Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Sobczak

Protokolant: sekr. Katarzyna Kaczmarek

w obecności oskarżyciela : sierż. sztab. A. O. z Komendy Powiatowej

Policji w B.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18.01.2018 r., 01.03.2018 r. i 05.04.2018 r.

sprawy przeciwko S. T. urodzonemu (...) w B., synowi D. i R. z domu W.

obwinionemu o to, że:

I.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gm. K., (...), woj. (...), na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości kierował samochodem marki H. (...) numer rejestracyjny (...) i zjechał na przeciwny pas ruchu, doprowadzając do zderzenia z nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...), czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego S. M. M. (1) i jego pasażerów – K. M. i L. M.,

tj. o czyn z art. 86 § 2 kw,

II.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gmina K., (...), woj. (...), na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd marki H. (...) numer rejestracyjny (...) bez wymaganych przepisami świateł,

tj. o czyn z art. 88 kw,

III.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gm. K., (...), woj. (...), na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd marki H. (...) numer rejestracyjny (...) nie posiadając przy sobie wymaganych prawem dokumentów, tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz polisy OC,

tj. o czyn z art. 95 kw,

IV.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gmina K., (...), woj. (...), podczas legitymowania przez umundurowanego funkcjonariusza Policji odmówił podania danych co do własnej tożsamości i okazania dokumentów,

tj. o czyn z art. 65 § 2 kw,

V.  w dniu 30 września 2017 roku na terenie (...) w B. przy ulicy (...) używał publicznie słów powszechnie uznanych za nieprzyzwoite,

tj. o czyn z art. 141 kw,

1)  obwinionego S. T. uznaje za winnego dokonania zarzucanych mu czynów z punktów od I do V wypełniających kolejno dyspozycję art. 86§2 kw (czyn z pkt I) , art. 88 kw (czyn z pkt II), art. 95 kw (czyn z pkt III), art. 65 § 2 kw (czyn z pkt IV) oraz art. 141 kw (czyn z pkt V) i na podstawie art. 86 § 2 kw w zw. z art.9 § 2 kw i art.24 § 1 i 3 kw wymierza mu za nie łącznie karę 500 (pięćset) złotych grzywny;

2)  na podstawie art. 87§ 3 kw w z art. 29§1-§2 kw w zw. z art.9§ 1 kw orzeka wobec obwinionego za czyn z punktu I środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 6 (sześciu) miesięcy;

3)  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50 (pięćdziesiąt) złotych opłaty i 100 (sto) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków.

Sygn. akt II W 919/17

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2017 roku około godziny 19:45 M. M. (1) kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) i jechał wraz ze swoimi rodzicami K. M. i L. M. drogą krajową nr (...) w kierunku B.. Na wysokości miejscowości P. zauważył jadący z naprzeciwka samochód, który nie miał zapalonych świateł. Nagle pojazd ten zjechał na przeciwległy pas i znajdował się na pasie ruchu, po którym poruszał się samochód kierowany przez M. M. (1). Pokrzywdzony widząc to, by uniknąć zderzenia skręcił w prawo, jednak mimo podjęcia przez niego manewrów obronnych doszło do uderzenia w lewą tylną część samochodu S. (...), który następnie dachował. Drugi z pojazdów biorących udział w zdarzeniu - H. (...) o nr rej. (...) uderzył w słup trakcji telefonicznej i zatrzymał się. J. S., który jechał za S. (...) natychmiast zatrzymał swój pojazd i pobiegł udzielić pomocy poszkodowanym. Powiadomił telefonicznie o zdarzeniu odpowiednie służby. Inni kierowcy zatrzymali się i ujęli kierującego pojazdem H. (...), gdyż chciał oddalić się miejsca zdarzenia.

/ dowód: zeznania świadków M. M. (1) k. 57-57 odw. w zw. z k. 17 od słów „w dniu dzisiejszym” do słów „karetką do szpitala”, K. M. k. 57 odw. w zw. z k. 19 odw. od słów „ w dniu dzisiejszym” do słów „nie mówi”, L. M. k. 58 w zw. z k. 11 od słów „ok. godziny’ do słów „ich nie znam”, J. S. k. 58 odw. w zw. z k. 26 od słów „w dniu 30 września” do słów „mnie odnaleźć”, protokół oględzin miejsca wypadku k. 8-9, protokoły oględzin pojazdów k. 12-14, k. 15-16/

Po przyjeździe straży pożarnej osoby, które dokonały zatrzymania obwinionego przekazały go strażakom. W tym czasie wyrzucił on coś w kierunku znajdującego się pola. Funkcjonariusze Policji po przybyciu na miejsce zdarzenia pytali obwinionego o dane osobowe, ale twierdził, że to nie on kierował samochodem i nie chciał podać swoich danych osobowych. Także na żądanie funkcjonariuszy Policji nie dał im żadnych dokumentów od samochodu, który prowadził i nie miał przy sobie prawa jazdy. W jego pojeździe znaleziono kartkę z uczelni, na której widniały dane tj. nazwisko i imię: S. T.. Policjanci dokonali penetracji pobliskiego pola i ujawnili telefon komórkowy. Kiedy wybrali numer zapisany jako (...) odebrała R. T., która potwierdziła, że jej syn S. T. wziął auto ojca tj. H. (...) o nr rej. (...) i udał się na imprezę w restauracji (...) w B.. S. T. nie wyraził zgody, by poddać się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Obwiniony zachowywał się wulgarnie i agresywnie w obecności funkcjonariuszy Policji. Po przewiezieniu go do (...) w B. celem opatrzenia rozciętej wargi, na (...) w obecności obecnych tam pacjentów oraz lekarzy używał wulgarnych słów powszechnie uznanych za obelżywe, nie reagując na upomnienia funkcjonariuszy Policji.

/dowód : zeznania świadka S. M. k. 64 odw., notatka urzędowa k. 4, k. 5-6, k. 7/

Została mu pobrana krew do badań na zawartość alkoholu w organizmie. Po przeprowadzonych badaniach we krwi obwinionego stwierdzono 1,70 ‰ alkoholu.

/ dowód: protokół pobrania krwi k-29 , sprawozdanie z przeprowadzonych badań k- 30/

Jako pasażer z obwinionym na imprezę jechał M. M. (2), jednak nie wracał z nim po imprezie do domu.

/dowód: zeznania świadka M. M. (2) k. 68 odw. w zw. z k. 54 akt II K 983/17 od słów „jestem pracownikiem” do słów„potwierdzić moja matka”/

S. T. ma (...) lata, z zawodu jest (...). Pracuje w firmie (...) i uzyskuje z tego tytułu dochód miesięczny w kwocie 2.000 złotych brutto. Nie ma nikogo na otrzymaniu, nie był karany.

/ dowód: oświadczenie obwinionego k. 56 odw./

Obwiniony na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień w sprawie. W trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Twierdził jednak, że nie pamięta nic z tego zdarzenia, dopiero moment kiedy był w szpitalu. W trakcie rozprawy wyjaśnił dodatkowo, że jego samochodem mógł jechać M. M. (2), ponieważ była w nim jego kurtka.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 57, 58odw. w zw. z k. 33)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w jest bezsporny. Sąd ustalił go w oparciu o wiarygodne zeznania świadków tj. M. M. (1), K. M., L. M. oraz J. S. i S. M.. Podali oni przebieg zdarzenia w sposób logiczny i zrozumiały. Natomiast na miejscu zdarzenia nie było żadnej innej osoby, która mogłaby kierować samochodem H. (...), poza tym obwiniony został zatrzymany natychmiast po zdarzeniu przez innych uczestników ruchu. Był agresywny, wyrywał się, czuć było od niego woń alkoholu i wyrzucił w pobliskie pole swój telefon.

Wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony, która nie znajduje poparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. W postępowaniu przygotowawczym S. T. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, poza tym w sprawie sygn. akt II K 983/17 pierwotnie złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy. Obwiniony starał się przerzucić odpowiedzialność za zdarzenie na swojego kolegę, z którym jechał na imprezę. Z zeznań M. M. (2), które Sąd uznał za wiarygodne wynika, że jechał z obwinionym na imprezę, ale z nim nie wracał. Zaraz po zdarzeniu żadna z osób biorących w nim udział nie zauważyła, aby na miejscu była jeszcze jedna osoba. Poza tym wydana opinia w sprawie sygn. akt II K983/17 Sądu Rejonowego w (...) przez (...) w K. obala linię obrony obwinionego. Sąd uznał za wiarygodny pozostały materiał dowodowy w postaci protokołów badań stanu trzeźwości, notatek urzędowych, protokołów oględzin, bowiem sporządzone zostały przez uprawnione do tego organy, nie zawierały sprzeczności i nie były kwestionowane przez strony.

Analizując zatem zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Działaniem swoim S. T. wypełnił znamiona pięciu wykroczeń odpowiednio z art. 86 § 2 kw, art. 88 kw, art.95kw, art. 65§ 2 kw i art. 141 kw, gdyż:

VI.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gm. K., (...), woj. (...), na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości kierował samochodem marki H. (...) numer rejestracyjny (...) i zjechał na przeciwny pas ruchu, doprowadzając do zderzenia z nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...), czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego S. M. M. (1) i jego pasażerów – K. M. i L. M.,

VII.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gmina K., (...), woj. (...), na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd marki H. (...) numer rejestracyjny (...) bez wymaganych przepisami świateł,

VIII.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gm. K., (...), woj. (...), na drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd marki H. (...) numer rejestracyjny (...) nie posiadając przy sobie wymaganych prawem dokumentów, tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz polisy OC,

IX.  w dniu 30 września 2017 roku o godzinie 19.45 w P., gmina K., (...), woj. (...), podczas legitymowania przez umundurowanego funkcjonariusza Policji odmówił podania danych co do własnej tożsamości i okazania dokumentów,

X.  w dniu 30 września 2017 roku na terenie (...) (...) w B. przy ulicy (...) używał publicznie słów powszechnie uznanych za nieprzyzwoite.

Obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 86 § 2 kw (czyn z pkt. I). Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 lub 2 kw jest niezachowanie przez sprawcę należytej ostrożności. Wyrażenie "należyta" ostrożność należy rozumieć jako odpowiednia, właściwa, stosowna, a zatem taka, jaka jest wymagana w danych okolicznościach (zob. M. Szymczak (red.), Słownik, t. 2, s. 267). Chodzi przy tym zarówno o "zwykłą ostrożność", jak i "ostrożność szczególną". Stąd słusznie zauważył SN: "Dla odpowiedzialności z art. 86 kw konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie" (wyr. SN z 29.4.2003 r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886). Obwiniony tymczasem poruszał się po drodze publicznej mając we krwi 1,70 ‰ alkoholu i nie zachował należytej ostrożności wjeżdżając na przeciwległy pas ruchu wymusił na kierującym z naprzeciwka podjęcie manewrów obronnych, jednak mimo to doszło do uderzenia tego pojazdu przez samochód obwinionego, co oznacza iż wypełnił dyspozycję art. 86 § 2 kw.

Poza tym obwiniony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 88 kw (czyn z pkt. II), bowiem wbrew określonemu w art. 51 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym ( tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908) obowiązkowi używania świateł mijania lub do jazdy dziennej prowadził pojazd bez wymaganych wymienionymi przepisami świateł.

S. T. nie posiadał przy sobie również wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz polisy OC, a tym samym wyczerpał dyspozycję art. 95 kw (czyn z pkt. III ).

Obwiniony odmówił także podania swoich danych umundurowanemu funkcjonariuszowi Policji. Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. zawodu i miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób podczas kontroli drogowej daje policjantom przepis art. 129 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony S. T. na żądanie funkcjonariusza Policji nie udzielił informacji co do swojej tożsamości oraz odmówił podania dokumentów, popełniając tym samym wykroczenie z art. 65 § 2 kw ( czyn z pkt IV).

Obwiniony na terenie (...) (...) w B. przy ulicy (...) używał publicznie słów powszechnie uznanych za nieprzyzwoite. Niewątpliwie (...) w szpitalu stanowi miejsce publiczne, do którego ma dostęp nieograniczona liczba osób tj. pacjenci wraz z osobami im towarzyszącymi, lekarze i inni pracownicy szpitala. S. T. wielokrotnie powtarzał słowa obelżywe, mimo upomnień ze strony funkcjonariuszy Policji, którzy przybyli z nim na miejsce i tym samym dopuścił się wykroczenia z art. 141 kw ( czyn z pkt V).

Stosownie do treści art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.

Przepis art. 86 § 2 kw przewiduje zagrożenie ustawowe w postaci kary aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny, której wysokość art. 24 § 1 kw określa na kwotę od 20 do 5.000 złotych i przewidywał najsurowszą karę z wszystkich czynów zarzucanych obwinionemu.

Przy wymiarze kary obwinionemu jako okoliczności obciążające Sąd wziąl pod uwagę rażące naruszenie przepisów prawa o ruchu drogowym, wulgarne zachowanie obwinionego po spowodowanej kolizji, jego znaczny stan nietrzeźwości.

Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę dotychczasowa niekaralność S. T..

W przekonaniu Sądu wymierzona obwinionemu za popełnione wykroczenia na podstawie art. 86 § 2 kw w zw. z art.9 § 2 kw i art.24 § 1 i 3 kw łącznie kara 500 złotych grzywny, odpowiada przede wszystkim stopniowi społecznej szkodliwości czynu S. T., pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do obwinionego, a także czyni zadość potrzebie społecznego oddziaływania.

Ponadto na podstawie art. 87 § 3 kw w z art. 29 § 1- § 2 kw w zw. z art. 9 § 1 kw Sąd orzekł wobec obwinionego za czyn z punktu I środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 6 miesięcy. Wobec obwinionego co prawda jest prowadzone postępowanie karne o czyn z art. 178a § 1 kk, jednak z urzędu Sądowi wiadome jest, iż kwestionuje on swoje sprawstwo w sprawie karnej, dlatego Sąd zdecydował się na orzeczenie zakazu w niniejszej sprawie, gdyż jest to korzystne dla pozostałych uczestników ruchu drogowego, aby zakaz ten obowiązywał jak najszybciej. Sądowi jest znane orzecznictwo, w którym dominuje pogląd, że nie orzeka się tego środka karnego przy wykroczeniu z art. 86 § 2 kw, a tylko w sytuacji popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Jest to luka w przepisach, gdyż można sobie wyobrazić sytuację (i takie się zdarzały), że sprawa karna, w której obwiniony jest oskarżony o czyn z art. 178 a§ 1 kk, z różnych powodów nie zakończy się prawomocnym wyrokiem skazującym i wówczas obwiniony nie będzie miał orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów. Tymczasem skoro nie ma wątpliwości, że obwiniony kierował samochodem w stanie nietrzeźwości, to był również w stanie po użyciu alkoholu (art. 87 § 1 kw), a zatem można orzec na podstawie art. 87 § 3 kw w zw. z art. 9 § 1 kw środek karny zakazu prowadzenia pojazdów. Niezbędna jest zdaniem Sądu natychmiastowa eliminacja obwinionego z ruchu drogowego, ponieważ stanowi on realne zagrożenie dla innych uczestników tego ruchu.

Orzeczona obwinionemu kara powinna spełnić swe cele w zakresie obu prewencji.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami w kwocie 100 zł uznając, że ich uiszczenie przez obwinionego nie będzie dla niego zbyt uciążliwe.

Opłatę Sąd wymierzył na podstawie art. 21 ust 2 w zw. z art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz. U nr 49, poz.223 z późn. zm.).