Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział
w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 13 marca 2017 roku odmówił J. R. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udokumentował wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 roku okresy: 25 lata ogólnego stażu pracy. Przy ustalaniu uprawnień do emerytury organ rentowy nie uwzględnił żadnego z okresów zatrudnienia jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach z uwagi na fakt, że zostały przedłożone świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z podaną nazwą stanowiska oraz powołaniem na odpowiednie rozporządzenie i zarządzenie, jak również innej dokumentacji, z której wynikałoby, że wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku zaliczanym do warunków szczególnych.

(decyzja – k. 59 akta ZUS)

J. R. wniósł odwołanie od przedmiotowej decyzji, zaskarżając ją w całości oraz wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury. Ponadto, odwołujący podkreślił, iż organ rentowy niezasadnie nie uwzględnił jako stażu pracy
w warunkach szczególnych następujących okresów:

a) praca w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) w okresie od 21 maja 1976 roku do 31 maja 1979 roku na stanowisku kierowcy ciągnika (wykonywanie zadań transportowych);

b) praca w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) w okresie od 4 października 1979 roku do 31 maja 1980 roku na stanowisku kierowcy ciągnika (wykonywanie zadań transportowych);

c) praca w (...) Spółdzielni (...) w G. w okresie od 18 sierpnia 1980 roku do 30 kwietnia 1991 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony;

d) praca w (...) Spółka z o. o. w okresie od 17 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony (łączny okres zatrudnienia w (...) Spółka z o. o. wynosił od 17 lipca 1996 roku do 21 listopada 2000 roku).

W ocenie odwołującego pracę na stanowisku kierowcy ciągnika należy zaliczyć jako pracę w warunkach szczególnych, zgodnie z treścią wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8, poz. 43), tj. wykaz A, poz. 3 działu VIII. Ponadto, praca kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony także stanowi pracę
w warunkach szczególnych, tj. wykaz A, poz. 2 działu VIII.

(odwołanie – k. 2 – 6)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział w Ł., wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji. Ponadto organ rentowy wskazał, że przedstawione przez wnioskodawcę dokumenty nie spełniają wymogów, określonych w § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Co więcej, przedłożone dokumenty zawierają rozbieżności w zakresie twierdzeń wnioskodawcy, co do zajmowanego stanowiska w trakcie zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w G. oraz w (...) Spółka z o. o.

(odpowiedź na odwołanie – k. 9)

Na rozprawie z dnia 22 listopada 2017 roku wnioskodawca wniósł o uwzględnienie jako pracy w szczególnych warunkach okresu służby wojskowej, tj. okresu od 25 kwietnia 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku.

(oświadczenie wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2017 roku –
k. 44)

Na rozprawie 11 kwietnia 2018 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania. .

(stanowiska stron – e – protokół z dnia 11 kwietnia 2018 roku – 00:17:08 – 00:18:46 – k. 163, płyta CD)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny

J. R. urodził się (...). Wnioskodawca, w dniu 13 marca 2017 roku złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(wniosek – k. 1 – 8 akta ZUS)

J. R. posiada prawo jazdy: kategorii C – uprawnienie uzyskał od 22 kwietnia 1976 roku, kategorii „C+E” – uprawnienie uzyskał od 6 sierpnia 1987 roku. W okresie od dnia 26 marca do 31 marca wnioskodawca odbył kurs operatorów kombajnów buraczanych
i kombajnów ziemniaczanych, który ukończył z wynikiem pozytywnym.

(kserokopia prawa jazdy – k. 136, zaświadczenie o ukończeniu kursu – k. 26, dokumentacja osobowa wnioskodawcy)

W okresie od 25 kwietnia 1974 roku do 15 kwietnia 1976 roku wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową.

(kserokopia książeczki wojskowej – k. 55 – 77)

W okresie od 21 maja 1976 roku do 31 maja 1979 roku ubezpieczony pracował
w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) na stanowisku kierowcy ciągnika (3 lata i 10 dni).

(świadectwo pracy z dnia 31 maja 1979 roku – k. 26, dokumentacja osobowa wnioskodawcy)

W okresie od 4 października 1979 roku do 31 maja 1980 roku ubezpieczony pracował
w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) na stanowisku kierowcy ciągnika (7 miesięcy i 26 dni).

(świadectwo pracy z dnia 6 czerwca 1980 roku – k. 26, dokumentacja osobowa wnioskodawcy)

W okresie od 18 sierpnia 1980 roku do 30 kwietnia 1991 roku ubezpieczony pracował w (...) Spółdzielni (...) w G. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony (10 lat 8 miesięcy 12 dni).

(świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1991 roku – k. 155, dokumentacja osobowa wnioskodawcy)

W okresie od 17 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony pracował
w (...) Spółka z o. o. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego
pow. 3,5 tony (2 lata 5 miesięcy 13 dni).

(świadectwo pracy z dnia 30 listopada 2000 roku – k. 52, dokumentacja osobowa wnioskodawcy)

Spółdzielnia Kółek Rolniczych (...) zajmowała się wynajmowaniem ciągników z kierowcami na budowy, do przewożenia ładunków. Byli kierowcy ciągników, którzy kierowani byli do prac polowych i pomocy rolnikom oraz kilku kierowców, którzy byli skierowani na budowy. Podczas zatrudnienia na stanowisku kierowcy ciągnika w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...), do zakresu obowiązków wnioskodawcy należało przewożenie ładunków przydzielonym pojazdem w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami eksploatacji i ruchu pojazdów samochodowych. J. R. zajmował się głównie pracą w transporcie. Ubezpieczony jeździł ciągnikiem, ponieważ posiadał uprawnienia do prowadzenia pojazdów ciężarowych. Wnioskodawca woził żwir oraz materiały budowlane, przewoził także towar z magazynu na budowę oraz zajmował się przewozem drewna ze składu do zakładu pracy. Ubezpieczony jeździł codziennie ciągnikiem z dwoma przyczepami po drogach asfaltowych. Pracę rozpoczynał o godzinie szóstej rano, aby o godzinie siódmej rano być we W. w zakładzie (...). Dojazd zajmował mu około godziny czasu i była to odległość około 20 – 25 km od (...). J. R. pracował 8 godzin dziennie, przy czym gdy zaistniała taka potrzeba kierowcy pracowali także dłużej. Pracował także w okresie zimowym. W sezonie letnim wnioskodawca pomagał również przy żniwach, przy czym praca w polu była wykonywana po obowiązujących godzinach pracy i wiązała się z pomocą rodzinie a nie w ramach zatrudnienia.

(zakres czynności kierowcy pojazdu samochodowego i maszyny samobieżnej zatrudnionego w jednostce gospodarczej kółka rolniczego – k. 26, dokumentacja osobowa wnioskodawcy, zeznania świadka L. G. – protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2017 roku – k. 45, zeznania świadka R. R. – e – protokół rozprawy z dnia 21 lutego 2018 roku – 00:11:06 – 00:22:33 – k. 151, płyta CD, zeznania wnioskodawcy J. R. – protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2017 roku – k. 44 – 45, w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 11 kwietnia 2018 roku – 00:02:40 – 00:17:08 – k. 163, płyta CD)

Podczas zatrudnienia na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony w (...) Spółdzielni (...) w G., a następnie w Mleczarni G. Spółka
z o. o. wnioskodawca zajmował się rozwożeniem artykułów po sklepach, dystrybucją artykułów mleczarskich oraz zwożeniem mleka. Ubezpieczony rozwoził produkty po sklepach w G., jeździł także do Ł., W. oraz na (...). Praca zajmowała około 10 – 12 godzin dziennie, a kierowcy mieli wypracowane nadgodziny. Wnioskodawca pracę rozpoczynał o północy bądź nad ranem, aby zabrać towar z rampy i zaopatrzyć sklepy na godzinę szóstą rano. Do sklepu towar z samochodu przenosił konwojent, przy czym kierowca czasem pomagał w rozładunku, gdy było więcej towaru. Rozładunek towaru nie należał jednak do zakresu obowiązków kierowcy. Kierowcy jeździli pojazdami ciężarowymi marki S. i J.. W późniejszym okresie zatrudnienia wnioskodawca jeździł sporadycznie również cysterną marki R.. Przez cały okres zatrudnienia J. R. jeździł pojazdami ciężarowymi. Najmniejszy z pojazdów miał 5 ton ładowności.

(zeznania świadka K. K. – protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2017 roku – k. 45, zeznania świadka J. P. – protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2017 roku – k. 45 – 46, zeznania wnioskodawcy J. R. – protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2017 roku – k. 44 – 45, w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 11 kwietnia 2018 roku – 00:02:40 – 00:17:08 – k. 163, płyta CD)

J. R. udokumentował na dzień 1 stycznia 1999 roku ogólny staż pracy
w wymiarze 25 lat. Nie dysponuje świadectwem pracy za pracę w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze.

(okoliczności bezsporne)

J. P., zatrudniony na tożsamym stanowisku co wnioskodawca – tj. jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 ton – za pracę w (...) Spółdzielni (...) w G. uzyskał świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Wskazano,
iż było to stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego znajdujące się w wykazie A, dziale VIII, poz. 2 pkt 1 wykazu danego resortu.

(świadectwo pracy J. P. – k. 137)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte, w załączonych do akt sprawy, aktach emerytalnych i kapitałowych ZUS dotyczących wnioskodawcy oraz dokumenty z akt osobowych wnioskodawcy z zakładów pracy: Spółdzielni Kółek Rolniczych (...), (...) Spółdzielni (...) w G., (...) Spółka z o. o., nadto
o zeznania świadków i wnioskodawcy, którym Sąd dał wiarę.

Sąd zwrócił uwagę, że świadkowie L. G. oraz R. R. byli zatrudnieni na tożsamym stanowisku co wnioskodawca w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...), a zatem posiadających wiedzę odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i rodzaju wykonywanych przez niego czynności. Zgromadzone dokumenty, zeznania wnioskodawcy oraz wskazanych świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności. Zeznania te są spójne, logiczne, wiarygodne i znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności zebranej w toku postępowania dowodowego dokumentacji osobowej dotyczącej wnioskodawcy.

Nie można odmówić przymiotu wiarygodności zebranym dokumentom, zeznaniom wnioskodawcy i świadków K. K. i J. P. co do zatrudnienia
i zakresu wykonywanych czynności w czasie pracy w (...) Spółdzielni (...)
w G. oraz w (...) Spółka z o. o. Z zeznań tych wynika, że faktycznie wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy i jeździł samochodami ciężarowymi,
a najmniejszy z pojazdów miał 5 ton ładowności. Ponadto, praca wykonywana przez wnioskodawcę była świadczona stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy.
Ponadto, na podkreślenie zasługuje okoliczność, iż J. P., który także pracował
w (...) Spółdzielni (...) w G., na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, uzyskał świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2017 r., poz. 1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl art. 184 ust. 2, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z przepisu art. 32 wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasady przechodzenia na wcześniejsze emerytury oraz wykazy stanowisk do tego uprawniających określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.).

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale VIII (zatytułowanym „W transporcie i łączności”) pod poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” oraz pod poz. 3 „prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych”.

Do prac tego rodzaju należą wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia
1 sierpnia 1983 r. w dziale VIII pod poz. 2 praca kierowcy pojazdu członowego – pkt 1 oraz pod poz. 3 praca kierowcy ciągnika – pkt 1.

Stosownie zaś do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest – w myśl § 2 ust. 2 – świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy,
w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił warunki do uzyskania emerytury
w zakresie wymaganego wieku (ukończone 60 lat) oraz ogólnego stażu pracy (co najmniej
25 lat). Jako staż pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy następujących okresów pracy, za które to okres brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę:

a) praca w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) w okresie od 21 maja 1976 roku do 31 maja 1979 roku na stanowisku kierowcy ciągnika (wykonywanie zadań transportowych);

b) praca w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) w okresie od 4 października 1979 roku do 31 maja 1980 roku na stanowisku kierowcy ciągnika (wykonywanie zadań transportowych);

c) praca w (...) Spółdzielni (...) w G. w okresie od 18 sierpnia 1980 roku do 30 kwietnia 1991 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony;

d) praca w (...) Spółka z o. o. w okresie od 17 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony (łączny okres zatrudnienia w (...) Spółka z o. o. wynosił od 17 lipca 1996 roku do 21 listopada 2000 roku).

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii należy zwrócić uwagę, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k. p. c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Jednocześnie
w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy
i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność rodzaju i charakteru wykonywanych przez wnioskodawcę czynności przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę złożonej do akt sprawy dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy oraz zeznania zgłoszonych świadków.

Lektura dostępnych za okres pracy w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...), (...) Spółdzielni (...) w G. oraz w (...) Spółka z o. o., świadectw pracy wskazuje, że przez cały okres zatrudnienia w tych miejscach wnioskodawca w wymiarze pełnego etatu wykonywał pracę kierowcy ciągnika oraz kierowcy pojazdu ciężarowego. Przedmiotem analizy Sądu Okręgowego było wobec tego, czy jako praca
w warunkach szczególnych mogą być traktowane okresy zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) od 21 maja 1976 roku do 31 maja 1979 roku i 4 października 1979 roku do 31 maja 1980 roku, w (...) Spółdzielni (...) w G. w okresie od 18 sierpnia 1980 roku do 30 kwietnia 1991 roku oraz w (...) Spółka z o. o.
w okresie od 17 lipca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku. W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał dostateczne podstawy do tego aby wymienione okresy uznać za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

Na okoliczność prac wykonywanych przez wnioskodawcę Sąd dopuścił dowód
z zeznań świadków i zeznań wnioskodawcy słuchanego w charakterze strony. Z zeznań świadków L. G. oraz R. R. jednoznacznie wynika, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) wykonywał pracę kierowcy ciągnika, która to była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w transporcie. Wnioskodawca nie wykonywał bowiem prac polowych, lecz jeździł jako kierowca transportowy po budowach, przewożąc żwir piasek czy drewno. Należy pamiętać, że mowa jest o latach siedemdziesiątych, kiedy to nie były rozwinięte usługi transportowe, zaś ciągnik z przyczepą stanowił pojazd do przewożenia większych i ciężkich ładunków. Twierdzenia świadków i wnioskodawcy odnośnie charakteru wykonywanej przez niego pracy znalazły potwierdzenie w sporządzonym przez pracodawcę zakresie obowiązków. Ponadto, z zeznań świadków K. K. i J. P., co do zatrudnienia i zakresu wykonywanych czynności w czasie pracy w (...) Spółdzielni (...) w G. oraz w (...) Spółka z o. o., bezsprzecznie wynika, że przez cały okres zatrudnienia wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę na stanowisku kierowcy pojazdu ciężarowego powyżej 3,5 tony takich marek jak J., S. czy R., podczas gdy najmniejszy z pojazdów miał 5 ton ładowności. Pracując w OSM G. czy później w Mleczarni G., wnioskodawca wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Do jego obowiązków należało rozwożenie towarów – produktów mlecznych. Dlatego musiał zaczynać pracę w nocy, aby dostarczyć towar przed otwarciem sklepów.

Ponadto, J. P., który także pracował w (...) Spółdzielni (...)
w G., na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, uzyskał świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, w którym stwierdzono, iż było to stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego.

W świetle tak poczynionych ustaleń zdaniem Sądu Okręgowego spełnione zostały podstawy do tego aby pracę świadczoną przez wnioskodawcę we wskazanych powyżej zakładach pracy oraz wymienionych powyżej okresach ponad wszelką wątpliwość zakwalifikować jako okresy pracy w warunkach szczególnych. Praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku kierowcy ciągnika swoim rodzajem odpowiada pracy wymienionej w dziale VIII poz. 3 pkt 1 wykazu A, natomiast praca na stanowisku kierowcy pojazdu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony odpowiada pracy wymienionej w dziale VIII poz. 2 pkt 2 stanowiącego załącznik do zarządzenia
nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku. Uznanie wymienionych okresów za pracę w warunkach szczególnych daje wnioskodawcy okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat.

Reasumując, wnioskodawca legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych uprawniającym go do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

Sąd nie uwzględnił do powyższego okresu służby wojskowej, bowiem wnioskodawca przed pójściem do wojska nigdzie nie pracował. Ponadto podjął pracę w okresie dłuższym niż 30 dni po zakończeniu służby wojskowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k. p. c, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od 1 marca 2017 roku, tj od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 99 w zw. z art. 98 § 1 i § 3
k. p. c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265)
i w punkcie drugim sentencji wyroku zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
I Oddziału w Ł. na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć organowi rentowemu wraz z aktami rentowymi

K. J.