

przeciwko D. K.

zapłatę

I. zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda (...) Państwowych S.A. w W. kwotę 5.754,59 zł (pięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2017 roku do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. nie obciąża pozwanego kosztami procesu.

Sygn. akt I C 1330/17

UZASADNIENIE

(...) Państwowe S.A. w W. wniosły o zasądzenie solidarnie od pozwanych D. K. i I. K. kwoty 9.470,96 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1.03.2017 r. do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że pozwani zajmują lokal mieszkalny przy ul. (...) w T. bez tytułu prawnego i nie wnoszą żadnych opłat za mieszkanie. Pomimo wezwania do zapłaty pozwani nie uregulowali należności.

W kolejnym piśmie powód wskazał, iż dochodzi zapłaty należności od pozwanych in solidum.

Zgodnie ze zobowiązaniem Sądu powód przedłożył zawiadomienie o wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od 02.2016 – 2017 r. Podał, iż opłaty za zimną wodę i kanalizację ustalano w oparciu o : stawkę x ryczałt 3,00m3 x liczba osób, zaś stawka za wywóz śmieci ustalana był natomiast przez Urząd Miasta T. w zależności od wielkości gospodarstwa .

Sąd postanowieniem z dnia 28 marca 2018 r. zawiesił postępowanie wobec I. K. (brak wskazania aktualnego adresu pozwanej).

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Państwowe S.A. w W. są właścicielem lokalu mieszkalnego nr 5a przy ul. (...) w T..

Bezsporne

D. K. od 15 lipca 2015 r. zajmował sam przedmiotowy lokal mieszkalny bez tytułu prawnego.

Dowody: wypowiedzenie umowy k. 48

przesłuchanie pozwanego D. K. z 29.01.2018 r. k. 69-69v

D. K. uchylał się od regulowania należnych opłat za mieszkanie.

Bezsporne i

Dowody: przesłuchanie pozwanego z 29.01.2018 r. k. 69-69v

D. K. był wzywany do zapłaty zaległości tytułem opłat za mieszkanie.

Dowód: - wezwanie k. 25

Zaległość D. K. za zajmowany lokal mieszkalny wynosiła:

- za styczeń, luty i marzec 2016 r. - 1.151,22 zł w tym za każdy miesiąc 354,41 zł tytułem eksploatacji i 29,33 zł tytułem opłat za kanalizację, śmieci, zimna wodę;

- za kwiecień, maj i czerwiec 2016 r. - 1.151,85 zł w tym za każdy miesiąc 354,41 zł tytułem eksploatacji i 29,54 zł tytułem opłat za kanalizację, śmieci, zimna wodę;

Za okres od czerwca 2016 r. do lutego 2017 r włącznie - 3.451,51 zł w tym za każdy miesiąc 401,90 zł tytułem eksploatacji i 29,54 zł tytułem opłat za kanalizację, śmieci, zimna wodę.

Dowód: zestawienie k. 86-88

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów zebranych w sprawie oraz przesłuchania pozwanego.

Zgromadzone dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności i autentyczności.

Za zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy Sąd uznał twierdzenia pozwanego dotyczące zajmowania przedmiotowego lokalu, wyprowadzki żony z dziećmi, braku uiszczenia opłat za lokal, gdyż są one jasne spójne i zgodne z zebranym przez Sąd materiałem dowodowym.

W sprawie bezspornym było, iż pozwany zamieszkiwał lokal bez tytułu prawnego i posiadał zaległości w uiszczaniu opłat. Pozwany nie kwestionował wysokości stawek czynszowych wynikających z konta lokalu.

Przechodząc do rozważań prawnych wskazać należy, iż w myśl przepisu art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego ( t. jedn. Dz.U. z 2016r., poz. 1610 ze zm.) osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie (ust. 1); z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust. 2); osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (ust. 3).

Należy zwrócić jednak uwagę, że przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego jest jednoznaczny w swym brzmieniu, to znaczy nakłada na osoby zajmujące lokal mieszkalny bez tytułu prawnego obowiązek uiszczania co miesięcznego odszkodowania. Pozwany zatem, zobowiązany był do zapłaty na rzecz powoda odszkodowania za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego oraz opłat związanych z użytkowaniem lokalu.

Wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie powódka wnosiła o zasądzenie kwoty 9.470,96 zł wynikającej z rozliczenia opłat za lokal. Należy jednakże podkreślić, iż w przedmiotowym lokalu od lipca 2015 pozwany D. K. mieszkał sam. Wobec powyższego wyliczenie należności winno uwzględniać opłaty stałe oraz opłaty zmienne naliczane w zależności od ilości osób przy uwzględnieniu 1 osoby zajmującej lokal, a nie za 10 osób jak wskazał powód.

W takim stanie rzeczy Sąd w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.754,59 zł. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481§1 k.c..

W pozostałym zakresie powództwo w pkt. II wyroku uległo oddaleniu

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. przyjmując, że wobec złej sytuacji materialnej pozwanego nie jest uzasadnione obciążanie go tymi kosztami. Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Z tego względu ustawodawca przewidział specjalne unormowanie pozwalające nie obciążać strony przegrywającej (powoda, pozwanego) obowiązkiem zwrócenia przeciwnikowi całości lub części kosztów. Ideę tę urzeczywistnia wyrażona w powołanym przepisie zasada słuszności. Artykuł 102 nie konkretyzuje w żaden sposób pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Wskazanie w tym przepisie na dopuszczalność odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik procesu jedynie w wypadkach wyjątkowych ("szczególnie uzasadnionych") wyłącza możliwość stosowania wykładni rozszerzającej. Ocena, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu. Musi ona mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy. Chodzi tu nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Kryteria pomocne przy rozstrzyganiu o istnieniu czy też nieistnieniu przesłanek zastosowania zasady słuszności wskazane zostały w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego. Sposób skorzystania z art. 102 jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828 oraz postanowienia SN: z dnia 19 października 2011 r., II CZ 68/11, Lex nr 1044004 i z dnia 20 kwietnia 2012 r., III CZ 17/12, Lex nr 1164739). O tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony wypadek" w rozumieniu art. 102, decyduje m.in. sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą sprawę. Jeżeli prowadzi ona proces w sposób nielojalny, np. przez usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd, albo celowo dąży do przewleczenia procesu lub zwiększenia jego kosztów, to nie zasługuje na potraktowanie jej w uprzywilejowany sposób i na zwolnienie od zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (zob. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, Lex nr 7366).

W niniejszej sprawie pozwany jest osobą bezrobotną, utrzymuje się jedynie z prac dorywczych i osiąga dochód około 1.000 zł. Nadto ma zobowiązania alimentacyjne i komornik prowadzi wobec niego egzekucję Dodatkowe obciążenie pozwanego kosztami jeszcze pogorszyłoby jego trudną sytuację.

Dlatego uznać należy, że istnieją szczególnie uzasadnione okoliczności pozwalające na nieobciążanie pozwanego kosztami procesu.