Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.

przeciwko M. J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. J. na rzecz powoda Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. kwotę 674,18 zł (słownie: sześćset siedemdziesiąt cztery złotych osiemnaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7 % od dnia 08 marca 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany ustawowych odsetek za opóźnienie – z tymi odsetkami,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  wzajemnie znosi koszty procesu,

4.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 301/18

UZASADNIENIE

Powód – Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł do elektronicznego postępowania upominawczego pozew przeciwko M. J. o zapłatę kwoty 1.723,81 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniósł, że w dniu 12 stycznia 2012 roku pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych świadczonych i rozliczanych w ramach konta klienta o numerze (...). Na podstawie tej umowy pozwany zobowiązany był do regulowania stałych opłat abonamentowych na rzecz wierzyciela pierwotnego pierwszego dnia każdego okresu rozliczeniowego trwającego miesiąc, przy czym okres rozliczeniowy rozpoczynał się z dniem zawarcia umowy abonenckiej.

Uprawnienie do naliczania kary umownej w wysokości przyznanej przy zawarciu umowy ulgi w sytuacji rozwiązania umowy przed umówionym terminem jej obowiązywania z przyczyn leżących po stronie abonenta przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta.

Wierzyciel pierwotny wystawiał faktury VAT obejmujące opłaty abonenckie wyłącznie na żądanie abonenta zgodnie z regulaminem świadczenia usług.

W dniu 6 września 2016 roku powód na podstawie umowy cesji nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego od (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu świadczonych przez tę spółkę na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych na podstawie umowy abonenckiej.

Całkowite zadłużenie z powyższej umowy wynosi kwotę 1.723,81 złotych, która obejmuje kwotę 1.374,97 złotych z tytułu należności głównej oraz kwotę 348,84 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie.

Powód w dniu 21 października 2016 roku wystosował do pozwanego wezwanie do dobrowolnej zapłaty zadłużenia objętego żądaniem niniejszego pozwu, jednakże bezskutecznie.

Postanowieniem z dnia 20 marca 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sąd Rejonowy (...) stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazała sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwana M. J. prawidłowo wezwana na termin rozprawy, nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana – M. J. w dniu 12 stycznia 2012 roku zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...). W ramach tej umowy ustalono 36 miesięcznych okresów rozliczeniowych.

Na podstawie niniejszej umowy abonenckiej Cyfrowy P. zobowiązał się do świadczenia na rzecz abonenta usług, wskazanych w umowie, w zakresie dostarczania programów telewizyjnych i/lub radiowych oraz w zakresie udostępnienia urządzenia dekodującego, w przypadku wskazania informacji dotyczącej opłaty z tytułu udostępnienia urządzenia dekodującego w promocyjnych warunkach umowy. Poprzednik prawny powoda świadczył usługi zgodnie z Regulaminem świadczenia usług, Cennikiem dla abonentów oraz Promocyjnymi warunkami umowy, które stanowią integralną cześć umowy (część B pkt 1 i 2 umowy).

Suma miesięcznych opłat przy zachowaniu minimalnej liczby pakietu dodatkowego wynosiła 69,90 złotych, natomiast po okresie promocyjnym 99,90 złotych.

W ramach zawartej umowy pozwanej udostępniono sprzęt (...)- (...), który podlegał zwrotowi w przypadku rozwiązania umowy.

dowód z innych wniosków dowodowych: umowa abonencka z dnia 12 stycznia 2012 roku k. 23v – 25, protokół odbioru udostępnionego dekodera k. 25v - 26.

Pozwana M. J. korzystała z umowy abonenckiej i w okresie jej trwania zaprzestała uiszczania obciążających ją opłat. W związku z tym zalegała ona wobec (...) S.A. z siedzibą w W. z zapłatą należności z tytułu abonamentu za Pakiet (...) i Pakiet F. M. HD w łącznej wysokości 209,70 złotych, wymagalnej na dzień 13 grudnia 2013 roku.

bezsporne

Pozwana M. J. nie zwróciła sprzętu przekazanej jej w celu wykonywania umowy abonenckiej. W związku z tym świadczeniodawca w dniu 18 sierpnia 2014 roku obciążył pozwaną karą umowną za brak zwrotu sprzętu w wysokości 340,00 złotych i sporządził na notę obciążeniową.

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: noty obciążeniowe k.19v.

Poprzednik prawny powoda obciążył również pozwaną M. J. karą umowną za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym (...) w wysokości 825,27 złotych.

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: noty obciążeniowe k.20.

W dniu w dniu 6 września 2016 roku powód zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były istniejące, bezsporne i wymagalne wierzytelności pieniężne przysługujące zbywcy od abonentów. Na podstawie tej umowy powód nabył wierzytelność wobec pozwanej.

bezsporne, nadto dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 16 – 17, wyciąg z listy dłużników k. 13v.

W pismach z dnia 21 października 2016 roku zbywca i nabywca poinformowali pozwaną M. J. o dokonanej cesji wierzytelności, a nadto powód wezwał pozwaną do zapłaty należności w wysokości 1.591,17 złotych w nieprzekraczalnym terminie do dnia 24 października 2016 roku.

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: zawiadomienie o zmianie wierzyciela k. 14, przedsądowe wezwania do zapłaty k. 14v.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Wprawdzie pozwana M. J. nie stawiła się na termin rozprawy, nie wypowiedziała co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu, jak również nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia bowiem domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Podkreślić przy tym należy, że ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, Legalis). Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 07 czerwca 1972 r. III CRN 30/72, 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, 06 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, 15 września 1967 r., III CRN 175/67).

Treść przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wskazuje, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.) Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (por. komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński - system Legalis).

Dlatego też w przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Wówczas należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96).

Z powyższych przyczyn obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Niewątpliwym bowiem jest, że strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Powód wywodził swoje roszczenia z wierzytelności powstałej w związku z niewywiązaniem się przez pozwaną M. J. ze zobowiązania wynikającego z umowy abonenckiej zawartej w dniu 12 stycznia 2012 roku, zawartej z poprzednikiem prawnym powoda.

Na potwierdzenie powyższych okoliczności powód przedłożył umowę abonencką z dnia 12 stycznia 2012 roku, protokół odbioru udostępnionego, regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych, umowę cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z listy dłużników, zawiadomienie o cesji wierzytelności, wezwanie przedsądowe oraz noty obciążeniowe z tytułu kary umownej za brak zwrotu sprzętu i rozwiązanie umowy w okresie podstawowym.

Analiza zapisów umowy oraz pozostałych dokumentów odnoszących się do opisanej w pozwie umowy abonenckiej, w ocenie Sądu, daje podstawy do przyjęcia, że stronę pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda faktycznie łączyła wskazana umowa abonencka.

Wątpliwości Sądu powstały natomiast w zakresie wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie dochodzonej pozwem kwoty z tytułu kary umownej za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym w wysokości 825,27 złotych oraz odsetek ustawowych od tej kwoty.

Wprawdzie możliwość naliczania takiej kary wynika wprost z zapisów umowy abonenckiej w części B w punktach 13 i 14, jednakże w ocenie Sądu, brak jest podstaw do uwzględnienie powództwa w tym zakresie, albowiem uwzględnienie powództwa w tej części nie znajduje oparcia w obowiązujący przepisach. Należy przy tym podkreślić, że Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Zgodnie z twierdzeniem zawartym w pozwie, pierwotny wierzyciel naliczył tę karę umowną albowiem pozwany zaprzestał regulowania zobowiązań finansowych wynikających z umowy i w związku z zaprzestaniem regulowania tych należności pozwany posiada zobowiązania pieniężne. W konsekwencji - zgodnie z twierdzeniem powoda – po stronie pierwotnego wierzyciela powstało uprawnienie do zawieszenia świadczonych usług albo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta, zgodnie z regulaminem świadczenia usług oraz do naliczenie tej kary umownej w wysokości nieprzekraczającej wartości ulgi udzielonej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy abonenckiej do dnia jej rozwiązania zgodnie z regulaminem usług. Ponadto w zakresie podstawy dochodzonego roszczenia w tej części powód powołał się na postanowienia regulaminu świadczenia usług, a także wskazywał na treść art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne .

Przedstawiona argumentacja w sposób jednoznaczny wskazuje, iż powód wywodził swoje uprawnienie do naliczania kary umownej przez pierwotnego wierzyciela z niewywiązania się przez pozwanego z jego zobowiązań dotyczących zapłaty opłaty abonamentowej, a więc ewidentnie świadczenia o charakterze pieniężnym. Należało więc ocenić skuteczność tak określonego zobowiązania.

Ponad wszelką wątpliwość usługa zapewnienia dostępu do programów telewizyjnych stanowi usługę telekomunikacyjną (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2014 roku VI ACa 294/14), stąd zastosowanie w niniejszej sprawie będą mały przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawa telekomunikacyjne ( Dz. U z 2004 roku, Nr 171, poz. 1800 z poź. zmian.).

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 pkt 13 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku - Prawo telekomunikacyjne w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy przez pozwanego, umowa o świadczenie publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych powinna określać m.in. zakres odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, wysokość odszkodowania oraz zasady i terminy jego wypłaty. Z kolei w myśl art. 57 ust. 6 ustawy, w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie powód – poza umową o świadczenie usług nie zawierającej szczegółowych regulacji stosunku stron - nie przedstawił żadnych dokumentów dotyczących treści stosunku prawnego łączącego strony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych polegających na zapewnieniu dostępu do programów telewizyjnych (regulaminów, warunków i cenników, na które powoływał się w treści uzasadnienie pozwu), a pozwany nie wypowiedział się co do tych twierdzeń strony przeciwnej w tym zakresie.

W treści uzasadniania powód powołał się jedynie na wiążące strony umowy - postanowienia regulaminu świadczenia usług, iż w przypadku opóźnienia płatności jakiejkolwiek opłaty przez abonenta w całości lub w części w wymiarze przekraczającym 30 dni, po stronie wierzyciela pierwotnego powstawało uprawnienie do zawieszenia świadczonych usług albo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta. Powód wskazywał również na postanowienia tego regulaminu, iż w sytuacji gdy stronie umowy zawartej na czas określony została udzielona ulga, rozwiązanie umowy abonenckiej przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z przyczyn leżących po stronie abonenta, uprawniało wierzyciela pierwotnego do naliczenia kary umownej w wysokości nieprzekraczającej wartości ulgi udzielonej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy abonenckiej do dnia jej rozwiązania.

Oceniając postanowienie regulaminu, na które powoływał się powód, podkreślić należy przede wszystkim, iż naliczanie kary umownej przewidziane było wyłącznie w sytuacji rozwiązania umowy. Tymczasem zgodnie z twierdzeniem powoda pierwotny wierzyciel w związku z nieopłacaniem należności przez pozwanego jedynie zawiesił świadczenie usług - powód nie wywodził, iż nastąpiło rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta - i naliczył karę umowną. Zgodnie z twierdzeniem powoda nie został więc nawet spełniany warunek wynikający z regulaminu, na który powołuje się powód – rozwiązania umowy przed upływem terminu, na który została zawarta przez wierzyciela z przyczyn leżących po stronie abonenta.

Przed wszystkim należy jednak zauważyć, iż zgodnie z twierdzeniami powoda, zastrzeżenie umowne stanowiące podstawę naliczenia dochodzonej kary umownej wiązało się z zaprzestaniem przez pozwane realizacji świadczenia pieniężnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, że ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Takim przepisem ograniczającym swobodę umów jest, między innymi, przepis art. 483 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Wskazać przy tym należy, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, przy ocenie charakteru zastrzeżonej kary należy brać pod uwagę charakter prawny zobowiązań, które należą do essentialia negotii, a nie obowiązki pochodne (dodatkowe) – (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 roku, V CKN 171/00, Lex nr 52662).

W przedmiotowej sprawie pierwotny wierzyciel zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanego określonych usług telekomunikacyjnych, natomiast pozwany zobowiązany był do uiszczania z tego tytułu opłat. Zobowiązanie pozwanego było zatem od początku zobowiązaniem stricte pieniężnym, do którego nie może mieć zastosowania przepis o karze umownej.

W konsekwencji, dochodzenie od pozwanej kary umownej naliczanej z przyczyny niewykonania zobowiązania pieniężnego, należy uznać za niedopuszczalne zastrzeżenie umowne i jako takie – w świetle przepisu art. 58 k.c. – nieważne. Zgodnie bowiem z treścią art. 58 k.c., czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2005 roku, V CK 90/05, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1966 roku, III CR 45/66, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lipca 2005 roku, I ACa 368/05).

Na powyższą ocenę nie ma wpływu treść powołanego przez powoda art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Dyspozycja tego przepisu jedynie ogranicza wysokość roszczeń, których może dochodzić świadczący usługi telekomunikacyjny, nie przewiduje zaś ich ryczałtowego określenia w formie kary umownej. Innymi słowy, cytowany przepis nie zawiera upoważnienia dla świadczeniodawców telekomunikacyjnych do zastrzegania kar umownych w sytuacjach nie przewidzianych w art. 483 § 1 k.c. Należy przy tym pamiętać, że art. 483 § 1 k.c. stanowi wyjątek od zasady, że wysokość szkody powinna być udowodniona, zaś przepisy o charakterze wyjątkowym nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający ( tak również Sąd Okręgowy w Łodzi min. w sprawach III Ca 1875/14 i III Ca 519/15).

Zatem powództwo w zakresie kary umownej z tytułu rozwiązania umowy w okresie podstawowym w wysokości 825,27 złotych oraz odsetek ustawowych naliczanych od tej kwoty od dnia 9 września 2014 roku do dnia 7 marca 2018 roku w wysokości 224,36 złotych nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Sąd uwzględnił natomiast roszczenie strony powodowej w zakresie opłat naliczanych za Pakiet SP HD, (...) oraz F. M. HD oraz kary umownej za brak sprzętu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, zgodnie z treścią art. 481 kc, od tych kwot, o czym orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc, który stanowi w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione.

W przedmiotowej sprawie roszczenie strony powodowej zostało uwzględnione jedynie w części, wobec powyższego zasadnym było orzec jak w punkcie 3 sentencji orzeczenia.

Na mocy art. 333 § 1 pkt 3 kpc Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzekł w punkcie 4 sentencji wyroku.