Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 października 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie o sygn. akt XVIII 5011/12 z powództwa (...) Spółki Akcyjnej Oddział Ł. – Miasto przeciwko J. F. o zapłatę: 1) zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 192,14 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lutego 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 2) oddalił powództwo, 3) ustalił, że obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego obciąża powoda w całości, pozostawiając szczegółowe rozliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana. Skarżący nie sformułował zarzutów. Wskazał, że nie może płacić za usługę, której nie wykonano. Licznik do dnia dzisiejszego nie został ponownie zalegalizowany. Jest w dyspozycji powoda. W tym czasie u pozwanego zainstalowano nowy licznik, bo „stary” miał 15 lat, co skutkuje bezpłatną wymianą licznika. Ponadto pozwany zakwestionował okresy zapłaty odsetek.

Skarżący wniósł o uchylenie punktu pierwszego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną (dokonaną z pominięciem zasad logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego), a nie swobodną, ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. Niezasadny jest zdaniem Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W doktrynie i judykaturze panuje zgoda co do tego, że z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. Dlatego w sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów możliwe jest wyprowadzenie konkurencyjnych wniosków co do przebiegu badanych zdarzeń, dla podważenia stanowiska orzekającego sądu nie wystarcza twierdzenie skarżącego o wadliwości poczynionych ustaleń odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie jakich to konkretnie uchybień w ocenie dowodów dopuścił się orzekający sąd naruszając w ten sposób opisane wyżej kryteria, wiążące w ramach swobodnej oceny dowodów (tak np. K. F. - G. w: Kodeks postępowania cywilnego , pod red. A. Z., W. 2006, tom I, s. 794, 795, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 kwietnia 2008r., I ACa 205/08, L., w którym stwierdzono: „Fakt, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 KPC. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 KPC”; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005r., III CK 314/05, Orzecznictwo w Sprawach (...)/, w którego tezie stwierdzono, że: „Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 KPC mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów”. Odnosząc powyższe do stanowiska strony skarżącej uznać trzeba, iż nie sprostała ona opisanym wymogom formułowania analizowanego zarzutu, a jej stanowisko jest wyrazem polemiki ze stwierdzeniem Sądu Rejowego przyjętym u podstaw zaskarżonego wyroku, że u pozwanego w miejsce zdemontowanego licznika zamontowano nowy licznik poboru energii elektrycznej. Co jednocześnie w apelacji potwierdził sam skarżący „co istotne w tym czasie u pozwanego zainstalowano nowy licznik, bo „stary” miał 15 lat” (k. 278).

Zarzuty skarżącego mają charakter polemiczny z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i trafną oceną prawną dochodzonego przez powoda roszczenia. Nie mogło odnieść zamierzonego skutku procesowego forsowanie przez pozwanego alternatywnego stanu faktycznego czy oceny prawnej, korzystnej dla niego, nawet jeśli był on mocno osadzony w jego subiektywnym przekonaniu.

Należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, że powodowi należała się opłata za wymianę licznika.

Na podstawie art. 57 ust. 1 Prawa energetycznego oraz przepisów wykonawczych powód zasadnie zażądał od pozwanego opłat w wysokości określonej w taryfie za wymianę licznika na nowy (pozwany nie kwestionował wysokości tej należności, prawidłowości jej wyliczenia). Rację miał Sąd Rejonowy, że wobec ustalenia, że pozwany ingerował w licznik m.in. poprzez zdjęcie oryginalnych plomb i założenie innych plomb zaciśniętych nie oryginalną plombownicą należało obciążyć pozwanego opłatą za wymianę i legalizację nowego licznika.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również w świetle art. art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. uchybienia w zakresie zasądzonych odsetek od dochodzonej należności. Sąd Rejonowy uwzględnił żądanie powoda zapłaty odsetek ustawowych za okres od dnia następnego pod dacie wskazanej na fakturze.

Mając na uwadze powyższe, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k. p. c. Na koszty poniesione przez stronę powodową w tym postępowaniu złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wysokość – 120 zł ustalono na podstawie § 2 pkt 1, w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).