Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014r.

sprawy J. P.

obwinionego z art.92a kw. w zw. z art.20 ust.1 Ustawy Prawo ruchu drogowego oraz art.97kw w zw. z art.45 ust.2 pkt.1 Ustawy Prawo ruchu drogowego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 02 lipca 2013 roku sygn. akt II W 501/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza opłatę w kwocie 60 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

Wydział Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji we W. skierował wniosek o ukaranie J. P. za to, że:

w dniu 24 kwietnia 2012r. około godziny 15:40 na terenie gminy D. na 4.5km łącznika pomiędzy (...) na (...) kierując samochodem m-ki D. C. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 52km/h jadąc z prędkością 152km/h przy ograniczeniu prędkości do 100km/h. Jednocześnie w tym samym miejscu i czasie korzystał w czasie jazdy z telefonu komórkowego trzymając słuchawkę w ręku

tj. o wykroczenie z art.92a kw. w zw. z art.20ust.1 Ustawy Prawo ruchu drogowego oraz art.97kw w zw. z art.45 ust.2 pkt.1 Ustawy Prawo ruchu drogowego

Sąd Rejonowy w Oleśnicy wyrokiem z dnia 2 lipca 2013 roku, sygn. akt II W 501/12:

I.  uznał obwinionego J. P. za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w części wstępnej wyroku, a stanowiących wykroczenie z art.92a kw. w zw. z art.20 ust.1 Ustawy Prawo ruchu drogowego oraz art.97kw w zw. z art.45 ust.2 pkt.1 Ustawy Prawo ruchu drogowego i za to na podstawie art.92a kw. w zw. z art.9§2 kw. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 600 (sześćset) złotych;

II.  na podstawie art.113§1 k.k.s. w zw. z art.627 k.p.k. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i wymierzył mu opłatę w kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

1/ obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art.34 k.p.w. w zw. z art.410 k.p.k., poprzez zaniechanie wyjaśnienia przez Sąd wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności, czy w samochodzie obwinionego jest możliwość prowadzenia rozmowy poprzez słuchawkę, w sytuacji, gdy podłączony jest zestaw głośnomówiący, a także oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadków, pomimo iż byli pasażerami samochodu, którym kierował obwiniony;

2/ obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art.42 k.p.w. w zw. z art.193 k.p.k., poprzez niepowołanie biegłego z zakresu techniki samochodowej, na okoliczność ustalenia możliwości odłączenia w samochodzie obwinionego zestawu głośnomówiącego, tak, by mógł prowadzić rozmowę przez słuchawkę, mimo nieposiadania przez Sąd wiadomości specjalnych, warunkujących zajmowanie stanowiska w tej kwestii;

3/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że zachowanie funkcjonariuszy Policji nie było nacechowane ujemnie względem osoby obwinionego, podczas gdy z zeznań świadka R. S. wynika, iż jego stosunek do obwinionego był negatywny, albowiem funkcjonariusz postrzegał go jako bezczelnego i pewnego siebie;

4/ obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art.82 k.p.w. w zw. z art.410 k.p.k., poprzez nieustosunkowanie się do wniosku obrońcy w przedmiocie odstąpienia od wymierzenia kary z uwagi na przedstawione przez obwinionego okoliczności;

5/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że stopień zawinienia obwinionego oraz stopień społecznej szkodliwości czynów uzasadniają wymierzenie obwinionemu kary łącznej grzywny w wys.600 zł.

Powołując się na przepis art.109§1 k.p.w w zw. z art.437 k.p.k., obrońca obwinionego wniósł o uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, względnie o jego zmianę co do wymierzonej obwinionemu przez Sąd kary poprzez odstąpienie od jej wymierzenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesiona w sprawie apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnych błędów w procedowaniu niniejszej sprawy przez Sąd I instancji, w szczególności takich, na jakie wskazują podnoszone zarzuty wywiedzionej apelacji.

Zebrany materiał dowodowy został przez Sąd orzekający oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt stanowił wystarczającą podstawę, aby uznać obwinionego za winnego przypisanych mu czynów. Zarzuty obrońcy zmierzające do wykazania, że wyrok wydany w sprawie jest efektem jednostronnej i dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji – że oparty jest na błędnych ustaleniach faktycznych, są w ocenie Sądu Odwoławczego całkowicie chybione.

Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia pozwala stwierdzić, że Sąd I instancji dokonał poprawnej oceny zgromadzonych dowodów, natomiast stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty wskazując, którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.

Wywody Sądu w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł także zasadności podnoszonego przez apelującego zarzutu odnoszącego się do błędów w ustaleniach faktycznych. Warunkiem efektywnego zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd orzekający w przedmiotowym postępowaniu byłoby wykazanie, iż w procesie rekonstruowania stanu faktycznego Sąd uchybił dyrektywom ujętym w treści art.7 kpk, a zatem oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy czy też pominął dowody w sprawie istotne, sporządził uzasadnienie wewnętrznie niespójne, sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączając tym samym możliwość merytorycznej jego oceny przez sąd odwoławczy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego środek odwoławczy, jeżeli sprowadza się w swej istocie do polemiki z rozważaniami sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi w z dnia 24 maja 2007 r., II AKa 70/07, Prok.i Pr.-wkł. 2008/7-8/55, KZS 2008/7-8/103).

Tak jest w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego wymowa całokształtu przeprowadzonych dowodów jest jednoznaczna i nie pozostawia żadnych wątpliwości co do trafności ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd meriti.

Należy podkreślić, iż to właśnie wersja wydarzeń ustalona przez Sąd orzekający, a wynikająca z konsekwentnych zeznań interweniujących funkcjonariuszy policji W. B. i R. S., w powiązaniu z zapisem videorejestratora /k,20/ układa się w spójną i logiczną całość.

Przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności tych dowodów i niewiarygodności wyjaśnień obwinionego, w których zaprzeczał on swojemu sprawstwu w odniesieniu do przypisanych mu czynów, pozostaje pod swoistą ochroną art.7 kpk, gdyż poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i zgodne jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Skarżący nie wskazał jakiejkolwiek nieprawidłowości w rozumowaniu, której konsekwencją było przyjęcie przez Sąd Rejonowy takiej a nie innej wersji zdarzeń. Przeciwstawienie zaś ocen i ustaleń poczynionych przez Sąd orzekający własnym poglądom na poszczególne dowody oraz wyłącznie polemiczne twierdzenia o jednostronnej ocenie materiału dowodowego w takiej sytuacji nie wystarczają, aby przekonać do przyjętego przez obrońcę stanowiska.

Sąd meriti z należytą starannością w pisemnym uzasadnieniu przedstawił argumenty, dla których odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego uznając je za stanowiące przyjętą przez niego linię obrony. Tę ocenę Sąd Okręgowy w całości podziela.

Zauważyć należy, iż stanowisko przedstawione przez obrońcę obwinionego w złożonym środku odwoławczym stanowi jedynie polemikę z Sądem I instancji, który szczegółowo argumentował swoje twierdzenia oraz przedstawił sposób rozumowania i dojścia do przedstawionych, a zaskarżonych przez obwinionego wniosków.

Strona skarżąca nie przedstawiła przy tym żadnych innych, nie rozważonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, które byłyby w stanie podważyć prawidłowe rozstrzygnięcie.

W świetle powyższych konstatacji, Sąd Okręgowy nie znalazł uzasadnienia dla zarzutów podniesionych w apelacji.

Mając na względzie, iż wniesiony środek odwoławczy skierowany był przeciwko rozstrzygnięciu o winie obwinionego, dokonano również kontroli zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, w pełni podzielając stanowisko sądu meriti w zakresie wymiaru kary, która jako adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez J. P., nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

W świetle powyższego zaskarżony wyrok Sądu I instancji na podstawie art.437§1 kpk. w zw. z art.109§2 kpw. został utrzymany w mocy.

Orzeczenie zwarte w punkcie II wyroku znajduje podstawę w treści art.119 kpw w zw. z art.636§1 kpk oraz art.21 pkt.2 w zw. z art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.