Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko A. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. G. na rzecz powoda Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 499,48 zł (czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 09 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanej A. G. na rzecz powoda Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 187,36 zł (sto osiemdziesiąt siedem złotych trzydzieści sześć groszy) tytułem kosztów procesu,

4.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt IC 360/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł w dniu 9 kwietnia 2018 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko A. G. o zapłatę kwoty 845,08 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienie pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż umową cesji z dnia 20 czerwca 2017 roku nabył wierzytelność w stosunku do pozwanej od (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu świadczonych na rzecz pozwanej usług telekomunikacyjnych na podstawie umowy abonenckiej w odniesieniu do konta nr (...)_1. Powód wskazywał, że pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym (...)– poprzednikiem prawnym (...) S.A - umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na mocy postanowień umownych pozwana zobowiązana była do regulowania stałych opłat abonamentowych na rzecz wierzyciela pierwotnego. Na podstawie zawartej umowy abonent otrzymał też zestaw sprzętu do odbioru telewizji satelitarnej. Operator telekomunikacyjny udostępnił sprzęt dekodujący oraz umożliwił odbiór usług na warunkach określonych w umowie.

Powołując się na treść zobowiązania pozwanej powód wskazywał, iż w przypadku opóźnienia w płatności jakiejkolwiek opłaty przez abonenta w całości lub w części w wymiarze przekraczającym 30 dni, po stronie wierzyciela pierwotnego powstawało uprawnienie do zawieszenia świadczonych usług albo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta zgodnie z regulaminem świadczenia usług, Powód wywodził, iż w sytuacji gdy stronie umowy zawartej na czas określony została udzielona ulga, rozwiązanie umowy abonenckiej przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z przyczyn leżących po stronie abonenta, uprawniała wierzyciela pierwotnego do naliczenia kary umownej w wysokości nieprzekraczającej wartości ulgi udzielonej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy abonenckiej do dnia jej rozwiązania zgodnie z regulaminem świadczenia usług. Przy czym powód powołał się w tym zakresie na treść art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku (Dz.U. z 2004 rok nr 171, poz. 1080 Prawa telekomunikacyjnego), w którym to zobowiązanie umowne zdaniem powoda miało oparcie. Powód wskazywał również, że pozwana zawierając umowę abonencką złożyła pisemne oświadczenie, iż akceptuje warunki zawartej umowy, obowiązujący w dniu zawarcia umowy regulamin świadczenia usług przez operatora, warunki obowiązującej oferty promocyjnej oraz cennik świadczonych usług. Powód podkreślał również, że pozwana w razie naruszenia wskazanych zobowiązań akceptując warunki zawartej umowy i korzystając z przyznanych na ich podstawie ulg (promocji) przyjęła na siebie zobowiązanie do zapłaty kary umownej w wysokości określonej w umowie. Mimo to pozwana zaprzestała regulowania zobowiązań na rzecz wierzyciela pierwotnego, co skutkowało zawieszeniem świadczonych usług i naliczeniem pozwanej umówionej kary. Ostatecznie powód wskazywał, iż w związku z zawarta umową abonencką pozwana posiada zaległości w regulowaniu zobowiązań finansowych.:

- kwotę 284,36 zł z tytułu abonamentu wymagalną na dzień 18 czerwca 2014 roku,

- kwotę 1,00 zł z tytułu opłaty za antenę satelitarną wymagalną na dzień 30 czerwca 2014 roku,

- kwotę 100 zł z tytułu kary umownej – odszkodowanie za brak zwrotu sprzętu - wymagalną na dzień 29 sierpnia 2014 roku,

– kwotę 270 zł z tytułu kary umownej – odszkodowania za zerwanie umowy- dokument (...), wymagalną na dzień 29 sierpnia 2014 roku.

Łączna wysokość zobowiązania to 845,08 zł, na które składała się kwota 655,36 zł jako należność główna oraz kwota 189,72 zł stanowiąca odsetki wynikające z sumy odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia naliczanych od dnia następnego od dnia wymagalności poszczególnych opłat abonamentowych lub dokumentów księgowych do dnia poprzedzającego dzień złożenie pozwu.

Od tak obliczonej całej należności powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienie pozwu do dnia zapłaty.

Pozwana A. G., pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawiła się na rozprawie wyznaczonej na dzień 22 maja 2018 roku, nie złożyła w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądała przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. G. zawarła w dniu 29 stycznia 2008 roku z (...) z siedziba w W. umowę o świadczenie usług w zakresie zapewnienia dostępu do programów telewizyjnych nr (...)_1. Następnie aneksem z dnia 18 października 2011 roku umowa ta została zmieniona i przedłużona do dnia 31 grudnia 2013 roku W celu wykonywania umowy świadczeniodawca przekazał pozwanej sprzęt. (okoliczności faktyczne uznane za prawdziwe w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c. wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie, nadto dowód: umowa o abonament i aneks do domowy k. 18 i 17v)

W okresie trwania umowy pozwana zaprzestała uiszczania obciążających ją opłat. W związku z tym zalegała wobec (...) S.A. z siedzibą w W. - następcy prawnego (...)- z zapłatą należności z tytułu abonamentu w łącznej wysokości 284,36 zł. wymagalnej na dzień 18 czerwca 2014 roku.

( okoliczności faktyczne uznane za prawdziwe w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c. wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie, nadto dowód: rachunek abonenta nr (...)_1 k. 21v i 22)

Pozwana nie zwrócił sprzętu przekazanego jej w celu wykonania umowy. W związku z tym świadczeniodawca obciążył pozwaną zastrzeżoną w umowie karą z tytułu nie zwrócenia sprzętu w wysokości 100,00 zł, wymagalną na dzień 29 sierpnia 2014 roku. Nie uregulowała również należności za antenę satelitarną w wysokości 1 zł wymagalną na dzień 30 czerwca 2014 rok.

( okoliczności faktyczne uznane za prawdziwe w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c. wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie)

Świadczeniodawca wystawił również dokument księgowy – notę nr (...) z tytułu kary umownej za niedotrzymania warunków promocji na kwotę 270zł.

(dowód : nota k 21)

W dniu 20 czerwca 2017 roku wierzyciel (...) S.A. z siedzibą w W. oraz powód Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. zawarli umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem był przelew na rzecz powoda wierzytelności pieniężnych zbywcy, a wynikających z zawartych z dłużnikami umów o świadczenie usług / abonament. Przedmiotem tej umowy był również dług naliczony wobec pozwanej A. G. z tytułu nie uregulowanych należności: świadczenia z umowy (...)_1 w wysokości 284,36zł - wymagalnej na dzień 18 czerwca 2014 roku, opłaty za antenę satelitarną w wysokości 1,00 zł - wygalanej na dzień 30 czerwca 2014 roku, kar umownych – odszkodowania za brak zwrotu sprzętu w wysokości 100 zł - wymagalnej na dzień 29 sierpnia 2014 rok, a także wynikającej z dokumentu księgowego nr (...) w wysokości 270 zł wymagalnej na dzień 29 sierpnia 2014 roku .

( okoliczności faktyczne uznane za prawdziwe w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c. wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie, nadto dowód umowa przelewu wierzytelności k 9-10 oraz wydruk z płyty CD stanowiącej załącznik do umowy w zakresie wyciągu z listy wierzytelności k.12v).

W pismach z dnia 11 sierpnia 2017 roku zbywca i nabywca poinformowali pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności, a powód również wezwał pozwaną do zapłaty należności

( okoliczności faktyczne uznane za prawdziwe w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c. wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie, nadto dowód: informacja o zmianie wierzyciela oraz przedsądowe wezwania do zapłaty k. 7 i 7v)

W dniu 9 kwietnia 2018 roku powód złożył pozew w niniejszej sprawie.

( porównaj adnotację na kopii koperty zawierającej pozew w niniejszej sprawie kopię k.23)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

Zaznaczyć należy, iż na mocy art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny.

W niniejszej sprawie pozwana A. G. nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedział się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu oraz powołanych pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed wydaniem wyroku. Stosownie więc do treści art. 339 § 2 k.p.c., wydając wyrok zaoczny przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W toku niniejszego procesu pozwany nie podjął obrony. Zostały więc spełnione przesłanki do wydania wyroku zaocznego.

Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco (uzasadnienie wyr. SN z 18.2.1972 r., III CRN 539/71, L.). Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c, negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( porównaj wyroki Sądu Najwyższego z dnia : 7.6.1972 r. III CRN 30/72, 31.3.1999 r., I CKU 176/97, 6.6.1997 r., I CKU 87/97, 15.3.1996 r., I CRN 26/96, 15.9.1967 r., III CRN 175/67).

Treść przepisu art. art. 339 § 2 k.p.c. wskazuję, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać, np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.) Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (porównaj komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński - system Legalis)

W przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96).

W ocenie sądu w niniejszej sprawie zawarte w pozwie twierdzenia powoda co do zawarcia przedmiotowej umowy i jej nie wykonywania i nie regulowania świadczeń oraz braku zwrotu sprzętu i wymagalności poczekalnych świadczeń nie budziły żadnych wątpliwości. W zakresie tych okoliczności powód w pozwie zawarł opis stanu fatycznego, nadto dołączył potwierdzające te okoliczności dokumenty względnie wydruki z systemu stanowiące formę dowodów wskazanych w art. 308 k.p.c.

Ustalony w oparciu o te reguły oraz dowody zgromadzone w sprawie stan faktyczny sprawy dają – zdaniem sądu – podstawę do zasądzenie dochodzonego przez powoda roszczenia w zakresie należności z tytułu abonamentu (284,36 zł), opłaty za antenę (1,00zł ) oraz kar z tytułu nie zwrócenie sprzętu (100 zł ) wraz z odsetkami za opóźnienie naliczanymi od wywodzonych terminów wymagalności tych należności do dnia poprzedzające wygenerowanie pozwu (łącznie 114,12 zł) oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od całej tej zasądzonej kwoty od dnia wniesienie pozwy.

O odsetkach od zasądzonej należności głównej orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zasądzając zgodnie z żądaniem powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wymagalności roszczeń.

Brak jest natomiast podstaw do uwzględnienia powództwa w pozostałym zakresie – co do kary umownej – określonej jako odszkodowania za zerwanie umowy - albowiem uwzględnienie powództwa w tej części nie znajduje oparcia w obowiązujący przepisach. Bez względu na stanowisko pozwanego sąd zawsze jest bowiem zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Zgodnie z twierdzeniem zawartym w pozwie pierwotny wierzyciel naliczył tę karę umowną albowiem pozwana zaprzestała regulowania zobowiązań finansowych wynikających z umowy – w związku z zaprzestaniem regulowania należności pozwana posiada zobowiązania pieniężne. Skutkowało to – zgodnie z twierdzeniem powoda - zawieszenie przez pierwotnego wierzyciela świadczenia usług i naliczenie tej kary umownej. W zakresie podstawy dochodzonego roszczenia w tej części powód powołał się na postanowienia regulaminu świadczenia usług, a także wskazywał na treść art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Przedstawiona argumentacja w sposób jednoznaczny wskazuje, iż powód wywodził, że kara umowna naliczona przez pierwotnego wierzyciela wynikała z nie wywiązania się przez pozwaną z jej zobowiązań dotyczących zapłaty opłaty abonamentowej, a więc świadczenie o charakterze pieniężnym. Należało więc ocenić skuteczność tak określonego zobowiązania.

Ponad wszelką wątpliwość usługa zapewnienia dostępu do programów telewizyjnych stanowi usługę telekomunikacyjną (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2014 roku VI ACa 294/14) stąd zastosowanie w niniejszej sprawie będą mały przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawa telekomunikacyjne ( Dz. U z 2004 roku, Nr 171, poz. 1800 z poź. zmian.).

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 pkt 13 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku - Prawo telekomunikacyjne w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy przez pozwaną, umowa o świadczenie publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych powinna określać m.in. zakres odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, wysokość odszkodowania oraz zasady i terminy jego wypłaty. Z kolei w myśl art. 57 ust. 6 ustawy, w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

W treści uzasadniania powód powołał się jedynie na zdaniem powoda wiążące strony umowy postanowienia regulaminu świadczenia usług, iż w przypadku opóźnienia płatności jakiejkolwiek opłaty przez abonenta w całości lub w części w wymiarze przekraczającym 30 dni, po stronie wierzyciela pierwotnego powstawało uprawnienie do zawieszenia świadczonych usług albo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta. Powód wskazywał również na postanowienia tego regulaminu, iż w sytuacji gdy stronie umowy zawartej na czas określony została udzielona ulga, rozwiązanie umowy abonenckiej przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z przyczyn leżących po stronie abonenta, uprawniało wierzyciela pierwotnego do naliczenia kary umownej w wysokości nieprzekraczającej wartości ulgi udzielonej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy abonenckiej do dnia jej rozwiązania.

Oceniając postanowienie regulaminu, na które powoływał się powód podkreślić należy przede wszystkim, iż naliczania kary umownej przewidziane były wyłącznie w sytuacji rozwiązania umowy. Tymczasem zgodnie z twierdzeniem powoda pierwotny wierzyciel w związku z nieopłacaniem należności przez pozwanego jedynie zawiesił świadczenie usług - powód nie wywodził, iż nastąpiło rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta - i naliczył karę umowną. Zgodnie z twierdzeniem powoda nie został więc nawet spełniany warunek wynikający z regulaminu, na który powołuje się powód – rozwiązania umowy prze upływem terminu, na który została zawarta przez wierzyciela z przyczyn leżących po stronie abonenta.

Przed wszystkim jednak zauważyć należy iż – zgodnie z twierdzeniami powoda - zastrzeżenie umowne stanowiące podstawę naliczenia dochodzonej kary umownej wiązało się z zaprzestaniem przez pozwaną realizacji świadczenia pieniężnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 353 1 k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, że ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Takim przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi przepis art. 483 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Wskazać przy tym należy, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, przy ocenie charakteru zastrzeżonej kary należy brać pod uwagę charakter prawny zobowiązań, które należą do essentialia negotii, a nie obowiązki pochodne (dodatkowe) - por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 roku, V CKN 171/00, Lex nr 52662.

W przedmiotowej sprawie pierwotny wierzyciel zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanej określonych usług telekomunikacyjnych, natomiast pozwana zobowiązana była do uiszczania z tego tytułu opłat Zobowiązanie pozwanej było zatem od początku zobowiązaniem stricte pieniężnym, do którego nie może mieć zastosowania przepis o karze umownej.

W konsekwencji dochodzenie od pozwanej kary umownej naliczanej z powodu nie wykonanie zobowiązania pieniężnego należy uznać za niedopuszczalne zastrzeżenie umowne i jako takie – w świetle przepisu art. 58 k.c. – nieważne. Zgodnie bowiem z treścią art. 58 k.c., czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2005 roku, V CK 90/05, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1966 roku, III CR 45/66, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lipca 2005 roku, I ACa 368/05).

Na powyższą ocenę nie ma wpływu treść powołanego przez powoda art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Dyspozycja tego przepisu jedynie ogranicza wysokość roszczeń, których może dochodzić świadczący usługi telekomunikacyjny, nie przewiduje zaś ich ryczałtowego określenia w formie kary umownej. Innymi słowy, cytowany przepis nie zawiera upoważnienia dla świadczeniodawców telekomunikacyjnych do zastrzegania kar umownych w sytuacjach nie przewidzianych w art. 483 § 1 k.c. Należy przy tym pamiętać, że art. 483 § 1 k.c. stanowi wyjątek od zasady, że wysokość szkody powinna być udowodniona, zaś przepisy o charakterze wyjątkowym nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający ( tak również Sąd Okręgowy w Łodzi min. w sprawach III Ca 1875/14 i III Ca 519/15).

Wobec powyższego powództwo i w tej części - w zakresie kwoty 270 zł oraz kwoty 75,60 zł tj. odsetek od tej kwoty od wywodzonego terminu wymagalności do dnia wygenerowania pozwu - należało oddalić.

O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, wyrażoną w treści art. 100 k.p.c. Do kosztów poniesionych przez stronę powodową zaliczono: opłatę sądową od pozwu w wysokości 30,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 270,00 zł – zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z póź zniam.), oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, łącznie kwotę 317,00 zł. Wobec faktu, iż powództwo zostało uwzględnione w części, pozwana została zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 187,36 zł – stosownie do wyniku sprawy.

W myśl art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd z urzędu nadaje wyrokowi zaocznemu uwzględniającemu powództwo rygor natychmiastowej wykonalności.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd nadał wydanemu wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.