Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Józef Wierzbicki

po rozpoznaniu w dniach 08.02.2018 r., 25.04.2018 r. r. sprawy:

J. N. , ur. (...) w G.,

syna L. i B. z domu K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 czerwca 2017 roku w G. telefonicznie groził A. A. pozbawieniem jej życia, czym wzbudził w zagrożonej uzasadnioną obawę, że groźba zostanie spełniona,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k. k.

I.  oskarżonego J. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się dnia 10 czerwca 2016 roku, czyn ten kwalifikuje z art. 190 § 1 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37 b k. k. na podstawie art. 190 § 1 k. k. w zw. z art. 34 § 1, § 1 a pkt 1, § 1b, § 2 k. k. w zw. z art. 35 § 1 k. k. skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 39 pkt 2 b k. k. w zw. z art. 41a § 1 k. k. w zw. z art. 43 § 1 k. k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się w jakiejkolwiek formie z pokrzywdzoną A. A. na okres 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2 , art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 280 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 180 złotych.

Sygn. akt II K 1172/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. A. jest terapeutą i pracuje z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu znacznym i umiarkowanym w ośrodku przy ul. (...) w G.. Od dnia 21 sierpnia 2013 roku uczestniczką tej placówki została A. G., będąca osobą upośledzoną w stopniu znacznym, która pozostawała wówczas w konkubinacie z oskarżonym, z którym w 2014 roku zaszła w ciążę. Dnia 4 czerwca 2016 roku podczas wyjazdu z grupą niepełnosprawnych na turniej piłki nożnej do C., w którym to wyjeździe uczestniczyła także A. G., pokrzywdzona A. A. nabrała podejrzeń, że A. G. może być w drugiej ciąży z oskarżonym, którą to okoliczność potwierdziły wykonane testy oraz wizyta u ginekologa. A. G. zamieszkała wówczas w (...) w M. i nadal uczęszczała do ośrodka na ul. (...). Ponieważ jest ona całkowicie ubezwłasnowolniona, a nie miała jeszcze wówczas opiekuna prawnego, całkowitą opiekę nad nią sprawowała A. A., która - na prośbę A. G. – zdeponowała w biurze ośrodka należący do niej telefon komórkowy, aby uniknąć codziennego nękania jej telefonami przez oskarżonego, przebywającego wówczas w Areszcie Śledczym w G..

Dnia 10 czerwca 2016 roku J. N. zadzwonił z Aresztu Śledczego do A. A. i kilkukrotnie powiedział do niej, że ją „zajebie”, wyzywał ją również wulgarnie. Świadkiem tej rozmowy telefonicznej, prowadzonej przez pokrzywdzoną w samochodzie, był M. P.. Po zakończeniu rozmowy A. A. weszła do sklepu spożywczego na ul. (...) w G. prowadzonego przez B. N. i po kilku minutach oskarżony zadzwonił do niej ponownie, powtarzając groźby tej samej treści pod adresem pokrzywdzonej i jej rodziny. Świadkiem tej rozmowy była właścicielka sklepu.

Dowód: zeznania świadka A. A. – k. 5 – 9, 79 – 80; zeznania świadka M. P. – k. 12 – 13, 80 – 81; zeznania świadka B. N. – k. 17 – 18, 88

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony J. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 27 – 28

Oskarżony J. N. był uprzednio siedmiokrotnie karany przez Sąd:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 20 lutego 2001 r. w sprawie o sygnaturze akt III K 973/00 za przestępstwa z art. 279 § 1 k. k. i z art. 288 § 1 k. k.;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 6 sierpnia 2001 r. w sprawie o sygnaturze akt III K 756/01 za przestępstwo z art. 288 § 1 k. k.;

3.  wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 14 sierpnia 2002 r. w sprawie o sygnaturze akt IV K 450/01 za przestępstwa z art. 280 § 1 k. k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 1 k. k. w zb. z art. 157 § 2 k. k. w zb. z art. 275 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. oraz z art. 191 § 1 k. k.;

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 411/08 za przestępstwo z art. 280 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.;

5.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 8 sierpnia 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 656/14 za przestępstwo z art. 279 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 2 k. k.;

6.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 19 czerwca 2015 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 1344/14 za przestępstwo z art. 178a § 1 k. k.;

7.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 9 lutego 2016 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 767/15 za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dowód: dane o karalności – k. 31 – 33, 66 – 69; odpisy wyroków – k. 47 – 48, 50 – 53

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, Sąd oparł się na zeznaniach świadków A. A., M. P. i B. N., a także na zebranych dokumentach urzędowych.

Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom urzędowym przywołanym w ustaleniach faktycznych w postaci danych o karalności i odpisów wyroków. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla umniejszenia ich wartości dowodowej.

Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenił zeznania A. A., albowiem były one logiczne, spójne i konsekwentne w toku całego postępowania, a ponadto znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym w postaci zeznań M. P. i B. N.. Zdaniem Sądu, pokrzywdzona starała się przedstawić przebieg inkryminowanego zdarzenia w sposób obiektywny i bezstronny, nie dążąc do nadmiernego powiększenia stopnia winy oskarżonego, o czym świadczy chociażby fakt, iż zeznała ona, że tego samego dnia J. N. zadzwonił do niej po raz trzeci, mówiąc, że go „poniosło”.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania zeznań M. P., który był bezpośrednim świadkiem pierwszej z rozmów telefonicznych odbytych przez pokrzywdzoną z J. N. dnia 10 czerwca 2016 roku. Świadek ten podał, że jechał wówczas wraz z pokrzywdzoną samochodem, on był kierowcą, zaś A. A. siedziała obok. Gdy zadzwonił do niej oskarżony, pokrzywdzona przełączyła telefon w tryb głośnomówiący i wówczas słyszał on, jak J. N. powiedział do A. A.: „zajebie cię, kurwo” oraz że ma się nie wtrącać w nie swoje sprawy. Świadek dodał, że - wedle jego wiedzy – pokrzywdzona obawia się tych gróźb, ponieważ oskarżony był już wielokrotnie karany, w tym za pobicie i okaleczenie.

Sąd dał wiarę również zeznaniom B. N.. Sąd miał w szczególności na uwadze, że jest ona osobą obcą dla stron niniejszego postępowania, pokrzywdzoną kojarzy jedynie jako klientkę swojego sklepu. B. N. podała, że słyszała słowa, jakie A. A. kierowała do swojego rozmówcy, mówiła m. in. „ grozisz mi, na Policję zgłosiłam”. Zeznała, że pokrzywdzona była poddenerwowana, wzburzona tą sytuacją.

W świetle zebranego materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budziło wątpliwości. Zdaniem Sądu pewnym jest to, że w dniu 10 czerwca 2016 roku w G. telefonicznie groził A. A. pozbawieniem jej życia, czym wzbudził w zagrożonej uzasadnioną obawę, że groźba zostanie spełniona, wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k. k.

Odpowiedzialności przewidzianej w tym przepisie podlega ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Przedmiotem ochrony jest wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej. W przepisie tym chronione jest więc poczucie bezpieczeństwa jednostki. Groźba jest oddziaływaniem na psychikę drugiej osoby przez przedstawienie zagrożonemu zła, które spotka go ze strony grożącego albo innej osoby, na której zachowanie grożący ma wpływ. Warto w tym miejscu zauważyć, że dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi, ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Sąd Najwyższy uznał, że groźba karalna może być wyrażona przez każde zachowanie się sprawcy (zapowiedź słowna, zawarta w piśmie, wyrażona gestem, np. mierzeniem z broni palnej itp.), jeżeli uzewnętrznia ono w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa ( wyrok SN z 24 VIII 1987 r., OSNKW 1988, poz. 21).

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa, w szczególności koniecznością uświadomienia, że za przestępstwa tego rodzaju spotyka sprawcę surowa kara.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią wielokrotną (siedmiokrotną!) karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne, tj. popełnione z użyciem przemocy lub groźby jej użycia. Sąd miał na uwadze także, iż przypisanego mu czynu J. N. dopuścił się podczas pobytu w areszcie śledczym, w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności za inne przestępstwo, co świadczy o znacznym stopniu jego demoralizacji i całkowitej nieskuteczności środków stosowanych wobec niego do tej pory.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd ocenił jako średni, mając na uwadze charakter dobra, przeciwko któremu czyn ten wymierzony (tj. przeciwko wolności), okoliczności jego popełnienia (podczas pobytu oskarżonego w AŚ), postać zamiaru i motywację sprawcy.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących, przemawiających na korzyść oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 37 b k. k. wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, uznając taki wymiar za najbardziej odpowiedni

dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary. Odnośnie zastosowania instytucji z art. 37 b k. k. należy wskazać, że skoro w przepisie tym użyto zwrotu „występek zagrożony karą pozbawienia wolności”, nie zaś zwrotu „występek zagrożony tylko karą pozbawienia wolności” lub innego wskazującego, że chodzi o zagrożenie wyłącznie karą pozbawienia wolności, to należy przyjąć, że zakres zastosowania art. 37 b k. k. nie ogranicza się wyłącznie do wypadków, gdy odpowiednie przepisy przewidują zagrożenie karą pozbawienia wolności jako karą jedyną. Wystarczy, że kara ta jest elementem ustawowego zagrożenia. Z powyższego wynika, że zakres zastosowania art. 37 b k. k. obejmuje również sprawy o występki zagrożone alternatywnie karą pozbawienia wolności oraz karami nieizolacyjnymi (tak: Jarosław Majewski „Komentarz do art. 37 (b) Kodeksu karnego”).

Wobec faktu, iż oskarżonemu przypisano popełnienie przestępstwa przeciwko wolności, Sąd w punkcie II. sentencji wyroku na podstawie art. 39 pkt 2 b k. k. w zw. z art. 41a § 1 k. k. w zw. z art. 43 § 1 k. k. orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się w jakiejkolwiek formie z pokrzywdzoną A. A. na okres 3 lat.

Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w całości, w tym wymierzył mu stosowną opłatę, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.