Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 czerwca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał J. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 28 lipca 2015 roku do dnia 31 maja 2017 roku. Świadczenie zostało przyznanie w kwocie zaliczkowej.

Zakład wskazał, iż do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok w których ubezpieczony przystąpił do ubezpieczenia za granicą po raz pierwszy (od 1980 roku do 1989 roku) oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 100,40%.

Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika podstawy wymiaru przez kwotę bazową wyniosła 3.321,56 zł (100,40% x 3.308,33 zł).

Do ustalenia wysokości renty Zakład przyjął okresy składkowe 14 lat 11 miesięcy i 20 dni, okresy składowe zagraniczne 19 lat, łącznie 33 lata 11 miesięcy i 20 dni (407 miesięcy).

Wysokość renty została ustalona w następujący sposób:

[24 % x 3.308,33] + [(407 x 1,3%) : 12 x 3.321,56] = 2.258,48 zł.

Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% świadczenia 1.693,56 zł (2.258,48 x 75%).

Rentę dla ubezpieczonego należy ustalić według proporcji 179 miesięcy pracy w Polsce do 407 miesięcy pracy w ogóle. Wysokość renty proporcjonalnej wynosi 744,96 zł [1.693,86 x (179:407)].

Odwołanie o powyższej decyzji złożył ubezpieczony J. P.. Podał, że decyzja jest dla niego krzywdząca i dyskryminująca. Od operacji kręgosłupa w 1994 roku odczuwa silne bóle, które nie pozwalają mu pracować. Od 2003 roku leczy się psychiatrycznie, zażywa leki psychotropowe, które również uniemożliwiają mu wykonywanie pracy.

Wniósł o przyznanie pełnej renty chorobowej w wysokości 100%.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

Decyzją z dnia 29 czerwca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. uchylił decyzję z dnia 6 czerwca 2016 roku i przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w kwocie zaliczkowej od 31 maja 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. P. urodził się (...). Z zawodu jest elektrykiem.

Ubezpieczony złożył w kanadyjskiej instytucji ubezpieczeniowej wniosek o polską rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k.1-8 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 13 kwietnia 2016 roku lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonego komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24 maja 2016 roku ustaliła, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, do 31 maja 2017 roku oraz iż nie da się ustalić daty powstania niezdolności do pracy.

(orzeczenia – k.14, k.22 akt ZUS)

Ubezpieczony jest leczony psychiatrycznie od 2003 roku z powodu zaburzeń depresyjnych z objawami psychozy.

(opinia biegłego psychiatry – k.20-22, k.103)

U ubezpieczonego rozpoznano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego z nawrotową dyskopatią L4/L5, stan po dyscektomii L4/L5 w 1994 roku, naczyniaka trzony kręgu L3 z zespołem bólowym.

W wykonanym w lutym 2016 roku badaniu (...) kanału kręgowego opisano objawy nawrotowej dyskopatii L4/L5, a w marcu 2016 roku u ubezpieczonego stwierdzono objawy prawostronnego zespołu bólowego korzeniowego.

(opinia biegłego neurologa – k.23-24, k.102-102 odwrót)

Ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji do 31 maja 2017 roku. Ubezpieczony może wykonywać prace niewymagające pełnej sprawności ruchowej.

(opinia biegłego psychiatry – k.20-22, opinia biegłego neurologa – k.23-24, 102-102 odwrót)

Objawy porażenne zostały stwierdzone u ubezpieczonego w badaniu w dniu 11 maja 2016 roku, ponownie zostały rozpoznane w badaniu lekarza neurologa w badaniu w dniu 28 września 2016 roku. Ubezpieczony został zaopatrzony w ortezę na staw skokowy.

(opinia biegłego neurologa – k.50-50 odwrót)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci wniosku o wydanie orzeczenia, decyzji ZUS, orzeczenia Lekarza orzecznika i Komisji lekarskiej ZUS.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał wartość dowodową wydanych opinii przez biegłych z zakresu psychiatrii i ortopedii oraz podzielił, jako przekonujące, wnioski wypływające z jej treści. Opinie są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Z opinii biegłych jednoznacznie wynika, że schorzenia występujące u ubezpieczonego nie powodują całkowitej niezdolności do pracy.

Biegły psychiatra zapoznał się z całością dokumentacji medycznej przedstawionej przez ubezpieczonego. Analiza tej dokumentacji doprowadziła do wniosku, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy. Biegły wyjaśnił, iż dokumentacja medyczna nie zawiera informacji o hospitalizacjach psychiatrycznych, nie zawiera dokładnego opisu stanu psychicznego, ani opisu kolejnych wizyt psychiatrycznych. Dokumentacja ta pozwala na ustalenie, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy.

Również biegły neurolog w opinii uzupełniającej wydanej w dniu 7 marca 2017 roku podał, że objawy porażenne zostały opisane w dokumentacji z 11 maja 2016 roku i ponownie w dniu 28 września 2016 roku, z tego powodu ubezpieczony został zaopatrzony w ortezę na staw skokowy.

Biegli ustosunkowali się do zarzutów do opinii. Biegły neurolog dodatkowo podał, iż niezdolność do pracy ubezpieczonego orzekano od daty złożenia wniosku, z uwagi na brak danych dotyczących powstania choroby. Biegły podał, iż w dokumentacji medycznej ubezpieczonego nie opisano bólu neuropatycznego tylko bóle o typie rwy kulszowej, który nie jest bólem neuropatyczny. W wypadku bólu o typie rwy kulszowej podaje się niesteroidowe leki przeciwzapalne a nie syntetyczne analogi morfiny.

Biegły neurolog po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną z 19 stycznia 2018 roku wskazał, iż zapisy te nie zmieniają wniosków opinii. Biegły wyjaśnił, iż opisywane w tej dokumentacji objawy wskazują na zespół bólowy o charakterze rzekomokorzeniowym, czyli naśladującym bólowe objawy uszkodzenia korzeni rdzeniowych, nie są to objawy wynikające z uszkodzenia układu nerwowego.

W ocenie Sądu złożone opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli opinie swoje wydali po dokonaniu analizy dokumentacji lekarskiej ubezpieczonego. Biegli określili schorzenia występujące u ubezpieczonego, ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.57 punkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2017 roku, poz.1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art.57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie ubezpieczony kwestionował ustalony przez komisję lekarską ZUS stopień niezdolności do pracy. Zdaniem ubezpieczonego schorzenia na które cierpi powodują całkowitą niezdolność do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)  stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko, jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych. Przyczyna niezdolności do pracy nie ma wynikać z choroby, a z naruszenia sprawności organizmu, czyli czynnika medycznego, który powoduje utratę zdolności do pracy.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż ubezpieczony J. P. jest osobą częściowo niezdolną do pracy, niezdolność ta trwa do 31 maja 2017 roku.

Ubezpieczony jest leczony psychiatrycznie od 2003 roku z powodu zaburzeń depresyjnych z objawami psychozy. Schorzenie to nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy u ubezpieczonego. Także schorzenia neurologiczne w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa lędźwiowego z nawrotową dyskopatią L4/L5, stan po dyscektomii L4/L5 w 1994 roku, naczyniak trzonu kręgu L3 z zespołem bólowym nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony ma znaczne ograniczenia w wykonywaniu pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i z tego powodu jest osobą częściowo niezdolną do pracy.

Do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy konieczne byłoby ustalenie, że ubezpieczony ma znaczne ograniczenia sprawności ruchowej uniemożliwiające bez zabezpieczenia sprawne poruszanie się na dystansie zwykle do kilkudziesięciu metrów. Ubezpieczony zachował zdolność do wykonywania prac niewymagających zachowania pełnej sprawności ruchowej (na stanowisku portiera lub podobnych), z tych względów jest częściowo niezdolną do pracy.

Przyznając świadczenie organ rentowy wobec wątpliwości co do daty złożenia wniosku o rentę przyjął, datę wcześniejszą wskazaną w punkcie 8.2 wniosku (k.3 akt ZUS) – 28 lipca 2015 roku i przyznał świadczenie, stosownie do treścią art.129 ust.1 w zw. z art.14 ust.2 ww. ustawy o emeryturach i rentach, od dnia złożenia wniosku – od 28 lipca 2015 roku.

Nadto należy wskazać, iż zakres rozpoznania i orzeczenia w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest przedmiotem zaskarżonej decyzji organu rentowego. Odwoławczy charakter postępowania przejawia się przede wszystkim w tym, że jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem – w aspekcie materialnym i formalnym decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek lub z urzędu. Jest to postępowanie kontrolne, co oznacza, że badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania decyzji. Późniejsza zmiana stanu faktycznego nie może stanowić podstawy do uznania decyzji za wadliwą i w konsekwencji tego jej zmiany. W takim wypadku ubezpieczony ma możliwość złożenia ponownego wniosku w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Reasumując, z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby ubezpieczony był osobą całkowicie niezdolną do pracy i Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie.

W toku postępowania ubezpieczony był reprezentowany przez adwokata ustanowionego z urzędu. Pełnomocnik ubezpieczonego złożył wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oświadczając, iż koszty te nie zostały opłacone ani w całości ani w części.

Zgodnie z treścią 29 ust.1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (tekst jednolity Dz.U. z 2017 roku, poz.2368) koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa.

Od 22 listopada 2016 roku obowiązuje rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 roku, poz.1714). Zgodnie z treścią §22 tego rozporządzenia do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Zatem w niniejszej sprawie wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ubezpieczonego należy ustalić na podstawie §15 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 roku, poz.1801) na kwotę 360 zł. Wynagrodzenie, stosownie do treści §4 ust.3 podlega podwyższeniu o kwotę podatku VAT, która wynosi 23% (art.146 a punkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1221).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ubezpieczonej.

2 maja 218 roku